ไอติม ตอนที่26

[มอคราม]

ฟ้าเริ่มสว่าง ผมยังคงพิงบ่าแกร่งอยู่อย่างนั้น มือหนาจับมือผมไว้แน่น
เช้าแล้วสินะ
“ไหนขอดูหน้าซิ” พี่เปอร์จับหน้าผม
“ไหนยิ้มดิวะ”
“หืม?”
“ยิ้ม”
ผมฉีกยิ้มแบบไม่เต็มใจ
“วันนี้สอบแล้วนะมึง พยายามให้เต็มที่กับที่กูสอน”
“อืม แน่นอนอยู่แล้ว”
พี่เปอร์พาผมไปส่งที่หอ ผมรู้สึกโหวงในอกไม่อยากไปหอตอนนี้
“ถ้ามันทำอะไรอีกกูจะช่วยมึงเอง”
“ขอบใจพี่มากนะ”
“พี่มากที่ไหน พี่เปอร์ต่างหากเว้ย”
ผมยิ้ม
“ยิ้มได้แล้วนะ”
ผมนิ่ง “พี่นี่เล่นผมตลอดเลยนะ….แล้วเมื่อคืน…..พี่ขึ้นห้องทำไม”
“พอดีจะกลับแล้วล่ะ แต่เห็นผู้หญิงวิ่งลงมาจากหอน่ะ แล้วเกิดเป็นห่วงมึงขึ้นมาเลยลองขึ้นไป….”
คำว่าเป็นห่วงทำให้ผมรู้ดีใจนิดๆ เราสองคนเดินไปถึงหอพี่เปอร์ขอขึ้นไปด้วยพราะกลัวว่าไอ้พีมจะทำอะไรผม แต่พอเข้าไปในห้องก็พบแต่ความว่างเปล่า
“ไม่อยู่” พี่เปอร์พูด
“บางทีอาจจะไม่กลับมาแล้วก็ได้” ผมแค่นยิ้ม .พี่เปอร์ไปเตรียมตัวเถอะ ขอบคุณที่มาส่งครับ”
“งั้นกูไปนะ”
“อืม…”
หลังจากที่ประตูปิดลงผมก็นั่งทรุดอยู่บนโซฟา น้ำตาที่เหือดหายไปไม่กี่ชั่วโมงตอนนี้มันค่อยๆไหลออกมา มองแก้วลายโคนันที่คว่ำอยู่หลังตู้เย็นก็ยิ่งทำให้ผมใจหาย
ผมเช็ดน้ำตาก่อนจะทำธุระส่วนตัวเพื่อเตรียมตัวไปสอบ
ทันทีที่ไอ้วิคเดินมาเคาะประตูห้องผมเหมือนทุกวันก็ผงะกับสภาพของผม
“ติมทำไมตาเป็นแบบนั้นล่ะ เมื่อคืนติวต่อเหรอ”
“เปล่า…”
“แล้วตา”
ผมกับมันเดินลงจากหอเดินไปตามทางเรื่อยๆ ไอ้วิคคงกำลังสงสัยอยู่แน่ๆแต่มันไม่กล้าที่จะถาม ผมเลยเปิดปากพูดเอง เพราะยังไงมันก็ต้องได้รู้อยู่แล้ว
“กูกับไอ้พีมเลิกกันแล้วนะ”
“หา!ว่าไงนะ!”
“เลิกกันแล้ว เมื่อคืน”
“ทำไมล่ะเลิกทำไม ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ ถ้างั้นก็รีบๆปรับความเข้าใจกันสิ!”
ผมสูดหายใจ “ไอ้พีมพาผู้หญิงมานอนบนห้องน่ะ”
ไอ้วิคเบิกตากว้าง มันคงตกใจไม่แพ้ผมเหมือนกัน
“ไม่จริงน่าพีมเนี่ยนะ”
“มึงอย่าลืมดิว่านิสัยที่แท้จริงมันเป็นยังไง”
“ติม…”
“กูไม่เป็นไรแล้ว เพราะยังไงเลิกกันก็ดีแล้วถ้าคบไปนานกว่านี้จะยิ่งทรมาน”
“ฉันจะอยู่ข้างติมนะ”
“ขอบใจ” ผมยิ้มบางๆ แต่ก็ต้องหยุดเดินเมื่อตรงหน้าคือไอ้พีมที่กำลังเดินควงกับผู้หญิงคนใหม่ ไม่ใช่คนเมื่อคืนบางทีคงหาใหม่ได้อีกแล้ว
ผมจะเดินหลบแต่มันดันพูดซะก่อน
“เดี๋ยว”
“มีอะไร”
“วันนี้กูจะพากิ๊ฟไปนอนบนห้อง”
ผมพยายามพูดให้เป็นปกติ
“แล้วไง”
“อย่ามาพังประตูอีกแล้วกันเพราะเราเลิกกันแล้ว” พูดจบมันก็เดินออกไป ผมได้แต่แค่นยิ้มแต่น้ำตามันกลับไหลมาแทน เมื่อคืนใครกันที่บอกว่า อย่าเลิก ใครกันที่บอกขอโอกาส แต่แค่มี่ชั่วโมงก็เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
“ติมอย่าร้องนะ”
“ฮึก..ก…ก” ผมกอดไอ้วิคแน่น รู้สึกบ่าของมันตอนนี้พอจะซับน้ำตาให้กับผมได้
การสอบของวันนี้ผ่านไปด้วยดี ผมทำข้อสอบได้ แต่กลับไม่รู้สึกดีใจซักนิด และอีกอย่างเรื่องที่ผมกับไอ้พีมเลิกกันก็กระจายข่าวไปทั่ว สาเหตุคงมาจากไอ้พีมที่เดินควงผู้หญิงใหม่มาเย้ยผม
“ไม่อร่อยเหรอ” ไอ้วิคถามผมที่เอาแต่เขี่ยข้าว
“เอ่อ อร่อยสิ”
“ติม…วันนี้มานอนห้องฉันไหม”
“ไม่ต้องหรอก”
“แต่…”
“กูไม่เป็นอะไรจริงๆ”
ใครบอกว่าไม่เป็นอะไร ตอนนี้ผมกำลังเศร้าอยู่มากต่างหาก
แสงยามเช้าหายไปเปลี่ยนมาเป็นยามค่ำคืนแทน เวลาช่างผ่านไปเร็วนักผมได้แต่นั่งอยู่บนเตียงฟังเสียงบทรักของห้องข้างๆที่ยังดังระงมไปทั่ว พยายามไม่คิดอะไรแต่ผมก็ทำไมไม่ได้อยู่ดี ทำไมผมถึงอ่อนแอนักไอ้ติมคนเดิมหายไปไหน

ปึก!
“กรี๊ดดดดดด”
.มึงทำให้น้องกูเสียใจไอ้พีม!!” เฮียปล่อยหมัดไปที่ไอ้พีมโดยมีพวกผมคอยห้าม
“มึงมันเลว กูอุตส่าห์เชื่อใจมึงไอ้เหี้ย มึงนอกใจไอ้ติมทำไม!!” เฮียพยายามจะเข้าไปต่อยอีกแต่ผมกับไอ้วิคช่วยกันห้ามไว้
“เฮียอย่าสิ”
“ทำไมไอ้ติมกูควรจะฆ่ามันด้วยซ้ำมันทำให้มึงเสียใจ”
“ตอนนี้กูไม่เสียใจแล้ว”
“เออ! กูก็ไม่เสียใจเหมือนกันแหละกูดีใจซะอีกจะได้เลิกกับมึงซักทีแม่งขยะแขยงว่ะ ถุย!” คำพูดที่เสียดแทงทำให้เจ็บในอก
“มึงไอ้พีม ปล่อยดิวะกูจะไปต่อยมัน”
เพี๊ยะ! แรงตบดังขึ้น ใบหน้าของไอ้พีมหันไปตามแรง
เพี๊ยะ! ครั้งที่สองตามมาติดๆ
“พะ…พี่”
“ทำไมเป็นคนแบบนี้ฮะพีม พี่เสียใจมากรู้ไหม นอกใจติมไม่พอยังพูดร้ายๆอีก”
“พี่”
“พอที! พี่ไม่ชอบที่พีมทำตัวแบบนี้ พี่จะไม่ยอมให้พีมมาเข้าใกล้ติมอีก เพราะพีมมันเลวเกินไป”
พี่พีพูดด้วยน้ำตาคลอแล้วเดินมาหาผม
“พี่ขอโทษนะติมกับน้องชายพี่ ลืมมันไปเถอะก็แค่คนคนนึงเท่านั้นแหละ”
“พี่!”
“ไปกันเถอะติม”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปพร้อมกับพี่พี ส่วนเฮียก็ได้แต่จ้องหน้าไอ้พีมก่อนเดินตามมาเช่นกัน ผมไม่รู้ว่าใบหน้าไอ้พีมเป็นแบบไหนเพราะผมไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับมันอีก พอทีกับคนอย่างมันกับรักครั้งแรกของผม
บรรยากาศหน้าหอตอนเย็นที่มีสายลมเย็นๆพัดเข้ามาช่างน่านอนยิ่งนัก ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่กับไอ้วิคเราสองคนคุยกันเรื่องเรื่อยเปื่อยก่อนที่ผมจะนึกอะไรบางอย่างขึ้น
“วิคกูถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไรเหรอ”
“รู้จักคนชื่อบอยไหม”
“บอย? คณะอะไรเหรอ”
“เปล่า บอยที่โรงเรียนเก่าหรือที่ไหนซักแห่งที่เกี่ยวับพวกเราน่ะ”
“บอย? อ๋อมีสิ บอยห้อง 8 ไง พีมจำไม่ได้เหรอออกจะสนิทกัน”
“สนิทกัน! กูจำไม่เห็นได้เลย นึกหน้าไม่ออกด้วยซ้ำ”
“หืม ความจำสั้นหรือไง ล่าสุดเราเจอบอยกันงานเลี้ยงอำลาไง”
“งานเลี้ยงอำลา?”
“นั่นสิเนอะ ติมจำไม่ได้นี่”
“วิคมึงฟังกูนะ กูจำอะไรไม่ได้เลย กูจำคนชื่อบอยไม่ได้ จำงานเลี้ยงไม่ได้”
“หืม! ทำไมล่ะ อายุแค่นี้ความจำเสื่อมหรือไง”
ผมเบิกตากว้าง “ความจำเสื่อมเหรอ….วิคหรือกูจะความจำเสื่อมจริงๆ”
“หืม”
“แต่กูจำไม่ได้จริงๆนะ บางทีกูต้องถามเฮียแล้วล่ะ เฮียคือคนที่เก็บความลับอะไรบางอย่างไว้”
“คุยกันอะไร” เสียงนึงดังขึ้นพร้อมกับพี่เปอร์ที่ถือกีตาร์มาด้วย
“พี่เปอร์มาทำอะไรเหรอครับ”
“มาซ้อมชมรมน่ะ แล้วผ่านตรงนี้พอดี”
.ผ่านมาพอดีหรือตั้งใจครับ”ไอวิคยังถามต่อ
พี่เปอร์มองมาทางผมก่อนจะหลบสายตา
“งั้นไหนๆพี่เปอร์ก็มาแล้วเล่นเพลงให้พวกเราซักเพลงได้ไหมครับ”
“ติมอยากฟังไหม”
พี่เปอร์เริ่มดีดกีตาร์ ก่อนที่เพลงประกอบนั้นจะดังขึ้น
ถึงไม่ได้รักตัวฉันขอแค่ให้เธอไว้ใจ
ผู้ชายคนนี้หวังดีกับเธอเสมอ
ฉันคงไม่มี ไม่กล้ารู้สึก ไม่กล้าจะนึกอะไรไปมากกว่านี้
ให้เธอทุกอย่าง ด้วยความหวังดี ตอบมาแค่นี้ก็ดีก็ขอบใจ
แค่เพียงเธอบอกว่าเป็นเพื่อนดีที่สุดเท่านั้น
แค่นี้ก็ฝันตื้นตัน สุดหัวใจ
เมื่อเธอต้องเจ็บกับความรัก หรือวันไหนอยากประชดใคร
อยากให้รู้เอาไว้ ว่าฉันยังรอเสมอ

ผมนั่งนิ่งฟังพี่เปอร์ดีดกีตาร์และร้องเพลง ทำไมถึงรู้สึกเหมือนพี่เปอร์กำลังจะสื่อบางอย่างที่ผมไม่ควรจะรับรู้ ไอ้วิคที่นั่งฟังยังสัมผัสเนื้อหาของเพลงได้มันหันมามองผมแล้วยิ้มบางๆเหมือนเห็นใจคนร้อง

มีไหล่เอาไว้ให้ซบ มีมุมให้เธอได้พัก
มีตักให้เธอหนุนนอนเมื่อเธอเหน็ดเหนื่อยใจ
ถึงไม่ได้รักตัวฉัน ขอแค่ให้เธอไว้ใจ
ผู้ชายคนนี้หวังดีกับเธอเสมอ

ขอบคุณสำหรับความหวังดีแต่ผมคงทำได้แค่รับไว้เท่านั้น ผมกับพี่เปอร์ประสานสายตากันต่างคนต่างสื่อความหมาย และดูเหมือนพี่เปอร์จะรู้ว่าผมคิดยังไง พี่เปอร์จึงร้องท่อนนี้อีกครั้ง

ถึงไม่ได้รักตัวฉัน ขอแค่ให้เธอไว้ใจ
ผู้ชายคนนี้หวังดีกับเธอเสมอ……..