ไอติม ตอนที่12

by **มอคราม** Tue Jul 15, 2014 10:07 pm

“หลอกทุกอย่าง! หลอกว่าเรียนนิติ หลอกว่าไม่ซุกใครในห้อง บอกมาว่าพี่ซุกใคร พูดสิพูด!!” ตอนนี้ผมกำลังตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างเหลืออด ไม่สนใจว่าปลายสายหรือไอ้พีมที่นั่งเอ๋อจะรู้สึกยังไง
“เบาๆดิวะ แม่งแสบหูว่ะ”
“งั้นบอกมาดิว่าหลอกทำไม”
“ก็กูไม่อยากเรียน ถ้ากูเรียนผมทองๆบนหัวกูเนี่ยร่วงหมดแล้ว มึงคิดดูจะให้กูไปนั่งท่องๆๆๆ ไม่มีทาง”
“แล้วมึงหลอกพ่อกับแม่ทำไม สัสมึงมันเหี้ย”
“อ้าวไอ้นี่ด่ากูเหี้ย ด่าเชี่ยสิวะ”
“กูจะด่า แล้วอีกเรื่องพี่ไผ่บอกว่ามึงมีเมียแล้ว”
‘….’
“พูด!!”
‘….’
“พูดมา!”
“มึงนี่ทำตัวเหมือนผู้หญิงเลยว่ะเวลาคาดคั้นกู”
“บอกมาดิ มึงซุกเมียไว้ใช่ไหม”
“อืม..” มันตอบมาแล้ววววว ไอ้บ้านี่มันน่าจริงๆ
“ไอ้เหี้ยยยยยย” ผมด่ายาวเลย ผมจินตนาการว่ามันคงกำลังเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูแน่ๆเพราะผมอัดแรงด่าไปเต็มที่
“แสบหูเว้ย”
มึงนี่มีปัญหามาให้กูตลอด ทำไมกูต้องมากังวลเรื่องมึงกับพ่อแม่วะ ปิดเทอมนี้มึงไปสารภาพบาปให้หมดด้วย อ้อแล้วก็พาเมียมึงมาให้กูเจอด้วย
“เฮ๊ย ดะ…” ผมไม่รอให้มันพูดจบก็กดปิด เหนื่อยกับคนอย่างมันจริงๆมีพี่ก็เหมือนมีภาระเพิ่ม มองหันไปมองไอ้พีมที่นั่งเล่นเกมส์ คือเมื่อกี้มึงยังนั่งเอ๋ออยู่เลยแต่ตอนนี้มันเอาเกมส์ที่ผมติดมาจากบ้านมาเสียบเล่นเฉยเลย ผมมองมันเล่มเกมส์บอลอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
“คุยกับพี่มึงแล้วเหรอ”
“มึงก็ได้ยิน”
“อือ ได้ยินเต็ม2หูเลย มึงนี่ปากจัดจริงๆนะ ใครได้มึงไปทำเมียปวดหัวน่าดู”
“สัส เอาไปทำผัวดิวะ”
ผมล้มตัวนอนบนโซฟามองแผ่นหลังกว้างที่ยังคงเล่นเกมส์ไปเรื่อยๆ ก่อนที่หนังตาผมมันจะค่อยๆหย่นลงและปิดสนิท

“ติม…ติม..ไอ้ติม”
พรึ่บ ผมลืมตาตื่น หน้าไอ้พีมห่างไม่ถึงคืบ
“เฮ๊ย” ผมผลักมันออกแล้วลุกนั่ง
“ทำเชี่ยไรวะ”
“ก็เห็นมึงหลับนานเกินไปนี่หว่าตะวันตกดินแล้ว”
“กะ..ก็ไม่เห็นต้องยื่นหน้ามานี่หว่า ขนลุกว่ะ”
“ก็เห็นมึงทำท่าทางเหมือนอยากให้ช่วยนี่หว่า ทำท่าอึดอัดเหมือนเรียกใครอยู่”
“เรียก?” ผมกุมหัวตัวเองจำไม่เห็นได้เลย “แล้วเรียกใครวะ”
“ไม่รู้เห็นบอกว่า มึงเป็นใคร!! แบบเนี่ย”
“เวอร์แล้วมึง ถ้ากูตะโกนแบบนั้นกูตื่นไปนานแล้วสัส”
“หึ แต่มึงพูดจริงนะ ว่ามึงเป็นใคร ฝันอะไรวะ”
“ไม่รู้ว่ะใครแม่งไม่รู้ชอบมาตามมาหลอกในฝัน”
ไอ้พีมยิ้ม “กูเปล่าวะ”
“ไม่ใช่ล่ะ กูไม่เอามึงเก็บไปฝันให้รกสมองหรอก” ผมทรุดนอนต่อ
“เฮ๊ยอย่านอนดิ มึงนอนตั้งแต่เที่ยงถึงเย็นแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก เออ…ว่าแต่ไปเที่ยวกันดีไหม”
“เที่ยว?”
“ใช่”
“ไปไหน”
“ผับๆๆอีเอ้ก”

Pa pa l’ americano
Pa pa l’ Americano
ทำนองเพลงละตินอเมริกาดังขึ้น ทันทีที่ผมกับไอ้พีมก้าวเข้าไปในผับอีเอิ้ก? ที่ไอ้พีมมันตั้งอ่ะนะ พอไปถึงต่อมดิ้นก็ทำงานทันที่คือเพลงมันมันส์เหมาะสำหรับเต้นมากๆ เอ่อ แต่มันแปลว่าอะไรไม่รู้อ่ะนะ ผมได้ยินแต่ ปับปาดีดา เท่านั้น มันน่าจะร้องแบบนี้นะ คิดไปให้ปวดหมองดิ้นต่อดีกว่า
“ไปนั่งตรงโน้นดีกว่ามึง”
“ดิ้นดีกว่า” ผมบอกแล้วชายตามองสาวๆกลุ่มนึง
“นี่ไอ้พีมมึงในฐานะฟันหญิงไม่เลือกหน้า ลองไปจีบหญิงกลุ่มนั้นมาให้กูหน่อยดิวะ”
“มึงพูดเหมือนกับกูสำส่อน กูไม่จีบให้ว่ะแต่จะจีบเป็นตัวอย่างมึงรออยู่ตรงนี้ล่ะกัน” มันพูดจบก็เดินไปหาผู้หญิงกลุ่มนั้น
ผมมองมันตามเสต็ป มันไม่ได้ทำอะไรมากแค่เดินไป เอ่อ…แค่นั้นผมก็รู้สึกว่ามันตกได้แล้วครับ ใช่มันเป็นเหยื่อชั้นดีที่ล่อปลา ปลาก็ติดเบ็ดเพียงแค่เดินไปหา
ตุบ
“ขะ..ขอโทษครับ” จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเซมาชนผมแต่ดีนะที่ชนไม่แรงไม่งั้นผมคงกระเด็น
“ไม่เป็นไรครับ” ผมบอกแล้วไม่ใส่ใจแล้วสั่นหัวหงึกๆตามจังหวะเพลง
“พึ่งมาครั้งแรกเหรอครับ” ผู้ชายที่เดินมาชนผมถาม
“อืม”
“มิน่าล่ะฉันไม่เคยเห็น เดี๋ยวฉันพาเที่ยวที่นี่ไหม ฉันมาบ่อยรู้จักดีถือเป็นการขอโทษที่มาเดินชนด้วยไง”
“ไม่จำเป็น…” ผมไม่สนใจทำท่าจะเดินหนีแต่แขนกลับถูกจับไว้
“น่านะ นิดเดียวเอง เครื่องดื่มที่นี่รสชาติดีทีเดียวไปดื่มกันเถอะ”
“ปล่อยดิวะ”
“ไม่เอาน่า”
“ปล่อย”
“ปล่อย!!” เสียงกระชากดังมาพร้อมกับหมัดที่พุ่งมา ไอ้พีมครับมันสอยไอ้คนที่จับแขนผมล้มไปเลย
“เป็นอะไรหรือเปล่าติม”
ผมมองหน้ามัน “กูอ่ะไม่เป็นไรแต่ไอ้คนที่นอนอยู่น่ะเป็น!” เสียงกรี๊ดและเสียงฮือฮาดังขึ้น คนเริ่มหยุดเต้นหันมามอง ไอ้พีมรีบลากผมวิ่งออกทันทีไม่งั้นคงโดนคนคุมที่นี่กระทืบเอา
มาไม่ถึง10 นาทีก็ซวยจนต้องวิ่งหัวซุกหัวซุนซะแล้ว พวกผมสองคนติดสปีดวิ่งออกมา หอบแฮ่กๆหลังจากหนีมาได้ซักพัก เราสองคนมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะ?
ไม่รู้สิ ผมเองก็ไม่รู้ว่าหัวเราะทำไม ไอ้พีมเองก็คงไม่รู้ว่าตัวเองหัวเราะทำไมเหมือนกัน พวกเราหยุดหัวเราะแล้วมองหน้ากัน
“มึงนี่หาเรื่องใส่ตัวตลอดเลยว่ะ” ไอ้พีมพูด
ผมถลึงตาใส่ “สัส!มึงนั่นแหละ หาเรื่องให้กูตลอด แม่งอยู่ดีๆก็ไปต่อยมัน”
“ก็มันจับแขนมึงนี่”
“กูแกะออกได้ ไม่เห็นต้องไปต่อยมัน”
“สรุปกูผิด” มันขมวดคิ้วไม่พอใจ แต่ผมว่ามันกำลังงอนอยู่มากกว่า ผมเอาไหล่กระแทกกับแขนมัน ที่จริงจะเอากระแทกไหล่มันนะแต่ไม่ถึง ที่ผมเอาไหล่กระแทกแขนมันไม่ใช่เพราะอยากทำร้ายมันนะแต่เหมือนประมาณว่าอย่างอนนะคนดี สัส!เลี่ยน!
มันมองมาหาผม
ผมก็เอาไหล่กระแทกอีก
มันยังนิ่ง
ผมก็เอาไหล่กระแทกอีก
มันหันมามองผมก่อนจะ….ยิ้ม
ผมเองก็ยิ้มให้กับมัน รู้สึกโลกของเราเป็นสีชมพู……กลับมา!!
“กี่โมงแล้ววะ” ไอ้พีมถามผมที่มีนาฬิกาข้อมือ
“2 ทุ่มว่ะ หอปิด 4 ทุ่ม”
“มึงเอาไงวะกลับเลยไหม”
“ไหนๆก็มาล่ะ อีก 2 ชั่วโมงไปดิ้นกันดีกว่า”
“ต้องแบบนี้ดิวะ ไปกัน”
แล้วพวกผมสองคนก็ท่องราตรีครับ เริ่มจากไปร้านคาราโอเกะที่เหมาสองคน ก่อนจะแหกปากร้องอย่างบ้าคลั่ง และต่อด้วยอาหารมื้อดึกข้างทางที่มีสาวเชียร์เบียร์อยู่ข้างๆซึ่งผมไม่ได้ทำไรหรอกนั่งมองไอ้พีมคลอเคลียกับสาว ผมก็ยัดอาหารเข้าปากไป ต่อจากอาหารก็ต้องออกกำลังครับ พวกเราไปไหน ทำอะไรเหรอ นั่นคือวิ่งหนีหมาครับ แค่เดินคุยกันข้างๆถนนหมาที่ไหนก็ไม่รู้ก็วิ่งมา แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือ
“ไอ้พีม เที่ยงคืนแล้วมึง”
ครับ นรกมีจริงแล้วเราสองคนจะไปนอนไหน
เราสองคนมองหน้ากัน
“จะไปนอนไหนวะ” ผมถามมัน ไอ้พีมหน้านิ่งจะว่าไปมันไปค้างข้างนอกบ่อยนี่เนอะแต่ผม! ครั้งแรก ไม่นะ!
ผมนึกขึ้นได้ก็หยิบโทรศัพท์โทรหาไอ้เฮียทันที แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับผมคิดว่ามันคงปิดเครื่องหนีผมไปแล้วกลัวโดนด่า
“ไปนอนหอพี่กูไหม เดินไปซักพักนึงได้”
“พี่มึงอยู่หอเหรอวะ”
‘…’ จะว่าไปไม่มีอะไรยืนยันว่าไอ้เฮียมันอยู่หอ ถ้าไปถึงห้องปิด เสร็จเลยกู
“แล้วจะเอาไงวะนอนข้างถนนเนี่ยนะ ไอ้หมาบ้านั่นจะมากัดอีกเปล่าก็ไม่รู้”
“กูมีที่ที่สบาย มีเตียง ผ้าห่มพร้อม ราคาถูก”
“หืมมม ที่ไหนวะ โรงแรมไม่เอานะเว้ยแพง”
“เปล่า…”
“ที่ไหน”
“ม่านรูด”
ปึก!
“โอ๊ย เจ็บนะไอ้ติม”
“เออ สมน้ำหน้าพูดห่าอะไรออกมาวะ”
“นี่กูแนะนำมึงนะ จะไปนอนไหน ม่านรูดไม่กี่ร้อยเองหรือจะนอนตรงนี้”
ผมมองหน้ามัน มันยักคิ้วให้กวนๆ แล้วผมจะไปสนใจทำไมแค่นอนม่านรูดลูกผู้ชายที่แบบนั้นน่าไปสุดๆ? แต่ไปกับผู้ชายมันแบบ
“จะนอนไหน”
“เออ ม่านรูดก็ม่านรูดวะ นำไป”
“หึ แค่นี้ก็หมดเรื่อง”

ผมยืนกอดอกหันหลังให้ไอ้พีมที่กำลังเจรจาเรื่องห้อง ผมรู้สึกว่าสายตาของเด็กเก็บเงินที่มองมาทางผม ไม่นานไอ้พีมก็สะกิดผมแล้วเดินนำไปยังห้องที่ว่า ผมมองรอบๆที่นี่เงียบครับไม่มีเสียงอะไรเลย มองภายนอกเหมือนโรงล้างรถเลย มีแค่ม่านกั้นแต่ละห้อง ก็สมกับราคา 500 ต่อคืนอ่ะนะ ไอ้พีมเดินเข้าไปในห้องนึงที่มีม่านสีน้ำเงินบังไว้แทนประตู คือปิดแค่นี้ใครมาก็….ถ้าตอนนั้นกำลัง
“เฮ๊ย เหม่อไรวะเข้ามา” ไอ้พีมนั่งอยู่บนเตียงขนาดไม่ใหญ่มากเท่าไร
“มานอนดิวะ ง่วงจะตายอยู่แล้ว” มันล้มตัวนอน ผมก็นอนตาม แต่นอนห่างกันนะ แต่ก็ห่างได้ไม่กี่เซ็นก็เตียงไม่ได้ใหญ่อะไร ผมกับมันนอนหันหน้าเข้าหากัน เรื่องกลิ่นตัวลืมไปได้เลยก็เพราะไม่อาบน้ำชื้นเหงื่อทั้งคู่ไม่มีใครเหม็นใครเพราะชินกลิ่นกายของกันและกัน?
“อ๊า”
ผมลืมตาโพลง ไอ้พีมหลับตานิ่งมันหลับแล้วเหรอวะไวจัง
“แรงอีกสิคะ แรงอีกเสี่ย”
ชัดเลยกูได้ยินหนังสดจากห้องข้างๆชัดเลย
“เบาๆสิพงษ์”
พระเจ้าทีนี้เป็นเสียงของอีกห้องครับ คือผมอยู่ห้องกลางพูดง่ายๆซ้ายขวากำลัง…
ผมหลับตานิ่งท่องพองหนอ ยุบหนอในใจ สงบสติไว้ไอ้ติม ตอนไอ้พีมพาผู้หญิงเข้าห้องมึงยังทำได้
“แรงๆค่ะเสี่ย”
“ช้าสิพงษ์”
“อ๊ะๆๆ”
“อ๊า….!”
“เร็วอีกไม่ไหวแล้วค่ะ อื๊อ!!”
เสียงพับๆๆดังเป็นจังหวะทั้งสองห้อง ผมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ไอ้พีมเองก็ลืมตาตื่น หน้ามันแดงเถือกมีเหงื่อซึม ปวดขี้เปล่าวะ
“ติม”
“อะ…อะไร”
“มึงรู้สึกเปล่าวะ”
“รู้สึกอะไร” ผมเฉไฉคืออันที่จริงก็รู้สึกสุดๆเลยอ่ะนะแต่กลั้นไว้
“มะ…มึงถามทำไมวะ”
“คือกูรู้สึกว่ะ”
“แล้วไงเล่าไปปลดปล่อยไป”
“ติมคือกู….จะปลดปล่อยยังไงวะ”
“ช่วยตัวเองไง” ผมตะแคงหันหลังให้มัน ทำเป็นไม่สนใจสิ่งรอบข้างแล้วคลุมผ้าตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ความรู้สึกแข็งๆบางอย่างที่มาโดนเอวทำให้ผมหันไปมองไอ้พีม
“อะไรโดนกูวะปืนเหรอ” ผมพูดติดตลก
“อือ”
“หา ปืน!”
“ปืนใหญ่เลยแหละ” มันพูดแล้วจับมือผมใต้ผ้าห่มให้ไปสัมผัสกับความแข็งนั้น ปืนนั้นหาใช่ปืนใหญ่ไม่ แต่มันคือบาซูก้า!