ขอโทษที...คนนี้พี่จองแล้ว /12

[หมึกจีน]

ใกล้ความจริงแล้ว ..จะถึง 80 หน้าแล้วจ้า อิ ๆ ยังไงก็ต้องปิดจบให้ได้!!


..............................................................................

/12

เวทิตและเจตต์ ตัดสินใจเลือกพักในห้องเดียวกัน เนื่องจากเวทิตให้เหตุผลว่าเวลาไปค้างที่อื่นตนไม่กล้านอนคนเดียว เพราะกลัวว่าหากลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วดันมีคนแปลกหน้าโผล่มานอนเป็นเพื่อนโดยไม่ได้ขออนุญาต เขาคงจะช็อกตายคาเตียงเป็นแน่

"ยังกลัวผีไม่เปลี่ยนเลยนะต้น นึกว่าขึ้นมหาลัยแล้วจะเลิกกลัวเสียอีก"

"ไอ้การเลื่อนชั้นเรียนมันไปเกี่ยวอะไรกับกลัวหรือเลิกกลัวผีวะ! ไม่รู้ล่ะ ถึงจะดูหรูหราไฮโซขนาดไหน แต่ถ้าให้นอนห้องกว้าง ๆ คนเดียวก็ไม่ไหวเหมือนกัน!"

เวทิตยืนกรานหนักแน่นโดยไม่สนใจว่าเพื่อนสนิทหรือใครจะแหย่แซวตนในเรื่องนี้

"ทนเบียดไปสักคืนแล้วกันนะเจ หมอนี่นอนไม่ค่อยดิ้นนักหรอก"

เวหาหันไปบอกเพื่อนอีกคน ทว่าคำพูดของเด็กหนุ่ม ทำให้คนที่กำลังเดินมาตามอีกฝ่ายถึงกับชะงัก ก่อนจะพยายามข่มจิตข่มใจบอกตัวเองไม่ให้ออกอาการหึงหวงหรืออิจฉาจนออกนอกหน้าให้ใครได้เห็น

"ไม่มีปัญหาหรอกฟ้า เตียงออกจะใหญ่ขนาดนี้...อีกอย่างต้นมันจะนอนดิ้นอะไรก็ปล่อยมัน ขออย่างเดียวอย่าละเมอดิ้นมากอดกันก็พอ ถ้าทำแบบนั้นเมื่อไหร่ รับรองฉันถีบมันตกเตียงแน่!"

เวทิตหันไปมองเพื่อนร่วมชั้นของตนตาปริบ ๆ ส่วนมีนาและเวหาหัวเราะเบา ๆ กับคำพูดนั้น สักพักมีนาก็บังเอิญหันไปเห็นประตูห้องแง้มและขาของใครบางคนโผล่พ้นประตูออกมา เห็นดังนั้นเจ้าตัวจึงสะกิดให้พี่ชายดู ซึ่งเวหาเองก็จำสีของกางเกงขายาวตัวนั้นได้เป็นอย่างดี

"...ขอตัวแป๊บนะ"

เด็กหนุ่มหันไปบอกเพื่อนทั้งสอง แล้วจึงเดินไปที่ประตู ก่อนจะเปิดออกให้ได้เห็นสีหน้าตกใจของคนที่ยืนแอบฟังอยู่แถวนั้น

"ง่า...เอ่อ...พี่จะมาชวนน้องฟ้ากับเพื่อน ๆ ไปกินขนมด้านล่างกันน่ะครับ...แต่ถ้าน้องฟ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร"

รวีรีบบอกแล้วมีสีหน้าสลดนิด ๆ ตามมา ทำให้คนมองลอบถอนหายใจแล้วจึงอมยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับพยักหน้ารับคำ

"ไปสิครับ...พวกนายลงไปนั่งคุยกันต่อด้านล่างกันเถอะ"

เวหารับคำชายหนุ่มแล้วจึงหันไปชวนเพื่อนกับน้องชายของตน ซึ่งทั้งสามคนก็พยักหน้ารับรู้ แล้วจึงทยอยเดินตามกันไปที่ห้องรับแขกของบ้าน ซึ่งที่นั่นก็มีเมฆานั่งจิบไวน์สบายอารมณ์รออยู่แล้ว

"ไงเด็ก ๆ สนใจไอ้นี่ไหม"

เมฆายกแก้วถามแต่ละคนที่เพิ่งลงมา หากแต่กลับถูกรวีแยกเขี้ยวใส่

"อย่าเอาของมึนเมามามอมเด็กอายุไม่ถึง 20! เดี๋ยวน้าวารีรู้เข้า ฉันก็โดนด่าเปิงพอดี!"

เมฆาหัวเราะเบา ๆ แล้วโบกไม้โบกมือขอโทษ ทว่าคนที่เตรียมจะอ้าปากรับคำแต่ละรายก็ต้องหลุดยิ้มเจื่อน และหันไปกินน้ำอัดลม น้ำผลไม้ ที่รวีแช่เย็นเอาไว้ก่อนหน้านั้นอย่างจำใจแทน

"อ๊ะ! เค้กนี่! พี่ซันแวะซื้อมาตอนไหนหรือครับ ทำไมฟ้าถึงไม่เห็นเลย!"

เวหาที่หันไปเห็นกล่องขนมที่เพิ่งถูกเปิด อุทานอย่างแปลกใจระคนดีใจ ซึ่งรวีก็ยิ้มแย้มแจ่มใสแล้วตอบกลับไปตามตรง

"พี่ฝากคนดูแลบ้านซื้อน่ะครับ เห็นว่าเป็นร้านอร่อยแถวนี้ ...พอดีเขาเพิ่งเอามาส่งพี่เมื่อครู่ พี่ก็เลยขึ้นไปเรียกน้องฟ้ากับเพื่อน ๆ ลงมากินกันยังไงล่ะครับ...อยากจะรู้เหมือนกันว่าอร่อยจริงสมกับราคาคุยไหม"

เวหายิ้มแย้มรับอย่างนึกเขินนิด ๆ ที่อีกฝ่ายเตรียมเซอร์ไพรส์ให้เขา ส่วนเพื่อนอีกสองคนพากันขมวดคิ้วหรี่ตามองทั้งคู่อย่างนึกแปลกใจต่อบรรยากาศหวาน ๆ อมม่วงที่เกิดขึ้น

"อร่อยจังครับ...อร่อยจริง ๆ นะครับเนี่ย!"

เวหาที่กัดเข้าไปคำแรกเคี้ยวตุ้ย ๆ อย่างเอร็ดอร่อย ท่าทางที่กินอย่างมีความสุข ทำให้รวีเผลอหลุดยิ้มอ่อนโยนออกมาจนทำให้เจตต์และเวทิตชักเริ่มเอะใจบางอย่าง หากแต่ความอร่อยของขนมเค้กที่ได้กินก็ทำให้ทั้งคู่ละความสนใจจากรวีชั่วครู่ และหันมาเคี้ยวกินอย่างถูกอกถูกใจเช่นเดียวกัน

"อ้าว! แล้วพี่เมฆกับพี่ซันไม่กินหรือครับ อร่อยนะครับ"

เวหาถามสองคนที่ยังคงนั่งนิ่งไม่ได้กินเช่นเดียวกับคนอื่น

"พี่ไม่ค่อยถนัดของหวานเท่าไหร่น่ะครับ และยิ่งช็อกโกแลตเนี่ย ขอบายเลย"

เมฆาบอกยิ้ม ๆ ส่วนรวีจ้องมองคนน่ารักของเขาด้วยสายตาเปี่ยมรักและเอ็นดู ก่อนจะบอกออกไปตามตรง

"ส่วนของพี่ให้น้องฟ้ากินแทนดีกว่าครับ...พี่ชอบเวลาเห็นน้องฟ้ากินขนม ดูน่ารักและมีความสุข เห็นทีไรก็อดยิ้มตามไม่ได้สักที"

เวหาชะงักกึกหน้าแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่ ส่วนมีนาฟังที่อีกฝ่ายพูดจบเขาก็มีทีท่าสำลักขนมเค้กตรงหน้า เมฆาจึงรีบยื่นน้ำเปล่าส่งให้เด็กหนุ่มทันที

"ไอ้พี่ซัน! เกรงใจกันบ้าง เพื่อนพี่ฟ้านั่งหัวโด่อยู่ตั้งสองคน! เดี๋ยวพี่ชายผมก็โดนเข้าใจผิดพอดี!"

มีนารีบแก้ตัวแทนพี่ชาย ทว่าเจตต์กับเวทิต กลับหันไปมองคนพูด แล้วเผลอหลุดปากถามออกไป

"อ้าว! ไม่ใช่ว่าพี่ซันกับฟ้ากำลังคบกันอยู่หรอกเหรอ?"

"นั่นสิ...อ๊ะ หรือว่าไม่ใช่"

เจตต์เอ่ยขึ้นบ้าง แล้วทำหน้าตื่น ๆ เพราะเกรงว่าเพื่อนกับคนรู้จักของเพื่อนจะไม่พอใจพวกตนเข้า

"เฮ้ย! แล้วพวกพี่รู้ได้ไงอะ!"

มีนาโพล่งขึ้นอย่างตกใจที่ความลับแตก ส่วนเวหานิ่งอึ้งเล็กน้อย และอีกสองหนุ่มก็ทำเป็นนั่งเงียบ ๆ ไม่รู้ไม่ชี้แทนเสียอย่างนั้น

"ตอนเจอทีแรกก็ไม่รู้หรอก แต่แอบนึก ๆ ว่า สนิทกันดีจังอะไรพวกนี้อยู่เหมือนกัน ...แต่พอหลังจากมาถึงที่นี่แล้ว เวลาสังเกตเห็นสายตาพี่ซันมองฟ้าแต่ละที ก็มักจะแสดงออกให้เห็นแบบไม่คิดปิดบังเลยว่าพี่เขากำลังรู้สึกยังไงน่ะ"

เวทิตบอกกับน้องชายของเพื่อน ซึ่งเจตต์เองพอเห็นเพื่อนพูดแบบนั้นเขาก็รีบเสริมตามมา

"ใช่! เวลาพี่ซันมองฟ้าทีงี้ยังกับจะกลืนกิน...แถมถ้าไม่คิดไปเอง ยังเหมือนพี่เขาจะตั้งใจแสดงออกให้พวกฉันรู้ตัวด้วยซ้ำ...ใช่หรือเปล่าครับ"

เจตต์หันไปถามรวี ซึ่งอีกฝ่ายก็สะดุ้งโหยงแล้วทำเป็นยิ้มกลบเกลื่อน หากแต่เวหาที่หันมาเห็นเข้าพอดี ถึงกับขมวดคิ้วยุ่งตามมา

"จริงหรือครับพี่ซัน..."

รวีฉีกยิ้มหวานให้กับเด็กหนุ่ม หากแต่ก็ต้องสะดุ้งโหยงและหลุดเป็นยิ้มเจื่อนเมื่อเห็นเวหาไม่ยิ้มตอบด้วย

"ก็...นิดหน่อย แหม! ก็พี่ไม่รู้นี่ครับว่าน้องฟ้าอยากปิดบังเรื่องของเรากับเพื่อน ๆ ของน้องฟ้า...อีกอย่างพี่เห็นว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกับน้องฟ้า พี่ก็เลยอยากจะแสดงความจริงใจให้พวกเขาเห็นว่า พี่รักเพื่อนของพวกเขาจริง ๆ ก็เท่านั้นเอง"

ถ้อยคำแก้ตัวออดอ้อนทั้งน้ำเสียงและสีหน้า ทำให้คนที่กำลังหงุดหงิดนิด ๆ โมโหต่อไม่ลง เจ้าตัวถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วจึงหันไปมองเพื่อนสนิททั้งสอง

"เอิ่ม...มันก็ประมาณนั้น คือเรื่องมันเกิดขึ้นไวมาก ๆ ก็เลยยังไม่ได้เล่าให้ฟัง...และก็ไม่แน่ใจว่าพวกนายจะคิดยังไงหากรู้เรื่องนี้ด้วย..."

คำพูดอ้ำอึ้งของเวหา ทำให้เจตต์กับเวทิตต่างสบตา แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ไล่เลี่ยกันตามมา

"เฮ้อ! นายนี่นะ พวกฉันเป็นเพื่อนสนิทนาย ถ้านายมีแฟนทั้งที พวกฉันก็ต้องดีใจด้วยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว...ส่วนแฟนที่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย อันนี้มันก็เรื่องส่วนตัวของนาย ถ้านายรับได้ พวกฉันที่เป็นเพื่อนก็รับได้เหมือนกัน!"

เจตต์บอกแล้วยิ้มกว้างให้ ซึ่งเวทิตก็พยักหน้ายืนยันกับคำพูดของเพื่อน แล้วจึงเอ่ยขึ้นบ้าง

"ถ้าเป็นคนที่นายเลือกแล้ว เพื่อนอย่างฉันก็พร้อมจะยอมรับและยินดีด้วยเสมอ...อีกอย่างเท่าที่เห็น ฉันก็ว่านายเลือกได้ไม่ผิดอะไรนี่...พี่ซันเขาก็ดูรักนายดีไม่ใช่หรือ"

เวหาหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขิน ส่วนรวียิ้มแย้มอย่างพึงพอใจ แล้วจึงเอ่ยตอบอีกฝ่ายออกไป

"แน่นอนครับ! พี่รักน้องฟ้ามาก รักจริงหวังแต่งด้วย...ทั้งสองคนไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ พี่ไม่ทำให้เพื่อนของน้องต้องเสียใจแน่!"

ทั้งเจตต์และเวทิตพอได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเขินแทนเพื่อนนิด ๆ เพราะอีกฝ่ายนั้นเล่นพูดตรงไปตรงมา ด้วยสีหน้าและแววตาที่หนักแน่นจริงจังเต็มที่

"ฮะ ๆ น่าอิจฉาฟ้าเนอะต้น....เอางี้สิ ถ้านายไปไม่รอดกับแฟนนายจริง ๆ ลองไปหาป๋ามาเลี้ยงบ้างดีมะ งานนี้อาจจะอยู่กันยืดก็ได้...โอ๊ย! ตบหัวเพื่อนทำไมวะ!!"

เจตต์ที่กำลังแกล้งพูดแหย่เพื่อนของตนเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศความหวานที่มันลอยฟุ้งเต็มห้อง ต้องหลุดอุทานเสียงดังตามมา เมื่อคนที่นั่งข้าง ๆ ตบหัวเขาเสียแรงจนเกือบทิ่ม

"สมแล้ว! ขยันแช่งให้เพื่อนโสดจริงนะมึง!"

เวทิตบ่นอุบอิบ เขาไม่กล้าพูดต่อเรื่องที่เพื่อนเชียร์ให้ตนได้แฟนหนุ่มแทนแฟนสาว เพราะกลัวจะไปกระทบเวหาและรวีเข้าให้ ทั้งนี้แม้เด็กหนุ่มจะไม่นึกรังเกียจและยอมรับในสิ่งที่เพื่อนเลือก แต่ถ้าให้เขาที่คบผู้หญิงมาตลอดหันไปคบผู้ชายแทน เขาก็คงรู้สึกแปลก ๆ และทำใจลำบากนิด ๆ อยู่เหมือนกัน

"ฉันดีใจนะที่พวกนายยังยอมเป็นเพื่อนกับฉันเหมือนเดิม...แล้วก็ขอโทษที่ดันไปเผลอคิดดูถูก ว่าหากพวกนายรู้เรื่องนี้จะรังเกียจฉันเข้าให้"

ทั้งเจตต์และเวทิตพอได้ยินเวหาพูดเช่นนี้ทั้งสองคนก็ยิ้มกว้างให้เพื่อน ก่อนจะหันไปชวนอีกคนคุยอย่างอยากรู้อยากเห็นแทน

"แล้วเป็นไงมาไงพี่ซันถึงได้มาจีบฟ้าเข้าให้ล่ะครับ แล้วอย่างนี้พ่อกับแม่ฟ้าเขารู้เรื่องนี้ดีหรือเปล่า!"

"นั่นสิ ๆ เห็นบอกว่าเพิ่งกลับมาเมืองไทย แล้วมาเป็นเพื่อนบ้านกับฟ้าอีกครั้งโดยบังเอิญสินะครับ...ตกลงที่ว่าบังเอิญนั่นบังเอิญจริงหรือจงใจกันแน่ครับเอ่ย!"

เวหานั้นรู้สึกอายและพยายามจะบอกให้เพื่อนหยุดพูด ทว่าพ่อตัวดีของเขาพอเห็นมีคนอยากรู้เรื่องราวความรักของตน ก็ลงมือสาธยายเล่าเรื่องราวโดยไม่คิดปิดบัง ลงท้ายคนที่ขอฟังเรื่องกับเป็นฝ่ายเขินแทนเองเสียอีก ที่ได้รับรู้ว่าชายหนุ่มนั้นรักมั่นคงในตัวเพื่อนของพวกเขาขนาดไหน



"โห! พี่ซัน! สุดยอดพระเอกละครน้ำเน่าเลยอะ! ฟ้าน่าอิจฉาว่ะ มีคนมาหลงรักตั้งแต่เด็กจนโตแบบนี้ ...ผู้ชายอย่างพี่ซันยังหาได้อีกไหม! ถ้าได้ผมยอมเป็นเกย์เลยนะเนี่ย!"

เจตต์โพล่งขึ้นหลังจากฟังเรื่องเล่าของชายหนุ่มกับเพื่อนสนิทจบ ซึ่งก็ทำให้เวทิตที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ศอกที่เอวของคนพูดเข้าให้แรง ๆ อย่างหมั่นไส้ ทำเอาเจตต์สูดปากเบา ๆ แล้วบ่นอุบอิบใส่เพื่อน ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำของตนยกขึ้นดื่ม อันเป็นเวลาเดียวกับที่รวีตอบกลับมา

"อืม...ก็พอมีแนะนำอยู่นะครับ อาจจะไม่ตรงสเป็คน้องเจครบถ้วนนัก แต่เรื่องรักเดียวใจเดียวนี่ไม่เป็นสองรองใคร ถ้าน้องเจสนใจจริง ๆ พี่จะแนะนำญาติของพี่ให้ไหมล่ะครับ รายนี้เขาเป็นลูกครึ่งอิตาลีอเมริกา สเป็คของเขาก็เป็นแบบคนตัวเล็ก ผิวขาว หน้าตี๋ แบบน้องเจนี่ล่ะครับ ถ้ายังไงพี่ติดต่อให้เลยไหมล่ะครับ?"

เจตต์แทบจะพ่นน้ำที่ดื่มออกมาเมื่อได้ยิน เจ้าตัวยิ้มเจื่อน ๆ ส่งให้อีกฝ่าย ส่วนเมฆาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วจึงขัดเพื่อนสนิทขึ้นมาเสียก่อน

"รายนั้นรักเดียวใจเดียวก็จริงอยู่...แต่เรื่องการควบคุมอารมณ์หึงหวงนี่ไม่ไหวว่ะ! ถ้าเกิดได้คบกันจริง ๆ แล้วน้องเจเผลอไปมองไปชมคนโน้นคนนี้เข้าให้แบบไม่ตั้งใจ มีหวังโดนญาตินายโมโหเป่าทิ้งแบบแฟนคนเก่าของเจ้าตัวแน่ แล้วถ้าเพื่อนหายไปทั้งคนโดยไม่ล่ำลา น้องฟ้าก็ต้องสงสัยจริงไหม แล้วนายจะแก้ตัวกับน้องฟ้ายังไง บอกเขาว่าโดนญาตินายเก็บไปเรียบร้อยแล้วอย่างนั้นหรือไง"

รวีฟังแล้วก็ชะงักเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจแล้วยักไหล่ จากนั้นจึงหันมายิ้มหวานให้กับคนที่กำลังนั่งนิ่งอึ้ง มือถือแก้วน้ำค้างอยู่อย่างนั้นไม่ยอมวางด้วยความตกตะลึง

"งั้นรายนี้ก็ผ่านไป...ถ้ายังไงเดี๋ยวพี่จะลองหาผู้ชายดี ๆ แบบพี่ มาให้น้องเจเลือกแทนแล้วกันนะครับ"

"ง่า! ไม่เป็นไรครับพี่ ...พอดีผมตั้งใจว่าจะเรียนให้จบสักปริญญาโท เอ๊ย! ไม่สิ ให้จบดอกเตอร์เลยดีกว่า แล้วค่อยคิดเรื่องแฟนอีกรอบน่ะครับ"

เจตต์รีบบอกหลังจากตั้งสติได้ ส่วนเวทิตหันมาพึมพำถามเพื่อนสนิทที่นั่งข้าง ๆ ตน

"พี่ซันกับพี่เมฆ เขาอำเรา หรือเขาจริงจังวะนั่น"

เวหายิ้มเจื่อนให้เพื่อน แล้วพึมพำตอบกลับ

"ไม่รู้สิ...แต่เห็นพี่เมฆเคยบอกมีนว่าพ่อพี่ซันเขาเป็นมาเฟียน่ะ ไม่รู้อำหรือพูดจริง ฉันเองก็ยังไม่เคยถามสักที"

เวทิตชะงักกึก ก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ ตอบ พลางจ้องมองเพื่อนอีกคนอย่างไม่รู้ว่าจะสมน้ำหน้าหรือสงสาร ที่มันดันเผลอปากดี จนเกือบจะได้แฟนเป็นญาติมาเฟียโหดเข้าให้แล้ว



หลังจากพูดคุยกันต่ออีกสักพัก ทั้งเจตต์และเวทิตก็ได้ตกปากรับคำรวีเอาไว้ว่า จะคอยช่วยเหลือดูแลไม่ให้ใครเข้ามายุ่มย่ามวุ่นวายกับเวหาระหว่างเรียนอยู่เด็ดขาด ทำเอาคนที่ถูกกล่าวถึงต้องมองเพื่อนของตนที มองว่าที่คนรักที แล้วถอนหายใจยาวออกมาอย่างเอือมระอาแทน

"เย็นนี้เราจะกินบาร์บีคิวซีฟู้ดกัน ยังไงพี่ก็ฝากพ่อครัวของเราช่วยเรื่องนี้ด้วยนะครับ"

รวีเปลี่ยนเรื่องคุยไปเป็นเรื่องอาหารเย็น พลางหันไปยิ้มให้กับมีนา ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำเป็นพยักหน้ารับรู้ด้วยสีหน้าเซ็ง ๆ แต่ใจจริงแล้วเจ้าตัวนั้นชอบกินอาหารทะเลมาก เพียงแต่มันราคาแพงจนกินแทบไม่ลงนั่นเอง

"เอ่อ...แล้วไม่เห็นพี่ซันจะซื้อพวกวัตถุดิบเตรียมไว้เลย หรือจะออกไปซื้อตอนบ่าย ๆ ยังไงก็ต้องเตรียมไว้ก่อนนะครับ ไม่งั้นพอถึงเวลามันจะฉุกละหุก"

มีนาที่เห็นอีกฝ่ายไม่พูดอะไรต่อแถมเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องอื่น รีบเอ่ยแย้งขึ้น ทำให้รวีชะงักกึก ส่วนเมฆาเห็นดังนั้นก็อมยิ้มน้อย ๆ แล้วเป็นฝ่ายพูดขึ้นแทนเพื่อนของตน

"พวกพี่สั่งให้แม่บ้านไปหามาให้ล่วงหน้าแล้วล่ะ รับรองสดแน่ เพราะได้มาจากชาวประมงโดยตรง เดี๋ยวสักบ่ายสามเห็นว่าจะเอามาส่งน่ะครับ"

มีนาพอได้ฟังก็ถอนหายใจเบา ๆ อย่างโล่งอก ก่อนจะหน้าแดงนิด ๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มล้อเลียนของเมฆาเข้าให้

"ไม่ใช่มีนอยากกินหรอกนะ! แต่ที่ต้องพูดเพราะกลัวจะลืมกัน แล้วสุดท้ายมีนจะต้องมาเหนื่อยเตรียมของแบบกระชั้นชิดต่างหาก เพราะแต่ละคนที่นี่ดูแล้วน่าจะทำอาหารกันไม่เป็นสักคนเลยไม่ใช่หรือไง!"

คนที่โดนหางเลขพาดพิงเข้าให้แต่ละคนพากันกระแอมเบา ๆ แล้วยิ้มแห้งให้เห็นกันถ้วนหน้า ทำเอามีนาที่ไม่ได้ตั้งใจจะว่ากระทบจริงจังชะงัก สีหน้าเจื่อนลงแล้วพึมพำขอโทษทุกคนจนคนมองพากันนึกสงสาร

"น่า ๆ พวกพี่ไม่โกรธน้องมีนหรอก ก็น้องมีนพูดจริงนี่ครับ อ๊ะ! จริงสิ! ต้นกับฟ้ามันชมให้พี่ฟังอยู่บ่อย ๆ ว่าน้องมีนน่ะทำกับข้าวเก่ง นี่โชคดีของพี่ชะมัดที่จะได้มากินฝีมือน้องมีนเองแบบนี้ เนอะ!"

เจตต์บอกพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะชวนคุยเรื่อยเปื่อยตามมาอีกสักพักทำให้มีนายิ้มออก และรู้สึกเริ่มชอบใจเพื่อนของพี่ชายคนนี้เข้าให้แล้ว แต่นั่นกลับทำให้ใครบางคนที่มองอยู่ห่าง ๆ ชักเริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"แสดงว่าช่วงนี้เราก็ว่างกันอยู่สินะครับ งั้นพวกผมขอตัวไปเล่นน้ำทะเลก่อนได้ไหมครับ"

เวทิตหันไปขออนุญาตเจ้าของบ้านพัก ซึ่งรวีก็ยิ้มแล้วพยักหน้ารับรู้ หากแต่เจตต์นั้นกลับโพล่งขัดขึ้นมาแทน

"หา! บ่าย ๆ แบบนี้นี่นะ! เดี๋ยวก็ตัวดำพอดี"

"ก็ทากันแดดสิวะกลัวทำไม!"

เวทิตสวนกลับ แต่เจตต์นั้นทำเป็นแกล้งค้อนขวับแล้วจีบปากพูดอย่างน่าหมั่นไส้ในสายตาของอีกฝ่าย

"ตัวดำอย่างพวกนายอยู่แล้วก็พูดได้สิ เกิดฉันตัวดำกลับบ้านไป เดี๋ยวป๊ากับม๊าจำไม่ได้ ไม่ให้เข้าบ้านจะทำยังไง"

"หมั่นไส้ว่ะ! งั้นก็อยู่เฝ้าบ้านไป ฟ้าเราไปเล่นน้ำกันเหอะ!"

เวทิตหันไปชวนเพื่อนสนิทโดยไม่คิดจะใส่ใจเพื่อนอีกคน ทำให้เจตต์ต้องรีบมาง้อ ส่วนเวหานั้นสั่นศีรษะอย่างเอือมระอา เพราะเพื่อนสองคนนี้มักจะมีเรื่องกระเซ้าเย้าแหย่เพื่อความบันเทิงกันอยู่บ่อยครั้ง แต่ถึงกระนั้นพอถูกชวนเขาเองก็ชักจะสนใจขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

"เอาสิ! งั้นเดี๋ยวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนะ"

"ถ้าน้องฟ้าไป พี่ก็ขอไปด้วยคนนะครับ!"

รวีโพล่งแทรกขัดทำเอาหลายคนชะงัก หากแต่เวทิตนั้นกลับยิ้มรับพร้อมพยักหน้าอย่างยินดี

"ดีเลยครับพี่ซัน คนเยอะสนุกดี อ๊ะ! ผมเอาลูกบอลชายหาดมาด้วย แบ่งทีมกันเล่นบอลดีไหมครับ"

อีกสามหนุ่มพยักหน้าตอบรับ ส่วนมีนานั้นขอสละสิทธิ์เนื่องจากสู้แสงแดดไม่ค่อยจะไหว

"มีนขอบายนะครับ เดี๋ยวเหนื่อยเกินแล้วจะหมดแรงทำกับข้าว"

"งั้นพี่อยู่เป็นเพื่อนน้องมีนที่บ้านพักเองครับ ซันนายก็ฝากดูน้อง ๆ ด้วยนะ"

"ได้เลยไม่ต้องห่วง! น้องฟ้าเรามาจับคู่ทีมเดียวกันนะครับ"

รวีรับปากเพื่อนแล้วจึงหันมายิ้มหวานชวนคนข้างกายตน พอเจตต์และเวทิตได้ยินดังนั้นก็หันมาสบตากัน แล้วจึงยิ้มล้อเลียนเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้กำลังทำเป็นก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตาใคร ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ ตรงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องอย่างเร่งรีบ คนอื่น ๆ พอเห็นดังนั้นก็ต่างแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทากันแดดบ้าง จากนั้นสักพักจึงลงมารวมตัวกันที่หน้าบ้านอีกที เพื่อตรงไปยังทะเลกว้างเบื้องหน้าต่อไป

... TBC ...

[13cotton13]

อยากจะกรีดร้องงงงง
ทำไมนายซันน่ารักงี้ง่าาาาา
ฮืออออออ

[เลื่อมประภัสสร]

พี่ซันจัดเต็มนะคะ ทุกช็อต ตั้งแต่สายตายันการกระทำ แถมขี้หึงอีกต่างหาก
มีหวังใครมายุ่งกับน้องฟ้าพี่ซันคงจัดการได้เรียบร้อยเป็นที่สุดแน่ๆ ว่าแต่ไม่โหดเหมือนญาติใช่ไหมคะพี่ซัน

[tuktukta]

ทำไม น้องฟ้า น่ารักแบบนี้ โชคดีจัง ได้ครอบครัวดี คนรักดี เพิื่อนดี อิจฉาาาาา
ว่าแต่
พี่เมฆค่ะ รีบรู้ใจด่วน ก่อนจะเสียน้องมีนนะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน

[น้ำไหล]

แอบรู้สึกจิ้นสองคุณเพื่อนอย่างบอกไม่ถูก ฮาาา
พี่ซันคะ ไม่ค่อยจะเก็บอาการเลยนะคะ แหม~