ขอโทษที...คนนี้พี่จองแล้ว /6

[หมึกจีน]

เร่งปั่น ๆ ช่วงนี้ไฟยังมียังปั่นได้ ถ้าไฟมอดแล้วจะลำบาก ...ชอบหน้าฝนจังน้า (แต่ถ้าไม่มีฟ้าร้องฟ้าผ่าจะดีมาก)

/6

  มีนาถูกเมฆาจูงมือเดินผ่านประตูหลังบ้านออกไปทางถนนด้านหลัง ชายหนุ่มมองเห็นสะพานข้ามคลองอยู่เบื้องหน้าก็อมยิ้มน้อย ๆ แล้วเดินตรงไป ก่อนจะชะงักเมื่อคนตัวเล็กพยายามดึงมือของตนออก แถมยังขืนตัวไม่ยอมเดินไปต่อด้วยกัน

"อ้าว...มีอะไรหรือครับน้องมีนา...หรือว่าไม่อยากพาพี่เดินเที่ยว?"

มีนามองคนพูดแล้วแยกเขี้ยวใส่อย่างไม่สบอารมณ์นัก

"ฮึ! ก็รู้ตัวนี่...อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ ว่าคุณดึงผมออกมาเพราะอยากให้เพื่อนคุณทำคะแนนกับพี่ชายของผมน่ะ...คอยดูเถอะ ผมจะบอกเรื่องนี้กับพ่อและแม่ พวกคุณจะได้เข้าใกล้พี่ฟ้าไม่ได้อีก!"

เมฆาถอนหายใจแผ่วเบา เพราะเขาคาดเดาสถานการณ์เช่นนี้ได้ จึงตัดสินใจดึงตัวมีนาออกมานี่ล่ะ

"พี่รู้นะครับ ว่าน้องมีนาไม่อยากให้เจ้าซันมันจีบน้องฟ้า...แต่พี่ขอเตือนน้องมีนาไว้ก่อนเลยว่า อย่าได้ใช้วิธีหักดิบ ไล่เจ้าซันให้ไม่เหลือทางเลือกแบบนั้น...มันไม่เป็นผลดีทั้งกับตัวน้องมีนาและครอบครัวของน้องเลยนะ"

มีนาขมวดคิ้วยุ่ง แต่พอเขาจะย้อนถามกลับไป เด็กหนุ่มก็ต้องแปลกใจเมื่อเมฆาปล่อยมือออกจากข้อมือเขา แถมยังมีสีหน้าที่ดูเคร่งขรึมลงจนเขาชะงัก

"พี่เป็นเพื่อนกับซันมานานหลายปี ก็สนิทกันพอสมควร ...ซันมันเป็นคนใจร้อน เอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ แถมไม่เลือกวิธีการอีกต่างหาก ... นี่เพราะมันรักน้องฟ้ามาก และรู้ว่าน้องฟ้าเป็นคนรักครอบครัว มันก็เลยใช้วิธีแบบละมุนละม่อมอย่างที่เป็นอยู่... แต่ถ้าน้องมีนาตัดช่องทางไม่ให้มันจีบน้องฟ้าลงแต่เนิ่น ๆ แบบนั้น ...พี่ว่ามันคงเปลี่ยนไปใช้วิธีรุนแรงที่พี่เชื่อว่าน้องมีนาคงไม่อยากให้เกิดขึ้นแน่ ....พี่ไม่ได้อยากขู่นะครับ แต่น้องมีนาอย่าคิดริเล่นกับไฟดีกว่า เพื่อตัวน้องมีนาและครอบครัวของน้องมีนาเองด้วย"

เด็กหนุ่มนิ่งเงียบรับฟังอย่างหวาดระแวง แม้จะดูเหลือเชื่อแต่สีหน้าและแววตาของเมฆาก็ดูจริงจังจนไม่เหมือนคนโกหกแต่อย่างใด

"เชอะ! เพื่อนของคุณจะทำอะไรได้...จะฉุดพี่ผมงั้นรึ!"

มีนาแกล้งทำเป็นประชดลองเชิง ซึ่งก็ดูเหมือนเมฆาจะอ่านสีหน้านั้นออก เจ้าตัวหัวเราะเบา ๆ แล้วเปรยตอบตามมา

"ถ้าแค่ฉุดไปเฉย ๆ ก็ดีน่ะสิครับ...พี่กลัวจะ... อืม...แต่คงไม่ถึงขั้นนั้นหรอก ถึงหมอนั่นจะเด็ดขาด แต่ก็ไม่น่าจะโหดเหี้ยมขนาดนั้น  เฮ้อ...แต่ก็ไม่แน่ พี่เองก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับด้านมืดของเจ้าซันมันสักเท่าไหร่ด้วย...ยังไงหมอนั่นก็สืบสายเลือดมาจากมาเฟียตัวจริงเสียจริงนี่นา"

มีนาเผลอกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อรู้ว่ารวีนั้นเป็นถึงลูกชายของมาเฟียเช่นนี้ แต่ก็ยังคงทำใจกล้า ปากดีย้อนกลับไป

"มาเฟียนี่นะ ...ตลกตายล่ะ"

"หึ ๆ น้องมีนาไม่อยากเชื่อก็ได้นะครับ พี่ไม่บังคับอะไร ก็แค่อยากจะเตือนด้วยความหวังดี ...อ้อ! แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ หมอนั่นเป็นคนที่รักษาสัญญาเป็นอย่างดี ลองถ้าถึงที่สุดแล้ว พี่ชายของน้องมีนาไม่สนใจเขา ...ซันเขาก็พร้อมจะรักษาสัญญาและยอมจากไปเองนั่นล่ะครับ"

มีนานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเมฆาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ตน

"มะ...มีอะไร...หรือครับ!"

มีนารีบถามอย่างตกใจพร้อมกับถอยหลังไปสองสามก้าว เนื่องจากอีกฝ่ายนั้นยื่นหน้าเข้ามาเสียใกล้จนชวนให้หวาดเสียวเลยทีเดียว

"ก็เห็นน้องมีนาเงียบไปเลยแปลกใจน่ะครับ...เอาล่ะครับ เราจะไปเดินชมสวนกันได้หรือยังครับ"

เมฆาถามต่อพร้อมยิ้มหวานติดเจ้าเล่ห์ ชวนให้คนมองนึกหมั่นไส้ จึงประชดตอบกลับไปเสียงห้วน

"ฮึ! ไปก็ได้!"

"ถ้าอย่างนั้นขอเชิญเจ้าถิ่นนำไปได้เลยครับ"

เมฆาแสร้งทำเป็นโค้งน้อย ๆ ให้อย่างนอบน้อม เรียกความหงุดหงิดให้กับมีนาเพิ่มขึ้น เจ้าตัวจึงเดินกระแทกเท้าหนัก ๆ นำหน้าไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก ส่วนเมฆานั้นเดินอมยิ้มตามไป ชายหนุ่มชักรู้สึกสนุกขึ้นมานิด ๆ ที่ได้แกล้งให้ใบหน้าหวานนั้นบึ้งตึงขึ้นมาได้เช่นนี้



อีกด้านหนึ่งรวีที่อยู่ในห้องรับแขกกำลังเปิดอัลบั้มสมัยเด็กของเวหามานั่งดู แล้วพอได้เห็นเด็กหนุ่มในวัยสิบขวบ เจ้าตัวก็ตาเบิกกว้าง เพราะร่างเล็กกลมป้อมนั้นน่าจะหนักได้ถึงเกือบหกสิบกิโลได้ทีเดียว

"โห...น่ารักจังเลยนะครับ...แต่ทำไมรูปน้องฟ้าตอนนี้ถึงไม่ค่อยมีตอนยิ้มเลยล่ะครับ"

รวีซึ่งสังเกตดูรูปถ่ายของอีกฝ่ายในแต่ละรูป ไม่ว่าจะเป็นรูปเดี่ยวหรือรูปคู่กับคนอื่น ไม่มีรูปไหนที่อีกฝ่ายจะยิ้มให้เห็นนัก

"เอ่อ...พอดีตอนนั้นผมไม่ค่อยชอบถ่ายรูปน่ะครับ..."

รวีขมวดคิ้วนิด ๆ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าน่าจะเป็นเพราะอะไร เจ้าตัวก็ถอนหายใจแผ่วเบาตามมา

"น่าเสียดายนะครับ เพราะสำหรับพี่แล้ว น้องฟ้าน่ารักที่สุดตอนยิ้มนี่ล่ะครับ...ไม่ว่ารูปร่างภายนอกจะเป็นแบบไหน แต่รอยยิ้มของน้องฟ้าก็ยังดูน่ารักเสมอไม่เคยเปลี่ยนอยู่ดี"

รวีบอกจบก็ยิ้มน้อย ๆ ส่งให้ แล้วหันไปสนใจรูปถ่ายของอีกฝ่ายต่อ โดยไม่ทันได้สังเกตคนที่กำลังชะงักและมีสีหน้าผิดแปลกไปชั่ววูบหนึ่ง ทางด้านเวหาเลยพยายามทำตัวให้เป็นปกติอีกครั้ง แม้เมื่อครู่จะเผลอหลุดใจเต้นไปบ้างก็ตาม

"อา...หมดเสียแล้ว น่าเสียดายจัง ถ้ามีมากกว่านี้ก็ดีสินะ"

รวีพึมพำแล้วเงยหน้ายิ้มหวานกับอีกฝ่าย

"ไว้เราไปถ่ายกันเองหลาย ๆ รูป จะได้เอามาเพิ่มรวมในอัลบั้มนี่ดีไหมครับ"

"เอ่อ...ถ้าแค่ถ่ายรูป ก็คงไม่เป็นไรหรอกครับ"

เวหาบอกอึกอักอย่างลำบากใจ เมื่อเห็นดังนั้นรวีจึงยิ้มน้อย ๆ แล้วเอ่ยตามมา

"น้องฟ้าไม่ต้องเครียดขนาดนั้นก็ได้ครับ ถ้าไม่ชอบหรือไม่พอใจ จะปฏิเสธพี่มาตรง ๆ ก็ได้ครับ ไม่ต้องเกรงใจอะไรพี่นักหรอกนะ"

"ตะ...แต่ คุณอายุมากกว่า แล้วก็เคยสนิทกันมาก ...เอ่อ...ถึงผมจะจำไม่ได้ก็เถอะครับ"

เวหาแย้งเสียงค่อย ซึ่งพอได้ยินดังนั้นคนฟังก็ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ

"แต่พี่อยากให้น้องฟ้าเป็นกันเอง และคุ้นเคยกับพี่เหมือนตอนเด็ก ๆ มากกว่า...ตอนเด็ก ๆ น้องฟ้าน่ารักและซื่อตรงกับตัวเองมาก ชอบก็บอกชอบ ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ... ไหน ๆ น้องฟ้าก็อุตส่าห์ให้โอกาสรื้อฟื้นความสัมพันธ์ระหว่างเราแล้วทั้งที พี่ก็ขอโลภมากอีกนิด ...พี่อยากขอให้น้องฟ้าทำตัวตามสบายกว่านี้ ...จะได้ไหมครับ"

เวหานิ่งอึ้งและเงียบไปสักพัก ก่อนจะมีรอยยิ้มน้อย ๆ ตามมา พร้อมกับอาการพยักหน้าตอบรับ

"ครับ ...ไว้ผมจะลองดู"

รวียิ้มตอบอย่างพึงพอใจ พวกเขานั่งคุยกันสักพักใหญ่ วารีก็เรียกเวหาให้มาช่วยยกกับข้าวขึ้นโต๊ะ ซึ่งรวีก็รีบอาสาไปช่วย และเมื่ออาหารเตรียมขึ้นโต๊ะเรียบร้อยพร้อมทาน พวกมีนาและเมฆาก็ตามมาสมทบพอดี

"ว้าว! กับข้าวน่าทานจังเลยครับ ...อาหารไทย ๆ นี่ล่ะดีที่สุด กินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ!"

เมฆาอุทานขึ้นเมื่อได้เห็นอาหารบนโต๊ะ ซึ่งก็ทำให้วารียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตามมา

"ดีใจนะจ๊ะที่ชอบ อ้อ! แกงพะแนงหมูถ้วยนี้ มีนเขาปรุงเองเลยนะ ซันกับเมฆ ลองชิมดูสิจ๊ะว่าถูกปากไหม"

วารีเชื้อเชิญแขกทั้งสองให้ลองตักชิมหลังจากที่พวกเขานั่งร่วมโต๊ะกันเรียบร้อย ซึ่งทั้งคู่ก็ต่างตักชิมกันคนละคำ และหลังจากกินเสร็จ เมฆาก็หันไปทางวารีทันที

"คุณน้าคิดสินสอดเท่าไหร่สำหรับลูกชายคนเล็กครับ ...ผมจะได้บอกผู้ใหญ่ทางฝั่งผมให้เตรียมไว้ให้เรียบร้อย"

ทั้งโต๊ะเงียบกริบไปชั่วขณะ ก่อนที่วารีจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ส่วนณรงค์นั้นอมยิ้มน้อย ๆ ทางด้านเวหาพอเห็นบิดามารดาหัวเราะเขาก็ถอนหายใจเบา ๆ พร้อมรวี หากแต่เวหานั้นเป็นการถอนหายใจอย่างโล่งอก ส่วนรวีถอนหายใจด้วยความเอือมระอาแทน  ทั้งหมดแทบไม่มีใครถือสาเอาความเรื่องที่เมฆาพูด ยกเว้นมีนาที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงด้วยความโมโหที่ถูกล้อเลียนเอาเช่นนี้

"แหม! ตาเมฆ ทำสีหน้าจริงจังเสียจนน้านึกว่าจะมาขอตามีนไปจริง ๆ เสียอีก ... รายนี้ยังให้ไม่ได้หรอกจ้ะ ต้องให้เรียนจบก่อน ถึงตอนนั้นถ้ายังไม่เปลี่ยนใจค่อยมาตกลงกันใหม่ก็แล้วกันนะจ๊ะ"

"แม่ครับ!!"

มีนาโพล่งใส่มารดาที่ทำเป็นพูดเล่นอย่างโมโหปนอาย ส่วนณรงค์นั้นสั่นศีรษะไปมาอย่างเอือมระอา ต่อความร่าเริงของภรรยา ที่มักจะหาเรื่องชอบแกล้งแหย่ลูกรักของเจ้าหล่อนเล่นเช่นนี้เสมอ

"...พอได้ยินน้าวารีพูดแบบนี้ ทำให้อดนึกถึงสัญญาของพวกเราเมื่อก่อนไม่ได้เลยนะครับ...ไม่ทราบว่าน้าวารีจะลืมไปหรือยัง..."

จู่ ๆ รวีก็เอ่ยขัดการสนทนาของทุกคนขึ้น ทำเอาทั้งโต๊ะเงียบกริบอีกครั้ง ทางด้านวารีครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วจึงย้อนถามกลับไปอย่างสงสัย

"เอ...สัญญาอะไรหรือจ๊ะ...ซันพอจะบอกน้าได้ไหม เผื่อน้าจะจำได้บ้าง"

พอเห็นว่าอีกฝ่ายจำไม่ได้จริง รวีก็ยิ้มน้อย ๆ แล้วเอ่ยตามมา

"ถ้าน้าวารีจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ... มันก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรมากนัก...อ๊ะ! ทานข้าวกันดีกว่าครับ เดี๋ยวแกงเย็นหมด"

ชายหนุ่มตัดบทแล้วตักอาหารกินต่อ และนั่นจึงทำให้ทั้งโต๊ะหันมาให้ความสนใจกับอาหารตรงหน้าอีกครั้ง แม้จะยังคงสงสัยในสิ่งที่รวีพูดทิ้งไว้ก่อนหน้านั้นอยู่ก็ตาม



หลังจากมื้ออาหารที่แสนอร่อยผ่านพ้นกันอย่างอิ่มหนำสำราญถ้วนหน้าไปแล้ว พวกวารีกับเมฆาก็อาสาช่วยเก็บล้างจานเพื่อขอบคุณที่เลี้ยงอาหาร หากแต่วารีก็บอกปฏิเสธไป เพราะทั้งคู่นั้นเป็นแขกของบ้าน มีนาจึงอาสาไปช่วยมารดาเก็บล้างแทน ส่วนเวหาก็รับหน้าที่เป็นเพื่อนคุยของทั้งคู่ เพราะณรงค์นั้นขอตัวไปดูแลสวนผลไม้ต่อนั่นเอง

"แม่ไปสัญญาอะไรไว้กับผู้ชายคนนั้นหรือครับ"

มีนาถามมารดาระหว่างช่วยเก็บล้างจานด้วยความสงสัยที่ยังคงไม่จางหาย ซึ่งพอได้ยินดังนั้นวารีก็ขมวดคิ้วน้อย ๆ แล้วเอ่ยตามมา

"แม่ก็จำไม่ได้เหมือนกัน ...เอ แต่พี่ซันเขาพูดขึ้นมาตอนแม่กำลังแซวเรื่องลูกกับพี่เมฆเขาอยู่สินะ..."

มีนานิ่วหน้าอย่างไม่สบอารมณ์อีกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องที่มารดาแหย่ตน แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร วารีก็มีสีหน้าชะงักนิ่งอึ้ง ก่อนจะพึมพำบางอย่างตามมา

"หรือว่า...จะเป็นเรื่องนั้น....บ้าน่า...เด็กคนนี้ยังคิดแบบเดิมอีกหรือ..."

พูดแค่นั้นเจ้าหล่อนก็ทิ้งจานที่กำลังล้างอยู่ไว้ในอ่างน้ำ แล้วเดินฉับ ๆ ออกไปยังห้องรับแขก ทำให้มีนาที่กำลังช่วยมารดาล้างต้องรีบปิดน้ำก็อกแล้วรีบตามไปอย่างงุนงง

"อ้าว...คุณน้ามีอะไรหรือครับ"

รวีที่หันมาเห็นอีกฝ่ายเดินมาเอ่ยทัก ซึ่งก็ทำให้เวหาและเมฆามองตามมาเป็นตาเดียว

"มีอะไรหรือครับแม่ ทำไมทำหน้าเครียดจัง"

เวหาถามมารดาอย่างประหลาดใจ ซึ่งวารีก็ยืนตั้งสติเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่าย อันเป็นเวลาเดียวกับที่มีนาตามมารดามาทันพอดี

"เอ่อ...สิ่งที่น้าจะถามต่อไปนี่ ถ้าน้าพูดอะไรผิดไป ซันก็ท้วงได้เลยนะ..."

รวีขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ แต่ก็พยักหน้าหงึกหงักอย่างรับรู้และรอในสิ่งที่หญิงสาวจะบอก

"คือ...ที่ซันบอกว่าน้ากับซันเคยสัญญาอะไรบางอย่างเอาไว้ ...นั่นใช่สัญญาที่น้าเคยบอกว่าจะยกตาฟ้าให้เป็นเจ้าสาวของซัน...ถ้าซันบรรลุนิติภาวะแล้ว และยังชอบตาฟ้าเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ...ใช่หรือเปล่าจ๊ะ"

พอขาดคำของวารี มีนา เวหา หรือแม้กระทั่งเมฆาเอง ก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปตาม ๆ กัน ยกเว้นรวีที่ชะงักไปชั่วครู่ หากแต่สักพักก็มีรอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏที่ริมฝีปากได้รูปนั่น

"แหม! ผมก็นึกว่าคุณน้าจะจำไม่ได้แล้วเสียอีก...ดีจริง ๆ นะครับ ที่คุณน้าไม่ใช่ผู้ใหญ่ประเภทที่พูดหลอกให้ความหวังเด็กไปวัน ๆ แบบนั้น"

วารีกลืนน้ำลายในลำคอต่อคำพูดที่แสนจะแทงใจดำนั่น  สิ่งที่เธอภาวนาให้เธอจำผิด กลับเป็นความจริงที่เคยเกิดขึ้นทุกประการ ทั้งนี้ที่เคยให้สัญญาไป ก็เพราะคิดว่าอีกฝ่ายไม่น่าจะหลงรักลูกชายของตนได้อย่างจริงจังมาเนิ่นนานเช่นนี้นั่นเอง

"นี่แสดงว่าซันยังชอบฟ้าเขาอยู่อีกหรือจ๊ะ"

วารีลองหยั่งเชิงถามต่อ ซึ่งรวีก็ไม่คิดจะปิดบังอะไร เพราะยังไงเขาก็ต้องบอกให้บิดาและมารดาของเวหารู้ไว้ในที่สุดอยู่ดี

"ใช่ครับ ...แล้วผมก็ขออนุญาตน้องฟ้าเขาแล้วด้วย  น้องเขายอมให้โอกาสผมจีบเขา ผมก็เลยตัดสินใจเลือกจีบแบบเข้าตามตรอก ออกตามประตูแบบนี้ล่ะครับ"

วารีหันไปมองลูกชายคนโตของเธอด้วยสายตาตกตะลึง ทำเอาเวหาต้องรีบหลบตาทันควัน

"หึ ๆ  คุณน้าไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมเข้าใจดี ถึงน้องฟ้าเขาจะยอมให้โอกาสผมจีบเขาก็ตาม แต่ก็เพราะความสงสารนั่นล่ะครับ อีกอย่างก็ใช่ว่าเขาจะยอมรับรักผมง่าย ๆ หรอกนะครับ และท้ายที่สุดก็ต้องขึ้นอยู่กับความรู้สึกของน้องฟ้าด้วย....ถ้าน้องฟ้ายอมรับรักผมไม่ได้จริง ๆ ผมก็จะตัดใจเองครับ"

วารีหันมามองชายหนุ่มลูกครึ่งนิ่งสักพัก ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ตามมา

"น้าดีใจนะที่ซันคิดถึงความรู้สึกของฟ้าด้วย...น้าเองสมัยก่อนก็พูดจาไม่รู้จักคิดไปหน่อย ไม่นึกเลยว่าซันจะจริงจังกับฟ้ามาจนถึงป่านนี้ ...เอาเถอะ ลองซันรักของซันมานานตั้งหลายปี แถมน้าก็เคยรับปากไว้ด้วย...ดังนั้นน้าก็จะไม่ขวางเรื่องนี้ก็แล้วกัน ...ขออย่างเดียวอย่าฝืนใจบังคับน้องก็พอ  สัญญากับน้าได้ไหมจ๊ะ"

วารีบอกพลางจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาจริงจังกว่าเดิม ซึ่งรวีเองก็ยิ้มตอบรับพร้อมกับพยักหน้าแล้วจ้องตาอีกฝ่ายตอบอย่างไม่คิดหลบตา

"ได้ครับ...ผมให้สัญญา ผมจะไม่ทำอะไรที่เป็นการบังคับฝืนใจน้องฟ้าเด็ดขาด"

วารีถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ ให้ แล้วจึงนึกขึ้นได้ว่าหล่อนยังคงล้างจานค้างอยู่ จึงรีบขอตัวกลับไปทำงานต่อ ส่วนมีนานั้นลังเลระหว่างจะอยู่ขัดขวางไม่ให้รวีจีบพี่ชาย หรือช่วยงานมารดาดี  เห็นดังนั้นเมฆาจึงอมยิ้มน้อย ๆ แล้วจูงมือร่างเล็กให้เข้าไปในครัวด้วยกันแทน  โดยแลกกับการจะเล่าเรื่องทั้งหมดที่ตนรู้ของเพื่อนสนิทให้ฟัง จึงทำให้สองแม่ลูกยอมให้ชายหนุ่มอยู่ช่วยงานในครัวด้วยกันแต่โดยดี



ทางด้านเวหาที่อยู่กันตามลำพังกับรวี รู้สึกวางตัวลำบากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว เขาไม่คิดว่ามารดาจะเคยตกปากสัญญากับอีกฝ่ายเช่นเดียวกับตนสมัยเด็ก แถมตอนนี้มารดายังเปิดไฟเขียวยอมให้รวีจีบเขาตามสบายโดยไม่คิดขัดขวางอีกต่างหาก

"น้องฟ้าครับ...พี่บอกแล้วไงครับ ว่าน้องฟ้าไม่ต้องกังวล ไม่ต้องลำบากใจ...น้องฟ้าก็ทำตัวแบบเดิม ๆ นี่ล่ะครับ...พี่เองก็ใช่ว่าจะเร่งรัดฟังคำตอบจากน้องฟ้าเสียตอนนี้เมื่อไหร่....ระยะนี้ก็ให้น้องฟ้าถือเสียว่า เราคบกันแบบพี่ ๆ น้อง ๆ ไปก่อนก็ได้นะครับ"

เวหาเงยหน้าสบตาคนที่หลงรักตนด้วยสายตาประหลาดใจนิด ๆ และนั่นทำให้คนมองอมยิ้มน้อย ๆ อย่างเอ็นดู

"ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ....พี่พูดจริง ๆ พี่รอมาแล้วสิบห้าปี ...รออีกนิดหน่อยทำไมจะไม่ได้  แค่น้องฟ้าไม่รังเกียจพี่ เท่านี้พี่ก็ดีใจมากแล้วล่ะครับ"

เวหาสะดุ้งนิด ๆ ที่อีกฝ่ายคาดเดาความคิดของเขาได้ แถมท่าทางอ่อนโยนและรอยยิ้มใจดีนั่น ก็ทำให้เขาเริ่มคิดว่า หากอีกฝ่ายไม่ได้หลงรักเขา เขาก็คงพร้อมที่จะยินดีรับรวีเป็นเสมือนพี่ชายของตนคนหนึ่งได้โดยไม่ยากนัก

  "พี่ซัน...เอ่อ ขอบคุณนะครับ ที่เข้าใจผม"

รวีชะงักกึกเมื่อเห็นรอยยิ้มเอียงอายนิด ๆ ของคนตรงหน้า เขาอยากจะจับมือของอีกฝ่ายจูบ หรือแม้แต่ดึงร่างนั้นมากอด แต่ขืนทำแบบนั้น มีหวังคงโดนเวหาเหินห่างกว่าเดิมเป็นแน่

"เอ่อ...อืม...ถ้าอย่างนั้นวันนี้พี่ขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะครับ ว่าจะไปหาซื้อเฟอร์นิเจอร์มาเข้าบ้านด้วยน่ะครับ"

เวหาพยักหน้ารับรู้ แล้วยิ้มให้ซึ่งก็ทำให้คนมองใจเต้นแรงมากขึ้นและเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่จึงจำต้องหาเรื่องเลี่ยงให้พ้นคนตรงหน้าให้เร็วที่สุด ก่อนจะเผลอลืมตัวทำอะไรแปลก ๆ ออกไปจนได้

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปลาคุณน้าวารีก่อนแล้วกันนะครับ ..."

บอกจบรวีก็จ้ำพรวดเข้าไปในครัว ซึ่งเขาก็ได้เห็นสองแม่ลูกกำลังนั่งฟังเพื่อนของเขา นินทาเรื่องเขาสมัยเรียนอย่างสนุกสนานกันอยู่เลยทีเดียว

"อะแฮ่ม! เมฆ! กลับกันได้แล้ว เดี๋ยวต้องไปซื้อของต่ออีก....ยังไงผมก็ต้องขอตัวกลับก่อนนะครับคุณน้า ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ด้วยนะครับ"

"เอ๋...จะกลับแล้วหรือจ๊ะ น้านึกว่าซันจะอยู่คุยกับฟ้าเขาอีกนาน ๆ สักหน่อย"

วารีถามอย่างแปลกใจ แต่นั่นก็ทำให้เวหากับมีนาหันไปมองมารดาของตนตาปริบ ๆ เลยทีเดียว

"อยากอยู่คุยนานกว่านี้เหมือนกันล่ะครับ แต่พอดีต้องไปเลือกซื้อของอีกนาน...ยังไงผมฝากลาคุณน้าณรงค์ด้วยนะครับ  ไว้ว่าง ๆ ผมจะแวะมาเยี่ยมอีก"

รวียกมือไหว้อำลาหญิงสาว ซึ่งอีกฝ่ายก็ยกมือรับไหว้ จากนั้นรวีก็หันไปทางมีนาและเวหาบ้าง

"พี่ไปแล้วนะครับ น้องฟ้า น้องมีน"

สองพี่น้องยกมือไหว้อีกฝ่ายที่อายุมากกว่าตามมารยาท ซึ่งก็ทำให้เมฆาที่ลอบมองอมยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นสีหน้าของคนน้องที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ยกมือไหว้แบบขอไปทีหรือไหว้ประชดเพื่อนเขาให้เห็นแต่อย่างใด ประกอบกับที่ได้พูดคุยกันระหว่างเดินเล่นที่สวนก่อนหน้านั้น ก็ทำให้เมฆายิ่งมั่นใจว่ามีนานั้นเป็นเด็กดีคบหาง่ายคนหนึ่ง

"เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่ประตูนะครับ"

เวหาอาสาตามไปส่งชายหนุ่มทั้งคู่ ซึ่งก็ทำให้มีนาตาเบิกกว้างใส่พี่ชาย แล้วจึงรีบโพล่งตามมา

"ถ้าอย่างนั้นผมก็ไปด้วยคน!"

เวหามองน้องชายแล้วลอบถอนหายใจ เขาเชื่อเลยว่าหลังจากที่รวีกับเมฆากลับไปแล้ว เขาคงได้โดนมีนาบ่นใส่อีกมากมายตามมาหลังจากนี้เป็นแน่



หลังออกจากบ้านของเวหามาแล้ว เมฆาก็สังเกตเห็นเพื่อนของตนลอบหายใจอย่างโล่งอก ทำให้ชายหนุ่มนึกสงสัยเป็นยิ่งนัก

"อะไรของนาย ได้มีโอกาสอยู่กันตามลำพังแท้ ๆ แถมแม่เขาก็เปิดโอกาส แต่ไหงถึงรีบชิ่งนักล่ะ"

เมฆาถามเพื่อนออกไปตามตรง ทำให้คนฟังชะงัก ก่อนจะทำหน้ายุ่งใส่เพื่อนสนิท

"ก็ขืนไม่รีบชิ่ง ก็มีหวังได้เผลอปล้ำน้องเขาเข้าให้สิวะ! เด็กอะไรไม่รู้ น่ารักน่ากอดชะมัด ยิ่งเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวยิ้มให้แบบนั้น ทำเอาฉันแทบคุมตัวเองไม่อยู่เลยว่ะ!"

เมฆานิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจตามมาเช่นเดียวกัน

"เฮ้อ...นายนี่มันเข้าขั้นยากจะเยียวยาแล้วว่ะซันเอ๋ย...โรคจิตของแท้เลยนะนายน่ะ"

"เขาเรียกว่าคลั่งรักโว้ย ไม่ใช่โรคจิต!"

รวีเถียงกลับ แต่นั่นทำให้คนฟังนิ่วหน้า แยกไม่ค่อยออกว่าระหว่างโรคจิตหรือคลั่งรัก แบบไหนมันจะฟังดูดีกว่ากัน

"เออ ๆ คลั่งรักก็คลั่งรัก ...ไปซื้อของกันเถอะว่ะ เดี๋ยวคืนนี้จะได้นอนที่บ้านใหม่ ไม่ต้องพึ่งโรงแรม"

เมฆาตัดบทอย่างเอือมระอา ซึ่งก็ทำให้คนฟังเลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนจะยักไหล่  แล้วเดินตรงไปที่รถยนต์ส่วนตัวอย่างเห็นดีด้วย เพราะทั้งเขาและเมฆาเป็นพวกช่างเลือก และคงต้องใช้เวลาเลือกสรรซื้อหาเฟอร์นิเจอร์ให้ถูกใจพวกตน อีกสักพักใหญ่ ๆ กันเลยทีเดียว

... TBC ...

[เลื่อมประภัสสร]

คุณแม่ขา สัญญาแบบนี้เอาใจหนูไปเลยค่ะ >_<
ถ้ามีลูกหนูจะทำตามอย่างนะคะ ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้ก็จัดได้เต็มเหนี่ยวแล้วสิเนี่ยพี่ซันขา อยากจีบยังไงจัดไปเลย 
ยกเว้นไว้อย่างก็คือจะไปปล้ำเขาเนี่ย ระวังฟ้าอาจจะขี้ตกใจ จู่โจมปุ๊บสลับบทบาทเลยนะพี่ซัน หึหึ
ส่วนพี่เมฆก็ขู่เข้าค่ะ เอาให้กลัวแล้วลากมาปลอบเลย หึหึหึ

[น้ำไหล]

พี่ซันคะ โลกเราเนี่ย ทุกสิ่งต่างกันแค่เส้นบางๆ นะคะ ไอ้กรณีคลั่งรักที่เอนเอียงไปทางโรคจิต (ไม่) ค่อนข้างมากของพี่ด้วย #โดนฆ่า

[coldcream]

สงสัยจะไม่รอดมือพี่วีแน่แล้วน้องฟ้าจ๋า เรื่องน่ารักค่ะ สบายๆ เครียดนิดๆพอรับได้ 55555

[13cotton13]

นายซันนี่ในความเผด็จการยังคงมีความอ่อนโยนอยู่บ้างล่ะนะเนี่ย
ดีจังอย่างน้อยก็ไม่บังคับน้องฟ้า

[tuktukta]

คือ พี่ซันเนี่ย เรียกว่า โรคจิตใช่ปะ แต่เป็นโรคจิตเฉพาะเรื่องน้องฟ้าเท่านั้น
คงต้องพาพี่ซันไปทำสมาธิ เพื่อระงับอาการอยากปล้ำน้องพ้าเนอะ

[TwInZZZ]

พี่ซันใกล้เข้าขั้น โรคจิต แล้วจริงๆแหละค่ะ
เจอเเค่รอยยิ้มก็อยากจับกดแล้วนี่....ไม่ไหวนะ 55555

[DevilAngel]

เอาล่ะสิ คุณแม่ไฟเขียวให้ด้วย แล้วน้องฟ้าจะไปไหนได้