ไอติม ตอนที่27

[มอคราม]

ตอนนี้ผมกับไอ้วิคเดินออกมานอกมหาลัยเพื่อซื้อข้าวไปกินกัน ผมเดินมาหาแม่ค้าเจ้าประจำ
“อ้าววันนี้พ่อหนุ่มอีกคนไม่ได้มาเหรอจ้ะ”
ผมหยุดนิ่งเขาคงถามหาไอ้พีม “ไม่มาครับ”
ผมยิ้มให้แล้วเลือกถุงข้าวและกับข้าวไว้ ก่อนจะเดินไปหาไอ้วิคที่ยืนเลือกซื้ออีกร้าน แต่ผมก็ต้องหยุดชะงักก่อนที่จะเดินไปถึง เมื่อมีใครคนนึงปรากฏตัว ผู้ชายร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ต ใบหน้าหล่อมีหนวดเคราขึ้นเล็กน้อย
จู่ๆร่างกายผมก็สั่น ถุงในมือหล่นแตกจนคนหันมามอง
“บะ…”
“ไม่เจอกันนานเลยนะติม กูมารับมึงแล้วนะ”
“แฮ่กๆๆ บอย…” ผมหอบใจถี่ก่อนที่ร่างจะล้มลง รู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกยกขึ้นมา เสียงกระซิบยังคงดังขึ้น
“ในที่สุดก็เจอมึงซักที”
“บอย!” วิคเรียกชื่อคนร่างสูง
“วิค….”
“นายมาทำอะไรที่นี่ แล้วนั่นติมเป็นอะไร!”
“หึ ติมเป็นของกู…กูจะพาไปอยู่ด้วย”
“พูดอะไรน่ะ”
บอยไม่ฟังคำทัดท้านของวิคก่อนอุ้มติมเข้าไปในรถยนต์ที่จอดไว้ข้างทาง
“บอยจะพาติมไปไหน!” วิคไล่ตาม แล้วกดเบอร์โทรออกหาไผ่
“พี่ไผ่แย่แล้วมีคนพาติมไป โทรหาพี่แต๊ปให้ที!! ผมอยู่ข้างนอกมหาลัยเร็วเข้า!”
วิคมองทะเบียนรถ เขาทำได้แค่มองรถยนต์ที่เคลื่อนตัวออกไป ท่ามกลางความมึนงงของคนที่มองเหตุการณ์
วิคทรุดนั่งข้างถนนไม่นานแต๊ป พี และ ไผ่ก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกมา
“ใคร ใครพาติมไป” แต๊ปถาม
“บอยพาติมไป!!”
“ว่าไงนะ ไอ้บอย!!”
“ใจเย็นๆ แต๊ป ตอนนี้เราให้ตำรวจสกัดแล้วนะ”
แต๊ปสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไปโดยมีพีซ้อนหลัง ไผ่โยนหมวกกันน็อคมาให้วิค วิคนั่งซ้อนท้ายและรถก็เคลื่อนที่ตามไป โดยที่วิคไม่ลืมที่จะโทรหาใครบางคน

‘ไอ้ติมมึงนี่เตะบอลห่วยว่ะ’
‘ก็กูเล่นไม่เก่ง’
‘มาเดี๋ยวกูสอน’
นั่นสิผมลืมไปได้ยังไงกัน ผมกับบอยเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนถึงจะอยู่กันคนละห้องแต่เราสนิทกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ตลอดเวลา…..จนหลายคนแซวพวกเราบ่อยๆว่าเป็นคนรักกัน แต่ผมก็ไม่เคยคิดเกินเลยสักครั้ง
‘มึงจะย้ายโรงเรียนจริงๆเหรอวะ’
‘อือ…’
‘ย้ายทำไมวะ’
‘พอดีแม่กูอยากให้ย้ายน่ะ’
‘แล้วมึงจะอยู่บ้านเดิมไหมวะ’
‘ไม่ว่ะ กูจะอยู่บ้านป้าเพราะมันใกล้โรงเรียน’
…….เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นหลังจากนี้
งานเลี้ยงอำลาที่จู่ๆผมก็ลืมมันไปอาจเป็นเพราะ
‘กูกลับก่อนแล้วกัน’
‘จะกลับแล้วเหรอวะติม’
‘เออ…วิคจะกลับพร้อมพวกกูไหม’
‘พอดีเดี๋ยวพ่อฉันมารับน่ะ’
‘งั้นกูกลับกับไอ้บอยกลับก่อนแล้วกัน’
ผมกับบอยเดินกลับบ้านเพราะข้ามสะพานลอยไปก็ถึงบ้านผมแล้ว ส่วนบ้านไอ้บอยก็ข้ามสะพานต่อรถเมลล์นิดเดียวก็ถึง เราเดินไปด้วยกัน แต่ไอ้บอยกลับเงียบตลอดทาง
‘มึงเงียบทำไมวะ’ ผมพูดกับมันเมื่อมาถึงเส้นทางเปลี่ยวยิ่งมันเงียบก็ยิ่งหลอน
‘นี่มึงรู้เปล่าโรงเรียนที่กูจะย้ายไปอ่ะนะ ว่ากันว่าสาวสวยตรึมนี่ถ้ากูเจอสาวๆจะแนะนำให้มึง…เฮ๊ย ผลักกูล้มทำไมวะ’ ผมหัวเสียเมื่อจู่ไอ้บอยก็ผลักผมล้มลง
‘ติม…’
‘อะไร’ ผมค่อยๆลุกแต่เหมือนเท้าผมจะแพลงซะแล้วล่ะ
‘สัดเอ๊ย มึงกูลุกไม่ได้แล้วเนี่ยเล่นเชี่ยอะไร’
‘กูจะไม่ยอม ไม่ยอมยกมึงให้ใครเด็ดขาด’พูดจบไอ้บอยก็กระชากผมแล้วลากไปข้างทางที่มีป่ารก
‘ทะ..ทำอะไร กูเจ็บนะเว้ย’
แคว่กกกก เสื้อทุกฉีกขาด
‘ไอ้บอย…’
‘กูจะทำให้มึงเป็นของกู’
‘มะ..ไม่ ปล่อยยยยยย มึงอย่า!!’ กางเกงถูกร่นออก ผมพยายามดิ้นแต่ก็ถูกชกปากและท้องจนตัวงอ
‘อะ…บะ…’
ปึก! หมัดเน้นๆต่อยมาที่ท้องผมอีกครั้ง
ขาผมถูกแยกออกก่อนที่แก่นกายมันสอดเข้ามาไม่ยั้ง ไม่มีการเล้าโลม แม้จะเข้าไปไม่ได้แต่ก็ยังถูกกระแทกจนเข้าไปจนสุด ผมร้องเสียงดังมากแต่เพราะแถวนั้นไม่มีใครเดินผ่านมากนักจึงไม่มีใครรับรู้
‘มึงต้องเป็นของกู’
จากนั้นหลังจากที่โดนกระทำจนหนำใจหลายรอบผมก็สลบลง รู้ตัวอีกทีผมก็นอนอยู่หน้าบ้านตัวเองและได้ยินเสียงกรีดร้องของแม่เมื่อมาเห็นสภาพผม
จิตใจผมถูกกระทบกระเทือนอย่างหนัก ได้แต่เหม่อลอย พ่อกับแม่และเฮียพาผมไปพบจิตแพทย์เกือบทุกวัน ส่วนไอ้บอยมันก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแม้ทุกคนโดยเฉพาะเฮียจะพยายามหาตัวก็ตาม
กว่าผมจะหายช่วงปิดเทอมก็สิ้นสุดลงและผลของการรักษาด้วยจิตใจผมก็ลืมช่วงเวลาที่เคยมีไอ้บอยไปจนหมดสิ้น………
ใช่! ผมควรจะลืมมัน ไม่ควรจะไปนึกถึงมันอีกแต่ผมยังพยายามจะฟื้นความทรงจำเรื่องของมัน!
พรึ่บ! ผมลืมตาตื่น ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมา รู้สึกปวดหัวรุนแรง
“ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงที่ดังขึ้นทำให้ผมผวาหนีแต่ก็ติดประตูรถ
“ไอ้บอย!”
“ใช่กูเอง ไม่เจอกันนานเลยติมมึงไม่เปลี่ยนเลยแต่สวยกว่าเดิม”
“ไอ้โรคจิต! มึงพาตัวกูมาทำไม”
“จะพาไปอยู่ด้วย”
“กูไม่ไปไอ้สัส”
.จะพาไป มึงต้องไปกับกู รู้ไหมกูต้องใช้เวลาหาตัวมึงนานแค่ไหน ครอบครัวมึงย้ายหนี หนีทุกอย่างกว่ากูจะเจอมึงมันนานมากรู้ไหม”
“กูไม่รับรู้!..... ดีเจอมึงก็ดีกูจะได้….”
หวี่หว่อๆๆ เสียงไซเลนซ์ตำรวจทำให้ไอ้บอยสบถคำใหญ่ก่อนจะเร่งเครื่อง
“ทำเชี่ยอะไรหยุด!”
“เหี้ยใครบอกตำรวจวะ”
“มึงหยุดรถซะ”
“ไม่!”
บรืนนนนน ไอ้บอยเหยีบคันเร่งอีกเส้นทางข้างหน้าถึงแม้รถจะไม่เยอะแต่ก็อันตราย เสียงหวอเริ่มไกลออกๆไปทุกที
ผมตัดสินใจ…
“เฮ๊ยทำอะไรวะ”
“กูไม่ยอมไปไหนกับมึงเด็ดขาด ถ้ายอมไปกูยอมตายดีกว่า!” ผมยื้อพวงมาลัยรถไปมา ตายก็ดีเหมือนกันแก้แค้นไอ้บอยด้วยการฆ่ามันให้ตายถึงตัวเองจะตายด้วยก็ตาม
“หยุด!! ไอ้ติม”
“กูไม่หยุด ถ้ารักกูมากนักมาตายพร้อมกันเลยดีกว่า”
เอี๊ยดดดดดดดด โครมมมมม