ไอติม ตอนที่3

[มอคราม]

“ฮ้าววววว”
“เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ”
“นอน แต่นอนไปแค่3 ชั่วโมง”
“3ชั่วโมง!  ทำไมแบบนั่นล่ะ”
ผมอยากจะบอกจริงๆว่าเสียงอื้ออ๊าทั้งคืน แล้วไอ้พีมมันอึดมากกก กว่าผมจะหลับก็รอให้มันเสร็จ อยากจะบ้าตายนี่แค่วันแรกนะ ดูมันทำดิ!
ผมกระซิบบอกมันเบาๆคือไม่อยากเก็บไว้คันปาก
“หา!! เอาผู้หญิงมานอน” ผมแทบจะครับปากมันไม่ทัน อันที่จริงก็ไม่ทันล่ะ
“มึงจะแหกปากทำไม ถ้าคนคุมหอรู้กูก็ซวยด้วยดิวะ”
“เอ่อ…ขอโทษที แต่ว่าจริงเหรอวะ”
“จริงซะยิ่งจริงอีก แม่งเล่นซะกูไม่หลับเลย”
“ติมคึก”
ปึก! เป็นครั้งแรกที่ผมตบหัวมัน  
“คึกไร ไม่คึกกูไม่มีอารมณ์หรอก”
“เหรอ……..”
“แล้ววิชาแรกเรียนไร” ผมเปลี่ยนเรื่องแทน
“เดี๋ยวเช็คก่อนนะ ติมนี่ไม่ดูตารางเรียนเลย”
“มึงก็เหมือนกันแหละวะ”
วันนี้เป็นวันเรียนวันแรกของผมในมหาลัย คณะบริหารของผมผู้หญิงเยอะ ผู้ชายน้อย
“รู้แบบนี้เข้าวิศวะฯก็ดี” นี่ไม่ใช่เสียงผมครับ แต่เป็นเสียงของไอ้วิค ดีนะที่พวกผมนั่งท้ายๆคนไม่ค่อยเยอะเลยไม่ได้ยินคำพูดของไอ้วิคตอ!
“พูดไรวะ”
“ก็คณะนี้หญิงเยอะมาก คณะนั้น….”
“นี่มึงเป็นเปล่าเนี่ย” ผมถามมันอีกครั้ง
“เป็นอะไรอีกล่ะ ใส่ร้ายจัง”
“ครับๆ”
ครืดดดดด เสียงเปิดประตูทำให้คนในห้องหันไปมอง ผู้หญิงในชุดนักศึกษาเดินเข้ามาในห้อง พวกผู้ชายนี่มองกันแทบตาถลนแบบว่าเธอสวยมากครับ ถ้าเป็นแบบนี้ดาวคณะปี1คงไม่พ้นเธอ เธอหันกลับไปจูบ!กับใครบางคนที่ยืนหลังประตู ผมแอบเอียงคอมองสุดตรีนนน
ไอ้พีม!
“ไรเหรอ”
“คนที่มากับเธอคนนั้นคือไอ้พีม”
“หา…ไหนๆ”
ผู้ชายในห้องก็กินแห้วกันไปตามระเบียบ พอจูบลาเสร็จเจ้าตัวก็ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นเดินมานั่งโต๊ะไม่เห็นหัวอาจารย์ที่ยืนโด่ซักนิด
“สงสัยเมื่อคืนพีมคงพายัยนี่ไปนอน” ไอ้วิคมันเบะปาก
เสียงร้องเมื่อคืน ยั่วยวนเมื่อคืน ช่ำชองเมื่อคืน คือผู้หญิงที่สวยแต่รูปคนนี้จริงๆสินะ ผู้หญิงนี่กลัวจริงๆ…

และแล้วก็มาถึงช่วงเย็นครับที่ผมต้องมารับน้อง!!
“แนะนำตัวหน่อยนายอ่ะ” คำถามนี้มันไม่ได้ถามผมนะครับมันถามคนอื่น ไอ้คนที่ถูกเรียกก็ทำตามที่พวกรุ่นพี่บอก โดยแนะนำชื่อจริงและตามด้วยชื่อเล่น แต่เสียงนี่มันบอกว่าเอาให้กระเบื้องสั่นไปเลย สรุปคือกูต้องตะโกนสุดๆเลยใช่ไหม
และเป็นอย่างที่คิดมันชี้มาที่ผม
“แนะนำตัวซิ”
ผมยืนขึ้น  “ผมนาย ติรัตน์ อันชานนท์!!!!!!!!!!!!!!!!! ชื่อเล่น ไอติม!!!!!!!!!!!!!!!!!”  ผมแหกปากเต็มที่กระเบื้องน่าจะสั่นพั่บๆๆๆ  ไอ้รุ่นพี่เปอร์มันทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อยที่ไม่มีโอกาสได้แกล้งผม จากเสียงที่เงียบก็ตามมาด้วยเสียงที่เฮลั่นของเด็กปี1ที่ปรบมือให้ผม บ้างผิวปาก ประมาณว่านายแน่มาก ผมยักคิ้วให้ไอ้รุ่นพี่เปอร์ มันยังทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็ยอมให้ผมนั่งแต่โดยดี
“เอาล่ะค่ะน้องๆคงรู้จักการแนะนำตัวแล้ว ทีนี่พี่จะให้น้องๆหันไปหาคนข้างๆแล้วจับคู่นะคะ ไม่ใช่ชายหญิงนะ” ผมเหลือบไปมองคนข้างๆมันหันหน้ามาหาผมเพราะมันเป็นแถวสุดท้าย  แต่ความซวยก็บังเกิดเมื่อคนข้างๆ ไม่สิช้างมากกว่ากำลังส่งจูบมาให้ผม
“คณะกูมีกระเทยช้างน้ำเมื่อไรวะ”
“มีใครเหลือเศษบ้าง ถ้าเหลือจะรุ่นพี่ไปคู่ด้วยนะคะ”  ผมอยากจะยกมือจริงๆใครก็ได้อีช้างน้ำไปที
“ครบคู่แล้วนะคะ เอาล่ะเกมส์ที่พวกพี่กำลังจะให้น้องๆเล่นๆคือ เกมส์กอดแห่งรักค่ะ”
เสียงโห่ดังลั่นโดยเฉพาะจากฝั่งผู้ชาย ถ้าจับคู่ชาย-หญิงจะไม่ว่าเลยนี่เสือกจับตัวผู้มาคู่กันแล้วกูเนี่ยดันได้ครึ่งผู้ครึ่งเมียด้วยแถมเป็นช้างอีก
ผมเหลือบมองหน้ามัน(ช้างตกมัน)
“ฉันแมรี่นะไอติม”  กูไม่อยากรู้!!
“เอาล่ะค่ะ กติกาง่ายๆนะคะ คู่ไหนกอดกันได้นานสุดรับรางวัลไปเลย แต่คู่ไหนกอดกันได้น้อยสุดโดนทำโทษค่ะ ซึ่งพี่จะให้พวกพี่แม็คจัดการ”
ใครแม่งคิดเกมส์บอกกูมาที!
“น่าตื่นเต้นนะไอติม”   เลิกทำเสียงกระเส่าเหอะกูขอร้องแล้วชื่อมึงว่าแมรี่เนี่ยเมื่อก่อนชื่อแมนใช่ไหม
“พี่จะนับถอยหลัง แล้วเริ่มกอดกันเลยนะคะ”
“3….”
“มากอดแมรี่สิคะ”
‘…..’ กูไม่กอดดดดดด
“2….”
“มากอดเร็วๆสิคะ แมรี่อ้าเต็มเลยค่ะ”
‘….’ มึงอ้าอะไรรรร กูไม่กอด
“1….”
ฟุ่บ
“แอ็ก!”
ผมถูกกระชากไปกอดครับ ย้ำกระชาก!แบบปลิวไปเลยแถมกระแทกโอ่งดังแอ็ก! และตามมาด้วยแรงกอดคชสารถึก
“ปล่อยดิวะ”
“แหมๆ แมรี่กอดนิดเดียวเองค่ะ”  เออกูอ่ะเหลือนิดเดียวแล้ว
“อึดอัดว่ะ พอเลยไม่เล่นแล้ว”
“ไม่เอาอ่ะแมรี่จะเล่น”
“แอ็ก! กะ…กูจะแบนแล้ว”
“ตัวไอติมนี่นิ่มจังแถมหอมอีก”  มือใหญ่เริ่มเลื้อยไปทั่วแผ่นหลังผม
“หยุดเลยมึง”
“ไม่หยุดอ่ะ ตัวไอติมนิ่มมาก โดยเฉพาะ…..”
หมับ
ปึก!
“เกิดอะไรขึ้น!”  เสียงตะโกนของพวกรุ่นพี่ดังขึ้นและรีบกรูมาหาพวกผม ไม่ต้องสงสัยว่าอะไรผมแค่ต่อยช้างไปเชือกนึงครับเพราะอะไรน่ะหรอมันจับตูดผมน่ะสิ
ส่วนช้างน้ำก็ล้มลงกับพื้นกุมแก้มข้างขวาพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น หมัดกูนี่แรงขนาดทำมึงล้มด้วยเหรอวะ
“ทำอะไรนะ!”  รุ่นพี่หลายคนมารีบเดินเข้ามา พี่ผู้หญิงช่วยกันพยุงช้างน้ำ
“ไอติมมึงอีกแล้ว ทำไมชอบก่อเรื่องฮะ” ไอ้รุ่นพี่เปอร์พูดอย่างไม่สบอารมณ์
“โทษผมตลอดทำไมไม่ถามช้างน้ำบ้างว่าทำอะไร” ทีนี้ทุกคนหันไปมองแมรี่
“แมรี่เปล่านะคะ ไอติมน่ะไม่อยากกอดกับแมรี่เลยต่อยแม่รี่ค่ะ”
“อยากโดนอีกใช่ไหม” ผมทำท่าจะต่อยแต่ถูกผลักออกโดยฝีมือไอ้รุ่นพี่เปอร์
“ยังไม่พออีกใช่ไหม! ทำไมถึงมีปัญหาอยู่คนเดียวคิดว่าตัวเองใหญ่นักหรือไง”
“แล้วมึงคิดว่าตัวเองเป็นรุ่นพี่แล้วใหญ่นักหรือไง”
ปึก! หมัดเน้นๆของไอ้เปรตต่อยผมมาทันที  ผมจับมุมปากรู้สึกชารับรู้ถึงรสเค็มของเลือด ผมไม่รอช้ารีบสวนคืน ใครจะไปยอมให้ต่อยฟรีรุ่นพี่ก็รุ่นพี่เหอะวะ ทีนี้ก็เป็นมวยระหว่างผมกับไอ้เปรตแล้วครับ หลายคนพยายามกันพวกผมออกจากกัน  วุ่นวายไปหมด
“หยุดๆๆๆ” ใครบางคนกระชากผมจากกัน และมีคนล็อคแขนผมเอาไว้ผมนั่นคือไอ้วิค
“วิคปล่อยดิวะ ปล่อยยยยย” ผมพยายามแกะมือมันออกแต่มือมันเหนีนยมมาก อีกฝ่ายที่ถูกเพื่อนล็อคตัวไว้ก็ดิ้นพล่านเช่นกัน
“มึงปล่อยกูเลยไอ้แซนกูจะต่อยมัน”  ไอ้เปรตยังตะโกนท้าทายผม
“พอเลยพวกมึง น้องพาเพื่อนน้องไปเก็บไป “ ผมถูกไอ้วิคเวอร์ชั่นถึกลากออกไปจากโรงยิม
“ทำไมทำแบบนี้ล่ะติม”
“กูทำไรผิด มันต่างหากที่มาต่อยก่อน”  
“ยังไงซะเราก็เป็นน้อง”
ชิส์!ผมจับมุมปากก่อนจะเดินไปที่อื่น
“ติมจะไปไหน”
“กลับหอเว้ย ไม่รับแม่งแล้วน้องอ่ะ”  ผมเดินกับอย่างหัวเสีย โดนด่า โดนจับตูด โดนต่อย วันนี้มันดีจริงๆ
“รอด้วยสิติม!” ไอ้วิควิ่งตามมาอีก
“มาทำไมวะวิค จะมาด่าอีกเหรอ”
“เปล่า…ฉันเป็นห่วงแล้วเจ็บมากไหม” ไอ้วิคทำท่าจะจับมุมปากผม แต่ผมเบือนหนี
“เจ็บใจมากกว่า ไอ้พวกเหี้ยเอ๊ย”  ไอ้วิคไมได้พูดอะไรต่อจนผมเดินมาถึงห้อง มันก็เดินตามเข้ามา
“เดี๋ยวฉันทำแผลให้”
“ไม่ต้อง ไม่เจ็บหรอก”
“แล้ว….ติมไปต่อยแมรี่ทำไมอ่ะ”
“อีช้างนำมันจับตูดกู”
“หา!! จับตูด”
“เออ! เลยต่อยมันไป สรุปกูผิดแม่งรุมด่ากู”
“ทำไมติมไม่บอกรุ่นพี่ไปล่ะ”
“จะง้างปากพูดแม่งก็ด่ากู ต่อยกู ปล่อยมันไป”  ผมพูดอย่างเหนื่อยๆ  “กูจะนอนแล้วเมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนมึงกลับไปเถอะ”
“คือ…ฉันขอโทษนะที่ว่าติมทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“อือ ช่างเถอะ มึงกลับห้องไปเหอะ” ไอ้วิคพยักหน้านิดๆแล้วเดินออกไปจากห้อง ส่วนผมก็เดินเข้าไปในห้องตัวเอง
เพล้งงงง เสียงแตกของอะไรบางอย่างทำให้ลืมตาตื่น  ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน ผมเดินออกมาหาต้นตอของเสียงแต่ก็ต้องชะงักกับสิ่งที่กระจายอยู่บนพื้นก่อนจะ…..
“อ๊ากกกกกก แก้วกู!!”  ผมมองแก้วสลับกับร่างของไอ้พีมที่ยืนเอ๋อ
“มึงทำแก้วกูแตก!! แก้วโคนันกู มึง!”
“แล้วมึงเอามาไว้อะไรหลังตู้เย็นวะ”
“ทำไมวะกูก็วางของกูอยู่ดีๆ”
“ช่วยไม่ได้มึงอยากวางไว้บนนี้เองมือกูก็เลยปัดไปโดน”
“ไอ้พีมมึงมันมากไปแล้วนะ ขอโทษกูซักคำก็ไม่มี”
‘….’
ดูมันทำหน้านิ่ง มึงคิดว่ามึงหล่อตายแหละไอ้เชี่ยเอ๊ย แถมคำขอโทษที่ทำโคนันตายก็ไม่พูดซักคำ พูดตามตรงตอนเรียนม.ต้นที่เดียวกับมัน ผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกับมันมากหรอกแค่เจอหน้ากัน สวนกัน แต่เพราะนิสัยเชี่ยๆของมันที่ชอบมองผมแปลกๆตลอดเวลาที่เจอกันผมเลยไม่ชอบขี้หน้ามันถึงขั้นเกลียดด้วยซ้ำเพราะยิ่งรู้นิสัยเชี่ยๆของมัน’ฟันแล้วทิ้ง’
“สรุปมึงจะไม่ขอโทษกูใช่ไหม”
มันทำท่าจะง้างปากแต่โทรศัพท์ของผมดันดังซะก่อน ผมเดินไปรับในห้องอย่างไม่เต็มใจ
“ว่าไง”
“รับซักทีนะมึง”
“เฮียมีไรพูดมาเลย”
“กูจะพาไปแดกเหล้า”
“แดกเหล้า”
“เออ กูรอข้างล่างหอมึงเนี่ย”
ผมชั่งใจอยู่นิดหน่อย
“เออๆ รอแป๊บเปลี่ยนชุดก่อน” ผมวางสายแล้วปิดห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ชุดธรรมดา เสื้อยืดกางเกงยีนออกมาก็เจอไอ้พีมนั่งบนโซฟาดูทีวีสบายใจเฉิบโดยมีแก้วโคนันที่ถูกฆาตรกรรมกระจัดกระจายอย่างอนาจ ผมก้มลงเก็บแล้วทิ้งลงถังขยะอย่างเศร้าใจ
“เดี๋ยวผมจะแก้แค้นให้พี่เองนะ แต่ตอนนี้ผมไปแดกเหล้าก่อน” พูดจบผมก็ใส่ร้องเท้าแตะออกจากห้องไป
“คนบ้าอะไรวะคุยกับถังขยะ”   พีมพึมพำแล้วหันไปดูทีวีต่อ

“ช้าว่ะเดี๋ยวหอปิดไม่ทันได้แดกหรอ”
“เออน่า” ผมเดินไปซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ของเฮียแต๊ปที่มันเคยบอกว่าเก็บเงินซื้อ แต่! ดูสีผมมันดิ ผมกับมันไม่ได้เจอกันนานแล้วตั้งแต่ปิดเทอมเมื่อสามเดือนก่อนที่มันกลับไปบ้าน คือผมของมันตอนนี้ทองมาก! แสบตาสุดๆ
……มันบิดรถออกไป
“เฮียผมสีนี้ใครบอกให้ทำ” ผมตะโกนแข่งกับลมที่ตีหน้าชาพั่บๆ หมวกกันน็อคมีไว้ให้คนขับใส่ ส่วนคนซ้อนเรื่องของมึง
“สวยเหรอวะ”
“สวยเชี่ยอะไร!”
“อ้าวไอ้นี่ไม่เจอหนังหน้ากันตั้งนานด่ากูเลยนะ”
“น่าจะด่ากว่านี้ด้วยซ้ำ  ไปถึงเดี๋ยวจะด่ากว่านี้อีกเสือกพากูไปปล่อยเกาะในหอใน”
ผ่านไปไม่ถึง 10 ทีพวกผมสองคนก็มาถึงร้านเหล้า ซึ่งมีโต๊ะหนึ่งที่คนเยอะมากเรียกว่าอัดแน่น
“นั่นเพื่อนกูเองเดี๋ยวแนะนำ”
“อ้าวมาแล้วเหรอวะไอ้แต๊ป”
“เออ พอดีไปรับน้องมาว่ะ”
“นั่นน้องมึงเหรอวะ น่ารักดีนี่”
ผมยกมือไหว้เป็นมารยาทเข้าสังคมเหล้า “หวัดดีครับ”
“น้องมึงมีมารยาทดีนะไอ้แต๊ป มานั่งข้างๆพี่นี่มา” พี่คนหนึ่งเรียก ผมก็ปรี่ไปเลยไม่สนใจคุ้นไม่คุ้นผู้ชายก็แบบนี่ล่ะครับมามัวเขินอายไปทำไม……
“น้องชื่ออะไร พี่ชื่อไผ่”
“ ผมชื่อไอติม เรียกติมเฉยๆก็พอพี่”
“ชื่อไอติมเหรอน้อง พ่อแม่สรรหาชื่อจริงๆ”
“อ้าว ไอ้ฟลุ๊คเล่นถึงพ่อแม่กูเลยนะมึงเดี๋ยวโดนๆ”
จากนั้นพวกเพื่อนเฮียแต๊ปก็แนะนำตัวว่าชื่อ บลาๆๆ อย่าไปสนใจพวกนี้เป็นแค่ตัวประกอบ ผ่านไปซักพักวงเหล้าก็ฮาเฮผมเริ่มเมาเพราะพี่ไผ่ที่นั่งข้างๆรินเหล้าให้ผมตลอด คนดีจริงๆครับ กับแกล้มในจานนี่ไม่ลดเลยซักอย่างมีแต่เหล้าเท่านั้นที่ลดฮวบฮาบ
กินกันจนเมาได้ที่ ผมก็หันไปมองนาฬิกาจะสี่ทุ่มแล้ว
“เฮียพาไปส่งหอหน่อยดิ๊”
“จะกลับแล้วเหรอวะ”
“อือ งั้นกูกลับเลยแล้วกัน”
“มีคนรอสินะ”  พี่ไผ่ยักคิ้ว
“เฮ๊ย คนรออะไรไม่มี๊” เฮียแต๊ปรีบปฏิเสธแบบน่าสงสัยสุดๆ แต่ผมขี้เกียจจับผิดเพราะเริ่มมึน
“ไปเฮียกลับ”
“เออๆ”
“ขับรถดีๆนะมึง”
 พี่ไผ่บอก แต่เพื่อนคนอื่นคงไม่สามารคบอกลาได้แล้วเพราะหลับอย่างสงบ