ขอโทษที...คนนี้พี่จองแล้ว /3

[หมึกจีน]

ตอนใหม่มาแล้วค่ะ ^^ (พยายามปั่นเก็บแต้มหน้า)
เห็นหุ่นแมน ๆ แบบน้องฟ้า แต่จริง ๆ น้องเค้าไม่โหดนะคะ 555 เรื่องนี้เน้นหวานกุ๊กกิ๊กค่ะ (มั้ง)

/3

ทางด้านเวหาหลังจากนิ่งอึ้งตกตะลึงไปอยู่ครู่ใหญ่ เด็กหนุ่มก็พยายามรวบรวมสติให้มั่นคง แล้วดึงมือของตนที่รวีจับไว้อยู่กลับมา ก่อนจะเอ่ยตอบไปด้วยสีหน้าที่ยังคงมึนงงสับสนอยู่ให้เห็น

"เอ่อ...ผมว่า เรื่องนี้ผมคงตกปากรับคำคุณไม่ได้หรอกครับ...คือ...ผมยังไม่อยากคิดเรื่องแต่งงานในตอนนี้"

มีนาและเมฆาเหลือบมองคนพูดตาปริบ ๆ สำหรับมีนาแล้ว เด็กหนุ่มก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกว่า พี่ชายคงกำลังตกใจจนคิดหาคำพูดอื่นมาปฏิเสธออกไปตรง ๆ เลยไม่ได้

ส่วนเมฆาพอได้ยินคำตอบของเวหา เขาก็ลอบถอนหายใจเบา ๆ เพราะเชื่อว่าเพื่อนสนิทคงต้องคิดเข้าข้างตัวเองว่า ตนไม่ได้ถูกเด็กหนุ่มปฏิเสธเป็นแน่

"หรือครับ...ไม่เป็นไรครับ งั้นเราก็หมั้นกันไว้ก่อนก็ได้ พี่รอน้องฟ้าได้เสมอ...สิบห้าปีก็ยังรอมาได้แล้วเลยนี่ครับ"

ท้ายประโยคเจ้าตัวยิ้มหวานทั้งใบหน้าและนัยน์ตา ชวนให้คนมองชะงัก เพราะพอจะดูออกว่าชายหนุ่มนั้นพูดจากใจจริง จึงทำให้ยากที่จะเอ่ยสวนปฏิเสธแย้งกลับไปตรง ๆ อันจะเป็นการทำลายน้ำใจของอีกฝ่ายไปนัก

"เอ่อ...คือ...ผม..."

พอเห็นเวหาอึกอักลำบากใจ มีนาจึงตัดสินใจช่วยพี่ชาย โดยการมายืนขวางหน้าเวหา แล้วพูดกับคนที่กำลังเผชิญหน้าแทน

"ขอโทษที่ต้องเสียมารยาทขัดการสนทนานะครับ...แต่พี่ชายของผมปกติดี เอิ่ม...ผมหมายถึงว่าเขาชอบผู้หญิงมากกว่าผู้ชายน่ะ"

รวีเลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนจะตอบสวนกลับไปพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ

"พี่เองก็ชอบผู้หญิงมากกว่าผู้ชายเหมือนกันครับ แต่ชอบน้องฟ้ามากที่สุด เพราะฉะนั้นก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร สำหรับความรักระหว่างพี่แล้วก็น้องฟ้า...น้องมีนว่าจริงไหมล่ะครับ"

เจอแบบนี้มีนาก็แอบอึ้งไปเล็กน้อย ส่วนเมฆาถอนหายใจเบา ๆ อย่างเอือมระอาต่อนิสัยเสีย ๆ ของเพื่อนสนิทที่มักชอบคิดเข้าข้างตัวเอง และไม่สนความลำบากใจของคนอื่นเช่นนี้

"ตะ...แต่ว่าพี่ชายของผมไม่ได้ชอบคุณนี่ครับ! เขาจำคุณยังไม่ได้ด้วยซ้ำ ถ้าอย่างนั้นเรื่องหมั้นหมาย แต่งงานอะไรนั่น ก็ต้องถือเป็นโมฆะไปสิครับ จริงไหม!"

มีนาเถียงกลับ ซึ่งก็ทำให้รวีชะงักนิ่ง ส่วนเมฆากลืนน้ำลายลงคอ เพราะถึงเพื่อนจะยังดูนิ่งเฉย และยังมีรอยยิ้มน้อย ๆ ประดับบนใบหน้าหล่อเหลานั่น แต่คนที่สนิทกันก็พอจะมองออกว่า รอยยิ้มเช่นนั้นมันบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวกำลังไม่สบอารมณ์อยู่มากทีเดียว

"เอ่อ...ซัน น้องเขาก็พูดไปตามเรื่องจริงนี่นา..."

เมฆาบอกกับเพื่อนของเขา ซึ่งอีกฝ่ายก็หันมายิ้มเย็นยะเยือกส่งให้ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง

"พี่เข้าใจเรื่องนั้นดีครับ...แต่พี่ก็อยากให้น้องมีนช่วยเข้าใจความรู้สึกของพี่ด้วย...พี่มั่นคงและจริงจังต่อคำสัญญาระหว่างพี่กับน้องฟ้ามาตลอด แล้วจู่ ๆ น้องมีนจะมาบอกว่าให้พี่ยกเลิกและทิ้งทุกอย่างที่พี่คาดหวังและฝันเอาไว้ เพียงเพราะพี่ชายของน้องลืมพี่แล้ว ...น้องมีนว่ามันจะดูใจร้ายกับพี่ไปไหมครับ"

มีนาชะงักพลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เพราะแม้อีกฝ่ายจะยิ้มแย้มและพูดจาคล้ายจะชวนให้น่าสงสาร แต่มันก็ช่างแสนจะกดดันกันเสียจนเหมือนว่าเขากำลังจะถูกอีกฝ่ายเล่นงานเอาเสียอย่างนั้น

"น้องฟ้าครับ...น้องฟ้าอยากให้พี่ยกเลิกสัญญาระหว่างเราและจากไปจริง ๆ หรือครับ...น้องฟ้ารังเกียจพี่มากขนาดนั้นเลยหรือครับ"

รวีหันมาสบตากับเวหาแทน แล้วออดอ้อนด้วยน้ำเสียงและแววตาน่าสงสารผิดเป็นคนละคนก่อนหน้านั้น จนมีนาที่มองอยู่ถึงกับต้องกะพริบตาปริบ ๆ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนท่าทางได้ไวขนาดนี้

"คือ...ผมก็ไม่ได้ถึงกับรังเกียจ...แต่ว่า..."

"ถ้าน้องฟ้าไม่รังเกียจพี่ น้องฟ้าจะให้โอกาสกับพี่อีกสักครั้งได้ไหมครับ"

รวีรีบแทรกขัดขึ้นมา ทำเอาเวหาชะงัก ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินผ่านร่างเล็กของน้องชาย ตรงเข้ามาเผชิญหน้ากับตน

"นะครับ...ให้โอกาสกับพี่ ให้พี่จีบน้องฟ้าอีกครั้ง และถ้าน้องฟ้ายังยืนกรานรับรักพี่ไม่ได้อีก...พี่ก็จะขอไปจากชีวิตของน้องฟ้าเอง...นะครับ"

เวหาจ้องมองคนที่อ้อนวอนขอร้องตนอย่างเอาเป็นเอาตาย ด้วยความลำบากใจและนึกสงสารอีกฝ่าย เขาจึงตัดสินใจตอบในบางสิ่งที่ทำให้คนฟังแต่ละคนนิ่งอึ้ง ตกตะลึงกันไปคนละแบบ

"ก็ได้ครับ...แต่ถ้าผมยังคงรู้สึกกับคุณแบบนั้นไม่ได้ คุณก็ต้องตัดใจจากผมในแง่นั้นให้ได้นะครับ"

"พี่ฟ้า! ไปรับปากเขาแบบนั้นได้ไง!"

มีนาโวยวายขึ้นแต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อรวีหันหลังกลับมายิ้มเย็นแล้วจับบ่าอีกฝ่ายบีบเบา ๆ

"น้องมีนครับ...ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ พี่เป็นคนรักษาสัญญา และพูดคำไหนคำนั้นเสมอ ถ้าพี่ชายของน้องมีนไม่สนพี่จริง ๆ พี่ก็จะตัดใจให้ได้ครับ"

บอกจบเจ้าตัวก็ปล่อยบ่าอีกฝ่าย แล้วหันมายิ้มหวานให้กับเวหาที่มองอยู่อย่างวิตก แต่พอเด็กหนุ่มได้ยินคำพูดและเห็นรอยยิ้มของรวี ก็ทำให้เขาเผลอยิ้มน้อย ๆ ตอบอย่างโล่งอก ทำเอารวีนั้นยิ่งยิ้มกว้างด้วยความดีใจยกใหญ่ ส่วนมีนานั้นพูดอะไรไม่ออก เพราะสายตาที่รวีใช้กับเขาเมื่อครู่ มันแสนจะประกาศออกมาให้เห็นชัดเจนว่า ขืนเขาเข้ามาขวางคงได้เจอดีบางอย่างเป็นแน่

"อืม...ยังไงวันนี้พี่คงต้องขอตัวกลับก่อนล่ะครับ จะไปจัดเตรียมอะไรบางอย่างสักหน่อย ไว้ถ้าเรียบร้อยแล้ว พี่จะกลับมาหาน้องฟ้าอีกครั้งนะครับ"

จู่ๆ รวีก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้จากนั้นจึงขอตัวกลับ ทำเอาเมฆาหันขวับมามองเพื่อนอย่างประหลาดใจ ส่วนมีนาและเวหานั้นค่อนข้างโล่งอกที่ชายหนุ่มกลับไปได้เช่นนี้

"ไปนะครับ แล้วเจอกัน"

รวีบอกพร้อมส่งยิ้มหวานให้กับเวหา ก่อนจะหันมายิ้มน้อย ๆ ให้กับมีนา แล้วเดินจากไป ส่วนเมฆานั้นเอ่ยลาเด็กหนุ่มทั้งคู่เช่นกัน แล้วจ้ำพรวดตามเพื่อนสนิทที่ดูเหมือนจะไม่คิดอยู่รอหากเขาตามไปไม่ทัน



หลังจากชายหนุ่มทั้งสองกลับขึ้นรถคันหรูขับจากไปแล้ว มีนาก็หันขวับมาเล่นงานพี่ชายของตนทันที

"ทำไมพี่ไปเปิดโอกาสให้เขาง่าย ๆ แบบนั้น หมอนั่นมองตาก็รู้แล้วว่าเป็นพวกไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ แน่ พี่อยากจะกลายเป็นพวกนิยมไม้ป่าเดียวกันนักหรือไง พี่ฟ้า!"

เวหามองน้องชายที่ต่อว่าเขาตาปริบ ๆ แล้วจึงแย้งกลับไปบ้าง

"ก็พี่สงสารเขานี่นา เขาอุตส่าห์มั่นคงรักษาสัญญามาตลอดแบบนั้นแท้ ๆ"

มีนาจ้องมองพี่ชายที่แสนจะใจดีอ่อนโยนของตน แล้วถอนหายใจตามมาเฮือกใหญ่

"พี่ฟ้าก็อย่างนี้เสมอล่ะ ใจดี ใจอ่อน ขี้สงสาร...แต่งานนี้อย่ามัวแต่ไปสงสารหมอนั่นมากเกินไปนักล่ะ เดี๋ยวก็เสียท่าได้เป็นเจ้าสาวชาวบ้านเขาให้หรอก!"

เวหาฟังแล้วก็นึกขำ ก่อนจะแสร้งทำเป็นพึมพำกับตนเอง

"เจ้าสาวหรือ...ก็ดีไม่ใช่หรือ เป็นเจ้าสาวน่ะ"

"พี่ฟ้า!"

มีนาโพล่งเสียงดัง ทำให้คนที่แกล้งพูดเล่น ต้องรีบง้อน้องชายยกใหญ่

"พี่ล้อเล่นน่า ...มีนอย่าคิดมากสิ พี่ก็ยังไม่อยากไปเป็นเจ้าสาวใครเขาในตอนนี้หรอก อ๊ะ! ว่าแต่วันนี้มีขนมอะไรกินมั่งน่ะ พี่ได้กลิ่นใบเตยหอมจากครัวตอนลงมาจากห้องด้วยนี่"

มีนาขมวดคิ้วนิด ๆ เมื่อคนที่กำลังง้อเขา จู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นคุยเรื่องของกินแทนเสียงอย่างนั้น

"มีนทำสังขยาใบเตยไว้ให้น่ะ ถ้าพี่จะกินเลย เดี๋ยวจะไปอุ่นขนมปังให้นะ"

พอได้ยินดังนั้น คนตัวสูงกว่าก็กอดน้องชายของตนอย่างประจบทันที

"รักมีนที่สุดเลย"

"เหอะ...จะรักตอนที่เรามีขนมให้แค่นั้นละสิ"

"ไม่หรอกน่า มีนเป็นน้องชายที่พี่รักมากที่สุดเลยล่ะ"

มีนาอมยิ้มกับตนเอง นอกจากเขาและครอบครัวแล้ว คงไม่มีใครที่จะมีโอกาสได้เห็นเวหาในด้านน่ารัก ๆ แบบนี้เป็นแน่ เพราะด้วยรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาล่ำแมนเช่นนี้ คงไม่มีใครที่จะคิดว่า เวหานั้นเป็นคนที่แสนจะโปรดปรานขนมหวานทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นขนมไทยหรือต่างประเทศก็ตาม

"ฮึ! ถ้าคนอื่นเอาขนมมาล่อบ้าง หวังว่าคงไม่ไปพูดกับเขาแบบเดียวที่พูดกับมีนหรอกนะ"

เด็กหนุ่มแกล้งทำเป็นพูดประชด ทำให้เวหาหัวเราะเบา ๆ แล้วขยี้ศีรษะน้องชายอย่างเอ็นดู

"ไม่หรอกน่า คงไม่มีใครเขาเอาขนมมาล่อพี่กันหรอก...อีกอย่างพี่ก็ใช่ว่าจะเที่ยวรับของกินคนอื่นเขาพร่ำเพรื่อสักหน่อย"

มีนาถอนหายใจเบา ๆ กับคำพูดของอีกฝ่าย แต่ก็อดไว้วางใจไม่ได้อยู่ดี เพราะดูจากนิสัยของรวีที่เพิ่งได้เจอกันนั่นแล้ว ก็ออกจะเข้าข่ายพวกช่างตื๊ออยู่ไม่น้อย และหากอีกฝ่ายจับจุดอ่อนของพี่ชายเขาได้ ก็จะยิ่งอันตรายต่อสวัสดิภาพความเป็นโสดของพี่เขาเป็นยิ่งนัก



อีกด้านหนึ่งภายในรถยนต์คันหรูที่กำลังแล่นกลับกรุงเทพฯ เมฆานั้นเหลือบมองเพื่อนสนิทที่ฮัมเพลงระหว่างขับรถด้วยสายตาประหลาดใจปนสงสัยที่เห็นอีกฝ่ายนั้นยอมล่าถอยออกมาง่ายไปสักหน่อยผิดจากอุปนิสัยที่เจ้าตัวเป็น

"ฉันนึกว่านายจะตื๊อขออยู่จีบน้องเขานานกว่านี้เสียอีก"

เมฆาเอ่ยปากถามออกมาในที่สุด ซึ่งก็ทำให้คนฟังหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ พร้อมกับตอบคำถามโดยที่ยังคงมองเส้นทางเบื้องหน้าอยู่ตามเดิม

"ขืนทำแบบนั้นเดี๋ยวน้องฟ้าก็เปลี่ยนใจพอดี ยิ่งน้องชายของเขาคอยกันท่าแบบนั้น ถ้าฉันตื๊อเข้าไปตอนนี้ ยิ่งจะภาพลักษณ์ติดลบเข้าไปใหญ่...เพราะฉะนั้นฉันต้องถอยออกมาตั้งหลัก แล้วศึกษาข้อมูลของอีกฝ่ายให้ทะลุปรุโปร่งก่อน ถึงจะเริ่มต้นแผนการจีบน้องฟ้าอย่างเต็มรูปแบบอีกครั้ง"

เมฆามองเพื่อนสนิทตาปริบ ๆ เขานึกสงสารพี่น้องคู่นั้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะดูแล้วเพื่อนสนิทของเขา คงไม่มีวันปล่อยให้เวหาต้องหลุดมือของเจ้าตัวไปได้เป็นแน่

"แต่น้องฟ้าของนายเขาก็น่ารักดีนะ ทีแรกฉันเห็นหุ่นออกจะเท่ล่ำแบบนักกีฬาแบบนั้น ก็นึกว่านายจะโดนน้องเขาต่อยปากแตกตั้งแต่ไปสารภาพรักทีแรกเสียแล้ว...ที่ไหนได้กลับกลายเป็นคนสุภาพ เรียบร้อย แถมยังใจดียอมให้โอกาสนายอีก...เฮ้ย!"

คนกำลังพูดตะโกนเสียงหลง เมื่อจู่ ๆ รถยนต์ที่กำลังแล่นอยู่ก็เบรกกะทันหัน เคราะห์ดีที่คาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้ จึงไม่ทำเอาหัวเขาเกือบทิ่มจิ้มกระจกอย่างที่ควรเป็น

"อะไรของนายวะซัน! ง่า...ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะเพื่อน..."

เมฆาที่หันมาเตรียมตวาดเพื่อนด้วยความโมโหถึงกับชะงัก เมื่อเห็นสายตาคมกริบและใบหน้าบึ้งตึงของอีกฝ่ายที่จ้องมองตนมาเขม็ง

"น้องฟ้าเป็นของฉัน...หวังว่าคงจะจำได้นะเมฆ"

"หา...ก็รู้อยู่แล้วไง...หือ...อย่าบอกนะว่านายคิดว่าฉันจะจีบน้องเขาเหมือนกัน เฮ้ย! ฉันถือคติว่า ต่อให้ถูกใจยังไง ก็ไม่คิดแย่งของรักของเพื่อน นายก็รู้นี่นา!"

เมฆารีบแย้ง ทำให้รวีทำปากสบถอุบอิบ ก่อนจะเอ่ยเสียงห้วน พร้อมกับกระชากรถขับออกไปอีกครั้ง

"งั้นก็แล้วไป เห็นพูดชมน้องฟ้าของฉัน ก็นึกว่านายจะหลงเสน่ห์ของเขาด้วย...จำไว้นะเมฆ ต่อให้เป็นเพื่อนสนิทยังไง ถ้าเกิดล้ำเส้นมายุ่งกับของรักของฉัน ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะ!"

"เหอะ ๆ รู้แล้วน่า ไม่ยุ่งด้วยหรอก...คนอะไรขี้หึงเกินเหตุ ชมก็ไม่ได้ นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันแท้ ๆ นะนั่น"

เมฆาบ่นพึมพำ เรียกเสียงในลำคออย่างหมั่นไส้จากคนขับให้ดังขึ้น

"เหอะ! ถ้าเป็นกับคนอื่นฉันก็ไม่ใส่ใจนักหรอก...แต่สำหรับน้องฟ้าแล้วมันต่างออกไป...ครั้งแรกที่ฉันพบเขา ฉันก็คิดเลยว่า เด็กคนนี้ล่ะ คือคู่แท้ของฉัน เป็นคนที่ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตน่ะ"

เมื่อเอ่ยถึงคนที่ตนตกหลุมรัก ใบหน้าของรวีก็มีรอยยิ้มเคลิ้มฝันให้ได้เห็น ทำให้เมฆาต้องลอบถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยตามมา

"ก็หวังว่าน้องเขาจะรับรู้ได้ถึงความรักร้อนแรงตลอดสิบห้าปีที่ผ่านมาของนายล่ะนะ"

"ต้องรับรู้ได้อยู่แล้ว! เพราะน้องฟ้าที่ฉันหลงรัก เขาแทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่เด็กเลยนี่นะ เคยน่ารักยังไงก็ยังน่ารักอย่างนั้นมาตลอด"

เมฆาชะงักแล้วหันไปมองคนพูดตาปริบ ๆ ซึ่งสังเกตจากสีหน้าและแววตาแล้ว ดูเหมือนว่ารวีนั้นจะไม่ได้พูดประชดอะไรแต่อย่างใด

"อืม...แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยสินะ"

แม้จะพอยอมรับว่า พอเวลายิ้มเวหานั้นแลดูน่ารักมากอยู่ก็ตาม แต่ก็ยังห่างไกลกับตอนเป็นเด็กตุ้ยนุ้ยวัยสามขวบในรูปอยู่มาก จะว่าไปมีนาที่เป็นน้องชายยังคล้ายกับอีกฝ่ายตอนเด็กเสียกว่าด้วยซ้ำ

"ทำเสียงแบบนั้นหมายความว่าไง...จริงอยู่ถึงรูปร่างน้องฟ้าเขาจะเปลี่ยนไปนิดหน่อย แต่ความน่ารักของเขาไม่เคยเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ไม่เชื่อก็ดูสิ"

รวีที่ฟังน้ำเสียงของเพื่อนแล้วพอจะคาดเดาความคิดอีกฝ่ายออก จัดแจงล้วงกระเป๋าเงินในกางเกงส่งให้เพื่อนสนิท ซึ่งเมฆาก็รับมาอย่างงุนงงแต่พอเปิดออกดูเขาก็ได้เห็นภาพของเวหาที่ดูเหมือนกับจะเป็นรูปแอบถ่ายเมื่อเร็ว ๆ นี้ ในรูปนั้นเด็กหนุ่มกำลังแย้มยิ้มให้กับมีนาที่อยู่ข้าง ๆ เป็นรอยยิ้มที่น่ารักสะดุดตาเหมือนตอนที่เขาได้เห็นอีกฝ่ายยิ้มครั้งแรกไม่มีผิด

"น่ารักใช่ไหม...ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มที่น่ารัก ความหัวอ่อนไร้เดียงสา... น้องฟ้าของฉันก็ยังคงเป็นเหมือนกับภาพความทรงจำเมื่อก่อนของฉันไม่เปลี่ยนแปลง...เพราะฉะนั้นฉันเชื่อว่า เขากับฉันต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อย่างแน่นอน!"

รวีเอ่ยอย่างเชื่อมั่น ทำให้เมฆาลอบถอนหายใจก่อนจะอมยิ้มน้อย ๆ อย่างนึกเอาใจช่วยเพื่อนของตนอยู่บ้างเช่นกัน

"อ๊ะ! จริงสิเมฆ แล้วนายจะอยู่เมืองไทยอีกนานไหม จะกลับอเมริกาเลยหรือเปล่าล่ะ ถ้ากลับเลยฉันจะได้ขับรถไปส่งที่สนามบินให้"

คำถามถัดมาทำให้คนกำลังอมยิ้มสะดุ้งโหยง ก่อนจะย้อนตอบกลับไปอย่างหงุดหงิด

"อะไรกันวะ! พอเจอว่าที่เจ้าสาวก็จะไล่เพื่อนกลับเลยหรือไง!"

รวียักไหล่นิด ๆ ก่อนจะเอ่ยตอบหน้าตาเฉย

"ฉันกลัวนายเสียการเสียงานต่างหาก"

"งั้นไม่ต้องกลัวฉันเสียการเสียงานอะไรนั่นหรอก ฉันเคลียร์งานและขอลาพักร้อนกับพ่อฉันมาเที่ยวพร้อมนายเรียบร้อย อย่างน้อยก็อยู่เกาะติดนายได้อีกเป็นเดือนนั่นล่ะ!"

เมฆาตอบกึ่งประชด ทำเอารวีบ่นอุบอิบเบา ๆ หากแต่สักพักเจ้าตัวก็ยื่นข้อเสนอบางอย่างให้กับเพื่อนของเขา

"ถ้านายจะคอยเกาะติดฉันตลอดอย่างที่ว่า นายก็ต้องช่วยฉันกันท่าน้องมีนออกไปเวลาที่ฉันจีบน้องฟ้า โอเคไหม"

เมฆาเลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนจะนิ่งคิดถึงใบหน้าหวาน ๆ และรอยยิ้มร่าเริงของมีนา จากนั้นชายหนุ่มก็หลุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์น้อย ๆ ที่มุมปาก ก่อนจะพยักหน้าตอบรับตามมา

"ก็ได้...ฉันจะคอยจัดการเรื่องน้องมีนเอง ปล่อยเป็นหน้าที่ของฉันได้เลย"

รวีเหลือบมองสีหน้าของเพื่อนสนิท ก่อนจะหันกลับไปมองเส้นทางถนนเบื้องหน้า แล้วจึงมีรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์แทบจะไม่แตกต่างกับอีกฝ่ายนัก

"ดี! แบบนี้ก็ค่อยอยู่กันได้ยืดหน่อย แล้วอย่าได้เข้ามาเฉียดหรือใกล้ชิดพูดคุยกับน้องฟ้าของฉันเกินจำเป็นด้วยล่ะ"

รวีกำชับตามมาทำให้คนฟังถึงกับขมวดคิ้วยุ่ง

"เหอะ! เพื่อนเวร เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนนี่หว่า"

เมฆาสบถกับตนเอง แต่ก็ทำให้คนข้าง ๆ ที่ได้ยินนั้นหัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิม

"ก็แหงล่ะ! เพื่อนหาตอนไหนก็หาได้ แต่คนที่เราถูกใจมันหาไม่ได้บ่อย ๆ นี่นา"

"เขามีแต่สลับกันไม่ใช่หรือ"

เมฆาแย้ง แต่รวีนั้นยักไหล่นิด ๆ

"สำหรับฉันถือคติแบบนี้ล่ะนะ"

คนฟังถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเปรยออกมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

"เออ...ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้มาถูกใจคบนายเป็นเพื่อนล่ะนะ"

"เอาน่า...ในบรรดาเพื่อนฉันที่คบมา นายก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนั่นล่ะ"

รวีบอกด้วยน้ำเสียงกึ่งขำ ซึ่งก็ทำให้คนฟังยักไหล่นิด ๆ อย่างเอือมระอา ก่อนที่คนขับจะหันมาสนใจกับการขับรถต่อไปอย่างไม่เร่งรีบอะไรนัก ส่วนคนนั่งข้าง ๆ ก็นั่งมองวิวไปเงียบ ๆ เช่นเดียวกัน

... TBC ...

อาทิตย์นี้ต้องให้ขึ้นหลัก 20 หน้าอัพให้ได้ (ตอนนี้ได้ 14 หน้าละ) สู้ ๆ หน้าฝนดีหน่อยอากาศเย็น หัวแล่น เร่งสปีดปั่นได้หน่อย!

[น้ำไหล]

ช่างเป็นพระเอกที่ช่างตื้อและเอาแต่ใจ (จนน่าหมั่นไส้) จริงๆ
สมมติว่าถ้าน้องฟ้าต่อยปากแตกตั้งแต่ตอนนั้นจริงๆ มันจะเป็นยังไงกันนะ 555555555
ปล.งานนี้โดนกินทั้งพี่ทั้งน้องสินะ............

[memoapp]

รักได้มั่นคงดีจริง แถมยังตื้อได้ใจอีกด้วย
เอาใจแอ๊ปจังไปด้วยเลยนะคะ
สู้ๆนะคะหมึกจีน ลุยๆ 20 อัพแน่ๆอาทิตย์นี้
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[เลื่อมประภัสสร]

อ่านเจอตอนเอาขนมมาล่อแล้วฮาน้องฟ้าค่ะ จ๊ะ ไม่เคยมีใครเอาขนมมาล่อพ่อคุณได้เลยน๊อ
เชื่อแล้วค่ะคุณหมึกจีนว่าน้องฟ้าไม่น่ากลัว น่ารักและอ่อนโยนด้วยซ้ำไป
ตาซันก็ขี้หึงได้อีกนะคะนั่น แถมเจ้าเล่ห์อีกเปลี่ยนสีเร็วเสียยิ่งกว่ากิ้งก่า ตามติดมาด้วยลูกสมุนอย่างพี่่เมฆ ดูท่าสองพี่น้องจะต้องรับศึกหนักเสียแล้วสิคะเนี่ย

สิบสี่หน้าแล้ว แป็บเดียวก็ครบแปดสิบหน้าแน่ๆ ค่ะ สู้ๆ นะคะคุณหมึกจีน ^O^V

[coldcream]

พี่วีน่าจะจำได้ว่าน้องฟ้าชอบขนม งานนี้ต้องขนมเท่านั้นถ้าจะพิชิตใจหนุ่มคนนี้ น่ารักจังค่ะ ว่าแต่น้องมีนระวังพี่เมฆให้ดีนะลูกท่าทางไม่น่าไว้ใจอ่ะ

[13cotton13]

น้องฟ้ายังนิสัยเดิมนะเนี่ย
สงสัยงานนี้นายรวีต้องเอาขนมและของหวานมาล่อลวง(ใจ)น้องฟ้าซธแล้วนะเนี่ย

[tuktukta]

คือ พี่ซันค่ะ ช่างมีบุคลิกที่แปลกประหลาดเนอะ 555+++
น้งอฟ้าก็เริ่มเอียงละนะ แหมๆ แบบว่า ไม่เปลี่ยนเลยนะ นิสัยอะ ยกเว้นหุ่น 555+++

[DevilAngel]

พี่ซันดูน่ากลัวนะเนี่ย สงสัยจังว่าจะหลอกล่อน้องฟ้ายังไง