Who’s The KING? } 15 - Special part form Pramuk.

[คราม]

Who’s The KING?

Special part form Pramuk.

         

“กูจะยอมคัดเลือกก็ได้นะแต่... ระหว่างเราต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกัน”

                เพราะประโยคที่มาจากความมั่นใจของตัวเองเพียงประโยคกลับทำให้ผมต้องมาหลงรักคนที่ผมมอบประโยคนี้ให้มันไป... แลนด์
                ใบหน้าเชิดหยิ่งที่ตรงเข้ามาด่าว่าผมต่างๆ นานา ว่าผมดูถูกคนอื่นอย่างนู้นอย่างนี้ แลนด์ด่าว่าผมด้วยใบหน้าที่แดงจัดดูก็รู้ว่าโกรธ ทั้งๆ ที่ใจผมอ่อนลงแล้วยังอยากจะแกล้งมันอยู่ดีเลยเสนอข้อแม้บ้าๆ นั่นไป ไม่คิดเลยว่ามันจะผูกมัดให้ผมอยากจะอยู่ใกล้ๆ มันได้มากขนาดนี้


                ผมมักจะบังเอิญเจอมันบ่อยๆ ทั้งตอนออกไปข้างนอก ตอนเข้าเรียนวิชาเสริมก็มักจะเรียนต่อกัน แต่มันไม่เคยสักเกตเห็นผมเอง ก็พอจะรู้ว่าเพราะอะไร แต่มันยากจริงๆ ที่จะยอมรับ


                มันไม่เคยสังเกตเห็นผมเพราะเอาแต่มองหานรินทร์..


                ผมกับนรินทร์เราเคยอยู่โรงฝึกสอนเฟนชิ่งที่เดียวกันตอนม.ต้น พอม.ปลายก็ได้ลงแข่งในรายการเดียวกันแล้วผมก็เอาชนะมันมาได้ หลังจากนั้นก็ต่างแยกย้ายกันเข้ามามหาลัยแต่ก็ดันมาเจอกันอีก ได้แข่งกันอีกครั้ง กับคนที่อยู่ในสถานะคู่แข่งมันก็ยากที่จะแปรเปลี่ยนมาเป็นสถานะเพื่อน แน่นอนว่าเราสองคนไม่ได้เกลียดกัน


                ผมเริ่มตหงิดๆ เมื่อได้เห็นตอนแลนด์อยู่กับไอ้ริน ท่าทางต่างจากตอนอยู่กับผมลิบลับ ดูมีความสุข มีแต่ประกายของรอยยิ้ม ไม่เหมือนตอนอยู่กับผมที่มีแต่ความหยาบคายใส่กัน แต่ผมกลับมีความสุข มันเหมือนได้ปลดปล่อยความเป็นตัวเอง ไม่ต้องมานั่งปั่นแต่งใดๆ

ผมรู้ว่าตัวเองไปตกหลุมรักมันเข้าตอนไหน อาจจะเป็นวันที่ผมลากมันไปซื้อข้าวกล่องเซเว่นกิน วันที่ผมลากมันไปเดินงานขนม หรือบางทีอาจจะเป็นวันที่ผมเจอมันที่ลานดนตรี วันนั้นหน้ามันแดงเพราะฤทธิ์เหล้า ผมเลยไปส่ง พอเราลองพูดเพราะๆ ใส่กันผมก็ยิ่งได้เห็นความน่ารักของมัน พอผมรู้ว่าผมชอบมันผมก็บอกเลิกคนที่ไปไหนมาไหนด้วยทันที ไม่ได้ใช้คำว่าแฟนก็เพราะว่าเราไม่ได้ตั้งสถานะต่อกันก็แค่คนที่ไปไหนมาไหนด้วยเท่านั้น แลนด์มันคิดไปเองทุกอย่าง ผมเองก็ไม่เห็นความจำเป็นที่จะบอกก็เลยได้แต่ปล่อยผ่านไป

ผมอยากพามันไปให้คนที่บ้านได้รู้จักก็เลยมัดมือชกลากมันไปที่บ้าน หลังจากนั้นผมบอกที่บ้านว่าผมคงเป็นเกย์แล้วละ น่าแปลกที่พ่อกับแม่ทำเพียงแค่ส่ายหัวยิ้มๆ แล้วไล่ผมไปอาบน้ำให้ข้าวปุ้น มันคือการยอมรับ ที่เหลือก็คือตัวผมที่ต้องพยายามต่อเอง

แต่แล้วสิ่งที่ผมพยายามจะทำกลับกลายเป็นว่ามันทำให้ผมได้เห็นได้รู้อะไรที่ไม่อยากจะรู้

แลนด์ชอบนรินทร์

ผมตัดสินใจถามออกไปตรงๆ คิดว่าตัวเองคงยอมรับกับคำตอบได้แต่เปล่าเลย พอมันตอบรับในหัวก็คิดอะไรไม่ออกได้แต่ทำเฉยแล้วปล่อยให้มันเดินออกไป แต่ใครจะรู้หลังประตูนั่นรินก็ยืนอยู่มันได้ยินทุกอย่าง ไม่อยากให้มันได้เห็นตอนที่ผมอ่อนแอ ผมเดินผ่านมันไปทิ้งความเจ็บปวดไว้ตรงนั้น บอกกับตัวเองว่ายังไงก็ต้องลองดู

ผมพยายามเข้าหาอย่างที่อยากทำ แต่บางทีมันก็ทนไม่ได้ถ้าต้องเห็นคนที่ชอบไปอยู่กับคนอื่นที่เขามีใจให้ วันที่ไปห้องมันผมไม่คิดว่ารินจะมาสิ่งที่ทำได้ก็คือถอยออกมาตั้งหลัก แต่แลนด์กลับคิดว่าผมถอยเพราะจะเปิดโอกาสให้มันสองคน ตลกแล้ว ผมไม่ได้เป็นพระเอกขนาดนั้น แย่งชิงนั่นคือสิ่งที่ผมคิด

ผมบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป มันมองว่าผมเล่นตลก ยิ่งผมย้ำมันยิ่งไม่ยอมรับ สุดท้ายก็เดินหนีไป แต่สิ่งที่ติดมือผมมาคือสร้อยข้อมือดูก็รู้ว่าใครให้มา ผมเก็บมันไว้ ไม่คิดจะคืนไม่อยากเห็นเวลาที่สิ่งนี้อยู่บนข้อมือขาวๆ ของมัน

“ใครชนะได้แลนด์ไป ใครแพ้ก็ถอย” ผมพูดใส่ไอ้รินในเย็นวันหนึ่ง ผมบอกมันว่าชอบแลนด์มันหัวเราะผมก็หัวเราะ อยากตะบั้นหน้ามันชิบหายแต่ก็ต้องอดทนไว้

“ก็อยากจะทำแบบนั้นนะ แต่ไม่หรอก กูก็แค่พูดทำเท่ไปอย่างนั้น” ชีวิตมันไม่ใช่ในนิยายที่จะมาดวลกันเพื่อใครสักคนเพราะคนนั้นไม่ใช่สิ่งของสำหรับผู้ชนะ เขาคือมนุษย์มีจิตใจและมีสิทธิ์เลือก

“เดี๋ยวเรื่องนี้แลนด์ก็เป็นคนหาทางออกเองนั่นแหละ”

วันว่าแล้วผลของวันต่อมาก็คือผมแพ้ ผมไม่ได้เสียใจที่ผมแพ้ ไม่เลย แต่ที่เสียใจที่สุดก็คือการที่แลนด์เลือกที่จะเดินเข้าไปหานรินทร์ ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังของมันไปดวงสายตาที่เจ็บปวด เสียงน้องๆ พูดกันรอบข้างไม่ได้เข้าหูผมเลยสักนิด

มันเลือกแล้ว.. ทุกอย่างจบ.. ผมต้องทำใจ

 

[Sier]

มาอ่านความรู้สึกในมุมมองประมุขก็รู้สึกดีไปอีกแบบคะ
แต่...จบแบบนี้มันค้างมากอะ!!!

ปล. spin off บุ๊ค มิงค์ ไหมคะ ^^~

[น้ำไหล]

อูยย เจ็บ น้ำตาจิไหล

[เลื่อมประภัสสร]

สงสารประมุขเหมือนกันนะคะ แต่ก็อย่างว่า เรื่องของหัวใจเราจะไปบังคับมันได้ยังไงกัน T^T