Who’s the KING? } 1

[คราม]

Who’s The KING?

1

 

       “พอจะเข้าใจที่พูดใช่ไหม”    


                เสียงอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมดังขึ้นขัดอาการมึนงงของผม กระพริบตาถี่ๆ สิ่งที่เห็นคืออาจารย์แกยื่นหน้ามาใกล้ผมเหลือเกินจ้องจนจะทะลุปอด แล้วจะให้ทำทำยังไงนอกจากพยักหน้าตกลง ทั้งที่ในใจโคตรคัดค้านก็จะอะไรเสียอาจารย์แกลงมติแต่เพียงลำพังว่าให้ผมเป็นคนคอยดูแลการคัดเลือกนักกีฬาที่จะไปแข่งงานใหญ่ระดับมหาลัยในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า คอยติดตามทำสถิติการซ้อม การแข่งขันเก็บคะแนน ง่ายๆ ก็เหมือนมาคนมาคอยดูแลไอ้สองคนที่ได้ตำแหน่งว่าที่ตัวแทนนั่นแหละ คนในชมรมมีมากมายแต่อาจารย์แกก็เลือกผม ยกเหตุผลมาเป็นล้านกระดิกตัวหนีไม่ได้กันเลยทีเดียว



                ชมรมที่ผมอยู่เป็นชมรมฟันดาบสากลของมหาลัยชื่อดังแห่ง ผมหลวมตัวเข้ามาอย่างไม่ได้ตั้งใจพอจะออกก็โดนโทรจิกโทรตามตลอดจนจะขึ้นปีสามอยู่แล้ว ถามว่าอยู่ชมรมฟันดาบผมไม่ได้ฟันกับเขาไหม บอกเลยว่าไม่ ฟันไม่เป็นถึงพ่อผมจะเคยเป็นนักกีฬาฟันดาบของโรงเรียนสมัยหนุ่มๆ ก็เถอะ แต่เรื่องพวกนี้ไม่เคยตกทอดมาถึงผมเลยสักนิด บอกแล้วว่าหลวมตัวเข้ามา มาแบบหง่าวๆ ก็อยู่มันอย่างหง่าวๆ นี่แหละ ช่วยนู่นช่วยนี่ไปเรื่อย คอยดูแลการซ้อมแทนโค้ชคนอื่นบ้าง ทำสถิตินักกีฬาบ้าง  จัดสรรงบในชมรมบ้าง นู่นนี่นั่นงานจิปาถะทั้งนั้น


                “สรุปพี่แลนด์เข้าใจที่อาจารย์พูดไหมอ่ะ” เสียงไอ้นายรุ่นน้องในชมรมดังเรียกสติผมอีกรอบ


                “เออๆ เข้าใจ เข้าใจดิ อาจารย์ผมเข้าใจแล้ว แล้วจะเริ่มตอนไหนอ่ะ”


                ประโยคแรกผมตอบไอ้นายส่วนประโยคที่สองก็ตอบอาจารย์ที่เคารพ แกเป็นอาจารย์สอนภาควิชาเศรษฐศาสตร์ที่ผมเรียนอยู่เองแหละ นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่หนีชมรมไม่พ้น แกตามจิกตลอด เพราะคนน้อยด้วย มีนักกีฬาอยู่สี่ห้าคน คนดูแลสามสี่คน โค้ชที่จ้างมาอีกสองสามคน อาจารย์ที่ปรึกษาคนหนึ่ง แต่ชมรมฟันดาบสากลของมหาลัยผมนี่มีชื่อเสียงนะ ทางมหาลัยเองก็ไม่ละเลยสนับสนุนดี เพราะอย่างนั้นการแข่งขันระดับมหาลัยครั้งหน้าทั้งชมรมถึงได้หวังเอาแชมป์กันจนต้องมีการคัดเลือกนักกีฬาแบบนี้ไง


                “เข้าใจก็ดี เอกสารที่ให้ไปก็อ่านซะ แล้วก็อย่าลืมไปแจ้งให้ประมุขกับนรินทร์รู้ล่ะ วันนี้ดันไม่เข้าประชุมทั้งคู่ กูละเซ็ง ไปๆ ไปกันได้ล่ะ”


                อาจารย์โบกมือไล่นักศึกษาออกจากห้องอย่างเซ็งๆ ก็แน่แหละ ไอ้คนที่จำเป็นต้องเข้าประชุมอย่างนายประมุขกับนายนรินทร์อะไรนั่นดันไม่มากันทั้งคู่ สองคนนี้คือคนที่จะต้องสู้กัน ผมหมายถึงแข่งกันเพื่อให้ได้เป็นตัวแทนของมหาลัยไปแข่งนี่แหละ นี่มาจากการคัดอย่างยุติธรรมแล้วนะ เพราะสองคนนี้ฝีมือมันสูสีกันมาก ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าอาจารย์แกแอบให้โค้ชทำสถิติการแข่งขันของนักกีฬาในชมรมมาตั้งแต่ต้นปีเพื่อดูว่าใครชนะเยอะที่สุดก็จะเลือกคนนั้นแต่สองคนนี้ดันชนะและแพ้เท่ากันเลยต้องมีการคัดเลือกอีกรอบแบบนี้แหละ เป็นการคัดเลือกที่สอดการฝึกซ้อมไปด้วยจะได้ไม่เปลืองเวลากะว่าก่อนแข่งต้องได้คนที่เก่งที่สุดไปเอาแชมป์มาเลยทีเดียว


                ผมมองหน้าเซ็งๆ ของอาจารย์แล้วอยากจะกรี๊ด ใครกันแน่ที่ควรเซ็งผมไม่ใช่เหรอ นี่อะไรวะ โดนใช้ในเรื่องที่ไม่อยากทำแล้วยังต้องเอาเรื่องพวกนี้ไปแจ้งกับไอ้สองคนนั้นอีก ถึงคนในชมรมจะน้อยแต่สองคนนั้นก็ไม่ได้เข้ามาที่ชมรมบ่อยนัก แล้วเราสามคนก็ไม่ค่อยจะยุ่งเกี่ยวกันด้วย ถึงผมจะชอบแอบมองนรินทร์เขาบ่อยๆ ก็เถอะ แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันอยู่ดี จะสามปีแล้วคุยกันห้าครั้งได้มั้ง ตอนเอาน้ำไปให้กับตอนที่บังเอิญเดินชนกัน ส่วนอีกคนนายประมุขอะไรนั่นนะผมแทบจะไม่ได้สนใจเลย เถื่อนจะตาย


                “พี่ว่าใครจะได้เป็นตัวแทน”


                “ไม่รู้เว้ย”


                “พี่ปอนด์ก็เก่งพี่รินก็เจ๋ง ผมเลือกเชียร์ไม่ถูกเลยวะพี่แลนด์”



                ผมยืนพิงประตูหน้าห้องแล้วมองเอกสารในมืออย่างปลงตกกำลังคิดว่าจะเอาเอกสารพวกนี้ไปให้สองคนนั้นที่ไหนดีเรียนก็เรียนกันคนละคณะ มีไอ้นายมายืนพร่ำเพ้ออยู่ข้างๆ ไอ้นี่ค่อนข้างจะเอฟซีตัวพ่อของทั้งสองคนนั้น มันเข้าชมรมทั้งๆ ที่ยังเล่นไม่ค่อยจะเป็นก็เพราะได้เห็นสองคนนั้นแสดงโชว์วันรับน้องมหาลัยพอถึงวันเลือกชมรมวันก็วิ่งนำมาลงชื่อเข้าก่อนเลย


                “แต่พี่แลนด์ พี่ว่าพี่ปอนด์กับพี่รินจะยอมเหรอ ดูเขาไม่ค่อยจะสนใจจะไปแข่งอะไรเท่าไรนะ”



                “มึงรู้ได้ไง พวกนั้นเคยเล่าให้ฟังเหรอ”


                ผมถามอย่างอยากรู้ เพราะถ้าแม่งไม่สนใจจริงๆ ก็ลำบากอีกสิ จะเอาคนที่ไม่มีใจจะไปแข่งแต่แรกมาก็เสียเวลาซ้อมไปเปล่าๆ สู้เอาคนที่ตั้งใจจริงตั้งแต่แรกยังดีกว่า


                “ก็พี่ปอนด์เคยบอกว่าเข้าชมรมมาเฉยๆ แค่ชอบเล่น ส่วนพี่รินก็แค่เคยเรียนมาแล้วมหาลัยบังคับให้มีชมรมเลยเลือกอันนี้ ดูไม่ค่อยจะอะไรเท่าไร อย่างที่แข่งไปเมื่อเทอมก่อนถ้าโค้ชไม่บังคับก็ไม่ไปหรอก โดดซ้อมก็บ่อย”


                “งานมันไม่ใหญ่เท่าอันนี้เปล่า เอาเหอะเถอะพวกนั้นจะไม่เอาก็คงมาบอกโค้ชเองแหละ กูไปแล้วนะ เข้าเรียนซะบ้างมึงอ่ะ”


                พูดเสร็จผมด็เดินออกมาทันที มีเสียงรับคำของไอ้นายดังตามมาข้างหลัง อดคิดเรื่องที่มันพูดไม่ได้ ถ้าสองคนนั้นมันไม่ยอมเข้าร่วมจริงๆ จะทำไง? ผมว่าอาจารย์กับโค้ชไม่ยอมแน่ๆ ดูจะหวังกับงานนี้มากพอดู


                ผมว่าผมได้โดนใช้ให้ไปกล่อมสองคนนั้นอีกแหง!








        “กูบอกมึงแล้วว่าให้มาอยู่ชมรมว่ายน้ำด้วยกัน”


                “อย่ามาพูด มึงชวนกูเข้าชมรมนี้ด้วยซ้ำ แต่ตัวเองเสือกหนีไปอยู่ชมรมอื่น”


                ผมนั่งเถียงกับไอ้บุ๊คเพื่อนในภาควิชาเดียวกันมาสามสิบนาทีได้ล่ะ นั่งเถียงระหว่างรออาจารย์เข้าสอน เรื่องมันเริ่มจากที่ผมเล่าเรื่องในชมรมให้มันฟัง มันก็เอาแต่หัวเราะสมน้ำหน้าผม ไม่อยากจะบอกว่าตอนที่ต้องเลือกชมรมครั้งแรกมันเป็นคนชวนผมเข้าชมรมฟันดาบสากลด้วยซ้ำ ตอนที่ผมกำลังกรอกรายละเอียดมันก็หายไปกลับมาอีกทีดันมาบอกว่ามันไปเข้าชมรมว่ายน้ำแล้ว ถุยมากว่ายน้ำไม่ค่อยจะแข็งยังเสือกเข้าชมรมว่ายน้ำรู้เลยมันเข้าไปเพื่อจุดประสงค์อะไร จะตามไปสมัครด้วยก็ไม่ได้อีกให้แค่คนละหนึ่งชมรม


                “น่าๆ ก็อยู่มาจะสามปีล่ะ มึงก็ทนๆ ไปเหอะ เก็บชั่วโมงกิจกรรมได้ก็พอ”


                “ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์โดนจิกโดนใช้เหมือนกูนิ ส่องสาวชุดว่ายน้ำไปวันๆ อ่ะมึง”


                ผมด่ามันไปอีกทีแล้วหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านอีกรอบ สองวันมาล่ะผมยังไม่เจอประมุขกับนรินทร์เลย แวะเข้าไปที่ชมรมก็ไม่เจอสักวันคิดว่าจะคลาดกันตอนไหนหรือก็เปล่าไอ้นายก็บอกว่าสองคนนั้นไม่ได้เข้ามาเลย จะให้เดินตามหาทั่วมหาลัยมันก็จะโหดไป


                “เสร็จอาจารย์อุไรวรรณแล้วมึงไปไหนต่อ” ไอ้บุ๊คถามขึ้น ปากคาบขนมตาจ้องหนังสือ ไอ้นี่มันเก่งถึงจะเกรียนจะหื่นแต่ก็ตั้งใจเรียนสุดๆ 


                “ไปนั่งรอสองคนนั้นที่ชมรม กูยังไม่ได้เอาเอกสารให้เลย”


                “แล้วที่นัดจะไปตีแบตกับกูอ่ะ"



                “เออว่ะ”



         ผมเงียบไปพักกำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไง จริงๆ ก็ลืมไปเลยว่ามีนัดตีแบตกับไอ้บุ๊คทุกวันจันทร์ พุธ ศุกร์ แล้วเอกสารนี่ก็ยังไม่ได้ให้ ก๊อปปี้เอกสารหรือก็ยัง นี่ผมได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้างปะวะเนี่ย ชักรำคาญตัวเองขึ้นมา



                “งั้นเดี๋ยวกูเข้าชมรมไปเอาเบอร์สองคนนั้นกับรุ่นน้องแปป แล้วไปเจอกันที่สนาม เคป่ะ กูไม่ได้ลืมนะ แค่เรื่องเยอะ ไม่ได้จะเบี้ยวด้วย”



                “กูว่าอะไรมึงยังล่ะ สรุปตามนั้น อาจารย์เข้าล่ะ เรียน”



                หน้ามันกวนตีนสุดๆ ก็รู้แหละว่าคงไม่งอน ใช่ว่าจะไม่เคยผิดนัดซะที่ไหน ผมเก็บเอกสารเข้ากระเป๋าแล้วเริ่มสนใจในบทเรียนแทน ถึงจะไม่อยากสนใจก็ต้องสนใจ เศรษฐ์ศาสตร์นะครับถ้าไม่สนใจในคาบคือจบวิชาหินอาจารย์ก็โหดไปอีก









                “อาจจะช้านิดนึงนะ มึงเอาของมาให้กูด้วย”


                “เออๆ รีบมาล่ะกัน”


                ผมโปกมือลาไอ้บุ๊คไปที่แยกกันไปคนล่ะทาง มันเดินไปทางคอนโดข้างมหาลัยที่เราแชร์ห้องอยู่ด้วยกันเพราะป็นเพื่อนกันมานานรู้จักนิสัยใจคอกันดี เลยอยู่ด้วยกันช่วยกันหารค่าห้องมันซะเลย ส่วนผมเดินไปอีกทางแวะเข้าร้านถ่ายเอกสารข้างตึกก่อนไปที่ชมรม


                ที่ร้านถ่ายเอกสารคนไม่เยอะเท่าไรนักแค่รออีกสองคิว ผมจะไม่สนใจเลยว่าตัวเองต่อแถวใครถ้าผมไม่รู้สึกคุ้นกับแผ่นหลังคนข้างหน้ามากขนาดนี้ ผมยืนต่อหลังผู้ชายตัวสูงๆ ขาวๆ อยู่ในชุดนักษาที่เกือบถูกระเบียบยกเว้นกางเกงขาเดฟนั่นน่ะนะ คุ้นเสียจนผมต้องสะกิด คล้ายๆ ว่าจะเป็นคนที่ผมจำเป็นต้องเจอ


                “หือ ครับ”


                นั่นไง ที่หลังขูดหวยให้เป๊ะแบบนี้บ้างนะ นายนรินทร์นั่นเอง



                “จำกู... เฮ้ย เราได้ไหม” กลับลำคำพูดแทบไม่ทัน เคยได้ยินมาว่าที่บ้านนรินทร์นี่มีเชื้อเจ้าทั้งพ่อทั้งแม่  นรินทร์มองผมอยู่สักพัก มือหนาเต็มไปด้วยเอกสารที่เพิ่งถ่ายเสร็จ ผมเองก็จ้องกลับต้องเงยหน้าตั้งนิดหนึ่งแน่ะ ผมว่าผมก็สูงมาตรฐานชายไทยแล้วนะ แต่นรินทร์สูงกว่าผมสักเกือบๆ สิบเซ็นต์ได้


                “แลนด์ที่อยู่ชมรมเดียวกันไงทำไมจะจำไม่ได้”


                นรินทร์ยิ้ม ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นเป็นเชิงถามว่ามีอะไร ผมยืนเอกสารที่ตั้งใจจะถ่ายไปให้นรินทร์ดู เขาดูงงๆ แต่ก็รับไปอ่านอย่างไม่อิดออด


                “คัดเลือกนักกีฬา? ต้องคัดด้วยเหรอ แล้วทำไมต้องผมล่ะ คนอื่นก็ได้นิ”



                “พูดเหมือนไม่อยากไปแข่งอย่างนั้นแหละ”


                ผมพูดออกไปตามที่คิด กูตบปากตัวเองไม่ทันล่ะ คิดอะไรพูดไปซะหมด นี่มันไม่ได้ผิดไปจากที่ไอ้นายว่าเลยนี่หว่า นายนรินทร์อะไรนี่ไม่ได้มีความอยากหรืออาการดีใจใดๆ เลย



                “ก็ไม่ใช่แบบนั้น”



                “แล้วแบบไหนล่ะ ถ้าคนมันอยากไปแข่งนะ พอรู้มันต้องแสดงอาการดีใจไม่ใช่มาผลักประเด็นไปให้คนอื่นแบบนี้ดิ”



                “อืม ก็ดีใจ แต่มันก็...”



                “อะไรวะ รอแป๊ป” ผมดึงเอกสารแผ่นนั้นออกมาจากมือของนรินทร์แล้วส่งให้คนถ่ายเอกสารที่ยืนรอมาสักพักล่ะ เมื่อกี้แอบเห็นนะว่าให้คนแซงคิว การถ่ายเอกสารแค่สามชุดใช้เวลาแค่แปปเดียวพอเสร็จผมก็ดึงนรินทร์ออกมาข้างๆ ร้านถ่ายเอกสาร



                “อ่ะ.. นรินทร์จะอยากหรือไม่อยากก็ลองเอาไปอ่านก่อน ถ้าไม่จริงๆ ค่อยไปบอกที่ชมรม เราก็แค่ได้รับหน้าที่มาให้แจ้ง”



                “เรียกรินเฉยๆ ก็ได้นะ นรินทร์มันสองพยางค์เดียวเหนื่อย” แค่สองพยางค์จะไปเหนื่อยอะไรวะ! แทนที่จะสนใจเรื่องในเอกสาร ไอ้หมอนี่กลับสนใจแค่ชื่อเรียกตัวเองแทนซะอย่างนั้น



                “เออๆ รินๆ เข้าใจที่พูดใช่ไหม ลองไปอ่านดู แล้วเจอกัน”



                พูดจบผมก็เดินออกมาทันทีกลัวมันจะเอาเอกสารคืนถ้าเป็นแบบนั้นผมก็ต้องตามเอาไปให้อีก ยุ่งยากยัดๆ ไปเลย ถ้านรินทร์จะไม่เช้าร่วมจริงๆ มันก็คงไปบอกอาจารย์กับโค้ชเองแหละ
 








                ผมเดินเข้าไปในสนามแบตมินตันที่มีคนเล่นอยู่ประปราย เดี๋ยวนะ ผมตั้งใจว่าถ่ายเอกสารเสร็จแล้วจะไปชมรมนี่หว่าแล้วไงมาโผล่ที่สนามแบตมินตันได้ เบลอหนักแล้วกู ค่อยไปพรุ่งนี้มันล่ะกันไหนๆ ก็ให้ไปแล้วตั้งคนหนึ่ง ผมมองหาไอ้บุ๊คก็เห็นมันกำลังดวนแบตอยู่กับสาวสวยคนหนึ่งเลยเดินไปนั่งตรงอัศจรรย์ที่มีของของผมกับบุ๊ควางอยู่ มองมันเล่นกับผู้หญิงคนนั้นไปเรื่อย สักพักเสียงมือถือก็ดังขึ้นผมหยิบขึ้นมาดูเห็นว่าเป็นไอ้นายก็กดรับ



                “ไรมึง”



                ((พี่แลนด์ๆ พี่ปอนด์มาชมรม เอาเอกสารมาให้ดิ))



                เสียงไอ้นายตอบมาตามเลย ผมจิ๊ปากอย่างเซ็งอารมณ์เข้าวันไหนไม่เข้าเสือกเข้าวันที่กูจะไม่ไป แม่งเอ้ย



                “มึงก็ให้ไปสิ ที่มึงไม่มีหรือไง”



                ((ไม่มีพี่ ในห้องก็ไม่มี อาจารย์แกให้พี่ไปแล้วนิ แผ่นเดียวนั่นแหละ ถ่ายเอกสารเพื่อไว้ด้วย)) สัด ไม่ได้ช่วยห่าอะไรแล้วยังมาใช้กูอีกนะ ไอ้น้องเวร



                “รอแป๊ปเดี๋ยวกูไป”


                ผมพูดแล้วกดวางทันที นี่ต้องเดินกลับไปชมรมอีกเหรอ จากสนามแบตไปชมรมนี่โคตรไกลเลย พอคิดถึงระยะทางแล้วก็อยากจะร้องไห้ ผมลุกขึ้นยืนเก็บกระเป๋าตัวเองพร้อมเอาของที่ไอ้บุ๊คเอามาให้จากที่ห้องไปด้วย ถึงจะอยู่ห้องเดียวกันแต่จะให้มันที่ทั้งแบกมาแล้วแบกกลับไปอีกก็คงจะไม่ดีเท่าไร



                “มึงจะไปไหน ยังไม่ได้ตีเลย”


                “งานเข้าแป๊ป ประมุขมันเข้าชมรมพอดีกูเลยจะเอาเอกสารเข้าไปให้”


                “ไรว้า ยังไม่ได้ตีสักตาเลย”


                “กับหญิงตรงนั้นก็ยังไม่ได้ตีงั้นดิ”


                “เหอะๆ ก็มึงช้า”



                “เดี๋ยวเจอกันที่ห้องเลยนะมึง ซื้อข้าวเข้าไปให้กูด้วย”



                “ใช้ตลอด” ยักคิ้วให้ไอ้เพื่อนยากอีกทีแล้วผมก็วิ่งออกมาเลย มองซ้ายมองขวาเจอพี่วินขับมาพอดีเลยโบกมือเรียกแล้วแว๊นไปที่ชมรมอย่างไว







                เสียงแอ๊ดอ๊าดของคอนเวิดส์ที่ผมใส่ดังสลับกับของคนในโรงยิม ผมเดินเข้าไปหาไอ้นายที่ยืนอยู่ข้างๆ ชายที่มีความสูงพอๆ กับนรินทร์  ผมเดินเข้าไปใกล้จนไอ้นายสังเกตเห็นผมมันถึงได้หันมายิ้มกว้างให้แล้วหันไปบอกนายประมุขที่ยืนดื่มน้ำอยู่



                “นี่อ่ะ พี่แลนด์ที่บอกว่าอยากเจอ” กูอยากเจอที่ไหนแค่อยากเอาเอกสารให้พอ!


        “ช้าชิบหาย ให้คนอื่นมันรอนี่ดีแล้วเหรอวะ ไอ้นายมึงตอบกูสิ”



                หืม???? เดี๋ยวนะเดี๋ยวถ้าจำไม่ผิดผมกับมันแทบไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ แค่รู้ชื่อนี่ก็ถือว่าสุดแล้วนะ แล้วไหงมันถึงได้มาปากมอมใส่ผมแบบนี้วะ



                “มึงพูดดีๆ ดิ๊ นี่กูก็เร็วสุดแล้วนะ” มันไม่ตอบคำถามแต่ใช่ตาคมๆ ของมันมองผมอย่างเหยียดๆ มีไอ้นายคอยทำท่าขอร้องว่าอย่ามีเรื่องกันใส่ผมทีไอ้ประมุขทีอยู่ข้างๆ แล้วมันก็ยักไหล่ทำเท่ไปอีกที เตะเลยตีไหม สูงกว่ากูไม่กี่เซนต์ก็พอจะกระโดดเตะก้านคอได้ล่ะวะ



                “เอานี่ไปนายประมุข”



                ผมยัดเอกสารใส่มืออีกข้างของมันที่ยังว่างอยู่ มันรับไปปรายตาอ่านอย่างไม่ค่อยจะสนใจ ดูได้จากที่มันยัดคืนใส่มือผมมาภายในเวลาไม่ถึงนาที สัด อ่านหรือดม



                “ไม่เอาอ่ะ กูไม่ลง ให้ไอ้รินลงไปดิ”



                “ไอ้คุณประมุขมาบอกกูไปก็ไม่ได้อะไรหรอก ไปบอกโค้ชเองไป” แล้วผมก็ยัดมันไปอีกที แต่มันก็ยัดกลับมาอีก ไอ้นายหายไปไหนวะ ทำไมไม่มากล่อมลูกพี่มัน


                “มึงก็ไปบอกโค้ชให้กูสิ”


                “มึงก็บอกเองสิวะ”


                “มึงสิ”


                “บอกเองดิ”


                “มึงก็บอกสิ”



                “ไอ้เหี้ยประมุข!”



                “เรียกกูปอนด์ก็ได้ ประมุขๆ อยู่นั่นแหละมึงไม่เหนื่อยหรือไง” มันใช่เวลามาแนะนำชื่อเล่นตัวเองไหม!?



                “จะเหนื่อยไม่เหนื่อยก็เรื่องของกู ถ้าไม่อยากทำมึงก็ไปบอกโค้ชเอาเอง” ผมยัดกระดาษใส่มือมันไปอีกทีคราวนี้หยุดให้มันกำแบบเต็มมือด้วยกะว่ามันเผลอเมื่อไหร่ผมจะวิ่งทันที


                “ปล่อยมือกูได้ล่ะ”



                “เหอะ คิดว่าอยากจับเหรอวะ อย่าลืมนะ... ไอ้เหี้ย!”



                ผมร้องเสียงดังทันทีที่ถูกเอกสารนั่นตีเข้าที่หน้าโดยไอ้ผู้ชายตัวโตที่วิ่งออกไปเมื่อครู่ แม่ง! เล่นงี้เลยเหรอ เอกสารก็ไม่เอาไปแถมยังมาตีหน้ากูอีก ไม่เอามึงไว้แน่ ไอ้ประมุข! 






TBC



ลงแล้วตอนที่หนึ่งสำหรับเรื่องใหม่
จะบอกว่าสามพีเลยมันก็ไม่ใช่ 
แต่เอาเข้าจริงนี่ก็ยังไม่ได้คิดว่าใครคือพระเอก
ฝากติดตามด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ

[เลื่อมประภัสสร]

แอบเชียร์ประมุขค่ะ ชอบผู้ชายเถื่อนๆ ส่วนนรินทร์เจ๊จะเก็บไว้เอง!
เรื่องนี้สนุกดีค่ะ โดยเฉพาะเวลาเถียงกันไปเถียงกันมา และพ่นไฟใส่กัน ชอบเห็นผู้ชายเถียงกัน ^^

ป.ล. 1 แอบเห็นคำผิดเล็กน้อยค่ะ (แต่เลื่อมเองก็มีแหละค่ะ เวลาอ่านจะชอบเจออะไรพวกนี้)
ป.ล. 2 ตัวหนังสือใหญ่ขึ้นอีกนิดนึงก็จะดีนะคะ สายตาเลื่อมแย่มากค่ะ แหะๆ

คุณครามสู้ๆ นะคะ เลื่อมจะรอติดตามว่าใครจะได้เป็นคนไปแข่งกันแน่น๊า

[มอคราม]

นะ....นี่มันนิยายวัยรุ่น -,,- ชอบนิยายเเนววัยรุ่นมากเลยค่ะ เเต่ตัวเองเเต่งไม่เป็น ไม่ใช่เราเเก่เนอะ เเต่เเต่งไม่ออก มันตันนนนนนน

พยายามเข้านะคะคุณครามจะมารอน๊า ///ปิ๊งๆๆๆๆ

[หมึกจีน]

เค้าชอบอ่านสไตล์นี้ หุ ๆ เขียนต่อเรื่อย ๆ นะคะ

...เชียร์ 3P!!! เมะสองเคะหนึ่ง! อิ ๆ (แซวเล่นค่ะ แต่ถ้าเขียนก็จะเกาะขอบรออ่านนะเอ้อ!)

[หงส์ดิน]

เชียร์ปอนด์ หยอกกันน่ารักมากกก (เหรอ....?) แต่ก็ชอบรินนะ ลังเลๆ >///<

[น้ำไหล]

อุ๊ยตาย สามหนุ่มสามรส เอ๊ย อารมณ์ -..-

ขอเชียร์รินค่ะ!!!!!! แต่...... ทำไมรู้สึกเห็นออร่าพระรองแผ่ซ่านอย่างบอกไม่ถูก เพราะดูเป็นคนดีกว่าปอนด์สินะ.........

ปล.ตัวหนังสือใหญ่สะใจดีค่ะ แต่อยากให้เว้นวรรคประโยคให้ด้วย เราอ่านแล้วสะดุดบ่อยเลย

[Freezea]

แลนด์เป็นเคะสินะค่ะ ดูจากที่เจ้าตัวจะกรี้ด แถมแอบมอง ไม่น่ารอด
ตอนนี้เซ่ยังไม่เชียร์ใครเป็นพิเศษ รอคุณครามตัดสินใจ XD

[Sier]

เชียร์ 3P ~

เนื้อเรื่องอ่านง่ายคะ อ่านได้เรื่อยๆดี

จะติดตรงที่คอมเมนต์บนๆว่า คือยังมีพิมพ์ตกหล่นบ้าง และในประโยคพูด มีบางประโยคที่มันไม่ค่อยไปในทางเดียวกัน (งงเป่าอ่า? ตย. “เสร็จอาจารย์อุไรวรรณแล้วมึงไปไหนต่อ” โดยรวมเป็นภาษาพูด แอบขัดๆที่มี อาจารย์ มาอะคะ น่าจะเขียนแค่ จารย์ ไรประมาณนี้คะ)

[memoapp]

ตามมาอ่านแล้ว อ่านลื่นไหลเหมือนนั่งฟังเพื่อนเล่าเรื่องตัวเองเลยทีเดียว
ดูเป็นกันเองน่าติดตาม อยากให้เล่าต่อๆไปเรื่อยๆดีจัง

[tookta]

ขอบคุณจ้า
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียน
จะบอกว่าแอบมีคำผิดเล็กๆ น้อยๆ
มีคำตกหล่นไปบ้าง
และอยากให้เรื่องนี้ 3P กันเลย
ปอนด์+รินทร์ เมะ และ แลนด์ เคะ
คงจะสนุก เมะ 2 คน 2 บุคคลิก

[เสน]

กิกิ น้องแลนด์แอนด์เฮ้าส์พร้อมเข้าอยู่ได้เลยไหมคะเนี่ย >< (มุกไม่ผ่านอ่านข้ามๆไปก็ได้นะคะ -.,-)

สองหนุ่มที่แลนด์ต้องมาตามราวีนัวเนีย เอ้ย ตามดูแลนี่ดูท่าแล้วคนละขั้วเลยนะคะ น่าลุ้นค่ะว่าแลนด์จะเลือกใคร

เอาใจช่วยคุณครามนะคะ

[NutRainy]

สำหรับเรื่องนี้คิดว่าคือคิดว่าเค้าบรรยายได้ยืดไปและเว้นวรรคได้ไม่เหมาะสมในช่วงบรรยายเนื้อเรื่อง
บทน่าสนใจมาตกอยู่ในบทพูดแต่เนื้อยืดเกินอ่านแล้วรู้สึกขัดๆ ทั้งการใส่กูมึงในวรรคที่ขัดกับประโยคทำให้อ่านไม่ลื่นแต่เขียนมุกในบทสนทนาได้ดีแล้ว
คิดว่าต้องปรับบทบรรยายซักหน่อยจะอ่านได้ลื่นขึ้นค่ะ สู้ๆนะคะ

[wazabikung]

มาเชียร์ให้ 3p อีกคน อุ..หุหุ  

>,<~ อยากเห็นเมะร้องไห้ด้วย (เอ๊ะ!!!!ยังไง??)

[13cotton13]

ดูประมุขจะค่อยข้างกวนนะเนี่ย
สงสารน้องแลนด์หงิดๆ
คนนึงดูเงียบๆขรึมๆเข้าถึงยาก
อีกคนก็กวนซะจนไม่อยากจะเสวนาด้วย 55

[hikky]

นิยายรักใสๆ สไตล์วัยรุ่น ไม่มีพิษภัยสินะคะ 555
เนื้อเรื่องอ่านง่ายค่ะ ไม่ซีเรียส ทำให้รู้สึกอ่านได้เรื่อยๆ
แต่แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าหลังๆคงมีดราม่าเป็นแน่
อย่างที่หลายๆคนบอกค่ะ หนูรินดูออร่าพระรองแผ่ซ่านมาก กร๊าซซซ
ตอนแรกคิดว่ารินจะออกเคะๆ ดูจากชื่อนะคะ 5555
ก็ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีค่ะ ขนาดตัวหนังสือใหญ่กำลังดีเลยค่ะ เราสายตาสั้นก็ไม่ต้องเพ่ง
แต่ยังมีพิมพ์ตกหล่นอยู่นิดหน่อยนะคะ แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคในการอ่านแต่อย่างใดค่ะ

[coldcream]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สำนวนสบายๆ ชอบนะคะ มีคำผิดนิดหน่อย อย่าง ดวล เขียนเป็นดวน ตัวหนังสือชัดดี จะติดตามค่ะ

[TwInZZZ]

ดิบ ถ่อย เถื่อน ชอบอ่าาา หลงเลยค่ะ พี่ปอนด์