Who’s the KING? } 2

[คราม]

Who’s The KING?

2

 

[size=32]       [/size] อาหารกล่องที่เพื่อนร่วมห้องซื้อมาให้ไม่ได้อร่อยอย่างที่คิดผม เห็นว่าเป็นร้านใหม่ที่เพิ่งเปิดข้างหอ แค่ไข่เจียวแหนมธรรมดาๆ ทำไมมันไม่อร่อยเลยวะ ผมเลยต้องไปต้มมาม่ากินอีกถ้วยหนึ่ง มีไอ้บุ๊คมานั่งแทะๆ เล็มๆ ไปเกือบครึ่งถ้วยที่เหลือผมกระดกรวดเลยกลัวมันแย่งกินหมด
          ผมกับบุ๊คแชร์คอนโดที่ค่อนข้างใหญ่อยู่ด้วยกัน เราเลยมีห้องส่วนตัวที่ไม่ใหญ่จนเกินไปเป็นของตัวเอง มีเตียงมีตู้มีโต๊เครื่องแป้งโต๊ะเขียนหนังสือพร้อมด้วยห้องน้ำครบ ส่วนข้างนอกก็เป็นห้องนั่งเล่นมีทีวีโซฟาตัว มีห้องครัวด้วยแต่ก็ไม่ได้ใช้ทำอะไรอาหารเท่าไรเพราะทำไม่เป็นกันทั้งคู่อาศัยฝากท้องกับร้านอาหารแถวนี้เอา




          เสียงมือถือบอกเวลาสองทุ่มครึ่งก็ดังขึ้น นั่นหมายความว่าได้เวลาอ่านหนังสือแล้วนะแลนด์ ผมจัดการปิดทุกอย่างแล้วไปนั่งประจำโต๊ะเขียนหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือเรียน รวมหนังสือการ์ตูนเข้าไปแล้วก็เต็มครับ ตู้หนังสือข้างๆ ก็เต็ม สงสัยจะได้เวลาที่ต้องไปซื้อลังมาใส่หนังสือแล้วล่ะ เปิดวิชาที่เรียนวันนี้ขึ้นมาอีกรอบแล้วสรุปไว้อ่านช่วงสอบที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้ว อ่านไปได้สามชั่วโมงก็เข้านอน รู้สึกเหนื่อยๆ เบาๆ วันนี้เจอเรื่องไม่เยอะแต่ใช้พลังงานในการใส่อารมณ์คุยกับไอ้ประมุขเยอะไปหน่อย นึกแล้วยังแค้นไม่หาย ไว้ก่อนเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงเจอแน่




 
          “อรุณสวัสดิ์”




          ผมปรายตามองเพื่อนร่วมที่ส่งเสียงทักทายอย่างยานคาง มันแต่งตัวเรียบแล้วแต่ตายังง่วงอยู่เลย ไม่ผิดกับผมเท่าไร วันนี้มีเรียนเช้าเลยมีสภาพแบบนี้กันทั้งคู่ ผมชงโอวัลตินที่เหลือติดๆ โหลมากิน นี่มันน้ำล้างเท้าชัดๆ เห็นที่วันนี้ต้องเข้าโลตัสเอ็กเพลสซื้อของเขาห้องหน่อยแล้วล่ะ




          “เรียนเสร็จกลับหอนอนเลยนะ ไม่แวะไหนนะมึง” มันพูดอย่างงัวเงียคว้าเอาโอวัลตินจืดๆ ของผมไปดื่มแล้วบวนคืนใส่แก้ว สัด แล้วใครมันจะกินต่อวะนั่น




          “มึงกลับคนเดียวนะ กูต้องรอเข้าประชุมชมรม”




          “ชมรมมึงนี่เรื่องเยอะ ชิบหาย”




          “แล้วกูจะทำอะไรได้ล่ะ ปะๆ ไปเรียน”




             ฉุดถึงมันขึ้นมาแล้วพากันก้าวเท้าออกจากห้องอย่างเนือยๆ ไม่อยากจะไปเรียนกันทั้งคู่ เช้าก็เช้า วิชาก็โหด พวกผมเคยร้องประท้วงว่าเวลาเรียนมันเช้าไป แต่อาจารย์แกก็ให้เหตุผลง่ายๆ ว่าตอนเช้าสมองปลอดโปร่งจะได้เรียนรู้เรื่อง ถึงจะจริงแต่ถ้าสมองคนไม่รับขึ้นมามันก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ดี แล้วอย่างผมเนือยกำลังสองไปอีกเพราะต้องอยู่รอประชุมชมรม จะกลับหอมาก่อนก็ได้อยู่แต่ก็ขี้เกียจเลยกะว่าจะเข้าไปสิงชมรมตั้งแต่เรียนเสร็จ พอดีจะได้เคลียงบของชมรมด้วย นั่นคือแพลนที่ผมวางไว้สำหรับวันนี้












 
                ผมโปกมือลาเพื่อนยากแล้วผละออกมาอีกทางเพื่อเดินไปทางชมรม ระหว่างทางเดินผ่านวิทยาลัยนานาชาติที่ผมจำได้ว่านรินทร์มันเรียนอยู่ อดคิดไม่ได้ว่าเย็นนี้มันจะเข้าไปประชุมไหม แล้วมันจะตอบตกลงหรือว่าเข้าไปถอนตัวกับอาจารย์แล้ว




          “แลนด์!” เสียงทุ้มที่ผมเพิ่งคุ้นหูได้ไม่นานดังขึ้นมาจากลานจอดรถของวิทยาลัยนานาชาติ คุณนรินทร์นั่นเองมันเพิ่งถอนตัวออกจากรถออดี้สีเงินของตัวเอง ผม‘โย่ว’กลับพร้อมปั้นยิ้มเข้าไปหากะจะถามเรื่องที่ว่านั่นด้วย แต่ยังไม่ทันจะถึงตัวมันดี ประตูฝั่งที่ผมเดินเข้าไปก็เปิดออกโดยผู้หญิงผมบอร์นประกาย ช่วงขาเรียวยาวก้าวลงมาจากรถผมชะงักแล้วลอบกลืนน้ำลายดังเฮือก เอ๊กซ์มาก สมกับตำแหน่งคุณชายของนรินทร์สุดๆ



          “เดี๋ยวตามไปนะ” นรินทร์หันไปพูดสำเนียงบริติชกับผู้หญิงคนนั้นแล้วค่อยเดินมาหาผม




          “เอ๊กซ์มาก นรินทร์หาจากไหนอ่ะ” ไอ้ที่ว่าจะทักจะถามหายไปหมด ใจกรีดร้องอยากจะได้แบบนี้ไปอวดไอ้บุ๊คเหลือเกิน




          “ฮ่ะๆ ถามอะไรของนาย”




          “สวย สวยมาก หาให้สักคนดิ” ผมยังคงพร่ำเพ้ออยู่




          “เลอะเทอะแล้วครับ ลักขนันท์”  




          “ครับ คุณนรินทร์ผมมันเลอะเทอะก็อยากได้บ้างนี่หว่า”




          ไม่นึกว่ามันจะรู้ชื่อจริงของผม ผมตอบกลับไปด้วยความรู้สึกที่ค่อนข้างกันเอง ทั้งๆ ที่ถ้านับจริงๆ แล้วนี่คือการคุยกันครั้งที่เจ็ดหรือแปดประมาณนั้น แต่ผมกลับรู้สึกว่าอย่างนรินทร์น่าจะพอลูบหัวลูบหางแล้วจับมาทำเพื่อนเสริมบารมีได้แบบเก๋ๆ เลยทีเดียว




          “เออ เจอก็ดีล่ะ เย็นนี่เข้าชมรมด้วยนะ มีประชุม”




          “เย็นนี่เหรอ แล้วถ้าจะไม่คัดเลือกล่ะ ต้องไปไหม”




          ผมพรูลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ทันทีที่มันพูดจบ นรินทร์มองหน้าผมพร้อมเลิกคิ้วขึ้น




          “ก็ไปบอกอาจารย์เอาเองแล้วกัน”




          ผมพูดแล้วหมุนตัวออกมาทันที หน้าตาที่เจือรอยยิ้มสดใสในมิตรภาพที่ผมอยากจะหยิบยื่นให้มันก็จางลงไปด้วย นึกว่าจะเปลี่ยนใจเข้าร่วมซะอีก ผมควรตื้อมันให้ลองหรือปล่อยไปเลยดี เอาจริงๆ นี่ก็ไม่ใช่ธุระของผมเลยนะ แต่มันอดจะรู้สึกแย่ไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมกับคนอื่นๆ เลย มันได้โอกาสแต่กลับไม่เอา ผลักไสและไม่ต้องการในขณะที่คนอื่นอยากจะได้มันหนักหนา ในชมรมผมไม่มีใครแสดงท่าทีอิจฉานรินทร์กับประมุขเลยสักคนมีแต่คนยินดี ทั้งๆ ที่ถ้าใครเป็นตัวแทนได้ไปแข่งงานนี้มันจะทำให้คนคนนั้นได้เข้าใกล้คำว่านักกีฬาฟันดาบสากลมืออาชีพได้เลยด้วยซ้ำ




          แต่ทั้งประมุขและนรินทร์ต่างก็ผลักไสมัน แย่วะ รู้สึกแย่กับพวกมันนี่แหละ










 
          “มาเร็วนะพี่แลนด์”




          “กูมาตั้งแต่บ่ายล่ะ”




          “เอาจริง ทำไมมาเร็ว อ้อ มาทำบัญชี”




          ไอ้นายลากเก้าอี้มานั่งกวนข้างๆ มันพูดเก่ง เล่าเรื่องของตัวเองตั้งแต่เช้าเมื่อวานยันวันนี้ได้ไม่หยุด จ้อไปเรื่อย ดีที่ผมพอจะควบคุมสมาธิได้เลยไม่ค่อยหลงไปจ้อกับเยอะเท่าไรนักไม่อย่างนั้นบัญชีคงไม่เสร็จ โดนอาจารย์เล่นอีก




          “มึง ถ้าประมุขกับนรินทร์ปฏิเสธอ่ะ มึงจะรู้สึกไง”




                ผมปิดสมุดบัญชีลงลิ้นชักแล้วเอ่ยถามไอ้นายที่นั่งขีดๆ เขียนการบ้านตัวเองอยู่ข้างๆ มันเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กๆ แล้วกรอกตาไปมาเหมือนกำลังคิดหาคำตอบอยู่




                “เฟลมั้งพี่ โดยส่วนตัวผมอยากให้หนึ่งในสองคนนี้ไปแข่งอ่ะ จะใครก็ได้แต่ของแค่พี่สองคนนี้ผมเชียร์ขาดใจเลย”  ลืมไปว่ามันโคตรเอฟซีก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดาที่ไอดอลตัวเองไม่ยอมเข้าร่วม




                “แล้วมึงว่าคนอื่นเข้าจะคิดยังไง”




                “ก็คงคิดเหมือนผมแหละ ใครๆ ก็เชียร์พี่ประมุขกับพี่นรินทร์ นี่จะพนันกันยังเลือกยาก แม่งเก่งทั้งคู่”




                “คนอื่นก็เก่ง ทำไมต้องแค่สองคนนี้วะ” ไอ้นายปรายตามองผมเขม็ง ผิด กูผิดไปพูดกระทบไอดอลมัน




                “มันเก่งกันคนละแบบพี่ พี่รู้ป่ะ พี่ปอนด์เคยได้แชมป์สมัยเรียนด้วยนะ แชมป์ประเทศเลยอ่ะ พี่รินเองก็ใช่ย่อยปากบอกเข้าเฉยๆ แต่สมัยมัธยมก็ทำผลงานได้ดีเลิศเคยไปแข่งถึงต่างประเทศนู้น”




                “แล้วทำไมกูไม่รู้” คราวนี้ไม่ใช่แค่ปรายตามองแล้ว ไอ้นายเหยียดผมทั้งสีหน้า ดวงตา ปากนี่เปะจนน่าดึงให้ขาด กูถามผิดตรงไหน ในเมื่อคนอื่นรู้แล้วทำไมผมไม่รู้ละ หรือเพราะไม่ได้ถาม ไอ้นายก็ต้องเล่าดิ ก็พูดมากขนาดนั้นทำไมมันไม่เล่าเรื่องนี้ให้ฟัง




                “ผมว่าจะถามว่านานล่ะ ทำไมพี่ไม่ค่อย ไม่ดิ ไม่คุยเลย ไม่คุยกับพี่ปอนด์กับพี่รินเลย”




                “ไม่รู้วะ เคมีไม่ตรงกันมั้ง”




                “เกี่ยวกับเคมีเหรอวะ ไม่ใช่คู่รักนะ”




                “เอ้า ก็กูไม่รู้ ไม่ได้คิด ไม่ได้คุยก็ไม่เห็นจะเป็นไร” ถึงปากจะตอบไปแค่นั้นแต่ในหัวผมเริ่มคิดแล้วว่าทำไม มันก็จริง เขาสนิทกันจะทั้งชมรมคนก็น้อยแล้วทำไมกับสองคนนั้นผมถึงไม่อะไรด้วยเท่าไร กับคนอื่นก็ปกติ หรือเพราะผมไม่ได้ลงสนามไม่ได้ฟันดาบแบบพวกมัน




          “พี่ๆ มึงเขาเข้าชมรมบ่อยซะที่ไหนล่ะ”




                “ไม่เกี่ยวๆ เข้าไม่บ่อยแต่ก็สนิทกับคนอื่น แต่หลังจากนี้คงได้คุยเยอะแหละเนาะ พี่โดนล็อคตัวเลยนิ”




                “ก็ถ้ามันยอมรับทำตามที่โค้ชบอกน่ะนะ”




                ผมพูดแผ่วๆ ไอ้นายเอียงหูขอฟังอีกรอบ ผมเลยปัดๆ มือใส่ให้มันทำการบ้านแทน ไอ้นี่เรียนศาสนาและปรัชญา อยู่คณะเดียวกันแต่คนละภาควิชาผมเลยเจอมันบ่อยกว่าใคร อดคิดไม่ได้ว่าถ้ามันรู้ว่าสองไอดอลของมันไม่ได้อยากจะเข้าร่วมงานนี้มันจะเฟลหนักหรือเฟลเบา แล้วคนในชมรมล่ะจะว่าไง ต่างคนก็เห็นพ้องและยินดีกับการคัดเลือกของสองคนนี้ไปเสียหมด เฮ้อ ใช่เรื่องให้กูมานั่งคิดไหมเนี่ย










 
                สี่โมงกว่าๆ คนอื่นๆ เริ่มเดินเข้ามาในห้องประชุมจนครบกันหมด แต่สองคนนั้นยังไม่มา โค้ชแกเลยเสนอให้รออีกสักสามสิบนาที แต่จนแล้วจนรอดสองคนนั้นก็ยังไม่โผล่มา อาจารย์จ้องเขม็งมาทางผมยังที




                “ลักขนันท์แกได้ไปบอกสองคนนั้นหรือยัง”




                “บอกแล้วอาจารย์ บอกไปเมื่อวานทั้งสองคนเลย เอกสารก็ให้แล้ว”




                “แล้วทำไมมันยังไม่มากันอีก” อาจารย์แกดูหัวเสีย โค้ชเองก็เริ่มคิ้วขมวด ผมกล้าๆ กลัวๆ คิดไม่ตกว่าจะบอกไอ้ที่คิดๆ อยู่ดีไหม




                “อาจารย์ทำไมเราไม่เลือกคนอื่นมาคัดแทนอ่ะ สองคนนั้นคงไม่อยากทำเท่าไรหรอก ผมว่ามันดูกั๊กคนอื่นไงไม่รู้”




                “พูดอะไรอย่างนั้น นี่เราก็เก็บสถิติแบบยุติธรรมแล้วนะเว่ย ไม่ได้กั๊กอะไรเลย คนอื่นเขาก็เห็นดีด้วย ใช่ไหม”




                ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย เสียงพูดคุยถึงสองคนนั้นก็ตามมา มีแต่ด้านดีๆ ชมเชยอย่างนู้นอย่างนี้ จนผมคันปากยิบ อยากจะบอกเหลือเกินว่าสองคนนั้นมันไม่ได้มีความรู้สึกดีใจที่ได้รู้เลย ไม่ได้ยินดีไม่อยากเข้าร่วมด้วย




                “สองคนนั้นเขาอาจจะไม่อยากเข้าร่วมก็ได้นะอาจารย์ โค้ชๆ ลองดูคนอื่นสิ ไอ้นายก็เจ๋ง ไอ้ป๊อบก็โอนะ เท่าที่ผมดูอ่ะ”




                “เฮ้ย! พี่ไม่เอา”




                “พวกผมผันตัวไปเป็นเอฟซีแล้วตลอดทริปจนกว่าการแข่งขันจะสิ้นสุด”




                “เอฟซีลงสนามไม่ได้นะคร้าบบบบ”




                ไอ้น้องป๊อบกับไอ้น้องนายพูดกันคนละประโยคแล้วหันไปแทคมือกันคนอื่นก็เฮโลเอาด้วย กูเพิ่งรู้ว่าจากนักกีฬาผันไปเป็นเอฟซีมันง่ายขนาดนี้เลย  




                “เห็นไหม ยังไงก็ต้องสองคนนั้นแหละ กูว่าช้าเกินไปล่ะ แลนด์ไปตามมันมาสิ ทั้งคู่เลย เร็วๆ ด้วย”










 
                ณ เวลาหกโมงเกือบครึ่ง ผมยืนเคว้งอยู่หน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างไร้จุดหมาย หลังจากสิ้นคำอาจารย์คิดว่าผมจะปฏิเสธอะไรด้ไหม ไม่เลย พอคัดค้านว่าคนเดียวจะไปตามได้ยังไง อาจารย์แกก็ปัดมันตกไปไล่ผมออกมาแล้วให้คนอื่นไปซ้อมรอสองคนนั้นเข้าไปประชุม เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเสียใจที่ไม่ยอมให้พ่อสอนเฟนซิ่งให้ตอนเด็ก ถ้ากูเล่นเป็นคงไม่ตกมาอยู่ในสถานะขี้ข้าชมรมแบบนี้!




          โทรไปหาไอ้นายสามสายไม่รับ คือต้องการเบอร์อย่างน้อยก็แค่เบอร์จะได้รู้ว่าไอ้คุณประมุขมันอยู่ส่วนไหนของคณะหรือถ้ากลับไปแล้วจะได้ไปหาคุณนรินทร์ต่อ ผมกดโทรยิกๆ ขาก็ก้าวเข้าไปในคณะเรื่อยๆ รู้แหละว่ามันคงซ้อมอยู่แต่เพื่อโชคจะเข้าข้างก็โทรมันต่อไป






                “ไหนวันนี้เขานัดไปประชุมวะ”




                “ประชุมไร อ๋ออ ก็กูจะไม่เข้า จะไปทำไม” เดี๋ยวนะเสียงมันคุ้นๆ แฮะ




                “เอ้า เหี้ย โอกาสดีนะมึง ถ้าชนะนี่เจ๋งเลย”




                “ไม่อ่ะ กูก็แค่เข้าชมรมเอาชั่วโมงเฉยๆ เรื่องพวกนี้ไม่ได้อยู่ในหัว แข่งเขิงอะไร ไร้สาระ”




          “ว่าไปมึง เผื่อได้ไปทีมชาติ”




          “กูสนที่ไหน ไอ้พวกในชมรมคงจะดีใจยิ่งกว่าที่กูไม่เอา จะได้เสียบแทน แม่งบ้าบอ”  




          เป๊ะไปดิ ผมเดินออกจากต้นไม้ที่หยุดยืนอยู่เมื่อครู่ เห็นแผ่นหลังของไอ้คนที่ปากระดาษใส่หน้าผมเมื่อวานแล้วก็ดิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อมันทันที




          “เฮ้ยไรวะ!” มันหันมาตวาดเสียงดังลั่นดีแถวนี้ไม่มีคน เพื่อนมันเองก็ตกใจไม่แพ้กันที่จู่ๆ ก็มีไอ้บ้าอย่างผมเดินมากระชากคอเพื่อนมัน มันบิดตัวเองออกจากมือผมอย่างง่ายดายแล้วบีบมือผมแน่น เจ็บยันกระดูก



          “กูเอง มึงนี่มัน”




          “ทำไม แล้วมึงมาที่นี่ทำไมเนี่ย”




          “เหี้ย! ไม่รู้เหรอกว่าคนอื่นเข้าดีใจกับมึงขนาดไหน แล้วนี่อะไรกลับไปว่าเขาอยากเสียบแทนบ้างล่ะ ไร้สาระบ้างล่ะ บ้าบอบ้างล่ะ มึงแม่งๆๆๆ”




          “เอ้า สัด แล้วมันใช่เรื่องของมึงไหมล่ะ”




          “ไม่ใช่ไง! แต่กูก็ไม่ชอบอยู่ดี มึงดูถูกคนอื่น มองคนอื่นในแง่ร้ายด้วย”




          “ไอ้นี่นิ ท่าจะบ้าวะ” มันปัดมือผมที่บีบอยู่เมื่อครู่ออกอย่างแรง แม่ง ไม่ได้ปล่อยแค่ข้อมือไง แต่เหวี่ยงผมไปด้วย แทบล้ม




          “ไอ้มิงค์ไปเหอะ”




          “หรือจริงๆ แล้วมึงมันไม่มีน้ำยาวะ หรือป่วย แขนเดี้ยง ขาพังเลยไม่กล้าเล่น ที่แท้ก็ไม่กล้าจะโชว์สเต็ปห่วยๆ ของตัวเอง กลัวจะแพ้นรินทร์อ่ะดิ” พอผมพูดจบไอ้คนตัวโตที่หันหลังใส่ผมเมื่อครู่ก็หันตรงมาบีบคางผมอย่างแรง




          “กูเจ๋งพอที่จะไม่แพ้ไอ้รินแต่กูแค่ไม่อยากลง มึงมีปัญหาเหรอ”




          “อย่ามาทำเป็นพูดดีเลย มึงมันก็แค่คนไร้น้ำยา”




          “เฮ้ยๆ ใจเย็นดิ เชี่ยปอนด์เบามือมึงๆ น้องเขาหน้าเบี้ยวแล้ว”




          น้องพ่อง เบี้ยวเหี้ยไร หน้ายังสดอยู่ เสียงเพื่อนมันพูดอยู่ข้างๆ มือหนาพยายามแกะมือเพื่อนตัวเองออก แต่ก็ไม่เป็นผลซ้ำยังบีบแรงกว่าเดิมอีก ผมว่าผมพลาดแล้วล่ะ มันใช่เรื่องที่กูจะต้องมาเจ็บตัวไหม แต่จะถอยก็ไม่ได้ล่ะ ถ้าจะหักก็ขอหักแบบมันยอมคัดเลือกเถอะ





          “มึงจะเอาไง ห๊ะ”




          “มึงก็ลงคัดเลือกสิ แค่ไม่กี่เดือน ถ้าแพ้ก็ไม่ต้องเข้าแข่ง คัดเลือกก็คัดแค่ในม.มันยากตรงไหน”




          “แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู”




          “ไม่มีสิทธิ์! กูจะเอาสิทธิ์ที่ไหนมาสั่งมึงล่ะ! แค่อยากให้ลงโว้ย”




          ไอ้ปอนด์เงียบไปแต่มือก็ยังไม่ปล่อยจากคางผมอยู่ดี มีแค่แรงบีบเท่านั้นที่คลายลงหน่อยๆ มันเงียบผมก็เงียบรวมทั้งเพื่อนที่ชื่อมิงค์ของมันด้วย เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ ดวงตารี่เรียวของมันจ้องผมนิ่ง มุมปากหยักขึ้นพอมีเลศนัยใบหน้าคมเข้มสไตล์คนทางฝั่งเนปาลตามเชื้อพ่อของมันเลื่อนเข้ามาใกล้หน้าผมเรื่อยๆ







          “กูจะยอมคัดเลือกก็ได้นะแต่... ระหว่างเราต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกัน”














TBC


ตอนที่สองมาติดเลย งี้แหละค่ะมันลื่นมือ เขียนไปยิ้มไป ในหัวก็ออกมาเป็นฉากๆ เขียนไม่ทันต้องแวะไปจดพล็อตแต่ละตอนไว้ก่อน 
เจอแนวตัวเองแล้ว สนุกมากเลยค่ะ ตอนหน้าก็ใากด้วยนะคะ 
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่มาให้กำลังใจและคำติชมค่ะ 
มีตรงไหนที่ผิดพลาด คำผิดหรืออะไรชี้แจงและตักเตือนได้เลยนะคะ 
ขอบคุณมากค่ะ 
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ 

[หงส์ดิน]

อ่านตอนนี้แล้ว เปลี่ยนใจไม่เอาประมุขทันไหม....หันไปเชียร์รินแทน 5555

[หมึกจีน]

หุ ๆเหมือนอีตาประมุขจะมีแต้มต่อกว่าแฮะ แต่ขอเชียร์นรินทร์ดีกว่า ชอบผู้ชายน่ารักใจดี --+

[น้ำไหล]

เห็นแววพระเอกโหดเถื่อนมาแต่ไกล #ฝังใจเรื่องพระรองผู้แสนดีไปแล้ว

ข้อแลกเปลี่ยนอะไรรรรร

[มอคราม]

3P ได้ไหมมมม

[Sier]

ข้อแลกเปลี่ยน >_<~~

รอตอนต่อไปนะคะ

ชอบบทสนทนาระหว่างตัวละครของคุณครามคะ อ่านสนุกดี
อยากให้พัฒนาบทบรรยายอีกนิดก็จะเยี่ยมมากเลยคะ ^^

[memoapp]

สนุกดีจริงๆนี้นหละมันดูเป็นธรรมชาติ ไม่ขัดอะไรเลย
เอาใจช่วยนะคะ

[tookta]

ขอบคุณจ้า
เอ่อ....ข้อแลกเปลี่ยนอะไรกันละนี่ พ่อคุณปอนด์
จะทำให้แลนด์ ปั่นป่วน วุ่นวาย ทั้งกายและใจ
ด้วยแน่ๆ แถมยังไม่ได้ไปหารินทร์อีก
สงสัยจะเจอข้อแลกเปลี่ยนเดียวกันหรือเปล่า ?
แบบนี้ต้อง 3P เท่านั้น ฮ่าฮ่าฮ่า

เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะจ๊ะ ^^

[เลื่อมประภัสสร]

ติดใจกับข้อแลกเปลี่ยนมากค่ะ ชายโฉดมีข้อแลกเปลี่ยน แล้วชายผู้แสนดีจะมีข้อแลกเปลี่ยนด้วยไหมคะนี่
จุดนี้รู้สึกคนที่น่าสงสารที่สุดคือแลนด์ เข้าใจอารมณ์คนไม่ได้อยากทำแล้วต้องมาทำ แถมยังเป็นตัวกลางอีก
บอกได้คำเดียวว่า ซวยสุด

ยังมีพิมพ์ผิดอยู่นิดหน่อยค่ะ แต่รวมๆ ก็ดีแล้วนะคะ สู้ๆ ค่ะ
ป.ล. แอบเห็นด้วยกับแลนด์เรื่องเรียนตอนเช้าค่ะ คือเช้ามันง่วง แล้วสมองมันก็ไม่รับนะคะอาจารย์
(เอาจริงๆ เรียนตอนไหนก็ง่วงและสมองไม่รับทั้งนั้น)

[Freezea]

ปอนด์เป็นผู่ชายที่ดูเถื่อนมากๆเลยค่ะ เซ่เชียร์ริน แต่พอมีข้อแลกเปลี่ยนกันทีไร ส่วนใหญ่คู่กันทุกที
เลือกดีๆนะแลนด์ เอาผู้ชายสุภาพที่มีพี่สาวสวยๆให้ควงเป็นออฟชั่นเสริมดีกว่านะ

[เสน]

อ่านตอนนี้แล้วระทวยค่ะ คือใจจริงชอบหนุ่มนานาชาติ มารยาทผู้ดีแบบรินนะคะ ><

แต่แพ้ความเถื่อนแบบวิศวะของปอนด์จริงๆเลย อยากรู้จริงๆว่าข้อแลกเปลี่ยนคืออะไร

หวังว่าคงไม่ใช่ให้หนูแลนด์มาเป็นเบ๊ 24 ชั่วโมงน้า ><

[13cotton13]

ซวยล่ะค่ะ
งานนี้โดนคุนพี่ปอนด์ใช้งานจนคุ้มแน่ๆเลย
แถมเป็นข้อแลกเปลี่ยนแบบยังไม่ระบุแบบนี้

[coldcream]

ช่วงนี้คำผิดเยอะขึ้น แต่การดำเนินเรื่องดีค่ะ น่าอ่าน กำลังรอลุ้นว่านายปอนด์จะขออะไรแลกเปลี่ยน

[TwInZZZ]

ปอนด์นี่พระเอกหนังพิศาลป่ะเนี่ย?
แนวตบ จูบเข้าอยู่นะ 555