ไอติม ตอนที่24

[มอคราม]

“ยังไม่หายไข้ห้ามเล่น”
“อึก! จะเล่นนนนนนนนน”
ถึงจะพูดแบบนั้นผมก็ได้แต่มองคนอื่นเล่นน้ำ ผมนั่งอยู่บนหาดทรายขาว ตีนก็ได้แต่เขี่ยทรายเล่นคลายความเครียดที่เห็นคนอื่นๆสนุกสนานกัน
RRrrrrRR เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมกดรับอย่างไม่ใส่ใจเกรงว่ามันคงจะเป็นพวกโรคจิตเหมือนเมื่อวาน
“ฮัลโหลครับ”
‘….’
“นี่คุณ คุณคือคนเมื่อวานใช่หรือเปล่า ถ้าจะโทรมาปะ…”
“ติม…”
เฮือกกก ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงปลายสาย เสียงที่อยู่ในความทรงจำส่วนลึก เสียงที่ผมไม่เคยได้ยินแต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่าคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
“คะ…ใคร”
“จำกูไม่ได้เหรอ…..บอยไง”
ผมมองเบอร์ที่โทรเข้า เป็นเบอร์ที่ผมเคยสังสัยมานานว่าเป็นเบอร์ใคร
“บอย…”
“ใช่กูเอง”
ตุบ! โทรศัพท์ร่วงบนพื้นทราย แต่ผมไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด
“บะ..บอย…. แฮ่กๆๆ” ผมหอบหายใจถี่ รู้สึกติดขัด ความทรงจำเลวร้ายที่ปิดซ่อนค่อยๆเปิดออกทีละนิด
“มะ…ไม่”
ตุบ!
“ติม!!”

ร่างโปร่งนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ทุกคนต่างมีแต่ความกังวลเมื่อจู่ๆไอติมก็ล้มลงและสลบแน่นิ่งไป พีมจับมือคนรักแล้วแนบกับแก้ม ส่วนแต๊ปได้แต่นั่งนิ่งด้วยความเครียดโดยมีพีคอยปลอบ ส่วนอีก4คนที่เหลือก็มีความกังวลไม่ต่างกันจนแทบจะเรียกว่าร้องไห้เลยก็ได้ แม้ผลตรวจจะบอกว่าเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา
“ถ้าผมอยู่กับมัน..”
“อย่าโทษตัวเองสิพีม ไม่มีใครรู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น” พีเดินมาปลอบใจน้องชาย
“แต่ผมรุนแรงกับมัน…..”ประโยคนี้พีมพูดอย่างแผ่วเบา
แต๊ปที่นั่งเครียดเดินออกไปนอกห้อง โดยมีพีตามไปด้วย
“แต๊ป…”
“ฉันกลัวพี ฉันกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับติม”
“เรื่องไม่มีอะไรแล้ว ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก”
“แต่มันเหมือนกันมากเหมือนเมื่อก่อนที่ติมมันชอบเป็นตอนเกิดเรื่อง”
“แต๊ปอย่าเครียดสิติมเป็นแค่ไข้ ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอก”
“แต่…”
“อย่าเครียดมากสิเดี๋ยวแก่ไวนะ” พีพูดติดตลก แต๊ปยกยิ้มแล้วจูบหน้าผากคนรักที่คอยให้กำลังใจเขาเสมอ เขาได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้ติมเป็นเหมือนเมือก่อนอีกเลย

ภาพในความทรงจำค่อยๆหลั่งใหลเข้ามาในหัว ความทรงจำในน้ำเสียง คำพูด แม้ใบหน้าจะเห็นไม่ชัด แต่เสียงที่คุ้นหูนั้นยังจำได้เสมอ
ผมค่อยๆลืมตาตื่นจากฝันที่ขาดๆหายๆ ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้ปรับแสงตรงหน้าได้
“ติม…”
เสียงเรียกทำให้ผมหันไปมองข้างกายที่มีไอ้พีมนั่งกุมมืออยู่ข้างๆ
“ฟะ…ฟื้นแล้วเหรอ”ไอ้พีมจะกอดผมแต่กลัวผมเจ็บมันจึงทำได้แต่กุมมือ
“พะ…พีม”
“ใช่กูเอง…..มึงหลับไปตั้ง3วันรู้ไหม” มันพูดเสียงสั่น
“3 วัน” ผมเบิกตากว้าง
“ที่นี่ทีไหน”
“โรงพยาบาลในกรุงเทพตอนที่มึงสลบพวกเราพามึงไปที่โรงพยาบาลระยองแต่พึ่งย้ายมาที่นี่เมื่อวาน”
“เหรอ…”
“ไม่สบายมากทำไมไม่บอก”
“ขอโทษ”
ผมมองใบหน้าของพีมที่ดูอิดโรย มันโทรมมาก
“ไม่ต้องขอโทษแค่กลับมาแข็งแรงก็พอ”
“เอ่อ….เฮียอยู่หรือเปล่า”
“ตอนนี้ออกไปซื้อของกับพี่พีน่ะ มีอะไรเหรอ”
“แค่…มีเรื่องอยากถาม”
“อย่าพึ่งคิดอะไรมากเลยนอนต่อก็ได้”
“มึงนั่นแหละนอนบ้าง ดูสิหน้าโทรมมาก”ผมจับใบหน้าหล่อๆของมัน
“ก็เป็นห่วง…”
“ห่วงตัวเองบ้าง”
เสียงเปิดประตูทำให้ผมหันไปมอง
“เฮีย”
“ติม!”
เฮียแต๊ปรีบมาหาผมหน้าตาเลิ่กลั่ก สภาพไม่ต่างจากพีมเท่าไร
“ฟื้นแล้วเหรอ”
ผมพยักหน้า
“ตัวแสบทำให้เป็นห่วง”
ผมยิ้มสายตาเหลือบมองดอกไม้ช่อใหญ่และของอีกมากมาย
“โห นี่อะไรเหรอไปงานอะไรกันมา”
“ไปงานอะไร เนี่ยพวกเพื่อนๆมึงกับรุ่นพี่เอามาให้ แต่ส่วนมากจะเป็นของพี่รหัสมึง มาหามึงทุกวันพึ่งกลับไปกินข้าวเมื่อกี้นี้เอง”
“พี่เปอร์เหรอ”
กูรักมึง
คำพูดยังคงอยู่ในหัว แต่ว่าตอนนั้น
ถอดออก กูบอกให้ถอด!! …..มันน่ากลัวจริงๆ…
“สบายตัวขึ้นหรือยังฮึ” พี่พีเดินมาแหวกต้นไผ่สองต้นออกแล้วเดินมาจับหน้าผากผม
“ครับ”
“ทีหลังเป็นอะไรรีบบอกเลยนะ แบบนี้คนอื่นยิ่งเป็นห่วง แต๊ปนอนร้องไห้ทุกคืนเลย”
“คะ….ใครร้อง”
“ก็นายไง”
“เปล๊า”
น้ำเสียงขึ้นสูงแบบนี้เฮียโกหกชัวร์ ผมแอบซึ้งที่เฮียเป็นห่วง สงสัยต้องทำดีกับมันบ้างแล้ว
“เฮีย”
“อะไร”
“มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ”
“ว่ามาสิ”
ผมมองพีมและพี่พี “ ขอคุยสองคนได้ไหม”
ทั้ง3คนมองหน้ากัน ก่อนที่พี่พีและพีมจะเดินออกไปจากห้อง
“มีอะไร”
.เฮียรู้จัก….คนชื่อ….บอยไหม”
เฮียแต๊ปนิ่งก่อนจะ ตอบกลับ “ไม่รู้จัก….ถามทำไม”
“มีคนโทรมาบอกว่าชื่อบอย แต่กูเหมือนรู้จักแต่นึกไม่ออก”
“โทรศัพท์!” เฮียแต๊ปพูดแล้วรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงตัวเอง เฮียคงเก็บไว้ให้ เฮียไล่กดเบอร์โทรเข้า
“เบอร์นี้ใช่ไหม”
“ไม่รู้สิ แต่ถ้าโทรมาวันนั้น”
เฮียแต๊ปไม่สนใจแกะซิมออกทันที
“ทำอะไรน่ะ”
“แกะออกไง หักทิ้งเลยก็ได้”
“ทำไม..คนชื่อบอยเป็นใครกันแน่”
“พอ! อย่าพูดถึงมันอีก!!”
“เฮียรู้จัก”
“ไม่รู้จัก”
“แล้วทำไมต้องทำแบบนี้”
.อย่ารู้เลยดีกว่า แล้วอย่าพยายามนึกถึงคนชื่อนี้อีก”
“ทำไม”
“เพื่อตัวมึงเอง”
“อึก….”
“ติมเพื่อตัวมึงเองนะ อย่าไปขุดคุ้ยอะไรมา”
“แต่….”
“อย่านึกถึงมันอีก….
ผมพยักหน้าเบาๆ
ผมหลับตาลงหลังจากที่ทุกคนออกไป
อย่าไปขุดคุ้ย? หมายความว่าไง คนชื่อบอย
มึงจะย้ายโรงเรียนจริงๆเหรอวะ
อือ…
ย้ายทำไมวะ
พอดีแม่กูอยากให้ย้ายน่ะ
แล้วมึงจะอยู่บ้านเดิมไหมวะ
ไม่ว่ะ กูจะอยู่บ้านป้าเพราะมันใกล้โรงเรียน
กูไม่ทิ้งมึงหรอกจำไว้กูรักมึง

อึก ผมเอากุมหัว
ใครกัน เป็นใครกัน!