ขอโทษที...คนนี้พี่จองแล้ว /14 (จบ)

[หมึกจีน]

จบ!!! ในที่สุดก็จบจนได้ 80 หน้า! (จริง ๆ ถ้าจัดหน้าเป็นตอน ๆ ก็ 80หน่อย ๆ ได้)  
แต่ไหน ๆ ก็เวลาเหลืออีก ก็เลยว่าจะแต่งตอนพิเศษต่อ อีกสักตอนสองตอนให้หน้ามันถึง 100 แทนก็แล้วกันค่ะ!

ดีใจ จบได้สักที ถึงจะไม่มีอะไรซับซ้อน ซ่อนเงื่อน เรื่อยเปื่อยไปหน่อยก็เถอะ! --"

ps. แต่เอาจริง ๆ แล้วพล็อตสไตล์นี้สามารถหยิบมาเขียนในเทศกาลพิเศษต่าง ๆ ได้เป็นตอน ๆ ล่ะนะ ดังนั้นก็อาจจะหลุดมาในลักษณะเป็นตอนพิเศษแทนหลังจากจบเรื่องหลักนี้ก็ได้ค่ะ เพราะเอาเข้าจริง ๆ ตัวข้าพเจ้าก็ถนัดเขียนแบบตอนพิเศษเป็นตอน ๆ มากกว่าอยู่แล้วล่ะนะคะ ^^"
...................................................................................................................

/14

หลังกลับมาจากทะเล วารีกับณรงค์ก็ได้สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของลูกชายพวกเขา ดังนั้นทั้งคู่จึงเรียกลูก ๆ มาคุยกันเป็นการส่วนตัว และก็ได้รับคำตอบอย่างที่พอจะคาดเดาเอาไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ นั่นบ้างแล้ว

"แม่ก็คิดอยู่ว่าถ้าลองได้ไปค้างกันแบบนี้ความสัมพันธ์ก็คงมีคืบหน้าบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้ล่ะนะ...โดยเฉพาะลูกนะมีน ...ทีแรกแม่ก็คิดว่าตาเมฆเขาจะไม่สนใจจริงจังลูกเสียอีก แต่นี่เห็นกระซิบบอกแม่ว่าพรุ่งนี้เช้าจะมีเรื่องสำคัญมาคุยกับพ่อแล้วก็แม่ ถ้าให้เดาก็คงจะมาคุยเรื่องลูกนี่เองล่ะสิ"

วารีเปรยกึ่งบ่น ทำเอามีนาที่ได้ยินหน้าแดงระเรื่อ หญิงสาวมองลูกชายคนเล็กอย่างนึกระอาแกมเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยถามตามมา

"แน่ใจแล้วหรือมีนสำหรับเรื่องนี้"

มีนาชะงักกึก เขาเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นจึงเงยหน้าจ้องสบตามารดานิ่ง แล้วพูดออกไปตามความรู้สึกของตน

"แน่ใจครับ...และถึงแม้อนาคตข้างหน้ามันอาจจะไม่สวยงามอย่างที่มีนคิดหวังเอาไว้ แต่มีนก็จะไม่เสียใจ ...เพราะนี่เป็นทางเลือกที่มีนได้เลือกด้วยตัวเองครับแม่"

วารียิ้มเช่นเดียวกับณรงค์ที่มองอยู่เงียบ ๆ หญิงสาวดึงลูกชายคนเล็กมากอดแนบอก แล้วลูบศีรษะของอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู

"ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ มีนก็ยังมีแม่ มีพ่อ แล้วก็มีพี่ฟ้า ที่รักและพร้อมให้กำลังใจมีนอยู่เสมอนะลูก"

"ครับแม่..."

มีนาพึมพำอย่างตื้นตัน ส่วนณรงค์นั้นยิ้มมองบุตรชายของเขา ก่อนจะเอ่ยบางอย่างที่ทำให้คนฟังพากันสะดุ้ง

"แต่ถ้ามีนต้องทุกข์เพราะเขา พ่อก็คงไม่ปล่อยให้พี่เมฆของลูกลอยนวลไปง่าย ๆ หรอกนะ"

"แล้วพ่อจะทำอะไรเขาล่ะจ๊ะ"

วารีถามอย่างแปลกใจ เพราะปกติไม่เคยเห็นสามีขู่อาฆาตคนอื่นมาก่อน

"พ่อไม่ทำด้วยตัวเองหรอก แต่จะวานลูกเขยคนโตจัดการให้แทนต่างหากล่ะ!"

ขาดคำของณรงค์ก็เรียกเสียงหัวเราะดังขึ้นจากทั้งวารีและมีนา ยกเว้นเวหาที่หน้าแดงนิด ๆ เพราะบิดานั้นพูดแซวไปถึงรวีที่ตอนนี้ได้คบหากับเขาเป็นแฟนกันเรียบร้อย



  จากนั้นพอเช้าวันรุ่งขึ้นมาถึง เมฆาก็หอบเอากระเช้าผลไม้ใบโตพร้อมกับแต่งตัวด้วยชุดสูทเนี้ยบเต็มยศ เข้ามาขอพบวารีและณรงค์ โดยมีรวีตามมาด้วยเช่นเคย  และเมื่อเข้ามานั่งรวมกันอยู่ในห้องรับแขกอย่างพร้อมเพรียงแล้ว เมฆาจึงเอ่ยปากขอคบหากับมีนาอย่างเป็นทางการทันที เล่นเอาผู้สูงวัยทั้งสองถึงกับนิ่งอึ้งในท่าทีที่ดูจริงจังผิดเคยของชายหนุ่ม

"จริง ๆ ผมอยากหมั้นไว้ก่อนเพื่อแสดงให้คุณน้าเห็นว่าผมจริงใจกับน้องมีนจริง ๆ ผมคุยกับน้องตั้งแต่ตอนที่อยู่ทะเลแล้ว แต่น้องมีนเขาห้ามผมเอาไว้ เขาบอกว่ามันเป็นทางการเกินไป  แต่ผมก็ยังอยากจะให้พวกคุณน้ารับรู้ว่า ถ้าคุณน้าทั้งสองอยากให้หมั้นกันไว้ก่อนที่น้องมีนจะเรียนจบ ผมก็พร้อมเสมอนะครับ"

วารีนั้นพอได้ยินก็ถอนหายใจเบา ๆ จากที่เคยคิดจะแกล้งพูดข่มแฟนของลูกชายคนเล็กก็เลยพูดไม่ออก เพราะอีกฝ่ายดันจริงจังกว่าที่เธอและสามีเคยคิดไว้เสียอีก

"ถ้าเมฆรักลูกน้าจริง เมฆก็ไม่ต้องใช้หลักประกันอะไรมากมายนักหรอก แค่เมฆกล้ายืนยันว่าความรักของเมฆที่มีต่อมีนเป็นของจริง แค่นี้พวกน้าก็สบายใจแล้วล่ะจ้ะ"

เมฆานิ่งอึ้งก่อนจะพนมมือไหว้วารี แล้วจึงหันไปไหว้ณรงค์ที่ส่งยิ้มจริงใจให้กับเขา ชายหนุ่มไม่นึกแปลกใจแล้วว่าเหตุใดรวีถึงได้เอ่ยชื่นชมบิดามารดาของคนรักให้ตนฟังว่า ทั้งคู่เป็นคนมีเหตุผลและเข้าใจในเรื่องความรักของลูก ๆ ได้เป็นอย่างดี

"อย่างนี้ก็เท่ากับว่าบ้านเรามีลูกชายมาเพิ่มอีกสองคนแล้วสินะจ๊ะพ่อ"

วารีหันไปยิ้มให้กับณรงค์ ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้านิด ๆ ก่อนจะแสร้งเปรยขึ้นเบา ๆ

"อา...จริงสิ ดูเหมือนพ่อจะลืมบอกไปนะว่า ลูกเขยบ้านนี้ต้องแต่งเข้า เพราะพ่อไม่คิดจะให้ลูกชายทั้งคู่แต่งออกหรอกนะ"

วารีพอได้ยินสามีพูดเธอก็ชะงัก ก่อนจะหลุดหัวเราะตามมาอย่างชอบใจ

"จริงด้วยสินะ... เอ้า! ว่าไงจ๊ะหนุ่ม ๆ คิดจะเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะจ๊ะ"

เมฆากับรวี หันไปสบตากันชั่วครู่ จากนั้นทั้งสองคนจึงหันมายิ้มแล้วพูดแทบจะพร้อมกัน

"พวกเราตกลงครับ!"

คำตอบของสองหนุ่มทำเอามีนาและเวหารู้สึกเขินขึ้นมาทันที ส่วนผู้สูงวัยทั้งสองพากันนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ เพราะไม่คิดว่าสองหนุ่มจะตอบตกลงโดยแทบไม่เสียเวลาคิดขนาดนี้

"ผมน่ะยังไงก็ไม่คิดจะไปสืบทอดกิจการต่อจากพ่ออยู่แล้ว และทางนั้นเขาก็จัดหาผู้สืบทอดคนใหม่เตรียมไว้แทนแล้วล่ะครับ ....ผมขออยู่ใกล้ ๆ น้องฟ้าแบบนี้ไปตลอดดีกว่า อีกอย่างถ้าไม่อยู่ที่นี่ เรื่องธุรกิจที่เราคุยกันไว้ก็ลำบากแย่สิครับคุณพ่อ"

รวีอธิบายให้ฟังพร้อมกับเปลี่ยนสรรพนามเรียกณรงค์โดยที่ไม่ได้ขอก่อนล่วงหน้า ทำเอาคนฟังลอบถอนหายใจนิด ๆ อย่างเอือมระอา แต่ก็ยังคงยิ้มรับในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาอยู่ดี

"ส่วนผมก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว แค่พ่อกับแม่รู้ว่าผมจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน แล้วจะหยุดทำตัวเจ้าชู้ หันมาตั้งใจทำมาหากินเหมือนชาวบ้านเขาสักที  แค่นั้นพวกท่านก็แทบจะบินกลับมาเมืองไทยเพื่อขอดูตัวว่าที่ลูกสะใภ้กันแล้วล่ะครับ...นี่ขนาดผมบอกว่าแฟนเป็นผู้ชายก็ยังโดนสวนกลับว่า จะผู้หญิงหรือผู้ชาย แค่ขอให้ผมทำตัวเป็นผู้เป็นคนกับเขาได้ก็พอแล้ว...คาดว่าอีกไม่นานก็คงจะตามมาพบที่นี่ล่ะครับ"

คำบอกเล่าของเมฆาทำให้แต่ละคนยกเว้นรวี ถึงกับนิ่งอึ้งไปตาม ๆ กัน เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นพวกทำตัวเสเพลเช่นนั้นมาก่อน

"พี่เมฆเคยทำตัวเกเรขนาดนั้นเลยหรือครับ"

มีนาถามแล้วทำหน้ามุ่ยใส่ ทำเอาเมฆาอมยิ้มแล้วบอกไปตามตรง

"จริงครับ แต่ตอนนี้หยุดแล้วล่ะ เป็นเพราะมาเจอน้องมีนคนเดียวเลยนะครับ"

คนฟังหน้าแดงวาบ แล้วทำเป็นเมินมองไปทางอื่น ซึ่งก็เรียกสีหน้าเอ็นดูจากคนอื่น ๆ ในห้องที่ได้เห็นกันถ้วนหน้า

"คงเพราะผมเป็นลูกคนกลางด้วยน่ะครับ พ่อกับแม่เลยเลี้ยงแบบไม่เข้มงวดนัก... ตัวผมเองก็ใช้ชีวิตแบบผลาญเงินผลาญทองพ่อแม่ เที่ยวเตร่รักสนุกไปเรื่อย ๆ  แต่พอได้มาคบเป็นเพื่อนกับซัน ก็เลยได้มันคอยช่วยเตือนสติอะไรหลาย ๆ อย่าง แถมตอนนี้ก็มีคนสำคัญอย่างน้องมีนมาเพิ่มในชีวิต ต่อไปนี้ผมก็คงต้องตั้งใจทำงานสร้างความมั่นคงในอนาคตอย่างจริงจังสักทีล่ะนะครับ"

ชายหนุ่มบอกจบแล้วหันมายิ้มให้กับคนรักซึ่งมีนาเองก็ยิ้มตอบอย่างปลาบปลื้มใจ  ส่วนเวหาพอได้ยินที่เมฆาเล่ามา ก็ทำให้เขาหันไปเหลือบมองรวีที่ก็บังเอิญหันมาสบตากับเขาด้วยเช่นกัน  จากนั้นทั้งคู่ก็ต่างมีรอยยิ้มให้อีกฝ่ายโดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมาเป็นคำพูด หากแต่นั่นกลับดูเหมือนจะทำให้ความผูกพันของพวกเขามีมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ

และหลังจากการได้พูดคุยกันอีกพักใหญ่  วารีจึงถือโอกาสชวนทั้งสองหนุ่มให้ไปทานข้าวเช้าด้วยกัน  ซึ่งแม้ว่าพวกรวีกับเมฆานั้นจะเป็นพวกไม่ทานมื้อเช้าก็ตาม แต่ทั้งคู่ก็ไม่มีใครคิดปฏิเสธ แถมยังยินดีและเต็มใจเป็นที่สุด เนื่องจากต่างรู้ฝีมือของวารีกันเป็นอย่างดีว่า อร่อยเสียจนต่อให้อิ่มมาจากข้างนอกก็ยังคงสามารถทานได้ต่ออยู่ดีนั่นเอง



และเมื่อมื้อเช้าผ่านพ้นไปเรียบร้อย เวหากับมีนานั้นจึงได้ขออนุญาตบิดาและมารดามาเที่ยวเล่นที่บ้านของรวีกับเมฆาต่อ  โดยทั้งสองคู่นั้น ต่างแยกย้ายกันไปเดินเล่นพูดคุยเป็นคู่ ๆ ไป  สำหรับเวหาและรวีได้เดินแยกมานั่งเล่นที่ศาลาริมน้ำ เด็กหนุ่มหวนคิดถึงตอนที่อีกฝ่ายช่วยชีวิตของตนเอาไว้ แล้วจึงยิ้มน้อย ๆ ขึ้นมา

"มีอะไรหรือครับน้องฟ้า ดูอารมณ์ดีจัง"

รวีที่สังเกตเห็นรอยยิ้มของเด็กหนุ่มเอ่ยถาม ทางด้านเวหาอมยิ้มนิด ๆ แล้วจึงบอกกับอีกฝ่ายออกไปตามตรง

"ฟ้าคิดถึงตอนที่ฟ้าจมน้ำน่ะครับ...ตอนนั้นที่ฟ้าคิดว่าตัวเองคงไม่รอดแน่  วินาทีนั้นฟ้าก็มองผ่านน้ำขึ้นไปแล้วเห็นพี่ซันว่ายลงมาช่วย... น่าแปลกที่ตาของฟ้าตอนนั้นมองอะไรมัวไปหมด แต่กลับเห็นหน้าพี่ซันชัดเจนยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ...มาถึงตอนนี้ฟ้าคิดว่า มันคงเป็นความประทับใจที่ฟ้ามีกับพี่โดยไม่รู้ตัวก็ได้"

รวีเบิกตากว้างแล้วเตรียมจะรวบร่างตรงหน้ามากอดอย่างยินดี ทว่าเขาก็ต้องชะงัก แล้วมีสีหน้าอดกลั้นอะไรอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"เราไปนั่งคุยกันในบ้านดีกว่าไหมครับ...นะครับ"

น้ำเสียงทุ้มนั้นอ้อนวอนเช่นเดียวกับแววตา ทำให้คนฟังนึกขำปนเขิน เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นต้องการอะไร แต่การที่รวียอมอดทนไม่ทำประเจิดประเจ้อในที่โล่งแจ้งจนอาจจะมีเพื่อนบ้านมาเห็นเข้าเช่นนี้ ก็ทำให้เวหารู้สึกเห็นใจและขอบคุณชายหนุ่มเป็นยิ่งนัก

"ไปสิครับ...พี่ซันนำไปแล้วกัน"

รวีพยักหน้าหงึกหงัก พลางยิ้มกว้างอย่างดีใจ แล้วรีบจูงมืออีกฝ่ายไปด้วยสีหน้ายินดีเหมือนเด็ก ๆ จนเวหาที่ได้เห็นอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เด็กหนุ่มเดินตามอีกฝ่ายไปอย่างว่าง่าย จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องนอนของรวี

"รับรองว่าพี่จะไม่ทำอะไรที่เป็นการผิดสัญญากับคุณแม่ของน้องฟ้าแน่นอนครับ...เชื่อพี่เถอะนะ"

รวีหยุดเดินแล้วหันมาบอกกับคนที่เขาจูงมือ ซึ่งเวหาก็พยักหน้าค่อย ๆ แล้วยิ้มน้อย ๆ อย่างเชื่อมั่นส่งให้อีกฝ่าย

"ครับ...ฟ้าเชื่อพี่"

รวียิ้มกว้างแล้วรวบร่างของเด็กหนุ่มมากอดอย่างรักใคร่ เขาหอมแก้มทั้งสองข้างของเวหา ก่อนจะเลื่อนมาจูบที่ริมฝีปากได้รูปนั้นอย่างดูดดื่ม จนคนถูกจูบแทบจะยืนไม่อยู่ และพอรู้สึกตัวอีกที เด็กหนุ่มก็ถูกพาไปที่เตียงและนั่งลงไปบนนั้นด้วยกัน

"ก่อนหน้านั้นพี่เคยจูบน้องฟ้ามาแล้วตอนน้องฟ้าสามขวบ ...น้องฟ้าคงจำไม่ได้สินะครับ"

คำเฉลยของคนที่จูบเขาเมื่อสักครู่ ทำเอาเวหาถึงกับนิ่งอึ้ง แล้วเงยหน้าสบตากับอีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อนัก

"ตั้งแต่ตอนนั้นเลยหรือครับ..."

รวียิ้มรับ แล้วก้มหน้าลงไปจะจูบเด็กหนุ่มอีกรอบ แต่ก็ถูกเวหายกมือห้ามเอาไว้ก่อน

"พอแล้วครับ...จูบอะไรบ่อย ๆ แค่นี้ก็จะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว"

"จูบบ่อย ๆ จะได้ชินยังไงล่ะครับ"

ชายหนุ่มบอกพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่คนฟังกลับชะงักแล้วหวนคิดถึงจูบที่ดูเชี่ยวชาญของอีกฝ่ายเมื่อครู่นี้ จากนั้นเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจถามออกไปตามตรง พร้อมกับรอฟังว่าอีกฝ่ายจะแก้ตัวกับเขาว่าอย่างไรบ้าง

"พี่ซันคงจูบมาบ่อย ๆ เสียจนชำนาญแล้วสินะครับ"

รวีชะงักกึกเจ้าตัวเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วตอบอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ

"พี่จะไม่โกหกน้องฟ้าหรอกนะครับ...ก่อนหน้านี้พี่ก็เคยมีสัมพันธ์กับคนอื่นบ้าง แต่ว่าคนที่อยู่ในใจของพี่นั้นมีเพียงน้องฟ้าแค่คนเดียวเสมอมานะครับ"

เวหาจ้องมองคนตรงหน้านิ่งสักพัก ก่อนจะแย้มยิ้มอ่อนโยนตามมา

"ครับ...ฟ้าเชื่อ...ดีใจนะครับที่บอกกันตรง ๆ แบบนี้"

"เพราะน้องฟ้าเคยบอกว่าไม่ชอบคนโกหกยังไงล่ะครับ... ถ้าเป็นสิ่งที่น้องฟ้าชอบและต้องการ พี่ก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อน้องฟ้าเสมอนั่นล่ะครับ"

รวีบอกไปตามตรงพร้อมรอยยิ้มหวานอีกครั้ง ทำเอาเวหาพูดอะไรไม่ออก เจ้าตัวหน้าแดงระเรื่อ ก่อนจะแสร้งเป็นมองไปทางอื่นเพื่อแก้เขิน ทว่ากลับชะงักเมื่อเห็นกล่องช็อกโกแลตแท่งที่ถูกแกะแล้ววางอยู่บนโต๊ะหนังสือในห้องนั้น

"อ๊ะ...พี่ซันชอบกินช็อกโกแลตด้วยหรือครับ"

รวีสะดุ้ง แล้วจึงยิ้มเจื่อน ๆ ส่งให้อีกฝ่าย ก่อนจะสารภาพความจริงตามมา

"พี่ลองเอามากินดู เผื่อเวลาคุยเรื่องขนมกับน้องฟ้าจะได้อินมากขึ้นยังไงล่ะครับ...แต่เอาจริง ๆ ยี่ห้อนี้มันค่อนข้างหวานไปหน่อย พี่เลยกินไม่หมด เหลือทิ้งไว้ตั้งแต่วันก่อนไปทะเลแล้วล่ะครับ"

เวหาฟังแล้วก็รู้สึกทั้งขำทั้งเห็นใจอีกฝ่าย เด็กหนุ่มเดินไปหยิบช็อกโกแลตแท่งที่เริ่มจะละลายนั้นแกะเปลือกออก แล้วจึงใช้นิ้วปาดที่เนื้อช็อกโกแลต ก่อนจะนำมาทาที่ริมฝีปากของตนบาง ๆ

"ลองชิมอีกครั้งดูไหมครับ...บางทีคราวนี้อาจจะหวานน้อยกว่าเดิมก็ได้นะครับ"

รวีเบิกตากว้างแล้วกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะเดินตรงมาหาเด็กหนุ่มคนรัก พร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตที่ริมฝีปากเปื้อนช็อกโกแลตนั้นอย่างดูดดื่ม

"หวาน...เป็นช็อกโกแลตที่หวาน แต่อร่อยที่สุดเท่าที่พี่เคยได้กินมาเลยล่ะครับ"

รวีพึมพำคลอเคลียที่ริมฝีปากของเวหา หลังจากที่ได้ลิ้มรสช็อกโกแลตบนริมฝีปากนั้นอย่างหนำใจมารอบหนึ่งแล้ว

"ขอพี่กินอีกสักคำจะได้ไหมครับ"

รวีอ้อนต่อ ซึ่งก็ทำให้เวหาหน้าแดงระเรื่อ แล้วทำเป็นบุ้ยใบ้ไปที่ช็อกโกแลตบนโต๊ะแทน

"คำนี้พี่กินเองแล้วกันครับ...ฟ้าไม่ป้อนแล้ว"

รวีลอบยิ้ม แล้วจึงแสร้งทำเป็นตีหน้าเศร้าต่อ

"แต่กินเองกับน้องฟ้าป้อน มันอร่อยไม่เหมือนกันนี่ครับ...นะครับ ขออีกคำนะครับ"

เวหาหน้าแดงมากยิ่งขึ้น เจ้าตัวอุบอิบบ่นเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยตามมา

"อีกแค่คำเดียวนะครับ"

รวีพยักหน้าหงึกหงัก ทำให้เวหาต้องทำแบบเดิมอีกครั้ง และการ'ป้อน'ครั้งนี้ ก็ยังคงร้อนแรงและถูกใจคนกินอยู่ไม่เปลี่ยน

"พี่ซัน...พอได้แล้วครับ"

เวหาประท้วงคนที่ยังคงคลอเคลียตนเองไม่เลิกรา หนำซ้ำยังเริ่มมือซนจับโน่นจับนี่ไปทั่วตัวเขาอีกต่างหาก

"พี่ว่าพี่ชักจะติดใจช็อกโกแลตหวาน ๆ เข้าให้แล้วเหมือนกันนะครับเนี่ย....เพราะน้องฟ้าแท้ ๆ เลย คราวหน้าป้อนให้พี่กินแบบนี้อีกนะครับ"

รวีอ้อนพร้อมกับหอมแก้มคนในอ้อมกอดของตนฟอดใหญ่ ทำเอาเวหาชักจะเริ่มหมั่นไส้คนที่ชอบทำหน้ามึนเอาเปรียบเขาคนนี้ขึ้นมานิด ๆ ให้แล้ว

"ไว้คราวหน้าฟ้าจะอมบอระเพ็ดแทนช็อกโกแลต  แล้วมาป้อนให้พี่ซันกินแล้วกันครับ"

เวหาประชดใส่ ทำเอาคนฟังสะดุ้ง ก่อนจะส่งยิ้มออดอ้อนชวนให้คนมองใจอ่อนตามมา

"อย่าเลยนะครับ...ถ้าเป็นน้องฟ้าป้อนให้พี่ไม่กลัวขมหรอก แต่พี่กลัวน้องฟ้าจะขมลิ้นเสียเองมากกว่าน่ะสิครับ"

"คนเจ้าเล่ห์..."

เวหาพึมพำพร้อมยิ้มให้อย่างเอือมระอา ซึ่งรวีก็รีบหอมแก้มเด็กหนุ่มซ้ายขวาอย่างประจบ แล้วจึงชวนเวหาเดินไปยังที่ตั้งตู้เย็นของบ้าน ซึ่งในนั้นมีเค้กชิ้นเล็ก ๆ หน้าตาสวยงาม แพคอย่างดีแช่ไว้อยู่หลายชิ้น

"พี่แอบแวะไปซื้อมาเมื่อเย็นนี้ พอไปถึงร้านใกล้จะปิดพอดี เกือบซื้อไม่ทันแน่ะครับ...นี่ตั้งใจจะเอาไปให้ตอนกลางวันนะครับเนี่ย แต่ไหน ๆ น้องฟ้าก็มาเที่ยวที่บ้านพี่แล้ว จะไปนั่งกินด้วยกันก่อนก็ได้นะครับ"

บอกจบเจ้าตัวก็แย้มยิ้มติดเจ้าเล่ห์อย่างลืมตัว ทำเอาเวหาขมวดคิ้วอย่างนึกสังหรณ์ใจบางอย่าง

"หวังว่าเค้กพวกนี้ ฟ้าคงไม่ต้อง 'ป้อน' เผื่อพี่ซันด้วยสินะครับ"

รวีสะดุ้งโหยง ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนอาการหลุดของตนตามมาทันทีด้วยรอยยิ้มออดอ้อน

"แหม...พี่ตั้งใจซื้อมาเพื่อน้องฟ้าโดยเฉพาะนะครับ...ส่วนน้องฟ้าจะ 'ป้อน' เค้กให้พี่กินด้วยไหม อันนี้ก็แล้วแต่ความกรุณาของน้องฟ้าแล้วกันนะครับ... แต่ถ้าน้องฟ้าไม่ 'ป้อน' พี่ยอมอดกินก็ได้ครับ"

เวหาเผลอค้อนให้นิด ๆ อย่างนึกหมั่นไส้ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายนั้นเน้นบางคำเป็นพิเศษ  เด็กหนุ่มได้แต่โทษตัวเองในใจว่าเขาไม่น่าจะเผลอป้อนช็อกโกแลตให้อีกฝ่ายกินแบบก่อนหน้านั้นเลย  เห็นทีหลังจากนี้พอกินขนมหวานอะไรก็ตาม รวีก็คงจะขอมีส่วนร่วมช่วยเขา 'กิน' แทบทุกครั้งเป็นแน่

"ฟ้าจะ'ป้อน'เค้กให้พี่ซันกินด้วยก็ได้นะครับ ..."

รวีทำตาโตด้วยความยินดี ทว่าก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินประโยคถัดมา

"แต่ถ้าฟ้าป้อนให้พี่ซันกินหนึ่งครั้ง....พี่ซันก็ไม่ต้องมาให้ฟ้าเห็นหน้าสักหนึ่งวันเต็ม ๆ ตกลงไหมล่ะครับ"

เวหาลอบยิ้มแล้วทำเป็นตีหน้าตาเฉย ทำเอารวีถอนหายใจ แล้วทำหน้าสลดอย่างชวนให้น่าสงสาร

"ก็ได้ครับ...พี่ไม่กินด้วยก็ได้ น้องฟ้ากินเถอะครับ...ยังไงพี่ก็ตั้งใจซื้อมาให้น้องฟ้ากินอยู่ดี"

เวหามองคนรักของตนแล้วจึงสั่นศีรษะไปมาอย่างเอือมระอา เขามั่นใจว่าท่าทางออดอ้อนน่าสงสารนั้นอีกฝ่ายคงจงใจทำเสียครึ่งหนึ่ง  ถึงกระนั้นแม้จะรู้ทั้งรู้ แต่เขาก็ชอบที่จะเห็นเวลารวียิ้มให้อยู่ดี เพราะรอยยิ้มของชายหนุ่มนั้น ช่างเป็นรอยยิ้มแจ่มใสที่เหมือนดังแสงตะวันเจิดจ้า ทำให้คนมองมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็น

"น้องฟ้า...น้องฟ้าจะเอาเค้กไปไหนน่ะครับ"

รวีถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเวหาหยิบเค้กช็อกโกแลตชิ้นหนึ่งออกมาจากตู้เย็น ก่อนจะเดินเลี้ยวไปหยิบช้อนในครัว แล้วทำท่าจะเดินไปที่อื่นต่อจากนั้น

"ก็ฟ้ากลัวว่าขืน 'ป้อน' เค้กให้พี่ซันกินด้วยกันแถวนี้ มีนกับพี่เมฆจะผ่านมาเห็นเข้าพอดีน่ะสิครับ...ฟ้าก็เลยว่าจะยกเค้กกลับเข้าห้องของพี่ซันแทน...แต่ถ้าพี่ซันไม่อยากกินก็ไม่ต้องตามมาก็ได้นะครับ ฟ้ากินคนเดียวก็ได้"

เวหาบอกแล้วยิ้มให้ แต่แล้วเจ้าตัวก็ชะงักฝีเท้า แล้วหันมามองคนที่กำลังนิ่งอึ้งด้วยสีหน้าตกตะลึง แล้วจึงเอ่ยต่อเบา ๆ

"ส่วนเรื่องทำโทษ...ฟ้ายกให้ก่อนก็ได้ครับ"

พอบอกจบ เจ้าตัวก็รีบเดินหน้าแดงไปยังห้องพักของรวีทันที  ส่วนรวีนั้นหลังจากนิ่งอึ้งตั้งสติได้ชั่วครู่ ชายหนุ่มก็กำมือแน่นแล้วพึมพำกับตัวเองด้วยความยินดีเป็นที่สุด  จากนั้นจึงรีบเร่งฝีเท้าตามคนรักกลับเข้าห้องของตนอย่างรวดเร็ว เนื่องจากกลัวว่าเวหาจะกินเค้กหมดคนเดียวและไม่เหลือเผื่อ 'ป้อน' ให้เขากินบ้างนั่นเอง

...END...

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่แวะมาอ่านนะคะ รวมถึงเพื่อนนักเขียนที่แวะเวียนเข้ามาให้กำลังใจด้วยค่ะ เคลียร์ตอนพิเศษเสร็จแล้วเราจะแวะไปอ่านงานของเพื่อน ๆ เช่นกันนะจ๊ะ ^^

[daki]

คุ คุ คึ คึ ฟินแปบ

อ่านแบบบิดไปบิดมา แหมหวานจริงไรจริง

กี๊ชชชชช อิจฉาอะ แหมๆๆๆๆ

[เลื่อมประภัสสร]

ตายๆๆๆ น้องฟ้าเปลี่ยนไป กรี๊ดดด น่ารักขึ้นเป็นกอง มียั่วอีกต่างหาก 
แบบนี้พี่ซันจะไปไหนรอดล่ะเนี่ย 
รออ่านตอนพิเศษนะคะ ตอนนี้ไม่รู้จะพิมพ์อะไรดี เขาหวานกันซะทั้งตอน 
บอกได้คำเดียว่ อิจฉา กับการป้อนมากค่ะ อยากโดนป้อนบ้าง!!

ป.ล. ดีใจด้วยนะคะคุณหมึกจีน ในที่สุดก็จบแล้ว เย้ๆ ^O^

[tuktukta]

กรี๊ดดด น้องฟ้า แอบแรงอะ ว่าแล้ว น้องฟ้าต้องบุกเท่านั้น 555+++
พี่ซันค่ะ ดีมากค่ะ เป็นผู้ตามที่ดีมากกก
แต่ว่า พี่เมฆเนี่ย มาเหนือเมฆจริง ๆ รวบรัดกว่าพี่ซันอีก

สนุกนะค่ะ ไม่ต้องคิดอะไรมาก อ่านเรื่อย ๆ
สบายใจ อมยิ้ม ซาบซึ้ง เอาใจช่วย ลุ้นไปด้วย
คลายเคลียดดีมากเลย (ถึงเหมือนจะง่ายเกินไป แต่ก็โอเคเลยค่ะ)

[TwInZZZ]

อร๊ายยยย จบแล้ววว
น้องฟ้านี่ก็ช่างยั่ว ช่างอ่อยเหมือนกันนะเนี่ย อย่างงี้พี่ซันจะอดใจไม่จับกดจนกว่าจะเรียนจบไหวหรอออ??

เนื้อเรื่องเรื่อยๆ เรียบๆแต่ก็ทำให้อ่านได้เรื่อยๆเหมือนกะนนะคะ
ไม่หวือหวาแต่ก็น่าอ่าน น่าติดตาม
สรุปแล้วสนุกค่ะ ^^

[น้ำไหล]

Ahhhhhhhhhhhhhhh
น้องฟ้า ทำไมน่ารักงี้!!!!!!!!!!!!!!!
#บิดไปมาเป็นผ้าขี้ริ้ว