ไอติม ตอนที่25

[มอคราม]

หลังจากที่ผมเข้าโรงพยาบาลก็ผ่านมาได้ 3 เดือนแล้วครับทุกอย่างดำเนินไปอย่างเหมือนเดิม แต่ขนมที่พี่เปอร์เอามาให้จัดเต็มตลอดตั้งแต่ผมเข้าโรงพยาบาลพี่แกให้มาเยอะมากๆ ถึงจะอย่างนั้นกลับไม่รู้สึกสนิทใจเท่าไรนัก และผมรู้สึกว่าพี่เปอร์ดูอ่อนลง
“วันนี้ตอนเย็นอย่าลืมมาติวล่ะ พรุ่งนี้สอบใช่ไหม”
“ครับ”
“คงเกือบโต้รุ่งนะแต่ถ้าจบบทไวก็เลิกไว ไม่ต้องห่วงหรอกห้องสมุดคนเพียบแน่ๆ”
“ครับ” ผมพยักหน้าแล้วลุกเดินออกไปหาพีมที่มายืนรอพอดี ผมไม่รู้ว่าสายตาที่พี่เปอร์มองเป็นแบบไหนแต่ผมคงจะแคร์เขามากไม่ได้
“กลับดึกเหรอ”
“อืม…คงโต้รุ่ง”
“ขนาดนั้นเชียว”
“ก็ใช่น่ะสิ ใครจะไปเก่งเหมือนมึงล่ะ อ่านๆๆก็เข้าใจ”
ประตูห้องถูกไขออก ผมเดินตามพีมเข้าไปในห้องแล้วทรุดตัวลงบนโซฟา
“อย่าไปที่ไหนกัน2คนล่ะ”
“หมายถึงอะไร”
“ก็มึงกับไอ้หมอนั่นไง”
“อ๋อ…ไม่ต้องห่วงวันนี้คนโต้รุ่งเยอะแน่ๆ”
พีมจับหัวผมขยี้แล้วมานั่งข้างๆ
ภายในห้องเงียบสงัดรับรู้ถึงมือหนาที่สัมผัสคอ
“พีม…”
“เราไม่ได้ทำอะไรกันมานานแล้วนะ….กูจะทำเบาๆ”
“ผมเบี่ยงตัวหนี”
“ติม….”
“เอ่อ…วันนี้กูมีติว”
“มึงปฏิเสธกูมาหลายรอบแล้วนะ”
“ก็มันเจ็บ”
“แต่ครั้งนี้กูจะอ่อนโยน น่านะ”มันพูดแล้วเอามือสอดเข้ามาในเสื้อ
“ไอ้พีม! หยุด!”
“ทำไมวะ ทำนิดทำหน่อยไม่ได้!”
“กูไม่อยากทำ”
“ทำไมไม่อยากทำ หรือว่าจะไปอยู่กับมันทั้งคืนกลัวว่ามันจะรู้”
.ไอ้พีมหยุดซักที น่ารำคาญ!”
“เออกูมันน่ารำคาญ! กูก็รำคาญมึงเหมือนกันแหละ!” พูดจบมันก็เดินออกไปจากห้อง ผมได้แต่กุมหัวตัวเองด้วยความเหนื่อย เหนื่อยกายและเหนื่อยใจ ผมรู้ว่าไอ้พีมมันคงหงุดหงิดที่ไม่ได้มีอะไรกัน แต่ผมกลัว เหมือนครั้งนั้นแม้จะผ่านมานานแต่ความเจ็บยังฝังใจ
“ไอ้บ้าเอ๊ยครั้งแรกมึงเสือกรุนแรงทำไมล่ะ”
ก็อกๆ
“ติม”
ผมเดินไปเปิดประตู
“มีอะไรเหรอวิค”
“พอดีพี่ไผ่ซื้อช็อคโกแลตมาให้ มากินด้วยกันไหม”
ผมเดินตามวิคเข้าไปในห้อง ตอนนี้วิคเป็นแฟนกับพี่ไผ่แล้วครับหวานกันจนมดจะขึ้นห้องมันอยู่ล่ะ เพราะบวกความหวานของแมรี่กับกล้ามไปด้วย แต่คงมีแต่ห้องผมที่นับวันกำลังจะเหี่ยวเฉาลงเรื่อยๆ
“วิคกินเถอะกูไม่กินหรอก”
“อ้าวแล้ว….”
“กูไม่อยากอยู่ห้องว่ะ กูเบื่อ”
“ทะเลาะกับพีมอีกแล้วเหรอ”
“อืม…”
“ทำไมไม่คุยกันดีๆล่ะ”
“คุยแล้ว แต่ก็ทะเลาะกันทุกที”
“ติม….”
“กูไม่เป็นไรหรอกน่า ว่าแต่มึงกับพี่ไผ่ถึงไหนแล้ววะ”
“ถึงไหนแล้วคือ…”
“ก็..”
“ปะ…เปล่านะ ยะ..ยัง”
“ยังไม่ได้พูดอะไรเลย พี่ไผ่เขาเป็นสภาพบุรุษพอมึงไม่ต้องห่วง”
“อืม” วิคยิ้ม ก่อนจะพูดเปลี่ยนเรื่อง “แต่ช่วยกินหน่อยนะ กินคนเดียวไม่หมดอ่ะ”
“เก็บไว้กินตอนติวดีกว่ามั้ง”
“งั้นเหรอ” วิคยิ้มแล้วนำช็อคโกแลตส่วนหนึ่งไปแช่ในตู้เย็น
ผมมองวิคที่ช่วงนี้มีความสุขอย่างมาก ไม่เว้นแม้กระทั่งแมรี่ที่สุขมานานแล้ว แต่ทำไมถึงมีแต่เพียงผมที่ยังคงมีความทุกข์กับความรัก
“เหนื่อยชะมัด…”

ผมนั่งมองโทรศัพท์ที่ไร้ข้อความเหมือนทุกครั้ง ปกติถ้าผมมาติวพีมจะส่งข้อความให้กำลังใจมาเสมอและทุกครั้งที่มันสอบผมก็จะส่งข้อความไปให้มันก่อนสอบทุกครั้ง แต่ครั้งนี้…
“ติม….”
“อะ…เอ่อ ขอโทษครับ”
“พรุ่งนี้สอบแล้วนะตั้งใจอ่านหนังสือหน่อย ถ้าไม่เข้าใจก็ถามได้ เดี๋ยวกูเล็คเชอร์สิ่งที่ต้องเน้นให้นะ”
“ครับ….”
ไม่ใช่เวลาที่จะมากังวลพรุ่งนี้ต้องสอบแล้ว ผมนั่งก้มหน้าอ่านหนังสืออย่างจริงจังอีกครั้งเหมือนเด็กคนอื่น ช็อคโกแลตที่เตรียมมาด้วยกลายเป็นหมันเพราะไม่มีใครแตะซักคน ขนาดแมรี่ยังมุ่งมั่นอ่านจนเด็กเรียนยังอาย เวลาเล่นคือเวลาเล่น เวลาเรียนก็เรียน
การติวเป็นไปอย่างทรหดทั้งเหนื่อยกับการอ่านหนังสือที่สมองอย่างผมกว่าจะเข้าใจก็ต้องอ่านทวน3 รอบและยังต้องต่อสู้กับความง่วงที่ยังคงมาเรื่อยๆ
ป็อก นิ้วของพี่เปอร์ดีดหน้าผากผม
“หึ เห็นจะสัปหงกเลยดีด”
“เจ็บนะเว้ย”
“ก็ดีดให้เจ็บไงจะได้คลายความง่วง”
“ถ้าแบบนั้นผมเอาคืนบ้างดีกว่า”
“เฮ๊ย อย่านะ”
“ไม่ได้เอาหน้าผากมา”
“ไม่เอา” พี่เปอร์ปิดเหม่งตัวเองไว้
“คิดจะเบี้ยวเหรอ”
“ชู่ว์!” ทั้งสองคนเงียบๆหน่อยสิ วิคกระซิบปราม พวกผมหยุดเล่นแต่ก็หันมายิ้มและหัวเราะเบาๆให้กัน อา…อย่างน้อยตอนนี้ก็คลายความง่วงและความเครียดได้พักนึง

“เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ เพราะวิคบอกว่าวันนี้จะไปค้างกับแมรี่”
“ไม่ต้องหรอกพี่ ผมไปคนเดียวได้”
“ตอนเที่ยงคืนเนี่ยนะ”
“เอ่อก็….”
“พี่ส่งแค่หน้าหอไม่ขึ้นไปข้างบนหรอก”
ผมพยักหน้ารับคือผมก็กลัวด้วยอ่ะนะ…ตลอดทางเราก็คุยเรื่องทั่วๆไปก่อนจะมาหยุดที่เรื่อง
“คบกับแฟนไปกันได้ดีไหม”
“เอ่อ….ก็ครับ”
“งั้นเหรอ….”
ผมเลือกที่จะหยุดปากแล้วใช้ฝีเท้าเดินมากกว่า ไม่นานเราสองคนก็มาอยู่หน้าหอ
“ผมไปนะครับ”
“ฝันดีนะ”
ผมหยุดชะงัก “ฝันดีนะครับพี่เปอร์”
อืม…
ผมเดินขึ้นไปบนหอ กำลังจะไขกุญแจกุญแจเข้าไปในห้องแต่สิ่งที่อยู่หน้าประตูทำให้หยุดชะงัก
ร้องเท้าส้นสูงผู้หญิง….
ทำไมมาอยู่ที่นี่ ผมเม้มปากไม่อยากให้เป็นอย่างที่คิด มือผมกำลังสั่นเมื่อเปิดเข้าไปในห้องทุกอย่างมืดสนิทผมค่อยๆปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง
ผมปิดปากตัวเองแน่นเมื่อได้ยินเสียงของห้องข้างๆ
“อ๊ะ เร็วๆพีม บัวจะออกแล้ว”
“จะรีบออกไปไหนละฮึ เรามีเวลาอีกตั้งเยอะ”
“แหม…ถ้าแฟนเกย์พีมมาก็แย่สิคะ”
“ไม่มาหรอก คงมาตอนเช้า”
“ถ้างั้นเต็มที่เลยนะคะ อ๊า!”
ผมปิดหูตัวเองพยายามไม่รับรู้อะไร ผมมันโง่มากใช่ไหมที่เชื่อใจมันมาตลอด
“ฮึก..ก..”
“พีมเเรงอีก อื๊อๆๆ จะออกแล้ว พีม กรี๊ดดดดดดด”
“แฮ่กๆ ไวจังนะ ฉันยัง อึ”
“ดีไหมคะ ดีกว่าเมียเกย์ใช่ไหม”
“ใช่จ้ะ”
ผมกัดปากตัวเองแน่นก่อนจะตัดสินใจเดินไปแล้วเปิดประตูห้องของมันที่ไม่ได้ล็อค
“เออกูมันไม่ดี!” ผมตะโกนพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปในห้อง ภาพที่เห็นไม่ต่างจากที่จินตนาการ
“ติม!!”
“ว๊าย!”
“กูขอโทษที่ให้ความสุขมึงไม่ได้”
“ติมฟังกูก่อนคือ….”
“คืออะไร คือเหี้ยอะไร!! มึงจะพูดอะไรให้กูฟัง”
ไอ้พีมหยุดชะงัก เพราะไม่สามารถที่จะหาคำอธิบายได้ผมมองใบหน้าของมันแล้วปาดน้ำตาตัวเองที่กำลังไหลริน
“คำแก้ตัวที่มึงจะพูดคงไม่มีใช่ไหม”
“ไม่ใช่นะติม กับบัวกูแค่เล่น …..ออกไป! “ ไอ้พีมตะโกนไล่คู่นอน
“พีมมาไล่บัวทำไมคะ”
“ไปเซ่ ไป!”
“ฮึ่ย! ก็ได้ บอกเมียเกย์ด้วยนะว่าได้บัวไปหมดแล้ว!” เธอรีบใส่เสื้อผ้าแล้วปั้นปึงออกไปจากห้อง
“ตะ..ติม” ไอ้พีมจะเดินมาหาผมแต่เพราะไม่ใส่เสื้อผ้าจึงทำได้แค่นั่งเหมือนเดิม
“พะ…พอกูเหนื่อย”
“ติม”
“เราเลิกกันเถอะ”
“ไม่กูไม่เลิก”
“แล้วมึงทำเหี้ยแบบนี้ทำไม ฮึก…ก”
“มันจะไม่มีครั้งที่สองเชื่อกูนะ ให้โอกาสกู”
“โอกาสกูให้มึงตลอด มึงไม่จำเป็นต้องขอ…..ถะ….ถ้ามึงไม่นอกใจ” ผมพูดเสียงสั่น มองใบหน้าของไอ้พีมที่เหมือนจะร้องไห้แต่มันจะเศร้าทำไมในเมื่อมันเป็นคนทำให้แตกร้าว
“กูขอบใจมึงที่ทำให้กูรู้จักความรัก และทำให้กูรู้จักการอกหัก ขอบใจมึงมากๆ” พูดจบผมก็เดินออกมาจากห้องแต่ไอ้พีมเดินมาคว้าแขนไว้
“ไม่เลิกกูไม่เลิก”
“ปล่อยยยย ปล่อยกู” ผมดิ้นแต่กลับถูกจับและเหวี่ยงลงบนเตียง
“ทำไมอยากเลิกกับกูนัก กูขอแค่โอกาสซักครั้ง”
“กูไม่ให้แค่นี้กูก็ไม่เชื่อใจมึงแล้ว” ผมทำท่าจะลุกอีกแต่ก็ถูกกระชากให้ล้มลง
“ไอ้พีมทำเหี้ยอะไร!”
“ทำไมอยากเลิกกับกูนักหรือมึงกำลังมีคนใหม่เลยอยากเลิก! กูไม่ยอม! กูจะเอามีอีกมึงจะได้ติดใจ”
“ปล่อยยยยย!!!!” ผมพยายามดิ้นสุดแรง จะไม่มีวันยอมมันอีกแล้ว
“ทำอะไรกันน่ะ!!” เสียงคนมาตะโกนพร้อมกับกระชากไอ้พีมให้ออกห่าง
“พี่เปอร์”
“ไอ้เปอร์!”
“เหี้ย อุบาทว์ มึงใส่เสื้อผ้าก่อนที่จะง้อแฟนเหอะมึง!”
ไอ้พีมมองตัวเองก่อนจะรีบไปหยิบเสื้อผ้าแต่พวกผมก็รีบลงมาจากหอแล้ว พี่เปอร์พาผมเดินไปที่อัฒจันทร์ผมพยายามกลั้นน้ำตาแต่ก็ทำไม่ได้
“ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องมาเถอะ”
“ฮึกๆๆ” ผมเม้มปากพยายามไม่ให้เสียงเล็ดลอด แต่พอมือหนาโอบผมให้พิงบ่าเท่านั้นแหละเสียงโฮก็ออกมา
“ร้องให้เต็มที่เลย ร้องเผื่อวันอื่นด้วยเพื่อให้เราเสียใจแค่วันนี้พอ”
นั่นสิผมลืมไปหากผมมีความรักจะต้องได้รู้ความรู้สึกของการถูกเลิกรักเหมือนกัน ผมลืมไปได้ยังไง…….