เล่ห์รักฆาตกรโรคจิต ตอนที่ 1 คลินิกรักษาสัตว์ทาคามูระ

[ดำเขม่า]

เล่ห์รักฆาตกรโรคจิต

ตอนที่ 1 คลินิกรักษาสัตว์ทาคามูระ

“มาซาโยชิ แมวนั่นมันอะไรกัน” เสียงขุ่นมัวนิด ๆ ถามขึ้น ขณะที่เจ้าตัวนำความยุ่งยากมาให้ยังคงนั่งนิ่งอยู่หน้ากรงกระต่าย ชื่นชมหูหนานุ่มฟูฟ่องพลางอดทนอดกลั้นที่จะไม่แหย่นิ้วเข้าไปสัมผัสมันอยู่ลำพัง เพราะหน้ากรงแปะป้าย “ห้ามเล่นกับกระต่ายป่วย” เอาไว้ตัวเบ้อเริ่ม

กระต่ายในคลินิกใคร ๆ ก็ย่อมรู้ว่าต้องป่วย แต่ที่ต้องปิดป้ายเสียขนาดนี้ ก็เพราะเอาไว้กันเจ้าตัวดีแอบเปิดกรงไปเล่นกับมันมากกว่า

เสียงที่ถามเหมือนลอยข้ามหัวไป เจ้าตัวยังไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ทั้งสิ้น ดวงตากลมโต ยังคงจ้องมองเจ้าสิ่งมีชีวิตก้อนกลม ที่ดูคล้ายจะผอมลงนิดหน่อยด้วยอาการท้องเสียเมื่อวานนี้จนต้องให้น้ำเกลือ พลางคิดในใจว่าถ้าเขาแอบให้อีกสักขวด มันจะกลับมากลมเท่าเดิมไหม

“มาซาโยชิ!” เสียงเรียกดังขึ้นอีก และเริ่มหงุดหงิดหน่อย ๆ แล้ว

“เจ้าส้มต่างหาก” คนกำลังจ้องใบหูสีขาวอมชมพูอย่างไม่ยอมละสายตา แย้งขึ้นลอย ๆ

“จะเจ้าส้มเจ้าเขียวอะไรก็เถอะ นายไปเอามันมาจากไหน” คนถามเดินมาจนชิด พร้อมคำถาม

“เก็บได้” คนตอบ ยังคงถามคำตอบคำ และยังจ้องมองเจ้าก้อนกลมในกรงต่อไปราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ที่ไหน” คนถามก็ยังไม่เลิกเค้น เขาชักสังหรณ์ใจอะไรไม่ดี

“ที่…” พูดแค่นี้เขาก็หยุดลง

คนถามชักอดรนทนไม่ได้ เขาลากอีกฝ่ายขึ้นมาจากท่านั่งยอง ๆ แล้วดึงตรงไปยังเก้าอี้ข้างห้องรอตรวจ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ และคลินิกเองก็ยังไม่เปิด เพราะมาซาโยชิมาปลุกเขาตั้งแต่หกโมงเช้า บอกให้ตรวจอาการลูกแมวที่พึ่งเก็บมา แล้วเจ้าตัวก็มาแอบนั่งเฝ้ากระต่ายอยู่ตรงนี้ ด้วยท่าทีมีพิรุธ

เขาต้องรีบซักให้ละเอียด ก่อนที่คาเอะจัง ผู้ช่วยสาว จะมาเปิดร้านให้ตอนเก้าโมงเช้า

“เคย์จังล่ะก็…”

“ฉันบอกกี่หนแล้วว่าเลิกเรียกเคย์จังซะที ว่าแต่ว่า…นายไปเก็บเจ้าส้มนั่นมาจากไหน”

“เอาน่า เคย์จัง ถ้าว่างนักก็เอาวัคซีนฉีดให้เจ้าส้มหน่อย ยาถ่ายพยาธิด้วยนะ” คนพูดออกคำสั่งหน้าตาเฉย โดยละเลยคำถามที่ถูกถามไปเมื่อครู่จนหมดสิ้น

นาน ๆ ทีมาซาโยชิจะคุยด้วยประโยคยาว ๆ กับมนุษย์ด้วยกัน และส่วนใหญ่ประโยคพวกนั้น…มักจะพูดเพื่อสัตว์ตัวน้อยสักตัวในครอบครองของเขาเสียมากกว่า

สำหรับเคย์จัง หรือก็คือทาคามูระ เคย์สุเกะ เจ้าของคลินิกรักษาสัตว์ทาคามูระ ผู้เป็นเพื่อนของมาซาโยชิ หรือโอนิสึกะ มาซาโยชิมาตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ แล้วมันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไรนัก และรู้ดีว่าถ้าเป็นเรื่องสัตว์ อีกฝ่ายจะสนใจเป็นพิเศษ ในขณะที่พูดคุยอย่างอื่น มาซาโยชิจะไม่มีความสนใจเลยแม้แต่น้อยนิด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของตนเอง หรือของคนอื่น เหมือนในหัวของเจ้านั่น มีเพียงแต่เจ้าสัตว์หน้าขนพวกนี้เท่านั้น

มีเพียงเขาที่เข้าถึง และพอจะพูดคุยด้วยได้บ้าง แม้ว่าจะไม่ค่อยอยู่ในสายตาของเจ้านั่นสักเท่าไหร่ก็เถอะ

แต่ท่าทีหลบเลี่ยงตอบคำถามอย่างเห็นได้ชัดเช่นในวันนี้ ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย

“มาซาโยชิ มองหน้าฉัน แล้วตอบมาตามตรง นายเก็บเจ้าส้มมาจากไหน” เคย์สุเกะถามต่อเสียงเข้ม

“ที่…”

“อ๊ะ จริงสิ เจ้าส้มไปไหนแล้ว เดี๋ยวฉันไปหามันก่อนนะ มันยังเล็กอยู่เลย ฉันต้องป้อนนมให้มันทุก ๆ สองชั่วโมง” มาซาโยชิเปลี่ยนเรื่อง พลางเดินเลี่ยงไปอย่างว่องไว

แต่ไม่ทันมือแข็งแรงของเคย์สุเกะ ที่คว้าหลังคอเสื้อไว้ได้ “มันหลับอยู่ในตะกร้านั่นแหละ แมวเล็กขนาดนี้มันไปไหนไม่ได้ไกลหรอก แล้วฉันก็ปิดฝาตะกร้าไว้แล้ว”

ว่าพลางจ้องมองใบหน้าสวยนั้นอีกครั้งอย่างตั้งใจ

“ว่าแต่ว่าเมื่อคืน…นายไปแวะที่หอพักร้างนั่นอีกแล้วใช่มั้ย”

คนถูกถามสะดุดกึกด้วยอีกฝ่ายรู้ทัน และมาซาโยชิเองก็รู้ ว่าโกหกไปก็คงไม่มีประโยชน์อยู่ดี

“ก็…ฉันได้ยินเสียงเจ้าส้ม…ข้างในนั่น” เขาตอบอ่อย ๆ

“ฉันบอกนายกี่ทีแล้ว ให้ย้ายมาอยู่ที่คลินิกนี้ด้วยกัน ทางตรงนั้นมันอันตรายนะ แล้วนายเจอ…ใครน่าสงสัยด้วยหรือเปล่า” เคย์สุเกะถามต่ออย่างเป็นห่วง เขาพยายามสังเกตสีหน้าท่าทางของอีกฝ่ายเวลาตอบคำถามไปด้วย เพราะรู้ดีว่ามาซาโยชิอาจโกหกเขาก็ได้ และคนโกหกไม่เก่งแบบมาซาโยชิ เขาก็มักจับพิรุธได้ทุกทีนั่นแหละ

มาซาโยชิส่ายหน้าถี่ยิบ “เจอแต่เจ้าส้ม กับแม่ของมัน”

“แม่ของมัน? ไหนล่ะ? มันยังเล็กอยู่เลยนะ นายไปพรากเจ้าส้มจากอกแม่มันหรือเปล่าเนี่ย”

“ฉันฝังมันไปแล้ว…เอ่อ…มันถูกฆ่าตายน่ะ”

สังหรณ์ชักรุนแรงหนักกว่าเก่า ถูกฆ่าตาย…มาซาโยชิพูดง่าย ๆ แบบนั้น แต่ว่า…

“งั้นรึ” เคย์สุเกะพยายามทำท่าให้เยือกเย็นเหมือนปกติ แม้จะเห็นท่าทางกระสับกระส่ายน้อย ๆ จากมาซาโยชิอย่างชัดเจน

“นะ…เคย์สุเกะ เลี้ยงเจ้าส้มไว้เถอะนะ แล้วก็เอ้อ…ขอเบิกเงินเดือนล่วงหน้าด้วยได้ไหม” น้ำเสียงที่ถามชักเริ่มอ้อน

ดวงตาสีเข้มมองมาอย่างคาดคั้น “นายแน่ใจนะ ว่าแค่ฝังแม่มัน แล้วเอาลูกมันมา นายคงไม่ได้…”

เคย์สุเกะมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“แค่คนเดียวเอง” เสียงอ่อย ๆ พึมพำลอย ๆ

“หา! อะไรคือ ‘แค่คนเดียวเอง’ ?” คนถามชักใจหายวูบ

“ใช่ แค่คนเดียวเอง เป็นคนที่ควรตายด้วย แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันเรียกบริษัทเก็บศพไปจัดการแล้ว” มาซาโยชิตอบง่าย ๆ ชีวิตคนสำหรับเขา มีค่าน้อยกว่ามดที่ถูกบี้ตายตัวหนึ่งเสียอีก

เคย์สุเกะอึ้งไปแล้ว เขาได้แต่ถอนหายใจ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ ว่ามาซาโยชิเป็นคนมีปัญหาขนาดไหนในเรื่องนี้

“นายนี่มัน… แล้วโดนเจ้านั่น ทำอะไรบ้างรึเปล่า” เขาถามต่อไป เพราะรู้ดีว่ารูปร่างหน้าตาของมาซาโยชิ ดึงดูดพวกเลว ๆ ได้ดีเสมอมา ไม่อย่างนั้นคงไม่เกิดคดีร้ายแรงเมื่อสิบปีก่อนหรอก ถึงคนพวกนั้นจะรังแกสัตว์ไปบ้าง…แต่ถ้าไม่มาตอแยถึงเนื้อถึงตัว…มาซาโยชิก็คงไม่ถึงกับ…

ดวงตากลมโตมองมาอย่างแปลกใจนิดหน่อย เพราะคิดว่าจะโดนถามเรื่องแม่แมวที่โดนฆ่าเสียมากกว่า

“ก็…แค่ถอดเสื้อผ้า แล้วเจ้านั่นก็ เอานิ้วใส่เข้ามาในก้น…” มาซาโยชิตอบง่าย ๆ

“ตอนนั้นเจ็บน่าดู แต่นั่นแหละ พอดีไปเห็นแม่แมวโดนฆ่า ฉันก็เลย…ห้ามตัวเองไม่ได้” เขาเล่าต่อไป ด้วยเสียงแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ เพราะกลัวโดนดุ

คนฟังชักของขึ้น เจ้าบ้านั่น นอกจากจะฆ่าแมว ยังบังอาจแตะต้อง ‘ของ ๆ เขา’ ด้วยงั้นเรอะ

“เจ้านั่นมันทำขนาดนั้นเลยรึ มันอยู่ที่ไหน ฉันจะไปฆ่ามัน!”

“เดี๋ยวสิเคย์จัง ฉันเอามีดเสียบคอมันไปแล้ว บริษัทเก็บศพ ก็เก็บมันไปแล้วด้วย เล่าไปแล้วเมื่อกี้ไง” มือเรียวยาวรั้งเสื้อกาวน์อีกฝ่ายไว้ทันท่วงที

เคย์สุเกะกำมือแน่น แววตาโหด ๆ ของเขาแปรสภาพกลับมาเป็นปกติแล้ว แม้ใบหน้าจะยังดูน่ากลัวอยู่มาก เขาพึมพำกับตัวเองว่า “มันโชคดีมากนะที่ตายไปก่อน… ไม่งั้นล่ะก็…”

พูดแล้วก็นึกขึ้นได้ เขาสบตามาซาโยชิอีกครั้ง พร้อมโวยวายต่อ “นายนี่นะ พอเป็นเรื่องพวกสัตว์หน้าขนล่ะลืมทุกอย่างเชียว แล้วทำไมไม่โทรหาฉัน โทรหาบริษัทเก็บศพทำไม”

“ถึงนายมา ก็ต้องโทรหาบริษัทเก็บศพอยู่ดี ยุ่งยากจะตาย แล้วฉันก็ไม่อยากจะรอนานไปกว่านี้ด้วย เจ้าส้มต้องกินนม ร้านขายนมสำหรับลูกแมวที่เปิดดึก ๆ ก็หายากด้วย อ้อ และเพราะงี้แหละ ฉันขอเบิกเงินค่าจ้างล่วงหน้านะ”

“นายนี่มัน! คลินิกฉันก็มีนมผงสำหรับลูกแมว ไม่ต้องมาอ้างเลย นายคิดว่าจะปิดฉันไปได้กี่นาทีกัน!”

ว่าพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรอย่างหงุดหงิด “คาเอะจังเหรอ วันนี้ไม่ต้องมานะ ฉันติดธุระด่วน ไม่เปิดร้าน อืม ใช่ พรุ่งนี้ค่อยเปิดตามปกติ แค่นี้นะ ฉันกำลังรีบ!”

“อ้าว ปิดร้านทำไมล่ะ เคย์จัง…”

“เลิกถามได้แล้ว นายน่ะมานี่เลย วันนี้ฉันจะปิดร้าน” ว่าแล้วก็ดึงร่างอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ “นายอาบน้ำแล้วแน่เหรอ ทำไมยังมีกลิ่นคาวเลือดอยู่เลย”

“ฉันอาบแล้วนะ ฟอกสบู่หลายรอบด้วย อย่างที่นายเคยบอกไง” ว่าพลางดมตัวเองเป็นการใหญ่ แต่ก็ไม่ได้กลิ่นคาวเลือดอะไรอย่างที่อีกฝ่ายว่าสักนิด ถึงเลือดจะสาดมาที่ตัวเขาไม่น้อย แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยไว้นานสักหน่อย อาบน้ำจนสะอาดเอี่ยมตั้งแต่เมื่อคืนแล้วด้วยซ้ำ

“ไม่พอหรอก ฉันต้องล้างให้ถึงข้างใน นิ้วนั่นอาจมีเชื้อโรคก็ได้!” คนพูดชักเริ่มของขึ้นอีกครั้ง

“งั้น…งั้นก็ต้องให้ยาฆ่าเชื้อเจ้าส้มด้วยสิ” คนฟังชักเริ่มวิตกตาม แต่คนละเรื่องเดียวกันเสียอย่างนั้น

“ช่างหัวเจ้าส้มมันเหอะ เอ้ย…ไม่ใช่ ฉันหมายความว่า มันอาจมีเชื้อโรคสำหรับคน แมวไม่เกี่ยว เข้าใจไหม มานี่เลย ฉันจะอาบน้ำให้!”

“ไม่เอา! ฉันไม่ชอบอาบน้ำกับนาย นายชอบจับที่แปลก ๆ!” ร่างบอบบางดิ้นรน

“อย่าทำตัวเป็นแมวอาบน้ำยากไปหน่อยเลยน่า ถ้านายไม่ให้ฉันอาบให้ อย่าหวังเลยจะได้เงินค่าจ้างล่วงหน้า”

มาซาโยชิสะดุดกึก ก่อนยินยอมโดยดี “ก็ได้…แล้วนายต้องจ่ายค่ากำจัดศพให้ฉันนะ แล้วจะยอมให้อาบให้ละเอียดเลยเอ้า”

มือแกร่งขยี้ผมนุ่มของอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ “โอเค ว่าง่าย ๆ แบบนี้สิ เดี๋ยวจะเคลียร์เรื่องเงินให้เอง”

“รักเคย์จังที่สุดเลย” มาซาโยชิว่าพลางกอดอีกฝ่ายไว้ แล้วปล่อยให้จูงไปอาบน้ำแต่โดยดี

[ดำเขม่า]

ในห้องน้ำกว้างที่ชั้นสองของตัวคลินิก ซึ่งเป็นบ้านพักของเคย์สุเกะไปในตัวด้วยนั้นกว้างขวางพอดู เป็นห้องน้ำที่แบ่งโซนชัดเจน ทั้งโซนแห้งโซนเปียก รวมถึงมีอ่างใหญ่สำหรับแช่ได้สองคนสบาย ๆ อยู่ด้วย นอกจากอ่างที่กว้างขวาง ยังมีกระจกบานใหญ่ ที่เห็นทั้งตัวกระจ่างชัด มันเป็นของที่เขาชอบเป็นพิเศษ เวลาชวน (แกมบังคับ) ให้มาซาโยชิมาอาบน้ำด้วยกัน ซึ่งบางครั้งมันยากพอ ๆ กับการบังคับแมวที่เกลียดน้ำ ให้ลงอ่างนั่นแหละ

แต่มันก็สนุกคุ้มค่ากับการพยายาม แม้ว่าเคย์สุเกะจะต้องหักห้ามใจไม่ทำถี่จนเกินไปจนอีกฝ่ายงอแงแล้วหนีหน้าเขาไปอีก

บ้านบวกคลินิก ที่ออกแบบเผื่อไว้สำหรับให้มาซาโยชิ แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมอยู่ด้วย ดึงดันจะไปเช่าบ้านที่อยู่ไกลออกไป ด้วยเพราะสถานที่นั้น…อยู่ใกล้กับอดีตหอพักซึ่งปัจจุบันมีสภาพเป็นบ้านร้าง

เพราะที่แห่งนั้น มีหลุมฝังศพของเพื่อนรักของมาซาโยชิอยู่ และมาซาโยชิก็ไม่ต้องการไปไกลจากที่นั่น

อดีตที่เลวร้าย แต่สำหรับมาซาโยชิ มันกลับเป็นความทรงจำ…ที่ไม่ต้องการลืม

เป็นความทรงจำเกี่ยวกับเพื่อนตัวน้อย

และแผลใจนั้น คงยากจะรักษาได้หายได้ในเร็ววัน เคย์สุเกะจึงทำได้แต่เพียงปล่อยให้มาซาโยชิทำตามที่ใจปรารถนา แม้ว่าระยะหลัง…จะทำเรื่องน่ากลัวอยู่บ้างนาน ๆ ครั้ง แต่ถ้ามันปลดปล่อยความตึงเครียดภายในใจของมาซาโยชิได้ เขาก็ไม่คิดจะไปห้ามปราม

ถ้าเหยื่อพวกนั้น ไม่ยุ่งกับคนของเขา…มากเกินจำเป็นล่ะก็นะ!

แต่ในวันนี้ เขารู้สึกอารมณ์ขุ่นมัวมากพอแล้ว สงสัยจะต้องฝึกกันใหม่อีกครั้ง ให้รับรู้เสียบ้าง ว่าตรงไหนยอมให้ทำได้ และตรงไหนไม่ได้…ต้องให้แน่ใจว่าถ้าเขาไม่อยู่ด้วย มาซาโยชิจะต้องจัดการเองได้โดยไม่ปล่อยปละละเลยร่างกายตัวเอง แล้วสนใจแต่พวกหมา ๆ แมว ๆ ที่โดนรังแกเท่านั้น

มือที่ถูกดึงเข้ามาถูกบีบแรงขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ อีกฝ่ายร้องโอ๊ยขึ้นมาด้วยความเจ็บ ชายหนุ่มชะงัก ก่อนจะมองมาที่มือขาว

มือขวาของมาซาโยชิมีพลาสเตอร์ยาติดอยู่อย่างลวก ๆ จะหลุดไม่หลุดแหล่อยู่หลายอัน และเขากลับพึ่งสังเกตเห็น เพราะตอนแรกมัวแต่โมโหมากไปหน่อย

“มือนายไปโดนอะไรมา” ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าซีเรียส ขณะแกะพลาสเตอร์พวกนั้นออกดู ที่เห็นก็คือรอยฟันเล็ก ๆ ที่ฝังลึก ดีว่ายังเป็นฟันของแมวเด็ก จึงไม่สร้างบาดแผลใหญ่โตนัก

มาซาโยชิที่อ่อนกว่าเขาเพียงปีเดียว แต่ก็ยังคล้ายคนสติไม่เต็ม ถ้าไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับสัตว์แล้ว อย่างที่เห็นกัน ก็คือเขาไม่เคยใส่ใจอะไรเลย กระทั่งร่างกายตัวเอง

แต่ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับสัตว์แล้ว ไม่ว่าจะยังไง มาซาโยชิก็ไม่เคยปล่อยไป และยังยอมทำทุกอย่างเพื่อพวกมันได้เสมอ

“เจ้าส้มมันกัดน่ะ” ร่างบอบบางตอบอ้อมแอ้ม

“ทำไมนายไม่บอกฉัน แมวยังไม่เคยฉีดยา เดี๋ยวก็เป็นโรคพิษสุนัขบ้าหรอก ไม่งั้นก็บาดทะยัก ต้องให้ฉันฉีด…”

“ไม่เอานะ ไม่ฉีด ฉันยอมให้มันกัดเอง” คนตอบส่ายหน้าถี่ยิบ ทำท่าจะรั้งมือนั้นกลับมา หากไม่อาจสู้แรงอีกฝ่ายได้

คนฟังขมวดคิ้ว มือของเขายังจับมือมาซาโยชิไม่ยอมปล่อย

“บ้าสิ นายไปยอมให้มันกัดทำไม”

“ก็มัน…กำลังกลัว เจ้าบ้านั่นฆ่าแม่ของมัน มันกลัวแล้วก็ตกใจมากด้วย ถ้าไม่ยอมให้มันเห็นว่าฉันมาดี มันก็ไม่ยอมมากับฉันสิ” คนตอบแย้งอ่อย ๆ จริง ๆ เคย์สุเกะรู้ดี ว่ามาซาโยชิไม่ได้สนใจมากกว่า ถึงจะโดนมันกัดจนเลือดสาด มาซาโยชิก็ยังไม่สนใจอยู่ดี ถ้ามันจะทำให้เจ้าสัตว์ตัวน้อยที่ตื่นตระหนก สงบลงได้ เจ้าตัวคงยอมให้กัดอยู่อย่างนั้นแน่ ๆ

“นายยอมให้มันกัดเอง ก็ต้องยอมโดนฉีดยาด้วย เข้าใจมั้ย” เขาว่าเสียงเข้ม

“ไม่ฉีดไม่ได้เหรอ ฉันไม่ชอบเข็ม” มาซาโยชิพยายามต่อรอง

“ไม่ได้ ถ้านายไม่ชอบ วันหลังก็อย่าให้มันกัดสิ ถ้านายป่วยเพราะเจ้าพวกนี้ล่ะก็ ฉันจะเอาไปปล่อยให้หมดเลยคอยดู!” ชายหนุ่มขู่ต่อไป สัตว์ที่มาซาโยชิเก็บมามีไม่น้อย และคนรับภาระเลี้ยงดูพวกมัน ก็ยังคงเป็นเขา แม้ว่าคนดูแลทำความสะอาดกรงและให้อาหารอย่างเอาใจใส่ จะเป็นมาซาโยชิก็เถอะ เขาจึงทำสัญญาจ้างแบบง่าย ๆ จ้างเจ้าตัวเอาไว้ดูแลพวกมันเสียเลย เป็นการผูกมัดไม่ให้อีกฝ่ายหลบหน้าเขาไปนาน ๆ ด้วย เพราะจะอย่างไรก็ต้องแวะมาดูแลพวกมันอยู่ทุกวัน บวกกับถ้าว่างก็เป็นผู้ช่วยเขาไปในตัว เนื่องจากมาซาโยชิที่ตั้งใจจะเรียนสัตวแพทย์ไปกับเขา ไม่สามารถเรียนต่อได้จนจบเพราะมีเรื่องเมื่อสิบปีนั่นเสียก่อน

“ก็ได้ ๆ ยอมฉีดยาก็ได้ อย่าทำอะไรพวกมันเลยนะ” ร่างบอบบางยินยอมในที่สุด ก็เหมือนกับทุกครั้ง พอเขายกเอาเจ้าพวกตัวน้อยทั้งหลายขึ้นมาต่อรองนั่นแหละ และมันก็เป็นไม้ตาย ที่เขาเอาไว้จัดการอีกฝ่ายให้เชื่อฟังได้ง่ายขึ้น แต่ก็รู้ดีว่าจะใช้วิธีนี้บ่อยนักไม่ได้ เดี๋ยวมันจะไม่ศักดิ์สิทธิ์พอ

“เดี๋ยวอาบน้ำทำตัวให้สะอาดก่อน แล้วฉันจะฉีดยาให้” เคย์สุเกะพูดต่อไปอย่างพอใจมากขึ้น เขาชอบมองมาซาโยชิที่ดื้อรั้นเวลาที่เจ้าตัวยินยอมทำตามที่เขาต้องการ แม้จะไม่เต็มใจเท่าไหร่ก็เถอะ

หน้าขาว ๆ ดูอ่อนเยาว์แม้จะอยู่ในวัยทำงานแล้ว แถมเนียนใสราวเด็ก ๆ กระทั่งนิสัยและความคิด ในบางครั้งก็แทบไม่ต่างไปจากเด็ก ทั้งดื้อรั้น ซุกซน เอาแต่ใจ แต่เขาก็รู้สึกดีที่ได้ดูแลอีกฝ่าย และให้อยู่ในสายตาตลอดเวลา

แต่มาซาโยชิมีปัญหาหลายอย่าง ที่เขาไม่สามารถรวบรัดแก้ไขให้ได้ คงต้องปล่อยให้กาลเวลาค่อย ๆ เยียวยาต่อไป ซึ่งในจุดนี้ชายหนุ่มก็รู้ ว่าเขาไม่อาจหักดิบบีบบังคับให้เจ้าตัวทำตามได้เช่นกัน

ทั้งคู่อยู่ในห้องน้ำแล้วในตอนนี้ และมือคล่องแคล่วแข็งแรง ก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อและช่วยถอดมันออกไป โดยที่เจ้าตัวซึ่งทำหน้ามุ่ย ยังคงยืนปล่อยให้ทำโดยดี

ขณะกำลังจะดึงเสื้อออกไป ชายหนุ่มก็ต้องชะงักอีกครั้ง เมื่อเห็นไหล่เนียนนุ่มขาวผ่อง กลับมีรอยจ้ำสีคล้ำและรอยฟันปะปน

เป็นรอยฟันที่ไม่ใช่ฝีมือลูกแมวแน่ ๆ!

ดวงตาของเขาวาววาบอีกครั้ง ก่อนจะชี้เงาสะท้อนในกระจก ให้อีกฝ่ายได้ดูชัด ๆ

เจ้าตัวปัญหามองตาม แล้วก็สะดุ้งเฮือก เขารีบคว้าสาบเสื้อดึงกลับมาหมายจะซ่อน แต่แน่นอนว่าไม่ทันแล้ว มาซาโยชิลืมเสียสนิท ว่าเจ้าคนที่เป็นศพไปแล้วเมื่อคืน ทิ้งร่องรอยอะไรไว้บนตัวเขาบ้าง เพราะหลังจากฝังแม่แมวแล้ว เขาก็มัวแต่ตรวจดูสุขภาพของลูกแมวน้อยอย่างละเอียด จึงละเลยบรรดาร่องรอยพวกนั้นไปจนหมดสิ้น

ถึงว่า…ตอนอาบน้ำพอถูแรงหน่อยถึงได้รู้สึกแปลก ๆ แถวนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะมองมัน ห้องน้ำแคบ ๆ ของห้องเช่าราคาถูก มีกระจกส่องหน้าก็บุญแล้ว และเพราะมัวแต่ขัดตัวตามที่เคย์สุเกะเคยบอกไว้ ว่าต้องไม่ให้คราบเลือดของเหยื่อหลงเหลือในตัวเขา ไม่อย่างนั้นอาจต้องเข้าไปนอนในคุกอีก

“ไหนบอกว่ามันแค่ใช้นิ้วกับตรงนั้นไง” เสียงถามกลับเข้มงวดกว่าเก่าอย่างเห็นได้ชัด

[ดำเขม่า]

มาซาโยชิอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนพยายามตอบ “เอ้อ ฉันลืมไปน่ะ เจ้านั่นมันกัดด้วย…แต่นิดเดียวเองเคย์จัง เลือดไม่ไหลสักหน่อย ช่างมันเถอะน่า”

ดวงตากลมโตมองผ่านกระจกมายังเขาที่ยืนด้านหลังอย่างอ้อนนิด ๆ ให้อีกฝ่ายลืม ๆ มันไป แต่ก็ไร้ผล เพราะเคย์สุเกะไม่ได้มองตาเขาเลย ดวงตาคมเข้มจากร่างสูงของอีกฝ่าย จ้องมองรอยฟันที่กัดจนช้ำนั้นเขม็ง ดูน่ากลัวจนร่างบอบบางถึงกับสั่นสะท้านเลยทีเดียว ขนาดเจ้าคนที่กลายเป็นศพนั่น ยังไม่ทำให้เขารู้สึกได้ขนาดนี้

“คะ…เคย์จัง…” เสียงอ่อย ๆ จากร่างที่กำลังสั่นเรียกสติเขากลับมาได้ในที่สุด เคย์สุเกะรั้งสีหน้าน่ากลัวของตัวเองให้กลับมาปกติอีกครั้ง ชายหนุ่มหายใจเข้าลึก นึกเคืองมาซาโยชิก็เคืองอยู่ ที่เจ้าตัวไม่รู้จักปกป้องตัวเองเอาเสียเลย แต่ก็รู้ว่าจะรุนแรงกับอีกฝ่ายไม่ได้ มาซาโยชิยังมีแผลใจอยู่ และเขาต้องทำแบบค่อยเป็นค่อยไป

“เคย์จัง…ฉัน…ฉันขอโทษ…นายโกรธฉันเหรอ...?”  เสียงถามก็ยังคงสั่น และแฝงไปด้วยความหวาดกลัว หยาดน้ำตาคลอเบ้า ในขณะที่เจ้าตัวยังคงพึมพำ “อย่าทิ้งฉันนะ…ฉันขอโทษ…ฉันผิดไปแล้ว”

เคย์สุเกะกอดร่างบอบบางนั้นไว้แนบแน่น “ไม่ ฉันไม่ได้โกรธนาย ไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่มีวันทอดทิ้งนาย…เราสัญญากันแล้วนี่…ใช่ไหม”

“อื้อ...นายสัญญาแล้ว ห้ามเบี้ยวล่ะ”

“แน่นอนสิ ว่าแต่ว่า…ถึงจะไม่โกรธแล้ว แต่นายก็ทำผิด ดังนั้น ต้องโดนลงโทษนะ” ชายหนุ่มว่าต่อไปด้วยสายตาคาดโทษ เล่นเอาอีกฝ่ายได้แต่ก้มหน้าทำเสียงอึกอัก ถ้าเป็นหมาคงทำหูลู่เพราะโดนดุไปแล้ว

“ตะ…แต่ว่าเจ้าบ้านั่นมันทำเองนะ ฉัน…ฉันกลัวมันฆ่าเจ้าส้มนี่นา ก็เลยต้องยอมมัน”

“ถึงจะเพื่อเจ้าส้มก็ไม่ได้ ร่างกายของนายเป็นของฉัน เข้าใจไหมมาซาโยชิ” เคย์สุเกะพูดย้ำ พลางจ้องตาอีกฝ่ายอย่างจริงจัง “นายห้ามปล่อยให้ใครทำแบบนี้อีก ไม่งั้นล่ะก็ฉันจะ…”

“ไม่…ฉันไม่ให้ใครทำแบบนี้อีกแล้ว จริง ๆ นะ นายห้าม…”

มืออ่อนโยนลูบผมนุ่มนั้นเบา ๆ แล้วใช้ปลายนิ้วซับน้ำตาให้อย่างนุ่มนวล

“ดีมาก เด็กดี ถ้านายเชื่อฟังฉัน ฉันจะไม่ทอดทิ้งนายแน่นอน”

“ห้ามทิ้งพวกที่ฉันเก็บมาด้วยนะ พวกมันก็เป็นเด็กดี…เป็นเด็กดีทุกตัว…อย่าทอดทิ้งพวกมัน…”

“ไม่ทำแบบนั้นหรอก ตอนนี้เรามาอาบน้ำกันดีกว่านะ”

“อื้ม เคย์จังว่ายังไง ฉันเชื่อฟังนายทุกอย่างอยู่แล้ว” ร่างบอบบางว่าพลางพยักหน้าอย่างขันแข็ง

“ถ้างั้น…ก่อนอื่นก็ถอดเสื้อผ้าให้หมดก่อน เราจะได้อาบน้ำกันเสียที”

คนตัวเล็กกว่าชะงักอีกรอบ อย่างลังเลนิดหน่อย ก่อนตัดสินใจสารภาพ “เอ้อ…เคย์จัง…ฉันยังเล่าไม่หมด ก่อนที่เจ้าบ้านั่นจะกัดฉัน มันพูดเหมือนเคย์จังเลย”

คนฟังขมวดคิ้วอีกครั้ง

“มันว่าอะไร”

“มันบอกว่า…ให้ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด อ๊ะ แต่ฉันไม่ได้ถอดหมดนะ ก็มันไม่ใช่เคย์จังนี่นา ฉันก็เลย…ก็เลย…เหลือกางเกงในไว้ตัวนึง!”

คนฟังทำหน้าเครียด ดีที่อีกฝ่ายที่กำลังถอดกางเกงอย่างกระตือรือร้นไม่ได้เห็นมัน ชายหนุ่มมองเงาในกระจกของตัวเอง ที่มีสีหน้าพร้อมจะฆ่าเจ้าบ้านั่น ให้ตายได้อีกรอบ เสียดายจริงที่มันตายแล้ว แถมศพก็ถูกเก็บไปแล้ว ไม่งั้นเขาจะสับมันเป็นหมื่น ๆ ชิ้น

“ฉันทำดีแล้วใช่ไหมเคย์จัง” มาซาโยชิหันมาถาม และเห็นสีหน้ายิ้มน้อย ๆ ของอีกฝ่ายแทนที่

“อื้อ ดีแล้วล่ะ นายทำดีมาก”

“แต่ว่า…หลังจากนั้น มันก็ใช้มีดตัดกางเกงในฉันขาดเลย ยิ่งมีน้อย ๆ อยู่ วันนี้เลยไม่ได้ใส่…” เพราะงบประมาณรายจ่ายส่วนตัวจำกัด เขาเลยมีเงินไม่พอใช้เท่าไหร่ ยิ่งจ่ายไปกับค่าขนมของบรรดาเจ้าตัวน้อย ๆ ในกรงเยอะ เขายิ่งไม่มีเงินเหลือกระทั่งซื้อเสื้อผ้าให้ตัวเอง และแน่นอนว่ากับกางเกงในก็ไม่เว้น

“มาซาโยชิ!” เสียงหนัก ๆ จากอีกฝ่ายเรียก ทำให้ร่างบอบบางแทบสะดุ้ง

“อาบน้ำแล้วฉีดยาเสร็จ ฉันจะพานายไปช็อปปิ้งนะ เตรียมตัวด้วยล่ะ” น้ำเสียงของเขาจริงจังกว่าเดิม

“หืม? เราจะไปซื้อของใช้ให้เจ้าส้มสินะ นายใจดีจริง ๆ” คนฟังกระดี๊กระด๊าเต็มที่

“ไม่ใช่! เราจะไปซื้อกางเกงในให้นายกันต่างหากล่ะ!”

“แต่ว่าเจ้าส้ม…” เสียงคนพูดชักอ่อย ทำท่าไม่เต็มใจจะไปอย่างเห็นได้ชัด จนชายหนุ่มต้องเปลี่ยนท่าทีอีกครั้ง

“เอ้อ ของเจ้าส้มด้วยก็ได้ แต่ว่า ต้องซื้อของนายก่อน แล้วค่อยซื้อให้เจ้าส้มนะ เข้าใจไหม?”

ใบหน้าสวยยิ้มกว้าง พยักหน้าตอบรับถี่ยิบ ท่าทีกระตือรือร้นสดใสขนาดนั้น เล่นเอาชายหนุ่มใจเต้นแรง

“โอเค ได้ทุกอย่างเลย! นายจะอาบน้ำกันหรือยัง ฉันอยากจะไปช็อปปิ้งแล้ว!”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ พยายามซ่อนสีหน้าหื่น ๆ ไว้สุดความสามารถ ดีนะว่าที่นี่มีกระจก เขาเลยไม่เผลอหลุดต่อหน้ามาซาโยชิบ่อยครั้งนัก เพราะเห็นเงาสะท้อนในกระจกเสียก่อน

เคย์สุเกะเหม่อมองร่างผอมบางที่เปลือยเปล่าของอีกฝ่ายแล้วลอบถอนหายใจยาว

มาซาโยชิที่ปีนี้อายุ 27 ปี แต่ตอนนี้กลับทำให้เขารู้สึกว่า...ตนเองกำลังคิดจะทำมิดีมิร้ายกับเด็กชายอายุสิบกว่าขวบซะอย่างนั้น!


จบตอนที่ 1

[หงส์ดิน]

รู้สึกเหมือนมาซาโยชิกำลังจะโดนล่อลวง.....5555

[Freezea]

ตอนนี้อ่านไปหัวเราะไป ตอนบทนำชอบมาซาโยชิ พอมาบทนี้เริ่มแปรพัตร์ไปที่เคย์สุเกะล่ะ
คนอะไรหลอกได้หลอกดี ระวังสักวันหน้ากากคนดีจะแตกเป็นเสี่ยงๆนะจ๊ะ *หัวเราะ*
ตรงส่วนที่ขำที่สุดก็ตรงนี้แหละค่ะ
“นายนี่มัน! คลินิกฉันก็มีนมผงสำหรับลูกแมว ไม่ต้องมาอ้างเลย นายคิดว่าจะปิดฉันไปได้กี่นาทีกัน!”
นี่คุณพี่เล่นนับเป็นนาที แถมหลังจากนั้นยังหลอกพาเขาเข้าห้องน้ำอีก

ปูเสื่อรอส่วนที่เหลือค่ะ

[ดำเขม่า]

ครบ 100% แล้วค่า ^^

[น้ำไหล]

อ่านไปอ้าปากเหวอไป
เกิดมาเพิ่งเคยอ่านอะไรแบบนี้.............
#ได้ข่าวว่าไอ้ที่ดาร์คปวดตับกว่านี้ก็เคยอ่านมาแล้ว #แต่มันคนละแนวกัน
มาซาโยชิดู (นิสัย) เด็กจริงๆ อ่ะ ถ้าไม่บอกว่า 27 ในหัวเราจะยังคงจินตนาการเป็นเด็กม.4 นะเนี่ย 55555555 #โดนเชือด
ปล.เคย์ซัง ไม่ต้องเก็บอาการค่ะ ปล่อยมันไป อย่างที่เป็น #ทำเสียงแบบเอลซ่า (?)

[memoapp]

รู้สึกแนวจิตนิดๆจากทั้ง 2คนซะแล้วนะเนี้ย แต่ติดใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 10 ปีก่อนม่กกว่าอยากรู้ๆ ว่าเกิดไรขึ้นกันนะ

[เลื่อมประภัสสร]

แบบนี้ไม่จิตไม่นิดแล้วนะคะ จิตมากอ่ะ o_O แอบนั่งเงิบไปหลายรอบ
เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนจิตก็มีคนที่จิตกว่าสินะคะ 
ชีวิตมาซาโยชิน่าสงสารนะคะ กระทั่งกางเกงในยังไม่มีเงินซื้อ แนะนำให้ปล้นพี่เคย์ค่ะคุณน้องขา
อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก จะฆ๋าคนอีกไหมคะคุณน้อง น่ากลัวไปนะ อย่าทำเลยไม่ดีนะ

[Freezea]

หนูมาซาโยชิกำลังจะโดนจับกินแล้ว!! อย่ายอม (ง่ายๆ) ไปน่ะ อย่างน้อยก็ต้องขัดขืน (เล็กน้อยพอเป็นพิธี) ก่อนล่ะ

อ่านตอนนี้แล้วนอกจากจะได้รอยยิ้มกับความหื่นเงียบของเคย์สุเกะแล้ว
ยังได้ความข้องใจเกี่ยวกับอดีตของมาซาโยชิมาเพิ่มด้วย หวังว่าตอนต่อไปจะมาในเร็ววันนะคะ

เตรียมฟาดแส้ หุหุ

[Sier]

อ๊ายย อยากอ่านต่อแล้ว >_<

ติดใจปมเมื่อ 10 ปีที่แล้วมากมายอะ~

[13cotton13]

สรุปเรี่องนี้นี้มาซาโยชิรึเคย์จังที่โรคจิตกว่าล่ะเนี่ย
อยากรู้ปมเมื่อสอบปีที่แล้วจังเลยค่ะ

[wazabikung]

เคย์จังแพ้น้องส้ม 555+ มาซะสนใจแต่พวกตัวเล็ก

ตอนแรกนึกว่าเคย์จังจะปกติ  ไหงออกแนวชอบเชือดเหมือนกันซะงั้น>,<~

อยากรู้เรื่องเมื่อ10ปีที่แล้วจัง