ขอโทษที...คนนี้พี่จองแล้ว /ตอนพิเศษ #1

[หมึกจีน]

ถึงจะเขียนจบแล้วก็จริง แต่ถ้าเป็นนิยายมันก็ต้องมีตอนพิเศษสิ!

เอามาลงให้ค้างครึ่งก่อน แล้วจะทยอยมาต่อนะคะ ^^

..................................................................

ตอนพิเศษ

/1

...สามวันหลังจากที่เมฆามาขอคบหากับมีนาเป็นคนรักอย่างเป็นทางการ บิดาและมารดาของชายหนุ่มก็บินจากอเมริกามาที่เมืองไทย  มารดาของเมฆานั้นเป็นสาวไทยที่มีรูปร่างบอบบางและมีหน้าตาสะสวยแม้จะอายุมากก็ตาม ส่วนบิดาก็เป็นชาวอเมริกาผมสีทองตัวสูงใหญ่หุ่นบึกบึนไม่แพ้นักกีฬาทั่วไปเลยทีเดียว

"ขอบใจหนูมีนมากเลยนะจ๊ะ ที่ทำให้ลูกชายจอมเสเพลของน้า เริ่มคิดเป็นผู้เป็นคนขึ้นมากับเขาได้"

มารตี มารดาของเมฆากล่าวขอบอกขอบใจเด็กหนุ่มยกใหญ่ หญิงสาวดูจะถูกใจมากเมื่อรู้ว่ามีนานั้นแม้จะเป็นผู้ชาย แต่นิสัยกลับเป็นแม่บ้านแม่เรือน อีกซ้ำยังมีฝีมือทางด้านทำอาหารเป็นอย่างดีอีกด้วย และที่สำคัญใบหน้าหวานที่แสนน่ารักนั่น ก็สะดุดตาเธอทันทีเมื่อแรกเห็น และนั่นจึงทำให้ทั้งเธอและโจนาธานผู้เป็นสามีไม่แปลกใจเลยว่า เหตุใดลูกชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพลย์บอยของสาว ๆ ถึงสามารถยอมรับในตัวของอีกฝ่ายที่เป็นผู้ชายได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจเช่นนี้

"มากไปครับแม่...เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ของน้องมีน เขาเกิดเปลี่ยนใจไม่ให้ผมคบกับน้องมีนพอดี"

เมฆาเปรยขัดขึ้นอย่างเอือมระอา ที่มารดาย้ำนักย้ำหนาถึงเรื่องอดีตที่ไม่ค่อยน่าจดจำของเขา

"อ๊ะ! ไม่ได้สิจ๊ะ การที่คนเราจะตัดสินใจร่วมหัวจมท้ายเป็นครอบครัวเดียวกัน มันก็ต้องรู้ทั้งเรื่องดีและเรื่องเสียของทั้งสองฝ่าย  ถ้าลองรับได้แต่ด้านดี แต่รับด้านเสียซึ่งกันและกันไม่ได้ ยังไงก็คงอยู่กันไม่ยืดหรอก จริงไหมคะคุณวารี"

มารตีหันไปยิ้มให้กับวารี ซึ่งหญิงสาวก็พยักหน้าค่อย ๆ พร้อมยิ้มตอบ

"เห็นไหมล่ะเจ้าลูกตัวแสบ ...อีกอย่างยิ่งได้เห็นหนูมีนาแม่ก็ยิ่งเอ็นดู...เด็กดี ๆ แบบนี้ ไม่น่ายกให้ลูกไปเลย เสียของชะมัด  อืม...หนูมีนาจ๊ะ สนใจลูกชายคนโตของป้าไหม อ๊ะ! หรือจะยกให้ตาน้ำดีคะคุณ อายุก็ใกล้เคียงกันดีด้วย"

มารตีหันไปคุยกับสามีซึ่งพูดและฟังภาษาไทยรู้เรื่องเป็นอย่างดี ชายหนุ่มถึงกับหัวเราะในลำคอ เมื่อเห็นบุตรชายคนรองทำหน้ามุ่ยใส่ต่อคำพูดล้อเล่นกึ่งจริงจังของภรรยาตน

"ทำเป็นพูดเล่นไปได้คุณ ทั้งลมกับน้ำ เรื่องสเป็คก็ค่อนข้างจะใกล้เคียงกับเมฆอยู่ไม่น้อยทีเดียว เกิดลูกติดใจหนูมีนขึ้นมาเหมือนกัน มีหวังพี่น้องได้เกิดศึกชิงนายกันแน่!"

โจนาธานตอบกลับไปอย่างขำ ๆ  ทำให้ครอบครัวของมีนาพากันคิดตรงกันว่า โจนาธานคงต้องเชี่ยวชาญเรื่องภาษาไทยอยู่ไม่น้อย ไม่เช่นนั้นคงไม่ถึงกับใช้คำเปรียบเปรยได้เช่นนี้ แถมสำเนียงที่พูดแม้จะแปร่งไปบ้าง แต่ก็ออกคำสะกดได้อย่างถูกต้องชัดเจนทีเดียว  

"วายุ ลูกชายคนโตของดิฉัน กับธารา ลูกชายคนเล็ก ยังโสดกันทั้งคู่ค่ะ  ดิฉันเองก็อยากได้สะใภ้จริง ๆ กับเขาเหมือนกันล่ะนะคะ แต่ผู้หญิงสมัยนี้หาความเป็นแม่บ้านแม่เรือนยากเสียเหลือเกิน แถมบางคนยังชอบทำตัวไม่รู้จักกาลเทศะ เห็นผู้ใหญ่เป็นหัวหลักหัวตอ... ขืนรับเข้ามาเป็นสะใภ้ มีหวังเราเองจะต้องเป็นฝ่ายคอยบริการให้พวกเจ้าหล่อนเสียแทน ...แต่ถ้าได้แบบน้องมีนมาเป็นสะใภ้ ต่อให้เป็นผู้ชายดิฉันก็ไม่เกี่ยงหรอกนะคะ..."

มารตีบอกกับณรงค์และวารีพร้อมยิ้มหวาน แถมยังทำเป็นเหลือบมองเวหาด้วยสายตามุ่งมั่นประหลาดเข้าให้อีกคน ทำเอารวีที่อยู่ด้วยที่นั่นและนั่งใกล้เวหาถึงกับสะดุ้งโหยง ก่อนจะเผลอโอบไหล่อีกฝ่ายมากอดหมับอย่างหวงแหน

"ไม่ได้นะครับคุณป้า! คนนี้ของผมนะครับ!"

มารตีอมยิ้มน้อย ๆ เพราะพอจะรู้เรื่องรวีกับเวหาจากลูกชายมาบ้างแล้ว  สำหรับเธอนั้นถึงแม้ว่าเวหาจะไม่รูปร่างอรชนอ้อนแอ้นหรือมีหน้าตาน่ารักอย่างมีนา แต่ด้วยมารยาท ความอ่อนน้อมถ่อมตน ที่แสดงต่อผู้ใหญ่ซึ่งเด็กหนุ่มมี ก็ทำให้เธอเองรู้สึกถูกใจเด็กหนุ่มอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

"แหม! ป้าเองก็ลืมไปว่าหนูฟ้าน่ะซันจองไว้แล้ว"

มารตีหัวเราะคิกคักเบา ๆ แล้วจึงหันมาสนทนากับพวกวารีและณรงค์ต่อ ส่วนเวหานั้นหยิกที่แขนคนรักเบา ๆ เป็นเชิงบอกให้รวีนั้นปล่อยตนสักที ทำเอาชายหนุ่มต้องยิ้มเจื่อน ๆ แล้วยอมปล่อยคนรักเสียก่อนที่จะโดนอีกฝ่ายงอนใส่เขานั่นเอง

"เห็นตาเมฆบอกว่าทางพวกคุณไม่ต้องการให้หมั้นหมายกันอย่างเป็นทางการ แต่ดิฉันกับสามีได้คุยปรึกษากันแล้วว่า อย่างน้อยดิฉันก็อยากจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ภายในครอบครัว เพื่อเป็นการรับขวัญว่าที่ลูกสะใภ้ในอนาคต...ไม่ทราบว่าทางพวกคุณจะขัดข้องไหมคะ"

วารีกับณรงค์มองสบตากัน แล้ววารีจึงเป็นคนเปรยตอบอย่างลังเลนิด ๆ

"ถ้าเป็นงานเลี้ยงภายในครอบครัวกันเอง ฉันก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ...เพียงแต่จะจัดกันที่ไหนหรือคะ ถ้าต้องเดินทางไกลบ้านทางฉันกับสามีเกรงว่าจะไม่สะดวก"

มารตีชะงักเล็กน้อย แล้วจึงหันไปปรึกษากับสามีเธอเป็นภาษาอังกฤษอยู่สักพัก จากนั้นจึงหันมายิ้มให้กับวารีและณรงค์ก่อนจะเอ่ยตามมา

"ถ้าทางคุณวารีกับคุณณรงค์ไม่ว่าอะไร ดิฉันจะให้ลูกชายทั้งสองบินตามมาที่นี่ แล้วเราจะได้จัดงานเลี้ยงฉลองรับขวัญหนูมีนมาเป็นว่าที่สะใภ้ของตระกูลดิฉันกันที่นี่เสียเลย ... คุณวารีสะดวกไหมคะ"

วารีกับณรงค์พอได้ยินเช่นนั้นทั้งคู่ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นวารีจึงพยักหน้าตอบรับ พร้อมกับขันอาสาเป็นคนทำอาหารสำหรับงานเลี้ยงที่จะมาถึงด้วยตนเอง ซึ่งก็ได้รับความสนใจจากทั้งมารตีและโจนาธานยิ่งนัก เพราะทั้งคู่ได้รับการยืนยันจากบุตรชายว่า หญิงสาวมีฝีมือในการทำอาหารไทยอยู่ในขั้นแนวหน้าเลยทีเดียว



และหลังจากการสนทนาและนัดแนะการจัดงานเลี้ยงล่วงหน้าสิ้นสุดลง มารตีกับโจนาธานก็ขอตัวกลับไปพักผ่อนที่โรงแรมต่อ เนื่องจากทั้งคู่ไม่อยากรบกวนความเป็นส่วนตัวของลูกชายและเพื่อนสนิทของลูกชายเท่าใดนัก แม้ว่าชายหนุ่มทั้งสองจะยินดีให้ทั้งคู่นั้นพักอาศัยอยู่ด้วยกันก็ตามที เมื่อเป็นเช่นนั้นเมฆาและมีนาจึงตัดสินใจขับรถตามไปส่งทั้งคู่ถึงโรงแรมแทน

"...น้องฟ้าครับ คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ  ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่พาพ่อกับแม่ของตัวเอง มารับรู้การคบหากับน้องฟ้าอย่างเป็นทางการเหมือนที่เมฆทำไม่ได้..."

รวีบอกกับคนทั้งสามที่เหลือ หลังจากที่มารตีกับโจนาธานกลับไปแล้ว ด้วยสีหน้าที่เศร้าซึมและรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

"พี่ซันล่ะก็ คิดมากไปได้ เรื่องแค่นี้ผมไม่ถือหรอกครับ... ใช่ไหมครับพ่อ แม่"

เวหารีบบอกเมื่อเห็นใบหน้าเศร้าซึมของคนรัก ทางด้านณรงค์กับวารี ที่พอจะรู้ตื้นลึกหนาบางเรื่องครอบครัวของชายหนุ่มมาจากเมฆาอยู่บ้าง ต่างสบตากันอย่างพอจะเข้าใจความรู้สึกของรวี จากนั้นณรงค์จึงเป็นฝ่ายพูดกับคนรักของลูกชายตนบ้าง

"แค่สิ่งที่ซันทำเพื่อฟ้าทุกวันนี้ มันก็มากมายและยืนยันได้ว่าซันรักน้องจริง ๆ แล้วล่ะ ...ส่วนคุณพ่อคุณแม่ของซัน พ่อเองเชื่อนะว่า พวกท่านจะเข้าใจและรับรู้ได้เองว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับคนเป็นพ่อแม่แล้วนั้น ก็คือความสุขของลูกนั่นเองล่ะนะ"

รวีรับฟังคำของณรงค์ด้วยความซาบซึ้ง หลังจากคบกับเวหาแล้ว ทั้งณรงค์และวารีก็ให้ความสนิทสนมกับเขาราวดังเป็นลูกชายของบ้านนี้อีกคน และรวีเองก็นับถือทั้งคู่ราวดังบิดามารดาผู้ให้กำเนิดเช่นกัน

"แม่เองก็คิดเหมือนพ่อนั่นล่ะ เพราะฉะนั้นซันก็ไม่ต้องกังวลอะไรมาก ขืนซันทำหน้าเศร้า ๆ แบบนั้น ฟ้าเองก็คงเป็นกังวลจนทำอะไรไม่ถูกพอดี"

ขาดคำของมารดา ก็ทำให้เวหาสะดุ้งแล้วทำเป็นเมินมองไปทางอื่นไม่กล้าสบตากับคนรักที่ตอนนี้กำลังมีสีหน้ายินดีขึ้นมาแทนเสียแล้ว

"หึ ๆ งั้นพ่อไปดูสวนดีกว่า แม่ล่ะ อีกนานกว่าจะถึงเวลากลางวันไม่ใช่หรือ ไปนั่งเล่นเป็นเพื่อนพ่อดีไหม"

"ดีเหมือนกันจ้ะ แม่เองก็ชักอยากมีเวลาหวาน ๆ สวีทกับพ่อตามลำพังบ้างเหมือนกัน"

วารีรับคำสามีแล้วหันมายิ้มแหย่บุตรชายที่ตอนนี้รู้สึกเขินและพยายามหลบตา และเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองเดินจากไปได้สักพัก รวีก็หันมาจับมือของเวหาขึ้นจูบเบา ๆ แล้วถามพร้อมรอยยิ้ม

"น้องฟ้าเป็นห่วงพี่จริง ๆ หรือครับ"

"...ก็ห่วงสิครับ คนรักทั้งคนนี่นา"

เวหาตอบเขิน ๆ ทำให้คนฟังยิ่งยิ้มกว้างแล้วรวบร่างของคนนั่งใกล้มากอดและหอมแก้มซ้ายขวาอย่างยินดีเป็นที่สุด

"พี่ดีใจจังเลยนะครับ ที่ได้รักน้องฟ้า แล้วก็ได้มาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่แสนอบอุ่นอย่างครอบครัวของน้องฟ้า...บางทีพี่ยังเคยเผลอคิดเลยนะครับว่า นี่คงเป็นผลตอบแทนความพยายามที่พี่ทำมาตลอดสิบห้าปีนี้แน่"

เวหามองคนรักของตนแล้วยิ้มน้อย ๆ อย่างเอ็นดู เพราะยามที่คนรักอยู่กับเขามักจะแสดงออกในตัวตนที่ ทั้งร่าเริง เศร้าซึม น้อยอกน้อยใจ แตกต่างจากรวีที่เมฆาเคยเล่าผ่านมีนามาให้ฟังว่า เจ้าตัวแทบจะไม่ค่อยมีรอยยิ้มให้ได้เห็นสักเท่าใดนัก ยิ่งหากอยู่ที่บ้านหรือเป็นเรื่องงานที่เกี่ยวกับครอบครัวด้วยแล้ว รวีก็ยิ่งทำตัวเย็นชานิ่งเฉย ผิดจากยามที่อยู่กับเพื่อนฝูงลิบลับ

"มันก็อาจจะมีส่วนก็ได้นะครับ...เพราะแค่รู้ว่าพี่ซันยังคงรู้สึกกับฟ้าแบบเดิมทั้งที่เราไม่เคยได้เจอกันมาตลอดสิบห้าปีเลย ตอนนั้นฟ้าก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหวเข้าให้แล้ว  ...ยิ่งเห็นที่พี่ไม่โกรธเรื่องที่ฟ้าลืมพี่ แถมพี่ยังแสดงให้เห็นถึงความจริงใจที่พี่มีต่อฟ้าอีก... ต่อให้ไม่รู้สึกอะไรเลย เจอเข้าแบบนี้ก็อดทำใจแข็งต่อไม่ลงหรอกนะครับ"

เวหาบอกพร้อมส่งยิ้มอ่อนโยนให้ ซึ่งรวีก็ยิ้มตอบรับ จากนั้นทั้งคู่ก็พูดคุยหยอกล้อกันอยู่อีกพักใหญ่ ๆ พวกมีนาและเมฆาก็ตามมาสมทบ และวารีก็กลับมาเตรียมมื้อกลางวัน มีนาจึงขอตัวไปช่วยมารดาเตรียมกับข้าว โดยมีเมฆาเป็นลูกมือต่ออีกทอด  ทางด้านเวหาและรวีจึงขอตัวไปช่วยทางด้านณรงค์ดูแลต้นไม้แทน และพอถึงเวลาทั้งหมดก็มารวมตัวกันกินมื้อกลางวันกันอย่างมีความสุขและอิ่มอร่อยดังเช่นทุกวันที่ผ่านมา



เช้าวันรุ่งขึ้น เวหาก็ต้องพบกับความประหลาดใจ เมื่อชายในชุดสูทดำสวมแว่นตาดำ ดูมีอายุแต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความน่าเกรงขาม เจ้าตัวแสดงความประสงค์ว่ามาเพื่อขอพบเด็กหนุ่มโดยตรง พร้อมกับแนะนำตัวว่าเขานั้นเป็นหัวหน้าบอดี้การ์ดที่ทำการอารักขารวีอยู่ที่นี่ และแม้อีกฝ่ายจะเป็นชาวต่างชาติ แต่ก็สามารถพูดภาษาไทยได้คล่องแคล่วพอตัว อีกทั้งยังรู้ข้อมูลทุกอย่างของทุกคนในบ้านนี้จนพวกณรงค์และวารีค่อนข้างจะเชื่อว่า อีกฝ่ายนั้นน่าจะเกี่ยวข้องกับรวีจริงอย่างที่บอก จึงยอมให้ชายหนุ่มเข้ามานั่งคุยในบ้านของพวกตน

"ทางเราได้ข่าวมาว่า ศัตรูของบอสคิดจะมาลอบเล่นงานคนรักของบอส...พวกเรากำลังสืบกันว่า ทำไมเรื่องคนรักของบอสถึงได้รั่วออกไปถึงหูศัตรูได้ แต่ปัญหาตอนนี้ก็คือ บอสเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณเวหามาก ดังนั้นจึงสั่งให้ผมมาพาคุณเวหาไปหลบที่เซฟเฮาส์ ส่วนตัวบอสเองก็ว่าจะสืบหาต้นตอของข่าวรั่ว ว่าจะเป็นเพราะมีหนอนบ่อนไส้อยู่ในพวกเดียวกันจริง ๆ หรือไม่  จากนั้นบอสก็จะตามไปสมทบกับคุณในไม่ช้านี้"

"จะพาพี่ฟ้าไปคนเดียวหรือครับ ผมไปเป็นเพื่อนพี่ฟ้าด้วยได้ไหม!"

มีนาโพล่งขัดขึ้น ก่อนจะชะงักเมื่อใบหน้าใต้แว่นตาดำหันขวับมาทางตน

"ผมเองก็รู้ดีว่าคุณห่วงพี่ชาย หากแต่เป้าหมายครั้งนี้คือคุณเวหา อีกอย่างหากมีผู้ต้องทำการอารักขาเพียงคนเดียว ทางทีมบอดี้การ์ดจะทำงานกันได้ง่ายกว่า หวังว่าคุณจะเข้าใจนะครับ"

มีนาชะงักแล้วมีสีหน้ากังวลหวั่นวิตก ส่วนณรงค์กับวารีนั้นขมวดคิ้วนั่งเงียบครุ่นคิดหนัก ต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันเช่นนี้

"แล้วถ้าผมไปอยู่ที่โน่น แล้วทางนี้ล่ะครับ พ่อแม่กับน้องชายผมจะเป็นยังไง"

ชายสูทดำหันมาทางเวหา แล้วจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงและสีหน้าราบเรียบเฉยดุจเคย

"สำหรับทางนี้คุณไม่ต้องห่วง เราได้จัดทีมบอดี้การ์ดมือดีนับสิบเอาไว้คุ้มครองแล้ว ...ที่สำคัญเป้าหมายครั้งนี้คือคุณ การที่คุณแยกตัวออกไป ทางนี้จะกลายเป็นปลอดภัยเสียมากกว่า"

"ฉันอยากคุยกับตาซันเรื่องนี้ก่อนจะส่งฟ้าไป จะได้ไหมคะ"

วารีถามขึ้นบ้าง ทำให้คนฟังชะงักเล็กน้อย ทว่าเจ้าตัวก็เอ่ยขึ้นตามมาด้วยใบหน้าที่แทบไม่เปลี่ยน

"ผมก็อยากทำตามประสงค์ของคุณผู้หญิง...แต่บอสกำลังจัดการปัญหาใหญ่อยู่ จนไม่อาจจะมาพบได้ ...เอาอย่างนี้ไหมครับ เดี๋ยวผมจะให้คุณผู้หญิงโทรติดต่อกับบอสแทนแล้วกัน"

"อย่างนั้นก็ได้ค่ะ"

วารีรับคำเช่นเดียวกับณรงค์ที่พยักหน้า จากนั้นบอดี้การ์ดหนุ่มใหญ่ก็หยิบมือถือมาโทรออก เขารอสายสักพัก แล้วจึงพูดขึ้นเป็นภาษาอังกฤษทันทีที่ปลายสายกดรับ

"บอสหรือครับ นี่ผมเอง ...ผมอยู่บ้านคุณเวหา เตรียมจะพาเขาไปที่เซฟเฮาส์ แต่คุณแม่ของคุณเวหาอยากคุยกับบอสก่อนน่ะครับ....ครับ ๆ เดี๋ยวจะบอกให้"

บอดี้การ์ดหนุ่มใหญ่หันไปทางวารี แล้วยื่นมือถือให้อีกฝ่าย

"คงคุยได้ไม่นานนะครับ บอสกำลังยุ่งอยู่"

วารีพยักหน้าและเมื่อได้รับมือถือเธอก็ได้ยินเสียงจากรวีดังมาจากปลายสายแต่คลื่นสัญญาณที่ได้ยินไม่ค่อยชัดนัก ซ้ำยังมีเสียงดังจากรอบด้านเหมือนกับว่าชายหนุ่มนั้นกำลังอยู่ในสถานที่ซึ่งมีคลื่นลมแรงรบกวนการสนทนาเป็นอันมาก

"สวัสดีครับ! ขอโทษนะครับ...พอดีผมอยู่ข้างนอก คงได้ยินไม่ชัดนัก!"

"ไม่เป็นไรจ้ะ ว่าแต่ซันจะให้ฟ้าไปอยู่เซฟเฮาส์อะไรนั่นคนเดียวจริง ๆ หรือจ๊ะ ...แม่ว่ามันจะปลอดภัยแน่หรือจ๊ะ"

"ปลอดภัยแน่นอนครับ! แล้วผมจะตามไปสมทบทางนั้นอีกที... อ๊ะ! ขอโทษนะครับ คงต้องตัดสายก่อนนะครับ พอดีมีเรื่องยุ่ง ๆ เข้ามา! ขอตัวนะครับ!"

เสียงจากปลายสายหายไปพร้อมสัญญาณที่ถูกตัดทำให้วารีหันไปสบตากับสามี แล้วณรงค์จึงพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะหันไปทางบอดี้การ์ดในชุดดำตรงหน้า

"ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้านายคุณเขาคิดอะไรกันแน่ ถึงจะแยกฟ้าออกไปคุ้มกันคนเดียว....แต่ตาซันที่ผมรู้จักนั้น เขารักลูกชายผมมาก มากจนทำให้ผมยอมรับในการตัดสินใจของเขา..."

ชายในชุดดำนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าค่อย ๆ ตามมา

"ผมขอให้สัญญากับทางคุณว่า ผมจะดูแลและปกป้องคุ้มครองคุณเวหาเป็นอย่างดีในระหว่างการเดินทางครั้งนี้"

ณรงค์พยักหน้าตอบรับ ส่วนวารีถอนหายใจเบา ๆ หญิงสาวดึงลูกชายคนโตมากอดอย่างเป็นห่วง เช่นเดียวกับมีนาที่มีสีหน้ากังวลไม่อยากให้พี่ชายเดินทางไปคนเดียว ทว่าเมื่อบอดี้การ์ดหนุ่มใหญ่เร่งมาว่าใกล้เวลาเดินทางแล้ว ก็ทำให้เวหาจำต้องตามอีกฝ่ายไปอย่างจำยอม ส่วนครอบครัวของเด็กหนุ่มก็พากันมาส่งอีกฝ่ายขึ้นรถจนกระทั่งรถยนต์ขับไปลับตา แต่พอทั้งหมดกลับเข้ามาในบ้าน ก็มีเสียงโทรศัพท์ในบ้านดังขึ้น มีนารีบวิ่งไปรับ แล้วก็ขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ยินเสียงปลายสายทักทาย

"ไง! น้องมีน ...อรุณสวัสดิ์ครับ  คิดถึงจังเลย  เช้านี้มาเที่ยวเล่นบ้านพี่ไหมครับ"

มีนาชะงักเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ร่าเริงตามปกติของคนรัก เจ้าตัวหน้าซีดเผือด มองหน้าบิดาและมารดา ก่อนจะย้อนถามปลายสายกลับไปด้วยความหวาดหวั่น

"พี่เมฆยังอยู่บ้านหรือครับ...ไม่ได้ไปเป็นเพื่อนพี่ซันหรอกหรือ"

ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะย้อนกลับมาด้วยน้ำเสียงงุนงง

"ไปเป็นเพื่อนเจ้าซัน? ไปไหนหรือครับ? มันก็นั่งหัวโด่อยู่ในห้องรับแขกแถวนี้นี่ล่ะครับ ...นี่มันรอต่อคิวพี่โทรชวนน้องฟ้ามาเที่ยวบ้านเหมือนกันนะครับเนี่ย"

มีนาแทบจะทรุดลงไปนั่งอย่างหมดแรง ส่วนณรงค์และวารีที่ได้ยินปลายสายสนทนาแว่ว ๆ ถึงกับนิ่งอึ้ง และเป็นณรงค์ที่รีบแย่งหูโทรศัพท์ของลูกชายคุยกับปลายสายอย่างร้อนรน

"เมฆ! นี่พ่อเองนะ! ซันอยู่แถวนั้นหรือเปล่า เรียกมาคุยกับพ่อด่วนเดี๋ยวนี้เลย!"

"เอ๋ คุณพ่อหรือครับ ..อ๊ะ ครับ ได้ครับเดี๋ยวตามซันมาพูดให้ เฮ้ย! ซัน!"

เสียงโครมครามคล้ายคนรีบร้อนจนชนโน่นนี่ดังแว่วมา จากนั้นสักพักปลายสายก็เปลี่ยนเป็นรวีแทน

"มีอะไรหรือครับคุณพ่อ เห็นเมฆบอกว่าคุณพ่อจะคุยกับผมด่วน"

ณรงค์พยายามรวบรวมสติแล้วถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่บังคับไม่ให้สั่นเครือเต็มที่

"ซัน...พ่อถามซันหน่อยนะเมื่อครู่ซันได้ส่งบอดี้การ์ดให้มารับฟ้าไปไหนหรือเปล่า..."

รวีชะงักกึกก่อนจะทวนคำที่อีกฝ่ายพูดมา

"บอดี้การ์ด...ไม่นี่ครับ ผมไม่ได้ส่งใครไปเลย...หรือว่ามีคนแอบอ้าง...คุณพ่อครับ! แล้วตอนนี้น้องฟ้าอยู่ไหนครับ! ยังอยู่ที่บ้านนั่นหรือเปล่า!"

รวีที่พอจะคาดเดาความผิดปกติจากน้ำเสียงและถ้อยคำของอีกฝ่ายรีบถามกลับไปอย่างร้อนรนและตื่นตระหนก ณรงค์พยามตั้งสติสูดลมหายใจเข้าปอด แล้วเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้อีกฝ่ายฟังทั้งที่มือซึ่งจับโทรศัพท์ยามนี้กำลังสั่นเทาหนัก ส่วนวารีกับมีนานั้นกอดกันแน่นด้วยสีหน้าที่ซีดเผือดไม่แพ้กัน

"มีผู้ชายอ้างว่าเป็นบอดี้การ์ดของซัน มาบอกว่าซันให้พาฟ้าไปหลบที่เซฟเฮาส์ เพราะมีศัตรูทางการค้าคิดร้ายกับฟ้า ทีแรกพวกพ่อก็ยังลังเลไม่กล้าส่งฟ้าไปตามลำพัง...ผู้ชายคนนั้นก็เลยต่อโทรศัพท์ให้คุยกับซัน...ถึงจะคุยกันจับใจความไม่ได้ เพราะทางนั้นดูเร่งรีบร้อนรนและตัดสายไป ....แต่เสียงของปลายสายก็เหมือนกับซันมาก จนพวกพ่อกับแม่ยอมเชื่อ และส่งฟ้าขึ้นรถไปกับเขา...เมื่อครู่นี้เอง"

ขาดคำของณรงค์ รวีก็เซไปด้านหลังเล็กน้อย หน้าซีดเผือด เจ้าตัวกำโทรศัพท์แน่น ตั้งสติอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงพูดตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

"ไม่ต้องห่วงนะครับคุณพ่อ...ไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตาม ผมก็จะไม่มีวันให้มันทำร้ายน้องฟ้าได้เป็นแน่...เดี๋ยวผมจะสั่งให้คนตามหารถคันนั้นเดี๋ยวนี้...คุณพ่อพอจะจำลักษณะรถและเลขทะเบียนได้ไหมครับ"

ณรงค์ฟังแล้วก็รีบบอกไปทันที เนื่องจากด้วยความกังวลก่อนหน้านั้น จึงทำให้เขาสังเกตรถที่บุตรชายนั่งไปได้อย่างแม่นยำ

"ดีแล้วครับ ถ้าเพิ่งออกไปก็คงตามได้ทันไม่ยากนัก ...คุณพ่อกับคุณแม่แล้วก็น้องมีน รออยู่ที่บ้านนะครับ เดี๋ยวผมจัดการเรื่องนี้เอง! น้องฟ้าจะต้องปลอดภัยแน่นอนครับ ผมให้สัญญา!"

รวีรับคำอย่างหนักแน่น ปลายสายเงียบไปแต่ยังไม่ตัดสาย สักพักเมฆาก็กลับมาสนทนากับอีกฝ่ายต่อ

"เดี๋ยวผมจะไปหาที่บ้านนะครับ ซันมันให้ผมไปคอยอยู่ที่นั่น เผื่อพวกที่หลอกน้องฟ้าไป จะกลับมาหลอกล่อทางนั้นอีก ผมจะได้ช่วยดูให้ เพราะผมเองก็รู้จักบอดี้การ์ดของซันที่นี่ทั้งหมดดี  ส่วนเรื่องน้องฟ้าคุณพ่อไม่ต้องห่วงนะครับ ซันมันต้องพาน้องฟ้ากลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน!"

ณรงค์รับคำแผ่วเบา และพอปลายสายตัดไป เขาก็หันมาทางภรรยาและลูกชาย ก่อนจะกอดทั้งคู่ที่กำลังเสียขวัญอย่างปลอบโยน

"ไม่ต้องห่วงนะ ซันรับปากแล้ว เขาจะพาฟ้ากลับมา... ขนาดสัญญาเมื่อสิบห้าปีก่อนที่ให้กับฟ้าเขาก็ยังรักษาได้...เพราะฉะนั้นครั้งนี้ พ่อก็เชื่อว่าเขาจะต้องทำอย่างที่สัญญาเอาไว้ได้แน่นอน..."

วารีกับมีนาพยักหน้ารับคำ แม้จะเป็นกังวลเพียงใด แต่ทั้งคู่ก็พยายามคิดในแง่ดีอย่างเต็มที่ เพื่อเป็นการปลอบใจทั้งตัวเองและคนในครอบครัวด้วยกันยามนี้นั่นเอง

..

..

...TBC....  

[memoapp]

แบบนี้มันไม่ใช่ตอนพิเศษหละนะตัวเอง มันกลายเป็นภาคต่อเข้มขึ้นอีกนิดต่างหาก
ดูน่าติดตามมาก เรามาปูเสือรอแล้วนะจ๊ะ

[เลื่อมประภัสสร]

ตายแล้วใครจับตัวน้องฟ้าไปล่ะนั่น พี่ซันรีบตามไปช่วยด่วนค่ะ 
ว่าแต่คนที่ทำแบบนี้มีจุดประสงค์อะไรน๊อ

ป.ล. รู้สึกเหมือนโดนคุณแม่พี่เมฆด่าอ้อมๆ เลยคะ กุลสตรีสุดๆ

[mor578]

แหมว่าแล้วเชียวว่ามันแปลกๆอีตาบอดี้การ์ดเนี่ยรีบรัอนผิดปกติ

[DevilAngel]

คนจับน้องฟ้าไปจะเป็นใครน้า ใช่คุณพ่อของรวีหรือเปล่าเอ่ย แบบว่าจะลองใจว่าที่ลูกสะไภ้อะไรทำนองเนี้ย

[น้ำไหล]

ฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
#รีบไปอ่านพาร์ทถัดไปด่วนๆ