ไอติม ตอนที่6

[มอคราม]

ผมกลับมาที่หอ เอาหัวโขกกำแพงเบาๆเพราะกลัวเจ็บแต่อยากเท่
“ชีวิตกูจบสิ้นแล้ว กูอยากกลับบ้านเว้ย” ผมนอนลงบนโซฟาแล้วดิ้นพล่านก่อนจะลุกมาที่ตู้เย็นหิวน้ำ วิ่งมาตั้งไกลแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแก้วใบหนึ่งที่คว่ำอยู่หลังตู้เย็นแถมยังมีลายเป็น พี่โคนันผมเอง แต่ว่ามันแตกไปแล้วนี่ ลายก็คนละลายกันแล้วมันมาได้ไง
“หรือว่า…” ผมรีบลุกไปที่ถังขยะเศษแก้วที่แตกไปเมื่อวานยังอยู่ ผมมองแก้วโคนันที่ผมใช้มาตั้งนานอย่างอาวรณ์ แต่ผมจำไม่ว่ามันมาได้ยังไงแต่ผมผูกพันกับมันมาก จะว่าไปผมได้มันมาจากใครนะ
RrrrrRRRrr….เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดซะก่อน ผมหยิบมันจากกระเป๋าสะพายแล้วกดรับ
“มีอะไรครับแม่”
“เป็นอะไรเสียงหม่นๆฮึ”
“อ่า ผมอยากกลับบ้านแล้วอ่า”
“หืมมมกลับบ้าน! ล้อแม่เล่นหรือเปล่าเนี่ย!”
“หะๆๆ ครับๆล้อเล่น”
“แล้วไป…..นี่พี่เขาอยู่ใกล้ๆหรือเปล่าแม่โทรไปแล้วไม่รับเลย”
“อยากบอกจริงๆว่ามันทิ้งผม”
“เอ่อ เฮียอาบน้ำอยู่อ่ะแม่” แล้วกูไปปกป้องมันทำไมวะ
“เหรอ ถ้าพี่เขาอาบน้ำเสร็จให้โทรหาแม่นะ”
“ครับ….”
แม่วางสายไปแล้ว ผมเดินมานั่งบนโซฟาต่อ กดไล่เบอร์ดูรายชื่อไปเรื่อยๆด้วยความเซ็งจนมาหยุดที่เบอร์หนึ่งไม่มีชื่อมีแต่เบอร์แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจแล้วกดปิด นอนนึกอะไรเรื่อยเปื่อยเพื่อให้ลืมๆเรื่องที่ผ่านมา
“งานเลี้ยงตอนจบม.ต้น? ทำไมเราจำไม่เห็นได้เลยวะ” ผมนอนคิดไปคิดมายังไงก็นึกไม่ออกยิ่งตอนที่ไอ้วิคสารภาพรักนี่ยิ่งไม่เคยมีในหัว และอีกอย่างเรื่องแบบนี้ไม่น่าจะลืมได้ง่ายๆ ใช้สมองหนักความรู้สึกง่วงก็มาทันทีเพราะใช้ความคิด?มากไป ไม่นานเปลือกตาก็ค่อยๆปิดลง

กูซื้อมาให้ มือหนาของใครบางคนยื่นแก้วรูปโคนันมาให้ผม ผมรับมันไว้
มึงชอบไหม
ชอบสิกูจะเก็บไว้อย่างดีเลย
ใครกันเสียงใคร แต่ทำไมถึงคุ้นเคย
ผมกำลังเรียกชื่อของใครบางคนอยู่แต่ทำไมผมถึงไม่ได้ยินชื่อของเขาเลย นอกจากชื่อที่เขาเรียกผม
ใครกัน?
“อื้อ!” ทำไมจู่ๆหายใจไม่ออกวะ เกิดอะไรขึ้นหรือถูกผีอำ “หะ..หายใจ อื้อ”
พรึ่บ!ผมลืมตาตื่น สิ่งแรกที่เห็นคือหน้าของไอ้พีม!และมือมันกำลังบีบจมูกผม!
“ทำเชี่ยไรฮะ” ผมรีบเด้งลุก “มึงมาอุดจมูกกูทำไมวะ!”
“อ้าวก็เห็นนอนทำท่าทรมานเลยช่วยให้ไปไวๆ”
.มึง! มึงตลอดเลยนะนี่สรุปจะฆ่ากูใช่ไหมเนี่ย ฮึ่ย!”
“ลุกไปได้แล้วนี่มันที่ประจำกู” มันใช้ตีนเขี่ยขาผมให้ลุกจากโซฟา
“มันไม่ใช่ของมึงนี่”
“ออกไป”
“ไม่ออก” ผมนอนลงตามเดินแต่ก็ต้องรีบลุกเมื่อไอ้บ้านี่จู่ๆก็ทำท่านั่งทับขาผม
“กูไปก็ได้เว้ย”
“เดี๋ยว”
“อะไรอีกล่ะ”
“โคนันมึง….”
“หะ?”
“โคนันมึงมันฟื้นแล้ว” พูดจบมันก็ลุกจากโซฟาแล้วเดินเข้าไปในห้อง อ้าวไอ้นี่แล้วมึงจะมาไล่กูทำเผือกเหรอ พอไล่กูปุ๊บก็ข้าห้องปั๊บ
“โคนันฟื้นแล้ว” ผมเดินไปหลังตู้เย็นที่มีแก้วรูปการ์ตูนโคนัน “หรือมันจะ….”
ถ้ามันซื้อแก้วใบใหม่ให้ผมจริงสงสัยผมคงไปบนบานที่ไหนซักแห่งแน่ๆคนอย่างมันเนี่ยนะ อย่างไอ้พีมเนี่ยนะ!
“เหอะ! กินยาผิดมาเปล่าวะหรือโดนเสียงกรี๊ดของผู้หญิงประสาทเลยกลับไปแล้ว” ผมมองแก้วรูปโคนันเตะฟุตบอล “เอาวะซื้อให้ก็ใช้”

วันนี้ผมออกไปซื้อข้าวเย็นมากินครับ พอดีแถวๆหน้ามหาลัยตอนเย็นๆจะมีร้านขาย ข้าวสวยและกับข้าวต่างๆมาตั้งขายแถมยังมีร้านก๋วยเตี๋ยว ข้าวต้มโต้รุ่งเยอะแยะไปหมด
ผมเดินมาหยิบถ้วยชามแล้วตั้งวงกินข้าวคนเดียว เป็นครั้งแรกในรอบ 18 ปีที่กินข้าวเงียบๆแบบนี้ รู้แบบนี้ชวนไอ้วิคมาก็ดีแต่มันดันบอกจะไปกินก๋วยเตี่ยวกับเพื่อนในตลาด
ได้เพื่อนใหม่แล้วลืมเพื่อนเก่าแถมยังเข้าใจหาเพื่อนก็เพื่อนใหม่ของมันก็คือช้างน้ำนั่นอีก ดีนะที่รับน้องวันนี้ไม่มีเรื่องอะไรมาก พวกรุ่นพี่ก็ไม่มายุ่งกับผมโดยเฉพาะไอ้รุ่นพี่เปอร์
ต้มจืดที่ซื้อมากินรสชาติจืดสมชื่อจริงๆนึกว่ากินน้ำอยู่ คิดถึงอาหารของแม่เหมือนกันแฮะแม้จะไม่อร่อย(ว่าไงนะ:แม่) แต่ก็พอฝืนกินได้แต่นี่ทั้งไม่อร่อยทั้งเหงา โรคโฮมซิคกำเริบอีกแล้วกู
แอ๊ด….เสียงเปิดประตูดังขึ้น ไอ้พีมมันกลับมาแล้วครับหลังจากไปไหนไม่รู้ มันมองผมที่นั่งกับพื้นกินข้าว ผมสังเกตว่ามันก็ซื้อข้าวมากินเหมือนกันครับ ผมทำเป็นไม่ใส่ใจแล้วจัดการกินข้าวมื้อเย็นจืดๆต่อ ส่วนไอ้พีมก็ขนถ้วยชามมันแล้วมานั่งกินกับพื้นเหมือนกัน เราสองคนต่างกินข้าวแต่นั่งคนละมุม แต่ทั้งๆที่มีกันสองคนแต่มันก็ยังเหงาอยู่ดี
ไอ้พีมมันมองแก้วน้ำของผมแล้วแสยะยิ้ม
“ยิ้มอะไร”
“เปล่า….”
.ที่ใช้เนี่ยเพราะเป็นโคนันหรอกนะถึงใช้ ถ้าแก้วลายอื่นของคนอื่นไม่ใช้หรอกเว้ย”
“หึ”
ผมละจากข้าวลอบมองมันยิ้มนิดๆ
“ถามจริงเหอะ มึงไม่ให้กูยุ่งกับมึงแต่ทำไมมึงถึงมายุ่งกับกูวะ”
มันชะงัก “กูไปยุ่งกับมึงตอนไหน”
“เยอะแยะเลยวันนี้ “
“กูไม่ได้ยุ่งกับมึง”
“ชิส์!” ผมเก็บถ้วยชามไปล้างรู้สึกอิ่มทันที ผมมองแก้วโคนัน
นี่เหรอวะที่ไม่ยุ่ง คนไม่ถูกกันแคร์ความรู้สึกของกันและกันด้วยเหรอวะ แต่ช่างเถอะ…..