ไอติม ตอนที่4

[มอคราม]

ผมหยิบกุญแจแล้วไขเข้าไม่เข้าบ้างเพราะมึน
ผมเปิดประตูแล้วเดินเซไปมา วันนี้กูจะถึงห้องไหมรู้สึกเหมือนเห็นแสงอะไรแยงตาก่อนจะฟุ่บ
“เฮ๊ย!”

จี๊ดดดดด ตอนนี้ปวดหัวมาก ผมกระพริบตาถี่ๆ มองเห็นเพดานห้อง อ่านี่มันห้องผมนี่นาผมค่อยๆลุกแล้ว แต่ก็ต้องเบ้หน้า
“เหม็นเชี่ยไรวะ หืมมมม เฮ๊ย อ้วกกก” ผมรีบพุ่งเข้าห้องน้ำทันที เพราะเสื้อผมมีแต่อ้วกสงสัยเมื่อคืนหนักไปหน่อย
อาบน้ำนี่มันสดชื่นจริงๆ ผมเดินออกจากห้องน้ำ ใส่ผ้าขนหนูตัวเดียวออกมาเพื่อโชว์วันแพ็ค(เศร้าแป๊บ)และเป็นจังหวะเดียวที่ไอ้คนตัวสูงออกจากห้องพอดี ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วจะเดินเข้าห้องแต่….
“เดี๋ยว”
“มีอะไร”
“นี่มึงเมื่อคืนรู้ไหมมึงทำกูปวดหัวขนาดไหนน่ะ”
“เมื่อคืน? เมื่อคืนกูทำไม”
“มึงจำไม่ได้เลยหรือไง ที่จู่ๆมึงก็พรวดพลาดเดินมาล้มทับกูที่นั่งดูหนังบนโซฟาแถมอะไรอีกรู้ไหมมึงอ้วกกกใส่กู”
“หะ? …..เหรอวะ”
“นี่มึงกะจะไม่ขอโทษ”
“มึงไปขอโทษโคนันกูก่อนดิ”
“ว่าไงนะ” มันเลิกคิ้ว
“ถ้ามึงไปขอโทษโคนันกูในถังขยะก่อน เดี๋ยวกูจะขอโทษมึง”
“ไอ้ติมถ้ามึงไม่ขอโทษกู กูจะทำโทษมึง”
“โหยยยย กูกลัวจังเลย” ผมเบะปากแบบจริต(ผมไม่ได้เป็นนะ)แล้วทำท่าจะเดินเข้าห้องอีกครั้งแต่ถูกมือหนาจับแขนไว้ก่อน
“เรื่องยังไม่จบจะไปไหน”
“จะไปใส่เสื้อผ้า ปล่อย…”
“สรุปคือไม่ขอโทษ”
“ใช่”
“งั้นก็ขอบคุณซะที่เมื่อคืนกูแบกมึงไปไว้ในห้อง”
“ฮะ แบกกู?”
“ใช่”
ผมเกาแก้มอีกใจก็อยากหยิ่งอ่ะนะแต่มันอุตส่าห์พาไปห้อง
“ขอบคุณ…”
‘….’
ดูมันอึ้งนิดๆสงสัยคงงงที่ผมไปบอกขอบใจมัน
“หึ” มันเหมือนยิ้มนิดๆแล้วเดินเข้าห้องไป
สงสัยใช่ไหมครับว่าผมไปบอกขอบคุณมันทำไมทั้งๆที่ไม่ถูกกัน คืออย่างนี้ครับถึงผมจะกวนประสาทไปหน่อยแต่ถ้าเรื่องไหนควรทำก็ทำครับไม่ได้หยิ่ง…เข้าใจตรงกันนะ
ผมเข้าห้องไปแต่งตัวชุดนักศึกษา วันที่สองของการเรียนช่างน่าเบื่อเสียจริงโดยเฉพาะตอนเย็นที่ต้องมีการรับน้องแถมปากของผมยังบวมอีกเมื่อวานยังไม่เท่าไหร่สงสัยพิษจากการแดกเหล้า
“แม่งหมัดหนักชิบหาย”
พอผมเปิดประตูออกก็เจอไอ้วิคที่ยืนรอหน้าประตูพอดี
“มารอทำไมวะ”
“ก็อยากรอนี่ ไปเรียนด้วยกันเถอะ”
ผมพยักหน้าแล้วเดินไปเรื่อยๆ
“เมื่อวานติมไปข้างนอกเหรอ ฉันมาหานอนเย็นๆ เห็นพีมบอกออกไปข้างนอก”
“อ่า…เฮียชวนไปกินเหล้าน่ะ”
“พี่แต๊ปน่ะเหรอ”
“อือใช่ เฮียที่รักกูมากกก อูยยยย” ผมจับมุมปาดเผลออ้าปากกว้างเมื่อคืนยังไม่เจ็บขนาดนี้
“ปากติมยังบวมอยู่เลย ไปทำแผลไหม”
“ไม่อ่ะ”
“เอ่อ…เรื่องเมื่อวานที่ติมบอกฉัน ฉันเอาไปบอกพวกรุ่นพี่แล้วนะ”
“เรื่องเมื่อวาน?”
“ก็ที่แมรี่จับตูดติมไง”
“เฮ๊ย! ไปบอกมันทำไม”
“อ้าวก็....”
“กูว่ามึงอยู่เฉยๆเหอะว่ะ”
“ขอโทษนะติม…”มันทำหน้าสลดจนผมอดใจอ่อนไม่ได้
“ช่างมันเถอะ…ไปกินข้าวกันดีกว่าหิวแล้วเนี่ย”
พวกผมเดินเข้าไปในโรงอาหาร ทุกอย่างเหมือนเดิมผมจองที่นั่งส่วนไอ้วิคสั่งข้าว
“เหมือนเดิมนะวิค”
“ได้เลย”
วันนี้ร้านข้าวคนค่อนข้างเยอะจึงต้องต่อแถวนานหน่อย …….ผมเอามือกุมหัวอาการแฮงค์ยังไม่หาย
“ดื่มน้ำหน่อยไหม” แก้วน้ำปั่นถูกวางก่อนที่ใครบางคนจะมานั่งข้างๆผมเหลือบตามองจนแน่ชัดเพราะจำเสียงได้ ไม่ใช่ว่าพิศวาสอะไรมันหรอกนะแต่จำเสียงที่มันตะโกนได้
มันคือไอ้รุ่นพี่เปอร์
ผมทำเป็นไม่ใส่ใจแล้วหันมองไปทางอื่น แม้จะเห็นแวบๆว่าหน้ามันก็เขียวๆก็เหอะ
“เอ่อ….เรื่องเมื่อวาน กูขอโทษนะที่ต่อย…..”
‘…..’
“วิคบอกกูแล้ว”
‘…..’ ทำไมจู่ๆกูถึงรู้สึกอายวะ
“กูขอโทษจริงๆ ขอดูแผลได้ไหม”
“อย่ามายุ่ง” ผมตะคอกเพราะเริ่มอารมณ์เสียเป็นคนต่อยก่อน แล้วจู่ๆจะมาขอโทษแล้วหายน่ะเหรอ เหอะไม่มีทางซะหรอก
“ไปให้พ้นเลยดีกว่าก่อนที่กู…..ผมจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้” ก็อยากพ่นคำหยาบอ่ะนะแต่เดี๋ยวโดนเล่นซึ่งมันน่ารำคาญ
“ไอติม”
“ไปให้พ้นเลยไป ก่อนที่จะอารมณ์เสียมากนี้”
“ปากมึง”
“หมามันกัดเมื่อวานจำได้ไหม”
“กูขอดูหน่อย” มันทำท่าจะมาจับปากแต่ผมลุกขึ้นก่อนและปัดมือมันทิ้ง
“อย่ามายุ่งมึงเป็นคนเริ่มแท้ๆจะมาขอโทษเชี่ยอะไร กูไม่ยกโทษให้!!” ผมเผลอพ่นคำสนิทออกมาจนได้ ก็มันน่าโมโหนี่มาทำเป็น มาขอโทษ บอกเลยว่าไม่ยกโทษให้ เจ็บนี้อีกนาน!!
“นี่กูพูดดีด้วยแล้วนะ”
“เออ กูก็พูดดีกับมึงแล้วเนี่ย”
“ไอติม นี่มันจะมากไปแล้วนะกูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงนะ”
“เออ! กูก็ไม่อยากยุ่งกับมึงเหมือนกันแหละ อูยยย” ผมจับปากตัวเอง
“เอ่อ เป็นไรมากไหม…”
“อย่ามายุ่ง! เพราะมึงนั่นแหละกูเกลียดมึงอย่ามายุ่งกับกูอีก! “ผมเดินออกไปจากโรงอาหารโดยมีเสียงเรียกของวิคและเสียงวิ่งตามมา
“ติม!”
“กูโมโหว่ะวิค”
“ฉันเข้าใจ”
“เอ่อ…เรื่องข้าวมึงไปกินเหอะเดี๋ยวกูเดินเล่นแถวๆนี้ได้”
“ไม่เอาอ่ะติมไม่กินวิคตอเรียก็ไม่กิน” มันยิ้ม จนผมอดที่จะเอานิ้มจิ้มหน้าผากมันให้หน้าหงายไม่ได้ มันเป็นเพื่อนที่ดีครับเวลาผมมีเรื่องไม่สบายใจมันจะทำให้ผมยิ้มเสมอถึงแม้ตอนม.ต้นมันจะหงิมๆไปหน่อยแต่มันก็ยังขยันหาวิธีที่ทำให้ผมยิ้มได้
เราสองคนไปซื้อขนมมากินและนั่งดูบอลข้างสนามครับที่รอเวลาเพราะวันนี้พวกมีเรียนตอนส่ายๆ ผมกำลังยัดขนมปังเข้าปากแต่ก็แทบสำลักก็ไอ้คนที่เล่นอยู่คือ
“กรี๊ดดดดดด พีมสู้ๆน๊า”
“อ๊ายยยยยยยยยยยยยย ขนาดเล่นบอลยังหล่อ”
“เท่ต่างหากล่ะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด”
“แค่กๆๆ”
“ติมดื่มน้ำไหม”
ผมรับน้ำมาจากไอ้วิค
“วิคมึงเห็นไหมวะ”
“เห็นสิก็พีมไง”
“โห นี่มันฮอตขนาดนี้เลยเหรอวะ”
“เห็นหน้าตาก็น่าจะรู้นะ พีมฮอตมาตั้งแต่สมัยอยู่ม.ต้นแล้วนี่ พอเข้ามหาลัยตัวก็สูงขึ้นหน้าตาก็หล่อขึ้น ทุกอย่างลงตัว.
“มึงจะบอกว่ามึงก็ชอบมันหรือไง”
“คนที่ชอบ…ติมลืมไปหรือไงเมื่อตอนงานเลี้ยงอำลาจบ ม.ต้นของพวกเราน่ะ”
“หืม ฉลอง?”
“ใช่ ก็ตอนที่ห้องเราไปเหมาร้านหมูกระทะไง จำได้เปล่า”
“หา…มีเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอวะ ทำไมกูจำไม่เห็นได้เลย”
“ติมอ่ะ” ไอ้วิคทำท่างอน “จำไม่ได้หรือไม่จำกันแน่”
“มึงพูดไรเนี่ยกูไม่เคยไปงานนั้นซักหน่อยมึงกำลังโกหกเปล่าเนี่ย”
“โหยยยย ติมนี่ลืมได้ไงมันเป็นวันฉลองจบที่พวกเราจะแยกย้ายจากกันไปนะ ลืมแบบนี้ฉันเสียใจนะเนี่ยแถมวันนั้นฉันก็…..บอกรักติมด้วย”
‘….’
“แหมๆๆ พูดแล้วยังเขินไปหายเลยนะ”
‘….’
“แต่ติมดันปฏิเสธซะนี่ โอ๊ยย เขินอ่ะ”
“เฮ๊ยยยยย” ผมตะโกนจนรอบข้างเริ่มหันมามอง “มึงล้อเล่นเปล่าเนี่ย”
“โอ๊ยยยติมนี่ความจำสั้นจริงๆ น่าเบื่ออ่ะอุตส่าห์จะรื้อฟื้นให้ใจเต้นแต่กลับมาลืม”
“ก็คนมันลืมนี่หว่าไหนลองเล่า…”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
“ติมระวัง”
“หืม”
ปึก!
ตุบ!
ผมรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างลอยมาโดนหัวจากนั้นทุกอย่างก็มืดลง แต่ที่แย่กว่านั้นคือได้ยินเสียงกรี๊ดของไอ้วิคเต็มสองรูหูเลย