ขอโทษที...คนนี้พี่จองแล้ว /11

[หมึกจีน]

มาต่อตอนที่ 11 แล้วค่ะ 63 หน้าเข้าไปแล้ว เรื่องก็ใกล้จะจบลงทุกที เพราะไม่เน้นซับซ้อนมาก ก็เลยจบไว เอาเป็นว่าถ้าจบไวแต่ลงตัวก็จะไม่ยืด แต่จะเขียนเป็นตอนพิเศษสั้น ๆ มาเสริมให้ถึง 80 หน้าเอง ซึ่งจากที่ลอง ๆ คิดไว้ ก็น่าจะถึงลงตัวพอดีล่ะนะคะ
.......................................................................................

/11

"ว้าว! บ้านหลังเบ้อเริ่มเลย สุดยอด!"

มีนาโพล่งออกมาด้วยความตื่นเต้นอย่างลืมตัว ทำให้เวหาและอีกสองหนุ่มต้องอมยิ้มน้อย ๆ มองตามคนที่กำลังมองซ้ายมองขวาไปทั่วอย่างเอ็นดู

"พี่ซัน! ผมขอไปดูรอบ ๆ บ้านได้ไหมครับ!"

"ได้สิ  ตามสบายเลยนะครับน้องมีน"

รวีบอกพร้อมรอยยิ้ม ส่วนเวหาถอนหายใจเบา ๆ แล้วเหลือบไปมองกระเป๋าเสื้อผ้าของน้องชายที่เจ้าตัวควรจะนำไปเก็บเข้าห้องก่อน ทว่าเจ้าของกระเป๋าตอนนี้กลับวิ่งเล่นไปสำรวจรอบบ้านเสียแล้ว

"เดี๋ยวพี่ช่วยถือนะครับ"

รวีหันมาบอกคนใกล้ตัว ซึ่งเวหาก็ยิ้มน้อย ๆ ตอบ พร้อมกับพึมพำขอบคุณแผ่วเบา ทางด้านเมฆาพอเห็นดังนั้นเจ้าตัวก็คว้ากระเป๋าของตัวเองออกมาแล้วเดินแยกตัวไป ปล่อยให้ว่าที่คู่รักใช้เวลาส่วนตัวกันตามลำพังแทน



ทางด้านมีนาพอสำรวจรอบบริเวณบ้านจนเป็นที่พอใจแล้ว เด็กหนุ่มก็นึกขึ้นได้ว่าต้องเอากระเป๋าไปเก็บเข้าห้อง แต่พอไปที่รถก็ไม่เห็นมีใคร เขาจึงเข้าใจว่าทุกคนเข้าไปอยู่ในบ้านพักหมดแล้ว

"พี่ฟ้า...อยู่ห้องนี้หรือเปล่า"

มีนาเดินเข้าไปในห้องที่เปิดประตูแง้มเอาไว้ ข้างในมีกระเป๋าเดินทางเปิดอยู่ ไม่แน่ใจว่าเป็นของเมฆาหรือรวี แต่เจ้าของกระเป๋าดูท่าทางว่าจะไม่อยู่ในห้อง มีนาเดินเข้าไปหมายจะชะโงกหน้าดูในห้องน้ำว่ามีคนอยู่ไหม แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเมฆานั้นเดินสวนออกมา จนทำให้ทั้งคู่เกือบชนกัน

"อ้าว! น้องมีน มีอะไรหรือครับ"

เมฆายิ้มน้อย ๆ ให้ ทำเอาคนที่กำลังตกใจชะงัก แล้วฝืนยิ้มตอบ

"ผมกำลังหาห้องที่พี่ฟ้าอยู่น่ะครับ...งั้นผมขอตัวก่อนนะ"

"เดี๋ยวสิครับ...น้องมีนดูแปลก ๆ ไปอีกแล้ว เป็นอะไรหรือเปล่าครับ...หรือว่ายังเกลียดหน้าพี่อยู่"

เมฆาดึงมือของเด็กหนุ่มเอาไว้แล้วถามด้วยความสงสัย ทว่าคำถามของชายหนุ่มนั้นทำให้มีนาชะงัก ก่อนจะหันกลับไปมอง

"ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกครับ...มาถึงตอนนี้ผมเองก็พอจะรู้แล้วว่า ถึงทั้งคู่จะดูไม่ค่อยปกตินัก แต่พวกพี่สองคนก็น่าจะเป็นคนดีคนหนึ่ง"

คำปฏิเสธพร้อมถ้อยคำอธิบายที่ทำให้คนฟังขมวดคิ้วนิด ๆ แต่ก็ยังคงย้อนถามกลับไป

"แล้วทำไมน้องมีนถึงทำตัวเหมือนจะพยายามเหินห่างจากพี่จังล่ะครับ"

มีนาชะงักแล้วเงียบไปชั่วครู่ แต่พอเมฆาย้ำถามอีกครั้งโดยไม่ยอมปล่อยมือ ก็ทำให้เด็กหนุ่มหลุดโพล่งออกไปในที่สุด

"คนที่เหินห่างไปก่อนน่ะ นั่นพี่เมฆเองไม่ใช่รึ! แล้วผมเองจะทำแบบเดียวกันบ้างมันผิดด้วยหรือไง!"

เมฆานิ่งอึ้งแล้วจ้องมองคนที่เถียงกลับมาอย่างลืมตัวนั่นด้วยสายตาวิเคราะห์พิจารณา ก่อนจะย้อนถามกลับไปอย่างไม่แน่ใจนัก

"หรือว่าน้องมีนจะ...ชอบพี่หรือครับ"

มีนาชะงักกึก หน้าแดงก่ำ ปากสั่นตัวสั่น ตกใจที่ถูกอีกฝ่ายรู้ถึงความในใจของตน

"น้องมีน..."

เมฆาที่เห็นอาการเช่นนั้นเรียกชื่อเด็กหนุ่มอย่างตกใจ ส่วนมีนาที่เริ่มจะสติแตกพอเห็นชายหนุ่มขยับเข้ามาหาใกล้ขึ้น เจ้าตัวจึงหลุดโพล่งออกไปลั่นด้วยความลืมตัว

"หยุดนะ! ถ้าไม่คิดจะชอบกัน ก็ไม่ต้องมาทำเป็นใจดีด้วยหรอก!"

เมฆานิ่งอึ้งกับถ้อยคำนั้น เจ้าตัวเผลอผ่อนแรงที่จับข้อมือของอีกฝ่ายไว้ ทำให้มีนาสะบัดมือออก แล้ววิ่งหนีไปจากห้อง ชายหนุ่มได้ยินเสียงฝีเท้าที่ห่างไป ซึ่งแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายนั้นวิ่งออกจากบ้านพักไปแล้ว เมฆายืนเงียบไปอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงตัดสินใจออกจากห้องวิ่งตามมีนาไปเช่นกัน  



อีกด้านหนึ่งทางด้านเวหา พอเขาได้ยินเสียงน้องชายของตัวเองตะโกนดังแว่ว ๆ เจ้าตัวก็รีบลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องออกไปดูและทันได้เห็นมีนาวิ่งร้องไห้ผ่านหน้าตัวเองไป ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกตกใจยิ่งนัก แต่พอเขากำลังจะวิ่งตามไป รวีที่เปิดประตูห้องออกมาหลังจากนั้นก็หันมามองเขาแล้วบอกขึ้นทันที

"พี่ไปด้วยคนนะครับ!"

"ครับ...รีบตามไปกันเถอะครับ ผมเป็นห่วงน้อง!"

เวหารีบรับคำ แล้ววิ่งตามออกไป หากแต่พอไปถึงหาดส่วนตัวหน้าบ้านพักที่ไร้ผู้คน เขาก็ได้เห็นมีนายืนนิ่งอยู่เบื้องหน้าทะเล เจ้าตัวสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะตะโกนออกไปสุดเสียง

"ไอ้พี่เมฆบ้า! ถ้าไม่ชอบกันแต่แรก จะมาทำให้คนเขาเข้าใจผิดทำไมกันวะ! งี่เง่าที่สุด!"

เวหานิ่งอึ้งไม่แพ้รวี ทว่าพอตั้งสติได้ รวีก็หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วจึงทำเป็นตะโกนเป็นเพื่อนขึ้นบ้าง

"ไอ้เมฆ ไอ้เพื่อนงี่เง่า! อุตส่าห์มีคนน่ารักมาชอบแท้ ๆ ยังทำเล่นตัวอีก น้องเขาหมดรักเมื่อไหร่ จะสมน้ำหน้าให้ดู!"

เวหามองคนข้างกายตาปริบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ส่วนมีนาหันมามองรวีอย่างอึ้ง ๆ ในทีแรก ก่อนที่จะมีรอยยิ้มตามมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มให้เขา

"ใช่แล้ว! ถ้าเลิกชอบเมื่อไหร่ ต่อให้เปลี่ยนใจมาจีบอีก ก็จะไม่สนอีกแล้วล่ะ!"

มีนาตะโกนต่อ แล้วหัวเราะออกมา น้ำตาที่ไหลเมื่อครู่นั้นก็เหือดแห้งไปตั้งแต่ตอนไหนเขาก็ไม่อาจทราบได้ รู้แต่ว่าตอนนี้กำลังโล่งอกและสบายใจ ที่ได้เปิดเผยความในใจออกมาเช่นนี้

"อย่าคิดมากเลยนะครับน้องมีน คนน่ารักอย่างน้องมีน พี่แน่ใจว่าจะมีคนมารอคิวจีบอีกเยอะแน่ ...ปล่อยให้เพื่อนโง่ ๆ ของพี่มันโง่ต่อไปดีกว่า หมอนั่นมันโสดเสียเคยตัว แถมยังมัวแต่กลัวที่จะมีพันธะ ก็เลยทำให้ชวดคนดี ๆ ไปหลายคนแล้วล่ะนะ"

รวีเดินมาปลอบเด็กหนุ่ม ส่วนเวหาก็โอบบ่าน้องชายมาปลอบโยนโดยไร้คำพูด แต่นั่นกลับทำให้มีนารู้สึกสบายใจมากขึ้น ทว่ามีนาก็ต้องชะงักเมื่อเขาหันไปเห็นเมฆากำลังเดินตรงมาหาตน

"น้องฟ้า... ซัน ...ขอเวลาส่วนตัวให้ฉันพูดคุยกับน้องมีนตามลำพังจะได้ไหม"

คนที่เดินมาถึงหันไปบอกเพื่อนสนิทและเวหา ซึ่งเวหานั้นก็มีท่าทางลังเลเล็กน้อย หากแต่รวีนั้นจับไหล่เด็กหนุ่มบีบนิด ๆ แล้วพยักหน้าให้เวหาวางใจ จากนั้นรวีจึงหันไปทางมีนาแล้วเอ่ยขึ้น

"ถ้าเจ้าเมฆมันทำอะไรล่วงเกินน้องมีนล่ะก็ อย่าลืมตะโกนเรียกให้พี่ช่วยดัง ๆ เลยนะครับ เดี๋ยวพี่จะมาต่อยมันให้เอง"

เมฆาชะงัก พลางหันไปมองเพื่อนตาปริบ ๆ ส่วนมีนาหลุดหัวเราะเบา ๆ แล้วพยักหน้าหงึกหงัก จากนั้นจึงหันไปเผชิญหน้ากับเมฆาด้วยใจที่ชื้นขึ้น  ทำให้เวหาที่เดินห่างออกไปพร้อมรวีรู้สึกโล่งอกนิด ๆ ที่เห็นท่าทางน้องชายกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง



มีนาจ้องมองคนที่ยืนนิ่งตรงหน้าตนอย่างเริ่มอึดอัด เพราะเมฆานั้นนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรมาได้สักพักแล้ว

"นี่! พี่เมฆ มีอะไรก็พูดมาสิ ยืนเงียบแบบนี้ผมอึดอัดนะ!"

มีนาโพล่งออกมาอย่างอดรนทนไม่อยู่ในที่สุด ทำให้คนฟังชะงัก ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วยุ่งอย่างหงุดหงิดมากขึ้น

"ขำอะไร!"

"...พี่ขำที่เห็นน้องมีน คิดอะไรก็ออกมาทางสีหน้าหมด แถมยังพูดออกมาตรง ๆ ให้ได้รู้อีกต่างหาก"

มีนาค้อนขวับเข้าให้ ก่อนที่ทั้งคู่จะเงียบกันต่ออีกสักพัก และสุดท้ายเด็กหนุ่มจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน

"พี่เมฆ...เมื่อครู่ผมขอโทษนะ...พี่ไม่ผิดหรอก ผมเองต่างหากที่ดันใจง่าย คิดเองเออเองเข้าข้างตัวเองแบบนี้ แล้วก็ดันมาโทษว่าเป็นความผิดพี่อีก"

เมฆานิ่งอึ้งไปชั่วครู่ แล้วจึงถอนหายใจตามมาเฮือกใหญ่

"ไม่ใช่ความผิดน้องมีนหรอกครับ...พี่ยอมรับนะ ว่าตอนแรกพี่ก็คิดจะจีบน้องมีนอยู่เหมือนกัน...แต่พอได้ยินที่น้าณรงค์ฝากเจ้าซันมาบอกพี่ ว่าถ้าไม่คิดจริงจังก็อย่ามาสร้างความหวังให้ลูกชายเขา...พี่ก็เลยตัดสินใจถอยห่างออกมา"

มีนาเงียบกริบ เขารู้สึกตกใจที่บิดามองออกในเรื่องนี้ และรู้สึกผิดหวังที่เมฆานั้นคิดจีบเขาเล่น ๆ ไม่ได้จริงจังอย่างที่เขาเคยคาดหวังเอาไว้

"...พี่ขอโทษนะน้องมีน...พี่ชอบน้องมีนมากก็จริง แต่เรื่องที่จะตกลงปลงใจกับใครสักคน สำหรับพี่มันเป็นเรื่องใหญ่....เพราะพี่ตั้งใจแล้วว่า หลังจากนี้ ถ้าพี่จะลงเอยกับใครสักคน พี่ก็จะซื่อสัตย์ต่อเขาคนเดียว และไม่เหลียวมองใครอีก...น้องมีนเป็นคนดี น่ารัก...แต่ระยะเวลาที่เรารู้จักกัน มันยังสั้นเกินไปกว่าที่พี่จะยืนยันกับหัวใจตัวเองได้ว่า น้องมีนเป็นคนที่ใช่แล้วสำหรับพี่น่ะ"

มีนานิ่งเงียบรับฟัง เด็กหนุ่มก้มหน้านิ่งเงียบไปนาน จนเมฆารู้สึกใจเสีย แต่พอจะเอ่ยปลอบ อีกฝ่ายก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วเงยหน้าขึ้น พร้อมกับแย้มยิ้มกว้างส่งให้ จนเมฆาแปลกใจ

"ได้ยินอย่างนี้ค่อยโล่งอกหน่อย  เอาเหอะ! ถ้าเป็นแบบนี้มีนก็เข้าใจแล้วไม่โกรธอะไรพี่หรอก ก็พี่เมฆไม่ได้รักมั่นปักใจมานานแบบพี่ซันนี่นะ... ถ้ามาเจอกันไม่กี่วัน แล้วหลงมีนหัวปักหัวปำแบบนั้น มีนก็คงคิดว่าพี่เมฆผิดปกติอะไรเข้าให้ไปแล้วล่ะ!"

เมฆาฟังแล้วก็ไม่รู้ว่าจะขำหรือสงสารเพื่อนสนิทที่ถูกอ้างถึงดี แต่พอเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของเด็กหนุ่มตรงหน้าก็ทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"ได้คุยกันแบบนี้ตรง ๆ ก็ดีเหมือนกันเนอะ! งั้นเอาเป็นว่าหลังจากนี้ มีนก็จะถือว่าพี่เมฆเป็นพี่ชายคนหนึ่งแล้วกัน เราจะได้สบายใจกันทั้งคู่ยังไงล่ะ!"

คนฟังชะงักกึก แม้ว่าจะออกมาเป็นอย่างที่เขาต้องการ แต่พอฟังมีนาพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแบบนั้น มันก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดในหัวใจขึ้นมาอย่างประหลาด

"น้องมีนพูดเหมือนจะเลิกชอบพี่แล้วเลยนะครับ"

มีนาขมวดคิ้วนิด ๆ แล้วย้อนถามกลับไปอย่างงุนงง

"ก็พี่เมฆต้องการแบบนั้นไม่ใช่หรือไง"

เมฆาชะงัก แล้วมีสีหน้าครุ่นคิดหนัก ส่วนมีนาก็ได้แต่เอียงคอมอง สักพักชายหนุ่มก็ถอนหายใจตามมา แล้วบอกออกไปตามตรง

"พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน ...ใจหนึ่งก็ยังอยากโสด แต่อีกใจพอคิดว่าน้องมีนไม่ชอบพี่แล้ว มันก็รู้สึกหงุดหงิดพิลึก"

มีนานิ่งอึ้งไปชั่วครู่ แล้วจึงมีสีหน้าแดงระเรื่อนิด ๆ ให้เห็น

"...แบบนี้มันเห็นแก่ตัวชัด ๆ"

เด็กหนุ่มพึมพำบ่น ทว่าสีหน้าที่แสดงให้เห็นว่าดีใจนั้นก็ทำให้คนมองอมยิ้ม

"ครับ...พี่เห็นแก่ตัว ...แต่ถ้าน้องมีนไม่ว่าอะไร ช่วยอย่าเพิ่งคบใครตอนนี้ แล้วรอจนกว่าพี่จะรู้ใจตัวเองแน่ ๆ จะได้ไหมล่ะครับ"

มีนาก้มหน้างุด ๆ ไม่กล้าสบตาของชายหนุ่ม แต่ก็ยังคงตอบอุบอิบกลับไป

"ถ้าพี่เมฆยังไม่คิดคบกับคนอื่นในช่วงนี้... ผมก็จะยังไม่คบใครเหมือนกัน"

เมฆาเผลอหลุดยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ชายหนุ่มจับมือของอีกฝ่ายขึ้นจูบเบา ๆ แต่ก็ทำให้เจ้าของมือหน้าแดงวาบ แล้วเผลอผลักอีกฝ่ายไปเต็มแรงด้วยความตกใจปนอาย ส่งผลให้คนไม่ทันได้ตั้งตัว ต้องหงายหลังล้มลงก้นจ้ำเบ้าไปบนทราย ซึ่งพอเห็นดังนั้น มีนาก็หน้าแดงก่ำแล้วรีบวิ่งหนีกลับเข้าบ้านพักไป โดยไม่แม้แต่จะคิดหยุดทักทายเวหากับรวีที่ยืนแอบดูอยู่แถวนั้นแม้แต่น้อย



ทางด้านเวหานั้นถึงกับมองตามไล่หลังน้องชายของตนไปอย่างมึนงง แถมถ้าสังเกตจากปฏิกิริยาที่ทั้งคู่คุยกัน ดูเหมือนว่าสถานการณ์ระหว่างทั้งสองคนนั้นจะค่อนข้างไปในทางดีมากกว่าร้าย

"เรื่องความรักมันก็แบบนี้ล่ะครับน้องฟ้า...บางครั้งมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรรองรับ...บางทีเจอกันพูดคุยกันไม่กี่คำ แต่ดันตกหลุมรักไปแล้วก็ยังมี"

รวีที่สังเกตเห็นสีหน้าของคนข้างกายเอ่ยขึ้น ทำให้เวหาหันมามองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจที่เจ้าตัวนั้นคาดเดาความคิดของเขาได้ ทว่าพอได้เห็นรอยยิ้มหวานของชายหนุ่ม ก็ทำเอาเวหาถึงกับนิ่งอึ้ง ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ ตามมา

"นั่นสินะครับ...ทีแรกก็ตั้งใจว่าจะไม่สนใจ แต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็เผลอรักไปแล้วโดยไม่ทันรู้ตัว"

เวหาพึมพำพร้อมยิ้มตอบ ทว่าคำพูดของเด็กหนุ่มกลับทำให้คนฟังชะงักแล้วจ้องมองกลับด้วยสีหน้าตกตะลึง ก่อนจะย้อนถามกลับไปอย่างคาดหวัง

"หรือว่า...น้องฟ้าจะหมายถึงเรื่องของน้องฟ้ากับพี่..."

เวหาหน้าแดงระเรื่อนิด ๆ เพราะคนตรงหน้าเล่นถามแบบไม่คิดจะอ้อมค้อมเลยสักนิด

"ก็แล้วแต่พี่ซันจะคิดแล้วกันครับ"

เด็กหนุ่มตัดบท แล้วหันหลังกลับเดินเข้าบ้านพัก ทำให้คนที่ยืนนิ่งอึ้งด้วยความตกตะลึงเริ่มได้สติ เจ้าตัวรีบจ้ำฝีเท้าเดินตามไปอ้อนถามให้เด็กหนุ่มยอมตอบออกมาตรง ๆ  จนเมฆาที่เดินตามมาถึงกับต้องถอนหายใจอย่างเอือมระอาต่อพฤติกรรมช่างตื๊อของเพื่อนสนิท ทว่าพอเขาหันไปเห็นคนตัวเล็กกำลังยืนรออยู่หน้าบ้าน ชายหนุ่มก็หลุดยิ้มออกมาน้อย ๆ  ส่วนมีนาพอเห็นว่าเมฆาเดินตามมาด้วย เด็กหนุ่มก็หน้าแดงนิด ๆ แล้วรีบเดินกลับหายเข้าไปในบ้านพักทันที



เวหาเข้ามาหลบหน้ารวีในห้องส่วนตัวเพียงลำพัง เนื่องจากมีนานั้นไม่กล้าสู้หน้าพี่ชาย เพราะเกรงว่าจะถูกซักถามเรื่องเมฆา ทำให้เด็กหนุ่มขอตัวไปพักอีกห้องที่อยู่ไม่ห่างกันนัก

"น้องฟ้าครับ...ให้พี่เข้าไปในห้องได้ไหมครับ"

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของรวี ทำให้เวหาสะดุ้งโหยง ทีแรกเด็กหนุ่มจะไม่ยอมลุกไปเปิดประตูเพราะรู้สึกเขิน แต่พอได้ยินเสียงของคนข้างนอกที่ฟังแล้วซึมเศร้าลง เขาก็เริ่มใจอ่อน

"น้องฟ้าครับ...โกรธอะไรพี่หรือครับ...พี่ขอโทษนะครับ ถ้าพี่เผลอทำอะไรให้น้องฟ้าโกรธพี่ไป...ยกโทษให้พี่นะครับ"

เวหาถอนหายใจเบา ๆ แล้วจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ชายหนุ่ม

"ไม่ได้โกรธอะไรหรอกครับ...เอ่อ...ก็แค่อายเท่านั้นเอง"

เด็กหนุ่มตัดสินใจบอกไปตามตรงพร้อมกับใบหน้าเขินอายที่ทำให้คนมองกลืนน้ำลายลงคอ ยิ่งมองผ่านเข้าไปเห็นเตียง ก็ทำให้รวีต้องจับบ่าของเด็กหนุ่มดันเข้าไปในห้อง ส่วนตัวเองก็ปิดประตูห้องโดยไม่ได้เข้ามาด้วย ทำเอาเวหามองบานประตูที่ถูกปิดลงอย่างงุนงง

"น้องฟ้าครับ...รบกวนน้องฟ้าอยู่ในนั้นสักพักนะครับ...ไว้พี่ตั้งสติควบคุมตัวเองได้ค่อยออกมา...เพราะขืนได้จ้องหน้าน้องฟ้านานกว่านี้ พี่คงควบคุมตัวเองไม่ได้แน่...พี่ไม่อยากผิดสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ของน้องฟ้าหรอกนะครับ"

คำเฉลยที่ได้ยินจากอีกด้านของประตู ทำให้คนที่ยืนอยู่ในห้องหน้าร้อนวาบ แต่ถึงกระนั้นก็ยังรู้สึกชื่นชมที่เห็นรวียอมอดทนและรักษาสัญญาเพื่อเขาเช่นนี้

"ขอบคุณนะครับ...พี่ซัน ผม...เอ่อ ฟ้าดีใจที่พี่ยอมอดทนรักษาสัญญาเพื่อฟ้าแบบนี้"

รวีแทบอยากจะยกเลิกสัญญาตรงเข้าไปกอดจูบคนในห้อง เมื่อได้ยินอีกฝ่ายเปลี่ยนสรรพนามเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นกับเขา ชายหนุ่มพยายามสงบสติระงับอารมณ์แล้วบอกออกไป

"น้องฟ้าครับ....พี่ขอตัวก่อนนะครับ ขืนอยู่ตรงนี้นานอีกนิดคงอดทนไม่ไหวแน่"

เวหาหน้าแดงพร้อมกับรับคำ เขาได้ยินเสียงฝีเท้าห่างออกไป และเสียงประตูห้องปิดลง เด็กหนุ่มจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะเขาก็ไม่แน่ใจตัวเองว่า หากได้ยินรวีอ้อนแสดงความรักให้เขาฟังนานกว่านี้อีกนิด บางทีเขาอาจจะเป็นฝ่ายใจอ่อนยอมให้ชายหนุ่มเข้ามาหาในห้องเองก็เป็นได้



จากนั้นพักใหญ่ ๆ รวีก็มาเคาะประตูห้อง แต่คราวนี้ชายหนุ่มพาเมฆามาด้วย เพื่อที่จะได้ให้เพื่อนสนิทคอยปราม เผื่อเวลาเขาลืมตัว

"ไปกินข้าวกลางวันกันนะครับ"

รวีเอ่ยชักชวนซึ่งเวหาก็ตอบตกลง เพราะตอนนี้ก็ล่วงเวลาเที่ยงเข้าไปแล้ว และเขาก็เริ่มหิวแล้วด้วยเช่นกัน

"เดี๋ยวฟ้าไปตามมีนก่อนนะครับ"

เวหาบอกกับรวี ซึ่งรวีก็ยิ้มหวานรับ ทำให้เด็กหนุ่มนึกเขินนิด ๆ ทว่าเมฆาที่อยู่ด้วยถึงกับตกตะลึงเล็กน้อย ต่อพัฒนาการในด้านความสัมพันธ์ของทั้งคู่ที่ค่อนข้างก้าวกระโดดไปไวกว่าที่เขาคิด

และเมื่อทุกคนออกมาพร้อมกันที่รถ เมฆาก็รับอาสาเป็นคนขับตามเคย เนื่องจากชายหนุ่มไม่ค่อยมั่นใจกับอารมณ์ไม่อยู่กับร่องกับรอยของเพื่อนสนิท ที่แม้แต่เวลาเดินมาที่รถ รวีก็ยังคอยแต่ส่งสายตาหวานไปให้เด็กหนุ่มสุดที่รักของเจ้าตัวอยู่เป็นระยะเลยทีเดียว



พอมาถึงร้านอาหารชื่อดังร้านหนึ่งย่านนั้น รวีก็เริ่มเอาอกเอาใจคนนั่งตรงข้ามอย่างออกนอกหน้า โดยการสั่งอาหารจากเมนูเรียงลงมาซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นของโปรดของเวหาด้วยกันทั้งสิ้น

"เอ่อ....พี่ซันครับ พอแค่นี้ก่อนดีกว่าไหมครับ แค่นี้ก็จะกินกันไม่หมดแล้ว"

เวหารีบขัดเมื่อเห็นรวีพึมพำว่าจะสั่งเพิ่มอีกสักสองสามอย่าง ส่วนมีนามองชายหนุ่มแล้วถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย แต่พอหันมาสบตาอีกคนที่นั่งตรงข้ามกับตน เด็กหนุ่มก็ต้องชะงักแล้วหน้าแดงนิด ๆ พร้อมกับรีบหลบสายตาอย่างลืมตัว

"หรือครับ...งั้นก็ได้ครับ ถ้ากินไม่อิ่มค่อยสั่งเพิ่มแล้วกันเนอะ!"

คนพูดบอกพร้อมยิ้มหวานให้ ทำเอาเวหารู้สึกเขินที่เห็นอีกฝ่ายยังคงแสดงออกต่อตนเสมอต้นเสมอปลาย ไม่ว่าจะอยู่กันลำพังหรือท่ามกลางผู้คนมากมายในร้านแบบนี้

"เฮ้ย! เจ! คนนั่งเต็มเลย ไปร้านอื่นดีไหมวะ"

เสียงคุ้นหูที่ดังขึ้นแว่ว ๆ ทำให้เวหาหันขวับไปมองยังทิศทางของต้นเสียง และเมื่อเห็นว่าเป็นใครเด็กหนุ่มก็ตาเบิกกว้างแล้วโบกมือตะโกนเรียกคนที่ยืนลังเลอยู่ ด้วยน้ำเสียงยินดี

"ต้น! เจ! ทางนี้ ๆ"

คนถูกเรียกชื่อสะดุ้งโหยง แล้วพอเห็นว่าใครเป็นคนเรียก ทั้งคู่ก็รีบเดินตรงเข้ามาหาอย่างดีใจระคนแปลกใจ

"ฟ้า! ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันที่นี่เลยนะ เอ๋? แล้วนี่..."

เวทิต กับ เจตต์ มองคนร่วมโต๊ะอีกสองคนอย่างประหลาดใจ เพราะพวกเขารู้จักมีนาและพ่อแม่ของเวหาดี หากแต่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เพื่อนสนิทนั้นจะมีญาติพี่น้องหน้าตาดีแถมยังดูเหมือนเป็นชาวต่างชาติอย่างนี้ด้วย

"เอ่อ...นี่พี่ซัน กับพี่เมฆ...เป็น...เอิ่ม..."

เวหาไม่รู้จะอธิบายยังไง เห็นดังนั้นรวีจึงยิ้มน้อย ๆ แล้วเป็นฝ่ายแนะนำตัวเองแทน

"สวัสดีครับ พี่ชื่อซัน เคยเป็นเพื่อนบ้านของน้องฟ้าสมัยน้องฟ้ายังเด็ก ...และตอนนี้ก็เป็นเพื่อนบ้านปัจจุบันกับน้องฟ้าด้วยครับ"

พอได้ยินดังนั้นทั้งสองคนก็ยกมือขึ้นไหว้ทั้งรวีและเมฆาตามมารยาท เนื่องจากทั้งคู่นั้นอายุมากกว่าพวกตน ซึ่งรวีกับเมฆาก็ยกมือรับไหว้ ก่อนจะเชื้อเชิญให้ทั้งคู่ร่วมโต๊ะด้วยกัน

"เอ่อ...จะดีหรือครับ"

เวทิต บอกอย่างเกรงใจ ส่วนเวหานั้นเหลือบมองคนนั่งตรงข้ามด้วยแววตาลังเล แต่แล้วเขาก็ยิ้มออกเมื่อเห็นรวียิ้มหวานให้

"ไม่ต้องเกรงใจกันหรอกครับ คนรู้จักของน้องฟ้าก็เหมือนคนรู้จักของพี่"

รวีบอกกับทั้งสองคน ซึ่งก็ทำให้ทั้งคู่หันไปสบตากัน แล้วตัดสินใจร่วมโต๊ะกับทั้งสี่ในที่สุด



"แล้วเป็นไงมาไงถึงได้มาโผล่ที่นี่กับเจสองคนได้ล่ะต้น"

เวหาชวนคุยระหว่างรออาหาร ซึ่งพอได้ยินดังนั้นเจตต์ก็ถอนหายใจแล้วเหลือบมองเวทิตด้วยสายตาเอือมระอา

"ก็เพราะหมอนี่มันเลิกกับแฟนแล้วเกิดเซ็งอยากเปลี่ยนบรรยากาศ ก็เลยโทรมาบังคับฉันให้ไปเที่ยวด้วยกันตั้งแต่เช้า พอฉันโบ้ยให้โทรไปชวนนายแทน หมอนี่ก็บอกว่าโทรไปแล้วแต่นายไม่อยู่บ้านออกไปเที่ยวทะเล หมอนี่ก็เลยชวนฉันมาทะเลเหมือนกัน ...ทะเลเมืองไทยมีตั้งหลายที่ แม่นายก็ไม่ได้บอกว่าไปทะเลไหน แต่มันดันพาฉันมาเจอนายได้นี่ สงสัยจะเป็นพรหมลิขิตเนอะ"

เจตต์แกล้งแหย่เพื่อน ส่วนเวหานั้นแม้จะตกใจกับเนื้อความตอนแรก แต่พอได้ยินท้ายประโยคเขาก็เผลอหลุดยิ้ม เพราะรู้ดีว่าเพื่อนพูดเล่น หากแต่บางคนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยกันชักไม่สบอารมณ์มากขึ้นทุกขณะ

"พี่ต้นเลิกกับแฟนแล้วหรือครับ ...เห็นพี่ฟ้าบอกว่าคนที่คบนี่ คบกันมาตั้งแต่ตอน ม.ปลายไม่ใช่หรือครับ"

มีนาถามอย่างแปลกใจ ซึ่งเวทิตก็หันมามองคนพูด แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ

"ใช่ ก็คบกันมาได้เกือบสองปีแล้วล่ะ...แต่หลัง ๆ นี่ไม่ไหว ทั้งเหวี่ยงทั้งวีน ทั้งไร้เหตุผล ขี้หึงก็เท่านั้น ...หึงได้กระทั่งเพื่อนของพี่...ขนาดอธิบายให้ฟัง ก็ไม่ยอมเชื่อ แถมมีการมาแอบเปิดมือถือพี่เช็คเบอร์เช็คเมล์อีก ...ไอ้รักน่ะก็รักอยู่นะ แต่คนเราลองมันไม่มีความเชื่อใจไม่ให้เกียรติกันเหลืออยู่แบบนี้ ขืนคบกันต่อ ก็คงจะจบลงด้วยการเกลียดกันแทนมากกว่า สู้เลิกเสียตั้งแต่ตอนนี้ ไอ้เจ้าความรู้สึกดี ๆ มันก็ยังคงจะเหลือให้คิดถึงกันอยู่บ้างล่ะนะ"

แทบทั้งโต๊ะเงียบกริบเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่ม  ทางด้านเมฆาเหลือบไปมองเพื่อนที่ทีแรกกำลังมีสีหน้าบึ้งตึงด้วยความหึง แต่พอได้ยินที่เวทิตพูด อีกฝ่ายก็มีสีหน้าเจื่อน ๆ แทนอย่างน่าขำ

"ก็เข้าใจอยู่หรอกนะว่าไม่พอใจ แต่มันร้ายแรงถึงกับต้องเลิกกันเลยหรือ...ลองบอกเขาหรือยังล่ะ ว่านายไม่พอใจที่เขาทำแบบนั้นกับนาย ถ้าเขาพร้อมจะปรับตัว นายก็ควรจะให้โอกาสเขา ...แต่ถ้าไม่ยอมปรับ หรือยังทำแบบเดิม ๆ อยู่ อันนี้ก็แล้วแต่นาย เพราะถือว่านายกับเขาคงจะไปกันได้ไม่รอดจริง ๆ"

เวหาเสนอความเห็นบ้าง ซึ่งก็ทำให้เวทิตชะงัก แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"จริง ๆ เมื่อวานนี้เราทะเลาะกัน เรื่องที่เขามาไล่ลบเบอร์เพื่อนผู้หญิงในเครื่องฉัน ก็พวกเบอร์ไอ้แคท ไอ้พิม ไอ้นิด กลุ่มสาวแสบในห้องเรานั่นล่ะ พวกนั้นไปเที่ยวกันแล้วเจอหนังสือที่ฉันเคยบ่นว่าอยากได้ ก็เลยโทรมาถามว่ายังอยากได้อยู่ไหมจะซื้อให้ แล้วนายก็รู้ว่าพวกนั้นมันชอบเรียกฉันป๋าคะป๋าขาแบบล้อเล่นอะไรของพวกมันตลอด แล้วแฟนฉันก็ดันบังเอิญได้ยินเข้าเพราะฉันเผลอไปเปิดลำโพงคุย ทีนี้แม่คุณก็วีนใหญ่ ขนาดฉันบอกแล้วว่านั่นมันเพื่อนในห้อง เธอก็ยังไม่ยอมเชื่อ แถมโวยวายหาว่าฉันนอกใจ  พอฉันรำคาญมาก ๆ เข้า ฉันก็เลยโพล่งไปว่าถ้ายังระแวงไร้สาระแบบนี้ก็เลิกกันเถอะแล้วก็แยกมาเลย เขาโทรมาฉันก็ไม่รับ วันนี้ก็ปิดเครื่องแล้วชวนไอ้เจมันมาเที่ยวแก้เซ็งแบบนี้ล่ะ"

เวหาพยักหน้ารับรู้ แล้วจึงแนะนำให้เพื่อนสนิทลองโทรไปคุยกับแฟนสาวอีกครั้ง เพราะบางทีอีกฝ่ายอาจจะเริ่มคิดได้ แล้วอยากจะปรับความเข้าใจกันก็เป็นได้

"ก็ได้...จะลองคุยดู  เอ่อ...ขอตัวสักครู่นะครับ"

เวทิตรับคำเพื่อน ก่อนจะหันไปบอกขอตัวกับรวีและเมฆา จากนั้นจึงเดินเลี่ยงออกไปห่าง ๆ เพื่อโทรติดต่อแฟนสาว สีหน้าเด็กหนุ่มดูเคร่งเครียดในทีแรก ก่อนจะถอนหายใจให้เห็นเฮือกใหญ่ แล้วจึงพูดอะไรต่ออยู่อีกสักพัก จากนั้นจึงวางสายแล้วกลับมาสมทบกับคนอื่น ๆ

"เป็นไงวะ ตกลงเลิกกันแล้วสินะ"

เจตต์ถามออกไปเป็นคนแรก ซึ่งก็ทำให้คนถูกถามต้องแยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะกระแทกเสียงตอบ

"แช่งจริงนะมึง!"

"แล้วตกลงเป็นไง ปรับความเข้าใจกันได้หรือยัง"

เวหาถามตามมา ซึ่งเวทิตก็หันมามองเพื่อนสนิท ก่อนจะถอนหายใจยาว แล้วตอบคำถามของอีกฝ่าย

"แฟนฉันเขาร้องไห้ขอโทษ บอกว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก ...ฉันก็เลยบอกเขาว่า ให้เราลองห่างกันสักสองสามวันโดยไม่ต้องติดต่อกันอีกหลังจากนี้ เพื่อที่จะให้เขาได้ทบทวนตัวเองบ้าง... เพราะตอนนี้เขาก็แค่เสียใจกลัวจะถูกทิ้ง ต่อให้ฉันบอกอะไรก็คงยอมรับปากส่ง ๆ ไปทุกอย่าง...ฉันไม่อยากให้เหตุการณ์เดิม ๆ ย้อนกลับมาอีกรอบ มันจะทำให้ฉันพลอยผิดหวังในตัวเขามากขึ้น ...และหลังจากนี้อีกสามวัน ฉันถึงจะโทรไปหาเขาอีก ถ้าเขาตกลงยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อฉัน เราก็จะยังคงคบกันต่อ  ถ้าไม่ได้ก็คงต้องจบกันไปเลยนั่นล่ะ"

เวหานิ่งเงียบรับฟังการตัดสินใจอันเด็ดเดี่ยวของเพื่อน ส่วนคนอื่น ๆ นั้นฟังแล้วต่างก็คิดว่าเวทิตนั้นเลือกทางที่ดีสำหรับความรักของเจ้าตัวแล้ว  และสักพักพออาหารมาเสิร์ฟ ทั้งหมดก็หันมาสนใจเรื่องอาหารการกินและคุยเรื่องสนุก ๆ ระหว่างทานกันแทน



และเมื่ออิ่มหนำสำราญกันดีแล้ว รวีก็ตัดสินใจพาสองหนุ่มไปส่งที่พัก แต่ก็ได้รับฟังว่า ทั้งคู่นั้นเพิ่งมาถึงและตั้งใจสะพายกระเป๋าแบกเป้กันไปหาที่พักริมหาดเอาข้างหน้าสักที่นั่นเอง

"ตกลงว่าพวกน้องยังไม่ได้จองบ้านพักกันสินะ ถ้ายังไงจะมาพักที่เดียวกันไหมล่ะครับ"

รวีเอ่ยชักชวนเจตต์กับเวทิตอย่างเป็นมิตร ทำเอามีนาและเวหาลอบมองชายหนุ่มอย่างนึกแปลกใจ เพราะก่อนหน้านั้นแค่มีนาแกล้งแหย่ว่าเวหามีเพื่อนสนิทมาก รวียังออกอาการหึงหวงให้เห็นชัดเจนอยู่เลยด้วยซ้ำ

"จะดีหรือครับพี่ แค่ที่พี่เลี้ยงอาหารกลางวันเมื่อครู่นี้ พวกผมก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงกันแล้ว"

เวทิตเอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจ ส่วนเมฆารีบเปรยแทรกขัดบอกกับเด็กหนุ่มแทนเพื่อนสนิทไปอย่างอารมณ์ดี

"ไม่ต้องห่วงเลยครับน้องต้น บ้านหลังใหญ่ห้องเยอะแยะ อีกอย่างมีคนมาเพิ่มเยอะ ๆ ก็สนุกดีออก เนอะซัน!"

รวีหันไปฉีกยิ้มแยกเขี้ยวให้เพื่อน เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายแกล้งพูดแหย่ตน เนื่องจากเมฆานั้นย่อมรู้ดีว่า ใจจริงแล้ว เขานั้นไม่อยากให้เพื่อนของเวหาได้อยู่ใกล้ชิดเด็กหนุ่ม แต่ก็ไม่อยากถูกเวหามองตนเป็นคนใจแคบเห็นแก่ตัว และกลัวว่าเวหาจะเก็บเอาเรื่องแฟนของเวทิตมาเปรียบเทียบกับเขา รวีจึงจำต้องแสดงตัวเป็นคนใจกว้างไม่หึงหวงพร่ำเพรื่ออย่างที่ควรจะเป็นเช่นนี้

"ถ้าอย่างนั้นผมกับเพื่อนก็ต้องขอบคุณมากเลยครับ"

เวทิตบอกขอบคุณอย่างจริงใจเช่นเดียวกับเจตต์ที่พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับเพื่อน และจากนั้นสักพักพวกเขาก็ทยอยกันขึ้นไปบนรถยนต์คันหรู  ใช้เวลาไม่นานนัก รถก็แล่นเลี้ยวเข้ามาในซอยเล็ก ๆ แห่งหนึ่งและเข้ามาจอดภายในบ้านพักซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสวนกว้างของบ้าน ซึ่งความใหญ่โตและสวยงามของมันก็สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับผู้ที่เพิ่งมาถึงยิ่งนัก

"โห! บ้านใหญ่มากเลยติดหาดด้วยอ่ะ  อ๊ะ! มีสระว่ายน้ำในบ้านด้วยว่ะต้น หรูชิบ!"

"เข้าบ้านเอาของไปเก็บก่อนสิ  หรือพวกนายจะไปนอนห้องเดียวกับฉันก็ได้นะ"

เวหาบอกกับเพื่อนทั้งสอง ทว่าก็ทำเอารวีสะดุ้งโหยงพร้อมกับรีบตะโกนห้ามออกไปอย่างลืมตัว

"ไม่ได้นะครับน้องฟ้า!"

เวหาชะงักกึก เช่นเดียวกับเพื่อนอีกสองคน ส่วนมีนาหันไปลอบถอนหายใจ และเมฆากลั้นหัวเราะอย่างนึกขำ

"อ่า...เอ่อ...อ้อ! คือพี่กำลังจะบอกว่า ห้องว่างเหลืออีกเยอะ ไม่จำเป็นต้องไปนอนเบียดกันก็ได้ครับ"

พวกเวทิตร้องอ๋อตามมา แล้วก็ยิ้มให้ในความมีน้ำใจของชายหนุ่ม ส่วนเวหานั้นจ้องมองอีกฝ่ายอย่างจับผิด ซึ่งรวีก็แสร้งทำเป็นมองไปทางอื่นไม่รู้ไม่ชี้แทน

"งั้นเดี๋ยวมีนพาพวกพี่ไปเก็บของที่ห้องก่อนแล้วกัน จะได้บอกให้รู้ด้วยว่าห้องไหนมีคนจองแล้ว"

มีนาแทรกขัดการสนทนาขึ้น แล้วกวักมือเรียกเด็กหนุ่มทั้งสองให้ตามตนไป ส่วนเวหานั้นไม่ได้ตามไปด้วย เห็นดังนั้นเมฆาจึงหาเรื่องปลีกตัวหนีไปบ้าง ทำเอารวีต้องทำปากอุบอิบบ่นเพื่อนที่ไม่ยอมช่วยเหลือกันเลยสักนิด

"พี่ซันหึงเพื่อนของฟ้าหรือครับ"

รวีสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินคำถามของเด็กหนุ่ม ทว่าพอหันไปเห็นสายตาคาดคั้นคู่นั้น เขาก็ต้องทอดถอนหายใจแล้วยอมสารภาพตามมา

"พี่ไม่ได้หึงอะไรแบบนั้นหรอกครับ...ถ้าหึงจริงก็คงไม่ให้มาค้างด้วยแต่แรก...แต่ถึงจะพยายามไม่หึง แต่ก็ยังหวงนี่ครับ ...มันต่างกันนะครับหึงกับหวงเนี่ย"

เวหาชะงักเล็กน้อย ทว่าสักพักเจ้าตัวก็ต้องหลุดยิ้มอย่างเอือมระอาตามมา เมื่อเห็นสีหน้าเศร้า ๆ กับแววตาอ้อน ๆ ของคนตัวใหญ่ตรงหน้าตน

"เอาเถอะครับ...หวงฟังแล้วก็ยังดีกว่าหึง...เพราะถ้าหึง ก็แสดงว่าไม่เชื่อใจกัน จริงไหมครับ"

"พี่เชื่อใจน้องฟ้าเสมอนะครับ!"

รวีรีบยืนยันตัวเอง ทำให้เวหาถึงกับหลุดหัวเราะในลำคอด้วยความขำปนเอ็นดู

"ครับ...ฟ้าเชื่อพี่"

บอกจบเวหาก็มองซ้ายมองขวาแล้วแสร้งกระแอมนิด ๆ ก่อนจะชะโงกหน้าไปหอมแก้มรวีตอนที่อีกฝ่ายเผลอ จากนั้นจึงรีบจ้ำพรวดหนีเข้าบ้านพัก โดยทิ้งคนที่กำลังยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกตะลึงเอาไว้ที่สวนหน้าบ้านเพียงลำพังนั่นเอง

... TBC ...

[เลื่อมประภัสสร]

แอร๊ยน่ารักมากเลยค่ะทั้งสองคู่ >_<
ในที่สุดน้องมีนก็เปิดเผยความในใจเล่นเอาพี่เมฆเหวอไปแวบนึงเลย รีบๆ รู้ใจตัวเองเร็วๆ นะคะพี่เมฆขา พี่ซันแซงหน้าไปไกลมากแล้ว 
ชอบตอนเอาฟ้าไปขังมากค่ะ คนอะไรน่ารักแบบมึนๆ ฮ่าๆๆ

สู้ๆ นะคะคุณหมึกจีนใกล้แล้ว เย้ๆ ^^V

[13cotton13]

น่ารักอ่าพี่ซันนนนนน
ขอแบบนี้สักคนได้ไหมคะเนี่ยยยยยยย

[tuktukta]

ว่าแล้ว น้องฟ้า บุกเลย ไม่ผิด มาทำให้พี่ซันอยากแล้วจากไป นั้นคือ ความสุข 555+++
แต่ว่า พี่ซันจะทำสำเร็จไหมเนี่ย ไม่หึง
แต่ว่า ตอนนี้ ภาพน้องฟ้า เปลี่ยนไปอะ ทำไงดี อิอิอิ

[TwInZZZ]

กรี๊ดดดด น้องฟ้าเริ่มบุกพี่ซันแล้วอ่ะะะะ
ต่อไปจับกดเลยนะน้อง พี่เชียร์ 5555

[น้ำไหล]

อ่านตอนนี้แล้ว เขิลลลลลลล มุ้งมิ้งจีจี >////////<