ไอติม ตอนที่17

[มอคราม]

“ไม่เห็นต้องบอกพวกเฮียเลยนี่”
“อ้าวก็เราสองคนได้เสียกันแล้วก็ต้องบอก”
“ก็….”
“ก็เราได้กันแล้ว พยานมีตั้ง4คนจำได้ไหม”
ผมปิดหูตัวเองไม่อยากฟังกูอาย
“ทีนี้เรามาเป็นแฟนกันเถอะ” ผมมองหน้ามัน
“เราจะเป็นแฟนกันเหรอวะ”
“เออ”
“แต่…กูไม่เคย แล้วเราเอ่อ…”
“มึงจะแคร์ไรวะถ้ามึงไม่รู้จักความรัก ก็มารักกับกูสิ ถ้ามึงกลัวคนอื่นหาว่ามึงเป็นเกย์ มึงก็เป็นพร้อมกู เห็นไหมมึงจะกลัวอะไร”
“มึงรักกูหรือเปล่าวะ” ผมถามมัน
“กูตอบไม่ได้แต่ความรู้สึกกูมันครึ่งๆกลางๆ แล้วมึงล่ะ”
“กูไม่รู้…”แต่กูใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้มึง
“ช่างมันเถอะคบกันก็รู้เอง”
ผมพยักหน้าเบาๆ สรุปตอนนี้ผมกับมันคือแฟนกันใช่หรือเปล่า
“ไปขี่จักรยานเล่นเหอะแถวนี้มีสวนสวยมากเมื่อก่อนกูไปนัดสาวประจำ” ดูมันพูดหน้าตาเฉย สัส!พึ่งขอกูเป็นแฟน
สวนที่พวกผมไปนั้นเป็นสวนขนาดใหญ่ มีต้นไม้สูงใหญ่อยู่เต็มไปหมด มีน้ำตกจำลองประดับอยู่ตรงทางเข้า ขี่ไปได้ซักพักก็มาหยุดอยู่สระบัวขนาดใหญ่ที่มีจักรยานเป็ดน้ำจอดอยู่แต่ท่าทางมันคงจะพังแล้วดูจากสภาพที่ทรุดโทรม
ไอ้พีมจอดรถแล้วเดินไปที่สระบัวนั่งลงบนหญ้านุ่ม ผมเองก็เดินไปนั่งข้างๆที่นี่ ทั้งๆที่สวยดอกบัวสีชมพูและสีขาวขึ้นเต็มสระ แต่สถานที่แห่งนี้กลับเงียบสงบไม่มีผู้คนมาคล้ายถูกทิ้งร้าง
“ที่นี่ๆไม่มีใครเลยใช่ไหมล่ะ ตอนที่กูมาก็ไม่เคยเจอใครเลยนอกจากสาวที่นัดไว้”
ผมมุ่ยหน้า พูดได้เต็มปากเลยนะว่าเคยนัดสาวตอนนี้มึงเป็นแฟนกูแล้วนะถึงจะยังไม่รักกัน 100%ก็เถอะ ผมมองใบหน้าของมันด้านข้าง ขนาดด้านข้างยังหล่อเลยสาดดดดด จมูกโด่งเป็นสันเขื่อน แอบจับจมูกตัวเองแล้วเศร้าดั้งไม่ได้หักนะแต่ไม่โด่งมากเท่านั้น สรุป! ไอ้พีมมันหล่อ อา….จะว่าไปพี่พีก็หน้าตาดี ไม่ใช่แค่หล่อแต่สวยคิดแล้วเสียดายที่ให้เฮีย
“คิดอะไรคนเดียววะ”
“เปล่า…”
“ตะลึงในความหล่อกูล่ะสิ”
“หลงตัวเอง”
“ไม่ได้หลง มันยกยิ้มมุมปากแล้วยื่นหน้ามาใกล้” ผมกระเถิบหน้าหนี
“หึๆ มาอายไรวะ เรามีอะไรกันแล้วนะเว้ย”
ผมหน้าแดงรู้สึกว่าหน้ามันร้อนฉ่าๆๆๆ เอาไปทอดปลาได้เลย มันพูดอะไรของมัน ได้กันแล้วคือไร ติมไม่รู้เรื่องนะ เรื่องนี้ติมจะไม่ยุ่ง
“เขินใหญ่แล้วมึง”
“เขินไรวะ”
“เขินกูไง” มันยักคิ้ว
“สัส!” ผมด่ามันแล้วลุกพรวดไปที่จักรยาน
“จะไปไหนวะ”
“กลับหอไงเว้ย จะมืดอยู่แล้วจะรอให้ยุงกัดหรือไง”
“หอไรวะ เรือนหอหรือเปล่า”
“สัส!”

คะแนนนี่มันอะไร ตอนนี้ผมกำลังถูกไอ้พี่เปอร์มันเล่นงานครับ เล่นงานทางคะแนนที่พึ่งออกมาสดๆร้อนๆเพราะมันเป็นพี่รหัสเลยต้องดู แต่คะแนนผมดราม่ามาก ไม่ถึงเกณฑ์ ….ชีวิต
“มึงอ่านหนังสือบ้างหรือเปล่าวะ”
‘….’
“ไม่ได้อ่านใช่ไหม”
ผมทำปากยู่แล้วพยักหน้าหงึกๆ
“ไอ้ติมทำไมมึงถึงไม่อ่านฮะ คิดว่าตัวเองเป็นกูเกิลหรือไง”
“ก็มัน…”
“ขี้เกียจ”
“เอ่อใช่…”
“หลังเลิกรับน้องทุกวันมึงกับกูไปห้องสมุดเดี๋ยวกูติวให้”
“โห ไม่เอาอ่ะ รับน้องเหนื่อยจะตายยังจะมาติวอีก”
“ถ้ามึงไม่ติวมึงตกแน่ๆและคาดว่าคงไม่จบมหาลัยแน่นอน เข้าใจไหม” ผมขมวดคิ้วเบื่อไอ้รุ่นพี่จริงๆ

“สรุปติมก็ต้องไปติวกับพี่เปอร์เหรอ”
“ใช่ๆ”
“ก็ติมไม่ตั้งใจทำข้อสอบนี่”
ผมนั่งหน้ามุ่ยขณะนั่งอยู่ในห้องสมุดกับไอ่วิค ผมนั่งนิ่งในขณะไอ้วิคเอาหนังสือตั้งใหญ่มาไว้ข้างๆ นี่มันกะจะอ่านให้หมดเลยหรือไง เห็นแล้วเหนื่อยแทน
“ถ้าติมเบื่อไปกินข้าวก่อนก็ได้นะ นัดกับพีมไว้นี่”
“คะ…ใครนัด”
“ก็ติมไง คบกันมาเดือนนึงแล้วนี่ยังจะมาเล่นตัวอีก”
ผมเท้าคาง “คบกันก็จริงแต่ไม่ได้รักกัน”
“แต่ก็ต้องมีหวั่นไหวบ้างแหละ ฉันตกใจนะที่ตอนแรกติมมาบอกคบกับพีมน่ะ”
“แหมๆ”
ผมส่ายหน้าแล้วลุกไปทางมุมหนังสือการ์ตูนแต่ระหว่างจะไปถึงมุมนั้นก็เจอกับไอ้พี่เปอร์ที่กำลังค้นหาหนังสืออยู่
“ติม…”
“ซวยแล้วกู”
“ว่างเหรอ มาติวซะดีๆนะมึง”
“สัดนั่นไง”
ผมนั่งเท้าคางฟังไอ้เปอร์แพล่ม มือก็มองนาฬิกาข้อมือที่เที่ยงกว่าแล้ว ป่านนี้ไอ้พีมเลิกเรียนแล้วมั้ง
“พี่เปอร์ผมหิวข้าวแล้วอ่ะ”
“หืม….นั่นสิเที่ยงแล้วนี่เนอะ”
“อ่า..ใช่ๆหิวมาก” ผมลุก
“เดี๋ยวไปกินข้าวกับกู กินเสร็จติวต่อ”
“ไหนบอกติวตอนเย็นไง ตอนนี้ไม่เอา”
“มันก็เหมือนกันแหละ”
“ไม่เอา”
“ทำไม”
“ติวตอนเย็นตอนนี้จะไปกินข้าว” ผมลุกเดินแต่ข้อมือก็ถูกคว้าเอาไว้
“อะไร..”
“อะ..เอ่อ ปะ…เปล่า งั้นตอนเย็นมึงมาเจอกูที่นี่”
ผมพยักหน้าแล้วเดินออกมาจากห้องสมุด ส่วนไอ้วิคมันกำลังเข้าชานไปยุ่งกับมันไม่ได้มันกำลังเคร่ง ผมเดินไปเอื่อยๆแต่ก็ต้องสะดุดลงเมื่อเจอร่างสูงที่ยืนรอใต้ต้นไม้ สายตาสาวๆกำลังจับต้อง
“ยืนอ่อนสาวหรือไง” ผมทักขึ้น ไอ้พีมหันมาทำหน้ามุ่ย
“มึงมาช้า”
“ไปติวหนังสือที่ห้องสมุดมาน่ะ”
“อย่างมึงเนี่ยนะ”
“อย่างกูมันทำไมฮะ”
“ไม่มีไรน่า ไปกินข้าวกัน” มันกอดคอผมให้เดินไปใกล้ๆ ตอนแรกก็เขินๆอายๆ แต่พออยู่กับมันที่หน้าด้านผมเลยด้านตาม…
ผมนั่งรอให้มันเอาข้าวมาให้ แต่ระหว่างรอร่างของสาวน้อยหน้าเดิมก็มานั่งตรงข้าม เธอก็คือโบว์แฟนเก่าแก่ของพีมซึ่งอยู่คณะเดียวกับผม ตอนแรกผมนึกว่าเธอจะตามรังควานผมซะอีกแต่ไม่สงสัยกลัวไอ้พีมเล่นงาน
“นายคบกับพีมจริงๆสินะ”
‘….’
“เมื่อก่อนเห็นประกาศฉันนึกว่าพีมเล่นๆ แต่สุดท้ายข่าวที่พวกนายเป็นแฟนกันจริงๆแพร่ออกมา ฉันใช้เวลาเกือบเดือนกว่าจะเชื่อนึกว่าพีมละครตบตาแต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว”
คุณเธอมาพล่ามอะไรวะเนี่ย
“ฉันขอเตือนอะไรไว้อย่าง พีมไม่หยุดที่นายง่ายๆหรอก เขาไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น นายจะต้องเสียใจเหมือนฉันที่คบได้ไม่นานก็โดนเขี่ยทิ้ง”
“ทำไมเธอถึงมาบอกฉัน”
“เพราะจะรอสมน้ำหน้าไง”
ผมเกาหัวยิกๆ ผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆ
“ฉันมาบอกแค่นี้แหละ” เธอยิ้มเยาะก่อนจะลุกออกไปและเป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้พีมถือจานข้าวมาพอดี มันทำหน้ามุ่ยแล้วนั่งลงตรงข้ามกับผม
“เธอมาทำไม”
“มาคุยนิดๆหน่อยๆ”
“แน่ใจ”
“เออ” ผมพูดแล้วตักข้าวผัดไข่เข้าปาก แต่ดูมันจ้องสิ
“จ้องไรวะ”
“อย่าไปยุ่งกันเธอมาก เห็นแบบนั้นร้ายไม่เบา”
“รู้แล้วน่ากูไม่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนก่อนของมึงหรอก” มันวางช้อนลงแล้วมองหน้าผม
“อย่าพูดแบบนี้อีก”
“ทำไมแทงใจดำ?”
“ติม…” มันเรียกชื่อผมเสียงเย็น แต่ผม็ก้ไม่สนใจแล้วยังกินข้าวต่อ พอกินเสร็จพวกผมก็มาที่สนามฟุตบอลที่ไอ้พีมมันมักจะมาเล่น
เกือบ1เดือนแล้วที่ผมมานั่งดูมันเล่นฟุตบาลบนอัฒจันทร์ แต่ที่ผมสังเกตคือ ไอ้พีมไม่มีเพื่อนเลย ที่เล่นบอลเพราะแค่อยากเล่นและฝีมือมันดีด้วยคนเลยให้มันเข้าร่วมทีม
“มานั่งดูไอ้พีมทุกวันเลยนะ”ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหาผม ถ้าจำไม่ผิดหมอนี่อยู่คนละทีมกับไอ้พีมสงสัยคงออกมาพัก
“ก็เห็นนี่”
“ข่าวที่พวกนายคบกันไปไวมากนะรู้ไหม แถมสาวๆหลายคนยังชอบอีก”
“แล้วไง” ผมไม่ใส่ใจแล้วหันไปมองไอ้พีมที่กำลังเลี้ยงลูกไปที่โกล
“ก็ไม่ไงแค่สงสัยว่านายมีอะไรให้ติดใจไอ้พีมถึงทิ้งสาวๆมาหานาย”
ผมรู้สึกขนลุกแปลกๆ แอบรู้สึกรังเกียจ
“กูชักอยากจะรู้” มันเดินเข้ามาใกล้ผม แถมยังเอาหน้ายื่นมาใกล้อีก
“ทำอะไร”
“ตัวมึงหอมดีใช้แป้งไรวะ”
“สัส! มึงไปไกลๆตีนกูเลย”
“กูอยากดมต่อนี่หว่า ตัวมึงหอมแบบนี้อย่างอื่นคง….”
ปึก!
ร่างไอ้คนที่พูดล้มลงไปไม่ใช่ฝีมือผมแต่เป็นฝีมือของไอ้พีมที่มาจากไหนไม่รู้ แล้วใช้หมัดต่อยเลย เสียงกรี๊ดดังลั่งสนามก็สาวๆรายล้อมอ่ะนะ
“มึงมายุ่งอะไรกับแฟนกูไอ้โก้”
“อะ…เออ พีมกู”
“มึงอยากลองกับกูเหรอวะ ฮะ!”
“ปะ…เปล่า”
“แล้วมายุ่งกับแฟนกูทำไม”
ปึก! “ไอ้พีมเตะซ้ำอีก ไม่มีใครกล้าห้ามนี่สินะเพราะไอ้พีมเป็นแบบนี้ถึงไม่มีใครกล้าหือ”
“ไอ้พีมพอเหอะมึง” ผมเข้าไปดึงแขนมัน
“ทำไมวะ”
“คนมุงดูกันเยอะแล้ว”
“ให้กูอัดไอ้เหี้ยนี่ก่อน”
“มึงไปกับกู” ผมขึ้นเสียง มันยอมฟังแล้วยอมให้ผมลากออกมา ผมลากมันมาไว้ที่หลังอาคาร ไอ้พีมทำท่าไม่พอใจ
“มึงเป็นไรของมึงเนี่ย จู่ๆก็ต่อยมัน”
“ก็มันมายุ่งกับมึง”
“..เอ่อ…มึง….หึงกูเหรอ”
“เออ”
กรี๊ดดดดดดด เวอร์ชั่นสาวน้อยไอติมออกค่า เหอะ กูเริ่มบ้า ชิ่วๆๆ ผมหน้าแดงไม่น่าเชื่อว่าในชีวิตนี้จะมีคนออกอาการหึง
“มึงยิ้มทำไมหรือชอบที่ให้ไอ้นั่นมากะลิ้มกะเหลี่ย”
“บ้าหรือไง … แต่คนอย่างมึงหึงกู”
“ทำไม ก็กูกับมึงเป็นแฟนกันนี่วะก็ต้องหึง”
“แต่เราไม่ได้เป็นแฟนจริงๆนี่หว่า”
ไอ้พีมหยุดชะงักเหมือนมันคิดอะไรบางอย่าง ผมเองพอรู้ตัวก็รีบเปลี่ยนเรื่อง
“ไปลูบหน้าไป ตัวมีเเต่เหงื่อ”
“ครับๆ แต่ทีหลังถ้ามีใครมาทำท่าจีบอีกต่อยมันเลยนะ”
“เออ…เดี๋ยวกูเตะไข่มันเอง”

.แค่ไปติวเองมึงจะทำหน้าเป็นส้นตีนแตกทำไมวะ” ตอนนี้ผมกำลังเตรียมของเพื่อไปติวกับไอ้พี่เปอร์
“กูไปด้วย”
“ไปทำไมวะ เดี๋ยวไปแม่งก็ทะเลาะกันอีก”
“กูจะไป”
“ไม่ให้ไป มึงไปกูเสียสมาธิ”
“กูไม่ไว้ใจไอ้หมอนั่นมันทำท่าทางชอบมึง”
“ชอบก็ดีกว่าเกลียดวะ”
“ไอ้ติมนี่กูซีเรียสนะ อย่ามาล้อเล่น”
“ไอ้พี่เปอร์มันไม่ชอบกูหรอก มึงก็เห็นว่าวันนั้นมันตวาดซะกูฝ่อเหลือแค่เม็ดติ่ง”
“มันตวาดเพราะหึงมึงล่ะไม่ว่า” ไอ้พีมทำปากมุบมิบ น่าตบมาก
“ถ้ากูไม่ไปโดนไล่ออกแน่ คะแนนสอบวิชาแรกกากมากเกือบติดดิน…..กูไปล่ะอยู่เฝ้าห้องเป็นเด็กดีนะมึง”
“ว่าไงนะ ใครเด็กดี”
ผมเบะปากแอบเห็นมันหน้าแดงสงสัยจะเขิน

“มาช้า”
ทำไมเวลาผมนัดใครไว้ คนที่รอมักจะบอกว่าผมมาช้า แถมยังทำหน้าบูดอีก เกิดเป็นไอติมซวยจริงๆ ผมนั่งหย่อนตูดตรงข้าม
“พร้อมที่จะตายคาสนามหรือยัง”
“พร้อมแต่ไม่ยอมตายเว้ย”
“เออ งั้นดีติวถึงเที่ยงคืนพอ”
“ฮะ! เที่ยงคืน”
สัส!มึงฆ่ากูเถอะ