ขอโทษที...คนนี้พี่จองแล้ว /8

[หมึกจีน]

*ถึงจะติดเกม แต่ก็เข็นมาทันเส้นตายจนสำเร็จ เฮ้อ...*

.........................................................

/8

ณ ห้างแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด ซึ่งนับว่าไม่ใหญ่มากนักเมื่อเทียบกับห้างในตัวเมืองหลวง ทว่าก็มีข้าวของมากมายเพียงพอต่อความต้องการของคนพื้นที่ ซึ่งแวะเวียนมาซื้อหาข้าวของในนี้

"เอาข้าวยี่ห้อนี้เป็นไงครับน้องฟ้า พี่ถามเพื่อนมาแล้ว เห็นว่ายี่ห้อนี้หุงอร่อยและได้มาตรฐานส่งออกต่างประเทศด้วยนะครับ"

เวหามองยี่ห้อข้าวที่รวีชี้ให้เขาดู ก่อนจะนิ่วหน้า แล้วตอบกลับไป

"เรื่องนี้ต้องถามมีนดูครับ เพราะเขามาซื้อของเข้าบ้านกับแม่อยู่บ่อย ๆ ...เอ่อ ส่วนผมไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้เท่าไหร่"

รวีอมยิ้มน้อย ๆ อย่างเอ็นดู เมื่อเห็นอาการอึกอักขัดเขินของเด็กหนุ่ม จากนั้นจึงหันไปทางมีนาที่กำลังเดินดูยี่ห้อข้าวสารอื่น ๆ อยู่กับเมฆา

"น้องมีนครับ เอายี่ห้อนี้ไหมครับ"

มีนาหันไปมองก่อนจะชะงัก แล้วเงยหน้าดูราคาข้าวสารที่ห้อยปิดไว้ด้านบน

"...แพงชะมัด ไม่เอาหรอกครับ ถึงจะดูน่าอร่อยแต่แพงขนาดนี้ ซื้อยี่ห้ออื่นคุ้มกว่า"

มีนาบอกปฏิเสธทำเอารวีขมวดคิ้วยุ่ง หากแต่ชั่วครู่เจ้าตัวก็ยิ้มหวานแล้วบอกต่อ

"แต่พี่ชอบกินยี่ห้อนี้นี่ครับ ...กินยี่ห้ออื่นก็อร่อยสู้ไม่ได้ ...นะครับ ยังไงพี่ก็จ่ายเงินเองอยู่แล้ว ระหว่างที่อยู่ที่นี่ พี่ขอกินยี่ห้อที่ตัวเองชอบนะครับ"

มีนาชะงักแล้วหน้ามุ่ยใส่ ส่วนเมฆาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เมื่อเห็นเพื่อนหาเรื่องลื่นไหลทำตามใจตัวเองไปได้อีกครั้ง

"ถ้างั้นก็ตามใจคุณแล้วกัน แล้วอย่าลืมบอกแม่อย่างที่บอกกับผมด้วยล่ะ ว่าผมห้ามแล้วแต่คุณอยากกินยี่ห้อนี้เอง!"

รวียิ้มรับอย่างพึงพอใจ ส่วนเวหาลอบถอนหายใจเบา ๆ จากนั้นเมฆาก็เดินมาคุยกับเพื่อนของตน ก่อนจะช่วยกันขนถุงข้าวลงรถเข็น จนพวกเวหาและมีนาตาค้าง

"เดี๋ยว! นั่นพวกคุณจะซื้อกี่ถุงกันน่ะ!"

มีนาโพล่งใส่ด้วยความตกใจ เพราะพวกเมฆากับรวีกำลังขนถุงข้าวถุงที่แปดลงรถเข็นและยังมีทีท่าว่าจะหยิบต่ออีก

"หือ...ก็เราว่าจะอยู่พักร้อนสักสองอาทิตย์ ...ก็เลยคิดว่าจะซื้อข้าวไปสักยี่สิบถุงน่ะครับน้องมีน  เอ...แค่นี้มันจะพอแน่นะเมฆ"

ท้ายประโยครวีหันไปถามเพื่อนสนิท ซึ่งเมฆาก็มีสีหน้าไม่แน่ใจ  ทำเอามีนาเม้มปาก แล้วตรงเข้าไปดึงรถเข็นออกมาจากชายหนุ่มทั้งสองอย่างหงุดหงิด

"อยู่แค่สองอาทิตย์แต่ซื้อยังกับจะกินเป็นปี! เอาแค่สี่ห้าถุงก็พอแล้ว ถ้าพวกคุณตะกละกินจนมันหมดได้ ค่อยมาซื้อใหม่ทีหลัง!"

สองหนุ่มมองคนตัวเล็กตาปริบ ๆ ก่อนจะหันมาสบตากัน แล้วถอนหายใจเบา ๆ ทว่าก็ยังคงหันไปต่อรอง จนสุดท้ายก็ได้ข้าวมาสิบถุง

"ผมว่าเราไปเอารถเข็นมาเพิ่มดีกว่านะครับ..."

เวหาที่เห็นข้าวสารเต็มรถเข็นหันไปบอกรวี ซึ่งรวีเองก็เห็นดีด้วย

"งั้นนายกับน้องมีนไปจ่ายค่าข้าวสาร แล้วเอาข้าวไปเก็บในรถก่อน เดี๋ยวพวกฉันจะซื้อพวกเครื่องปรุงตามไปทีหลังนะ..."

"ไม่ต้องเลย! เดี๋ยวก็ได้ซื้อโน่นนี่มาจนล้นรถอีกหรอกครับ!"

มีนารีบแย้ง แล้วจึงตัดสินให้รวีกับเมฆาเอาข้าวสารไปจ่ายเงินและเก็บในรถก่อน ส่วนพวกตนจะซื้อพวกเครื่องปรุงเอง

"อืม...งั้นเอาไปว่าให้เจ้าเมฆมันเอาข้าวไปเก็บ แล้วพี่ก็เดินซื้อของกับพวกน้องมีนกับน้องฟ้าดีกว่าครับ ซื้อเสร็จจะได้จ่ายเงิน แล้วตามไปสมทบกันที่รถเลย สะดวกกว่านะครับ"

เมฆามองเพื่อนที่ไล่ให้ตนไปที่รถแทนตาปริบ ๆ ก่อนจะเปรยขึ้นมาบ้างอย่างเบื่อหน่าย

"เดี๋ยวฉันก็เข็นข้าวสารตามพวกนายไปนี่ล่ะ หรือไม่ก็วางไว้ก่อน ไม่มีใครเขามาหยิบไปหรอกน่า แล้วพอจ่ายเงินก็ค่อยไปพร้อมกัน มันไม่เสียเวลามากไปนักหรอก"

รวีทำเสียงในลำคอเบา ๆ แต่ก็ยอมทำตามที่เพื่อนสนิทบอก ส่วนเวหานั้นเห็นด้วยกับที่เมฆาพูด และมีนารีบตัดบทด้วยความเบื่อหน่าย

"เอางั้นก็ได้ครับ! รีบ ๆ ไปซื้อเหอะ เดี๋ยวผมจะได้กลับไปช่วยแม่ทำมื้อกลางวันต่อ!"

พอได้ยินคนตัวเล็กบอกแบบนั้น เวหาก็รีบเดินไปเอารถเข็นคันใหม่มา โดยมีรวีคอยเดินตามติดไปไม่ห่าง ส่วนมีนาพอจะเดินตาม ก็ถูกเมฆาจับข้อมือเอาไว้เสียก่อน

"อยู่เฝ้าข้าวสารเป็นเพื่อนพี่เถอะครับ เดี๋ยวมีคนมาแอบหยิบไปนะครับ"

มีนาขมวดคิ้วก่อนจะกัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิด

"รู้แล้วน่า! ปล่อยมือได้แล้ว!"

"ครับ ๆ ปล่อยก็ปล่อย..."

เมฆาทำเป็นพูดทว่ากลับดึงมืออีกฝ่ายมาจูบหลังมือเบา ๆ แล้วค่อยปล่อยออก ทำเอาคนถูกจูบมือชะงัก หน้าแดงระเรื่อ ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองรอบด้านซึ่งโชคดีว่าตรงโซนนี้ไม่มีผู้คนอยู่นอกจากเขาสองคน

"คุณ!"

"อ๊ะ ๆ อย่าโวยวายสิครับ...พี่ยิ่งเป็นพวกบ้าจี้อยู่  เกิดตกใจเสียงโวยวายของน้องมีนขึ้นมา แล้วจะได้เผลอจับน้องมีนมากอดมาจูบเอาเข้าก็ได้...อยากให้เป็นแบบนั้นหรือครับ"

มีนาสะดุ้งโหยงหน้าแดงวาบด้วยความฉุนสุดขีด เจ้าตัวด่าพึมพำใส่อีกฝ่ายว่าโรคจิต หากแต่เมฆากลับหัวเราะในลำคอแล้วโค้งน้อย ๆ ยิ้มรับ

"ขอบคุณครับสำหรับคำชม"

"คนเค้าด่าต่างหากไม่ได้ชม!"

มีนาแย้งกลับไปไม่ดังนัก เพราะกลัวอีกฝ่ายจะแกล้งทำอย่างที่พูดเมื่อก่อนหน้ากับตนเข้าให้เหมือนกัน

"หึ ๆ อย่าซีเรียสครับ...เห็นน้องมีนเครียด ๆ เลยหาเรื่องมาแกล้งแหย่ให้อารมณ์ดีขึ้นต่างหาก...เอ้า! พวกเจ้าซันกับน้องฟ้ามาแล้วล่ะครับ...ยิ้มหน่อยสิครับ เดี๋ยวคุณพี่ชายจะกังวลเข้าให้นะครับ"

เมฆาบอกพร้อมเอานิ้วชี้แตะที่มุมปากของตัวเองแล้วยิ้มกว้างโชว์ ทำให้คนมองที่กำลังหงุดหงิดปนโมโหถึงกับชะงัก แล้วสุดท้ายจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ตามมาอย่างนึกปลง

"คุณนี่นะ...นอกจากโรคจิตแล้วยังบ้า ๆ บอ ๆ อีกต่างหาก เสียดายหน้าตาเป็นบ้า!"

เมฆาหัวเราะให้กับคำบ่นของเด็กหนุ่ม ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับเพื่อนสนิทที่ดูเหมือนจะไปด้วยดีกับคนที่เดินมาด้วยกัน

"ไม่น่าเชื่อเลยน้า ว่าจะได้มีโอกาสเห็นเจ้าซันเอาใจคนอื่นแบบนี้ ....เคยเห็นแต่มาดเชิดหยิ่งมีสาวเดินตามตื๊อต้อย ๆ ...ถ้าเอาเรื่องไปบอกพวกสาว ๆ ที่เคยถูกหมอนี่หักอก มีหวังคงได้คำสาปแช่งและสมน้ำหน้าตามมาเพียบแหงม!"

คำบ่นพึมพำของชายหนุ่ม ทำให้มีนาที่ยืนอยู่ด้วยต้องหันไปมองรวีอีกครั้ง เด็กหนุ่มเม้มปากน้อย ๆ และคิดว่าเมฆานั้นไม่ได้พูดอะไรเกินจริงนัก ไม่ว่าจะด้วยหน้าตา รูปร่าง รวมไปถึงฐานะการเงิน  ไม่แปลกเลยที่รวีจะเสน่ห์แรงจนมีแต่คนอยากได้เป็นแฟนเช่นนั้น

"ถ้าพี่ฟ้าเป็นผู้หญิงเสียหน่อย ...ไอ้เรื่องความโรคจิตชอบเด็กนั่น ก็คงพอจะมองข้ามได้บ้างอยู่หรอกนะ"

เมฆาเกือบหลุดหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำเรียกถึงเพื่อนจากปากร่างเล็กข้างกายตน

"พี่ว่าลองคิดในแง่ดี ...การที่จะหาคนที่รักมั่นคงกับเรามาหลายปีไม่เปลี่ยน แม้ขนาดที่ว่ากลับมาเจอกันอีกครั้งในสภาพที่อีกฝ่ายเปลี่ยนแปลงไป แต่ก็ไม่ทำให้ความรู้สึกรักนั้นเปลี่ยนไปได้ ...คนแบบนี้หาได้ยากอยู่นะครับ"

มีนาขมวดคิ้วนิ่งคิดตาม แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่เพราะความมั่นคงรักเดียวใจเดียวของรวี ก็คงมีส่วนที่ทำให้มารดาของเขายอมเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มจีบเวหาได้เช่นนี้ด้วยนั่นเอง



"มาแล้ว ๆ ไปเลือกซื้อของกันต่อเถอะครับ!"

รวีบอกพร้อมยิ้มแย้มอารมณ์ดีอย่างเต็มที่ เนื่องจากได้มีโอกาสอยู่ข้าง ๆ คนที่ตนรัก เห็นดังนั้นมีนาจึงลอบถอนหายใจ แล้วจึงเปรยโพล่งขึ้นมา

"พี่ซันไม่ต้องไปหรอก! เดี๋ยวก็หยิบโน่นซื้อนี้ตามใจชอบอีก!"

พอได้ยินดังนั้นรวีก็ชะงักนิ่งอึ้งส่วนเวหาเตรียมจะแย้งด้วยความเกรงใจชายหนุ่ม แต่มีนาก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

"พี่ซันกับพี่ฟ้าอยู่เฝ้าข้าวสารกันแถวนี้ล่ะ เดี๋ยวผมกับพี่เมฆจะไปซื้อพวกเครื่องปรุงเอง!"

ทั้งสามหนุ่มเงียบกริบ ก่อนที่รวีจะเบิกตากว้างมองคนตัวเล็กอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

"มองทำไม! ที่เลือกแบบนี้เพราะเห็นว่าพวกพี่แต่ละคนไม่มีใครชำนาญเรื่องในครัวหรอกนะ ขืนให้ไปช่วยกันเลือกก็ยิ่งมากคนมากความ ก็เลยไปเลือกเองแบบนี้นั่นล่ะ!"

มีนารีบแก้ตัว ทำเอาเมฆาที่มองอยู่อมยิ้ม แล้วจึงแสร้งทำเป็นพูดหยอกขึ้นบ้าง

"อ้าว...แล้วทำไมต้องให้พี่ไปช่วยด้วยล่ะ น้องมีนก็ไปเลือกคนเดียวสิครับ"

ขาดคำของชายหนุ่ม ไม่เพียงแต่มีนาจะทำตาถลึงมองมา แม้แต่รวีก็ส่งสายตาเย็นชาสุดโหดจ้องมอง เสียจนเมฆาต้องกลืนน้ำลาย

"ง่า...ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง  อ้าว! เดี๋ยวสิครับน้องมีน อย่าเพิ่งไป เดี๋ยวพี่ไปช่วยเข็นให้นะครับ!"

เมฆารีบจ้ำพรวดวิ่งตามคนตัวเล็กที่เข็นรถเข็นว่าง ๆ ออกไปด้วยความงอน ทิ้งให้รวีกับเวหาอยู่เฝ้ารถเข็นใส่ข้าวสารกันอยู่สองคน

"พี่เมฆนี่เค้าเป็นคนตลกดีนะครับ..."

เวหายกเรื่องของคนที่เดินจากไปมาคุย ทำให้คนฟังชะงักแล้วจึงย้อนถามกลับไปด้วยสีหน้าขรึมลง

"น้องฟ้าชอบคนคุยตลกหรือครับ...แล้วแบบพี่คงน่าเบื่อใช่ไหมครับ"

เวหาจ้องมองคนพูด แล้วจึงหลุบตาหลบ ก่อนจะพึมพำบอกเสียงแผ่ว

"ผมเองก็ไม่ได้ชอบคนแบบไหนเป็นพิเศษหรอกครับ...ขอแค่จริงใจให้กัน ไม่โกหกกัน แค่นี้ก็คบหากันได้สบาย ๆ แล้วครับ"

คำตอบของเด็กหนุ่มทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง พอมองใบหน้าผิวสีคล้ำแดดของอีกฝ่ายก็เห็นว่ามันค่อนข้างแดงระเรื่อให้พอได้เห็น ทำให้คนมองใจเต้นแรง นึกอยากจะดึงร่างนั้นมากอดเสียเดี๋ยวนั้น ทว่าก็ต้องทนข่มใจ ท่องให้ตนใจเย็นลง เพราะนี่เป็นที่สาธารณะโล่งแจ้ง แถมเวหาเองก็ยังไม่ได้ยอมตกปากรับรักเขาเลยสักนิด

"พี่ซัน..."

เวหาเงยหน้ามองอีกฝ่ายเพราะเห็นว่ารวีเงียบไปนาน แต่แล้วเขาก็ได้เห็นร่างสูงมองเมินไปทางอื่น ท่าทางหลุกหลิก เอามือปิดปากทำเหมือนพึมพำอะไรบางอย่างอยู่ตลอด

"พี่ซันครับ เป็นอะไรไปหรือครับ"

เวหาถามต่อ ซึ่งก็ทำให้รวีสะดุ้งโหยง แล้วจึงรีบหันมา ก่อนจะหน้าแดงให้เห็นนิด ๆ ทำเอาคนมองนิ่งอึ้ง

"เอ่อ...คือพี่..."

รวีพยายามจะคิดหาเรื่องแก้ตัว ทว่าพอนึกได้ที่เวหาพูดว่าไม่ชอบคนโกหก เขาเลยตัดสินใจพูดออกไปตามตรง

"คือพี่...พี่ดีใจที่น้องฟ้าดูไม่มีท่าทางรังเกียจพี่...ก็เลยรู้สึกอยากกอดน้องฟ้านะครับ...แต่ก็กลัวน้องฟ้าโกรธ เลยพยายามหักห้ามใจตัวเองอยู่นี่ล่ะครับ"

รวีบอกแล้วก็นึกขอบคุณที่เมฆาตามมีนาไปเสียได้ เพราะหากเมฆาอยู่ที่นี่ด้วย เขาคงไม่กล้าบอกความในใจให้คนที่เขาหลงรักได้รับรู้ง่าย ๆ เช่นนี้แน่  

ทางด้านเวหาพอได้ยินคำพูดนั้นของชายหนุ่ม เขาก็ถึงกับตกตะลึง ก่อนจะหน้าแดงมากขึ้นกว่าเดิม แล้วก้มหน้าก้มตาหลบด้วยความเขิน เนื่องจากไม่คิดว่ารวีนั้นจะกล้าพูดความรู้สึกออกมาตรง ๆ เช่นนี้ แถมยังเป็นเรื่องที่ค่อนข้างน่าอาย ที่คนทั่วไปไม่น่าจะพูดออกมาได้ง่าย ๆ เสียด้วย



ทว่าระหว่างที่บรรยากาศของอีกคู่หนึ่งกำลังเป็นสีชมพูอมม่วงอย่างเป็นใจ  หากแต่คู่ที่กำลังเดินจับจ่ายซื้อเครื่องปรุงเข้าครัว ก็กำลังมีบรรยากาศมาคุชวนอึดอัด เนื่องจากคนตัวเล็กนั้นยังคงไม่หายงอนที่โดนแกล้งแหย่เมื่อก่อนหน้านั้น

"น้องมีนครับ ...พี่ขอโทษนะ พี่รู้ว่าน้องยอมเปิดโอกาสให้เจ้าซันกับน้องฟ้ามัน ..พี่ดีใจน่ะ ก็เลยแค่แกล้งแหย่เท่านั้นเองครับ"

มีนาหยุดเข็นรถ แล้วหันขวับมามองคนที่เดินตามง้อตนอย่างหงุดหงิด

"ก็รู้ทั้งรู้ ยังมาทำให้โมโหอีก! พี่เป็นพวกโรคจิตไม่พอ ยังเป็นมาโซ ชอบให้คนโมโหด่าใส่ อีกด้วยหรือไง!"

เมฆาชะงัก แล้วหลุดหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว โดยมีคนตัวเล็กยืนหน้ามุ่ยมองอย่างไม่สบอารมณ์นัก

"ฮะ ๆ พี่เพิ่งจะได้รู้จักตัวเองก็วันนี้ล่ะ น้องมีนนี่สุดยอดไปเลย คุยด้วยไม่เท่าไหร่ ก็มองออกว่าพี่เป็นคนยังไงได้เลยนะเนี่ย!"

"ไม่ต้องมาขำเลย คนโรคจิต หน้าด้าน!"

มีนาแย้งกลับไปด้วยความโมโหที่เพิ่มพูนมากขึ้น

"แต่ก็หล่อแล้วก็เร้าใจนะครับ"

มีนาอยากจะตวาดใส่คนตรงหน้าที่เถียงย้อนกลับมาหน้าตาเฉย แต่ก็กลัวจะเป็นจุดสนใจ เขาจึงหันไปมองเครื่องปรุงบนชั้นวางแล้วหยิบมันมาอย่างละขวดแทบจะไล่เรียงกันไปใส่รถเข็นเป็นการประชด ทว่าแทนที่เมฆาจะห้าม เจ้าตัวกลับช่วยหยิบช่วยจัดของในรถเข็นให้เป็นระเบียบเสียแทน และพอรู้สึกตัวและอารมณ์หงุดหงิดเริ่มคลายลง มีนาก็ได้สติแล้วมองของในรถเข็นอย่างตกตะลึง

"น้องมีนนี่ช็อปปิ้งเก่งใช่เล่นนะครับ ไว้คราวหน้าเรามากันอีกนะครับ"

เมฆาแสร้งทำเป็นเอ่ยชมด้วยสีหน้าไร้เดียงสา แต่ตอนนี้เด็กหนุ่มไม่มีอารมณ์จะใส่ใจ เจ้าตัวจ้องของในรถเข็นแล้วพึมพำตามมาอย่างร้อนรน

"บ้าจริง! ขืนขนกลับไปหมดนี่ ได้โดนแม่บ่นกรอกหูยาวเป็นวันแน่....โอ๊ย! นี่ฉันต้องเอาไปเก็บอีกสินะ อะไรของมันกันนะวันนี้ ซวยจริง ๆ!"

"หึ ๆ ไม่ต้องตกใจแบบนั้นครับ ...พี่จัดเรียงชนิดไว้แล้ว เดี๋ยวเราก็เอาคืนตามชนิดของมัน ช่วยกันแป๊บเดียวก็เสร็จครับ"

เสียงของเมฆาที่ดังขึ้นทำให้ร่างเล็กชะงัก แล้วจึงหันไปมองก็เห็นว่าอีกฝ่ายยิ้มแย้มอ่อนโยนส่งให้ ไม่ได้ทำหน้าตาล้อเลียนหรือแกล้งแหย่เขาอย่างก่อนหน้านี้แต่อย่างใด

"เอ้า! ไปกันเถอะครับ ถ้าน้องมีนกลับไปไม่ทันทำมื้อกลางวัน พี่คงเสียดายแย่เลย"

เมฆาพูดตัดบททำให้คนนิ่งอึ้งชะงัก แล้วพยักหน้าหงึกหงักตามมาอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มที่เข็นรถและช่วยหยิบของขึ้นคืนชั้นวางไปอย่างเงียบ ๆ  โดยที่เมฆาเองนั้นแม้จะเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขิน แต่เขาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และช่วยเก็บของที่หยิบซ้ำมาคืนชั้นวางไปอย่างเงียบ ๆ เช่นเดียวกัน



หลังจากที่ยืนโต้เถียงกันเรื่องจำนวนเครื่องปรุงแต่ละชนิดว่าจะเป็นอย่างละ 2 หรือ 3 ขวด ก็เสียเวลาไปพักใหญ่ ๆ จนรวีกับเวหาต้องตามมาสมทบ

"แค่นี้ก็พอแล้วล่ะครับ รีบกลับกันเถอะครับ เดี๋ยวจะกลับไม่ทันมื้อกลางวันเอา"

เวหาบอกกับเมฆา ซึ่งรวีก็รีบยืนยันเห็นดีด้วยกับคำพูดของเด็กหนุ่มทันที ทำเอาเมฆาถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นทุกคนจึงเข็นรถไปที่แคชเชียร์ ทว่าพอจะใกล้ถึงมีนาก็ชะงักแล้วนึกบางอย่างขึ้นมาได้

"อ๊ะ! มีนลืมซื้อน้ำตาลอะพี่ฟ้า  มีนวิ่งไปเอาก่อนนะ รอแป๊บนึง!"

มีนาบอกแล้วก็วิ่งไป ทำให้เวหาถอนหายใจเบา ๆ  ทว่าสักพักเจ้าตัวก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

"อ๊ะ... ผมก็ลืมเหมือนกัน ว่าจะซื้อน้ำหวานให้แม่ชงใส่ตู้เย็นไว้กินกลางคืนสักหน่อย...เอ่อ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมมานะครับ..."

ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะพูดจบดี รวีก็รีบเสนอตัวขึ้นมาทันที

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อนนะครับ!"

"เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่หยิบน้ำหวานขวดเดียวเอง"

เวหาบอกอย่างเกรงใจ อีกอย่างเวลาที่อยู่ใกล้ ๆ กับรวี ก็ทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ แถมวางตัวไม่ถูกอีกต่างหาก

"งั้นผมไปนะครับ เดี๋ยวจะรีบกลับ"

เวหาตัดบทแล้วรีบจ้ำพรวดไป แต่ก็ยังชะงักแล้วหันมายิ้มน้อย ๆ ให้คนที่มองตาม ทำให้รวีที่กำลังรู้สึกแย่นิด ๆ ที่ถูกปฏิเสธ ถึงกับตกตะลึง

"โอ้! ดูเหมือนสถานการณ์จะดำเนินไปได้ด้วยดีนะเพื่อน"

รวีไม่ได้ใส่ใจคำแซวของเพื่อนสนิทแต่อย่างใด เนื่องจากตอนนี้ชายหนุ่มกำลังยิ้มกว้างอย่างยินดีมองตามไล่หลังเวหาไปอยู่นั่นเอง



อีกด้านหนึ่ง มีนากำลังเลือกถุงน้ำตาลทรายในกระบะใหญ่ที่ห้างจัดวางไว้ และเมื่อเลือกได้แล้วเจ้าตัวก็เตรียมจะเดินกลับไปสมทบกับคนอื่น ทว่าก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเด็กวัยรุ่นสองคนแถวนั้นเดินเข้ามาแล้วขวางทางเอาไว้

"ไง! น้องคนสวย มาซื้อของคนเดียวหรือจ๊ะ ให้พวกพี่ช่วยเดินช็อปปิ้งเป็นเพื่อนเอาไหม"

มีนามองคนพูดที่น่าจะอายุมากกว่าตนอยู่สามสี่ปี แล้วเบ้หน้าใส่

"ไม่ต้อง ฉันเดินคนเดียวได้ ขอทางด้วย!"

วัยรุ่นทั้งสองยักไหล่นิด ๆ แต่ก็ยังคงคอยขวางหน้าขวางหลังไม่ให้อีกฝ่ายไปไหนได้อยู่ดี

"ดุจังน้าน้องคนสวย แต่ก็ดี พวกพี่ชอบปากจัด เพราะเวลาจับจูบมันแซบดี!"

หนึ่งในนั้นเอ่ยแซวแล้วอีกคนก็หัวเราะรับเป็นลูกคู่ มีนาพยายามมองหาคนช่วย แต่แผนกนั้นแทบไม่มีคนอยู่ ทว่าสักพักเด็กหนุ่มก็ต้องเบิกตากว้างอย่างยินดี เมื่อเห็นว่าพี่ชายของตนกำลังเดินตรงเข้ามา

"พี่ฟ้า!"

เวหาหันไปมองตามต้นเสียงแล้วก็หรี่ตามอง ก่อนจะเดินตรงไปหาคนกลุ่มนั้น

"ขอโทษนะครับ มีธุระอะไรกับน้องของผมหรือครับ"

เวหาเดินตรงไปแล้วดึงมือมีนาให้มาอยู่ข้างตน ซึ่งก็สร้างความไม่สบอารมณ์กับวัยรุ่นทั้งสองที่ยืนอยู่ยิ่งนัก

"แหม ๆ พวกผมกำลังคุยกับน้องคนสวยคนนี้สนุก ๆ อยู่เลยนะครับ  คุณพี่ชายช่วยถอยไปห่าง ๆ ได้ไหมครับ ถ้าคุณพี่ไม่อยากเจ็บตัวอะนะ!"

หนึ่งในนั้นขู่ แต่เวหายังคงจ้องอีกฝ่ายนิ่งอย่างไม่เกรงกลัว วัยรุ่นทั้งสองทำเสียงจิ๊จ๊ะเบา ๆ อย่างหงุดหงิด แล้วหนึ่งในนั้นก็ดึงคอเสื้อของเวหาเข้ามาใกล้

"กูละเกลียดไอ้พวกหน้าหล่อ ๆ ทำตัวนิ่ง ๆ เหมือนพระเอกแบบมึงจังเลยว่ะ ...สงสัยคงจะต้องอัดให้หายหมั่นไส้ซักหน่อยล่ะมั้ง!"

"พี่ฟ้า! ปล่อยพี่ฟ้านะ! ใครก็ได้ครับ ช่วยด้วย! ยาม! ตำรวจ!"

เสียงมีนาตะโกนโวยวายด้วยความตกใจ ทำให้คนแถวนั้นต่างทยอยเดินมาดู และเสียงของเด็กหนุ่มก็ยังคงดังแว่วไปถึงชายหนุ่มที่ยืนรออีกสองคนด้วย

"หนอย! ไอ้นี่! หยุดโวยวายสักทีสิวะ!"

วัยรุ่นอีกคนที่อยู่ใกล้มีนาเตรียมเงื้อมือขึ้นจะตบคนตัวเล็กที่กำลังยืนตะโกนเรียกให้คนอื่นช่วย ทว่าเวหาที่อยู่ใกล้นั้นไวกว่า เด็กหนุ่มผลักเจ้าคนที่จับคอเสื้อตนไปแรง ๆ ทำให้ฝ่ายที่ไม่ระวังตัวหงายหลังล้มไปนั่งก้นจ้ำเบ้า  ส่วนอีกคนก็ถูกเวหานั้นจับข้อมือที่กำลังเงื้อตบน้องตนเอาไว้ทัน ก่อนเจ้าของมือจะร้องโอ้ยลั่น เพราะแรงบีบจากมือของเด็กหนุ่ม

"พี่ฟ้า!"

มีนาเข้าไปเกาะพี่ชายแน่น หลังจากที่เวหาสะบัดมือที่จับข้อมืออีกฝ่ายทิ้งไปแรง ๆ  วัยรุ่นทั้งสองกัดฟันกรอด และก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปรุมเล่นงานเอาคืนคนที่ยืนอยู่ ร่างสูงร่างหนึ่งก็เดินหน้าบึ้งถมึงทึงมาขวางเอาไว้เสียก่อน

"อะไรของไอ้ฝรั่งนี่วะ หลบไปโว้ย! คนจะมีเรื่องกัน!"

"มีเรื่อง? ขอโทษทีนะไอ้หนู  แต่ฉันไม่อนุญาตให้มี ...แต่ถ้ายังอยากจะมี ก็เข้ามาได้เลย!"

รวียิ้มกวน ๆ แต่นัยน์ตาคมกริบนั้นวาววับ ชนิดที่ทำให้คนมองหนาวเยือกอย่างลืมตัว

"พี่ฟ้า...เอาไงดีล่ะ ถ้ามีเรื่องกันในห้างแบบนี้ พ่อกับแม่รู้เข้าคงโดนดุแน่เลย"

มีนาพึมพำถามพี่ชาย ซึ่งเวหาก็เห็นด้วย เพราะเขาเองก็แค่จะป้องกันตัวเองและน้องชายเท่านั้น และก็ไม่อยากให้เรื่องราวลามปามกลายเป็นเรื่องใหญ่โตอีกด้วย

"พี่ซันครับ...อย่าให้กลายเป็นเรื่องใหญ่เลยครับ"

เวหาเดินมาดึงแขนเสื้อของชายหนุ่ม ทำให้รวีชะงัก จากนั้นเจ้าตัวก็มองวัยรุ่นตรงหน้าทั้งสอง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ถ้าน้องฟ้าว่าแบบนั้น ก็เอาแบบนั้นก็ได้ครับ..."

รวีหันมายิ้มอ่อนโยนให้กับเด็กหนุ่ม ซึ่งก็ทำให้เวหายิ้มตอบ ทว่าวัยรุ่นทั้งสองที่โดนเมิน ยามนี้กำลังรู้สึกเดือดดาล และหนึ่งในนั้นก็คว้าขวดแก้วของผลิตภัณฑ์ที่กำลังลดราคาอยู่แถวนั้น เตรียมจะตรงเข้าไปฟาดรวีที่หันหลังให้อยู่ เรียกเสียงกรีดร้องและเสียงตะโกนเตือนจากคนที่ได้เห็นกันถ้วนหน้า ทว่า...

"นายลงมือก่อนสินะ...เพราะอย่างนั้นฉันก็คงต้องป้องกันตัวเอง ...ถูกไหม"

รวีที่หันขวับมาแล้วจับข้อมือข้างที่กำลังฟาดขวดใส่เขาไว้ได้ทัน บอกพลางแย้มยิ้มเย็นชาชวนขนลุกให้อีกฝ่าย จากนั้นเขาก็บิดแขนข้างที่จับอยู่ ส่วนอีกมือก็ดึงเอาขวดในมือนั้นมาถือเอง และพอปล่อยมือออก แขนของวัยรุ่นคนนั้นก็ห้อยตกอยู่ข้างลำตัว พร้อมกับเสียงโวยวายด้วยความตกใจปนเจ็บปวด

"อ๊าก แขนชั้น แขนชั้นหลุดแล้ว!"

"ที่ถูกก็คือไหล่ต่างหากที่หลุด  เอ้า! เมฆมาพอดี แจ้งตำรวจให้ด้วยสิ อยากขึ้นโรงพักเมืองไทยมาตั้งนานแล้ว เคยเข้าออกแต่โรงพักเมืองนอก อยากรู้ว่าที่นี่จะต่างกันขนาดไหน!"

รวีบอกกับเมฆาที่มาพร้อมยามของห้าง ทางด้านเมฆาพอได้ยินและเห็นสภาพของวัยรุ่นทั้งสอง ที่คนหนึ่งไหล่หลุด ส่วนอีกคนก็ยืนตัวสั่นด้วยความกลัว เจ้าตัวก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"เอ้า! เอาไงเด็ก ๆ  จะเลิกแล้วต่อกัน หรือจะตามกันไปโรงพักดีเอ่ย...แต่บอกไว้ก่อนนะ ว่าถ้าไปถึงนั้น ฉันจะไม่ยอมกลับบ้านมือเปล่าเฉย ๆ แน่ ...อย่างน้อยก็ต้องขอหักซี่โครง หรือเลาะกระดูกพวกแกออกมาเล่นสักชิ้นสองชิ้นล่ะนะ"

ท้ายประโยครวีกระซิบข้างหูเด็กวัยรุ่นที่ไหล่หลุด ทำเอาเด็กคนนั้นตาเบิกกว้าง พร้อมกับละล่ำละลักบอก

"ผะ...ผมขอโทษครับ ผมกลัวแล้วครับ ปล่อยผมไปเถอะครับพี่!"

เพื่อนวัยรุ่นอีกคนพอเห็นดังนั้นก็มองซ้ายมองขวา แล้วรีบวิ่งหนีแหวกฝูงชนไปอย่างรวดเร็ว ทำให้เจ้าคนที่ไหล่หลุดมองตามไปด้วยความตกใจ

"อ้าว! เพื่อนหนีเสียแล้ว...คราวหน้าก็เลือกเพื่อนดี ๆ หน่อยแล้วกัน....เอ้า! กัดฟันซะ เดี๋ยวจะต่อไหล่ให้!"

รวีบอกกับเด็กวัยรุ่นคนนั้น อีกฝ่ายรีบหลับตากัดฟัน ซึ่งแม้จะเจ็บแปลบชั่วครู่แต่แขนของเขาก็เริ่มขยับได้ตามเดิมอีกครั้ง

"จำไว้ ...เป็นเด็ก ก็ทำตัวให้สมเด็ก... อย่าข้ามรุ่นหาเรื่องกับผู้ใหญ่ เพราะคราวหน้าอาจจะไม่ใช่แค่ไหล่หลุดแบบนี้หรอกนะ"

รวียิ้มขู่เตือน ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าหงึกหงัก แล้วรีบวิ่งหนีไปจากฝูงชนที่ยืนดูอยู่  จากนั้นเสียงเปาะแปะปรบมือก็ดังขึ้นจากคนเหล่านั้น รวียิ้มน้อย ๆ แล้วโค้งให้ ก่อนจะหันมายิ้มให้กับเวหา ซึ่งเด็กหนุ่มก็ยังคงใจหายใจคว่ำกับเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่ไม่หาย เพราะหากเมื่อครู่นี้รวีโต้ตอบไม่ทัน มีหวังชายหนุ่มคงหัวแตกได้เลือดเข้าให้แล้ว

"เดี๋ยวฉันไปเคลียร์กับทางห้างก่อนนะ ...พวกนายไปจ่ายค่าของก่อนเลยแล้วกัน"

เมฆาบอกกับเพื่อนของตน พร้อมส่งสายตาอย่างแฝงความนัยให้กัน จากนั้นรวีจึงชักชวนเวหากับมีนาให้ไปที่ช่องจ่ายเงินพร้อมกับตนแทน

"ไปกันเถอะครับน้องมีน น้องฟ้า ...อ๊ะ ว่าแต่น้องฟ้าได้น้ำหวานหรือยังครับ"

"ยะ...ยังครับ...แต่ไม่อยากกินแล้วล่ะครับ ...ผมว่ารีบกลับบ้านกันดีกว่า"

เวหาบอกกับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก ทำให้รวีถอนหายใจเบา ๆ แล้วจึงหันไปทางมีนาแทน

"แล้วน้องมีนล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง ได้น้ำตาลหรือยังครับ"

มีนาชะงัก แล้วมองถุงน้ำตาลในมือ เขาคิดว่ารวีก็คงจะเห็นอยู่ แต่พยายามชวนคุยให้เขาหายตกใจ คิดได้ดังนั้นเด็กหนุ่มก็พยักหน้าหงึกหงักแล้วยิ้มให้อีกฝ่าย อย่างเป็นมิตรมากกว่าเดิม

"เอาล่ะครับ ถ้างั้นก็ไปจ่ายเงินกันดีกว่า...อ้อ เดี๋ยวนะครับ"

รวีที่บังเอิญหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยกมือถือขึ้นถ่ายรูปเขา เผยรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก แล้วจึงเดินเข้าไปหาเจ้าหล่อนที่ยืนนิ่งอึ้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินมาหาตน

"คุณผู้หญิงครับ ....ผมไม่ห้ามหรอกครับถ้าคุณอยากจะถ่ายภาพผมเก็บไว้  แต่ผมไม่อยากให้ภาพของผมหลุดเผยแพร่ในที่สาธารณะเลยนะครับ... คนอื่น ๆ ก็ด้วยนะครับ ถ้ามีใครก่อนหน้านั้นได้ถ่ายภาพหรือถ่ายคลิปเอาไว้ ...หากคุณจะดูเองผมก็คงไม่ว่าอะไร แต่รบกวนอย่าอัพขึ้นสื่อบนเน็ตเลย....เพราะผมคงจะสืบหาต้นตอการปล่อยภาพหรือคลิปได้ไม่ยากนักหรอกนะครับ....เอาจริง ๆ ผมก็ไม่อยากจ้างทนายฟ้องร้องขึ้นโรงขึ้นศาลให้เสียเวลาพักผ่อนในไทยนัก...พวกคุณเองก็คงเหมือนกันใช่ไหมครับ"

รวียิ้มหวานเยียบเย็นให้กับกลุ่มคนแถวนั้น ซึ่งแต่ละคนก็ยิ้มเจื่อน แล้วพากันพยักหน้าหงึกหงักรับรู้ ก่อนจะแยกย้ายไปคนละทาง ส่วนสาวเจ้าก็รีบลบภาพแล้วโชว์ให้อีกฝ่ายได้เห็น ซึ่งรวีก็ยิ้มหวานฉ่ำพร้อมโค้งศีรษะนิด ๆ ขอบคุณเจ้าหล่อน ทำเอาเจ้าตัวยืนเคลิ้มเสียจนเพื่อนที่มาด้วยต้องเขย่าเรียกสติอยู่สักพักเลยทีเดียว



ทางด้านเวหากับมีนา ยืนนิ่งอึ้งมองรวีจัดการสถานการณ์ภายในห้างกันอยู่เงียบ ๆ และพอรวีกลับมา ทั้งสองคนก็สะดุ้งจนชายหนุ่มชะงัก แล้วถามกลับด้วยสีหน้าที่ขรึมลง

"กลัวพี่หรือครับ..."

เวหามองใบหน้าหล่อเหลานั้นนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ ส่งให้

"ไม่หรอกครับ...แค่ตกใจนิดหน่อยเท่านั้น ...ไม่คิดว่าพี่ซันจะ...เอ่อ...จะดูเท่แบบนี้"

รวีนิ่งอึ้งไปชั่วครู่กับคำพูดของเด็กหนุ่มและพอตั้งสติได้ เจ้าตัวก็รีบย้อนถามกลับไปด้วยสีหน้าตื่นเต้น

"น้องฟ้าชมพี่ว่าเท่หรือครับ! พี่ไม่ได้ฟังผิดใช่ไหมครับ!"

เวหาหน้าแดงนิด ๆ แล้วพยักหน้าค่อย ๆ ทำเอารวีลืมตัวรวบร่างของเด็กหนุ่มมากอดแน่น ก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงมีนากระแอมรัวตามมา

"อะแฮ่ม ๆๆๆ จะทำอะไรช่วยเกรงใจแล้วก็รักษาหน้าพี่ชายผมหน่อยเหอะ คุณพี่ซัน!"

รวียิ้มเจื่อน แล้วปล่อยร่างของเด็กหนุ่มออกจากอ้อมกอดอย่างนึกเสียดาย ส่วนเวหานั้นพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ก้มหน้าก้มตาอยู่เช่นนั้น จนมีนาต้องจูงมือพี่ชายเดินไปจ่ายเงิน พร้อมกับหันมาบอกคนที่ยืนอึ้งมองอยู่

"เอ้า! ยืนอยู่ทำไมล่ะครับ รีบ ๆ มาสิครับ จะได้ไปจ่ายเงิน แล้วก็กลับกันสักที!"

รวีสะดุ้งก่อนจะพยักหน้าแล้วยิ้มกว้างรับอย่างอารมณ์ดี เพราะดูเหมือนว่านอกจากเวหาที่เริ่มยอมรับในตัวเขา แม้แต่ก้างขวางคออย่างมีนา ก็ดูเหมือนจะเริ่มทำดีกับเขาด้วยบ้าง  คิด ๆ ดูแล้ว ก็น่าจะขอบคุณวัยรุ่นสองคนที่มีเรื่องกันเมื่อครู่อยู่ไม่น้อยทีเดียว



หลังจากจ่ายเงินเสร็จและขนของมาเก็บที่รถได้สักพัก เมฆาก็เดินยิ้มน้อย ๆ ตามมาที่รถ ก่อนจะยัดเทปวิดีโอม้วนหนึ่งใส่มือของรวี แล้วกระซิบบอก

"ทีแรกจะให้เขาลบทิ้งอย่างเดียวแล้ว แต่แจ็คพอตได้เห็นภาพนายตอนกอดน้องฟ้าพอดี ก็เลยให้เขาบันทึกเก็บเอาไว้แล้วขอม้วนเทปเขามา นายจะได้เอาไว้เป็นที่ระลึกยังไงล่ะ"

รวีตาเบิกกว้างรับเทปมาถืออย่างตื่นเต้น ก่อนจะดึงร่างเพื่อนสนิทมากอดแล้วผลักออกอย่างไม่ใส่ใจ พลางพุ่งความสำคัญมาที่เทปในมือแทน ทำเอาเด็กหนุ่มทั้งสองที่หันมาเห็น ถึงกับทำตาปริบ ๆ อย่างแปลกใจ

"เอ้า! งั้นเปลี่ยนคนขับขากลับดีกว่า  เพราะขืนให้เจ้าซันขับกลับตอนนี้ พี่ไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ ว่าเราจะกลับถึงบ้านได้โดยสวัสดิภาพล่ะนะ!"

เมฆาที่หันไปสังเกตเห็นสายตาของเด็กหนุ่มทั้งสอง รีบเปลี่ยนเรื่องคุย ทำให้รวีหันขวับมามองเพื่อน แต่พอเห็นเมฆาขยิบตาแล้วบุ้ยใบ้ไปที่เวหา เจ้าตัวก็ร้องอ๋อเบา ๆ แล้วยิ้มรับ ก่อนจะหันไปทางคนที่ยืนอยู่

"น้องฟ้าครับ นั่งเบาะหลังกันนะครับ ...ส่วนน้องมีนจะมาเบียดกันที่เบาะหลังก็ได้นะครับ แต่พี่ว่านั่งหน้าสบายกว่า จริงไหมครับ"

มีนามองคนที่พูดตัดสินใจให้เองเสร็จสรรพ แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินมานั่งด้านหน้าข้างคนขับแต่โดยดี

"ครับ ๆ เอาไงก็ได้ แต่รีบกลับบ้านกันสักทีเถอะครับ!"

มีนาเปรยประชดอย่างหมั่นไส้ ทำให้คนซึ่งกำลังนั่งประจำที่คนขับอมยิ้ม ก่อนจะโน้มตัวไปช่วยดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาให้ร่างเล็กที่กำลังดึงออกมาอย่างลำบากเนื่องจากความไม่คุ้น ทำเอามีนาสะดุ้งโหยงหน้าแดง เพราะเมฆานั้นชะโงกหน้าเข้ามาใกล้กับตนอย่างน่าหวาดเสียว

"เรียบร้อยแล้วครับน้องมีน"

เมฆาบอกคนตัวเล็ก ซึ่งมีนาก็พยักหน้าหงึกหงักแล้วก้มหน้านิ่งเงียบ แต่ชายหนุ่มก็ยังคงเห็นว่าใบหูขาว ๆ นั้น แดงระเรื่อให้ตนได้เห็น  ทำให้เมฆาหลุดหัวเราะเบา ๆ ในลำคออย่างนึกเอ็นดู  ส่วนคนนั่งเบาะหลังก็ไม่มีใครสนใจคนนั่งหน้านัก เพราะรวีก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าเวหาตรง ๆ ด้วยแววตาหวานซึ้ง  ทำเอาเด็กหนุ่มได้แต่ก้มหน้างุด ๆ ไม่กล้าเงยหน้ามองคนนั่งข้าง ๆ ไปจนเกือบตลอดทางกลับบ้านเลยทีเดียว

... TBC ....

พอเขียนพี่ซันเขิน แล้วชักอยากสลับขั้ว ............ ถ้าคู่นี้สลับขั้ว นักอ่านจะรับได้ไหมเอ่ย หุๆ

[เลื่อมประภัสสร]

รับได้ค่ะ เลื่อมรับได้ทุกอย่างจัดมาเลยค่ะคุณหมึกจีน!!!

อ่านไปก็เขินแทนน้องฟ้าไป อะไรจะหวานขนาดนั้นคะพี่ซันขา มดกัดตาหลุดแล้ว
มุ้งมิ้งกันมากค่ะคู่นี้ ต่างจากอีกคู่ไฝ้วตลอด แถมแอบลวนลามเขาอีกนะคะพี่เมฆ
วัยรุ่นสองคนนั้นก็วอนมาก เจอพี่ซันขาโหดเข้าไป น่ากลัวมากค่ะจุดนี้เล่นซะไหล่หลุด แต่ก็สมควรโดน คิดจะลอบกัด ชริ!!!

[memoapp]

คู่ซันกะฟ้ายังไงก็ได้ แต่คู่มีนเค้าฟินมากๆ

[น้ำไหล]

หืม.......... ถ้าสลับบทกันจริงๆ มันจะตรงรสนิยมเรามากเลยนะคะ เมะเป็นเคะ เคะเป็นเมะเนี่ย 555555555

[coldcream]

ยังไงก็ได้ค่ะ รับได้หมด คุณหมึกจีนเขียนได้น่ารักมาก ทำเอาพี่ซันเป็นมาเฟียต๊องไปเลย มีเขินน้องด้วย แถมยังเท่มากตอนจัดการเจ้าหนู2คนสบายๆเลย สนุกค่ะ รออ่านต่อนะคะ

[13cotton13]

นายรวีนี่เท่จริงๆเลยน้าาา
ไหนตอนแรกบรรยายซะน้องฟ้าดูแมน พอมาอยู่กับนายรวีนี่คือแบบสาวน้อยเลยอ่ะ
แต่ก็เข้าใจนะ นายรวีเท่ขนาดนั้นมันก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้าง

[tuktukta]

เขินอ๊าาาา แบบว่า พี่ซันเท่ห์มากกกกกกกก
น้องมีนค่ะ เอาเถอะค่ะ แบบนี้ หายาก5555
แต่แบบว่า น้องฟ้าคือ แมนแอบแอ๊บใช่ป๊ะเนี่ย อิอิอิ

[TwInZZZ]

คู่พี่ซันสลับได้นะคะ แต่คู่น้องมีน อย่าน้าาาา มันไม่ได้จริงๆๆๆๆ

[DevilAngel]

สองคู่ น่ารักจัง