ขอโทษที...คนนี้พี่จองแล้ว /13

[หมึกจีน]

.....ตอน 13 แล้ว ใกล้เส้นชัย(80หน้า)แล้วค่ะ แต่ถ้าเขียนจริง ๆ อาจจะมีตอนพิเศษเพิ่มก็ได้ค่ะ ^^ เวลายังเหลือเฟือนี่เนาะ หุ ๆ (ทีแรกคิดว่าหมดเดือนนี้น่ะค่ะ)

................................

/13

หลังจากที่แต่ละคนลงไปเล่นน้ำทะเลกันหมดแล้ว บ้านทั้งบ้านจึงเหลือเพียงแค่มีนากับเมฆาตามลำพัง มีนานั้นจึงตัดสินใจเลี่ยงออกมานั่งเล่นที่ศาลาหน้าบ้านริมสระว่ายน้ำ นั่งจ้องมองพวกพี่ชายและคนอื่นเล่นน้ำทะเลแทน ทั้งนี้เพราะเขารู้สึกเขิน หากจะต้องอยู่กันสองต่อสองกับเมฆานั่นเอง

"หนีพี่มาอยู่ที่นี่เอง...พี่เดินตามหาเสียแทบแย่"

เมฆาเดินตามมานั่งตรงข้ามกับอีกฝ่ายพร้อมยิ้มน้อย ๆ ให้ ทว่าคนฟังนั้นมัวแต่รู้สึกเขินที่คนซึ่งตนหนีหน้าเดินมาตาม จึงไม่ทันได้สังเกตรอยยิ้มของชายหนุ่มว่ามันดูผิดแผกแปลกไปจากทุกครั้งที่เคยได้เห็น

"ไม่ได้หนีสักหน่อย! มีนก็แค่อยากมาพักผ่อนนอกบ้านบ้างเท่านั้นเอง!"

"งั้นหรือ....ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยยังชั่ว พี่ก็คิดว่ามีนจะเปลี่ยนใจจากพี่ ไปหาคนอื่นแทนเสียแล้วล่ะนะ"

มีนาชะงัก แล้วย้อนถามกลับไปอย่างแปลกใจ เพราะสีหน้ายิ้ม ๆ ของเมฆาตอนนี้มันดูเหยียด ๆ หยัน ๆ เขาชอบกล

"หมายความว่าไง"

เมฆาจ้องมองเด็กหนุ่มแล้วเหลือบมองไปยังใครบางคนที่กำลังเล่นน้ำทะเลอยู่ด้วยสายตาที่ค่อนข้างเย็นชา

"ก็หมายความตามที่เห็น...เพื่อนของน้องฟ้าเขาก็น่ารักดีนี่ แถมยังใจดีด้วย เป็นแบบที่น้องมีนชอบเลยไม่ใช่หรือครับ"

มีนานิ่งอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนพรวดแล้วยื่นมือไปกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายด้วยความโมโหอย่างลืมตัว

"อย่ามาดูถูกกันให้มากนักนะพี่เมฆ! มีนอาจจะดูเหมือนคนใจง่ายในสายตาพี่ก็จริง แต่มีนไม่เคยทำตัวง่าย ๆ รักเร็วเปลี่ยนใจเร็วอย่างที่พี่พูดมาสักหน่อย!  พี่เองต่างหากที่ไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับมีน แต่พอเห็นมีนดีกับใคร กลับดันมาทำตัวหวงก้างแบบนี้ ใครกันแน่ที่น่าชวนโมโหกว่ากันน่ะ!"

บอกจบเจ้าตัวก็ปล่อยคอเสื้อของชายหนุ่ม ก่อนจะเดินกระแทกเท้ากลับเข้าไปในบ้าน แต่ก็ยังไม่วายหันมาตวาดใส่คนที่ทำให้ตนโมโหอีกครั้งหนึ่ง

"คนงี่เง่า! เห็นแก่ตัว! มีนไม่น่าไปเผลอตกหลุมรักคนงี่เง่าอย่างพี่เข้าให้เลย บ้าที่สุด!"

เมฆานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เขาเห็นอีกฝ่ายน้ำตาคลอก่อนจะวิ่งหนีไป ชายหนุ่มสบถกับตัวเองอย่างหงุดหงิด มาถึงตอนนี้ก็ทำให้เขาพอจะตอบตัวเองได้แล้วว่า เจ้าความรู้สึกที่มันกำลังก่อตัวขึ้นอยู่ขณะนี้ มันคือความหึงหวงที่แทบไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน ไม่ว่าเขาจะคบกับใครคนไหนก็ตาม

"เฮ้อ...งี่เง่าจริง ๆ ด้วยสินะเรา ...สมแล้วกับที่โดนเด็กมันด่าให้"

เมฆาพึมพำ ก่อนจะตัดสินใจเดินตามคนที่วิ่งหนีเข้าบ้านพักไป ด้วยแววตาที่ฉายแววมุ่งมั่นในบางสิ่ง ผิดจากทุกครั้ง



อีกด้านหนึ่งหลังจากที่วิ่งหนีเมฆาเข้ามาหลบในห้องพัก มีนาก็เอาหน้าซุกหมอนร้องไห้โฮอย่างเจ็บใจ  เมื่อโดนคนที่ตนตกหลุมรักพูดจาดูถูกเข้าให้แบบนี้

"ไอ้พี่เมฆงี่เง่า...ตัวเองก็ยังบอกไม่ได้เต็มปาก ว่าชอบเราจริงหรือเปล่า ...ฮึก...ยังจะมาว่าชาวบ้านเค้าใจง่ายอีก...ฮึก...ทำตัวเป็นหมาหวงก้างไปได้!"

คนที่แอบย่องมาดูอยู่หน้าห้องแถมยังถูกเรียกว่าเป็นหมาถึงกับสะดุ้งนิด ๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอด แล้วลงมือเคาะประตูห้องที่เปิดแง้มทิ้งไว้เพราะลืมปิดเบา ๆ ทำเอาคนที่กำลังนอนร้องไห้อยู่บนเตียงชะงักกึก รีบหันขวับมามองก่อนจะตวาดใส่เสียงแข็ง

"ตามมาทำไม! ไปให้พ้นหน้าเลยนะ!"

"ไม่ได้หรอกครับ...เพราะพี่ตั้งใจจะมาขอโทษน้องมีนนี่ครับ ขืนไปจริงน้องมีนก็ไม่ให้อภัยพี่น่ะสิ"

เมฆาบอกแล้วยิ้มน้อย ๆ แบบขี้เล่นตามปกติ ทำเอาคนมองชะงักแล้วยันกายขึ้นมานั่งกอดหมอนพร้อมตวาดใส่เสียงห้วน

"ฮึ! ถ้าจะมาขอโทษ สู้ไม่ทำให้โกรธแต่แรกจะง่ายกว่าไหม! ทีเมื่อครู่พูดจาดูถูกเค้า ทีนี้จะมาขอโทษ มีนไม่ใช่ถังขยะรองรับอารมณ์แปรปรวนของพี่เมฆนะ!"

เมฆาลอบถอนหายใจกับถ้อยคำต่อว่ารุนแรงกลับมา แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้นึกโกรธอะไรอีกฝ่าย เนื่องจากครั้งนี้เป็นเพราะเขานั่นล่ะที่เป็นคนก่อเรื่อง ดังนั้นต่อให้มีนาจะต่อว่าเขารุนแรงกว่านี้เขาก็ไม่มีสิทธิ์โกรธอะไรทั้งนั้น

"ครับ...พี่รู้แล้ว พี่ผิดเองที่พี่พูดไม่ดีกับน้องมีนออกไป ...แต่ก็เพราะพี่หึงที่เห็นน้องมีนยิ้มหวานให้น้องเจก่อนหน้านั้น ทั้งที่พี่ก็น่าจะรู้ดีว่ารอยยิ้มที่น้องมีนมีให้คนอื่นมันก็เป็นเรื่องปกติ ...แต่เพราะความหึงหวง มันเลยทำให้พี่ทำตัวแย่ ๆ จนเผลอทำให้น้องมีนเสียใจ ...น้องมีนอภัยให้พี่ด้วยนะครับ"

มีนานิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ ใบหน้าที่ชุ่มรอยน้ำตานั้นบัดนี้แดงระเรื่อ เมื่อได้ยินคำขอโทษที่ปนมากับคำสารภาพของอีกฝ่าย

"กะ..ก็ไหนพี่เมฆบอกว่า...ยังไม่รู้ใจตัวเองว่าคิดยังไงกับมีนยังไงล่ะ..."

มีนาถามออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก น้ำตาที่เคยไหลตอนนี้มันกลับแห้งเหือดไปเสียดื้อ ๆ อย่างนั้น

"ก่อนหน้านั้นยังไม่รู้ แต่มาตอนนี้พี่รู้แล้วล่ะว่า น้องมีนสำคัญกับพี่มากขนาดไหน..."

เมฆาบอกพร้อมยิ้มมุมปากนิด ๆ อย่างนึกขำแกมเอ็นดู เมื่อคนที่เขาจงใจมาง้อ กลับเขินจนหน้าแดงก่ำ แถมตอนนี้ก็ยังเอาหน้าไปซุกกับหมอนใบใหญ่ที่ตนกอดอยู่ ไม่กล้าโผล่หน้าออกมาสบตากับเขาโดยตรง

"น้องมีนครับ...พี่ว่าตอนนี้พี่เจอคนที่พี่อยากอยู่เคียงข้าง และพร้อมจะซื่อสัตย์ต่อเขาไปเพียงคนเดียวตลอดชีวิตแล้วล่ะนะครับ"

มีนารู้สึกร้อนวูบวาบเหมือนไฟลุกไหม้ไปทั้งตัว เขาไม่กล้าเงยหน้าจากหมอนเพื่อสบตากับชายหนุ่ม เพราะขนาดแค่ได้ยินคำพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยนของอีกฝ่าย เขาก็รู้สึกเขินเสียจนแทบจะละลายไปเสียเดี๋ยวนั้นแล้ว



เมฆาอมยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบรับของเด็กหนุ่ม เขาเดินมานั่งตรงหน้าของคนที่ยังคงซุกหลบใบหน้ากับหมอน ก่อนจะตัดสินใจสารภาพรักออกมา

"น้องมีนครับ...พี่ชอบน้องมีนนะ...เป็นแฟนพี่ได้ไหมครับ"

มีนาสะดุ้งโหยง ก่อนจะนิ่งเงียบตัวแข็งไปสักพักจนเมฆานึกแปลกใจ ทว่าพอจะเอื้อมมือไปแตะตัว อีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้นพรวด พร้อมกับจ้องมองชายหนุ่มเขม็งด้วยใบหน้าแดงก่ำ

"พี่เมฆพูดจริงใช่ไหม! พูดแล้วอย่ามากลับคำ หรือบอกว่าล้อเล่นทีหลังนะ! ไม่งั้นมีนจะโกรธพี่ไปตลอดชีวิตเลย คอยดู!"

เมฆานิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะหลุดหัวเราะตามมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทำเอาคนหน้าแดงสับสน แล้วรีบโพล่งถามตามมาทันที

"พี่เมฆหัวเราะทำไม! ล้อเล่นจริง ๆ สินะ! คนบ้า! บ้าที่สุดเลย!"

เมฆาพยายามกลั้นหัวเราะ แล้วรีบดึงมือของคนที่เข้าใจผิดและจะลุกหนีไปเสียก่อน ทว่าเพราะยังไม่ทันได้ตั้งตัว จึงทำให้คนถูกดึงเสียหลักเซล้มลงมาในอ้อมแขนของคนดึง ทำเอามีนาใจเต้นแรง ตัวร้อนวูบวาบ ส่วนเมฆาพอเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ ชายหนุ่มจึงปล่อยเลยตามเลย แล้วกอดร่างเล็กในอ้อมกอดแน่นด้วยความเอ็นดูแทน

"มีนครับ...พี่ไม่ได้พูดเล่นนะครับ พี่พูดจริง...พี่ชอบมีนจริง ๆ ...มีนเป็นแฟนพี่นะครับ"

มีนารู้สึกว่าหัวใจตัวเองแทบจะหลุดออกมาจากอก มันเต้นแรงเสียจนเขาแน่ใจว่าเมฆาก็คงจะได้ยินมันด้วยเช่นกัน

"...ถ้าชอบแล้วเมื่อครู่พี่เมฆหัวเราะเยาะมีนทำไมกันล่ะ"

"หึ ๆ พี่ไม่ได้หัวเราะเยาะมีนสักหน่อย....พี่หัวเราะด้วยความเอ็นดูต่างหาก ...ก็น้องมีนเล่นดีใจแบบน่ารักเสียขนาดนั้น พี่ก็อดขำด้วยความเอ็นดูไม่ได้สิครับ"

คำตอบของชายหนุ่มทำให้มีนาที่หวนคิดตาม หน้าแดงวาบขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าตัวซุกหน้าลงกับแผ่นอกกว้างของอีกฝ่ายด้วยความอับอาย ทำให้เมฆาอมยิ้ม ก่อนจะย้ำถามเพื่อต้องการฟังคำตอบจากคนในอ้อมกอดของตนอีกครั้ง

"แล้วตกลงว่าน้องมีนจะยอมเป็นแฟนพี่ หรือไม่ยอมล่ะครับ"

ยังคงไม่มีคำตอบในทันที หากแต่อ้อมแขนเล็ก ๆ นั่นกอดรัดร่างของตนแน่นขึ้น ซึ่งก็ทำให้เมฆาอมยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเอ่ยตามมา

"ถ้ายังไม่รีบตอบ พี่จะถือว่าน้องมีนตกลงรับรักและยอมรับพี่เป็นแฟนเรียบร้อยแล้วนะครับ ...เอ้า! นับถึงสามนะครับ หนึ่ง...สอง...สา..."

"ตกลงครับ! มีนตกลงเป็นแฟนกับพี่เมฆ!"

มีนารีบดันตัวออกพร้อมโพล่งขัดขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะนับถึงสาม โดยที่เมฆาเองก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วครู่เพราะไม่คิดว่าเด็กหนุ่มจะกล้าพูดออกมาเช่นนี้

"ก็มีนอยากเป็นฝ่ายบอกด้วยตัวเองเหมือนกันนี่ครับ"

มีนาบอกตามมาอย่างเขิน ๆ และนั่นก็ทำให้คนมองอดใจไม่ไหว ก่อนจะชะโงกหน้าไปหอมแก้มเนียนใสนั่นฟอดใหญ่อย่างลืมตัว

"น้องมีนของพี่น่ารักจริง ๆ เลยน้า... ดีนะครับที่พี่รู้ใจตัวเองแต่เนิ่น ๆ ขืนรู้นานกว่านี้ เกิดน้องมีนเปลี่ยนใจไปมองคนอื่น พี่คงเศร้าแน่"

มีนามองตอบอย่างเอียงอาย แล้วจึงชะโงกหน้าไปหอมแก้มของอีกฝ่ายอย่างประจบบ้าง

"มีนเป็นคนชอบอะไรง่าย ๆ ก็จริง แต่ตัดใจยากนะ... เพราะงั้นมีนไม่เปลี่ยนใจง่าย ๆ แน่ ...พี่เมฆนั่นล่ะ ถ้านอกใจเมื่อไหร่ล่ะก็ มีนจะบอกให้พี่ฟ้าฝากบอกพี่ซัน ให้เล่นงานพี่เมฆให้หนักแน่ คอยดู!"

เมฆายิ้มเจื่อนกับคำขู่ที่ดูไม่ค่อยเหมือนจะเป็นการล้อเล่นจากอีกฝ่าย และเขาเองนั้นเชื่อมั่นว่า หากเวหาขอร้อง ต่อให้เป็นเรื่องอะไรเหลวไหลหรือไร้สาระเพียงใด รวีก็พร้อมจะยอมทำตามทุกอย่าง ต่อให้เรื่องนั้นมันจะเกี่ยวกับสวัสดิภาพความปลอดภัยของเพื่อนสนิทอย่างเขาก็ตามทีล่ะนะ

"ครับ ๆ ยังไงพี่ก็ไม่กล้านอกใจแน่... แต่แหม! แฟนพี่คนนี้นี่นะ เห็นน่ารักขนาดนี้ แต่ดุใช่เล่นนะเนี่ย"

มีนาค้อนให้นิด ๆ อย่างหมั่นไส้ จากนั้นเมฆาจึงชวนเด็กหนุ่มออกจากห้องไปนั่งคุยเล่นที่ห้องรับแขกด้านล่างแทน เพราะเขาเกรงว่าขืนอยู่ในห้องนอนกันสองต่อสอง คุยกันไปอ้อนกันมานานกว่านี้อีกนิด เขาคงจะได้ตบะแตกเผลอลืมตัวจับอีกฝ่ายปล้ำเข้าให้ก็ได้ ...ซึ่งหลังจากนี้แล้ว เขาค่อนข้างมั่นใจว่าวารีเองหากรู้เรื่องนี้  ก็คงจะต้องยื่นเงื่อนไขเดียวกับที่เพื่อนสนิทโดนกับเขาเข้าด้วยอีกคนเป็นแน่ ดังนั้นเขาก็ควรจะฝึกความอดทนของตนเองให้ชินไว้เสียก่อนแบบนี้แต่เนิ่น ๆ บ้างนั่นล่ะนะ!



ทางด้านรวีนั้นหลังจากออกไปเล่นน้ำกับพวกเวหาได้สักครู่ใหญ่ ชายหนุ่มจึงขอตัวมานั่งพักที่ริมหาด เพราะรู้สึกไม่ค่อยชินกับอากาศร้อนของเมืองไทยนัก  แต่พอรวีนั่งหลบใต้ร่มกันแดดริมหาดอยู่ได้สักพัก เวหาก็วิ่งขึ้นมาจากทะเลและเดินผ่านอีกฝ่ายไป ทว่าพอชายหนุ่มขยับจะลุกตามก็กลับถูกเวหาสั่งให้รอที่นี่ก่อน ทำให้รวีถึงกับหน้าสลด  ทว่าพอเด็กหนุ่มกลับมาอีกครั้งพร้อมน้ำเย็นและผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นเฉียบ ก็ทำให้คนที่นั่งหน้าจ๋อยอยู่ถึงกับนิ่งอึ้งอย่างตกตะลึงระคนยินดี

"ขอโทษนะครับ ฟ้าเองก็ลืมไปว่า พี่ซันน่ะอยู่เมืองนอกมานาน คงจะไม่ค่อยชินอากาศเมืองไทยนัก"

เวหาบอกด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ทว่ากลับทำให้คนที่จ้องมองอยู่สะดุ้งแล้วรีบบอกตามมา

"น้องฟ้าอย่าโทษตัวเองเลยนะครับ! ไม่ใช่ความผิดของน้องฟ้าสักหน่อย! มันเป็นเพราะพี่อยากอยู่ใกล้น้องฟ้าตลอดไม่อยากห่างไปไหนต่างหาก ...แต่บางทีพี่ก็ลืมลิมิตตัวเองไปบ้าง เลยต้องมานั่งหมดสภาพไม่น่าดูแบบนี้ล่ะนะครับ"

รวียิ้มเจื่อน ๆ แต่กลับทำให้เด็กหนุ่มชะงักแล้วจึงมีรอยยิ้มตามมาน้อย ๆ จากนั้นเจ้าตัวจึงส่งแก้วน้ำเย็นยื่นให้กับรวี ซึ่งรวีก็รับมาดื่มพร้อมรอยยิ้มกว้าง แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องนิ่งอึ้ง เมื่อเวหานำผ้าเย็นที่ติดตัวมาด้วยช่วยซับหน้าของตนเบา ๆ  

"ทุกสิ่งที่พี่ซันทำไปทั้งหมดก็เพื่อฟ้าไม่ใช่หรือครับ ...เพราะฉะนั้นสำหรับฟ้าแล้ว ไม่ว่าพี่ซันจะเป็นยังไง พี่ซันก็เท่สำหรับฟ้าเสมอนะครับ"

รวีตกตะลึงพูดอะไรแทบไม่ออก ส่วนทางด้านเวหานั้นหน้าแดงน้อย ๆ เจ้าตัวเหลือบไปมองที่ทะเล ก็เห็นว่าเพื่อนทั้งสองทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แถมยังแสร้งหันไปมองทางอื่น แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงแอบหันมามองในบางครั้ง จนคนที่กำลังจ้องอยู่ต้องสั่นศีรษะอย่างระอา

"ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปเล่นน้ำต่อนะครับ"

เวหาบอกแล้วลุกขึ้นยืน หากแต่ก็ต้องชะงักเมื่อรวีนั้นรีบจับมือของตนรั้งเอาไว้ก่อน

"มีอะไรหรือครับพี่ซัน"

รวีนิ่งอึ้งต่อการกระทำของตัวเอง ชายหนุ่มมีทีท่าลังเลและคิดหนักอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจโพล่งออกไปอย่างลืมตัวในที่สุด

"เป็นแฟนกับพี่นะครับน้องฟ้า!"

เวหานิ่งอึ้งหน้าแดงระเรื่อ โชคดีที่พวกเวทิตกับเจตต์นั้นเล่นน้ำอยู่ห่างไปไกล จึงทำให้ทั้งคู่ไม่ได้ยินในสิ่งที่รวีพูดออกมา

"เอ่อ...แล้วถ้าฟ้าบอกว่ายังไม่พร้อมล่ะครับ"

เวหาตอบกลับไปเสียงแผ่ว แต่นั่นกลับทำให้คนฟังหัวใจกระตุกวูบ ทว่าไม่นานเจ้าตัวก็มีรอยยิ้มน้อย ๆ ให้ได้เห็น

"ไม่เป็นไรครับ ยังไม่พร้อมตอนนี้ พี่ก็จะรอจนกว่าน้องฟ้าจะพร้อม"

เวหาอมยิ้ม แล้วจึงแสร้งถามต่อ

"แล้วถ้าฟ้าเกิดยังไม่พร้อมต่อไปเรื่อย ๆ พี่ซันก็จะยังคงรอฟ้าไปเรื่อย ๆ อีกหรือครับ"

รวีชะงักกึก เขาเงียบไปสักพัก ก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อนโยนให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้าตน

"ถ้าเป็นการรอที่ยังคงมีความหวัง พี่ก็พร้อมจะรอครับ...ไม่ว่าจะใช้เวลากี่เดือนกี่ปีก็ตาม"

เวหาฟังแล้วก็ถึงกับนิ่งอึ้ง เจ้าตัวก้มหน้านิ่งเงียบไปชั่วครู่จนรวีใจเสีย เพราะคิดว่าเด็กหนุ่มอาจจะไม่พอใจที่เขาตื๊อเกินไปก็เป็นได้

"น้องฟ้า...พี่ขอโทษนะครับ...น้องฟ้าโกรธพี่หรือครับ"

"ใครว่าล่ะครับ..."

เวหาเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มหวาน ก่อนจะใช้มืออีกข้างเอื้อมไปจับมือข้างที่เกาะกุมข้อมือเขาอยู่แผ่วเบา

"ฟ้าให้พี่ซันรอมาตั้งหลายปีแล้ว...ฟ้าไม่ใจร้ายให้พี่ต้องรอต่อไปอีกหรอกนะครับ"

รวีนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ เจ้าตัวทวนคำไปมา แล้วจึงโพล่งขึ้นอย่างตกใจ

"แสดงว่าน้องฟ้ายอมตอบรับเป็นแฟนพี่แล้วหรือครับ!"

เวหาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้าพร้อมยิ้มอย่างเขินอายนิด ๆ

"ครับ...ผมยินดีเป็นแฟนกับพี่ซันครับ"

รวีเบิกตากว้างพร้อมกับดึงร่างตรงหน้ามาหาตน จนเวหาเสียหลักล้มลงไปในอ้อมกอดของอีกฝ่าย หากแต่รวีนั้นไม่สนใจ เขากอดรัดร่างนั้นแน่นอย่างยินดีเป็นที่สุด ทำเอาเวหารู้สึกอายจนทำอะไรไม่ถูก ส่วนพวกเจตต์กับเวทิตที่หันมาเห็นเข้าก็พากันนิ่งอึ้ง แล้วจึงตัดสินใจกึ่งเดินกึ่งแหวกว่ายกลับเข้ามาฝั่ง และแม้ว่าจะมีคนมายืนจ้องอยู่ไม่ห่างนัก หากแต่ชายหนุ่มก็ยังคงกอดร่างในอ้อมกอดพร้อมกระซิบคำรักรวมถึงหอมแก้มคนในอ้อมกอดจนฉ่ำปอด เสียจนเจตต์ต้องสะกิดเวทิตแล้วพากันกลับเข้าบ้านพักไปก่อน แต่ก็ยังไม่วายขยิบตาให้เพื่อนสนิท ที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงและเริ่มดิ้นขลุกขลักเพราะความเขินอายเต็มที่

"พี่ซัน...ปล่อยฟ้าก่อนครับ"

"ครับ ๆ ปล่อยแน่ แต่ขอกอดอีกนิดนะครับ"

รวีบอกแล้วหอมแก้มซ้ายขวาของคนในอ้อมกอดอีกครั้ง

"พี่ซัน...ฟ้าอายนะครับ ที่โล่งแจ้งขนาดนี้"

เวหาประท้วงต่อ แต่ดูเหมือนว่าคนกอดจะไม่สนใจ แถมยังยิ้มให้แทนอีกต่างหาก

"ไม่เป็นไรครับ ถ้าน้องฟ้าอายก็ซุกหน้ากับอกพี่ก็ได้"

เวหาหน้าแดงก่ำ ไม่รู้จะพูดอะไรอีก เพราะไม่ว่าจะพูดอะไรออกไป รวีก็มีข้ออ้างมาแย้งได้ทุกที ทว่าสักพักเด็กหนุ่มก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา พร้อมกับเสียงตะโกนโวยวายที่คุ้นเคยดังลั่นขึ้น

"นี่พี่ซัน! ปล่อยพี่ชายมีนเดี๋ยวนี้นะ!"

รวีเงยหน้ามองน้องชายคนรัก แล้วยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับเอ่ยตอบอย่างอารมณ์ดี

"แต่พี่ชายน้องมีน ตอนนี้เป็นแฟนพี่แล้วนะครับ"

มีนาชะงัก แล้วหันขวับไปมองพี่ชายพร้อมเอ่ยถามอย่างคาดคั้น

"จริงหรือพี่ฟ้า!"

เวหาหน้าแดงวาบ ยิ่งเห็นเมฆาเดินตามน้องชายมาแล้วยิ้มล้อเลียนให้ตนเขาก็ยิ่งอายใหญ่ มองไปด้านหลังก็เห็นเจตต์กับเวทิตโบกมือแล้วฉีกยิ้มกว้างชูสองนิ้วให้ เวหาก็แทบอยากจะมุดทรายหนีไปเสียเดี๋ยวนั้น

"แหม ๆ ไอ้เราก็คิดว่า คู่ของเราจะมาแรงแซงโค้งคู่เดียวเสียอีกเนอะน้องมีน ไม่คิดเลยว่าเจ้าซันก็ไม่ยอมแพ้ ชิงสารภาพรักกับน้องฟ้าเข้าให้เหมือนกัน"

เมฆาเปรยขึ้นอย่างอารมณ์ดี ทว่าคำพูดของชายหนุ่มนั้นทำให้มีนาหันขวับมาถลึงตาจ้องดุ ๆ ด้วยความอาย ส่วนรวีกับเวหาพากันนิ่งอึ้ง พอ ๆ กับเจตต์และเวทิตที่อยู่ด้วยแถวนั้น

"พี่เมฆ! บอกเขาไปทำไมกันเล่า! มีนอายนะ!"

เมฆามองคนขี้อายของตนแล้วอมยิ้มอย่างนึกขำแกมเอ็นดู เพราะอีกฝ่ายนั้นไม่ได้แก้ตัวปฏิเสธ แต่กลับทำเป็นดุใส่เขาแทน ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อน่ารักนั้น

"ก็คิดว่าคู่นี้ก็แปลก ๆ อยู่... มิน่าล่ะตอนที่ฉันจะไปเล่นน้ำ พอเดินผ่านพี่เมฆ ยังนึก ๆ อยู่ว่าทำไมถึงเสียวสันหลังวาบ ๆ คล้ายจะโดนเขม่น ...ฮ่า ๆ ที่แท้ก็งี้นี่เอง!"

เจตต์ที่หัวไวประมวลสถานการณ์รอบด้านได้อย่างรวดเร็วเปรยขึ้นแล้วหัวเราะตามมา ทำเอามีนาสะดุ้งโหยงแล้วหน้าแดงก่ำ เด็กหนุ่มพยายามจะแก้ตัวด้วยความอาย แต่พูดไม่ออก เห็นดังนั้นเวทิตเลยตบหลังเพื่อนไปหนึ่งฉาด โทษฐานที่ทำให้น้องชายของเพื่อนสนิทต้องอับอายเช่นนี้

"ขอโทษน้องมีนด้วยแล้วกันที่หมอนี่พูดไม่ค่อยคิด ...ว่าแต่แทนที่จะมาสวีทหวานกันท่ามกลางแสงแดดช่วงบ่ายแบบนี้ ...ผมว่าเข้าไปพักในห้อง แล้วเปิดแอร์เย็น ๆ คุยกันแทนไม่ดีกว่าหรือครับ"

เวทิตที่กลัวเพื่อนจะเป็นลมแดดเอาเข้าเสียก่อนเสนอความเห็น ทำให้เวหารีบพยักหน้าหงึกหงักเห็นดีด้วย ซึ่งรวีก็ทำเสียงในลำคออย่างนึกเสียดาย ก่อนจะยิ้มหวานตามมาหลังจากนั้น

"โอเคครับ งั้นไปกอดกันในบ้านต่อก็ได้"

"คุยกันต่างหากครับ ไม่ใช่กอด!"

เวหารีบแย้ง แล้วผลักคนที่คลายอ้อมกอดออกให้ตน อย่างนึกหมั่นไส้ ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปโดยที่รวีไม่ทันตั้งตัว

"เดี๋ยวครับน้องฟ้า! รอพี่ก่อน! พี่ไปด้วย!"

รวีรีบวิ่งตามเด็กหนุ่มไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้แต่ละคนที่เหลือพากันถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่พอเจตต์หันมาสบตากับมีนา คนตัวเล็กก็หน้าแดงวาบแล้วรีบหลบไปยืนด้านหลังเมฆาด้วยความอาย  ทำให้เจตต์นึกขำและคิดจะแกล้งแหย่ให้อีกฝ่ายอายเพิ่มอีก

"เฮ้อ! ขนาดน้องมีนก็ยังมีแฟนแล้วแบบนี้ ก็กลายเป็นว่าหนุ่มโสดซิงในกลุ่มก็เหลือแต่พี่คนเดียวแล้วสิครับ...เหงาจัง อุตส่าห์คิดว่าน้องมีนยังว่างเหมือนกัน เลยจะจีบเสียหน่อยเชียว!"

เวทิตมองเพื่อนสนิทที่ชอบปากหาเรื่องอย่างเอือมระอา ส่วนเมฆานั้นกระแอมเบา ๆ แล้วจึงแสร้งเปรยขึ้นบ้าง

"พี่จะบอกให้ซันมันติดต่อญาติของมันให้น้องเจตต์เสียวันสองวันนี้เลยดีไหมครับ เผื่อน้องเจตต์จะได้ไม่เหงา และจะได้ไม่มีเวลาว่างมาเที่ยวแซวแฟนชาวบ้านเขาแบบนี้"

เมฆาบอกแล้วยิ้มเยียบเย็นเสียจนเจตต์สะดุ้งโหยง ก่อนจะรีบสั่นศีรษะไปมายกใหญ่

"โอ๊ย! ไม่เอาเด็ดขาดครับ! ผมยังไม่อยากตายก่อนวัยอันควร!"

เมฆาชะงักก่อนจะหลุดหัวเราะเสียงดังอย่างลืมตัว แล้วจึงตบบ่าอีกฝ่ายพร้อมยิ้มน้อย ๆ ให้

"พี่ล้อเล่นน่ะ อีกอย่างญาติเจ้าซันมันก็ไม่ได้โหดขนาดนั้นหรอก ไอ้ที่บอกว่าเป่าทิ้งนั่นเขาก็แค่คิดจะยิงขู่ แต่บังเอิญมือมันดันเผลอไปเหนี่ยวไก ก็เลยกลายเป็นลือกันไปว่าหมอนั่นเป็นพวกหึงโหดก็แค่นั้นเองล่ะ"

เจตต์ยิ้มเจื่อน ๆ เมื่อได้รับฟัง เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายนั้นพูดเรื่องจริงหรืออำเขาเล่นกันแน่ แต่เท่าที่รู้เขาปฏิเสธไว้ก่อนเห็นจะดีเป็นที่สุด

"ง่า...ผมว่าตอนนี้ผมเป็นโสดไปก่อนจะดีกว่า เพราะฟังที่พี่เมฆเล่ามันยิ่งทำให้ผมหายเหงาเข้าไปใหญ่เลยครับ"

เมฆาอมยิ้มมองคนพูด ที่ตอนนี้กำลังรีบดึงเพื่อนกลับเข้าบ้านพักไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงเหลือบมามองคนข้างกายที่ขยับมาจับมือเขา พร้อมบ่นอุบอิบด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

"เข้าบ้านกันเถอะพี่เมฆ ...ขืนช้ากว่านี้เพื่อนพี่ก็ปล้ำพี่ชายผมเข้าให้พอดี!"

เมฆาเลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนจะทำท่าเป็นนึกอะไรบางอย่าง

"นั่นสิ ...ขนาดน้องฟ้ายังไม่ตอบรับรัก เจ้าซันยังคลั่งไคล้เสียขนาดนั้น...นี่ยอมตอบตกลงเป็นแฟนกันเรียบร้อย เจ้าซันมีหวังของขึ้น จนเผลอลืมตัวผิดคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับน้าวารีเข้าให้แน่..."

ยังไม่ทันพูดจบดี มีนาก็ตาเบิกกว้างแล้วรีบดึงมือชายหนุ่มลากเข้าไปในบ้านพักอย่างรวดเร็ว ทำเอาเมฆาถึงกับอมยิ้มอย่างเอ็นดู ที่ถึงแม้มีนาจะเป็นห่วงสวัสดิภาพของพี่ชายสักเพียงใดก็ตาม แต่เจ้าตัวก็ยังคงไม่ลืมเขา และจูงมือพาไปด้วยกันแบบนี้อยู่ดีนั่นเอง

.... TBC ...

[13cotton13]

แฮปปี้แล้วสองคู่
พี่ซันน่ารักจังเลยอ่ะ ดูแลน้องฟ้าดีมากๆ
ส่วนน้องมีนก็ดีใจด้วยที่พี่เมฆาเค้ารู้ใจตนเองสักที
น้องต้นนี่ก็ไปดีกะคุนแฟนล่ะ
ส่วนน้องเจตนี่ขอให้ได้เจอญาติของพี่ซันล่ะกันนะ
555

[เลื่อมประภัสสร]

แวบแรกพี่เมฆสมควรโดนด่าถูกแล้วค่ะ มันน่าไหมล่ะ ฮึ้ย 
ยังดีที่กลับลำทัน รู้ตัวว่องไว ไม่งั้นอาจจะโดนน้องมีนจัดการ ไปลอยคอเป็นอาหารฉลามก็ได้ 
หึหึ เลื่อมชอบเวลามีนโหดๆ ค่ะ 
แต่พอรักกันแล้วก็น่ารักทั้งคู่เลยนะคะ หวานน้ำตาลยังอาย ขนาดมีคนอยู่พี่ซันก็ไม่แคร์สื่อจริงๆ ค่ะ หุหุ

[tuktukta]

แฮปปี้ คู่เลย เย้ๆๆๆๆๆ
ว่าแต่ ญาติพี่ซันว่างเหรอ นู๋สน 555++

[TwInZZZ]

พี่เมฆว่าแต่เพื่อนนะว่าชอบเด็ก แล้วดูตัวเองหน่อย เด็กกว่าพี่ซันตั้งเยอะเลยนะ เหอะๆๆ

[น้ำไหล]

เห็นด้วยกับคุณ TwInZZZ เลยค่ะ กร๊ากกกกกกกก
โอ๊ยยยยย แต่ละคู่นี่ หวานซ้าาาาาาา