ไอติม ตอนที่8

[มอคราม]

“ทำไมต้องมาพรีเซนต์งานอย่างเด็กๆด้วยนะ “ ไอ้วิคพูดตอนนี้มันมาอยู่ห้องผมครับหลังจากที่ไปกินชายสี่หมี่เกี๊ยวกันกลับมาก็ต้องคิดสคริปท์พรีเซนต์ที่พวกผมดันลืม  ส่วนไอ้แมนก็ไปหาข้อมูลด้านอื่นๆมาเติมครับเวลานึกไม่ออกจะให้มันด้นสดซะเลย
“นี่ติมมันก็จะสี่ทุ่มแล้วนะ พีมยังไม่กลับห้องอีกเหรอ”
“ช่างมันเหอะ”
“ช่างได้ไง ยิ่งไปมีเรื่องกับคนอื่นอีกแบบนี้น่าเป็นห่วงนะ”
“แล้วจะให้กูทำยังไงวะ”
.ก็นั่นสิเนอะ แต่เป็นห่วงพีมบ้างก็ดีนะ”
“ไม่ห่วง ไม่มีไรข้องเกี่ยวกัน”
.เหรอ แล้วซื้อหมี่เกี๋ยวกลับมาด้วยเนี่ยนะ”
“แดกเองครับ”
“โอ๊ยยยย ติมไม่โรแมนซ์เลย เดี๋ยวฉันกลับห้องก่อนดีกว่า”
“เมทบ่นเหรอวะ”
.บ่น?...ฮะๆๆ อย่างกล้ามเนี่ยนะบ่นแค่ง้างปากพูดกับฉันยังต้องลุ้นแทบแย่…ฉันไปล่ะ”
“เออๆ”
ผมบิดขี้เกียจ พอหันซ้ายหันขวาทุกอย่างเงียบ นี่ถ้าสมมุติไอ้พีมมันเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจริงแล้วผมอยู่คนเดียว ผมดูแขนตัวเองขนลุกเลยครับติมสัมผัสได้
ผมสะบัดหัวไปมาแล้วลุกไปดื่มนมโดยรินใส่แก้วโคนัน เสียงบางอย่างดังมาจากข้างนอก เป็นเสียงเดิน กึกๆ..ๆ…ๆ
ผมชะงักปิดตู้เย็นช้าๆ หัวใจเต้นรัว เสียงเดินค่อยๆเข้ามา ผมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
แอ๊ดดดดด คนที่ปรากฏตัวก็คือไอ้พีม
“อ๊ากกกกกกกก”
“เฮ๊ยยยยยยย”
“ผะ..ผี!!”
“ผีเชี่ยไร กูเองงงง”
“ผีไอ้พีม!!”
“สัส กูยังไม่ตาย”
‘…’
“มึงบ้าเปล่าเนี่ย”
“อ้าว….”
“มาอ้าวห่าไร”
ผมจับหัวใจตัวเองที่เต้นแรงมาก ขาสั่นพั่บๆ มือทื่ถือแก้วก็สั่นจนนมหกเลอะ  นี่ผมมโนเองกลัวเองสุดยอดเลย!
“มึงเป็นไรเนี่ย”
“เปล่าเว้ย แสดงละคร”
“ละคร? ดูโคนันมากไปเปล่ามึง”
“เรื่องของกูน่า” ผมทำจะเดินไปนั่งโซฟาแต่ขามันอ่อนเลยล้มพับ
“ง่อยแดกหรือไง”
“เพราะมึงนั่นแหละ กูนึกว่าตายไปแล้ว”
“ตาย?”
“ก็เออดิ เห็นไม่กลับนึกว่าโดนไอ้บ้านั่นฆ่าไปแล้ว”
“เหอะ! กูเนี่ยนะจะถูกไอ้กระจอกฆ่า ….กูไปหาพี่มึงมา”
“เฮีย? เฮียแต๊ปเหรอวะ”
“เออ”
“ไปทำไม”
“ไม่บอก”
“ชิส์!ก็ไม่ได้อยากรู้”  ผมลุกยืนแล้วเดินไปนั่งบนโซฟา มองไอ้พีมค้นๆหาๆอะไรซักอย่างในตู้เย็น เหมือนกำลังหาของกินเลย
“หาไรของมึงวะ”
“เปล่า”
ผมนั่งมองแก้วโคนันในมืออย่างครุ่นคิด“ถ้ามึงหิวกูมีหมี่เกี๊ยวนะ”
มันหยุดเดินไปห้องแล้วหันกลับมา
“จะแดกไหม”
มันเลิกคิ้ว
“แดกหรือไม่แดก”
“แดก”
ผมลุกไปหยิบถุงที่แขวนไว้พอดีกะจะซื้อมากินรอบดึกแต่เริ่มอิ่มเพราะอาการเจอผีมโน
“เอาไป”
“ให้ฟรีๆเหรอ”
“ใช่ ทำทานว่ะ” พูดจบผมก็ดื่มนมรวดเดียวและเอาแก้วไปล้าง ไม่ลืมที่จะเช็ดพื้นที่นมหกด้วยนะ ผมสะอาด ทำเสร็จผมก็เข้านอนทันที
ทำไมผมต้องไปใส่ใจมันด้วยวะหรือผมกำลังจะกลายเป็นดี? เอิ่ม แต่ก็นะผมกับมันไม่ได้มีความแค้นขนาดเกลียดกันไม่เผาผี ที่ผมเกลียดมันเพราะมันเกลียดผมก่อนต่างหาก ตอนอยู่ม.ต้น กลุ่มเพื่อนผมก็นั่งคุยกันธรรมดาแต่กลุ่มไอ้พีม ไม่สิโดยเฉพาะไอ้พีมมักจะมองกลุ่มผมด้วยสายตาแปลกๆเหมือนไม่ชอบ และนั่นก็พาลทำให้ผมไม่ชอบมันด้วย เรื่องมันก็แค่นี้แหละครับมีไรมาก ไม่ได้ไปทำให้มันพิการ
ก๊อกๆๆ  
“อะไร…”
“ออกมาคุยกันหน่อย” ผมขมวดคิ้วไม่พอใจนิดๆแต่ก็ออกมาเปิดประตูก็เจอไอ้พีมหน้าประตูพอดี
“ว่ามา”
“พอดีมีเรื่องอยากจะคุยด้วยนิดหน่อย มานั่งที่โซฟาด้วยกันสิ”
“หืมมม นั่งด้วยกัน?”
“ใช่ มีเรื่องอยากจะตกลง”
ผมเดินออกมานอกห้องแล้วมานั่งลงบนโซฟากับมันแต่นั่งคนละมุม
“มีอะไรก็ว่ามา”
“เรื่องกูกับมึงที่บอกว่าใช้ชีวิตต่างคนต่างอยู่”
‘….’
“กูว่าเลิกเหอะ เราใช้ชีวิตเหมือนรูมเมทปกติดีกว่า”
‘….’
“กูอาจไม่ค่อยชอบขี้หน้ามึงตอนใหม่ๆแต่ตอนนี้กูเริ่มเปลี่ยนใจล่ะ กูอยากให้เราสองคน อือ….เป็นเพื่อนกัน”
“เพื่อน?”
“ใช่”
เพื่อนคำที่ผมไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้ยินจากมัน ผมเองก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับมันอย่างที่บอกแค่ไม่ชอบหน้ามัน แต่!
“มึงจะง่ายไปมั้ง วันแรกไม่ให้กูยุ่ง วันนี้ให้กูยุ่งกับมึง มึงคิดว่าตัวเองเป็นอะไรกับกูวะถึงจะมาบังคับกูได้!”
“ก็ไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่กูอยากเป็นเพื่อนกับมึง”
กึก ทุกอย่างนิ่งแล้วผมจะใจอ่อนทำไม!
“ถะ…ถ้ามึงอยากเป็นเพื่อนกูมากนักก็เชิญ” ผมเบ้ปากแล้วลุกเพื่อไปนอน
“ติม”
ผมหันกลับมา เอ่อแล้วกูใจเต้นทำไมวะ
“ขอบใจมึงมาก วันนี้มึงช่วยกูเยอะแยะเลย”
“ไม่ได้ใจช่วยว่ะ” ผมยักคิ้วแล้วเข้าไปนอน  ผมคิดว่าท่าเมื่อกี้นี้ผมเท่มากนะ ช่วยแต่เก๊กฟอร์มเหมือนในพระเอกเด๊ะ แต่จริงๆผมไม่ได้ตั้งใจจะช่วยมันจริงๆนะ แต่เอาเหอะมันคิดยังไงก็ชั่ง แต่ทำไมตอนที่มันบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับผม ผมถึงตื่นเต้นไม่รู้……..

ทุกเย็นเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผมไม่ต้องรับน้องด้วยสิทธิพิเศษ แต่! ทำไมผมต้องมานั่งอยู่กับไอ้พี่รหัสนี่ด้วย
“นี่ไม่เบื่อหรือไงวะนี่มันวันที่สองแล้วนะที่มึงมานั่งติดแหง็กกับกูตอนเย็นเนี่ย”
“ทำไมถึงพูดไม่เคยเพราะ”
“แล้วทำไมกูต้องพูดเพราะ”
“แต่กูเป็นรุ่นพี่และเป็นพี่รหัสอีก พูดเพราะๆเป็นไหม”
“เพราะ”
‘….’
“เป็นไงเพราะไหม”
“มึงนี่กวนจริงๆวะ เอางี้ถ้าพูดเพราะๆไม่ได้จะทำโทษดีกว่า”
“หืม”
“เดี๋ยวจะมีการล่าลายเซ็นรุ่นพี่ถ้ามึงไม่พูดดีๆกับกู กูจะไม่ให้ลายเซ็นและนั่นจะทำให้มึงโดนทำโทษแน่นอน”
“ทำโทษอะไรไม่หนักหนาหรอกมั้ง”
“หึๆๆ” ดูมันหัวเราะสิน่ากลัวชะมัดๆ
“เออๆเรียกพี่เปอร์ก็ได้คร้าบบบบบ พอใจยังพี่”
“ฮะๆๆ ดีๆมึงนี่เปลี่ยนสีไว อยู่กันได้”
ฟึ่บ! มือใครบางคนมาจับบ่าทำให้ผมสะดุ้งเฮือกก่อนรีบหันไปมอง….ไอ้พีม!!
“มาทำอะไรที่นี่ไอ้ติม” มันพูดแต่แววตามองไอ้รุ่นพี่เปอร์ไม่ลดละ เหมือนว่าเคยมีเรื่องกันมาก่อน
“ก็คุยกัน มึงมีไร”
“ไปหาข้าวกินที่หน้ามหาลัยดีกว่า”
“เอางั้นเหรอวะ….พี่เปอร์กูเอ๊ย!ผมไปก่อนล่ะกัน”
ไอ้รุ่นพี่เปอร์มีสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไรแต่ก็พยักหน้า ผมกับไอ้พีมเลยขี่จักรยานไปซึ่งมันขี่ผมซ้อนเพราะวันนี้จักรยานที่ให้เช่าเหลือคันเดียว แปลกใจใช่ไหมว่าทำไมผมกับไอ้พีมสนิทกัน ก็ตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนที่มันบอกให้ผมเป็นเพื่อนกับมัน ผมกับมันก็กลายเป็นเพื่อนกันมาจริงๆ ก็ไม่มีอะไรมากนิสัยผู้ชายเข้าหากันง่ายอยู่แล้ว เรื่องในอดีตก็ไม่ได้ไปฆ่าหรือชกต่อยกัน
“ขี่ให้มันดีๆหน่อยดิวะตกหลุมตลอด”
“ก็ถนนมันไม่ค่อยดีนี่หว่า”
“นี่มึงพูดยังกับขี่ที่อื่น นี่มันในมหาลัยนะเว้ยหลุมบ่อมันไม่เยอะหรอกตั้งใจหน่อย”
“ทำไมมึงเจ็บตูดหรือไง”
“เออ!ช้ำหมดแล้วเนี่ย”
“หึ”
“โอ๊ยยย ไอ้สัสคนยิ่งบอกว่าเจ็บมึงตั้งใจใช่ไหมเนี่ย” มันไม่พูดอะไรก็ขี่ไปถึงเป้าหมายอย่างเรียบร้อยไร้อาการเจ็บตูดของผม
“กินอะไรเอายำหมูไหม”
“เอาอะไรก็หยิบมาเถอะ” ผมบอกแล้วเดินไปอีกทางที่ขายปลาหมึกย่าง
“ป้าเอาหนวดปลาหมึก 5 ไข่2”
“ได้เลยจ้ะ ป้าแถมให้นะเพราะไอติมมาซื้อป้าทุกวันเลย”
“ขอบคุณคร้าบบบบพี่สาว”
“แหมๆ แถมให้อีกดีไหมเนี่ย….ว่าแต่มาคนเดียวเหรอวันนี้”
“อ้อครับพอดีวิคตอเรียรับน้องอยู่”
“เหรอ….แล้วพ่อหนุ่มคนนั้นล่ะ เห็นซ้อนจักรยานมาด้วยกัน”
“เพื่อนใหม่น่ะครับ”
“หล่อดีนะจ้ะ ทั้งหมด 70 บาทจ้ะ ป้าแถมให้สองไม้นะ”
“ขอบคุณพี่สาวมากครับ”
“จ้าปากหวาน”
ผมยิ้มแป้นแค่พูดหวานๆก็ได้ของแถมแล้ว แต่พอมาถึงรถก็เห็นใบหน้าบูดๆของของไอ้พีม ผมไม่ได้ถามแล้วซ้อนรถจักรยานกลับเหมือนเดิมแต่ตลอดทางมันนิ่ง พอไปถึงห้องผมก็ควักเงินให้มัน
“อะไร”
“ก็เห็นหน้าบึ้งกูเลยเอาเงินมาจ่าย มึงคงไม่พอใจที่มึงจ่ายค่าข้าวคนเดียว”
“เปล่า ไม่ใช่เรื่องนั้น”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นแล้วเรื่องอะไร”
ผมไปหยิบชามและจานมาให้
ไอ้พีมก็เทข้าวและกับข้าวใส่จานและชาม
“แล้วทำหน้าบูดทำไมวะ”
“ก็มึง…ทำไมต้องไปใกล้ชิดป้าเขาแบบนั้นวะ”
“ป้าขายป้าหมึกน่ะเหรอ”
“อือ”
“ทำไมวะหรือหึงป้าเขาวะ”
ไอ้พีมนิ่งดูท่ามันจะตกใจน่าดู
“เฮ๊ยนี่มึงชอบป้าเขาจริงๆเหรอวะ กูไม่แย่งหรอกน่าแค่ไปอ้อนแกนิดๆหน่อยๆดูดิได้ปลาหมึกแถมมาสองไม้เลยมึง”
“กูคงหึงจริงๆ…” พึมพึมพำ