ไอติม ตอนที่28 จบ!

[มอคราม]

“อึก…ตะ…ติม” เสียงเรียกของคนข้างๆพร้อมกับจับใบหน้าร่างโปร่งที่นอนฟุ่บลงกับรถให้หันมามองตน บอยมองใบหน้าของติมที่มีแต่เลือด
“ติม!! ติมฟื้นสิ” แม้จะพยายามเรียกแต่ก็ไร้ผล บอยไม่สนใจสภาพบาดเจ็บของตัวเองได้แต่กอดร่างที่อ่อนปวกเปียกเลือดโชกไว้ในอก
หวี่หว่อๆๆ เสียงตำรวจเข้าใกล้ทุกที
“ช่วยด้วย ช่วยไอติมด้วย!! อัก อ่อก” พูดไม่ทันไรเลือดก็กระอักไหลจากปากของบอย บอยฟุบลงกับพวงมาลัยแต่มือก็ยังคงจับมือของติมไว้
“ไปด้วยกันนะติม”

“หมอๆๆต้องช่วยน้องผมนะ หมอ!” แต๊ปตะโกนร้องไห้เมื่อร่างของติมหายไปในห้อง ไอซียู
“ติม ฮึกๆๆ” แต๊ปปล่อยโฮไม่สนใจใคร
“พีกอดปลอบคนรัก”
วิคเองก็ร้องไห้เช่นกันมีไผ่คอยปลอบ
“ติม…ถ้าผมห้ามไว้ตอนนั้น ฮึกๆๆ”
“อย่าโทษตัวองสิวิค”
“พี่ไผ่..ฮึกๆๆ…ผมผิดเอง ขอโทษครับพี่แต๊ป”
“ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก วิคไม่ผิดไอ้บอยต่างหาก!เพราะมัน!”
“เขาตายไปแล้วอย่าได้อาฆาตต่อกันเลย” พีบอก
“แต่เพราะมัน! ฮึก…”
เสียงวิ่งทำให้ทุกคนเงยหน้ามอง พีมวิ่งหน้าตื่นแล้วมาหาพี
“พี่ติมเป็นไงบ้าง!!”
“มึงยังจะมีหน้ามาหาน้องกูอีกเหรอ”
“ผมเป็นห่วงติม”
.อย่ามาให้เห็นหน้าอีก กูไม่ให้อภัยมึง มึงทำให้น้องกูเสียใจแล้วจะมาทำไม” แต๊ปทำท่าจะเข้าไปต่อยแต่ทุกคนช่วยห้าม
.ผมขอโทษ ผมผิดเอง ให้ผมอยู่ข้างไอติมอีกครั้งเถอะ”
“ออกไป ไอ้สัส! คนอย่างมึงกูไม่ยกไอติมให้”
“แต๊ปอย่าเสียงดังสิที่นี่โรงพยาบาลนะ”
“พีก็เข้าข้างแต่มัน”
“ก็พีมเป็นน้องฉัน ฉันควรจะให้โอกาสน้อง แต๊ป…. ฉันให้อภัยนายมากี่ครั้งจำได้ไหม นายเองก็เคยทำผิดแล้วขอโทษฉันก็ให้อภัย”
“อึก โถ่เว๊ย”
“ให้ติมเป็นคนตัดสินเถอะ”
“พี่”
“พีมพี่ช่วยได้ครั้งนี้ถ้าทำให้ไอติมเสียใจอีกพี่คงไม่ยอมยกไอติมให้เหมือนกัน”
“ขอบคุณครับพี่”
ผ่านไปหลายชั่วโมงหมอก็มาจากห้องไอซียู
“นะ…น้องผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ”
“เนื่องจากศีรษะถูกกระแทกอย่าแรงทำให้มีเลือดคลั่งในสมองเบื้องต้นหมอได้ทำการผ่าตัดแล้ว แต่ว่าสมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก……อาจทำให้คนไข้หลับอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ”
“มะ…หมอจะบอกว่า น้องผมจะหลับแบบนี้”
“ครับ…”
“หมอแล้วน้องผมจะฟื้นเมื่อไรหมอ หมอต้องช่วยน้องผมสิ หมอเป็นหมอนะ! ช่วยสิช่วย!” แต๊ปคลั่ง พีพยายามกอดปลอบ
“ผมทำได้แค่นี้ ผมขอโทษจริงๆ” หมอก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกไป
หมดสิ้นคำ ทุกคนต่างนิ่งค้างก่อนจะปล่อยโฮ พีมที่ได้ยินเรื่องราวก็ได้แต่นิ่งค้างน้ำตาไหลมาเองโดยไม่รู้ตัว จะไม่มีอีกแล้วรอยยิ้มนั้น กับ คำด่าที่เขามักได้ยินตลอด
“ติม….ฮึกๆๆ กลับมาหากูเถอะ กลับมา!!...”
หลังจากนั้น2วัน ทุกคนต่างมาเยี่ยมร่างที่หลับใหล ทันที่เปอร์รู้ข่าวก็แทบจะทรุดไปกองกับพื้นเช่นกัน เขาปล่อยโฮไม่อายใคร เช่นเดียวกับแมรี่ที่ไม่ร้องไห้ธรรมดายังด่าแช่งให้ติมฟื้นอีก
เปอร์ออกมาจากห้องหลังจากมาเยี่ยมไอติมทุกวันตอนเย็น แต่ครั้งนี้ออกมาก็เจอพีมพอดี
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง” เปอร์บอกเมื่อเห็นพีมทำท่าจะเดินเข้าไปในห้อง
“ว่ามา”
“มึงยังรักติมอยู่ไหม”
‘…’
“ถ้ามึงไม่รักยกเขาให้กู กูจะรักติม รักสุดหัวใจ….แม้ว่าติมจะเป็นแบบนี้ไปตลอดก็ตาม”
พีมที่นิ่งเงียบก็เอ่ยขึ้น “กูไม่ยกให้เพราะกูก็รักติมไม่น้อยไปกว่าใคร กูมันเลวเอง แต่กูจะไม่ทิ้งติมอีกแม้ติมจะเป็นแบบไหนก็ตาม”
เปอร์ทีได้ยิ้นก็ยิ้มแล้วเดินมาตบบ่า
“งั้นกูฝากติมด้วยนะเพราะเขายังรักมึง ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นอยู่ข้างๆติมนะ” พูดจบเปอร์ก็เดินจากไปด้วยความเศร้าเพราะถึงแม้เขาจะรักติมหรือแย่งมาแค่ไหน เขารู้ดีว่าติมคงไม่รักเขาตอบเหมือนเดิม

“นี่มันเวรกรรมอะไรถึงทำให้เป็นแบบนี้ ฮือๆๆ” แม่ของติมปล่อยโฮเมื่อทราบข่าวและพึ่งเดินทางมาถึง เธอร่ำไห้เรียกชื่อลูกชายที่ศีรษะถูกพันด้วยผ้าสีขาว ส่วนคนเป็นพ่อก็ได้แต่กุมมือลูกชายไว้
“ผมขอโทษที่ดูแลน้องไม่ดี”
พ่อตบบ่าแต๊ปว่าทำดีแล้ว
“แล้วคนนั้นล่ะ….”แม่เอ่ยถามถึงบอย
“ตายแล้วครับ”
“งั้นเหรอ….หรือแม่ผิดเองที่แยกพวกเขามา บางทีพวกเขาอาจรักกัน”
“มันข่มขืนติมนะแม่”
คำว่าข่มขืนหลุดมาจากปากของแต๊ปทำให้พีมที่ยืนอยู่หน้าห้องถึงกับตัวชาไปทั้งตัว
“แม่อย่าคิดแบบนี้อีกนะ เพราะติมจะเสียใจมากรู้ไหม”
พีมปิดปากตัวเองนึกถึงวันนั้น
ไม่เอา ปล่อยยยย อ๊ากกกก วันที่เขากับติมมีอะไรกันติมร้องทรมานแต่เขากลับไม่คิดอะไรทั้งยังทำรุนแรงถึงขนาดนั้น ทั้งยังทำร้ายจิตใจ
พีมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าพ่อและแม่ของติม
“ผมชื่อพีม ผมรักติมได้โปรดให้ผมกับติมคบกันด้วยเถอะนะครับ”
พ่อกับแม่ติมมองหน้ากันด้วยความงง แต๊ปทำท่าจะดึงออกแต่พ่อห้ามไว้
“เธอรักติมเหรอ”
“ครับผมรักติม”
“เธอพูดจริงเหรอ” พ่อถามต่อ
“ครับ”
“เธอก็รู้ว่าลูกฉันเป็นยังไงยังจะมาขอคบอีกเหรอ”
“ครับ! ผมจะขอคบกับติมแล้วสัญญาว่าจะรักตลอดไปไม่ว่าติมจะเป็นยังไงก็ตาม”
คำพูดของพีมทำให้ทุกคนอึ้ง
ผู้เป็นแม่ยิ้มรับ “ถ้าเธอรักติมจริงฉันก็ไม่ว่าอะไร แต่ขอให้รักลูกฉันจริงๆ ถ้าติมฟื้นฉันจะยกไอติมให้”
“ครับผมสัญญา ผมจะรักไอติมหวานของผมตลอดไป”

4 ปีต่อมา
ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวถือดอกไม้ช่อใหญ่เดินเข้ามาในห้องพิเศษในโรงพยาบาล ก่อนจะนำดอกไม้นั้นมาวางไว้บนมือของร่างที่นอนหลับใหลมานาน เขาทรุดนั่งข้างๆคนที่นอนอยู่บนเตียง
พีม นั่งมองร่างคนรักที่ยังหลับใหล ร่างกายซูบผอมตามวันเวลา ผมเริ่มยาวสลวยจนถึงกลางหลัง
“รู้ไหมวันนี้วันเกิดมึงนะ กูไม่ได้ซื้อเค้กมาเหมือนปีก่อนๆแต่กูมีบางอย่างมาให้มึงแทน” พีมหยิบกล่องสีแดงเล็กๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เปิดออกปรากฏแหวนทองคำขาว
“กูอยากให้มึงตั้งนานแล้วแต่รอให้ได้งานที่มั่นคงก่อน” พูดจบพีมก็ค่อยๆสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย
“แต่งงานกับกูนะ” พีมจูบปากบางซีด
“มึงจะแต่งงานกับกูใช่ไหม กูขอโทษที่ไม่ได้พามึงไปแต่งงานที่ต่างประเทศอย่างที่กูเคยบอก แต่…แต่ถ้ามึงฟื้นกูจะพาไปจริงๆ จะจัดงานให้ใหญ่โตเลย” พีมเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วยิ้มรับ
“กูคิดถึงมึง………..มึงอยู่ใกล้แค่นี้แต่ทำไมมันไกลนักวะ” เขากุมมือคนรักแน่นปล่อยโฮออกมา
“มึงรู้ไหม ไอ้สัส ไอ้เชี่ย กูไม่ได้โดนมึงด่ามานานแล้ว ……แก้วโคนันมึงก็ไม่มีใครใช้มานานแล้ว มึงฟื้นมาเถอะนะติม ไอติมหวานของกูฟื้นมาเถอะ”
นิ้วที่ไร้ความรู้สึกเริ่มขยับนิดๆทำให้พีมที่กุมเอามือเอาไว้ถึงกับตะลึงงัน
“ติม!”
นิ้วขยับอีกครั้งก่อนที่เปลือกตาของคนที่หลับใหลมานานจะเปิดออก
“ไอติม!!”
“คะ..ใคร” คนพูด พูดเสียงแหบแห้ง
“พีมไง ติมแต่งงานกับกูนะ!!!”

“เสื้อผ้าน่ะทำไมมีแต่รอยเปื้อนฮะ”
“ก็ทำงานนี่จ้ะ”
“ตัวเองแค่นั่งออกแบบไม่ใช่หรือไงแล้วทำไมคราบสีดำถึงเยอะแบบนี้พ่อสถาปัตย์ตัวดี”ไอติมเอ่ยขณะหยิบเสื้อให้คนรักดู
หลังจากเรื่องนั้นก็ผ่านมาได้เกือบ2ปีแล้ว ไอติมฟื้นมาและเข้ารับการรักษาจนแข็งแรง ทุกคนต่างดีใจ และยิ่งกว่านั้นพีมก็ขอไอติมแต่งงานอีกครั้งหลังจากขอครั้งแรกตอนที่ไอติมฟื้นแล้วไม่ได้ผลเพราะตอนนั้นคนเจ็บยังมึนๆ และการแต่งงานก็ได้จัดขึ้นในต่างประเทศและจดทะเบียนสมรสยังประเทศอเมริการัฐแคลิฟอร์เนียร์และตอนนี้ทั้งสองคนก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว
“ขอโทษน๊า”
“เฮ้อ…..นายเนี่ยนะ”
“อย่างอนนะที่รัก ฟอดดดดด” พีมกอดคนรักจากด้านหลังแล้วหอมแก้มง้อฟอดใหญ่
“คารมดีเหลือเกิน”
“ก็ใช้กับติมคนเดียว”
“พูดมากน่า”
“เขินล่ะสิ”
“ใครเขิน”
“ก็ตะเองไง”
“อ้วกกกกกกกก”
“ติมแพ้ท้องเหรอ”
“ชักจะลามปรามเดี๊ยะๆ”
พีมยิ้มมองไอติมก่อนจะสัมผัสใบหน้านั้น และรอยแผลเป็นบนหน้าผาก
“มันไม่เจ็บแล้วล่ะ”
พีมกดจูบลงหน้าผาก
“อย่าจากฉันไปไหนอีกนะ” พีมพูดเสียงเศร้า
ไอติมพยักหน้ารับก่อนจะเขย็งจูบปากพีม “ไม่ไปไหนแล้ว”
พีมดึงติมมากอด “ฉันจะรักติมตลอดไปสัญญา”
“ไม่ต้องสัญญาแค่ทำด้วยหัวใจไม่ใช่ข้อผูกมัด”
“อืม…ขอกอดเมียแบบนี้ได้ไหม”
“ก็กอดอยู่นี่ไง”
“พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันนะวันหยุดทั้งที”
“ไปไหน”
“ทะเล”
“ไม่เอาทะเลอีกแล้ว”
“งั้นน้ำตก”
“ตอนนี้คงแห้งไม่มีน้ำหรอก”
“งั้นจะไปไหน”
“ทะเล”
พีมหัวเราะ รู้สึกบทสนทนาคุ้นๆ
“งั้นชวนพวกเฮียและคนอื่นๆไปด้วยนะ”
“ได้เลยครับผม” พีมทำท่าทหารรับคำจากเจ้านายก่อนจะฟุ่บ อุ้มคนรัก
“ทำอะไร”
“ไปทำความสุข”
ติมยิ้ม
พีมอุ้มติมไปในห้องนอนก่อนจะค่อยๆปิดประตูลง แล้ววตามมาด้วยบทรักอันร้อนแรง