*ขอเปลี่ยนชื่อเรื่อง ไอติม ตอนที่ 1

[มอคราม]

“ว่าไงนะเฮีย ไหนบอกว่าให้ผมไปพักห้องเฮียไง” ไม่ต้องสงสัยว่าตอนนี้ผมทำไรอยู่ ผมกำลังเดินทางเน้นคำว่า’เดิน’ครับไปยังหอพักนอกที่มีเฮียแต๊ปปลายสายที่กำลังพูดอยู่ แต่ดูมันทำ! จู่ๆมันกลับบอกว่าจะให้ผมไปอยู่กับ….ไม่อยากจะบรรยาย
“ไม่เอา ไหนเฮียบอกจะให้ผมไปอยู่ด้วยไง ”
“เออน่าอยู่หอในไปเหอะ ดีกว่าเยอะ”
“ไม่เอาจะอยู่หอนอกจะอยู่กับเฮียด้วย”
“เอ๊ะ ไอ้นี่”
“เอ๊ะไอ้เฮีย ไหนบอกว่าถ้าผมสอบได้จะให้มาอยู่ห้องด้วยไง นี่อย่าบอกนะว่ากำลังซุกใครอยู่”
“เปล๊า! ” ดูมันทำขึ้นเสียงสูง มันโกหกแน่นอนผมอยู่กับมันจนผมอายุ 18 ปีรู้ไส้รู้พุงหมดล่ะ แบบนี้มันกำลังโกหกชัวร์
“ไม่ไป เนี่ยจะถึงหออยู่แล้ว”
“งั้นมึงก็กลับไปหอในสิวะ อยู่ไม่ไกล”
“นี่ใจคอมึงไม่ห่วงกูเลยหรือไงวะกูพึ่งมากรุงเทพวันแรกนะเว้ย” ผมเริ่มขึ้นมึงกู คือมันเป็นคำพูดที่พูดกันบ่อย ไอ้พี่เพ่อไรเนี่ยกระดากปาก
“มึงก็โตๆแล้ว และอีกอย่างไอ้พีมมันอยู่ห้องคนเดียว มันต้องการเมทที่สำคัญกูลงชื่อให้มึงไปเรียบร้อยล่ะ ถ้ายกเลิกถูกปรับ”
ผมยกคิ้วรู้สึกแหม่งๆ
“ถูกปรับไร? ”
“อ้าว ก็มึงทำสัญญาเช่าแล้วไง ถ้ามึงยกเลิกต้องถูกปรับเป็นเงินสองเท่าที่เช่าอยู่ พูดง่ายๆถ้ามึงยกเลิกห้องที่ไอ้พีมอยู่เดือนละหกพัน มึงก็ต้องเสียเป็น หมื่นแปด”
“หะ…หา จริงเหรอวะ ”
“จริงสิ”
ผมหยุดเดินถึงคำพูดมันจะแหม่งๆแต่มันเรียนนิติศาสตร์น่าจะจริง
“ทำไงดีวะ”
“ไม่ทำไงก็ย้ายของไปอยู่หอเดียวกับไอ้พีมไง”
“ไม่เอา! ”
“หมื่นแปดนะ ถ้าพ่อกับแม่รู้ ค่าเทอม ค่าขนมมึงออกเองนะเว้ย”
ผมชั่งใจ “เดี๋ยวนะไอ้เฮียมึงเป็นคนเซ็นก็รับผิดชอบสิวะ”
“ชื่อมึงนะ”
กึก หยุดเลยกูพูดไม่ออก
“บายนะน้องรักโชคดี…..” พูดจบมันก็ตัดไป
ผมอยากจะกราบมันสามทีนะตรงนี้จริงๆห่วงน้องมากๆ รักน้องจริงๆ ผมถอนหายใจแล้วเดินกลับไปที่หอในซึ่งอยู่ไม่ไกลหอนอกเท่าไหร่ถ้าไม่เดินอ่ะนะ คือตอนนี้ผมเดิน ไม่ใช่วิ่ง แล้วเมื่อไหร่ผมจะถึง ดีนะที่จ้างรถขนของมาให้นี่ถ้าแบกไปแบกมาตัวผมคงหดลงกว่าเดิม
“สรุปกูต้องเสียเงินหมื่นแปดจริงๆเหรอวะถ้ายกเลิก ” ผมเกาหัว คือไม่ใช่ผมโง่นะครับคือผมแค่ไม่ได้ศึกษากฎหมาย ผมเรียนบริหารเลยไม่เข้าใจอ่ะครับ ย้ำอีกทีผมไม่ได้โง่นะ สอบบริหารได้ผมไม่โง่นะครับ
ใช้เวลาเดิน 15 นาทีผมก็มาเยือนหอใน ซึ่งมันมีหลายหอมาก แล้วไอ้เฮียมันไม่ได้บอกไรเลยนอกจากหอใน “แล้วกูอยู่โซนไหนวะ” ผมหันไปรอบๆคนเยอะพอควร แต่!ผมไม่รู้จัก ผมตัดสินใจโทรหาเฮียอีกครั้งแต่ มันไม่รับ!
ขอบคุณ….ที่กูมีพี่อย่างมึงมาก ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ วันนี้กูจะเจอห้องไหมแล้วของกูนี่ไปอยู่ไหนวะ ห้องก็หาไม่เจอ ของที่ขนมาก็ไม่รู้ไปไหน อย่าบอกนะเอาไปขายแล้ว
“ติม…”
เสียงเรียกทำให้ผมหันไปมอง ผู้ชายตัวสูงพอๆกับผมยิ้มแป้น แล้วเดินมาหาแต่หน้าตามันคุ้นๆว่ะ
“ติมก็มาเรียนที่นี่ด้วยเหรอ” มันทำหน้าตื่นเต้น
“เอ่อ….นายเป็นใคร”
“ติมลืมฉันแล้วเหรอ ทายสิใครเอ่ย” มันหมุนตัวสามทีแล้วกระพริบตาปริบๆ
ผมขมวดคิ้วจ้องหน้ามัน “ไอ้วิค! ”
“ต๊าย ตอนนี้ชื่อวิคตอเรียจ้ะ”
ผมจำมันได้ล่ะมันคือเพื่อนสมัยม.ต้นผมเอง เราสนิทกันมากแต่พอขึ้นม.ปลายก็แยกย้ายกันไป พอดีจังหวัดผมโรงเรียนดังๆมันเยอะ
“มึงก็เรียนบริหารเหรอวะ”
“ก็ใช่น่ะสิ ป๊าบอกให้เรียน”
“ดีเลยมึง นี่มึงอยู่หอเปล่า”
“อยู่สิ”
“แล้วหอมึงอยู่ไหนวะ”
“อยู่ตรงโน้น ติมก็อยู่หอเดียวกับฉันนะ พอดีตอนลงชื่อเห็นชื่อติมพอดี”
“จริงเหรอแจ็คพอตว่ะ พากูไปหน่อยดิ”
“ได้! ”มันพูดอย่างมั่นใจ คือผมอยากจะถามมันจริงๆว่ะอะไรทำให้มึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ตอนอยู่ ม.ต้นมันไม่ขนาดนี้นะ ออกแนวเงียบๆด้วยซ้ำ สงสัยพออยู่ ม.ปลายมันคงไปเจออะไรมาเยอะ
ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าหอสีครีม มีห้าชั้น บรรยากาศหน้าหอโอเคธรรมชาติจัดเต็ม ดอกไม้ขึ้นเป็นดอกๆ แต่ทำไมรู้สึกบรรยากาศมันอึมครึมเหมือนธรรมชาติลงโทษวะ
“ก็แบบนี้แหละติมหอชายล้วนก็อึมครึมธรรมดา”
ดูไอ้วิค ไม่สิวิคตอเรียมันพูดเหมือนอ่านใจได้แต่หน้าตามึงตอนพูดนี่ดี๊ด๊าจริงๆ
“เออแล้วมึงรู้ไหมกูอยู่ห้องไหน”
“ถัดจากฉันไปสามชื่อนะ น่าจะห้อง 206 น่ะ”
“โอยยย มึงนี่จำแม่น …แล้วมึงมีเมทยังวะ”
“มีแล้วสิ ล่ำมากกกกกก ” มันลากเสียงคือยาวมาก กูปวดหัวเอาไอ้วิคคนเดิมกลับมาได้ไหมวะ กูไหว้ล่ะ ผมไม่อยากจะลีลาเลยให้มันพาไปที่ห้อง ที่นี่กากมากครับลิฟต์ไม่มีเดินเอาถึงชั้นมันจะน้อยก็เหอะแต่ผมมันขี้เกียจเดินอ่ะ
“นี่ไงห้องติมส่วนห้องฉันถัดไปสามห้อง”
“อ่า…..”
“เป็นไรเข้าไปสิ”
“นี่มึงจำไอ้พีมได้เปล่าวะ”
“พีม? พีมโรงเรียนเก่าพวกเราอ่ะเหรอ จู่ๆถามทำไม”
“มันเป็นเมทกูเอง”
“พระเจ้า” มันทำท่าตกใจมือหนึ่งปิดปากมือหนึ่งทาบอก คือกูขอตบมึงทีได้ไหมเลิกทำไรแปลกๆซักที ทำท่าอย่างกับชนะนางงาม
“จริงเหรอ พีมที่ไม่ชอบหน้าติมแล้วติมไม่ชอบหน้าพีมอ่ะเหรอ ”
“เยส” โชว์ภาษาอังกฤษหน่อย
“ว๊ายยยย พรหมลิขิต” ดูมันทำตกลงมึงเป็น…ตื๊ด(เซ็นเซอร์)…ใช่ไหม
“พรหมลิขิตห่าไรล่ะ สวรรค์ลงโทษมากกว่า ”
“แหมอยู่ๆไปเหอะ พีมหล่อจะตาย”
“หล่อไม่หล่อไม่สนเว้ย แต่มันสันดานเหี้ยยยยยย….” ผมลากเสียงยาวมากจนกระทั่งคนในห้องเปิดปะตูออกมาทำให้ผมที่กำลังลากเสียงหยุดลงกระทันหัน
มันมองหน้าผม
ผมมองหนามัน
มันชายหางตามองผม เน้น!หางตา! แล้วปิดประตูดังปังทันที
ผมทำท่าจะถีบประตูแต่ดีนะที่ไอ้วิคมันห้ามไว
“ใจเย็นๆลูก พีมยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ดะ…ดูมันกวนประสาทกูดิ นี่มึงรู้ไหมถ้ากูไม่ติดว่าต้องเสียเงินหมื่นแปดกูไม่อยู่หรอก”
“เงินหมื่นแปดอะไรเหรอ”
“ก็ เฮียแต๊ปบอกว่าถ้ากูไม่ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับไอ้พีมกูจะถูกปรับสองเท่าว่ะเพราะลงชื่อไปแล้ว”
ไอ้วิคมันทำหน้านิ่งงงๆก่อนจะยิ้มแสยะ เป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวมาก
“ใช่เลย ต้องอยู่นะเดี๋ยวโดนปรับห้าหมื่น”
“หา ห้าหมื่นเอาอะไรมาพูด เฮียกูบอกว่าหมื่นแปด”
“พอดีกฎหมายใหม่พึ่งออกมาอ่ะ เพื่อนฉันที่สอบเข้านิติศาสตร์มันบอกมา”
“จริงเหรอ” ผมทึ้งหัวตัวเองทำไมผมมันซวยแบบนี้
“ต้องอยู่ต่อไปเรื่อยๆนะติม” มันยิ้มร่าก่อนจะทำท่าทางเหมือนเต้นบัลเล่ หมุนสามรอบ แล้วส่งสายตาปิ๊งๆไปให้ผู้ชายที่ออกมาจากห้องข้างๆพอดี ผู้ชายคนนั้นถึงกับสะดุ้งเฮือกแล้วโกยทันที
ผมถอนหายใจ ทำไมผมต้องมาอยู่กับมันด้วย อยากกรี๊ดดดดดด