ตามรัก...ตราบนิรันดร์ : ตอนที่ 1

[หมึกจีน]

ตามรัก...ตราบนิรันดร์ : ตอนที่ 1

พิริยะกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพเปียกโชกไปตั้งแต่หัวจรดเท้า เด็กหนุ่มเลือกเสื้อผ้าในตู้เปลี่ยน ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนเพลียข้างพี่ชายของตนที่นั่งดูทีวีอยู่

"เหนื่อยชะมัด...งวดหน้าเห็นทีพวกนั้นมาชวนอีก พีคงต้องขอบายแน่"

ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้า ผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายกับพิริยะ หัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วจับศีรษะอีกฝ่ายโยกไปมาค่อย ๆ อย่างเอ็นดู

"เหนื่อยแต่ก็สนุกใช่ไหมล่ะ  นาน ๆ พีออกไปสังสรรค์กับเพื่อนบ้างก็ดีนะ ไม่งั้นพอว่างเมื่อไหร่ ก็นั่งจุมปุ๊กอยู่แต่ในบ้านประจำ ดูตัวสิซีดไปหมดแล้ว"

พิริยะทำหน้ามุ่ยใส่พี่ชายของเขา แล้วบ่นกลับ

"พี่วีอ่ะ ตัวพีไม่ได้ซีดสักหน่อย เขาเรียกว่าขาวต่างหาก!"

ปรวีร์ยิ้มให้น้องชายของตน แล้วจึงชวนเปลี่ยนเรื่องสนทนาก่อนที่พิริยะจะงอนมากไปกว่านี้

"แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง จะให้พี่เตรียมข้าวเย็นให้เอาไหม"

พิริยะหันไปมองพี่ชายของตนแล้วยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะตอบ

"ไม่เป็นไรครับ พีกินมากับพวกเก่งเรียบร้อยแล้ว"

"อืม...งั้นก็ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็อย่านอนดึกนักเดี๋ยวร่างกายจะไม่ไหว ล้มป่วยเข้าให้"

ปรวีร์บอกอย่างเป็นห่วง ซึ่งพิริยะก็ยิ้มตอบรับพี่ชายคนเดียวของตนอย่างว่าง่าย

"ครับพี่"

ชายหนุ่มอมยิ้มน้อย ๆ แล้วลูบศีรษะน้องชายคนเดียวของเขาอย่างรักใคร่ เนื่องจากพวกเขาทั้งคู่เสียบิดามารดาไปตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนด้วยอุบัติเหตุ จึงทำให้ปรวีร์ที่กำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยตอนนั้น ตัดสินใจลาออกมาหางานทำ และเป็นฝ่ายส่งเสียน้องชายเรียนแทน  พิริยะซึ่งเห็นถึงความเสียสละของพี่ชายจึงพยายามตั้งใจเรียนและเชื่อฟังในคำสั่งสอนของพี่ชายของตนมาโดยตลอด

"พี่วี ...ปิดเทอมนี้ พีอยากหางานพิเศษทำจัง จะได้ช่วยแบ่งเบาเรื่องค่าใช้จ่ายให้พี่วีบ้าง"

ปรวีร์เหลือบมองน้องชายที่นอนเอาศีรษะซบไหล่ของตน แล้วอมยิ้มน้อย ๆ อย่างปลาบปลื้มใจที่น้องชายเป็นห่วงเขาเช่นนี้

"เอาสิ...แต่ต้องให้พี่รับรู้ด้วยนะ"

"ครับพี่"

พิริยะบอกพร้อมรอยยิ้ม ทว่าสักพักเขาก็ถูกปรวีร์ไล่ให้ขึ้นนอน เพราะอาการหาวเป็นระยะ ๆ ที่เกิดขึ้นด้วยความอ่อนเพลียนั่นเอง

"ราตรีสวัสดิ์ครับพี่วี"

"ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะน้องพี่"

ปรวีร์ยิ้มส่งน้องชายที่กำลังเดินไปเข้านอน จากนั้นเขาก็นั่งดูทีวีต่ออีกสักพัก แต่แล้วเจ้าตัวก็ต้องถึงกับขมวดคิ้วยุ่ง เมื่อได้ดูข่าวเกี่ยวกับเทศกาลงานสงกรานต์แล้วได้เห็นน้องชายของเขาออกทีวี แถมอีกฝ่ายยังถอดเสื้อเล่นน้ำสงกรานต์หลังรถกระบะอีกต่างหาก

"เฮ้อ! โชคดีนะที่พีมันเป็นผู้ชาย ไม่งั้นป่านนี้หัวบันไดบ้านคงไม่แห้งแหงม ..."

เจ้าตัวพึมพำก่อนจะชะงัก เมื่อทันได้เห็นสายตาหื่นกามจากพวกที่อยู่ด้านล่างริมถนนที่มองมายังน้องชายของเขาเข้าพอดี แม้จะเป็นเพียงชั่วครู่ แต่ปรวีร์ก็ว่าตัวเองน่าจะดูไม่ผิดสักเท่าใดนัก

"อืม...ถึงจะเป็นผู้ชายก็น่าห่วงอยู่ดีล่ะนะ ...สงสัยเรื่องงานพิเศษที่ว่านั่น คงต้องคัดให้ใกล้บ้านสักหน่อยแล้วแฮะ"

ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะมองไปยังตำแหน่งห้องนอนของน้องชาย พลางสั่นศีรษะไปมาด้วยความระอาปนห่วงใย  จากนั้นสักพักเขาก็จัดแจงปิดทีวีดูแลล็อกประตูหน้าต่างให้เรียบร้อย และตรงเข้านอนเช่นเดียวกัน  



เช้าวันรุ่งขึ้น พิริยะ ตื่นมาด้วยความสดใส แม้จะมีปวดเมื่อยร่างกายบ้างก็ตาม เขาเดินออกไปหน้าบ้านก็เห็นพี่ชายยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ เด็กหนุ่มจึงรีบตรงเข้าไปอาสาช่วยทันที

"พี่ครับ! เดี๋ยวผมรดต่อให้ครับ!"

"เอาสิ...พี่จะได้ไปเตรียมอาหารเช้าแทน"

ปรวีร์ส่งสายยางให้น้องชาย ส่วนตัวเขาก็เตรียมจะเดินเข้าครัวไป ทว่าเป็นเพราะรถยนต์สีดำจำนวนสองคันที่มาชะลอจอดหน้ารั้วบ้าน ทำให้ปรวีร์ต้องมองตามอย่างประหลาดใจเช่นเดียวกับพิริยะ

"ขอโทษนะครับ คุณพิริยะ บวรกานต์ ใช่ไหมครับ"

ชายที่ลงมาจากรถและตั้งคำถามนั้น คือชายหนุ่มในชุดสูทดำ ท่าทางภูมิฐาน อายุจากใบหน้าแลดูราวจะอยู่ในช่วงวัยสามสิบต้น ๆ ได้

"เอ่อ...ใช่ครับ คุณเป็นใครหรือครับ"

พิริยะตอบกลับไปอย่างงุนงง เพราะเขามั่นใจว่าไม่เคยรู้จักหรือเคยเจอคนผู้นี้มาก่อน เนื่องจากอีกฝ่ายหน้าตาจัดว่าดูเด่นสะดุดตา ชนิดถ้าหากเขาเคยเห็นเพียงแค่ครั้งเดียว เขาก็ต้องจำได้เป็นแน่

"ผมน่ะหรือครับ ผม..."

ยังไม่ทันที่ชายแปลกหน้าจะแนะนำตัวเอง ปรวีร์ก็ปรี่มาขวางคนที่ขยับเดินเข้ามาหาพิริยะถึงในเขตบ้าน เนื่องจากประตูรั้วถูกเปิดไว้เพราะเจ้าของบ้านนั้นเพิ่งจะลากสายยางที่ไปรดน้ำตรงกระถางหน้าบ้านกลับเข้ามา และยังไม่ทันได้ลากประตูรั้วปิดคืนนั่นเอง

"ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับน้องชายของผมหรือครับ"

ชายหนุ่มในชุดสูทจ้องมองปรวีร์ตอบ พร้อมกับยิ้มน้อย ๆ อย่างสุภาพให้อีกฝ่าย

"ไม่ใช่ผมหรอกครับที่มี แต่เป็นเจ้านายของผมมากกว่า"

พอชายหนุ่มพูดจบ ประตูรถก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงซึ่งนั่งอยู่เบาะหลังที่ก้าวลงมาจากรถ ร่างนั้นสวมชุดสูทสีดำเหมือนกับชายคนแรก แต่ดูสง่างามและแฝงไว้ซึ่งอำนาจกว่ากันมาก ใบหน้าคมคายหล่อเหลาสะกดสายตาคนมอง โดยเฉพาะนัยน์ตาคมกริบคู่นั้นที่ทำให้ทั้งปรวีร์และพิริยะถึงกับนิ่งอึ้ง และเผลอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวาดหวั่นไปชั่วขณะ

"ไว้ฉันจัดการเอง เกริก"

น้ำเสียงทุ้มทรงอำนาจดังกังวานชัดเจน ทำให้ชายอีกคนหันมาโค้งศีรษะด้วยความเคารพให้กับชายที่ลงมาใหม่  

"ครับคุณเจตน์"

ชายที่ถูกเรียกว่าเจตน์เดินตรงเข้ามาหาสองพี่น้อง ทางด้านปรวีร์มองชายสูงวัยกว่าตนอย่างไม่ไว้วางใจนัก หากแต่พิริยะกลับจ้องมองอีกฝ่ายนิ่งด้วยความรู้สึกประหลาดในใจ ราวกับว่าเขาเคยได้เจอคนผู้นี้มาก่อนที่ไหนสักแห่ง

"เฮ้! คุณ นี่คุณเป็นใครกัน แล้วมีธุระอะไรกับน้องชายของผมกันแน่!"

ปรวีร์ที่ได้สติรีบขยับมาขวางทางชายที่เดินเข้ามาใกล้พวกตน หากแต่ชายหนุ่มคนนั้นกลับใช้สายตาเหลือบแลปรวีร์เพียงแค่ครู่เดียว แล้วปรายสายตากลับมาจ้องที่ใบหน้าอ่อนเยาว์ของพิริยะนิ่ง ซ้ำยังขยับเข้ามาใกล้ โดยไม่สนใจปรวีร์ที่ยืนอยู่ ทำให้ชายหนุ่มนึกฉุน และเตรียมจะผลักร่างนั้นให้ห่างไป ทว่ายังไม่ทันที่มือของเขาจะถึงตัวอีกฝ่าย เขาก็ถูกคนที่ยืนอยู่แถวนั้นอีกคนจับแขนล็อกไขว้หลังเอาไว้เสียก่อนโดยที่ปรวีร์นั้นไม่ทันได้ตั้งตัว

"โอ๊ย! เจ็บนะโว้ย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!"

ปรวีร์โวยวาย ทำเอาพิริยะสะดุ้งเฮือก สายตาที่จับจ้องมองชายแปลกหน้ารีบตวัดกลับมามองพี่ชายของตนอย่างตกใจ เจ้าตัวเหวี่ยงสายยางรดน้ำทิ้งลงพื้น และเตรียมจะตรงเข้าไปช่วยพี่ชายทันที

"พี่วี! อ๊ะ!"

ยังไม่ทันขยับตัว พิริยะก็ถูกมือแกร่งของคนที่ยืนอยู่ใกล้จับแขนบีบรั้งเอาไว้ก่อน และพอเด็กหนุ่มหันกลับมา เจ้าของมือก็ใช้มือข้างที่ว่างดึงคอเสื้อยืดกว้างของพิริยะกระชากลง จนเผยให้เห็นรอยปานรูปผีเสื้อเหนืออกด้านซ้ายของอีกฝ่าย ชายหนุ่มผู้นั้นจ้องมองอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะชะงักพลางผงะเงยศีรษะไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้เขาสามารถหลบหมัดของพิริยะที่ชกมาด้วยความตกใจและโมโหได้หวุดหวิด ส่วนทางด้านปรวีร์ก็พยายามดิ้นสลัดแขนที่ถูกล็อกเอาไว้ให้หลุด แต่ก็ไม่สำเร็จ

"ไม่ได้เจอกันเกือบยี่สิบปี...นิสัยแย่ขึ้นเยอะเลยนะ"

ริมฝีปากบนใบหน้าหล่อเหลาขยับพึมพำ แต่ก็ยังมีร่องรอยแห่งความพึงพอใจผิดจากคำพูดที่ออกมา และพอพิริยะเตรียมจะอาละวาดอีกครั้ง ชายหนุ่มก็บีบมือข้างที่จับแขนอีกฝ่ายเอาไว้แรง ๆ จนพิริยะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บและพยายามใช้มือที่ว่างแกะมือแกร่งข้างนั้นออกอย่างสุดกำลัง

ทว่าระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังให้ความสนใจกับการปลดปล่อยพันธนาการที่รั้งเอาไว้ ร่างสูงใหญ่ก็พลันก้าวเข้ามาประชิดตัว มือแกร่งอีกข้างจับคางเรียวของคนที่เผลอเปิดช่องว่างบีบเอาไว้ และบังคับให้ใบหน้าตกตะลึงนั้นหันมาเผชิญกัน ก่อนที่ตัวเขาเองจะโน้มใบหน้าตามลงมาอย่างรวดเร็วจนริมฝีปากแนบชิดกันสนิท โดยมีสายตาตื่นตระหนกของปรวีร์จ้องมองอยู่  ทั้งสองจูบกันเช่นนั้นอยู่ครู่ใหญ่ และแม้ใบหน้าหล่อเหลาจะถอนริมฝีปากออกมาแล้วก็ตาม สายตาของเจ้าตัวก็ยังคงจับจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังตกตะลึงอยู่นิ่งเขม็ง ก่อนจะพึมพำบางอย่างขึ้นมาแผ่วเบา

"ในที่สุด ฉันก็ตามหาเธอจนพบสักที ...ครั้งนี้ล่ะฉันจะไม่มีวันให้เธอหนีจากฉันไปไหนได้อีกแล้ว...เทวิกา"

... TBC ...

Talk :

ปริมาณตอนของหมึกจีนในแต่ละตอนจะออกสั้น ๆ เฉลี่ย 4 - 5 หน้าเอสี่นะคะ (หรืออาจจะมากกว่านั้น แล้วแต่ช่วงอารมณ์บท)
สำหรับเรื่องนี้หลายคนอ่านตอนนี้ + ชื่อเรื่องก็พอจะเดาออกนะคะ  นั่นก็คือ แนวกลับชาติมาเกิดนั่นเองค่ะ

นาน ๆ จะเขียนแนวเลิฟโรแมนติก(?) สักครั้ง ยังไงก็จะพยายามเข็นจนมันจบให้ได้นะคะ  ^^

ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคอมเมนต์ของนักอ่านและเพื่อนนักเขียนทุกท่านที่แวะเวียนมาล่วงหน้าค่ะ

[มอคราม]

เขินเเบบไม่ทราบสาเหตุ อ๊ากกกกกกกก รอตอนต่อไปนะคะ

[ควายเผือก]

อ๊ากกก จูบแล้ววว เขินแทนนน >//<
อยากอ่านตอนต่อไปแล่ววว

[ควายเผือก]

อ๊ากกก จูบแล้ววว เขินแทนนน >//<
อยากอ่านตอนต่อไปแล่ววว

[น้ำไหล]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด #กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
แหมๆ คุณเจตน์คะ อย่างน้อยๆ ก็เกรงใจพี่ชายในชาติภพนี้ของเขาหน่อยสิคะ -3-

[น้ำตาลก้นแก้ว]

อร๊ายยยยยยยยส์ ดิชั้นสัมผัสได้ถึงความเร่าร้อน >w<
คุณเจตน์ปากว่ามือถึงดีแท้! ชอบค่ะชอบบบบบ
แล้วทีนี้ น้องพีจะทำยังไง เนื้อคู่(?)มาแสดงสิทธิ์ขนาดนี้
ตื่นเต้นๆๆ รอติดตาม และ เป็นกำลังใจให้นะคะคุณหมึกจีน

ปล. ชอบคุณพี่วีมากอย่างบอกไม่ถูก ,,,,>w<,,,,

[เลื่อมประภัสสร]

คุณพระต่อหน้าต่อตาพี่ชาย!! คุณเจตน์เล่นแรงนะคะ เบาๆ ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวน้องช้ำหมด
คือตามมาจากชาติที่แล้ว หรือระลึกชาติได้หรือยังไงคะช่วยแถลงข่าวด้วยค่ะคุณเจตน์
อ๊า รอติดตามค่ะ >_<

[ฝุ่นแดง]

เอ็นซี อยู่มิไกลเกินเอื้อมมมมมมมมม
รอเลยละเรื่องนี้ กลับชาติมาเกิดรึเปล่าคะ??

แบบสัญญากันไว้เมื่อชาติปางโน้น แล้วตามหากันจนเจอ อะไรประมาณนี้ อิอิ

[หมึกจีน]

มอคราม / ควายเผือก --- คนแต่งเองก็เขินค่ะ ผู้ชายอะไรมือไว ปากไวเชียว!

น้ำไหล --- อีตาเจตต์นิสัยแบบนี้ล่ะค่ะ เอาแต่ใจ ไม่ค่อยเกรงใจใคร แถมหื่นอีกต่างหาก หุๆ

น้ำตาลก้นแก้ว --- คู่นี้จะพยายามให้ออกแนวจำเลยรักค่ะ คุณเจตต์เค้ารัก แต่ปากหนักค่ะ แล้วแอบงอนที่น้องพี จำตัวเองไม่ได้สักที

เลื่อมประภัสสร / ฝุ่นแดง --- เรื่องนี้ คนมาเกิดใหม่ระลึกชาตินี่เป็นแค่ฝั่งนายเอกค่ะ พระเอกแก่ละ (อายุจะ 40 ปีแล้วค่ะ) ส่วนนายเอกตอนนี้ 19 ปีค่ะ (ก่อนตายชาติที่แล้ว 16 ) ... ราว ๆ นี้ล่ะค่ะ (ถ้าคำนวนไม่ผิด)

[13cotton13]

เจอหน้ากันวันแรกคุณเจตน์เล่นจูบเลยรึนี่
งั้นหากเจอหน้าคุณเจตน์อีกสัก3วันสงสัยน้องพีเสร็จแน่ๆเลยยยยย
ปล.แอบสงสารพี่วีร์ คุณบอดีการ์ดเบาๆหน่อยสิคะ
#คู่รองแน่ๆ อวยเอง

[pigarea]

กรี๊ด!!! อะไรค่ะ ตามหาคู่รักที่พลัดพราก

[Freezea]

คุณเจตน์มาอย่างตัวร้าย แต่กลับได้ใจไปเต็มๆ //ขอสลบกับฉากจูบแปป
รีบรวบหัวรวบหางน้องพีก่อนที่ใครจะงาบไปก่อนนะคะ (ตั้งกองเชียร์)
ส่วนพี่วีก็อย่าเป็นห่วงน้องมากเลยค่ะ อายุเยอะล่ะ เด๋วความดันขึ้น