Who’s the KING? } 10

[คราม]

Who’s The KING?

10

 

                        เพล้ง!

          ง่ะ.. ใบที่สองตามมาติดๆ มือชะงักค้างอยู่กับที่มีเศษจานวางอยู่ที่ปลายเท้าทั้งสองข้าง เริ่มรู้สึกถึงเหงื่อที่ผุดขึ้นมาตรงขมับ เสียงถอนหายใจดังขึ้นข้างหลังพร้อมกับเงาที่พาดมาบนตัวผม

                “ใบที่สอง”

       “แฮ่ะ”  ประมุขส่ายหัวหน่ายๆ ให้ผมก่อนจะดันให้ตัวผมออกไปจากรัศมีเศษจานที่แตกอยู่บนพื้นแล้วมันก็ก้มลงเก็บอย่างระมัดระวัง น้องปุ้นวิ่งเข้ามาในครัวจนผมต้องเข้าไปอุ้มเพราะกลัวว่าจะวิ่งตรงไปเหยียบเศษจานเอา

                “กูว่ามึงไปนั่งเล่นกับปุ้นเหอะ เดี๋ยวกูกับแม่ทำเอง”

                “นั่นสิจ๊ะ แม่ก็ดีใจนะที่แลนด์อยากช่วยแต่คงไม่ไหวจริงๆ เดี๋ยวจะพลาดเจ็บตัวเอา”

คุณน้าพูดพร้อมกับยิ้มไปด้วย ท่าทางไม่ได้โกรธอะไรหรอก ที่พูดผมก็เข้าใจว่าเป็นห่วง มันแน่นอนอยู่แล้วทำจานแตกไปสองใบแล้วนี่ ให้ตาย รู้สึกแย่กับตัวเองจริง มาอาศัยบ้านเขาแล้วยังทำของบ้านเขาแตกอีก ผมขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่ก่อนจะพาน้องปุ้นเดินออกมานั่งเล่นที่โซฟาหน้าทีวี จนตอนนี้พ่อของประมุขก็ยังไม่กลับมาจากที่อู่เห็นว่ามีซ่อมด่วนเลยต้องอยู่เย็น

“เน่ๆ พี่แลนด์เล่นกัน”

น้องปุ้นพูดชูไม้ชูมือที่มือที่ถือหุ่นยนต์มาทางผม ผมเลยหยิบเอาหุ่นยนต์อีกตัวที่นอนแหง่กอยู่ข้างๆ ขึ้นมาเล่นต่อสู้ด้วย น้องปุ้นเป็นเด็กน่ารัก ตัวเล็กกว่าเด็กทั่วไปนิดหน่อย แรกๆ ก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้ผมเท่าไร แต่ตอนนี้ก็อย่างที่เห็นจะอุ้มจะอะไรก็ไม่ว่าอ้าแขนรับตลอด

 ประมุขเล่าให้ฟังว่าน้องปุ้นเป็นลูกหลงห่างกับตัวมันตั้งสิบกว่าปี พ่อกับแม่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะติดพอคลอดน้องปุ๊บแม่มันเลยทำหมันเลย และก็เพราะว่าเป็นลูกหลงนี่แหละทุกคนก็เลยทั้งรักทั้งหลงดูแลประคบประหงมน้องปุ้นอย่างกับไข่ในหิน ประมุขเองก็ยอมรับเลยว่ามันเห่อน้องมากมาก กลับบ้านแทบทุกอาทิตย์เพราะมาหาน้องนี่แหละ ต่อให้มันไม่บอกผมก็เชื่อนะเพราะตั้งแต่มามันแทบไม่ห่างน้องเลยน้องไปไหนพี่ไปด้วย พี่ไปไหนน้องก็ไปด้วย เวลามีน้องปุ้นอยู่ด้วยมันพยายามไม่พูดมึงกูหรือคำหยาบเท่าไรมันบอกไม่อยากให้น้องได้ยินอะไรที่ไม่ดี ช่างเป็นความคิดที่ขัดกับภาพลักษณ์จองมันมาก แต่ดูแล้วก็อบอุ่นดี

แต่...  น้องปุ้นเพศอะไร? หน้าตาน้องหวานเหมือนผู้หญิงแต่ก็ใส่กางเกงดูทะมัดทะแมง ผมอยากรู้มากว่าน้องเพศอะไรกันแน่ จะตามเข้าห้องน้ำก็ยังไงอยู่ อยากถามก็กลัวโดนมันตอกกลับว่าโง่ดูไม่ออกอีก ถ้างั้น....

“น้องปุ้~น ไหนๆๆ มาเล่นจี้เอวกัน”

ผมพาน้องนอนแล้วจี้เอวน้องอย่างสนุกสนานแล้วค่อยๆ คืบคานลงมาที่ขอบกางเกงก่อนจะดึงมันขึ้นแล้วก้มไปดู ผ่าง! ไอ้จ่อเต็มๆ ตา ผู้ชายนี่หว่าๆ โอเครู้ล่ะ ผมปิดกางเกงลงเหมือนเดิมแล้วมาจี้เอวน้องต่อ น้องหัวเราะคิกคักรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนผมกลัวว่าจะไปทำลูกเขาขาดอากาศหายใจตายซะก่อนเลยหยุดแล้วดึงน้องขึ้นมาเล่นหุ่นยนต์ต่อสู้กันต่อ

“โรคจิตแอบดูกระปูน้องทำไม”

ยังไม่ค่อยชินเท่าไรแฮะ ปกติคงต้อง ‘มึงนี่โรคจิตจริงๆ แอบดูจู๋น้องกูทำไม’ อะไรแบบนั้น ผมหันไปมองเจ้าของเสียงที่มาพร้อมกับจานของทอดในมือ

“แค่อยากรู้เฉยๆ หรอก น้องปุ้นหน้าหวานขนาดนี้ก็นึกว่าผู้หญิงอ่ะดิ”

มันเดินมานั่งข้างๆ น้องมันแล้วหยิบเอานักเก็ตขึ้นมาเป่าจนไอร้อนลอยฟุ้งเสร็จแล้วก็ป้อนให้น้องตัวเองอยู่สองสามชิ้นก่อนจะเปลี่ยนทิศทางมาที่ปากผม ผมขบคิดอยู่เพียงแค่เสี้ยววินาทีก็เปิดปากรับนักเก็ตชิ้นที่มันป้อนเข้าปากทันที อร่อยจัง มันยกยิ้มให้ผมแล้วก็หันไปฟัดแก้มน้องตัวเอง

“หิวไหม”

“นิดหน่อย ต้องรอคุณอาก่อนใช่ไหม”

“อือ เดี๋ยวก็มาแล้วแหละ”

ผมพยักหน้ารับแล้วมันก็เดินกลับเข้าไปใครัวส่วนผมก็อยู่เลี้ยงน้องปุ้นต่อเล่นไปด้วยนั่งฟังเสียงท้องร้องไปด้วยนักเก็ตสามชิ้นมันไม่พอรองกระเพาะจริงๆ แต่รอไม่นานพ่อของประมุขก็กลับมา คุณอาขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนเพราะตัวค่อนข้างเลอะหลังจากนั้นมื้ออาหารที่ผมรอคอยก็มาถึง

ทั้งๆ ที่ผมควรจะรู้สึกอึดอัดหรือเกร็งกับการที่ต้องมาทานข้าวกับครอบครัวคนอื่นแบบนี้กลับกลายเป็นว่าผมดันปฏิบัติตัวได้อย่างเป็นธรรมชาติแบบสุดๆ ครอบครัวของประมุขดูแลผมดีมากมาก รวมทั้งตัวมันเองด้วย หลังจากมื้ออาหารจบลงผมก็อาสาช่วยเก็บจานกับประมุขสองคนมีน้องปุ้นวิ่งเล่นอยู่รอบๆ น้องไปไม่ยอมให้แม่อาบน้ำให้บอกแต่ว่าจะรอประมุขคุณอากับคุณน้าเลยปล่อยเลยตามเลย

หลังจากเก็บโต๊ะเสร็จมันก็พาผมขึ้นมาบนห้องนอนของมัน ห้องที่ผมต้องนอน.. ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้ผมกำลังตื่นเต้น จะไม่ตื่นเต้นได้ไง นี่มันห้องของประมุขเชียวนะ! ถึงจะไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวมันเป็นพิเศษแต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี ห้องของประมุขเป็นห้องใหญ่ทางขวามือข้างในไม่ได้ต่างจากที่ผมคิดเท่าไรมีตู้โชว์ฟิกเกอร์ตัวการ์ตูน มีแป้นบาสขนาดเล็กอยู่มุมห้อง มีนวมชกมวยห้อยอยู่บนแป้นบาส ที่เหลือก็เป็นตู้เตียงโต๊ะหนังสือทั่วไป

“ไปอาบน้ำก่อนดิ”

“นี่กูต้องนอนห้องนี้จริงๆ เหรอ”

“รังเกียจไง๊”

“เปล่าสักหน่อย กลัวรบกวนเว้ย” เปล่าหรอกความจริงคือรู้สึกแปลกๆ ต่างหาก เราไม่ได้สนิทกันถึงขั้นนอนร่วมห้องกันนี่หว่า

“ไม่รบกวนหรอก กูบังคับมึงมานะ”

“เออรู้ตัวก็ดีว่าบังคับ” มันจัดแจงหาผ้าขนหนูมาให้ผมเรียบร้อยส่วนผมก็มาจัดแจงผ้าสำหรับเปลี่ยนก่อนจะหันไปทางน้องปุ้นแล้วยิ้มให้น้อง

“น้องปุ้นอาบน้ำกับพี่เปล่า”

น้องปุ้นยืนดูดนิ้วมองมาทางผมกระพริบตาปริบๆ พี่มันเองก็มองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น ผมเริ่มลุ้นกับคำตอบของน้องก็เลยเขยิบเข้าไปใกล้ๆ แล้วจัดแจงถอดเสื้อผ้าน้องออก น้องไม่มีท่าทางขัดขืนอะไร แต่แล้ว..

“อาบกันสามคนเลยนะ!” เชด!  ไม่ดีมั้ง ผมหันไปมองหน้าประมุขอย่างขอความเห็น มันเดินมานั่งข้างๆ น้องมันแล้วลูบหัวทุยนั่น

“อาบสามคนได้ไงห้องน้ำพี่เล็กจะตาย”

“ก็ปุ้นอยากอาบกับพี่ปอนด์แล้วก็พี่แลนด์ด้วย”

“ไม่ได้ครับไม่ได้ ไปอาบน้ำดิ”

“อา.. อือๆ ไว้อาบด้วยกันครั้งหน้าเนอะ” ผมว่าแล้วจุ๊บเหม่งน้องไปทีก่อนจะวิ่งปู้ดเข้าห้องน้ำไป เกือบแล้วไหมล่ะ เกือบได้อาบน้ำพร้อมไอ้ประมุขแล้ว จะว่าไปก็เพราะผมหาเรื่องใส่ตัวก่อนนี่หว่า แต่ก็ช่างมันเถอะ ดีที่มันไม่ตามใจน้องจนผมต้องซวยได้อาบน้ำพร้อมมัน

อากาศช่วงเดือนเมษามันร้อนสุดติ่งแล้วแอร์ห้องมันดันเสียอีก นี่ผมก็เพิ่งรู้ตอนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ บอกได้คำเดียวว่าซวย! ซวยมากมาก ผมไล่ให้มันไปเอาพัดลมมาให้เยอะที่สุดก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ ผลก็คือตอนนี้ผมนอนกางแขนกางขาอังกับพัดลมสามตัวที่อยู่รอบเตียงรอสองพี่น้องอาบน้ำ  มือข้างหนึ่งมีมือถือที่เพิ่งจบบทสนทนากับไอ้บุ๊คทางไลน์ไปเมื่อกี้ มืออีกข้างมีพัดชินนาม่อนของน้องปุ้น อ่า.. อย่างนี้ค่อยดีหน่อย

ติ่ง!

เห..? ใครทักมาอีกล่ะ . นรินทร์! ผมตาโตผลุดขึ้นนั่งแล้วรับเปิดอ่านไลน์ที่นรินทร์ส่งมาทันที มีไลน์กันมาตั้งนานนี่เป็นครั้งแรกที่ได้คุยกัน แถมนรินทร์เป็นคนทักมาก่อนด้วย

-แลนด์อยู่ไหนครับ?- อยู่ไหน.. ผมควรตอบว่าอะไรดีละที่นี้ ไม่ได้อยู่บ้านตัวเองแต่เป็นบ้านคนอื่นแถมคนนั้นยังเป็นคู่แข่ง เอ๊ะ เดี๋ยวทำไมผมต้องคิดอะไรเยอะแยะด้วย ทำไมต้องกลัวว่านรินทร์จะคิดอะไรถ้าผมบอกไปว่าผมอยู่บ้านประมุข มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรขนาดนั้นสัดหน่อย

-เราอยู่พัทยา- ...ก็ไม่ได้สำคัญหรอกนะ แต่เลี่ยงได้ก็เลี่ยงดีกว่า

-เที่ยว? คนเดียว?-

-อือ มาเที่ยว กับเพื่อนน่ะ นรินทร์มีอะไรหรือเปล่า-

-อยากเจอ-

อยากเจอ! นี่มัน.. ความรู้สึกเหงาๆ ที่เคยเกิดขึ้นตอนที่นรินทร์เดินออกไปเมื่อตอนบ่ายจางหายไปทันทีที่ได้อ่านประโยคนี้จากนรินทร์ แย่ล่ะสิ ผมอยากจะพุ่งกลับชลบุรีมันซะตอนนี้เลย

“เฮ้ย! ทำไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั่น”

“เปล่าสักหน่อย แล้ว.. เฮ้ย!! ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า!”

ผมตกใจแทบหง่ายหลังเมื่อหันมาเห็นสองพี่น้องยังมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวคลุมกายคนน้องไม่เท่าไรเพราะตัวเล็กผ้าขนหนูปิดทั้งตัวแทบจะเป็นซอมบี้แต่คนพี่นี่สิ.. ปิดแค่ท่อนล่าง! หุ้นแม่งโคตรดี ซิกแพคเป็นลอนเลย เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะลูบพุงตัวเอง

“ไปใส่เสื้อผ้าเลยนะ เดี๋ยวกูใส่ให้น้องปุ้นเอง”

“ทำเป็น”

“อะไร!”

“เปล่า เสื้อผ้าน้องวางอยู่ตรงเก้าอี้นะ”

มันว่าแล้วชี้ไปที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเขียนหนังสือเป็นชุดนอนที่มันเข้าไปเอามาจากห้องของน้องปุ้นที่อยู่ติดกัน ผมจัดการแต่งตัวปะแป้งหอมๆ ให้น้องจนเสร็จแล้วก็อุ้มมานอนเล่นกันบนเตียง สักพักคนพี่ก็ออกมาพร้อมกับเสื้อกล้ามกางเกงขาสามส่วนสภาพเดียวกับผมนั่นแหละ อากาศร้อนขนาดนี้ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะถอดเสื้อมันเลยด้วยซ้ำ มันลงมานอนข้างๆ นอนมันแล้วก็เล่นจี้กันไปมา แต่ว่า..

“ต้องนอนเตียงเดียวกันเหรอวะ”

“กูว่ามึงถามไปแล้วนะ”

“อันนั้นถามห้อง อันนี้เตียง!” ผมแหวใส่ มันเกาหัวแกรกๆ แล้วก็หันไปเล่นกับน้องมันต่อ

“ก็ต้องนอนดิ ไม่นอนนี่แล้วจะนอนไหน จะนอนพื้นเหรอ ปวดหลังนะ” ผมมองพื้นสลับเตียง นอนพื้นแน่นอนว่าพรุ่งนี้เช้าหลังผมเดี้ยงแน่ แต่ถ้านอนเตียงก็ต้องนอนกับ.. ประมุข ฮึ้ยยย นั่นมันก็ยากจะบอกได้นะว่ารู้สึกยังไง

“ไม่ได้นอนกันสองคนหรอก ยังไงปุ้นก็นอนด้วย”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” เข้าใจอะไรง่ายจริงกู ประมุขมองผมแล้วหลุดขำ ผมไม่ได้สนใจแล้วหันกลับมาที่มือถือต่อ.. แย่ล่ะ! เมื่อกี้ยังไม่ได้ตอบนรินทร์เลยนี่นา

-โทษทีที่ตอบช้า ไว้กลับไปแล้วนัดเจอกันนะ-

ไม่ตอบ.. นรินทร์ไม่ได้ตอบกลับมาแม้ว่ามันจะขึ้นรีดแล้วก็ตามผมเปิดหน้าจอนั่นค้างไว้สักพักจนมั่นใจว่านรินทร์อาจจะหลับไปแล้วหรืออะไรสักอย่างที่ทำให้เขาไม่ตอบกลับมาก็กดปิดหน้าจอแล้วหันมาทางสองพี่น้องที่อยู่ด้านหลัง ทั้งๆ ที่ควรจะกลับมาเห็นสองพี่น้องเล่นกันอยู่กลายเป็นว่าคนน้องหลับไปแล้วส่วนคนพี่กำลังนอนเท้าแขนมองหน้าผมอยู่

“น้องหลับเร็วจัง”

“เหนื่อยมั้ง” ผมไม่สนใจสายตาที่มองมาของประมุขแต่ไปขยับผ้าห่มให้มาห่มน้องแทน แม้ว่าจะไม่ได้สนใจแต่ก็รับรู้อยู่ตลอดว่าสายตาของมันไม่ได้ละไปจากผมเลย

“มีไรเปล่าเนี่ย”

“คุยกับไอ้นรินทร์เหรอ” มันเห็นด้วยเหรอ

“อือ ทำไม” ผมถามแต่มันไม่ตอบอะไรเอาแต่มองหน้าผมอยู่อย่างนั้นด้วยแววตาที่ผมอ่านไม่ออก เราจ้องตากันโดยมีน้องปุ้นคั้นกลาง สุดท้ายก็เป็นผมที่หลบสายตาคมนั่นก่อน แล้วมันก็ลุกขึ้นไปปิดไฟก่อนจะกลับมาล้มตัวลงนอที่เดิม

“นอนเถอะ พรุ่งนี้จะพาไปเที่ยวคิดไว้ก็แล้วกันว่าอยากไปไหน”

ผมพยักหน้าเป็นคำตอบในความมืด แน่นอนว่ามันไม่เห็นหรอก เมื่อความมืดโรยตัวลงมาเสียงทุกอย่างก็หายไปมีเพียงแค่เสียงหายใจของพวกเราทั้งสามคนดังผสมกัน ผมพลิกตัวหันหลังให้ทั้งคู่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมทั้งตัวแล้วเปิดดูโปรแกรมชัดสีเขียวอีกครั้งหวังว่าจะมีแจ้งเตือนจากคนที่รอแต่ก็ไม่เลย..

 

ตอนเช้าผมถูกปลุกด้วยท่อนขาเล็กๆ ของของน้องปุ้นที่พาดมาเต็มๆ อกผม ผมงัวเงียลุกขึ้นนั่งแล้วจัดท่าให้น้องนอนดีๆ พอมองนาฬิกาก็เพิ่งจะเก้าโมงเช้าอยากจะนอนต่อแทบขาดใจแต่ก็เลือกที่จะลุกขึ้นเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองพอออกมาอีกทีประมุขก็นั่งงัวเงียอบู่บนเตียงแล้ว

“ตื่นเช้าจัง”

“แดดมันแยงตา” โกหกหรอก แค่ไม่อยากนอนอืดที่บ้านคนอื่นเฉยๆ

“คิดยังจะไปไหน”

“อืม.. อยากไปดูโชว์โลมาแล้วก็ไปฟาร์มแกะ” ผมบอกสถานที่ที่ผมอยากไปได้ยินมาตั้งนานแล้วเคยคิดอยู่ว่าอยากจะชวนพ่อกับแม่มาแต่ก็ไม่ได้ชวนสักที ไหนๆ นี่ก็มีโอกาสแล้วก็ขอไปเลยแล้วกัน

“มึง.. นั่นมันคนละที่กันเลยนะ บ้านกูอยู่กลางให้กูขับรถไปดูโลมาเสร็จแล้วก็อ้อมกลับมาที่ฟาร์มแกะอีกอ่ะนะ” มันบ่นก็จริงอย่างที่มันว่าเพราะที่โชว์โลมามันอยู่อีกฝั่งของพัทยาส่วนฟาร์มแกะก็อยู่ฝั่งไปเลย ส่วนบ้านมันอยู่พัทยากลางนั่นหมายความว่าถ้าจะไปทั้งสองที่ก็ต้องขับอ้อมพัทยากันเลยทีเดียว

“ไหนบอกจะพาไปทุกที่ไง”

“จิ๊ ปลุกน้องกูด้วย” มันทำท่าจะถียงอีกรอบแต่พอผมบอไปแบบนั้นมันก็เงียบแล้วเดินมาผลักหัวผมทีหนึ่งก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ฮึฮึ ยอมกันง่ายๆ แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย

ผมเดินไปปลุกน้องปุ้นตามที่มันสั่งแล้วพาไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านนอก บ้านนี้มีห้องน้ำทุกห้องยกเว้นห้องน้องปุ้น พอแต่งตัวเสร็จก็เข้ามาเล่นกันต่อระหว่างรอประมุขอาบน้ำ ทำไมมันอาบนานจังวะ อ่ะ.. ออกมาแล้ว

“ช้าจริง น้องตื่นทีหลังยังเสร็จก่อนอีก”

“บ่นๆ ออกไปกินข้าวกันก่อนก็ได้”

“คุณน้ากับคุณอาไม่อยู่อ่ะ”

“พ่อออกไปอู่แล้วมั้ง แม่ก็คงออกไปสมาคมแถวนี้แหละ”

ผมพยักหน้าหงึกหงักแล้วพาน้องออกมาที่ห้องครัว มีกับข้าวที่ถูกครอบด้วยฝาชีวางไว้บนโต๊ะผมเลยอุ้มน้องขึ้นนั่งเก้าอี้สำหรับเด็กแล้วก็จัดการกินข้าวกันสองคน ไม่อยากจะเชื่อว่าผมกับน้องปุ้นจะเข้ากันได้ดีขนาดนี้ น้องไม่มีท่าทางงอแงใส่ผมเลยสักนิดไปไหนไปทำอะไรก็ไปหมด ผมก็นึกว่าจะติดพี่จนไม่สนใจคนที่เพิ่งเคยเจออย่างผมซะอีก เห็นอย่างนี้แล้วก็ยิ่งเอ็นดูอยากเอากลับบ้านซะมัด ไม่นานนักประมุขก็ออกมาร่วมโต๊ะด้วยแล้วเสียงพูดคุยบวกกับเสียงหัวเราะเฮฮายิ่งดังขึ้นไปอีกเมื่ออยู่กันสามคน

 

สิบเอ็ดโมงครึ่งพวกผมสามคนก็พร้อมจะออกเดินทางกัน พอดีกับที่คุณน้ากลับมาจากสมาคมเลยเอาขนมที่ได้จากเพื่อนมาให้ บอกให้เอาติดรถไปเผื่อหิว ทั้งๆ ที่เพิ่งจะกินข้าวกันไปแต่พอขึ้นรถพวกผมก็ซัดขนมที่คุณน้าให้มากันหมดภายในเวลาไม่กี่นาที

สถานที่แรกที่ไปกันก็คือโชว์ปลาโลมา เพราะเป็นวันหยุดคนเลยค่อนข้างเยอะกว่าจะได้ดูก็ต้องรอคิวยาวแต่พวกผมก็รอกัน มาแล้วนี่นาจะให้กลับไปทั้งๆ ที่ไม่ได้ดูได้ไง ค่าบัตรก็สมราคาเขาละนะ น้องปุ้นดูจะมีความสุขกับการได้ดูโชว์จากเพื่อนแห่งท้องทะเลมาก

แชะ!

“ไรวะ แอบถ่ายเหรอ”

“ไม่นะ เสียงกล้องดังขนาดนั้น” ผมว่าแล้วพลิกกล้องให้มันดูรูปที่มันกำลังอ้าปากเหวอมองปลาโลมาที่กำลังโชว์อยู่ มีน้องปุ้นนั่งตักอยู่แถมปากก็ยังเหวอเหมือนกันอีกต่างหาก ผมแอบถ่ายรูปน้องอยู่หลายช็อตและหลายๆ ช็อตนั้นก็ติดประมุขมาเยอะพอสมควร  แน่นอนว่าผมเองก็โดนมันแอบถ่ายไปเยอะพอสมควรมีทั้งที่ดูดีและไม่น่าดู เจ๊าๆ กันไปแล้วกันนะ

หลังจากเสร็จที่โลมาโชว์แล้วประมุขก็ขับรถพามาที่ฟาร์มแกะตอนแรกผมเปลี่ยนใจให้ไปที่อื่นแทนเพราะมันห่างกันค่อนข้างมาก แต่มันก็บอกเพียงแค่ว่ายืนยันว่ายังไงก็จะพาไปที่ฟาร์มแกะ ‘กูไม่ใช่คนชอบผิดสัญญานะ บอกแล้วว่าจะพาไปทุกที่ก็จะพาไปทุกที่’ ประโยคเดียวของมันทำเอาผมเลิกโต้แย้งไปเลย ไม่ใช่เพราะว่ามันขัดใจจนไม่อยากเถียงแต่เพราะดีใจกับความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ของมันต่างหาก

ยิ่งได้อยู่ใกล้กันก็ยิ่งรู้ว่าประมุขไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด

 

       

TBC

 

[Sier]

น้องปุ้นน่ารักจังเลย

นี้มันเดตแรก? หรือฝึกมาเที่ยวแบบครอบครัว? กันเนี่ย ^^~
น่ารักมักๆ

[น้ำไหล]

มุ้งมิ้งมากกกกกกกกกก -/////////-
น้องปุ้นน่ารัก อยากรู้จัง โตมาจะเป็นสาวดุ้นรึเปล่า กร๊ากกกกกกกก #คิดอะไร

[เลื่อมประภัสสร]

อะไรมันจะน่ารักน่าชังขนาดนั้นเนี่ย ให้อารมณ์เหมือนเป็นครอบครัวเลยน๊า

อิจฉาจริงๆ