ไอติม ตอนที่9

[มอคราม]

Peam talk
ผมมองไอ้ไอติมล้างจานเพราะผลัดเวรกัน ส่วนผมก็มานั่งดูทีวีแต่ในใจรู้สึกแปลกๆ
ทำไมวะหรือหึงป้าเขาวะ ประโยคนี้มันลอยเข้ามาในหัวผม ไม่ใช่ว่าผมไปชอบป้าขายปลาหมึกแล้วหึงแกนะแต่ผมหมายถึงอีกอย่างต่างหาก ประโยคของไอ้ไอติมทำให้ผมคิดว่า ผมหึงมัน
“นี่กูเป็นอะไรไปวะเนี่ย” ผมขยี้หัวตัวเอง ไอ้ไอติมมันก็เดินมาพอดี
“เป็นบ้าไรวะขาดยาหรือไง”
‘….’
“นี่กูมีเรื่องจะถาม” มันมานั่งข้างๆผม :เรื่องเมื่อตอนสมัยเรียนม.ต้น น่ะทำไมมึงถึงชอบมองกลุ่มกูแปลกๆวะ”
มันถามสาเหตุที่ผมมองมันน่ะเหรอ ก็ไม่มีอะไรมาก
“ก็แค่อยากมอง”
“อยากมอง? มองทำไม”
“ก็…กูรู้จักกับพี่มึง แล้วพี่มึงก็เป็นเพื่อน’สนิท’กับพี่กู กูเลยอยากเห็นหน้ามึง”
“หืม” มันขมวดคิ้วเหมือนงงๆ
“อย่างนี้นี่เองพี่มึงสนิทกับพี่กูเหรอวะ เฮียมันไม่บอกอะไรกูเลย แต่แค่เนี่ยนะที่มึงเล่นมองกูจนจบม.3 น่ะ”
“หืมนี่กูมองมึงนานขนาดเลยเหรอวะ”
“เออ ตั้งแต่ ม.2”
ผมนิ่วหน้า ผมจำได้ว่าผมมองมันจริงๆแต่ไม่คิดว่าจะนานขนาดนี้

“นึกว่ามองหาเรื่อง เพราะมึงน่ะจ้องกลุ่มพวกกูอย่างกับจะกินและยิ่งชื่อเสียมึงเยอะมาก”
“สรุปคือกูมีชื่อเสียง”
“ชื่อเสียเว้ย”
“ทั้งหมดนี่คงเป็นเหตุผลที่มึงไม่ชอบกู”
“อือ แถมตอนแรกมึงยังตั้งกฎกับกูและยังทำท่าไม่พอใจอีก”
“ก็กูไม่สนิทนี่หว่า”
“แล้วตอนนี้”
“กูอยากสนิท” ผมมองใบหน้าของมัน มันอึ้งๆนิดทำท่าทางเหมือนมีอะไรในใจ ริมฝีปากมันแอบยกยิ้มเบาๆแต่ก็กลั้นไว้ ……
ทำไมผมถึงรู้สึกว่าไอ้ไอติมแสบนี่มันน่ารักวะ ถึงมันจะกวนไปหน่อยก็เหอะ
“แล้วคนที่นั่งกับมึงเมื่อตอนเย็นใครวะ” หาโอกาสถามซะเลยเพราะไอ้หมอนี่มันคาใจผมมาก
“อ๋อ ไอ้รุ่นพี่เปอร์น่ะ” ไอ้ไอติมไม่สิผมขอเรียกไอ้ติมเฉยๆดีกว่าพูดขณะที่สายตาก็จ้องมองทีวีซึ่งเป็นช่องการ์ตูนครับและกำลังฉายพี่โคนันมันอยู่
“แล้วทำไมไปนั่งด้วยกันได้” แล้วผมทำไมถึงอยากรู้นักวะนี่ผมหึงจริงๆใช่ไหม
“ก็มันเป็นพี่รหัสกูอ่ะดิ”
“หืม?”
“สงสัยล่ะสิทำไมกูหาพี่รหัสได้ไว แต่ขี้เกียจเล่าว่ะ เอาเป็นว่ามัน…เฮ๊ย เกิดเรื่องแล้วมึง!”
“อะไรๆๆ!!” ผมหันซ้ายหันขวาเกิดอะไรขึ้น
“ใครเป็นคนฆ่ายัยป้านั่นวะ” มันพูดแล้วชี้ไปที่ทีวี
“ไอ้ติม!” โป๊กกก
“โอ๊ยย ทำเชี่ยไรวะ” มันเอามือกุมหัว
“มึงทำกูตกใจอ่ะดิวะนึกว่าเกิดเรื่องซะอีก”
“ขวัญอ่อนว่ะ ดูดิมึงชวนกูคุยเลยไม่รู้ว่าใครเป็นคนฆ่ายัยป้าหรือไง”
“โคนันมันเคยเฉลยตอนต้นๆด้วยเหรอวะ ว่าใครเป็นฆาตรกร”
“ไม่เคยแต่เผื่อตอนนี้มันจะเฉลยนี่หว่า เลิกชวนกูคุยได้แล้วจะดูเว้ย”
ผมเลยเงียบปากแล้วมองหน้ามันที่กำลังคร่ำเคร่งดูการ์ตูน ตัวเท่านี้แล้วยังดูอีกเป็นเด็กๆไปได้ ใบหน้ามันไม่แตกต่างจากเมื่อก่อนมากนัก ยังดูเด็กๆ ตัวก็สูงกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย ผมไม่ได้สนิทกันเลยตอนอยู่ ม.ต้น แต่ทำไมผมถึงยังจำได้ บางทีสายตาผมที่จ้องมันเมื่อตอนนั้นอาจไม่ใช่แค่อยากมองแต่ต้องมองต่างหาก โอ๊ยยย นี่ผมกำลังบ้าใช่ไหม ทำไมยิ่งคิดโลกสีม่วงมันค่อยๆคืบคลานมาวะ
“หรือกูจะเป็นเกย์” ผมพึมพำ ไม่ได้การจะเห็นโลกสีม่วงไม่ได้ ผมลุกขึ้นยืน
“จะไปไหนวะ” มันหันมาถามผม
‘…..’
“ไปหาหญิงเหรอ เที่ยวดีๆนะมึงเดี๋ยวติดเอดส์หรอก” มันพูดแค่นั้นก็หันกลับไปมองทีวีต่อ ส่วนผมก็เดินออกไป ต้องไปหาอะไรดับก่อนที่จะเห็นโลกสีม่วงมากกว่านี้ ผมกดโทรศัพท์โทรออก
“ฮัลโหล”
“พีมเหรอ พีมใช่ไหม นัทจำเสียงพีมได้”
“ใช่”
“โทรหานัททำไมคะ ชวนไปเที่ยวเหรอ”
“….ใช่”
“ได้ๆๆนัทจะรอที่หน้าบ้านนะ พีมจะมาใช่ไหม”
“อือ”
“นัทจะรอนะ”
ผมกดสายทิ้ง ทำไมผู้หญิงถึงวุ่นวายชะมัด ผมหันกลับไปมองประตูห้องของตัวเองข้างในห้องที่มีไอ้ติมนั่งดูการ์ตูนอยู่ ……ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินจากไป