Who’s the KING? } 14

[คราม]

Who’s The KING?

14

 

       ผมนอนมองสร้อยข้อมือที่ได้มาจากนรินทร์ในวันนั้นที่เขาจูบผมแม้ว่าจะผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วความรู้สึกหวิวๆ ที่ริมฝีปากก็ยังคงอยู่ คิดถึงทีไรใจก็เต้นแรงทุกที พอผมบอกว่าจะรอเขาก็ให้สร้อยข้อมือเส้นเล็กๆ สีเงินนี่มา มันเป็นสร้อยที่นรินทร์ใส่อยู่บ่อยๆ แต่ผมไม่เคยสังเกตเห็นเอง ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานี่ผมไม่เคยใส่มันเลยได้แต่นอนมองมันอ้อร้อกับเสียงไฟในห้องจนเกิดประกายวิบวับ ทำให้รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่า มีสิ่งหนึ่งที่เล่นกับแสงไฟเหมือนกันอยู่แต่ก็นึกไม่ออกดีนัก สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยมันผ่านเลยไปและเอาแต่สนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแทน

                ตอนนี้ผมมาอยู่ที่คอนโดกับไอ้บุ๊คเรียบร้อยแล้วเพราะว่าอีกแค่วันเดียวก็จะเปิดเทอมแล้ว ในมหาลัยเองก็เริ่มครึกครื้นเพราะน้องๆ เฟรชชี่ที่มาอยู่หอตั้งแต่อาทิตย์ก่อน ทั้งเอกนัด คณะนัด วันเฟิร์ทเดทต่างๆ ผมเองก็แวะเวียนเข้าไปพอให้น้องๆ ได้เห็นหน้าค่าตากันบ้าง เดี๋ยวก็ใกล้เทศกาลเทคน้องแล้วสินะ

ผมวางสร้อยข้อลงบนโต๊ะแล้วยืนจ้องมัน สักพักก็หยิบขึ้นมาใส่ที่ข้อมือตัวเอง แล้วก็เอาออกทำอย่างนั้นอยู่นานจนนาฬิกาที่ผมตั้งเวลาที่พี่วินจะเข้ามารับดังขึ้น สุดท้ายผมก็วิ่งออกจากห้องทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เอาสร้อยเส้นนั้นออกจากข้อมือตัวเอง

 ผมพาตัวเองไปที่ห้องชมรม ให้ตาย นี่ทิ้งไปแค่อาทิตย์เดียวเองทำไมฝุ่นถึงได้เยอะขนาดนี้ก็ไม่รู้ ผมจัดการเก็บกวาดเช็ดถูจนห้อที่เคยรกๆ กลับมาสะอาดอีกครั้งก่อนจะนั่งพักพร้อมกับนึกว่ามีอะไรที่ต้องทำอีกไหม สักพักเสียงพูดคุยของคนสามสี่คนก็ดังเข้ามาก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออกโดยพวกไอ้นายกับคนอื่นๆ รวมถึงประมุข

“อ่าว พี่แลนด์มาเก็บห้องเหรอ”

“เออดิ โคตรสกปรกเลย”

“ขยันจัง”

“นึกว่าไม่มีคนอยู่เหอะ ถึงได้มาทำ แล้วนี่มาทำอะไรกัน” ผมถามเมื่อเห็นว่าทุกคนมีถุงฟันดาบแบกอยู่บนบ่ากันครบทุกคน อดสงสัยไม่ได้ ก็ในเมื่อโค้ชให้หยุดพักก่อนปิดเทอมนี่นา

“มันจะมีวันโชว์กิจกรรมของชมรมต้อนรับน้องๆ เฟรชชี่นี่ พวกผมเลยต้องมาซ้อมเตรียมการแสดงดีๆ สักหน่อย”

ผมพยักหน้าหงึกหงักจะว่าไปกิจกรรมนี้มันก็มีมาทุกปีนี่นะ ผมเองที่ลืมไป แต่ไอ้การแสดงดีๆ ที่ว่าผมคิดว่าคงไม่พ้นการโชว์เล่นแบบธรรมดาเหมือนปีก่อนๆ หรอก กีฬาฟันดาบจะทำอะไรได้มากมายนอกจากหันหน้าฟันดาบใส่กัน ต่อให้ใช้ท่าทางหรือเทคนิคชั้นดีแค่ไหนคนที่ดูไม่เป็นก็คงไม่รู้สึกอะไรมากนอกจากความเท่ของชุดและดาบก็ผมเคยรู้สึกแบบนั้นมาก่อนนี่นะ

“ส่วนพี่ปอนดจะมาซ้อม จริงๆ ก็เพิ่งเห็นมาวันนี้อ่ะนะ”

“กูเพิ่งกลับมาจากบ้านเถอะ” ประมุขว่าพร้อมกับมะเงกใส่ไอ้นายไปหนึ่งที ก่อนจะหันมาทางผมแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ ส่วนคนอื่นๆ ก็แยกย้ายไปที่ล็อคเกอร์ของตัวเอง

“จะกลับยัง”

“ก็ว่าจะกลับแล้ว มึงอ่ะ ไม่ซ้อมเหรอ”

“ไม่ซ้อมแล้วไปกันเหอะ พวกกูไปก่อนนะ”

“ไม่ซ้อมแล้วเรอะ”

“เออ”

“คร้าบๆ โชคดีพี่”

มันไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรอีก ฉุดมือผมออกจากห้องทันที ดีที่ว่าแต่ละคนกำลังสนใจแต่เอาของเก็บในล็อคเกอร์ของตัวเองเลยไม่ต้องมาเห็นที่มันจับมือผมแบบนี้

 

“ตั้งใจจะมาซ้อมแล้วทำไมไม่ซ้อม แล้วนี่จะพาไปไหน จะทำอะไร ตอบหน่อยสิโว้ย” มันพาผมเดินลิ่วๆ มาที่รถก่อนจะยัดผมเข้าไปแล้วกระชากรถออกทันที แม้ว่าผมจะโวยวายมันก็ไม่ได้สนใจจะฟังเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถไป

“ไปคอนโดมึงไง”

“ไปทำไม! อ๋อ จะไปหาแฟนมึงละสิ” ผมพูดอย่างรู้ทัน ยังจำได้ดีเมื่อตอนที่มันบอกจะมาส่งแต่ที่จริงผมก็แค่ทางผ่านมาหาแฟนมันเท่านั้น  โว๊ะ แล้วทำไมต้องนึกถึงแถมยังรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้ด้วยละเนี่ย

“เปล่า ไม่ได้ไปหาฝ้ายจะไปห้องมึง”

“ไปทำไม!”

“กูอยากไป จบยัง ไม่ต้องห้ามด้วย กูอยากไปแค่นั้นแหละ” อะ.. ไอ้นี่อะไรของมัน ทำไมถึงได้เอาแต่ใจได้ขนาดนี้ ผมนั่งเงียบตามที่มันว่า ไม่หือไม่อือจนเรามาถึงคอนโด แล้วขึ้นลิฟต์กันผมจำไม่ได้หรอกว่าห้องแฟนมันอยู่ชั้นไหน แต่แอบกดชั้นก่อนที่จะถึงชั้นห้องของผมไว้กะว่าจะพุ่งออกจากลิฟต์แล้ววิ่งขึ้นไปแทน ส่วนไอ้ประมุขก็ทิ้งมันไว้ในลิฟต์นั่นแหละ ต่อให้มันตามมาก็คงไม่ทันเพราะผมแอบกดอีกอันที่เลยชั้นของผมขึ้นไปอีก ถึงทันมันก็ไม่รู้อยู่ดีว่าห้องผมห้องไหน

ติ๊ง!

พรึบ!

เฮ้ย!!! มันล็อคคอผมไว้ด้วยแขนโตๆ ของมันจนผมไม่สามารถที่จะพาตัวเองออกจากลิฟต์ได้ มันไหวตัวทันได้ไงวะ!

“คิดว่ากูไม่มีตาหรือไง กดไปสามชั้นขนาดนั้นไม่รู้ว่ามึงคิดจะทำอะไรก็บ้าแล้ว”

“แล้วมึงจะไปห้องกูทำไมเล่า เพื่อนกูอยู่นะ”

“เพื่อนนี่คนที่ชื่อบุ๊คใช่ไหม ไม่เป็นไรกูซี้”

“ซี้ได้ไง ไปซื้กันตอนไหน” ผมถามพลางพากันเดินออกจากลิฟต์เมื่อถึงชั้นที่หมาย สุดท้ายก็สลัดมันไม่ออกต้องยอมให้มันมาด้วยจนได้ เอาเถอะ เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่าเรื่องที่มันไปซี้กับไอ้บุ๊คอีกแล้ว

“เพื่อนกูซี้”

“ใคร ห๊ะ มึงบอกมาเลย อ่าว..”

ต่างคนต่างก็ต้องส่งเสียงเมื่อผมเปิดประตูเข้าไปเจอกับเพื่อนที่ว่าของมัน ไอ้คนที่ชื่อมิงค์นี่หว่ามันมาไงละนี่ ผมมองมันมองคนสลับไปมาอย่างต้องการคำตอบ หน้าไอ้บุ๊คออกแนวซีดๆ ปนหัวเสียนิดหน่อย ส่วนไอ้มิงค์ก็ยิ้มแป้นแล้นมาให้อย่างที่เคยทำ ในเมื่อไม่ได้คำตอบจากไอ้สองคนข้างหน้าผมก็หันไปคว้าคอคนข้างๆ แทน

“อะไรวะ ก็อย่างที่เห็นไง”

“ยังไงเล่า พวกมึงไปสนิทชิดเชื้อกันตั้งแต่ตอนไหน”

“ไม่ได้สนิท/ตอนเมา” ประโยคแรกเป็นของเพื่อนผม ส่วนประโยคหลังเป็นของไอ้มิงค์ อะไรวะนั่น ตอนเมา ไม่ได้สนิท แล้วสรุปคำตอบไหนเป็นคำตอบที่ใช่ละเนี่ย

“ไม่มีอะไรน่า ก็เพื่อนของเพื่อนมาเป็นเพื่อนกัน มึงจะสงสัยทำไมเยอะแยะ”

“ก็กูอยากรู้นี่”

“เออ อย่างที่เพื่อนมึงว่าสงสัยทำไม ปะไปกันเถอะ”

“ไปไหนอีก”

“ห้องมึง”

“เฮ้ย” ผมร้องเสียงหลงเมื่อโดนฉุดข้อมือไปอีกครั้ง หันไปมองทางสองคนนั้นพวกมันก็ไม่ได้มีที่ท่าว่าจะสนใจกันเลยสักนิดกลับพากันเดินออกไปนอกห้องแทน กลับมามึงเจอกูเค้นคอแน่ไอ้บุ๊ค!

 

“เอ้า เข้ามาแล้วจบ ออกได้” ผมหันไปบอกไอ้ตัวดีแล้วพยายามจะดันมันออกจากห้อง แต่มันกลับหมุนตัวกลับไปที่เตียงของผมแล้วทิ้งตัวลงนอน ไอ้เวรเอ้ย

“ทำอะไรของมึงเนี่ย”

“แค่อยากนอนสูดกลิ่นมึง”

“ห๊ะ อะไรพูดดีๆ เอาหัวออกจากหมอนก่อนแล้วค่อยพูดเด้”

มันส่ายหัวไปมากับหมอนของผมแล้วก็เงียบไป ผมรู้สึกป่วยการจะห้ามจะด่าก็เลยปล่อยให้มันนอนไปซะ ส่วนตัวเองก็หยิบเอาหมอนใบที่ว่างอยู่มานอนเล่นมือถือที่พื้นด้านล่างแทน

ผมนอนคุยกับนรินทร์ไลน์กับนริทร์ในมือถือจนเหลือบไปเห็นสายตาของคนที่นอนอยู่บนเตียงมองลงมา ผมเก็บมือถือลง หวังว่ามันคงจะไม่เห็นว่าผมคุยกับนรินทร์หรอกนะ

“ตื่นแล้วก็ลุกดิ”

“ชอบไอ้นรินทร์จริงๆ เหรอ” แทนที่จะทำตามที่ผมบอกมันกลับส่งคำถามมาให้ผมแทน ผมเงียบไปสักพัก ถ้าถามว่าชอบจริงไหมก็ต้องชอบจริงๆ อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นจะมีความสุขได้แบบนี้เหรอ ผมพยักหน้าตอบกลับไป

“เหรอ อืม หึหึ สู้ๆ แล้วกัน”

“แน่นอน ว่าแต่มึงจะลุกได้ยัง”

“ไม่ลุกๆ ขอนอนต่อ หกโมงเย็นปลุกด้วย เดี๋ยวพาไปกินข้าว” มันว่าแล้วฟุบหน้าลงไปกับหมอนอีกทีผมเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลยไปอีกรอบก่อนจะตั้งนาฬิกาหกโมงเย็นปลุกตัวเองเพื่อมาปลุกมัน  ว่ามันเอาแต่ใจผมเองก็ตามใจมันไม่น้อยเหมือนกันแฮะ

 

วันนี้เป็นวันเสาร์แต่ก็มีกิจกรรมรับน้องของคณะ เสียงกลองดังไปทั่วทุกลานกว้าง เพราะการรับน้องทำให้ที่ม. ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อย แต่พอหลังจากกิจกรรมรับน้องเสร็จเมื่อไรม. ก็จะกลับมาเงียบเหงาเหมือนเดิม พี่ๆ ปีสามอย่างผมก็ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่ลงไปดูรุ่นน้องปีหนึ่ง ปีสองบ้างนิดหน่อย ลงบ้างพอให้กลัวกัน แล้วก็ถูกพี่ปีสี่ลงอีกทีให้พอระลึกได้ว่าตัวเองไม่ใช่พี่โตสุดของเอกนะ สนุกดีครับ ชีวิตมันก็แบบนี้แหละ ผู้เล็กก็ต้องอยู่ภายใต้การปกครองของผู้น้อย

หลังจากดูน้องเสร็จผมกับไอ้บุ๊คแวะซื้อข้าวที่ร้านข้าวขาประจำเพื่อซื้อข้าวกลับไปกินที่ห้อง เอ่ยแซวเล่นๆ เพราะไม่ได้กินมาหลายเดือน ป้าแกก็เพิ่งจะมาจากบ้านนอกเมื่อวานนี้เอง เสียงไอคอกแค่กดังอยู่ข้างหูผมหันไปมองที่ไอ้บุ๊คอย่างกังวล มันดูเหนื่อยๆ เอื่อยๆ มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ซึ่งท่าทางแบบนั้นมักจะตามมาด้วยการที่มันต้องนอนซมอยู่ห้องไปสองวันเต็ม แถมไอออกมาแบบนี้ผมมั่นใจเลยว่ามันต้องเป็นไข้แล้วแล้วแน่ๆ ผมเลยอาสาอยู่รอข้าวแทนแล้วให้มันกลับห้องไปก่อนเพราะอากาศที่ค่อนข้างร้อน พอมาถึงห้องเสียงมือถือก็ดังขึ้นผมกดรับโดยที่ไม่ได้ดูว่าใครโทรเข้ามา

((ผมเองนะ))

“นรินทร์!? นรินทร์เหรอ สบายดีหรือเปล่า” ช่างเป็นคำถามที่... อย่างกับไม่ได้เจอกันมาตั้งนานแน่ะ แต่มันก็นานจริงๆ นะ ตั้งแต่ก่อนเปิดเทอม จนนี่เปิดเทอมไปแล้วเกือบอาทิตย์ผมก็ยังไม่ได้เจอนรินทร์เลย

((หึหึ สบายดี โทษที ไม่ได้ไปหาเลย))

“อื้อๆ ไม่เป็นแล้วตอนนี้...”

((อยากเจอจัง))

“แฮะๆ ขอโทษนะ พอดีว่าบุ๊คไม่สบาย เราไม่อยากทิ้งบุ๊คไว้คนเดียว”

((เหรอ ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นไว้เจอกันนะ)) ผมตอบรับเพียงสั้นๆ แล้วนรินทร์ก็กดวางสายไป ผมมองดูหน้าจออีกที่เสียงเตือนไลนก็ดังขึ้นพอกดเข้าไปดูก็เป็นไอ้ประมุข แล้วมาพร้อมใจกันทักอะไรวันนี้ละเนี่ย มันส่งมาถามว่าผมอยู่ไหน ให้ออกไปกินข้าวเป็นเพื่อนมันหน่อย ผมขี้เกียจพิมพ์เลยกดอัดเสียงส่งไปให้มันแทน

“กูไม่ไป เพื่อนกูป่วยจะอยู่เฝ้า จบนะ โอเค”  พอส่งไปก็รอดูอีกสักหน่อย มันส่งอีโมบาวน์หง่อยๆ มาให้ ผมปิดหน้าจอมือถือลแล้วเดินเข้าครัวไปจัดอาหารกลางวันใส่จานชาม ผมแอบเปลี่ยนเมนูให้บุ๊คเป็นข้าวต้มแทนก่อนจะยกเข้าไปให้มันในห้อง นอนซมอย่างที่คิด ผมจัดการป้อนอาหารให้มันจนเกือบหมดชามก่อนจะตามด้วยยาแก้ไข้ที่แวะซื้อมาเมื่อครู่

“นอนไปเลยนะ เย็นๆ มีอะไรก็เรียกดังๆ เดี๋ยวเย็นๆ กูมาปลุกอีกที”

ผมว่าจัดการห่มผ้าห่มให้มันจนถึงคอแล้วรีแอร์ลงอีกหน่อยก่อนจะเดินออกจากห้องเข้าครัวไปจัดการอาหารของตัวเองบ้าง พอล้างจานเก็บครัวเรียบร้อยแล้วผมก็ตั้งใจว่าจะมานอนเล่นบนโซฟาเพราะเผื่อเวลาที่ไอ้บุ๊คเรียกก็จะได้ยินชัดๆ แต่พอมองซ้ายมองขวาแล้วห้องมันรกแปลกๆ ผมเลยจัดการทำความสะอาดพื้นที่ตรงส่วนหน้าทีวีไปอีก จะใช้เครื่องดูดฝุ่นก็เกรงว่าไอ้บุ๊คจะตื่นเลยต้องใช้ไม้กวาดแทน ปวดหลังโคตร กว่าจะตักเศษขยะเข้าที่โกยได้นี่ก้มแล้วก้มอีก ผมเก็บห้องจนลืมเวลา เหม่อมองนาฬิกาอีกทีก็บ่ายสามแล้วเลยรีบไปอาบน้ำชำระคาบไคลจากการทำงานแล้วออกมานอนเล่นที่โซฟาอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรกจนเผลอหลับไป

ติ๊ด ติ๊ด เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นผมงัวเงียอยู่นานกว่าจะเอื้อมมือไปกดปิดเสียงเตือนนั่นได้ พอจะลุกขึ้นไปที่ห้องไอ้บุ๊ต เจ้าตัวก็ออกมายืนหน้ามึนอยู่ห้องเสียแล้ว

“ตื่นได้ไงอ่ะ”

“เสียงนาฬิกามึงดังขนาดนั้น ไม่ตื่นก็บ้าแล้ว”

“เหอะๆ ก็ดีๆ จะไปกินข้าวเลยหรือไปอาบน้ำก่อน”

ผมถามพร้อมกับเดินไปวัดอุณหภูมิที่หน้าผากของมัน ไอร้อนลดลงไปเยอะ ถ้าได้กินข้าวพักผ่อนอีกคืนพรุ่งนี้คงหายสนิท

“อาบน้ำก่อนแล้วกัน มึนชิบหาย”

ผมพยักหน้าตอบรับแล้วไล่มันให้ไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองก็มานั่งจุ้มปุกอยู่ที่เดิม ก่อนที่เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องจะดังขึ้น

“คร้าบๆ มาแล้วๆ”

พอเปิดประตูออกไปก็ต้องเจอกับใบหน้าของคนที่เพิ่งส่งไลน์มาหาผมเมื่อตอนเที่ยง ประมุขมาพร้อมกับสองถุงใหญ่ในมือ มันชูขึ้นยักคิ้วให้ผมหนึ่งทีก่อนจะเดินผ่านผมเข้าไปในห้องโดยปราศจากคำเชิญของผม

พอผมกำลังจะปิดห้องเสียงวิ่งหนักๆ ที่ระเบียงทางเดินก็ดังขึ้นจนผมโผล่หน้าออกไปดู.. นรินทร์! เขาวิ่งมาพร้อมกับผมเผ้าที่ยุ่งเยิงในมือมีถุงใหญ่ติดมาด้วยเหมือนประมุขไม่มีผิด ผมเริ่มรู้สึกเสี่ยวสันหลังวาบๆ ในห้องก็ไอ้ประมุขแล้วคนมาให้ก็เป็นนรินทร์อีกนี่มันวันอะไรกันแน่วะเนี่ย!?

 

TBC

[Sier]

รถไฟชนกัน!!!

จบได้ค้างคามากคะ (ดีที่อัพรวด ไม่งั้นมีลงแดง>-<~)

[น้ำไหล]

รู้สึกเหมือนเห็นซัมติงมาจากมิ้งค์กับบุ๊ค........
อุ่ยยยยยย บ๊ะแหล่วๆ

[เลื่อมประภัสสร]

ขอบอกว่าฟินและจิ้นมิงค์กับบุ๊คไปเรียบร้อยแล้วค่ะ เฮือก
ตอนนี้มาป๊ะกันแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปคะเนี่ย 

อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนเลย แต่รู้สึกเหมือนนรินทร์จะมีอะไรแหม่งๆ หรือจะคิดไปเองนะ