ขอโทษที...คนนี้พี่จองแล้ว /2

[หมึกจีน]

มาต่อตอนที่ 2 แล้วค่ะ ....ถึงจะมาน้อย ๆ แต่ก็มาลื่น ๆ กว่าเรื่องเก่าเยอะ--"  สงสัยเราจะไม่เหมาะกับดราม่าแบบเต็มอารมณ์ล่ะนะ (ใช่ซิ เค้ามันพวกหญิงหลั่นล้านี่นา!!)

..............................................................................................................................

/2

เวหามองชายหนุ่มลูกครึ่งตรงหน้าเขาอย่างสงสัย เขาคลับคล้ายคลับคลาเหมือนกับเคยเห็นอีกฝ่ายมาก่อน แต่มันก็เลือนลางมากจนจำอะไรไม่ได้นัก

"เอ่อ...คุณครับ...คือ เราเคยรู้จักกันหรือครับ"

คำถามถัดมาของเวหาทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง แล้วมีสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด

"น้องฟ้าจำพี่ไม่ได้เลยหรือครับ..."

เวหาชะงัก เขาพยายามนึกอีกรอบ แต่ก็ต้องสั่นศีรษะออกไปแทนคำตอบ

"จำไม่ได้เลยครับ ...เราเคยเจอกันตอนไหนหรือครับ"

สีหน้าของรวีสลดลงอีกจนเมฆานึกสงสาร ส่วนเวหาพอเห็นดังนั้น จึงได้ตัดสินใจเอ่ยออกไปบ้าง

"ขอโทษนะครับ ผมจำคุณไม่ได้จริง ๆ  แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว คุณลองเล่าให้ผมฟังดีกว่า ว่าคุณชื่ออะไร แล้วเราเคยรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน  ...อ๊ะ จริงสิ มานั่งคุยที่หน้าบ้านนี่ดีกว่าครับ ดีกว่ายืนคุยกันแบบนี้"

เวหาบอกตามมาอย่างนึกได้แล้วจึงเปิดประตูรั้วให้ทั้งคู่เข้ามาในบ้าน เพราะดูจากสายตาของรวียามพูดคุยกับเขา มันไม่น่าใช่สายตาของพวกมิจฉาชีพแต่อย่างใด



รวีกับเมฆาเดินตามเด็กหนุ่มทั้งสองไปยังบริเวณสวนหน้าบ้าน ที่นั่นมีศาลาไม้เล็ก ๆ ตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ดูร่มรื่นน่าพักผ่อนยิ่งนัก

"พี่เคยอยู่ข้างบ้านเก่าของน้องฟ้า ตอนนั้นน้องฟ้าเพิ่งจะ 3 ขวบ เราไปเล่นด้วยกันที่สนามเด็กเล่นข้างบ้านบ่อย ๆ  พี่ชื่อพี่ซันยังไงล่ะครับ น้องฟ้าพอจะจำได้ไหม"

รวีเริ่มเล่าเรื่องของตนทันทีที่นั่งลง ทำให้เมฆาลอบมองเพื่อนตาปริบ ๆ และพอหันมาทางเวหาก็เห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าอึ้ง ๆ ปนลำบากใจอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด

"เอ่อ...เรื่องสมัยเด็กขนาดนั้น ผม..."

เวหาอึกอักไม่กล้าพูดออกไปอย่างเต็มปากเต็มคำ เพราะรวีนั้นดูผิดหวังและเศร้าสลดอย่างที่ทำให้เขารู้สึกผิดยิ่งขึ้น

"อืม...ถ้าเป็นตอนนั้น ผมว่าผมคุ้น ๆ อยู่นะ"

เสียงพึมพำของน้องชายที่ดังขัดขึ้นมา ทำให้เวหาหันไปมองคนพูดอย่างประหลาดใจ เช่นเดียวกับเมฆาและรวี เพราะจะว่าไปเหตุการณ์ในช่วงนั้นอีกฝ่ายเองก็น่าจะยังไม่เกิดด้วยซ้ำไป

"ผมเพิ่งช่วยแม่จัดอัลบั้มตอนพวกเราเล็ก ๆ ยังไงล่ะ  แล้วผมจำได้ว่าตอนพี่ฟ้ายังเด็ก พี่ฟ้ามีรูปถ่ายกับเด็กฝรั่งคนหนึ่งอยู่สามสี่รูป ดูท่าทางสนิทกันมาก ...เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้แล้วกัน!"

มีนาบอกจบก็รีบวิ่งพรวดพราดเข้าบ้านไป โดยที่เวหายังไม่ทันได้พูดโต้ตอบอะไร และพอมีนาไปแล้วก็เหลือเพียงเวหาที่นั่งอ้ำอึ้งจ้องมองชายหนุ่มแปลกหน้าทั้งคู่อยู่เพียงลำพัง

"เอ่อ...พอดีผมไม่ค่อยได้ดูอัลบั้มรูปมานานแล้ว ก็เลยจำไม่ค่อยได้น่ะครับ... แต่ถ้าใช่คนเดียวกันก็ดีนะครับ... ถ้าเราสนิทกันขนาดนั้น ผมก็อาจจะนึกออกขึ้นมาเองก็เป็นได้"

เวหาบอกแล้วยิ้มน้อย ๆ ให้กับคนมอง ทำให้รวีใจเต้นตึกตักแล้วรีบยิ้มตอบอย่างยินดี ส่วนเมฆาถึงกับชะงักเล็กน้อย เพราะเวลาที่เด็กหนุ่มยิ้มแล้วใบหน้าเข้ม ๆ นั่น กลับแลดูน่ารักสะดุดตาขึ้นมาอย่างน่าประหลาดเลยทีเดียว

"พี่คิดถึงน้องฟ้ามาตลอดตั้งแต่พี่ย้ายไป ทีแรกพี่ก็อยากจะติดต่อกลับมาเมืองไทย แต่พอดีมีเรื่องที่นั่นนิดหน่อย ทำให้พี่ส่งจดหมายหรือแม้แต่จะโทรมาคุยกับน้องฟ้าก็ยังไม่ได้ ...และพอจะเริ่มทำได้ ก็พบว่าน้องฟ้าย้ายบ้านไปแล้ว นี่พี่ก็ลงทุนตามหาอยู่นาน จนในที่สุดก็ได้เจอกันแบบนี้สักทีน่ะครับ"

รวีเล่าเรื่องราวของเขาให้อีกฝ่ายฟัง โดยเลี่ยงปิดบังเฉพาะบางเรื่องที่ไม่อยากให้เด็กหนุ่มรู้ ส่วนเวหานั้นพอได้รับรู้ถึงว่าอีกฝ่ายนั้นพยายามจะติดต่อกับตนหลังจากย้ายไปอยู่เมืองนอกตลอดสิบห้าปีที่ผ่านมา ก็ทำให้เด็กหนุ่มยิ่งรู้สึกผิดที่ลืมเจ้าตัวไปเลยเช่นนี้

"เอ่อ...ถึงแม้ว่าถ้าเกิดผมจำคุณไม่ได้จริง ๆ ...แต่ผมคิดว่า เราก็น่าจะกลับมาคบหาเป็นเพื่อนกันเหมือนเมื่อตอนเด็ก ๆ ได้อีก ...คุณคิดว่ายังไงล่ะครับ"

เวหาถามคนตรงหน้าอย่างเกรงใจ ทว่าพอได้ยินเช่นนั้น รวีก็เบิกตากว้างแล้วรีบยื่นมือของตนไปจับมือของเด็กหนุ่มมาเกาะกุมไว้แน่น พร้อมกับตอบรับด้วยสีหน้ายินดีเป็นอย่างยิ่ง

"แน่นอนครับ! พี่ดีใจจริง ๆ ที่น้องฟ้าไม่รังเกียจพี่ และยินดีคบหากับพี่อีกครั้งแบบนี้!"

เวหาชะงักเล็กน้อยตั้งแต่ตอนที่ถูกจับมือ ทว่าน้ำเสียงและใบหน้าตื่นเต้นดีใจเหมือนเด็กของอีกฝ่ายก็ทำให้เขาไม่กล้าดึงมือกลับ แถมยังโล่งอกนิด ๆ ที่ทำให้คนตรงหน้ารู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง

"พี่ฟ้า! เจอแล้วครับ นี่ไง น่าจะคนเดียวกันนะครับเนี่ย!"

เสียงของมีนาที่ดังขัดขึ้น ทำให้เวหาชะงักแล้วรีบดึงมือกลับมาจากมือของอีกฝ่าย เพราะกลัวจะถูกน้องชายมองด้วยสายตาแปลก ๆ เข้าให้  แต่พอมีนามาถึงเด็กหนุ่มก็ไม่ได้สนใจท่าทางของแต่ละคนซึ่งอยู่ที่นั่น หากกลับกางอัลบั้มรูปเล่มใหญ่ในมือ แล้วชี้ที่รูปใบหนึ่งให้ทุกคนได้เห็น

"นี่ยังไงครับ ใช่รูปคุณหรือเปล่าครับ!"

มีนาเงยหน้าถามรวีพร้อมยิ้มกว้าง ซึ่งรวีก็พยักหน้าตอบรับพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ ส่วนเวหาก้มมองที่รูปภาพสมัยเด็กของตนอย่างพิจารณา ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ ออกมา

"รู้สึกคลับคล้ายคลับคลา แต่ก็จำไม่ค่อยได้อยู่ดีล่ะครับ...เอ่อ ขอโทษด้วยนะครับ"

รวีฝืนยิ้มน้อย ๆ ให้กับเด็กหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไป

"ไม่เป็นไรหรอกครับ...ก็ในเมื่อน้องฟ้าให้โอกาสกับพี่อีกครั้งในการคบหากันแล้วนี่ครับ ถึงน้องฟ้าจะจำเรื่องสมัยเด็กไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร... ยังไงเราก็มาเริ่มต้นสานสัมพันธ์กันใหม่ก็แล้วกันนะครับ"

เวหาฝืนยิ้มรับตอบ แม้จะรู้สึกทะแม่ง ๆ และแปลกใจ ว่าทำไมอีกฝ่ายจึงยึดติดกับเขาถึงเพียงนี้ด้วย แต่สักพักรวีก็ตั้งคำถามบางอย่างขึ้นตามมา และคำถามนั้นก็ทำให้คนฟังและคนข้างกายถึงกับมองคนถามเป็นตาเดียว

"เอ่อ...ขอโทษนะครับ ถ้าจะเป็นการละลาบละล้วงกันเกินไป ...แบบว่าตอนนี้น้องฟ้ามีแฟนหรือยังครับ"

เวหาขมวดคิ้วนิด ๆ กับคำถามนั้น เช่นเดียวกับมีนาที่ชักเริ่มเอะใจต่อพฤติกรรมของอีกฝ่าย ส่วนเมฆาลอบถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเห็นเพื่อนสนิทตัดสินใจเล่นลูกตรงไม่อ้อมค้อมเสียขนาดนี้

"ก็ยังไม่ได้คบใครหรอกครับ ตั้งใจจะรอให้เรียนจบเสียก่อน แล้วค่อยหาแฟน..."

เวหาตอบไปตามตรงแม้จะประหลาดใจกับคำถามของอีกฝ่ายนักก็ตาม ส่วนรวีนั้นถอนหายใจแผ่วเบาอย่างโล่งอก แล้วจึงยิ้มน้อย ๆ ตามมา

"ดีจังครับ ถึงน้องฟ้าจะจำพี่ไม่ได้ แต่ก็ยังคงโตมาอย่างรักษาสัญญาของเราเป็นอย่างดีเลยนะครับ พี่ดีใจจริง ๆ"

"สัญญา?"

เวหาทวนคำอย่างงุนงง ซึ่งรวีก็ยิ้มหวานตอบรับ ทว่ายังไม่ได้ทันพูดอธิบายอะไรออกไป เมฆาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็กระแอมขัดขึ้นมาเบา ๆ พลางชะโงกหน้าเข้ามากระซิบแย้งเพื่อนสนิทของตนเสียก่อน

"เฮ้...เอาจริงหรือวะซัน น้องเขาจำอะไรไม่ได้แบบนี้ เขาคงไม่ตกลงรับปากกับนายอีกรอบง่าย ๆ เหมือนตอนเด็กหรอกน่า"

พอได้ยินดังนั้นรวีก็ขมวดคิ้วยุ่ง เจ้าตัวหันขวับไปจ้องเพื่อนสนิทตาเขม็ง ก่อนจะตะคอกแย้งกลับไปลั่นอย่างลืมตัว

"หนวกหูน่า! รู้ไหมว่าฉันเฝ้ารอวันนี้มานานขนาดไหน ฉันอุตส่าห์สู้ฝ่าฟันต่ออุปสรรครายใหญ่อย่างพ่อของฉันมาได้จนสำเร็จ ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับน้องฟ้าเมื่อก่อนนั้นให้ได้!"

เวหากะพริบตาปริบ ๆ เมื่อได้ยินชื่อของตนอยู่ในบทสนทนาของทั้งคู่ และเมื่อรวีหันขวับมาสบตากับเขา เวหาก็ถึงกับสะดุ้งนิด ๆ อย่างตกใจ

"น้องฟ้าครับ ...ก่อนที่พี่จะไปเมืองนอก พี่กับน้องฟ้าเคยให้คำมั่นสัญญาที่แสนสำคัญต่อกันไว้ ...ถึงแม้ตอนนี้น้องฟ้าจะจำมันไม่ได้ ...แต่พี่ก็ยังคงจดจำสัญญาของเราสองคนได้เป็นอย่างดี ...และวันนี้ที่พี่กลับมาเมืองไทย ก็เพื่อตั้งใจจะทำสัญญาในวัยเด็กของเราให้เป็นจริงสักที"

รวีบอกแล้วก็ลุกขึ้น ก้าวเดินไปยืนหยุดอยู่เบื้องหน้าของเวหา แล้วจึงค่อย ๆ คุกเข่าลงพร้อมกับจับมือของอีกฝ่ายมาเกาะกุมเอาไว้ ก่อนจะยกมือข้างนั้นขึ้นจูบแผ่วเบา โดยไม่สนใจสีหน้าและแววตาตกตะลึงของคนอื่น ๆ เลยสักนิด

"และคำสัญญาที่แสนสำคัญของพวกเราก็คือ...ระหว่างอยู่ที่นี่ น้องฟ้าจะรอแต่พี่คนเดียวไม่ยอมมีใครอื่น จนกระทั่งถึงวันที่พี่กลับมาเมืองไทยอีกครั้ง ... และเมื่อวันนั้นมาถึง พี่ก็จะมารับน้องฟ้าในฐานะว่าที่เจ้าสาวที่น่ารักของพี่ แล้วเราสองคนก็จะแต่งงานกันยังไงล่ะครับ...ถึงน้องฟ้าจะจำไม่ได้ แต่สัญญาก็ยังคงเป็นสัญญานะครับ...สุดที่รักของพี่ซัน"

ใบหน้าหล่อเหลาแย้มยิ้มหวานมีเสน่ห์ หากแต่นัยน์ตาสีเขียวคู่สวยนั้นกลับส่องประกายวาววับคมกริบชนิดที่ไม่คิดจะยอมให้ฝ่ายตรงข้ามปฏิเสธ ทางด้านมีนากลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะเหลือบมองพี่ชายที่บัดนี้ยังคงยืนนิ่งอึ้งตกตะลึงไม่หาย ซึ่งแม้มีนาจะไม่รู้ว่าพี่ชายนั้นคิดอย่างไร แต่อย่างเดียวที่เขาพอจะแน่ใจได้ก็คือ อีกฝ่ายนั้นคงไม่ใช่กำลังรู้สึกยินดีที่จะได้เป็นเจ้าสาวของรวีเป็นแน่ล่ะนะ!

... TBC ...

มาต่อแล้วนะคะ พี่ซันเนี่ยจะออกแนว ตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลก เอาแต่ใจนิด ๆ แต่รักน้องฟ้าหมดใจ ...ซึ่งหลายคนก็พอจะคาดเดาได้ว่า หนูน้อยที่โตมาแมนล่ำอย่างน้องฟ้า ก็คงรับปากตกลงเป็นเจ้าสาวกับอีกฝ่ายได้ยากอยู่หน่อยแน่ แต่ก็ตามสเต็ปน้ำเน่า "ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก" ล่ะนะคะ 555

ป.ล. ทวนอายุอีกรอบ   นายรวี(ซัน) ตอนก่อนจะไปจากไทย ตอนนั้นอายุ 12  บวกไปอีก 15 ปี ก็ปัจจุบัน  27 ปี
ส่วนน้องเวหา (ฟ้า)  ตอนไปโดนเขาหลอกให้ตกปากรับคำเป็นเจ้าสาว ก็อายุราว 3 ขวบหน่อย ๆ  บวกไปอีก 15 ปี ปัจจุบันก็อายุ 18 ปี ค่ะ ^^

[น้ำไหล]

ขุ่นพี่ซันคะะะะะะะ เล่นฮุกหมัดตรงกันแบบนี้เลยเหรอคะ!!!!!!! #อ้่าปากเหวอ
โตมาแมนๆ คงต้องตื้ออยู่นานโขพอสมควร แต่ดิฉันจะร่วมด้วยช่วยภาวนาให้ตื้อสำเร็จเร็วๆ นะคะ

[เลื่อมประภัสสร]

อารมณ์เหมือนพี่ซันจะโดนก้านคอลอยมาให้เห็นเลยล่ะค่ะ
คุณพี่เล่นพูดตรง จัดเต็มซะขนาดนี้ แถมยังยึดมั่นสุดๆ ขณะที่อีกคนก็จำอะไรไม่ได้เลย
แต่ก็ไม่แปลกหรอกค่ะ คุณพี่เล่นเอาขนมไปล่อเขาแบบนั้น กรรมตามสนองแล้วนะคะพี่ซัน 
ยังไงก็สู้ๆ ค่ะ ขอให้น้องฟ้ายอมตกลงปลงใจในเร็ววัน ^^

[หมึกจีน]

ตายแล้ว! น้องฟ้าของหมึกจีนไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอกค่ะ (ก้านคอทีเดียว) น้องฟ้าเค้าค่อนข้างติดสกิลเอ๋อ +ใจอ่อน ขี้สงสารค่ะ จะว่าไปที่หุ่นแบบนี้ ก็มีสาเหตุสำคัญมาจากนิสัยในตอนเด็กด้วยนั่นล่ะค่ะ ไว้จะเฉลยให้อ่านในตอนต่อ ๆ ไปนะคะ ^^

[coldcream]

เรื่องน่ารักดีนะคะ แต่พี่วีคงลำบากหน่อยเพราะน้องโตมามาดแมนแฮนซั่มซะขนาดนั้น รออ่านต่อคะ

[13cotton13]

สงสัยงานนี้นายรวีต้องทำงานหนักหน่อยล่ะเนี่ย
น้องฟ้าเล่นจำอะไรไม่ได้แถมไม่ได้ดูมีเคลิ้มอะไรไปด้วยเลย

[tuktukta]

พี่ซันค่ะ แบบว่า รุกแรกไปไหม ไม่กลัวโดนไล่ออกจากบ้านเหรอค่ะ
แต่ดูแล้ว คนที่จะเหนื่อยคือ เพื่อนกับน้องนะเนี่ย 555+++

[TwInZZZ]

5555555 พี่ซันค่ะ ถามจริงเหอะ ที่ทำลงไปนี่คิดว่าน้งฟ้าจะสมยอมโดยดีช่ายม้ายยย!!

[DevilAngel]

น้องฟ้าออกจะแมนขนาดนี้ พี่รวีเหนื่อยแน่ ๆ

[marioja]

พี่ซันสุดยอดดดด ตรงและแรงมาก
เกิดน้องฟ้าปฏิเสธจะโดนเอาปืนจ่อบังคับให้ทำตามสัญญาตามสไตส์มาเฟียไหมเนี่ย555