Who’s the KING? } 9

[คราม]

Who’s The KING?

9

 

“แลนด์!! แม่กับพ่อจะไปแล้วนะ!”  ผมงัวเงียลืมตาด้วยความยากลำบาก แสงอาทิตย์ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาทำให้แสบตาจนต้องขยี้แรงๆ อือ.. แม่จะไปไหนนะ แล้วทำไมต้องเสียงดังแต่เช้าด้วยเนี่ย

ผมซุกหน้าลงไปกับหมอนอีกทีไม่สนใจเสียงของแม่ที่ตะโกนอยู่ข้างนอกเท่าไรนักได้ยินเสียงพ่อขู่ว่าจะเอากุญแจสำรองมาเปิด แต่ก่อนที่พ่อจะได้ทำผมก็เด้งออกจากเตียงนอนเสียงก่อน แย่ล่ะ นอนเพลิน!! วันนี้ประมุขกับนรินทร์แข่งกันรอบสองแถมแม่ก็จะเดินทางไปเหนือวันนี้ด้วย!

“แฮะ. ขอโทษครับ พ่อกับแม่จะไปแล้วเหรอ” ผมเปิดประตูออกมาก็เจอพ่อกับแม่ตีหน้ายักษ์ใส่อยู่หน้าห้องในมือมีพวงกุญแจสำรองเตรียมไขห้องผมเต็มที่ พ่อเคาะหัวผมอย่างแรงหนึ่งทีห่อนจะเดินเอากุญแจไปเก็บที่ตามเดิมส่วนแม่ก็ยังยื่นเท้าเอวหน้าโหดอยู่ตรงหน้า

“นี่มันบ่ายสองกว่าแล้วนะ”

“ห๊ะ!! บ่ายสอง บ่ายสองจริงเหรอแม่”

“ก็จริงนะสิ แม่กับพ่อจะไปสนามบินแล้วไม่เห็นเราตื่นสักทีถึงได้มาปลุกนี่ไง” ผมมองนาฬิกาในห้องอีกทีเพื่อความแน่ใจ สรุปว่าจริง อีกสิบนาทีก็บ่ายสองครึ่งแล้วด้วย “เดี๋ยวแลนด์อาบน้ำก่อนนะ แม่จะไปกันแล้วเหรอ”

“อื้ม แม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว ดูแลบ้านดีๆ นะ สองสามวันแม่ก็กลับ”

“ครับๆ รักแม่นะ โชคดีนะแม่ พ่อด้วย” ผมตะโกนบอกพ่อที่อยู่ข้างล้างพร้อมกับหอมแก้มแม่ไปอีกหนึ่งที แม่ส่ายหัวให้หน่อยๆ ก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง ผมไม่รีรอรีบพุ่งตัวเข้าห้องน้ำทันที ทำทุกอย่างให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยัดข้าวคำโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วทุกอย่างก็เสร็จลงภายในเวลายี่สิบนาที

ผมออกมาหน้าบ้านโบกมือเรียกพี่วันที่อยู่ตรงข้ามบอกให้ไปส่งที่มหาลัยเลย ปกติผมจะนั่งออกไปแค่ปากซอยแล้วขึ้นรถประจำทางไปแต่จะให้มาเอ้อระเหยแบบนั้นคงไม่ได้ การแข่งเริ่มตอนบ่ายสอง อาจจะไม่ตรงเป๊ะแต่ถึงอย่างนั้นต่อให้รีบบึ่งไปตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่าจะทันไหม

 

ผมให้พี่วินขับเข้าไปส่งถึงที่โรงยิมพอจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วผมก็วิ่งเข้าไปในโรงยิมทันที แล้วก็ได้เจอกับไอ้นายที่ยืนโบกไม้โบกมือมาให้ทั้งๆ ที่กำลังเก็บของอยู่ ผมมาไม่ทันจริงๆ ด้วยสินะ ไม่น่าเลย ค่าวินโคตรแพง เสียดาย

ผมมองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอสองคนนั้นมีเพียงแค่รุ่นน้องที่กำลังช่วยกันเก็บของ ผมเลยเดินเข้าไปช่วยเก็บด้วย แม้ว่าจะโดนเด็กแซวเรื่องมาช้าจนอยากจะเอาเท้าลูบหน้าก็เถอะ

“เลิกแซวแล้วบอกกูมาได้ละว่ารอบนี้ใครชนะ”

“ผมจะรู้เหรอ โค้ชก็ทำเหมือนเดิม ไม่ได้โชว์คะแนนแข่งเสร็จก็แยกย้าย”

“พวกนั้นกลับไปแล้วเหรอ”

“ตอนนี้คงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่มั้ง” ผมรีบเร่งให้พวกน้องๆ เก็บของไวๆ แล้วพากันเดินมาที่ห้องของชมรม ผมหวังแค่ว่าจะได้เจอใครสักคนใครก็ได้

“นรินทร์!” ผมยิ้มแป้นตะโกนเรียกนรินทร์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องชมรม ใบหน้าที่ผมมได้เห็นมาหลายวันกำลังส่งยิ้มแบบที่ผมชอบมองมาให้ ผมเดินเข้าไปหาเขาในขณะที่เขาเองก็เดินเข้ามาหาผมเหมือนกัน

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“ไม่สักหน่อยะ เมื่อวานซืนเราก็มาแต่นรินทร์อยู่กับแฟนเลยไม่อยากไปกวน”

“ฮ่าๆ พูดเหมือนเป็นความผิดผมเลย”

“เปล่าสักหน่อย แล้วนี่จะกลับแล้วเหรอ” ผมถามขึ้นเพราะสังเกตจากถุงฟันดาบที่อยู่บนหลังและหยดน้ำที่เกาะอยู่บนเส้นผม

“อืม แข่งรอบสองจบไปแล้วล่ะ”

“อ่า... แล้ว..”

“เฮ้ย! อยู่นี่เองนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว” เสียงตะโกนที่ทำเอาผมกับนรินทร์ต้องสะดุ้งดังมาจากทางด้านหลังของนรินทร์ คนคนนั้นก็คือนายประมุข เขาเดินยิ้มกว้างมาตั้งแต่หน้าห้องจนมาหยุดอยู่ข้างผมแถมยังเอามือมาโอบไหล่ผมไว้ด้วย

“อะไรของมึงเนี่ย” ผมว่าเอาแขนดันๆ ที่เอวให้มันออกห่างแล้วจะได้เอามือลงไปด้วย แต่ก็ไม่ยกคงโอบแน่นจนผมต้องปล่อยเลยตามเลยแล้วกลับไปสนใจนรินทร์ที่ยังยืนอยู่ด้านหน้าแทน

“วันนี้ก็ทำได้ดีนะ ไว้เจอกันรอบหน้า” ประมุขเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน นรินทร์ยกยิ้มหน่อยๆ

“นายก็เหมือนกัน ผมไปก่อนนะแลนด์”

“เห จะไปแล้วเหรอ” ความรู้สึกผิดหวังตีตื่นขึ้นมาเมื่อนรินทร์พยักหน้ารับ นรินทร์ยิ้มให้ผมอีกครั้งพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมาบิดจมูกผมเยาๆ มันเป็นการกระทำที่ทำให้หัวใจของผมพองโตแต่แล้วก็ต้องแฟบลงทันทีที่นรินทร์ค่อยๆ เดินผ่านไป ถ้าวันนี้ผมมาเร็วก็คงดีอย่างน้อยก็คงจะได้คุยกันมากกว่าแค่ทักทายแล้วกล่าวลา

แรงสะกิดที่ไหล่ของคนข้างกายทำให้ผมหัวหน้าไปมองประมุขก่อนจะยกคิ้วขึ้นเพื่อถามว่ามีอะไร เขายกมือออกไปกระชับถุงฟันดาบที่พาดอยู่บนไหล่ให้เข้าที่

“วันนี้กูชนะนะ”

“จริงเหรอ อะ.. ยินดีตอนนี้ก็เสมอกันน่ะสิ แล้ว..” นรินทร์.. ผมหันไปมองตามทางที่นรินทร์เดินไปก็ไม่เห็นแผ่นหลังนั่นเสียแล้ว ผมขยับขาตัวเองในท่าที่พร้อมจะออกวิ่งก่อนจะหันกลับมาเพื่อบอกลาคนที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่กลายเป็นว่าไอ้บ้าประมุขดันกระชากผมให้ลงไปอีกทางของตึกเสียอย่างนั้น

“เฮ้ยๆๆๆ มึงจะพากูไปไหนเนี่ย ปล่อยๆๆ”

“ไปเที่ยว!”

 

“อะไร?”

“ไปเก็บเสื้อผ้าดิ สองสามชุดก็พอ กูรออยู่นี่แหละ”

ประมุขพาดแขนไม่กับกระจกรถหยิบคิทแคทที่เดินซื้อมาก่อนหน้านี้เข้าปากอย่างสบายอารมณ์ ผิดกับผมที่ยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านตัวเองทบทวนคำสั่งที่ถูกส่งออกมาจากคนตรงหน้า อะไรคือการให้เข้าไปเก็บเสื้อผ้า

“จะยืนอีกนานไหม ไปเก็บผ้าเร็วๆ แล้วอย่าคิดหนีนะ ถามขึ้นไปจริงๆ ด้วย”

“จะพากูไปไหน”

“ไปเที่ยวบ้านกูไง ไม่ไกลหรอก” ผมละอยากจะกระโดดลงไปกลางถนนเสียจริง อะไรของมัน! นึกอยากให้ไปก็ลากกันมาเก็บเสื้อผ้าอย่างนี้เลยเนี่ยนะ

“กูยังไม่ตกลงโอเคเลย”

“ไปเถอะน่า อยากพาไปเที่ยว สองสามวันก็กลับ..นะครับ”

ยะ..ให้ตายเถอะ ทำไมมันต้องยิ้มแพรวพราวขนาดนั้นด้วย พอเห็นยิ้มกว้างๆ ที่มีประกายของมันแล้วผมก็ปฏิเสธไปลงไปเสียอย่างนั้น สุดท้ายก็ได้แต่เดินขึ้นไปบนบ้านเก็บผ้าใส่กระเป๋าตามที่มันบอก โทรไปบอกแม่ว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนแม่เองก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่บอกให้ปิดบ้านให้เรียบร้อยแค่นั้น

นี่ผมแพ้อย่างสมบูรณแบบเลยนะ แพ้ให้กับรอยยิ้มของนายประมุขนั่นไง

 

สถานที่ที่ประมุขพามาก็คือ..บ้านของมันนั่นเอง บ้านของประมุขอยู่พัทยาเป็นอู่ซ่อมรถขนาดใหญ่มีพื้นที่กว้างขว้างตัวบ้านอยู่ด้านหลังส่วนข้างหน้าเป็นส่วนของอู่ซ้อมรถ ผมดึงแขนมันไว้ตอนที่เราต่างพากันลงรถแล้ว มันควงกุญแจในมือไปมาพร้อมกับฮึมฮัมเพลงอยู่ในลำคอ

“ไหนบอกไปเที่ยว”

“นี่ไงเที่ยว... เที่ยวบ้านกู”

“อะ.. ไอ้เวรรรรร ถ้าจะพามาบ้านก็บอกก่อนดิวะ”

“บอกไมละเตรียมใจเหรอ”

“กูจะได้ไม่มาโว้ย” ผมตะโกนใส่หน้ามันเสียงดัง ไอ้บ้านิ มันใช่ที่ไหน บอกจะพาไปเที่ยวดันมาโผล่ที่บ้านเจ้าตัวเสียอย่างนั้น

“ไม่เป็นไรน่า ไม่ต้องเกรงใจพัทยาก็มีที่เที่ยวตั้งเยอะแยะเดี๋ยวพาไป ไม่ได้พามาอุดอู้อยู่บ้านอย่างเดียวหรอก” นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่กูกังวลนะ ผมกำลังจะพูดออกไปแต่สายตาเหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ หน้าบวมๆ ตัวขาวๆ อยู่ด้านหลังของประมุขเสียก่อน ผมชี้มือไปด้านหลังเขาหันไปดูตามที่ผมชี้ก่อนจะร้องออกมาเสียงดัง

“ข้าวปุ้นนนน” พร้อมกับตรงเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงเด็กคนนั้น ทั้งสองคนพลัดกันกอดพลัดกันจนคนนอกอย่างผมต้องเดินเข้าไปสะกิด เด็กคนนั้นมองผมตาแป๋ว อ่า.. เห็นแล้วอยากฟัดชะมัดเลย

“นี่ข้าวปุ้น ข้าวปุ้นสวัสดีพี่แลนด์สิ ธุจ้า ธุจ้า” เด็กที่ชื่อข้าวปุ้นทำตามพร้อมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเมื่อประมุขเอาแต่ไซร้หน้าไปตามซอกคอของข้าวปุ้น แล้วเราก็พากันเดินเข้าไปในตัวบ้าน ผมประหม่าหน่อยๆ ยิ่งพอเจอแม่กับพ่อของมันก็ยิ่งประหม่าเข้าไปใหญ่

“ปอนด์กลับมาแล้วเหรอลูก ไหนๆ ข้าวปุ้นดีใจใหญ่เลย ปอนด์กลับมาแล้วเนอะๆ โอ๊ะ แล้วนี่ใครกันเอ่ย” คุณแม่ของประมุขยังดูสาวอยู่มาก เธอเดินเข้ามาอุ้มข้าวปุ้นไปจากประมุขก่อนจะหันมาสนใจผมที่อยู่ด้านหลังพ่อของประมุขเองก็ลดหนังสือในมือลงแล้วหันมามองที่ผมเหมือนกัน

“สวัสดีครับ แลนด์ครับ เพื่อน.. เพื่อนปอนด์ครับ”

ผมแนะนำตัวพร้อมกับเหลือบมองที่ประมุขอยู่เป็นระยะๆ เพื่อนที่สนิทกันถึงขั้นมาบ้านได้ก็คงต้องเรียกด้วยชื่อเล่นละมั้ง ผมคิดว่าอย่างนั้นถึงได้เลือกที่จะเรียกมันด้วยชื่อเล่นแทนชื่อจริงเพื่อไม่ให้พ่อกับแม่ของมันสงสัย มันเองก็ไม่ได้จะขัดอะไรขึ้นมาแถมยังยิ้มจนแก้มปริไปอีก

“จ้าๆ มาเที่ยวเล่นเหรอ ตามสบายนะลูก น่าจะบอกแม่ก่อนนะปอนด์ไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย”

“ไม่เป็นไรน่าแม่ เดี๋ยวปอนด์เตรียมเอง เดี๋ยวเย็นนี้ไปตลาดกัน”

ประมุขหันมาพูดกับผมก่อนจะแย่งเอาข้าวปุ้นที่แม่กำลังอุ้มอยู่ขึ้นมานั่งบนตักแทนส่วนคุณแม่ก็เดินเข้าไปเอาขนมกินเล่นออกมาให้ คุณพ่อก็กลับไปอ่านหนังสือเหมือนเดิมเหลือผมที่ยังเกๆ กังๆ ไม่รู้จะต้องทำตัวอย่างไร สุดท้ายก็นั่งลงข้างๆ ประมุขมองดูมันเล่นกับน้องข้าวปุ้น แต่เดี๋ยวนะ สถานะของสองคนนี้คืออะไรผมยังไม่รู้เลย น้องเหรอ? แต่มันจะไม่เด็กไปเหรอดูแล้วข้าวปุ้นไม่น่าจะอายุต่ำว่าสามขวบเลยนะ ถ้าอย่างนั้น..

“ข้าวปุ้นนี่ลูกนายเหรอ”

“.......”

เงียบ. ประมุขหยุดการเล่นกับน้องแล้วหันมามองหน้าผมนิ่ง เอ๊ะ หรือจะตกใจที่ผมเรียกมันว่านายแทนที่จะเป็นมึง แล้วทำไมทั้งบ้านต้องตกอยู่ในความเงียบไปด้วยละ ด้วยความที่อยากรู้มากมากผมเลยถามออกไปอีกครั้ง แต่คราวนี้สิ่งที่ได้ตอบกลับมาไม่ใช่ความเงียบแต่เป็นเสียงหัวเราะที่ดังจนตกใจ

“คิด คิดได้ไงวะ ลูกเหรอ ฮ่าๆ” มันพูดอย่างยากลำบากแล้วก็กลับไปหัวเราะเสียงดังเหมือนเดิมจนน้องข้าวปุ้นรู้สึกกลัวเลยเดินไปหาคุณน้าที่ขำอย่างเก็บอาการอยู่แทน

“นี่นะ.. ลูกแม่กับพ่อเองจ้ะ ลูกคนสุดท้อง น้องของปอนด์เขา”

พอสิ้งเสียงของคุณน้า ผมก็รู้สึกได้เลยว่าตัวเองได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ลงไปเสียแล้วแถมแก้ไขอะไรไม่ทันแล้วด้วย นี่มัน โคตรประสบการณ์หน้าแตกเลยนี่หว่า!

 

“มึงจะเลิกหัวเราะได้ยัง”

“ฮ่าๆ โอ้ยยย ปวดท้องงง”

“นี่แน่ะๆๆๆๆ” ผมว่าแล้วฟาดมือลงไปบนหลังมันแรงๆ หลายต่อหลายทีแต่ไอ้คนที่นอนเกลือกกลิ่งอยู่บนพรมก็ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดหัวเราะเลยสักนิด ในเมื่อใช้มือไม่ได้ผลก็ต้องตีนแล้วล่ะ นี่ๆๆๆ ผมยันเท้าไปที่หลังของมันเต็มแรงก่อนที่จะถูกจับด้วยมือสองข้างนั้น

“ฮึๆ ข้าวปุ้นน่ะน้องกูนะ ลูกหลงนะ ห่างจากกูสิบแค่สิบกว่าปีแต่ก็ไม่ใช่ลูกนะ ฮ่าๆ”

“หน่อยยยย เลิกล้อได้แล้ว แค่นี้กูก็อายจนไม่กล้าสู่หน้าพ่อกับแม่มึงแล้วเนี่ย”

“เขาไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่ฮาจนกรามค้างเท่านั้นเอง” คนที่ฮาจนกรามค้างมันมึงต่างหาก ไอ้ประมุขเวรเอ้ย ผมเอาบิดขาตัวเองออกจากมือมันแล้วหันมาสนจทีวีตรงหน้าแทนแม้ว่ามันจะไม่มีอะไรก็ตามแต่ก็ยังดีกว่าต้องมาทนมองไอ้คนข้างๆ หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายน่ะนะ

แม่ของประมุขออกไปตลาดกับน้องข้าวปุ้น ทั้งที่จริงควรเป็นผมกับประมุขแต่มนก็ดันขี้เกียจแล้วก็เอาแต่หัวเราะผมจน คุณน้าต้องออกไปเอง ส่วนคุณอาก็ออกไปดูงานที่อู่รถ เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งบ้านเหลือแค่ผมกับประมุขสองคน           ผมนั่งดูทีวีไปเรื่อยจนไม่ทันได้สังเกตว่าเสียงหัวเราะนั้นเงียบไป พอหันมาดูก็ประมุขหลับไปเสียแล้ว ผมมองดูนาฬิกาที่บอกเวลาหกโมงครึ่งแล้วก็คิดว่าไม่ควรปล่อยให้นอนตอนเย็นเลยสะกิดให้มันตื่น

“เย็นแล้วอย่านอนเลย”

“พักสายตาไม่ได้หลับ”

“เหอะ ลุกดิลุก”

“ไม่โกรธใช่ไหมที่ไม่ได้พาไปเดินตลาด” มันนอนท้าวหัวไว้กับแขนอยู่กับพื้นโดยที่ผมนั่งขัดสมาธิอยู่หน้ามันพอดี

“ตลก กูไม่ใฝ่จะไปตลาดขนาดนั้น”

“พรุ่งนี้จะพาไปทุกที่เลย”

“ที่ไหนบ้าง”

“ทุกที่ที่มึงอยากไป”

“กลับบ้าน” ผมพูดเล่นแต่แอบทำหน้านิ่งๆ อยากรู้ปฏิกิริยาของมัน แต่มันกลับหัวเราะเบาๆ แล้วยกมือขึ้นมาบีบจมูกผมแรงๆ จนผมต้องปัดออก

“ไม่เอาดิ ยังไม่ครบสองสามวันตามที่บอกเลย”

“ชิ มัดมือชกกูมาแท้ๆ”

“จะดูแลอย่างดีเลยครับ”

“จริงเหรอหนูปอนด์” ผมว่าแล้วตบแก้มมันเบาๆ ทำสีหน้าเหมือนป๋ากระเป๋าหนักที่หอบหญิงมานอนโรงแรม มันหัวเราะหึหึจับมือผมดัดจนผมร้องโอ้ยยกตีนขึ้นมาถีบท้องมันทันที

“เจ็บนะเนี่ย”

“มึงทำกูก่อนนะ”

“กูชอบนะ”

“ห๊ะ”

“ชอบที่มึงเรียกชื่อเล่นกู ฮ่า คิดไรเปล่าเนี่ย” ห่านี่ ชอบเว้นคำให้ตกใจ ยอมรับเลยว่าเมื่อกี้นี้ใจผมกระตุกไปแวบหนึ่ง ในสมองประมวลผลอย่างมัวซั่วไปหมดไม่รู้อะไรเป็นไรแต่พอมันบอกมาแบบนี้ในสมองของผมก็หยุดที่คำว่า แม่งกวนตีน

“เหอะ กูไม่ได้อยากเรียกสักหน่อย”

“เรียกบ่อยๆ สิครับแลนด์”

“ตลกล่ะมึง ไปๆๆๆ กูได้ยินเสียงคนหน้าบ้าน ไปช่วยแม่มึงถือของไป” ผมว่าแล้วถีบส่งมันไป ส่วนตัวผมก็ลุกตามไปด้วย ตกใจหน่อยๆ ที่มันเรียกชื่อเล่นของผม จะว่าไปมันไม่เคยเรียกชื่อผมเลยด้วยซ้ำไม่ว่าจะชื่อจริงหรือชื่อเล่นทำให้ผมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

รู้สึกว่าช่วงนี้ผมจะยิ้มเพราะผู้ชายที่ชื่อประมุขบ่อยเกินไปแล้วนะ 

TBC 

ณ ตอนนี้พิมพ์ได้ 11ตอน ทะลุ 80หน้าไปเรียบร้อยแล้ว โฮฮฮฮฮ เดินทางมาครึ่งเรื่องมาดี ที่เหลืออีกครึ่งก็คงจะอีก 80หน้า ฮ่าๆ จะจบไหมก็ไม่รู้ TT 

มีคำผิดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ 

[TwInZZZ]

อ๊าาา ปอนด์ของเจ๊ (กลายเป็นของเจ๊ไปแล้วนะ)
นรินทร์หายไปเลยนะคะ พี่ปอนด์โกยคะแนนไปเต็มๆ

ทยอยลงเรื่อยๆเลยได้มั๊ยคะ? อยากอ่านมากกก
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ

[Sier]

ทำคะแนนแบบแซงทางโค้งมากคะปอนด์!!
ไม่ทันไรก็พอมาแนะนำกับทางบ้านแล้ว~ ไม่เลวๆ >_<

[เลื่อมประภัสสร]

โอ๊ะ น่ารักมาแรงแซงทางโค้ง ทำคะแนนพุ่งพรวดๆ เลยนะเนี่ยปอนด์ >_<

[tookta]

ขอบคุณจ้า
แหม๋ !!! ออกตัวมาแรงซะจริงๆ แต่อย่ามาแผ่วตอนปลายนะจ๊ะ

[น้ำไหล]

คะแนนปอนด์ตอนนี้นี่พุ่งพรวดมาแรงแซงโค้งจริงๆ
โถ แลนด์หนอแลนด์ คิดได้ ฉันอายุน้อยกว่าพี่เป็นรอบ (12-13) ยังไม่มีใครเคยคิดแบบนั้นเลย กร๊ากกกกกกกกกก