ไอติม ตอนที่21

[มอคราม]

“สรุปคือป่วย”
“ป่วยเพราะอะไรเหรอยะ”
ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่ครับ โดยมีวิคตอเรีย(ไอ้วิค)กับแมรี่(ไอ้แมน)ยืนอยู่ข้างๆสาเหตุเพราะผมจะบอกให้พวกมันไปลาอาจารย์ ไอ้วิคมาเรียกทุกเช้าเป็นปกติแต้ไอ้แมนมาหาแฟนมันครับ
“เออน่าพวกมึงไปบอกอาจารย์ให้กูด้วย กูจะนอน”
“แล้วอยู่คนเดียวไม่เป็นไรเหรอติม ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้องหรอกนอนคนเดียวดีกว่า”
“แล้วพ่อรูปหล่อไปไหนล่ะ”
“ไอ้พีมน่ะเหรอมันลงไปซื้อโจ๊กน่ะ”
“ว๊าย แฟนคู่นี้น่าอิจฉาจริ๊ง แมรี่อยากป่วยจะได้ให้กล้ามมาดูแลบ้างจัง”
“มา…เดี๋ยวกูถีบให้”
“มีแรงลุกก่อนเถอะย่ะ”
“เดี๋ยวฉันกับแม่รี่บอกอาจารย์ให้นะ”
“อือๆ เออจริงสิ เสาร์-อาทิตย์นี้กูกับไอ้พีมจะไปทะเลพวกมึงไปไหม”
“ทะเลที่ไหนเหรอ” ไอ้วิคถาม
“ไม่รู้เหมือนกันต้องถามไอ้พีม”
“ไปสิๆ จะชวนกล้ามไปด้วย”
เสียงเปิดประตูดังขึ้น “ปรากฏไอ้พีมที่เดินมา”
.มาแล้วเหรอจ้ะพีมพ่อรูปหล่อดูแลแฟนยังไงจ้ะให้ป่วยหนักแบบนี้”
ไอ้พีมยกยิ้ม “ดูแลหนักไปหน่อยน่ะครับ”
“หืม?” แมรี่ทำหน้างงนิดๆก่อนจะหันไปสบตากับวิคตอเรียก่อนจะหัวเราะคิกคักแถมยังมองมาทางผมเหมือนรู้ทัน
“งั้นเราสองคนไม่รบกวนแล้วนะเชิญต่อจ้า” ดูมันพูดสิผมอยากจะตบมันจริงๆ พอสองคนนั้นออกก็เหลือผมสองคน
“อยู่คนเดียวได้นะ”
“อือ…”
“เดี๋ยวตอนกลางวันกูซื้อโจ๊กมาให้”
“อือ…”
“โจ๊กเนี่ยกินนะใช่ปล่อยให้อืด”
“อือ…”
“ยาก็วางไว้บนโต๊ะนะ”
“อือ...”
“อือเนี่ยรู้เปล่า”
“รู้ดิวะ มึงไปเรียนเถอะเดี๋ยวสาย”
“อย่าลืมกินยาล่ะ” มันจูบหน้าผากผมแล้วเดินออกจากห้องไป ผมถอนหายใจอาการไม่สบายน่ะไม่เท่าไรแต่อาการเจ็บตูดนี่สิทรมาน ถึงจะเริ่มหายเพราะไอ้พีมไปหายาทามาก็เถอะ แต่ยังรู้สึกเจ็บมากๆจนขยับไม่ได้เลย
กูจะขี้ยังไงวะเนี่ย ริดสีดวงเล่นงาน

Per talk
วันนี้ผมก็มานั่งสิงที่โรงอาหารตอนเช้าเหมือนเดิมครับ บางครั้งก็จะเอากีตาร์มาบ้างเพื่อผ่อนคลายหรือจีบสาว แต่วันนี้ผมได้แต่นั่งมองไปรอบๆเพื่อหาใครบางคนที่ชอบมาสถิตที่นี่ตอนเช้าไม่ต่างจากผม
…….น้องรหัสผมเอง ไอ้จอมกวน ดื้อและบื้อแถมโง่อีกก็ได้
“มองหาน้องรหัสมึงอีกแล้วเหรอวะ” ไอ้โซถาม
“ทำไมวะ”
“อ้าวก็ถามเฉยๆ”
“มึงเนี่ยท่าทางจะบ้าว่ะ วันนั้นต่อยน้องเขาแต่ตอนนี้ติดน้องเขายิ่งกว่าพวกกูอีก” ไอ้มิกส์พูด
“มั่วแล้วมึงกูเนี่ยนะจะไปติดไอ้ติมมัน ไม่มีทาง”
“อ้าวนั่นมันกลุ่มเพื่อนน้องมึงนี่” ไอ้โซชี้ให้ดู ผมรีบหันควับ คนที่เดินมาคือแมรี่กับวิคตอเรียแต่ไม่มีไอ้ติม ทำไมวันนี้มันไม่มาหรือมันยังไม่ตื่น
“อยากรู้ก็เข้าไปถามดิวะว่าน้องมึงไปไหน”
“ทำไมกูต้องถามวะไอ้โซ”
“งั้นก็เรื่องของมึง น้องรหัสมึงนี่”
“เออ ไอ้ติมมันน้องรหัสกู กูไปถามก็ได้วะเผื่อมันเป็นไรขึ้นมา” ผมลุกออกจากโต๊ะได้ยินเสียงไอ้โซและไอ้มิกส์หัวเราะคิกคัก
“อ้าวพี่เปอร์มากินข้าวเหรอคะ” แมรี่ยิ้มหวาน
“ครับพี่มากินข้าว”
“มากินด้วยกันไหมครับ” วิคตอเรียถามต่อ
“อ้อ พี่อิ่มเเล้ว เอ่อ…แล้วไอ้ติมล่ะ”
“อ๋อติมเหรอคะ ไม่สบายนะค่ะ”
“ไม่สบาย ทำไม”
“เอ่อสงสัยคงแบบ….” แมรี่หยุดชะงักกระทันหันแล้วหันไปมองวิคตอเรียแล้วหุบนิ่ง
“สงสัยลมมันเย็นมั้งคะ”
“แล้วไปโรงพยาบาลหรือยัง”
“ไม่ได้เป็นไรมากหรอกค่ะ ถ้าพี่เปอร์เป็นห่วงไปห้องมันสิคะ”
ผมนิ่งก่อนจะพยักหน้า “เดี๋ยวพี่จะไปหามัน” พูดจบผมก็เดินออกไป
“ต๊ายยย พี่เปอร์นี่มีลับลมคมในนะ”
“เมื่อกี้แมรี่เกือบเผลอพูดไปแล้วนะ เรื่องแบบนี้ไม่น่าเอามาพูด”
“ขอโทษจ้า แต่พี่เปอร์เอ่อแบบชอบติมเปล่าอ่ะ”
“ฉันก็สงสัยอยู่…”
“ติมนี่มันโชคดีจริงๆได้ผัวหล่อกิ๊กหล่อ คาบไปแดกคนเดียว”
“แล้วพี่กล้ามเธอล่ะ”
“โอ๊ะ นั่นดิเนอะ”
วิคถอนหายใจเฮือกใหญ่ท่าทางรักครั้งใหม่ของเขาคงต้องยอมแพ้

ก๊อกๆๆ “ติม” ผมเคาะประตูรัวและรัวอีกครั้ง แต่ก็ยังไร้เสียงในขณะที่ผมกำลังจะถีบประตูเข้าไปเพราะคิดว่าอาจเกิดอะไรขึ้นกับไอ้ติม ประตูก็เปิดออกปรากฏร่างไอ้ติมที่แทบจะเซล้มทุกเมื่อ
“ไอ้ติม”
“มาทำไมพี่คนจะนอน” ฟุ่บ มันล้มแต่ผมรับไว้ สีหน้ามันดูแย่มาก ปากซีด ตัวก็ร้อน
“เจ็บ! เบาๆดิวะ” มันร้องจนผมทำอะไรไม่ถูก จึงอุ้มมันแทน มันบอกให้ผมวางมันไว้บนโซฟา สภาพมันตอนนี้คือเหมือนผ่านศึกหนักมา หน้าซีด ปากซีด ตัวร้อนแถมยังบ่นว่าเจ็บอีก
“มึงไปทำอะไรมาวะ ดูสภาพมึงดิ”
“แค่กๆ..ๆ”
“เป็นยังไงบ้างวะ” ผมมองไอ้ติมที่ไอตัวโยน
“ก็อย่างี่เห็น พี่นั่นแหละ ผมก็นอนอยู่ดีๆมาปลุกทำไมวะ”
“อ้าวไอ้นี่กูนึกว่ามึงตายคาห้องแล้ว”
“ยะ..ยังไม่ตาย แค่กๆๆ พี่ออกไปเหอะ อยากนอนแล้ว ไปเถอะๆ” มันล้มตัวนอนบนโซฟา
“เดี๋ยวกูพาไปโรงพยาบาล”
“ไม่เอากินยาแล้ว”
ผมเดินค้นห้องมันเพื่อหาอะไรซักอย่างที่พอจะซับหน้าเช็ดตัวให้มันได้
“แค่กๆ พี่ทำอะไรน่ะ”
“เดี๋ยวเช็ดตัวให้” ผมหยิบกะละมังใบเล็กๆและผ้าสีขาวผืนเล็กที่มันตากไว้มาชุบน้ำ
ลมหายใจมันร้อนจนผมกังวล มันไปทำอะไรมา แต่ผมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อไอ้ติมมันหันคอมาทางผม รอยสีแดงช้ำและรอยฟันทำให้ผมเบิกตากว้าง
รอยนี่มัน…..
“ไอ้ติม!!”
“ตะโกนทำไมเนี่ย คนจะนอน”
“ทำไมที่คอมึงถึงมีรอยแบบนั้น”
“หืม? รอยอะไร”
“ยังจะมารอยอะไร อ๋อ…ที่ป่วยเพราะเมื่อคืนไปมีอะไรกับใครมาใช่ไหม!” ผมตวาดลั่น ไอ้ติมทำท่าเลิกลั่ก สีหน้าแค่นี้ผมก็อ่านออกแล้ว
“ใคร! มึงมีอะไรกับใคร” ผมจับข้อมือมันแน่น
“เจ็บปล่อย!”
“ไม่ปล่อย!” ทำไมมันชอบทำให้ผมอารมณืฌสียทุกครั้ง ทำไมมันถึงมีอิทธิพลกับผมมากขนาดนี้ทั้งๆมันเป็นแค่น้องรหัสที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย
“เจ็บ!” ผมกระชากมันให้ลุกจากโซฟา
“โอ๊ยยย เจ็บ” มันกัดฟันกรอด
“ถอดกางเกงออก”
“มะ..ไม่ มึงพูดเชี่ยอะไร”
“ไม่ถอดใช่ไหม กูถอดเอง”
“ไม่เอาปล่อย โอ๊ยยย” ผมผลักมันล้มแล้วดึงกางเกงมันออกแม้ไอ้ติมมันจะพยายามยื้อแต่ผมก็กระชากจนมันยื้อไม่ได้
“ไอ้สัส แค่กๆๆ แฮ่กๆๆ” มันดิ้นไปมา แต่ผมก็ต้องเบิกตากว้าง
“เลือด! ติมหยุดดิ้น”
“ปล่อยยย ไอ้พีมช่วยด้วย พีม!” เสียงเรียกชื่อทำให้ผมหยุดชะงัก ไอ้ติมมันร้องไห้และยังเรียกชื่อของหมอนั่น
“ติม…ติม”
“ไม่เอาปล่อย แฮ่กๆ”
“ไม่ทำอะไรแล้วอย่าดิ้น เลือดไหลใหญ่แล้ว”
“ฮึกๆๆ เจ็บ”
“ไม่ทำอะไรแล้วอย่าดิ้น”
“ไม่เอาอย่ามายุ่ง อย่าจับ!!” ไอ้ติมพยายามทรงตัวนั่ง
“ออกไป!”
“ติม”
“พอทีออกไปให้พ้น!! กูเกลียดมึง ออกไป!! แฮ่กๆๆ”
ผมกุมหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง รู้สึกหัวใจมันเจ็บ ผมทำกับไอ้ติมมันเกลียดผมก็ไม่แปลก
“ออกไป….”
ตุบ
“ติม!!” ผมรีบเข้าไปดูมันเพราะมันสลบ เลือดไหลออกมาก ผมรีบพามันไปที่เตียงก่อนจะรับรักษาแผลโดยใช้ยาทาที่วางไว้
ผมทำความสะอาดช่องนั้น ก่อนจะทายาโดยใช้นิ้วสัมผัสอย่างแผ่วเบา หัวใจผมเต้นตึกตักแรงและเร็วจนน่ากลัว กลัวว่าผมจะอดใจไม่ทัน นิ้วผมยังคงวนช่องทางนั้นไปมา ผมหยุดนิ้วก่อนจะกดลงไปนิดๆ
“อึก!” ผมได้เสียงของไอ้ติมทำให้ผมชักนิ้วออก สีหน้าของมันยังไม่ดี ผมใส่กางเกงให้มันเหมือนเดิม นั่งมองสีหน้ามันตอนหลับ นาน…..แค่ไหนผมไม่รู้ ผมเผลอยิ้มออกมาไม่ใช่ยิ้มมีความสุขแต่เป็นยิ้มที่ผมอยากร้องไห้ไปด้วย ถ้าครั้งแรกผมทำดีกับมัน ผมเข้าหามัน….ตอนนั้นคงกลายเป็นของผม ไม่ใช่ของใคร
ผมก้มลงจูบบนริมฝีปากบาง
“หลับฝันดีนะ ……กูรักมึง” ผมเม้มปากตัวเองก่อนจะตัดสินใจเดินออกมาจากห้อง หัวใจของผมกำลังแตกสลาย พอออกมาจากห้องก็เจอวิคตอเรียยืนอยู่ข้างนอก
“วิค…”
“พี่เปอร์ ผมขอคุยอะไรหน่อยได้ไหม”

ผมกับวิคมานั่งคุยกันตรงม้าหินอ่อนหน้าหอ
“วิคมีอะไรจะคุยเหรอ”
“พี่เปอร์ชอบติมใช่ไหม”
“อึก” ผมถึงกับสะอึก
.ผมรู้ว่าพี่ชอบติม ผมสังเกตุมาตั้งแต่วันที่พี่จ้องติมที่โรงอาหารแล้ว”
“รู้ขนาดนั้นเชียว”
“ครับ”
“ใช่ พี่ชอบติม ชอบตั้งแต่เจอมันครั้งแรกในมินิมาร์ทแล้ว แต่พี่มันบ้าเองที่ชอบหาเรื่องมัน”
“พี่เปอร์…จะทำยังไงต่อครับ”
“พี่จะทำอะไรได้ล่ะ ก็มันมีเจ้าของแล้วนี่” ผมถอนหายใจยิ้มรับกับความจริง วิคทำหน้าเศร้าจนผมอดที่จะถามไม่ได้ เศร้าเพราะอะไร…
“เอ่อ…ผมไปเรียนก่อนนะครับ….”
“เดี่ยวก่อนวิค”
“คะ..ครับ”
“ว่างๆมาฟังพี่ดีดกีตาร์อีกนะ”
“ครับ!” วิคยิ้มก่อนจะเดินออกไป แต่ผมยังนั่งอยู่กับที่สายตาเหม่อมองห้อง 206 ที่มีคนที่ผมแอบชอบครั้งแรกอยู่