ขอโทษที...คนนี้พี่จองแล้ว /5

[หมึกจีน]

--. จำนวนหน้ารวมตอนนี้ลดลงไป เพราะไม่ทันได้ดูว่าเผลอปรับตัวอักษรเป็น 16 ตั้งแต่แรก ...พอลดเหลือ 14 ก็เลยหายไปหลายหน้า --*
แต่พอแปะตอน 5 นี้ ก็ได้ 21 หน้าเต็ม(เอสี่ / ตัว 14) เหมือนเดิม  แต่ถ้าจะให้คาบเส้นแดงสัปดาห์นี้ก็ต้องปั่นให้ได้ถึง 35 หน้า!

กระซิก ๆ จะลองดู ...

Ps. เพราะแข่งกับเวลาและไม่อยากให้มีดราม่ามาก ไม่อยากตัน อยากเขียนง่าย ๆ เนื้อเรื่องเลยสบาย ๆ ไร้อุปสรรคไปนิดนึงนะคะ
ใครที่ไม่ชอบสไตล์เรื่อยเปื่อย เรียบง่ายก็ต้องขออภัยด้วยค่ะ จะพยายามเขียนเน้นกุ๊กกิ๊ก หวาน ๆ แทนนะคะ ^^"

...........................................................................................................

/5

เมฆายืนมองเพื่อนที่เดินออกมาจากห้องอาบน้ำบนบ้าน ทั้งตัวของรวีมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันรอบเอวไว้อยู่ เจ้าตัวนั้นกำลังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ชนิดชวนให้คนมองหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"ดีใจล่ะสิ ได้มีโอกาสเก็บแต้มโดยไม่คาดฝันแบบนี้น่ะ"

รวีหันมามองเพื่อนก่อนจะยักไหล่นิด ๆ พลางหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางที่วางเอาไว้กับพื้นบ้านแถวนั้น เนื่องจากวันนี้ชายหนุ่มเพียงแค่ตั้งใจแวะมาแนะนำตัวกับครอบครัวของเวหา และมาดูสภาพบ้านพักเพื่อจะสั่งเฟอร์นิเจอร์เข้ามาเพิ่มเติมในภายหลัง  ทว่าเพราะเหตุการณ์ฉุกละหุกที่เกิดขึ้น จึงทำให้เขาต้องมาประเดิมใช้ห้องอาบน้ำของบ้านพักหลังใหม่เพื่อจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเสียก่อนเช่นนี้

"ฉันเองก็ดีใจที่จะได้กลายเป็นผู้มีพระคุณในสายตาของน้องฟ้าและคนในครอบครัวเขา ...แต่เอาจริง ๆ แล้ว ฉันก็ไม่อยากให้น้องฟ้าต้องตกอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงอันตรายแบบนี้บ่อย ๆ นักหรอก"

เมฆารับฟังแล้วก็พยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ถ้าหากพวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว เวหาก็อาจจะมีอันตรายถึงขั้นเสียชีวิตเลยก็เป็นได้

"คราวหน้าน้องเขาก็คงไม่ประมาทอีกแล้วล่ะ เจอแบบนั้นเข้าไปก็คงขวัญเสียอยู่บ้างหรอก"

"อืม... ก็ว่างั้น  เอ...เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวฉันจะรีบไปอาสาปลอบขวัญน้องฟ้าเอง...นี่ใกล้เที่ยงหรือยังน่ะ ถ้าพวกเราไปเร็วก่อนหน้านัดนิดหน่อยจะดูน่าเกลียดไปไหมวะเมฆ"

รวีหันไปถามเพื่อน ซึ่งเมฆาก็ยกนาฬิกาข้อมือมาดูเวลาก่อนจะเบ้หน้าใส่

"เพิ่งสิบโมงเองนา อย่างน้อยก็ไปสักราว ๆ ห้าโมงดีกว่า จะได้ดูไม่จงใจเกินไป ทางโน้นเขาจะได้ไม่อึดอัดนักด้วย"

"โห! ให้รออีกตั้งชั่วโมงเลยนี่นะ!"

คนเอาแต่ใจเริ่มโวยวายด้วยความหงุดหงิด ทำเอาเมฆาต้องรีบเปลี่ยนเรื่องสนทนาเพื่อเบรกอารมณ์ขุ่นมัวของอีกฝ่ายเสียก่อน

"งั้นระหว่างว่าง ๆ นี่ เราก็สำรวจแต่ละห้องไปสิ ว่าจะซื้ออะไรเข้ามาเพิ่มดี ที่แน่ ๆ พวกเตียง โต๊ะ เก้าอี้ ก็ต้องซื้อใหม่หมดยกเซ็ตนี่ล่ะนะ"

พอได้ยินดังนั้นรวีก็เริ่มหันมาให้ความสนใจกับเรื่องที่เพื่อนสนิทเสนอ เพราะจะว่าไปแล้วถ้าไม่นับแผนการที่จะหาเรื่องอยู่ใกล้ชิดกับเวหา บรรยากาศโดยรวมของบ้านหลังนี้ก็ค่อนข้างน่าอยู่ถูกใจเขาพอสมควรเลยทีเดียว

"ก็ได้...งั้นฉันจองห้องวิวศาลาน้ำห้องนี้แล้วกัน เผื่อตื่นเช้ามา จะได้เห็นน้องฟ้ามายืนโบกมือทักทายให้ที่ริมคลองฝั่งโน้นก็ได้"

รวีบอกพร้อมรอยยิ้ม ส่วนเมฆาที่อยู่ด้วยกัน อยากจะแย้งกลับไปว่า หากเห็นแบบนั้น แสดงว่ารวีก็คงยังหลับฝันไม่ตื่นอยู่หรอก  แต่ขืนเขาหลุดปากพูดแบบที่ใจคิดออกไปจริง ๆ รับรองรวีคงบ่นอุบและโมโหใส่เขาอีกเป็นแน่



อีกด้านหนึ่งหลังจากเวหาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดผมเรียบร้อย เขาจึงมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มารดาและน้องชายฟัง ซึ่งนั่นก็ทำให้เด็กหนุ่มโดนมารดาตำหนิร่ายยาวใส่ไปตามระเบียบ ทว่าพอดุลูกชายเสร็จ วารีก็หวนคิดถึงเด็กลูกครึ่งข้างบ้าน ที่สามีเล่าให้ฟังว่า อีกฝ่ายนั้นอ้างว่ารู้จักเธอและเวหามาก่อน

"ถ้าเป็นผู้ชายผมสีน้ำตาลออกแดง ๆ หน่อย แล้วก็ตาสีเขียวสวย ๆ หน้าตาดีมาก ๆ นั่นก็คงใช่หนูซันเขานั่นล่ะค่ะ...เด็กคนนี้น่ารักนะคะ ช่างพูดช่างคุย รู้จักกาลเทศะ แถมยังมาคอยเล่นเป็นเพื่อนกับฟ้าเขาทุกวัน  ตาฟ้าของเราก็ติดหนูซันเขาน่าดูเชียวล่ะ ตอนที่หนูซันย้ายไปต่างประเทศช่วงแรก ๆ ตาฟ้าร้องไห้หาพี่เขาทุกวันเลยล่ะนะคะ"

พอได้ยินมารดาเล่าเช่นนี้ เวหาก็รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าในตอนเด็กตัวเองจะสนิทสนมกับรวีเป็นพิเศษขนาดนั้น

"สนิทกันขนาดนั้นเลยหรือครับ แต่พี่ฟ้าไม่เห็นจะจำเขาได้สักนิดนี่ครับ"

มีนาขัดมารดาขึ้นบ้างเมื่อได้เห็นสีหน้าของพี่ชายยามนี้ และนั่นก็ทำให้เวหาชะงักก่อนจะเหลือบไปมองน้องชายตาปริบ ๆ

"แหม! ก็นั่นมันตอนพี่ชายของลูกแค่สามขวบเองนะ ถ้าฟ้าจำได้ดีไม่ลืมสิ ถึงน่าแปลก  ขนาดแม่เองก็ยังลืม ๆ เลือน ๆ ไปบ้างแล้ว จำได้ก็แค่ว่า สองคนนี้สนิทกันมากก็เท่านั้นล่ะ"

วารีบอกพร้อมยิ้มแย้มแจ่มใส ซึ่งก็ทำให้มีนาแอบลอบถอนหายใจ เพราะพอจะคาดเดานิสัยของพี่ชายตนได้อยู่บ้าง ลองแบบนี้เวหาก็คงจะต้องรู้สึกผิดที่จดจำเรื่องสมัยเด็กไม่ได้ และอาจรู้สึกสงสารรวีที่ยังมั่นคงกับเจ้าตัวมานานถึงขนาดนั้น  ยิ่งรวีเพิ่งจะทำคะแนนเรื่องช่วยชีวิตเวหาเอาไว้เมื่อครู่ที่ผ่านมาแบบนี้ด้วยแล้ว มีหวังงานนี้พี่ชายของเขาคงใจอ่อนยอมลดการ์ดปล่อยให้อีกฝ่ายมาอ้อนทำคะแนนขอความรักเพิ่มได้อีกเป็นแน่



พอถึงเวลาห้าโมงเช้า เสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น ทางด้านเวหาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขกกับบิดานั้นชะงักเล็กน้อย และเพราะมีนากำลังเข้าครัวทำกับข้าวกับมารดาของเขาอยู่ เด็กหนุ่มจึงเป็นฝ่ายที่ต้องไปต้อนรับแขกที่มาเร็วก่อนกำหนดเข้ามาในบ้านแทน

"สวัสดีครับคุณรวี คุณเมฆา"

เวหาพนมมือไหว้ทั้งคู่ เล่นเอาเมฆายกมือรับไหว้แทบไม่ทัน ส่วนรวีขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วรีบบอกกลับไป

"ไม่เอาสิครับ...บอกแล้วว่าให้เรียกพี่ซันยังไงล่ะครับ"

เวหายิ้มเจื่อน แล้วจึงตัดสินใจเรียกตามในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ

"ครับ...พี่ซัน"

รวียิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ และพอประตูรั้วเปิด ชายหนุ่มก็เข้ามาพร้อมกับกระเช้าขนมหวานหลากชนิดใบโต และหนึ่งในนั้นก็เป็นช็อกโกแลตยี่ห้อราคาแพงที่เวหานึกอยากกินแต่ไม่กล้าซื้อรวมอยู่ด้วย

"ของเยี่ยมทักทายสำหรับเพื่อนบ้านใหม่น่ะครับ...น้องฟ้าไม่รังเกียจของหวานใช่ไหมครับ"

รวีที่สังเกตสีหน้าของอีกฝ่ายออก ถามพร้อมยิ้มน้อย ๆ ซึ่งเวหาก็กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะยิ้มเขิน ๆ ส่งให้

"ครับ...ไม่รังเกียจครับ  เอ่อ...จริง ๆ ก็ค่อนข้างชอบมากด้วยซ้ำ"

รวีใจเต้นตึกตัก มีความสุขที่ได้เห็นใบหน้ายิ้มเขินของเด็กหนุ่มที่ตนหลงรัก ส่วนเมฆานั้นแอบอึ้งปนทึ่ง ที่เห็นอีกฝ่ายยังคงชอบขนมหวานเหมือนตอนเด็ก แม้จะโตมาหุ่นล่ำมาดแมนขนาดนี้แล้วก็ตาม

"ดีจัง...พี่นึกว่าจะเตรียมมาเก้อเสียแล้ว"

ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นโล่งอก จนเพื่อนสนิทที่มองอยู่อดหมั่นไส้นิด ๆ ไม่ได้ เพราะรู้ดีว่ารวีนั้นมีข้อมูลส่วนตัวของเวหาอยู่แล้ว และข้อมูลนั่นก็รวมไปถึงเรื่องของกินที่ชอบและเกลียดอยู่ด้วยเรียบร้อย

"เอ่อ...ขอบคุณนะครับ...  อ๊ะ! เข้าไปในบ้านดีกว่าครับ"

เวหารีบชวนทั้งสองคนเข้าบ้าน เพราะขืนอยู่คุยกันแบบนี้ต่อไป มีหวังเขาคงต้องเผลอใจอ่อนเห็นใจอีกฝ่าย อย่างที่น้องชายของเขากลัวล่วงหน้า เข้าให้เป็นแน่



"สวัสดีครับ คุณน้าวารี คุณน้าณรงค์ ....คุณน้าวารีจำผมได้ไหมครับ ผมซัน ยังไงล่ะครับ"

รวีไหว้ทักทายทันทีที่เห็นบิดามารดาของเวหา ซึ่งวารีที่วางมือจากอาหารกลางวันมารอดูหน้าแขกของเธอ ก็ถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นภาพลักษณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปมากของอีกฝ่าย

"สวัสดีจ้ะ...แหม! ตาซันหรือนี่ โตขึ้นมากเลยนะ แถมยังหล่อขึ้นกว่าตอนเด็กอีกจมเลยนะจ๊ะ"

"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ...เอ่อ...มีอะไรหรือครับ น้าณรงค์ ทำไมจ้องผมแบบนั้นล่ะครับ"

รวีหันไปมองชายวัยกลางคนที่จ้องมองตนเขม็งอย่างแปลกใจ ซึ่งอีกฝ่ายก็ขมวดคิ้วน้อย ๆ ก่อนจะตอบออกไปตามตรง

"อืม...คือผมสงสัยมาตั้งแต่ตอนที่อยู่ริมคลองนั่นแล้ว...คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไง ผมยังไม่เคยแนะนำตัวกับคุณมาก่อนเลยนี่ ...แถมฟ้าก็ยังบอกว่าไม่เคยบอกเรื่องนี้กับคุณอีกต่างหาก"

รวีชะงักกึกเช่นเดียวกับเมฆา ทางด้านเมฆานั้นทำปากบ่นอุบอิบใส่เพื่อน ที่ดันเผลอตัวแสดงออกมากเกินไป ส่วนรวีนิ่งคิดประมวลผลชั่วครู่แล้วจึงแย้มยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเอ่ยตามมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสไร้พิรุธให้จับผิด

"อ๋อ...ตอนผมมาดูที่แถวนี้แรก ๆ ผมก็ชวนคุณภรรยาเจ้าของบ้านที่ผมซื้อเขาคุยโน่นนี่เรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับคนแถวนี้น่ะครับ  ไหน ๆ ก็จะมาอยู่แล้ว ผมก็เลยอยากรู้จักเพื่อนบ้านแถวนี้  เผื่อมีปัญหาอะไรจะได้ขอความช่วยเหลือได้ ...คุณภรรยาเจ้าของบ้านเขาก็ใจดีนะครับบอกให้ฟังชี้ให้ดูว่าหลังไหนใครเป็นใคร ...ตอนที่ผมได้ยินว่าบ้านหลังนี้เจ้าของบ้านชื่อณรงค์ มีภรรยาชื่อวารี มีลูกชายสองคน คนโตชื่อเวหา คนเล็กชื่อมีนา ผมเองก็ไม่คาดคิดเหมือนกันนะครับ ว่าจะเป็นคนเคยรู้จักกันแบบนี้ ...ตอนที่รู้ว่าคนที่ชื่อเวหาเป็นคนเดียวกับน้องฟ้า ผมงี้ตกใจแทบแย่แน่ะครับ"

พอได้ยินที่รวีบอก ทั้งวารีและณรงค์ก็พากันพยักหน้าหงึกหงักรับรู้อย่างเลิกสงสัย เพราะภรรยาของเศรษฐีจุก เจ้าของบ้านเดิมที่พวกรวีซื้อมานั้น เป็นคนพูดเก่ง แถมชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน เจ้าหล่อนนั้นรู้จักแทบทุกเรื่องในครอบครัวคนอื่น ๆ ละแวกนี้ เสียยิ่งกว่ารู้เรื่องราวของครอบครัวตัวเองเสียอีก

ส่วนทางด้านมีนาที่แอบโผล่หน้าจากครัวมาแอบมองชายหนุ่มนั้นยังคงขมวดคิ้วยุ่งจ้องมองรวีอย่างไม่ไว้วางใจนัก ทำเอาเมฆาที่หันไปเห็นอดขำไม่ได้ แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าเพื่อนนั้นช่างลื่นไหลและหัวไวพอที่จะหยิบข้อมูลของเพื่อนบ้าน มาสร้างเรื่องโกหกบิดามารดาของเวหาได้เช่นนี้  

"ขนมเยอะเชียว...นี่แสดงว่าซันยังจำได้สินะจ๊ะ ว่าฟ้าเขาชอบขนมมากขนาดไหน"

วารีเอ่ยทักเมื่อเห็นเวหาวางตะกร้าขนมไว้บนโต๊ะรับแขก ซึ่งพอได้ยินดังนั้นรวีก็อมยิ้มน้อย ๆ ส่วนเวหาหน้าแดงนิด ๆ ด้วยความเขินในเรื่องที่ตนยังคงชอบกินขนมหวานเหมือนสมัยตอนเด็ก ๆ อยู่

"เด็กคนนี้นี่นะ ตอนเด็ก ๆ กินแต่ขนมอย่างอื่นไม่ค่อยสนใจ เลยกลายเป็นเด็กอ้วนเสียจนหมอต้องสั่งงด แต่เจ้าตัวไม่ยอม เลยลงท้ายว่าจะขยันออกกำลังกาย และกินอาหารอย่างอื่นด้วยให้ครบห้าหมู่ แต่ขอให้ได้กินขนมหวานที่เจ้าตัวชอบเหมือนเดิม ...น้าเห็นเขาพยายามขนาดนี้ก็เลยปล่อยให้กินต่อ แต่ก็ต้องคอยควบคุมอยู่ตลอดไม่ให้กินมากเกินไปนั่นล่ะจ้ะ"

วารีเล่าอดีตของบุตรชายให้อีกฝ่ายฟัง ซึ่งก็ทำให้รวีสนอกสนใจเป็นยิ่งนัก ส่วนเมฆานั้นพึมพำเบา ๆ อย่างเข้าใจได้สักทีว่า ทำไมคนชอบกินของหวานอย่างเวหา ถึงได้เติบโตมาหุ่นดีแบบนักกีฬาเช่นนี้

"อยากเห็นน้องฟ้าตอนตุ้ยนุ้ยจัง คงต้องน่ารักมากเลยนะครับ"

รวีเอ่ยพร้อมรอยยิ้มจริงใจชนิดที่ทำให้เพื่อนสนิทต้องกลืนน้ำลายลงคอ ส่วนมีนาที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นคิดอย่างไรกับพี่ของตน ก็ถึงกับนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก เพราะไม่คิดว่ารวีจะคลั่งไคล้ในตัวของพี่ชายเขาถึงขนาดนี้

"จะดูรูปในอัลบั้มไหมล่ะจ๊ะ เพราะกว่ากับข้าวจะเสร็จก็อีกสักพักน่ะจ้ะ"

วารีเสนอความคิด ซึ่งรวีก็รีบพยักหน้าหงึกหงักตอบรับ ทำเอามีนากับเวหาที่อ้าปากจะห้ามต้องหยุดชะงัก ส่วนณรงค์นั้นลอบมองบุตรชายของเขาอย่างรู้สึกสงสัยต่อท่าทีแปลก ๆ ของเจ้าตัวที่แสดงออกให้ได้เห็นในบางครั้ง

"ฟ้าไปหยิบอัลบั้มให้พี่เขาสิจ๊ะ  ถ้าอย่างนั้นน้าขอตัวก่อนนะซัน จะไปทำกับข้าวต่อน่ะ"

"ครับ ...ขอโทษทีนะครับที่มารบกวนก่อนหน้าเวลานัดแบบนี้"

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ คนกันเองทั้งนั้น"

วารีบอกพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นจึงเดินกลับเข้าไปในครัว ทำให้มีนาต้องตามไปเป็นลูกมือมารดาต่ออย่างจำใจ ส่วนเวหาก็ลุกไปค้นอัลบั้มสมัยเด็กมาให้รวีตามคำสั่งของมารดา เหลือแต่เพียงณรงค์ที่ยังคงนั่งอยู่ในห้องรับแขกต่อ เห็นดังนั้นรวีจึงชวนอีกฝ่ายคุยไปพลาง ๆ ก่อน

"ผมได้ยินมาว่าน้าณรงค์เคยได้รับรางวัลเกษตรกรดีเด่นประจำจังหวัดด้วย ...แสดงว่าคุณน้าต้องเอาใจใส่ผลผลิตของตัวเองมากเลยสินะครับ"

ณรงค์แปลกใจเล็กน้อยที่เห็นชายหนุ่มรู้เรื่องของเขา แต่พอคิดว่าภรรยาของเศรษฐีจุกคงจะเป็นคนเล่าให้ฟัง เจ้าตัวก็เลยไม่ใส่ใจอะไรนัก

"ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกคุณ ผมก็ดูแลเพาะปลูกไปตามที่มีคนเขาแนะนำนั่นล่ะ อะไรที่ว่าดีเราก็เอามาทดลอง ถ้าได้ผลก็ทำต่อไป ไม่ได้ผลก็ปรับปรุงแก้ไขเอา จนกระทั่งมันดีขึ้นเองล่ะนะ"

"ผมเองก็คิดเอาไว้เหมือนกันว่า จะมาลงทุนธุรกิจในไทย นี่ก็เล็ง ๆ เอาไว้เกี่ยวกับพวกพืชผักผลไม้แปรรูปเพื่อส่งออกอะไรพวกนี้ ...ผมไม่อยากเน้นพวกผลไม้หรือผักสดส่งออกอะไรพวกนั้นหรอกนะครับ แต่ผมอยากลงทุนเกี่ยวกับพวกผลผลิตต่าง ๆ ในยามที่มันล้นตลาดจนราคาตกต่ำเสียจนน่าใจหายนั่นมากกว่า แทนที่บรรดาเกษตรกรจะยอมขายขาดทุนให้พ่อค้าคนกลางในราคาไม่กี่บาท สู้ให้พวกเขาเพิ่มมูลค่าผลผลิต โดยการขายตรงกับโรงงานแปรรูปที่รับซื้อโดยตรงจะดีกว่า ...ส่วนจะแปรรูปเป็นอะไรบ้าง ผมก็คิดไว้หลายอย่างอยู่... ยังไงว่าง ๆ ผมจะมาขอคำแนะนำจากน้าณรงค์บ้างนะครับ"

ณรงค์นั่งรับฟังความคิดของอีกฝ่ายอย่างสนใจ ในฐานะที่เขาเป็นเกษตรกรคนหนึ่ง ย่อมเข้าใจถึงปัญหาที่ชายหนุ่มบอกมาเป็นอย่างดี เพราะนิสัยเกษตรกรไทยส่วนใหญ่ มักจะแห่กันเพาะปลูกพืชผลที่มีราคาดีตาม ๆ กัน โดยไม่ได้คำนึงถึงว่ามันจะมีผลิตผลล้นตลาด จนฉุดให้ราคาตกต่ำในอนาคตแต่อย่างใด ยิ่งถ้าใครปลูกพืชผักหรือผลไม้ชนิดเดียวทั้งหมด หากผลผลิตนั้นเกิดล้นตลาดจนราคาตก ก็แทบจะเรียกได้ว่าถึงขั้นขาดทุนสิ้นเนื้อประดาตัวกันเลยทีเดียว



เวหาชะงักฝีเท้าอย่างประหลาดใจที่เห็นณรงค์กับรวีและเมฆานั้นพูดคุยกันด้วยท่าทางถูกคอ  เพราะณรงค์เป็นพวกไม่ค่อยชอบสนทนาเรื่องเรื่อยเปื่อยอื่น ๆ สักเท่าใดนัก จะมีก็แต่เรื่องการเกษตรการเพาะปลูกนี่ล่ะที่เจ้าตัวพอจะโปรดปรานอยู่บ้าง

"อัลบั้มมาแล้วครับ"

"อ๊ะ...น้องฟ้า มาแล้วหรือครับ"

รวีหันไปยิ้มกว้างให้กับเด็กหนุ่ม ซึ่งเวหาก็ชะงักแล้วยิ้มเจื่อน ๆ ตอบ ส่วนณรงค์หันไปมองบุตรชายอย่างแปลกใจอีกครั้ง แต่เขาก็ตัดสินใจปล่อยให้ทั้งคู่พูดคุยรำลึกความหลัง แล้วเลี่ยงไปช่วยภรรยาในครัวแทน ทำเอามีนาสะดุ้งโหยง แล้วเริ่มลังเลว่าจะบอกบิดากับมารดาเรื่องที่รวีนั้นจงใจมาจีบพี่ชายดีหรือไม่กันแน่

"ขอโทษนะครับคุณน้า...เอ่อ...ผมเห็นว่ายังพอจะมีเวลา เลยอยากให้น้องมีนาช่วยพาไปชมสวนผลไม้ของที่บ้านหน่อยน่ะครับ"

เมฆาที่โผล่หน้ามาในครัว ทำเอามีนาที่เตรียมจะบอกเรื่องรวีกับบิดาและมารดาของตนชะงักนิ่ง แต่พอเด็กหนุ่มจะบอกปฏิเสธ ณรงค์ก็เอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน

"ได้สิครับ ...มีนพาพี่เขาไปดูสวนของเราสิลูก"

"ใช่จ้ะ ไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้แม่จัดการเอง ...เหลือแค่ตั้งเตาเคี่ยวแกงให้น้ำงวดลงอีกหน่อยก็เสร็จแล้วล่ะ"

วารีเสริมตามมาทำเอามีนานิ่งอึ้งแต่ยังไม่ทันได้ประท้วงอะไร เมฆาก็รีบจูงมือเด็กหนุ่มไปด้วยกันกับตนทันที

"เรารีบไปกันเถอะครับน้องมีน จะได้กลับมาทันข้าวกลางวันพอดียังไงล่ะครับ"

เมฆาบอกพร้อมยิ้มหวาน ทำให้คนมองชะงักและขณะกำลังอึ้ง ๆ ก็ถูกจูงมือเดินไปด้วยกันเรียบร้อย ทางด้านเมฆานั้นขยิบตาให้กับรวีตอนเดินผ่านอีกฝ่าย ซึ่งรวีก็พยักหน้าพร้อมกับยิ้มรับนิด ๆ ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับคนตรงหน้าตนอีกครั้งหนึ่ง

... TBC ....

[เลื่อมประภัสสร]

ปลาไหลมากค่ะพี่ซัน นี่ถ้าเลื่อมเป็นน้องฟ้าคงคำก๊ากไปแล้ว หึหึ
แถมตีสนิทคุณพ่ออย่างเนียน นี่สินะที่เขาเรียกว่าทำการบ้านมาดีใช่ไหมคะพี่ซัน
ตอนนี้น้องมีนโดนเข้าซะแล้ว ระหว่างพี่กับน้องใครจะใจอ่อนก่อนกันน๊า

[น้ำไหล]

จังหวะเป๊ะทั้งคู่เลยนะ ไม่ยอมปล่อยให้พลาดโอกาสทู้กอย่างเลย -.-

[13cotton13]

น้องฟ้าท่าจะไม่รอดแน่เเล้วเพราะพี่ซันเค้าจะรุกเต็มที่นะนี่
ส่วนน้องมีนนั้นสงสัยจะไม่พลาดเหมือนกันเพราะคุณเมฆาดูจะไล่ต้อนน้องไม่รู้ว่าเพราะช่วยเพื่อนรึติดใจในความน่ารักของน้องมีนนะเนี่ย

[tuktukta]

โอ้ คู่หูร่วมมือกันแบบนี้ คนบ้านนี้ เสร็จแน่ๆ 55+++

[TwInZZZ]

มีคู่ 2 น้องมีนา กะ พี่เมฆาเกิดขึ้นแน่ๆเลย

[DevilAngel]

พี่ซันรุกเต็มที่เลยนะ

[marioja]

พี่ซันค่ะ ปลาไหลเรียกพี่ได้เลยนะเนี่ย
สกิลแถพี่ลื่นไหลมาก เจ้าเล่ห์ได้ใจจริงๆ
น้องฟ้าตามไม่ทันแน่ เสร็จแน่ๆ
คู่รองก็น่าสนใจ น้องมีนดูฉลาดออกอย่างนี้ เมฆาจะจีบติดง่ายๆเรอะ