ไอติม ตอนที่5

[มอคราม]

“ติม…ติม….ติม….ติม”
แม่งใครมาเรียกชื่อกูข้างๆหูวะ
“ติมๆๆ”
มันกำลังเรียกกูลงหม้อเปล่าวะ
“ติมๆๆๆ”
“โอยยยยย ตื่นแล้วโว๊ยยย”
“ติมฟื้นแล้ว” เสียงนี้ไม่ใช่ใครถ้าไม่ใช่ไอ้วิคตอเรีย ผมเอามือกุมขมับรู้สึกมึนและปวดหูแปลกๆ
“เกิดอะไรขึ้นวะ”
“ติมโดนลูกบอลเตะโดนหัวน่ะ เลยสลบ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ โอ๊ยย ปวดหัวว่ะ เจ็บปากอีก นี่กูแค่เข้ามาเรียนได้สองวันแม่งแผลบานเลย แล้วใครเตะวะ”
“เอ่อ….เดี๋ยวฉันไม่รอข้างนอกนะให้คนที่เตะบอลมาเครียร์ดีกว่า”
“หืมมมม ทำไมวะ”
“เอาน่าฉันไปรอข้างนอกนะ” ผมพยักหน้าเอาไงก็เอา แต่เอาหน้าไอ้คนทำมาดูซิ
ผมก้มหัวแล้วนวดขมับเพราะยังรู้สึกมึน ทำไมมหาลัยนี้มันซวยนักวะ
“เจ็บมากขนาดเชียว” เสียงนึงถามผมค่อยๆเงยหน้ามอง
“ไอ้พีม”
“เออกูเอง”
“มึงเตะบอลโดนหัวกูเหรอวะ”
“อ่า”
“นี่มึง” ผมทำท่าจะลุกแต่เพราะยังมึนเลยต้องลมตัวนอนต่อซะงั้น
“มึงมันไอ้ดวงซวย ฆ่าโคนันกูไม่พอมึงยังฆ่ากูอีกเหรอ”
“เลิกเพ้อเจ้อซักที มึงนี่เด็กว่ะ”
“อายุเท่ามึงแหละวะ” ผมเอามือกุมหัวก่อนจะ “เฮ๊ย กี่โมงแล้ววะ!”
ผมลนลาน “ไอ้วิค ไอวิค!!”
“มึงจะแหกไปทำไมเนี่ย เพื่อนมึงไปห้องน้ำ”
“ห้องน้ำเชี่ยไรวะ กูไปเรียนสายแล้วเชี่ย” ผมรีบลุกแล้วคว้ากระเป๋าสะพายแล้วออกไปจากห้อง เห็นผมออกแนวเหมือนไม่รักเรียนแต่ผมรักเรียนนะพ่อกับแม่เคยบอกผมเสมอว่าไม่หวังอะไรกับเฮียแล้ว…..ยิ่งได้ฟังประโยคนี้ผมยิ่งชอบ
“ไอ้วิคไปไหนมาวะ ไปเรียนเร็ว” ผมรีบกระชากมันไปทันที
“ไอ้เตี้ยเอ๊ย” พีมพึมพำในขณะที่ในมือถือแก้วลายการ์ตูนโปรดของร่างโปร่งที่พึ่งวิ่งออกไป

คาบเช้าพวกผมเข้าห้องอย่างหวุดหวิดแม้ทั้งห้องจะส่งสายตาสมเพชมาทางผมโดยเฉพาะช้างน้ำนั่นแต่มีรึที่ผมจะไปสนใจ เรียนครับเป็นเด็กดีต้องเรียน…แต่เรียนไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ
พอหมดคาบเรียนก็ออกมากินข้าวที่โรงอาหารเหมือนเดิมแต่ทำไมผมถึงมานั่งข้างๆไอ้พีมได้วะ ปกติวันนึงผมจะเจอมันแค่ครั้งเดียวนั่นคือตอนอยู่ในห้องแล้วทำไมวันนี้เจอบ่อยจริง มันนั่งอยู่กับผู้หญิงคนนึงครับไม่ใช่สาวคณะผมหรอกลายเก่าๆมันคงออกมาแล้วล่ะ ฟันแล้วทิ้ง…
ผมเขยิบตูดห่างมันซะหน่อยแล้วก้มหน้ากินข้าวตามปกติ
เพี๊ยะ!
“กรี๊ดดดด”
เหตุการณ์เกิดขึ้นไวมากครับท่านผู้ชมผมขอกรอเทปกลับ ขณะที่ไอ้พีมกับแฟนกำลังสวีทกันโบว์หรือก็คือแฟนเก่าของไอ้พีมสาวคณะผมที่มันพาไปป่ามป้ามที่ห้อง มาถึงก็ตบแฟนใหม่ไอ้พีมตกเก้าอี้เลย
“แก! แกแย่งผัวฉัน” โบว์ยังไม่หยุดยังตามไปตบถึงที่แต่แทนที่ไอ้พีมมันจะเข้าไปช่วยแฟนแต่มันกลับนั่งเฉยๆแล้วกินต่อ นี่มึงคิดว่ากำลังฝันอยู่หรือไงวะนั่นแฟนมึงกำลังจะถูกตบตายแล้ว
“อย่าคิดว่ามึงจะตบกูได้ฝ่ายเดียวนะ พีมก็ผัวกูเหมือนกัน!”
เพล้งงงง
ตุบตับ
สงครามกำลังปะทะกลางโรงอาหารครับเนื่องจากมีก็อตซิลล่าเพศเมียสองตัวกำลังต่อสู้กันเพื่อนแย่งผู้ชายครับ แต่พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ดูถูกพละกำลังผู้หญิงไม่ได้จริงๆครับ ผมรู้สึกว่าจานปลิวไปหลายใบแล้วไม่ทราบว่าคุณเธอไปเอามาจากไหน แถมเก้าอี้ก็ล้มระเนระนาด ไม่มีใครคิดจะห้ามมีแต่มุงดูและเชียร์
“กรี๊ดดดดดดดดดด อีหน้าด้าน”
“มึงสิหน้าด้านอีเข็ม กูมาก่อนมึงมีสิทธิ์อะไรมาแย่งฮะ”
“ทำไมกูจะไม่มีสิทธ์ตอนนี้กูเป็นเมียพีมแล้วเว้ย”
ผู้หญิงสวยสองคนถ้าไม่พูดพวกมึงยังสวยอยู่นะ
“พีม พีมจะเลือกใครบอกมาเลยดีกว่า” โบว์หันมามองสภาพหัวฟู หน้ามีรอยตบ ส่วนเข็มก็ไม่ต่างกันต่างกันตรงที่เสื้อผ้ามีคราวเศษอาหารด้วย
ส่วนไอ้พีมนั่งดื่มน้ำสบายใจเฉิบ
“พีม! พีมเลือกเข็มใช่ไหมก็พีมอุตส่าห์ทิ้งของเก่ามา!”
“อีบ้า! พีมเลือกกู”
“เลือกกูต่างหาก”
“พีมเลือกใคร!/พีมเลือกใคร!”
“ฉันเลือก…” โอ๊ะมันจะพูดแล้ว ผมที่นั่งข้างๆมันก็เอียงคอรอคำตอบเช่นเดียวกับคนอื่นๆที่(เสือก)อยากรู้ ก็เอียงหูเป็นแถบๆ
“ฉันเลือกไอ้หมอนี่”
ฟุ่บ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ผมแทบอุดหูไม่ทันเช่นเดียวกับคนอื่นๆเพราะผู้หญิงสองคนกำลังประสานเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง แต่ผมนี่อุดหูไม่พอยังอึ้งแดก เพราะมันเลือกโผมมมมมมม
“ปล่อยนะเว้ยอย่ามากอดคอ”
“ไม่ปล่อย”
“เชี่ย ตอบห่าอะไรวะ ปล่อยกูจะกินข้าว”
“อยู่เฉยๆเหอะ”
“มึงตอบเชี่ยไรวะ จะยั่วโมโหหรือไง”
“มึงหุบปากไปก่อน”
“ไม่ ปล่อยยยยร้อนนน”
“พีม อย่าคิดว่าโบว์โง่นะ ที่พีมจะเอาไอ้หน้าโง่ที่ไหนก็ได้มาอ้างน่ะ”
ไอ้หน้าโง่! มึงด่ากู?
“ใช่ อย่าเอาไอ้หน้าเห่ยมาอ้างนะพีม เข็มไม่ยอม!”
ไอ้หน้าเห่ย ด่ากู?
ขึ้นเลยวุ้ยแต่ละคน กูออกจะดูฉลาดและดูดี!!
“ตอบมาสิพีมว่าเลือกใคร! เลือกโบว์ใช่ไหม”
“ไม่ใช่พีมเขาเลือกกูต่างหาก”
“หุบปากไอ้พีมมันเลือกกูเว้ยยยย พวกมึงสองคนมาทีหลัง” ผมกอดคอไอ้พีมแน่น
“พวกกูคบกันมาตั้งแต่ ม.ต้นรู้ไว้ซะ!!!”
…………………เงียบ…………………
อึ้งแดกกันทั้งโรงอาหาร
ผมที่ฟิวส์ขาดดันพูดอะไรแปลกๆไปซะแล้ว สาสสสสเอ๊ย! ซวยแล้ว ผมก้มไปมองหน้าไอ้พีมที่ผมกำลังกอดคอมันอยู่ มันยักคิ้วให้ สัสเอ๊ย!! ผมมองหาไอ้วิคเพื่อเผ่นแต่ไอ้วิคมันก็อึ้งแดกเหมือนกันครับ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“นี่ไม่ใช่เสียงกรี๊ดแค่สองคนนะครับแต่เสียงกรี๊ดมันมาทั่วเลย กรี๊ดทำไมวะ ผมที่ยืนงงจู่ๆก็ถูกไอ้คนข้างๆกระชากลากถูออกไปจากโรงอาหารทันที
“นี่กูพูดห่าอะไรไปวะ” ผมทรุดกับพื้นหญ้าสีเขียวข้างตึกคณะหนึ่ง
“มึงพูดได้ดีมากเลยนะ”
“สัสเพราะมึงนั่นแหละ”
“เพราะกูอะไรมึงพูดเอง”
“ก็มึงอยากเริ่มทำไมวะ อ๊ากกก ภาพพจน์กูเขาต้องหาว่ากูกับมึงเป็นเกย์กันแน่เลยว่ะ ทำไมกูอยู่กับมึงทีไรกูซวยทุกที”
“เดี๋ยวๆกูได้ข่าวว่ามึงทำตัวเองะ กูแค่บอกว่าเลือกมึงแต่มึงบอกหมดเลยว่าคบตอนไหน”
ฉึกๆๆๆๆ สรุปผมผิด โฮๆๆๆ ไอ้ไอติมมึงพูดไรไป
“มึงจะมาเสียใจอะไร กูนี่เสียภาพพจน์เพราะมึงเหมือนกันแหละ”
“ไอ้สัสมึงมันตัวดีชักศึกมาหากูเมื่อเช้าเตะบอลอัดหัวกู ตอนกลางวันมึงก็มาทำให้กูเสื่อม! ตอนเย็นมึงจะทำอะไรอีกฮะ! กูเกลียดมึงงงงงง” ผมรีบวิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่งไม่ใช่วิ่งอย่างสาวน้อยในการ์ตูนตาหวานนะที่บอกฉันเกลียดคุณแต่ผมนี่กูเกลียดมึงงงงงงแล้ววิ่งหัวตั้งไปหอทันทีเพราะวันนี้ผมมีเรียนแค่คาบเช้าครับเลยหลบสายตาผู้คนได้แต่จะเป็นเป้าสายตาก็ตอนติดสปีดไปหอเนี่ยแหละ
กูอยากกลับบ้านนนนนน โฮมซิกแล้วไหมกู