ตามรัก...ตราบนิรันดร์ : ตอนที่ 4 (ยกเลิกการแต่งเรื่องนี้แล้วค่ะ)

[หมึกจีน]

ตามรัก...ตราบนิรันดร์ : ตอนที่ 4

เสียงของตกแตกที่ดังขึ้นจากห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง ทำให้ชายหนุ่มผมยาวผิวขาวรูปร่างบอบบางและมีหน้าตาสวยหวานราวหญิงสาว ซึ่งบัดนี้กำลังเดินผ่านมา ถึงกับสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ  เจ้าตัวรีบวิ่งเข้าไปในห้องนั้นแล้วเบิกตากว้าง เมื่อเห็นร่างสูงของเจ้าของห้องยืนกำหมัดแน่น หน้าตาหล่อเหลาบัดนี้แลดูถมึงทึงน่ากลัวกว่าทุกครั้ง

"เกิดอะไรขึ้นหรือครับ คุณเอก..."

คนที่เพิ่งเข้ามาเอ่ยถามอย่างหวาดหวั่นนิด ๆ เพราะสภาพห้องที่เห็นยามนี้ค่อนข้างกระจัดกระจายอยู่มาก แก้วไวน์ใบสวย รวมไปถึงขวดไวน์ ถูกกวาดลงไปแตกกระจายบนพื้นห้อง จนไวน์สีแดงนองเต็มพื้นไปหมด

"ไอ้เจตต์ มันได้ตัวเทวิกาไปแล้ว! ไอ้สารเลว! แกคิดจะแย่งเธอไปจากฉันอีกสักกี่ครั้งกันหา!"

"คุณเจตต์เจอตัวพี่เทวิกาที่มาเกิดใหม่แล้วหรือครับ!"

ร่างบอบบางเอ่ยถามด้วยสีหน้าตื่นตกใจ แต่คนมองนั้นกลับมีสีหน้าโกรธขึ้งขุ่นเคืองมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

"ใช่! มันเจอเทวิกาก่อนฉัน และยังพาตัวพี่สาวเธอไปจากฉันอีกครั้ง! ดีใจสินะ...ดีใจใช่ไหมล่ะ ที่เทวิกาไม่ได้กลับมาน่ะ! รัญชน์!"

มือแกร่งของร่างสูงจับไหล่ของร่างบอบบางบีบแน่นแล้วเขย่าไปมาแรง ๆ จนอีกฝ่ายต้องกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บ แต่ก็ยังคงพยายามโต้แย้งกลับไปอย่างสุดกำลัง

"ไม่ใช่นะครับ! ไม่ใช่...ผมอยากให้พี่กลับมาอยู่กับคุณเอกจริง ๆ นะครับ..."

เอกวัสเลิกเขย่าร่างบอบบางในมือ แต่ยังคงบีบไหล่ทั้งสองข้างนั้นแน่น พร้อมกับแค่นยิ้มมองอีกฝ่ายด้วยแววตาวาวโรจน์

"หึ! อยากจะให้เทวิกากลับมาอยู่กับฉันแน่รึ! แล้วทำไมคราวก่อนหน้านั้นที่ฉันวางแผนส่งเธอไปหลอกไอ้เจตต์มัน ทำไมเธอถึงไม่พยายามยั่วยวนไอ้เจตต์ให้ลุ่มหลงเธอล่ะ! หา! เธอจงใจใช่ไหม รัญชน์! เธอจงใจทำให้แผนพลาด เพราะเธอไม่อยากให้ฉันกับเทวิกาอยู่ด้วยกันใช่ไหม!"

ชายหนุ่มผู้อ่อนเยาว์กว่าอีกฝ่ายน้ำตาคลอด้วยความเจ็บจากแรงบีบที่ไหล่ซึ่งเพิ่มมากขึ้น จากนั้นเจ้าตัวก็ต้องหลุดอุทานเสียงหลง เมื่อเอกวัสปล่อยไหล่เขา แต่กลับจับต้นแขนของเขาแทน และกึ่งจูงกึ่งลากให้เดินตามไปยังเตียงใหญ่มุมห้อง

"คุณเอก...อ๊ะ...ยะ...อย่าครับ..."

รัญชน์เอ่ยปากอ้อนวอนร้องขอ เพราะล่วงรู้ได้ถึงชะตากรรมของตนเองในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านั้น ทว่าเอกวัสกลับไม่สนใจ เขาจับร่างโปร่งบางเหวี่ยงไปบนเตียง พร้อมกับตนเองที่ตามติดคร่อมทับร่างนั้น พร้อมกับฉีกทึ้งเสื้อผ้าที่เกะกะร่างกายของอีกฝ่ายให้พ้นสายตาของตน

"อย่าครับ....คุณเอก ...ได้โปรด...."

รัญชน์พยายามปกป้องเรือนร่างเปล่าเปลือยของตนเอง ทว่าเอกวัสนั้นไม่สนใจการกระทำเหล่านั้น เขาถอดเสื้อผ้าของตัวเองตามมา แล้วจัดการตะโบมจูบและลูบไล้ไปทั่วร่างโปร่งบางอย่างหื่นกระหาย และเมื่อร่างบนเตียงเริ่มมีปฏิกิริยาตอบรับต่อสัมผัสของตน เอกวัสก็หลุดพึมพำในสิ่งที่ทำให้คนฟังชะงัก

"เทวิกา...เธอเป็นของฉัน...เธอเป็นของฉันคนเดียว...เข้าใจไหม..."

ชายหนุ่มร่างโปร่งน้ำตาซึมน้อย ๆ ด้วยความปวดร้าวหัวใจ เมื่ออีกฝ่ายนั้นแม้จะกอดเขาหากแต่กลับคิดถึงพี่สาวของเขาอยู่ตลอดเวลา

"คะ...คุณเอก...อ๊า!"

รัญชน์หลุดกรีดร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด เมื่อเอกวัสจัดการสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปโดยไม่คิดจะเล้าโลมให้ร่างโปร่งพร้อมรับเสียก่อน มิหนำซ้ำชายหนุ่มยังคงกระแทกกระทั้นสะโพกเข้าออกอย่างหนักหน่วงและรุนแรง โดยไม่คิดสนใจเสียงกรีดร้องและน้ำตาของคนที่ตนร่วมรักด้วยสักนิด  

และเมื่อพายุอารมณ์อันรุนแรงและกราดเกรี้ยวผ่านพ้นไป เอกวัสก็ลุกขึ้นทั้งร่างเปลือยเปล่าเดินตรงเข้าไปชำระล้างร่างกายของตนในห้องน้ำ โดยไม่คิดสนทนากับคนที่นอนกลั้นสะอื้นหันหลังให้ตนเลยแม้แต่สักคำเดียว

"คุณเอก...ทำไมล่ะครับ...ทำไมคุณถึงรักแต่พี่เทวิกาเท่านั้น...ทำไมถึงไม่มองผมบ้าง...ทั้งที่ผมเองรักแต่คุณคนเดียวตลอดมาแบบนี้...ฮึก"

รัญชน์พึมพำเจือสะอื้นกับตนเองแผ่วเบา ชายหนุ่มหวนคิดถึงอดีตเมื่อเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมา สมัยครั้งเมื่อตนยังอายุเพียงแค่หกปี และเอกวัสในวัยสิบแปดปี...  



รัญชน์ เป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลเทวนาถ ที่เกิดขึ้นหลังจากเทวิกาผู้เป็นพี่สาวของเขาเกิดได้สิบปี แต่เพราะการเกิดมาของเขา จึงทำให้เอกวัส ซึ่งเป็นพี่ชายบุญธรรมต่างสายเลือด และได้ชื่อว่าจะกลายเป็นผู้นำตระกูลในอนาคต ต้องพลาดหวัง ทว่าเอกวัสนั้นก็ยังคงดีกับเขาในฐานะพี่ชายคนโตมาตลอด จนกระทั่งวันที่พี่สาวของเขา เทวิกา ต้องจากไปตลอดกาล เพราะการต่อสู้แย่งชิงระหว่างเอกวัสและเจตต์นั่นเอง

และจากวันนั้นมาเอกวัสก็เปลี่ยนไป และยิ่งรัญชน์เติบโตมาด้วยใบหน้าที่เหมือนเทวิกาขึ้นทุกวัน เอกวัสก็มักจะเย็นชาและกราดเกรี้ยวใส่เขาเสมอ รัญชน์รับตำแหน่งเป็นผู้นำตระกูลเมื่ออายุครบ 16 ปีก็จริง  หากแต่ใคร ๆ ในตระกูลต่างก็รู้ดีว่า ผู้นำตัวจริงนั้นคือเอกวัสต่างหาก และรัญชน์เองก็ไม่คิดจะแย่งอำนาจคืนมา เพราะเขาเองก็เห็นว่าเอกวัสนั้นเหมาะกับตำแหน่งผู้นำมากกว่าตน  

ทว่าพอรัญชน์นั้นคิดจะคืนตำแหน่งให้ชายหนุ่มและขอจากไปอยู่สงบ ๆ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับตระกูลอีก เขากลับถูกเอกวัสปฏิเสธ และถูกชายหนุ่มบังคับขืนใจจนรัญชน์ตกเป็นของเอกวัสในที่สุด และจากวันนั้นมารัญชน์ก็ยังคงอยู่ในตระกูลเทวนาถ ในฐานะนางบำเรอที่คอยสนองตัณหาของเอกวัสมาโดยตลอด



รัญชน์หยิบเสื้อผ้าที่ถูกฉีกจนขาดมาสวมรวก ๆ แล้วเดินโซเซกลับไปที่ห้องพักของเขาแทน เขาไม่อยากให้เอกวัสเห็นหน้าเขาหลังจากที่อีกฝ่ายออกมาจากห้องน้ำอีกรอบ เพราะเกรงว่าชายหนุ่มจะโมโหไม่หาย และพูดจาทำร้ายจิตใจรวมถึงทำร้ายร่างกายของเขาอีกครั้ง

ทว่าเมื่อเสียงปิดประตูห้องดังขึ้น ร่างสูงในชุดเสื้อคลุมสีดำ ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เจ้าตัวเดินมาทรุดกายนั่งที่เตียงใหญ่ ร่องรอยของการร่วมรักยังคงปรากฏให้เห็น ชายหนุ่มจิกผ้าปูที่นอนแน่น แววตาฉายแววไหววูบครู่หนึ่ง

"ขอโทษนะรัญชน์...ถ้าเธอไม่เหมือนกับเทวิกา...ฉันก็คงจะทำดีกับเธอได้มากกว่านี้...ขอโทษจริง ๆ"

เอกวัสนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนที่ใบหน้าและแววตาจะกลับมาเย็นชาอีกครั้ง เมื่อหวนนึกถึงอดีตศัตรูความรักของตน

"ไอ้เจตต์...ฉันจะไม่ยอมให้แกพรากเทวิกาจากฉันไปอีกแล้ว...ฉันจะชิงเทวิกากลับมาเป็นของฉันให้ได้ และจะทำให้แกหายไปจากโลกใบนี้ตลอดกาลเอง!"




พิริยะ ถูกนำมากักบริเวณที่บ้านพักของเจตต์เป็นเวลากว่าสามวันแล้ว สำหรับเจ้าของบ้านเองนั้นก็มักจะแวะเวียนมาถามเขาว่า เขาจำเรื่องราวในชาติก่อนได้หรือยัง และมักจะบังคับกอดจูบเขา หากเขาไม่มีคำตอบที่น่าพอใจให้เจ้าตัว ก่อนจะจากไปและทิ้งเขาไว้อยู่ในห้องนี้ตามลำพัง

"โอ๊ย! น่าเบื่อสุด ๆ เมื่อไหร่จะปล่อยให้ฉันออกไปข้างนอกได้สักที!"

เด็กหนุ่มตะโกนโวยวายทำเอาคนเฝ้าหน้าห้องสะดุ้งโหยง ก่อนจะสะดุ้งตามมาอีกรอบ เมื่อคนในห้องตะโกนตามมาอีก

"เบื่อ ๆ ๆ โดดหน้าผาหนีมันเลยดีไหมเนี่ย!"

ขณะที่ชายหนุ่มซึ่งทำหน้าที่เฝ้าหน้าห้องกำลังลังเลว่าจะแจ้งเจ้านายของตนดีไหม เจตต์นั้นก็เดินตรงมาเพื่อหมายจะแวะเยี่ยมเยียนคนในห้องตามปกติเสียก่อน

"เป็นอะไร ทำหน้าแบบนั้นทำไม"

เจตต์ถามลูกน้องของตน ซึ่งอีกฝ่ายก็เหลือบมองในห้อง แล้วบอกไปตามตรง นั่นจึงทำให้ชายหนุ่มนิ่วหน้า แล้วเปิดประตูพรวดออกไป ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง เมื่อเห็นพิริยะกำลังจับขอบระเบียงแล้วโน้มก้มลงไปมองหน้าผาเบื้องล่างอย่างหมิ่นเหม่

"หยุดนะ! นั่นเธอจะทำอะไรน่ะ!"

พิริยะสะดุ้งเฮือก และพอหันมามองต้นเสียงอย่างตกใจ ก็ทำให้เขาเสียหลักจนพลัดหน้าทิ่มลงไปแต่โชคดีที่เจตต์ไวพอ ชายหนุ่มพุ่งไปรวบเอวร่างโปร่งแล้วดึงขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดของตนได้ทัน ทางด้านพิริยะหน้าซีดเผือดแทบไม่มีสี ส่วนเจตต์เองนั้นก็ดูตกใจแทบไม่แตกต่างกันนัก ทว่าพอตั้งสติได้ชายหนุ่มก็จับร่างในอ้อมแขนพลิกหันมาเผชิญหน้ากับเขาแล้วเขย่าแรง ๆ อย่างโมโห

"เด็กบ้า! คิดจะฆ่าตัวตายหรือไง!"

พิริยะตัวสั่นคลอนไปหมด แถมยังเจ็บต้นแขนที่ถูกบีบแรงทั้งสองข้างนั่นด้วย

"เธอนี่มัน...เกลียดฉันจนอยากจะหนีจากฉันให้พ้นหรือไง...เทวิกา"

น้ำเสียงและแววตาที่เจ็บปวดของคนพูดนั่นทำให้เด็กหนุ่มนิ่งอึ้ง แต่ถึงยังไงตอนนี้เขาก็คงต้องแก้ไขการเข้าใจผิดของคนที่กำลังเขย่าร่างเขาอยู่ก่อน

"นี่คุณ! พอก่อน! คุณกำลังเข้าใจผิดนะ!"

เจตต์ชะงักกับคำโต้เถียงนั้น เขาเลิกเขย่าร่างบอบบางแล้วจ้องมองใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นอย่างไม่ไว้วางใจนัก

"หมายความว่ายังไงเข้าใจผิด ตอนฉันเข้ามาเธอก็เกือบจะหล่นลงไปอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง"

พิริยะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเปรยบอกด้วยสีหน้าหงุดหงิด

"ก็นั่นล่ะที่ว่าเข้าใจผิด! ผมก็แค่ชะโงกลงไปดูว่าผามันลึกมันชันขนาดไหน ใครจะบ้ากระโดดลงไปให้ตายเปล่าเล่า! คุณต่างหากล่ะที่จู่ ๆ ก็ผลักประตูเข้ามาตะโกนโวยวายให้ชาวบ้านตกใจ จนเกือบจะตกลงไปแบบนั้น!"

เจตต์เงียบกริบ เขาจ้องตาอีกฝ่ายแล้วนิ่งหวนคิด และสรุปได้ว่าพิริยะนั้นดูท่าทางจะไม่ได้พูดโกหกเขาแน่ ชายหนุ่มจึงได้ปล่อยแขนทั้งสองออก ส่วนพิริยะพอเป็นอิสระ เจ้าตัวก็ลูบแขนตนเองแล้วสูดปากเบา ๆ ด้วยความเจ็บ

"ขอโทษ...ที่เข้าใจผิด"

คำพูดแผ่วที่ได้ยินทำเอาพิริยะสะดุ้ง แล้วเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างตกใจ

"มองแบบนั้นหมายความว่ายังไง"

เจตต์ถามตามมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เมื่อได้เห็นสายตายามนี้ของเด็กหนุ่ม

"กะ...ก็ ไม่คิดว่าคุณจะขอโทษคนอื่นเป็นด้วยน่ะสิ"

พิริยะตอบไปตามตรง และนั่นก็เรียกสีหน้าบึ้งตึงจากคนสูงวัยกว่าตนได้ทันที

"ในสายตาเธอ คงเห็นฉันเป็นคนชั่วช้า ไร้มนุษยธรรมมากเลยสินะ"

คำถามของเจตต์ทำเอาพิริยะสะดุ้ง แล้วรีบหลบตาอีกฝ่าย เรียกความขุ่นเคืองให้คนที่มองอยู่ยิ่งนัก

"เธอนี่มัน..."

"อ๊ะ! หยุดนะ ถ้าคุณจะปล้ำผมอีก ผมจะโดดลงไปจริง ๆ ด้วย!"

พิริยะรีบตะโกนห้ามเมื่อเห็นร่างสูงเตรียมจะเข้ามาใกล้เขา ซึ่งก็ทำให้เจตต์หยุดชะงัก เพราะเด็กหนุ่มนั้นจับราวระเบียงแน่นและทำท่าเหมือนจะพร้อมพุ่งกระโดดลงไปจริง ๆ

"เด็กบ้า...อย่าให้จับตัวได้นะ คราวนี้จะเอาไปขังห้องไม่มีหน้าต่างแทนเสียเลย...คอยดู"

เจตต์พึมพำรอดไรฟันด้วยความโกรธ  เขาพยายามตั้งสติให้ใจเย็น แล้วจึงแค่นยิ้มน้อย ๆ ตามมา

"ถ้าเธอกระโดดลงไป...แล้วเธอจะไม่ห่วงพี่ชายของเธอหรือไง!"

พิริยะสะดุ้งแล้วจับราวระเบียงแน่น ก่อนจะโต้ตอบกลับไปอย่างตกใจ

"หมายความว่ายังไง! คุณห้ามทำอะไรพี่วีนะ!"

"ถ้าอย่างนั้นเธอก็ถอยออกมาจากตรงนั้น แล้วมาหาฉันสิ"

เจตต์ต่อรองอย่างผู้เหนือกว่า ซึ่งก็ทำให้พิริยะมุ่ยหน้าแล้วยอมเดินกลับมาหาอีกฝ่าย ซึ่งพอได้ตัวเด็กหนุ่ม เจตต์ก็รั้งร่างนั้นมาไว้ในอ้อมกอด แล้วพาลากเข้าห้องก่อนจะล็อกประตูบานกระจกแน่น ทำให้พิริยะถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

"คิดหรือว่าเธอจะหนีน้ำมือของฉันรอดไปได้ ...หือ"

"ก็คุณอยากทำตัวบ้ากามคิดปล้ำผมก่อนทำไม...ผมก็ต้องป้องกันตัวเองบ้างสิ"

พิริยะเถียงเสียงอ่อย แต่นั่นกลับทำให้คนได้ยินขมวดคิ้วยุ่ง แล้วแย้งกลับไปอย่างหงุดหงิด

"ฉันบอกกับเธอหรือไง ว่าฉันจะปล้ำเธอน่ะ!"

"การกระทำของคุณมันบอกนี่นา ก่อนหน้านั้นก็เป็นแบบนี้ พอคุณโมโหทีไรก็จับผมปล้ำตลอดไม่ใช่รึ!"

พิริยะเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ เพราะไหน ๆ เขาก็ไร้ทางหนี แถมดูเหมือนว่าอีกฝ่ายก็ไม่น่าจะคิดฆ่าแกงอะไรเขา อย่างดีก็แค่เสี่ยงต่อการสูญเสียพรหมจรรย์ทางประตูหลังเท่านั้นล่ะนะ

"เธอนี่มัน....นิสัยเปลี่ยนไปมากจริง ๆ เลยนะ เทวิกา"

เจตต์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยสีหน้าเอือมระอา และนั่นจึงทำให้พิริยะชักไม่สบอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกัน

"แหงล่ะ! บอกตั้งไม่รู้กี่หน ว่าผมน่ะ...ไม่ใช่เทวิกาอะไรนั่นของคุณ!"

เจตต์เงียบกริบ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง แล้วโพล่งเถียงกลับ

"แต่วิญญาณของเธอคือวิญญาณ เทวิกาของฉัน!"

"แล้วไงล่ะ! แต่ตอนนี้ผมก็เป็นผม เป็นนายพิริยะ เผดิมธรรม ไม่ใช่คุณเทวิกาอะไรนั่น... ชีวิตนี้เป็นของผม เรื่องของชาติที่แล้วก็คือชาติที่แล้ว ...และชาตินี้ผมก็ไม่ได้รักคุณสักหน่อย!"

เจตต์ชะงักกับคำโต้เถียงของเด็กหนุ่ม แววตาวาวโรจน์เมื่อสักครู่ แปรเปลี่ยนเป็นเจ็บปวดให้พิริยะได้เห็น จากนั้นชายหนุ่มก็เบือนหน้าไปอีกทาง พร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ฉันไม่สนใจ...ยังไงเธอก็ต้องเป็นของฉันทุกชาติไป...และฉันจะไม่มีวันยกเธอให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น!"

พิริยะกัดฟันด้วยความโกรธ แล้วจึงโพล่งตามมาลั่น

"คุณมันเห็นแก่ตัว!

เจตต์หันกลับมาจ้องอีกฝ่ายนิ่ง ใบหน้านั้นพลันเปลี่ยนเป็นเฉยชา ไร้ความรู้สึกใดให้ได้สัมผัส

"ใช่...ฉันมันเห็นแก่ตัว เพราะฉะนั้น ต่อให้เธอด่าว่าฉันยิ่งกว่านี้ ฉันก็ไม่คิดจะใส่ใจ...เธอเองก็เลิกต่อต้านฉันสักที... ไม่อย่างนั้น ไม่เพียงแค่เธอเท่านั้น พี่ชายของเธอก็จะเดือดร้อนไปด้วย ...ฉันอาจจะไม่สบอารมณ์ แล้วจับพี่ของเธอโยนเข้าคุกใต้ดิน เอาโซ่ล่าม แล้วให้กินข้าวแค่วันละมื้อ หลังจากนี้ก็ได้นะ"

ท้ายประโยคเจ้าตัวแสร้งทำเป็นยิ้มเยาะที่มุมปาก แต่นั่นกลับสร้างความโมโหให้เด็กหนุ่ม จนเผลอหลุดโพล่งโต้ตอบกลับไป

"คุณมันทั้งเห็นแก่ตัว แถมยังเลวกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก!"

เจตต์ชะงัก ก่อนจะสบถเบา ๆ กับตัวเอง แล้วจับไหล่ทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มตรงหน้าตนบีบแน่น

"หึ! ใช่ ฉันมันเลว! ฉันมันเห็นแก่ตัว!  แต่ไอ้คนเลวเห็นแก่ตัวคนนี้ล่ะ ที่เฝ้ารอและรักเธอมาตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมานี่ รู้บ้างไหม เทวิกา!"

เจตต์ตะคอกใส่ ก่อนจะดึงร่างโปร่งเข้ามาบดเบียดจูบรุนแรง จนเด็กหนุ่มรับรู้ถึงรสเลือดในปากของตน

"ถึงเธอจะลืมฉันไปก็ตาม...แต่ฉันจะทำให้เธอรักฉันใหม่ให้ได้อีกครั้ง...และถ้าหากทำไม่ได้ ฉันก็จะกักขังเธอไว้ที่นี่ ให้เธออยู่กับฉัน จนกว่าเราสองคน ใครคนใดคนหนึ่งจะตายจากกันไป...จำเอาไว้!"

เจตต์บอกแล้วก็ผลักร่างของเด็กหนุ่มไม่แรงนัก แต่ก็ทำให้พิริยะเซไปชนเตียงนอน จากนั้นชายหนุ่มก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้พิริยะเฝ้ามองไล่ตามแผ่นหลังของคนที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ...ยิ่งเมื่อยามหวนนึกถึงแววตาเจ็บปวดคู่นั้นของชายหนุ่มก่อนที่จะเดินจากเขาไป ก็ยิ่งทำให้พิริยะกลับรู้สึกสงสารเจตต์ขึ้นมาแทน ความรู้สึกชิงชังหรือรังเกียจที่เคยมี ก็กลับพลันสลายลงไปอย่างช้า ๆ โดยที่เด็กหนุ่มเองก็บอกไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร

..... TBC ....

อัพเดทครบ 100% สำหรับตอนนี้ .... ยังดราม่า(มั้ง) อยู่เหมือนเดิม ช่วยไม่ได้ จะให้รักกันไวก็กระไรอยู่เน้อ  ^^

ส่วนตัวละครหลัก ๆ ของเรื่องนี้ก็ออกกันมาครบแล้วค่ะ หลายคนก็คงพอจะคาดเดาเรื่องราวในอดีตกันได้บ้างแล้วล่ะมั้งคะ (แพทเทิร์นน้ำเน่ามาตามระเบียบ)  

ตอนต่อไปก็คาดว่าจะต่อเร็ว ๆ นี้ เพราะช่วงนี้ช่วงเทศกาลครอบครัว เวลาว่างก็เลยลดน้อยถอยลงตามล่ะนะคะ ^^

Ps. รัญชน์  อ่านว่า "รัน" ค่ะ

[มอคราม]

เอก เเกใจร้ายกับรัญชน์มากอ่ะ ไอ้เลวววววว //// ขอโทษค่ะ ขอ nc เยอะๆๆ โฮะๆๆ     

[เลื่อมประภัสสร]

อ๊า เด็กๆ มันกรุบกรอบดีใช่ไหมคะคุณเอก คุณเจตต์ แต่น่ากลัวทั้งคู่เลยนะนั่น
งานนี่รัญชน์น่าสงสารสุดๆ ปวดใจเบาๆ ค่ะ

แอบคิดถึงอายุเจตต์กับพิริยะ ห่างกันกี่รอบคะนั่นคุณเจตต์ขา

ใช้เวลากับครอบครัวอย่างมีความสุขนะคะ ^^

[หงส์ดิน]

งื้อออ สงสารรัญชน์ ทำไมเอกทำแบบนี้ คุณเจตน์จะโหดได้อีกนานมั้ยน่ะ ฮ่าๆๆ

[น้ำตาลก้นแก้ว]

จำเลยรัก แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง T^T
สงสารรัญชน์ หน้าเหมือนพี่สาว เลยกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของคุณเอกไปโดยปริยาย

เจตต์ก็โหด ฮืออออ ถึงจะอารมณ์ร้ายเพราะรักเทวิกามากก็เถอะ
แต่มาลงกับน้องพีแบบนี้ไม่ได้น้าาาา!! ก็น้องพีจำไม่ได้นี่นา!

ปล. คิดถึงพี่ปรวีร์ คิคิคิ ^w^

[น้ำไหล]

เอกโหดรั๊ย...... สงสารรัญชน์ (ปล.ขอสารภาพว่าเผลออ่านเป็น 'รัช' ทุกที (ขนาดมีคำอ่านก็ยังอ่านเหมือนเดิม) Orz)

ถึงจะเป็นวิญญาณของเทวิกา แต่ตอนนี้่ก็ไม่ใช่แล้วนี่นา อืม........ มีแววดราม่าหนักหน่วงตอนจะจบเรื่องนะเนี่ย #ได้ข่าวว่าตอนนี้ก็ดราม่าอยู่แล้ว

[13cotton13]

ทั้งุคณเจตน์และคุณเอกนี่ดูเห็นแก่ตัวทั้งคู่เลยนะ
เข้าใจว่ารักเทวิกามาก
แต่เเบบเค้าตายไปแล้วป่ะ
แถมยังกลับมาเกิดใหม่เป็นน้องพีอีก
แบบนี้น้องพีก็น่าสงสารแย่เลยอ่ะสิ

แอบสงสารน้องรัญชน์อีกคน ขอให้คุณเอกคิดกลับใจได้น้าาา