ตามรัก...ตราบนิรันดร์ : ตอนที่ 2

[หมึกจีน]

ตามรัก...ตราบนิรันดร์ : ตอนที่ 2

พิริยะหลุดอุทานด้วยความตกใจ เมื่อร่างสูงใหญ่ฉุดเขาให้เริ่มเดินไปด้วยกัน เด็กหนุ่มหันไปทางพี่ชายเพื่อขอความช่วยเหลือ หากแต่ชายที่ชื่อเจตน์ก็ออกคำสั่งกับคนของเขาขัดขึ้นมาเสียก่อน

"เกริก ...เดี๋ยวจัดการทางนี้ให้เรียบร้อย ... และก็ดูแลเขาให้ดีล่ะ อย่าให้มาวุ่นวายกับทางนี้ได้ เข้าใจนะ"

ชายหนุ่มสูทดำอีกคนที่กำลังล็อกตัวปรวีร์อยู่พยักศีรษะรับคำสั่งของผู้เป็นนาย ทำเอาปรวีร์กัดฟันกรอด แล้วตวาดใส่คนที่กำลังลากตัวน้องชายของเขาไป

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! นายจะพาพีไปไหน ไอ้แก่โรคจิต! ไอ้ผู้ร้ายลักพาตัว!"

คนถูกด่าชะงัก พลางขมวดคิ้วยุ่ง และมองมายังคนด่าตนอย่างไม่สบอารมณ์นัก ส่วนชายอีกคนถอนหายใจเบา ๆ คล้ายเอือมระอา เขาปล่อยมือที่ล็อกแขนทั้งสองของปรวีร์ออก ทำให้ชายหนุ่มเป็นอิสระหากแต่ยังไม่ทันจะทำอะไร เจ้าตัวก็ต้องสะดุ้งเฮือก ก่อนจะสลบไป เพราะแรงสับจากสันมือของคนที่ยืนอยู่ด้านหลังตนนั่นเอง

"พี่วี! ปล่อยผมนะ! พี่วี!"

เสียงตะโกนของพิริยะนั้นค่อนข้างดัง จนทำให้เพื่อนบ้านเริ่มออกมาดู และนั่นก็ทำให้เกริกถอนหายใจอีกครั้ง เจ้าตัวหยิบแผ่นกระดาษขนาดใหญ่กว่านามบัตรเล็กน้อยแผ่นหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อสูท พลางพึมพำภาษาบางอย่างที่พิริยะฟังไม่ออก ทว่าเพียงครู่เดียวกระดาษแผ่นนั้นก็ค่อย ๆ หงิกงอดำไหม้ และเกิดควันไฟลอยออกมาเป็นหมอกบางเบาเป็นวงล้อมพวกเขา แต่นั่นก็ไม่ทำให้พิริยะแปลกใจเท่าที่พวกเพื่อนบ้านของตน กลับยืนนิ่งเหม่อลอย แล้วเดินกลับเข้าบ้านกันโดยไม่มีใครใส่ใจพวกเขาสองพี่น้องเลยสักคนเดียว

"ฉันไม่คิดจะทำอะไรพี่ชายของเธอหรอกน่า... แต่ถ้าเธอยังดื้อดึงแบบนี้ ฉันจะพาตัวเธอไป และปล่อยพี่ชายของเธออยู่ที่นี่ตามลำพัง  ซึ่งถ้าหากเจ้านั่นรู้ตัวว่าฉันเจอเธอแล้ว มันก็ย่อมจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ตัวเธอเช่นกัน...และคราวนั้นนั่นล่ะ พี่ชายของเธอก็อาจจะต้องโดนทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น หรือไม่ก็อาจโดนฆ่าตายเลยก็เป็นได้"

พิริยะชะงักกึก แม้จะไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มพูดมานั่นก็ตาม แต่เขาก็พอจะตีความได้ว่า หากปล่อยปรวีร์ไว้ที่นี่ พี่ชายของเขาจะต้องเดือดร้อนแน่

"คุณจะไม่ทำอะไรพี่ชายของผมแน่นะครับ"

พิริยะถามเสียงสั่น ซึ่งเจตต์ก็สบตาเด็กหนุ่มนิ่งแล้วตอบกลับห้วน ๆ

"ถ้าเธอยอมเชื่อฟังฉัน ...ฉันก็จะไม่ทำร้ายเขา"

เด็กหนุ่มเม้มปากน้อย ๆ แล้วตัดสินใจพยักหน้ารับคำตามมา ทำให้คนมองเหยียดยิ้มที่มุมปากนิด ๆ อย่างพึงพอใจ จากนั้นเขาก็ปล่อยมือที่จับแขนของพิริยะออก แล้วเปลี่ยนมาเป็นโอบไหล่อีกฝ่ายไว้แทน และแม้พิริยะจะรู้สึกหวาดกลัวเพียงใด แต่เขาก็ยอมให้เจตต์นั้นนำตนไปขึ้นรถยนต์ของเจ้าตัวแต่โดยดี แต่ก็ยังไม่วายเหลียวมองพี่ชายที่ถูกเกริกนั้นอุ้มพาดบ่าพาขึ้นรถไปอีกคันหนึ่ง จากนั้นรถทั้งสองคันก็ขับแยกจากกันไปคนละทาง

"พี่ชายเธอจะถูกพาตัวไปยังที่ปลอดภัย ...ถ้าเธอเป็นห่วงเขาจริง ก็ทำตัวดี ๆ หลังจากนี้ เข้าใจนะ"

น้ำเสียงแฝงอำนาจที่ดังขึ้น ทำให้คนที่เกาะกระจกมองรถอีกคันชะงัก ก่อนจะหันกลับมานั่งนิ่งด้วยความหวาดหวั่นแกมกังวล เด็กหนุ่มรู้สึกสับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก เหลือบมองร่างสูงใหญ่ใกล้ตน อีกฝ่ายก็นั่งนิ่งหน้าตาย ชวนให้ใบหน้านั้นดูเคร่งขรึมและดุดันมากขึ้นกว่าเดิม ทั้งที่ว่ากันจริง ๆ แล้ว อีกฝ่ายเป็นคนที่มีใบหน้าหล่อเหลาเอามาก ๆ แม้จะดูมีอายุสักหน่อย แต่คะเนจากสายตาของเขาดูแล้ว ก็น่าจะอยู่ในช่วงสามสิบต้น ๆ ไม่น่าจะเกินไปมากกว่านั้น

  ระหว่างที่พิริยะกำลังลอบสังเกตชายหนุ่มอยู่ดี ๆ ก็ดูเหมือนว่าคนนั่งข้างจะรู้ว่าถูกแอบมอง นัยน์ตาคมกริบจึงตวัดกลับมาจ้องตอบ จนทำให้พิริยะถึงกับสะดุ้งเฮือกแล้วรีบหลบตาทันที

"เทวิกา...เธอจำฉันได้บ้างไหม"

พิริยะชะงัก ก่อนจะหันไปมองอย่างแปลกใจ เพราะน้ำเสียงนั้นดูอ่อนลงยามที่อีกฝ่ายเรียกชื่อแปลก ๆ นั่นอีกครั้ง

"ผมไม่ได้ชื่อนั้น...ผมชื่อพิริยะ"

เด็กหนุ่มตอบกลับไป และนั่นก็ทำให้เขาได้เห็นนัยน์ตาดุคู่นั้นฉายแววสั่นไหวเล็กน้อย แต่เพียงครู่เดียวมันก็กลับมาเย็นชาตามเดิม

"แสดงว่ายังจำไม่ได้...ไม่เป็นไร ยังมีอีกหลายวิธีที่จะเรียกความทรงจำของเธอให้กลับคืนมาอีกครั้งได้อยู่ล่ะนะ"

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ จากนั้นก็นั่งเงียบไม่พูดคุยอะไรอีก สร้างความอึดอัดให้กับพิริยะยิ่งนัก เขามีอะไรอยากจะถามอีกฝ่ายอยู่มากมาย แต่ก็เกรงว่าหากเผลอไปพูดอะไรไม่ถูกหูเจ้าตัวเข้า ปรวีร์พี่ชายของเขาที่อยู่ในรถอีกคัน จะถูกทำร้ายเอาก็ให้เป็นได้

"เอ๋...ออกต่างจังหวัดหรือ..."

พิริยะที่มองวิวข้างทางที่ห่างไกลจากกรุงเทพฯ มากยิ่งขึ้นทุกขณะ หลุดพึมพำออกมาเบา ๆ แต่นั่นก็ทำให้คนนั่งข้างกายเขาเหลือบมามอง

"เราจะไปกาญจนบุรีกัน ...บ้านพักของฉันอยู่ที่นั่น"

เจตต์เปรยขึ้น ทำให้พิริยะหันขวับมามอง ก่อนจะชะงักแล้วหลบตาอีกฝ่ายด้วยท่าทางหวาดกลัว และนั่นจึงทำให้เด็กหนุ่มไม่มีโอกาสได้เห็นแววตาสั่นไหวด้วยความเจ็บปวดของคนที่มองตนอยู่ในตอนนี้

"อ๊ะ..."

พิริยะหลุดอุทานเบา ๆ เมื่อแขนยาวของชายหนุ่มอ้อมหลังเขาพร้อมกับโอบรั้งตัวเขาให้ขยับมานั่งใกล้ชิดกันยิ่งขึ้นกว่าเดิม เด็กหนุ่มรั้งขืนตัวในตอนแรก แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อได้สัมผัสแรงบีบด้วยความไม่พอใจจากเจ้าของแขนข้างนั้น พิริยะจึงจำต้องยอมโอนอ่อนผ่อนตามในที่สุด

พิริยะนั่งเงียบอยู่ในสภาพนั้นสักพักใหญ่ และถึงแม้จะเป็นการถูกบังคับก็ตาม แต่เด็กหนุ่มกลับรู้สึกแปลกที่เขาเกิดรู้สึกคุ้นเคยและอบอุ่นในหัวใจอย่างประหลาดเมื่อยามที่ได้ถูกอ้อมแขนแกร่งโอบร่างของเขาเอาไว้ ความหวาดหวั่นและตึงเครียดที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงเช้าเริ่มบรรเทาลง ความสบายใจบางอย่างเข้ามาแทนที่ และนั่นจึงทำให้เด็กหนุ่มเผลอผล็อยหลับไปในอ้อมแขนกว้างนั้นโดยไม่รู้ตัว



เจตต์มองร่างเด็กหนุ่มในอ้อมแขนของเขาด้วยแววตาที่แสดงถึงความรักและหวงแหนเป็นที่สุด มือข้างที่ว่างลูบไล้ตำแหน่งปานรูปผีเสื้อบนแผ่นอกขาวนั้นแผ่วเบาอย่างทะนุถนอม นัยน์ตาคมกริบอ่อนแสงลงยามเมื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตที่ล่วงผ่านมาเนิ่นนาน

'คุณบอกว่าจะตามรักกันไปทุกชาติ...แล้วหากพวกเราเกิดใหม่จริง ๆ คุณจะจำฉันได้หรือคะ คุณเจตต์'

เด็กสาวแสนสวยในชุดไทยพื้นเมืองจ้องมองใบหน้าของชายที่อายุมากกว่าเธอไม่กี่ปี ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวกำลังนอนหลับตาหนุนตักของเธออยู่  แต่เพราะคำถามนั้นจึงทำให้คนที่กำลังหลับตาพริ้มลืมตาขึ้นมามอง แล้วเอ่ยตอบกลับไปพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มอ่อนโยน

'ต้องจำได้สิ...เพราะก่อนฉันจะตาย ฉันจะใช้อาคมผนึกความทรงจำและทำสัญลักษณ์บางอย่างไว้กับวิญญาณของฉันและเธอ ...เมื่อพวกเราเกิดใหม่ เราก็จะจำกันได้ และสัญลักษณ์ที่ฉันทำไว้กับวิญญาณก็จะเกิดบนร่างเนื้อของพวกเรา และเราก็จะได้หากันจนเจอทุกชาติยังไงล่ะ'

คนพูดบอกพลางใช้มือหยิบกลีบดอกไม้ที่หล่นลงมาติดเส้นผมดำยาวสลวยของเด็กสาวอย่างเบามือ ส่วนคนฟังพอได้ยินคำตอบ เจ้าหล่อนก็เบิกตาโต แล้วหลุดหัวเราะคิกคักตามมาอย่างถูกใจ

'นี่กะจะตีตราจองกันทุกชาติทุกภพเลยหรือคะ ...คุณนี่ร้ายกาจจริง ๆ เหมือนที่พี่ชายกับพ่อของฉันเคยบอกไว้จริง ๆ ด้วย'

ชายหนุ่มรับฟังคำพูดนั้นอย่างไม่ถือโกรธ แต่กลับใช้นิ้วไล้เส้นผมยาวสลวยนั้นมาจุมพิตแผ่วเบา พลางย้อนถามกลับไป

'ใช่...ฉันมันร้ายกาจ... แล้วเธอล่ะ รักคนร้ายกาจอย่างฉันไหม เทวิกา'

ใบหน้างดงามแย้มยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้ ก่อนที่ใบหน้านั้นจะโน้มลงมาจุมพิตที่หน้าผากของคนที่นอนหนุนตักของตนแผ่วเบา พร้อมกับกระซิบถ้อยคำให้ชายหนุ่มได้ยินข้างหู

'สงสัยฉันคงจะแปลกไปแล้วล่ะค่ะ ...เพราะฉันดันไปตกหลุมรักคนร้ายกาจตรงหน้าฉันคนนี้ อย่างที่ฉันก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าเพราะอะไร'

'เทวิกา...'

เจตต์พึมพำเรียกชื่อของเด็กสาวอย่างรักใคร่ ทว่าเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อใบหน้างดงามนั้นแลดูหมองลงไป พร้อมกับคำถามบางคำที่เกิดขึ้น

'คุณเจตต์คะ ถ้าชาติหน้าฉันกลายเป็นคนพิกลพิการ หน้าตาน่าเกลียด...คุณจะยังรักฉันอยู่ไหม'

ชายหนุ่มเงียบกริบไปชั่วครู่ ก่อนจะแย้มยิ้มอ่อนโยนจริงใจส่งให้คนที่รอคอยคำตอบจากเขา

'ต่อให้เธอกลายเป็นคนพิการ หน้าตาอัปลักษณ์ หรือกลายเป็นอะไรไปก็แล้วแต่ ... ถ้าหากเธอยังเป็นเทวิกาที่รักฉันเหมือนเดิม ฉันก็จะยังรักเธอดังเดิมเหมือนกัน'

เด็กสาวนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่ ก่อนที่ใบหน้านั้นจะยิ้มแย้มออกมาให้เห็นทั้งน้ำตา...

"คุณเจตต์..."

น้ำเสียงเบาหวิวที่ดังขึ้นเรียกสติชายหนุ่มออกจากภวังค์ความคิด เขาก้มลงมองใบหน้าอ่อนเยาว์ในอ้อมแขน แล้วก็พลันชะงักเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งที่ยังหลับอยู่ มือใหญ่จึงเอื้อมไปกรีดซับน้ำตาของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน

"เทวิกา....ยอดรักของฉัน ...ต่อให้ต้องแลกกับอะไรก็ตาม ฉันก็จะไม่มีวันปล่อยให้เธอต้องพรากจากฉันอีกแล้ว!"

... TBC ...

ตอนนี้มาแบบสั้น ๆ เหมือนเคย แต่ก็พอจะเฉลยอดีตของทั้งคู่ได้นิดหน่อย... ตัวละครยังออกมาไม่ครบนะคะ จะทยอยกันมาเรื่อย ๆ ค่ะ ถ้าลงสั้น ๆ ก็ต่อได้ไว แต่ถ้ายาวก็นานหน่อย ดังนั้นก็แล้วแต่ช่วงความขยันนะคะ ต้องขยันปั่นไว้ก่อน เพราะหลังสงกรานต์จะวุ่นวายไปเที่ยวสองสามวัน ช่วงนี้เลยขอตุนไว้ก่อนล่ะค่ะ ^^"

[ฝุ่นแดง]

โอ้วววว ยังคงลุ้นเอ็นซี
และแอบอยากให้พี่ชายได้กับเจ้านั่น ((ที่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร)) จังเลยค่ะ
ฝุ่นชอบแบบ มากมายหลายคู่ ฮา....

[น้ำไหล]

คำว่า 'สามีตีตรา' ผุดขึ้นมาในสมองทันที...... #โดนตรบ

คุณเจตน์คะ อยู่ดีๆ มาฉุดเขาทั้งๆ ที่เขาจำไม่ได้ แล้วไม่คิดจะอธิบายอะไรหน่อยเหรอคะ!!!!!

ตอนนี้คะแนนสงสารของเราเทให้พี่วีสุดค่ะ เพราะไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลย

ปล.รอบุคคลปริศนาคนนั้นว่าเป็นใคร~

[หมึกจีน]

ฝุ่นแดง :   สำหรับ "เจ้านั่น" คงให้พี่วีไปไม่ได้หรอกค่ะ เพราะพี่แกเป็นตัวละครหลัก ที่ต้องมาฟาดฟันกับคุณเจตต์แย่งน้องพีเขาค่ะ หุๆ

น้ำไหล :    555 พอได้ยินอย่างนี้ รีบไปหาเพลง MV มาฟังแล้วจิ้นเป็นพระเอก กับ พระรอง (?) ยืนร้องเพลงประชันกันแย่งหนูพีขึ้นมาเลยค่ะ (จิ้นออกมาได้เสื่อมจริง ๆ ฉัน)...อา แต่พี่วีก็น่าสงสารได้แป๊บเดียวล่ะค่ะ อยู่กับฝั่งนี้ปลอดภัย แถมมีบอดี้การ์ดประจำตัวคอยดูแลใกล้ชิดอีกต่างหาก

[น้ำตาลก้นแก้ว]

อยากเห็น "อีกหลายวิธีที่จะเรียกความทรงจำของเธอให้กลับคืนมาอีกครั้งได้" ของคุณเจตน์ #เลียปาก
คุณเจตน์โหดนะคะ มาถึงก็ชิงตัวนาง(?) ไปเฉยเลย

ปล. ชอบพี่ปรวีร์มากขึ้นอย่างไม่ทราบต้นสายปลายเหตุ พี่ชายใจดี แอร๊ยยยย >3<,,

[13cotton13]

ตอนแรกนึกว่าเรื่องนี้ออกแนวมาเฟียตามหาคุณหนูไรงี้
อ่านไปอ่านมากลายเป็นสัญญารัก
สรุปไอ่่ปานที่เหนือยอดอกของน้องพีนี่คือที่คุณเจตน์ทำสัญลักษณ์ไว้รึนี่

[pigarea]

แอบสงสัย ไม่ได้เกิดใหม่ หรือจำได้ก่อน