ไอติม ตอนที่15

[มอคราม]

ตอนเย็นหลังจากกลับมาจากการเรียน การรับน้องยังไม่สิ้นสุดครับ มีเกมส์ให้เล่นน่าเบื่อมากกกก โตๆแล้วแต่ให้เล่นเหมือนเด็กบางครั้งไอ้พี่ว๊ากก็มาทำให้เอาสะดุ้งโหยงมึงกะจะให้กูหัวใจวายหรือไง แต่ที่แปลกคือไอ้เปอร์ไม่มายุ่งกับผมเลย อาจเป็นเมื่อเช้า หลังจากนั้นการรับน้องก็สิ้นสุดลง
“ติม” เสียงเรียกทำให้ผมหยุดชะงัก ….พูดถึงก็มาเลยนะมึง
“มีอะไร จะมาด่าอะไรอีก”
“เรื่องเมื่อเช้ากูขอโทษ…”
“ผมไม่คิดอะไรแล้ว เลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะ…..อีกอย่างผมผิดเองที่ทำผิดกฎ ก็สมควรที่พี่จะโกรธผมล่ะ”
“แต่กูก็ไม่ดีที่บุกไปห้องมึงแล้วเอาแต่ตวาดมึง”
“ไม่เป็นไรแล้วพี่ ขอบคุณพี่มากนะที่เป็นห่วง…ผมไปก่อนล่ะ” ผมเดินออกมาเพราะรู้สึกถึงใบหน้าพี่เปอร์ที่เศร้า และยิ่งคำพูดที่พูดกับไอ้พีมแล้ว…

ตอนนี้ผมกับไอ้วิคนั่งตรงโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าหอ วันนี้ไอ้วิคก็ยังซึมครับ รู้แบบนี้เมื่อคืนผมน่าจะพามันไปเที่ยวด้วย แต่เอ่อ….ไม่เข้าม่านรูดนะ
“วิคมึงยังไม่เลิกเศร้าอีกเหรอวะก็แค่ไอ้…ไอ้ไรนะไอ้หัวทองน่ะ”
“เป้…”
“อ่าใช่ๆ เลิกยุ่งกับมันเถอะ”
‘….’
“วิคฟังกูนะ มึงบอกว่าไอ้เป้มันเข้ามาดูแลมึงตอนที่กูย้ายโรงเรียนใช่ไหม”
ไอ้วิคพยักหน้า
“ก็คือมันมาแทนที่กูใช่หรือเปล่า”
มันพยักหน้าอีก
“แล้วตอนนี้กูอยู่ข้างๆมึงแล้วไง แล้วมึงจะหาคนมาแทนที่กูทำไม” ผมลูบหัวมัน
“ติม…ฮึก…”มันสะอื้นแล้วพุ่งมากอดผม
ผมก็ตัวแข็งเลยที่จู่ๆมันก็มากอด
“สัญญานะว่าจะไม่ไปไหนอีก…ฮือๆๆ”
“สัญญาดิวะ เอางี้เรียนจบไปหางานทำด้วยกัน”
“ฮึกๆๆมึงทำงานที่บริษัทป๊ากูนะ” ดูมันอ้อนสิ
“เออ…ถ้าป๊ามึงรับกูอ่ะนะ”
“ป๊าต้องรับติมแน่ๆ” ฟืดดดดดดด เสื้อกูเปื้อนขี้มูกมึงหมดแล้ว พึ่งอาบน้ำ….โถ่ๆๆๆ
“เอาผ้าเช็ดหน้าไหมมึง” ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าให้มัน มันรับไปก่อนจะ ฟืดดดดดดดดดด ระยะยาว
ผมขยี้หัวของไอ้วิค เป็นครั้งแรกที่มันมาร้องไห้แล้วกอดผม ผมไม่เคยรู้เลยว่าการที่ผมย้ายโรงเรียนจะทำให้มันต้องการใครมาแทนที่ผม ผมไม่ได้นึกถึงความรู้สึกมันเลยไอ้วิคก็เหมือนน้องชายของผม ผมไม่อยากให้มันเศร้า เอาไอ้วิคคืนไปเอาวิคตอเรียมาดีกว่า
“เลิกร้องได้แล้วน่า”
“กะ…ฟืดดดดดดดด …มัน…ฮึกๆๆ…เศร้านี่”
“เออน่าเลิกเศร้า เดี๋ยวกูหาแฟนให้”
“หืม..แฟน?” มันคงตกใจ
“จริงเหรอ เอ่อ…สรุปมึงอยากได้ใช่ไหม”
“เออ ชอบแบบไหนล่ะ”
“แบบหล่อ”
‘….’
“สูง”
‘….’
“บึกบึน”
‘….’
“ประมาณนี้ล่ะ โหดนิดๆก็ได้”
ผมแทบเอามือกุมหัว สเป็คมันโคตรเลย
“สรุปผู้ชายสินะ”
“อะ…อืม รังเกียจหรือเปล่า “
“รังเกียจอะไรเล่าเดี๋ยวหนับหนุน”
“จริงเหรอ รักติมที่สุดเลย” มันกอดแขนผมแล้วซบบ่า “ฉันเหมือนจะชอบคนอื่นได้อีกแล้วล่ะ”
“หืม? ชอบ? ใครวะทำไมไวจัง”
ติมฟังอย่าตกใจนะ
“อะ..อืม”
“ฉันชอบพี่เปอร์ล่ะ”
“หา…..เฮ๊ยยยยย มึงไปชอบมันตอนไหนวะ”
“ก็…เมื่อวานติมไม่อยู่ใช่ไหมล่ะ เห็นพี่เปอร์มาหาติมที่ห้องตอนนั้นฉันก็จะมาหาติมพอดีแล้วเลยเจอกัน พี่เปอร์เห็นฉันเศร้าก็เลยอยู่ด้วยกันทั้งวันเลย พี่เปอร์ดีดกีตาร์ให้ฟังด้วยนะ”
“หา…จริงเหรอวะ”
“จริงสิ พี่เปอร์ดีที่สุดเลย ดีกว่า…เป้ตั้งเยอะ”
“ถ้าชอบเดี๋ยวก็เชียร์ล่ะกัน”
“มานั่งกันทำอะไรตรงนี้” เสียงที่คุ้นเคยทำให้พวกผมหันไปมองคนที่เดินมาจากด้านหลัง ไอ้พีมเองแหละครับมันคงพึ่งกลับมาจากเล่นฟุตบอล
“ก็นั่งเฉยๆ”
มันขมวดคิ้ว เหมือนโกรธมองผมกับไอ้วิคไม่พอใจก่อนจะเดินขึ้นหอไป พวกผมมองหน้ากันอย่างงงๆก่อนที่ไอ้วิคจะพูดบางอย่าง
“อ๋อ…ฉันรู้ล่ะว่าพีมโกรธอะไร”
“อะไร?”
“นี่ไง” ไอ้วิคชี้ไปที่แขนผมซึ่งตอนนี้มันกำลังกอดแขนผมแน่น เอ่อ…แล้วทำไม?
“ทำไมวะก็แค่แขน”
“ก็ฉันกอดแขนติมอยู่ไง บางทีพีมคงหึงติมแน่ๆ”
“เฮ๊ย พูดไรวะ”
“แหมๆเขินล่ะสิ เรื่องจริงชัวร์คงหึงน่ะแบบนี้ฉันคงมาจับนู่นนี่ติมมั่วไม่ได้ล่ะ มีเจ้าของนี่เนอะ”
“ไอ้วิค เดี๋ยวเหอะมึง”
“โถ่ๆๆ แค่นี้เอง ขึ้นไปห้องเถอะสามีรออยู่นี่” ผมทำท่าจะด่าสวน แต่ร่างช้างน้ำระยะสุดท้ายก็โผล่มาพร้อมกับแฟนหนุ่ม
แมรี่….
“อยู่กับครบเลยนะ…..กล้ามคะแม่รี่ขอคุยกับเพื่อนนะคะ ขอไม่ขึ้นห้องนะ” มันพูดกระหนุงกระหนิงกับแฟนมัน ก่อนที่กล้ามจะขึ้นห้องไป
“มานั่งคุยไรกันเหรอ” ช้างน้ำมานั่งข้างๆพวกผม
“พอดีคุยไรกันนิดหน่อยน่ะ” ไอ้วิคบอก
“ว่าแต่ฟื้นคืนชีพแล้วเหรอยะวิคตอเรีย”
“อือ ดีขึ้นแล้ว”
“รู้ไหมกล้ามน่ะเขาเอาเรื่องแกมาบอกฉันด้วยนะ อ้อ..ว่าแต่ทำไมหายซึมล่ะ”
“คือ…”
RrrrRR เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น พอมองก็รู้ว่าเป็นเบอร์ไอ้พีม
“ว่าไง…หืมให้กลับห้องเหรอวะ…กินคนเดียวไม่ได้หรือไง….เออๆๆ….เดี๋ยวไป”
ผมกดวางสาย “เดี๋ยวกูกลับห้องก่อนนะ”
“ว๊าย อะไรเนี่ยฉันพึ่งมานะติมทิ้งกันเลย”
“ปล่อยติมไปเถอะ สามีโทรตามด้วยความหึงน่ะ”
“สามี!ใคร?? ติมซุกใครไว้”
“ก็ใครล่ะที่เป็นรูมเมทติมน่ะ”
“ว๊ายยยจริงเหรอคนหล่อๆคนนั้น”
“ใช่ๆ”
ผมมองบทสนทนาแล้วอยากกระโดดเตะพวกมันมาก แต่ก็ไม่อยากทำขี้เกียจเลยเลือกที่จะขึ้นห้องแทน พอไปถึงก็เห็นไอ้พีมนั่งกอดอกไม่พอใจบนโซฟา
“มาช้า”
“ช้าตรงไหนวะมึงโทรมากูก็ขึ้นมาเลย” ผมเดินไปนั่งๆข้างมัน
“ทำไมมึงกับเพื่อนคนนั้นสนิทกันขนาดนั้นวะ”
“อ้าวไอ้นี่ก็มันเป็นเพื่อนกูนี่หว่า”
“กูไม่ชอบให้มึงไปสนิทกับใคร” ผมนิ่งหมายความว่าไงที่ว่าไม่อยากให้ผมไปสนิทกับใคร
“มึงนี่พูดแปลกๆ”
.กูไม่ชอบที่เห็นใครมาแตะต้องมึง”ไอ้พีมมองผมก่อนที่ตัวของมันจะค่อยๆเคลื่อนมาหาผม ใบหน้าของเราห่างกันเพียงนิด ผมยังนิ่ง ตอนนี้ผมควรทำอะไรดี ไม่เคยใจเต้นแรงกับใครมาก่อนแต่สำหรับไอ้พีมหัวใจผมมันเต้นเร็วแรง แถมยังรู้หน้าร้อนผ่าวจนอยากซุกหน้าหนี นี่เรียกว่ารักหรือเปล่า ผมไม่เคยรู้…..
“หน้าแดงอะไร”
ผมผลักมันออกเมื่อใบหน้ามันเข้ามาใกล้
ไอ้พีมยิ้ม
“ไอ้เชี่ยยย” ผมทำท่าจะถีบมันแต่พอเห็นรอยยิ้มมันต้องชะงัก นี่สินะคนมีความรัก อา….ผมเริ่มเข้าใจ ถ้ามันขอผมคบผมอาจคบกับมันก็ได้ อ๊ากกกกกกกกกกกกก นี่มันกลายเป็นการ์ตูนตาหวานไปแล้วเหรอเนี่ยยยย กลับมาซะไอ้ติมอย่าหลงโลกสีม่วงสาเหตุเพราะมึงไม่เคยรู้จักรักนะเว้ยยย