อารมณ์รัก อารมณ์ร้าย ตอนที่9

[มอคราม]

ผมเดินเข้าไปในบ้านเจอแม่ที่กำลังยืนชี้หน้าด่าคนใช้ที่กำลังเก็บบางอย่างตรงพื้น



“เก็บไปให้หมดเลยนะ มึงกล้าดียังไงมาทำแก้วน้ำกูหล่น จงใจชนใช่ไหม”



“ปะ…เปล่านะคะ  คุณ…คุณ หญิงน้อย”



“แหม… คำที่มึงเรียกกูไม่พ้นเมียน้อยเลยนะ”



“กะ..กาด ไม่ได้ตั้งใจนะคะ”  เธอรีบขอโทษมือก็เต็มไปด้วยเลือดเพราะถูกเศษแก้วบาด



“กาด ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ”  ปรางพูดล้อเลียนกัดจิกคำพูดแล้วเงื้อมมือจะตบ



“แม่!”



“มึงมาก็ดีแล้ว มาช่วยกูสั่งสอนอีนี่หน่อยซิ”



ผมถอนหายใจยาว ก่อนจะก้มลงเก็บเศษแก้วที่แตก



“ทำอะไรของมึงไอ้ปิง”



“พี่กาดไปเถอะเดี๋ยวผมเก็บเอง”



“อะ..อืม”   พี่กาดทำตามที่บอกแล้วรีบเดินหนีไปทันที



“มึงทำไรไอ้ปิง อีนั่นมันเป็นขี้ข้าให้มันทำก็ถูกแล้ว”



“แม่….. เขาก็คนเหมือนกัน เรียกเขาว่าขี้ข้าได้อย่างไรและอีกอย่างถึงพี่เขาจะคนเป็นใช้แม่ก็ไม่ควรที่จะกดขี่เขา”



เพี๊ยะ!  



ใบหน้าผมหันไปตามแรง



“มึงสั่งสอนกูมาหลายรอบแล้วนะที่ยืนหัวโด่เนี่ยแม่ของมึงไม่ใช่ลูก หน็อย….มาสั่งสอนกู ฮึ๊ย! มีลูกก็ไม่ได้ใจ”  แม่ฮึดฮัดเดินเข้าไปในบ้าน



ผมจับหน้าตัวเองที่ร้อนผ่าว.......



หลังจากที่ผมเก็บเศษแก้วเสร็จก็ขึ้นมาบนห้อง จะเรียกว่าห้องตัวเองก็กระดากปาก  



มองโทรศัพท์ในมือที่เมมเบอร์พี่ดินไว้



ถ้ามีปัญหาโทรหาพี่เดี๋ยวจะรีบมา



“จะรีบมาจริงหรือเปล่า”  ผมนอนมองชื่อ ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ แล้วลงมาข้างล่างเพื่อมาทานข้าวตามที่พี่เพ็ญบอก



“อ้าวมาท้านข้าวสิปิง” คุณดำรงเอ่ย



ผมค่อยๆทรุดนั่งข้างแม่  แม่เหลือบมองผมแล้วเบะปากก่อนจะหันไปตักอาหารให้คุณดำรง



“เยอะไปแล้วปราง”



“คุณดำรงเหนื่อยนี่คะ ต้องบำรุงเดี๋ยวคืนนี้จะไม่ไหวเหมือนเมื่อคืน”  คำพูดของแม่ทำให้ ผมและคุณวิภาต่างหยุดชะงักเช่นเดียวกับคนรับใช้อื่นๆที่ต่างก็ทำสีหน้าไม่ถูก



ช้อนถูกวางลง คุณวิภาดื่มน้ำบ่งบอกว่าอิ่ม



“อิ่มแล้วเหรอวิภา”



“ค่ะ อิ่มแล้ว ....เอี้ยงพาฉันไปห้องที”



“คุณพี่ทานอีกหน่อยสิคะ ทานนิดเดียวเดี๋ยวไม่แข็งแรงนะคะ”



“นั่นสิวิภา ทานอีกนิดเถอะ ”



“ไม่เป็นไรค่ะ ”



คุณดำรงส่ายหัวอ่อนใจนัก  สายตาเหลือบมองมาทางผมพอดี



“ปิงหน้าเธอไปโดนอะไรมาน่ะ”



“อะ…เอ่อ”  ผมจับหน้า  



ยังมีรอยอีกงั้นเหรอ



“แหมๆแกคงไปซุ่มซ่ามชนโน่นชนนี่เเหละค่ะ”



“คะ…ครับ ”



“งั้นเหรอ ระวังตัวหน่อยก็ดีนะ”



“แล้ววันนี้คดีเป็นอย่างไรบ้างคะหนักไหม”



“หนักเอาการเลย เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังนะ ทานข้าวกันก่อนเถอะ”



“ได้ค่ะ”  แม่ยิ้ม   เเต่สายตามองมาทางผมประมาณว่าอย่าพูดมาก



ผมดื่มน้ำแล้วขอตัวออกไปเดินเล่นในสวน  



สวนนี้หากมองไปด้านบนจะเจอหน้าต่างห้องของผม  เป็นแค่สวนเล็กๆเมื่อเทียบกับสวนขนาดใหญ่ของบ้านที่มีเนื้อที่ตั้งแต่รั้วบ้านถึงตัวบ้าน กลิ่มหอมของดอกลีลาวดียามเย็นทำให้จิตใจสดชื่นขึ้น ผมหยิบดอกของมันที่ร่วงแล้วแตะจมูกรับกลิ่นเบาๆ



เสียงรถยนต์แว่วมา….รถมินิคูเปอร์สีขาวดำเคลื่อนตัวเเล้วหยุดลง ปรากฏร่างหญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวคุมเข่า ใบหน้าสวยหวานจนผมใจเต้นแต่ถ้าสังเกตุดีๆ ผู้หญิงคนนี้คือคนที่อยู่กับไอ้หมาบ้าในร้านหนังสือ  



..........นานาเดินมาในบ้าน  ป้ายุที่เดินมาพอดีทักขึ้น



“อ้าวคุณนานา”



“ป้ายุ สวัสดีค่ะ”



ป้ายุรับไหว้แล้วยิ้มรับ  “มาหาคุณดอจหรอคะ”



“ค่ะ”



“คุณดอจยังไม่กลับเลยค่ะ คุณนานานั่งรอก่อนนะคะเดี๋ยวป้าให้เด็กเอาน้ำมาให้ค่ะ”



“ขอบคุณค่ะ”   นานานั่งลงโซฟา มองโทรศัพท์ในมือแล้วกดโทรหาแฟนหนุ่มที่ตอนนี้ยังไม่กลับบ้านเเต่ไม่ทันไรน้ำเปล่าก็มาเสริ์ฟ



“น้ำค่ะคุณนานา”



“ขอบคุณพี่แก้วมากนะคะ”



“ค่ะ” แก้วยิ้มแล้วเดินเข้าในครัว



............


...........................



“เอาหน้านะมึงอีแก้ว ”



“ทำไมกูล่ะอีกาด หาโอกาสประจบไม่ได้เหมือนกูล่ะสิ”



“กูไม่เอาหน้าเหมือนมึงหรอก ”



“แต่เกือบเอาหน้าไปให้คุณหญิงน้อยตบหรอวะ”



กาดเม้มปากแน่น ถ้าเมื่อกี้คนที่ถูกตบไม่ใช่ปิงมีหวังเธอคงโดนตบเเน่ดีไม่ดีอาจโดนเศษแก้วตบหน้ามาด้วยก็ได้  ยิ่งคิดก็รู้สึกกลัวปนโมโห



.................


...............................



ร่างบางขมวดคิ้วเพราะโทรไปหลายครั้งแต่ปลายสายก็ไม่ยอมรับ



“คนอุตส่าห์มาปรึกษาเสียนี่แต่กลับไม่อยู่ เราน่าจะนึกออกตั้งเเต่เมื่อวานจะได้ปรึกษาเลย เฮ้อ.... ”



ผมเดินเข้าไปในบ้านพลันสายตาประสานกับสาวสวยที่นั่งอยู่บนโซฟาพอดีเธอมองผมไม่วางสายตา ตกใจอย่างโจ่งแจ้งก่อนจะเอ่ยคำพูด



“คุณคือคนที่อยู่ในร้านหนังสือใช่ไหมคะ”



“อะ…เอ่อครับ”



“คุณ…..อยู่ที่นี่เหรอคะ”



“เอ่อ ผมชื่อปิงครับ ผมพึ่งมาอยู่ที่นี่เมื่อวานนี้”



“เอ๋ อยู่เมื่อวาน? ”



เธอยิ่งเพิ่มความสงสัยไปอีกผมจะอธิบายยังไงดีว่าผมน่ะ เป็นลูกของภรรยาอีกคนของคุณดำรง



“ฉันชื่อนานา ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ”  จู่ๆเธอก็เปลี่ยนบทคุยแล้วยิ้มหวานให้แทน   ผู้ชายร้อยทั้งร้อยถ้าเห็นรอยยิ้มนี่ต้องละลายแน่นอน



“เช่นกันครับ”



“พอดีฉันมาหาดอจน่ะแต่ยังไม่มาเลย”



“อ่าครับ”



“ฉันพอจะปรึกษาปิงได้ไหม”



“ครับ? ”



“มานั่งตรงนี้เถอะ”



“เอ่อ”



“มาเถอะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”



ผมเดินไปหาแล้วทรุดนั่งโซฟาตรงข้าม



“เรื่องที่ปรึกษาคือ อีกไม่กี่วันทางโรงเรียนฉันกับโรงเรียนดอจจะจัดสัมพันธ์เข้าค่ายวิทย์น่ะ แต่ฉันไม่รู้จะเตรียมตัวยังไงดีเพราะจะมีการสัมมนาแลกเปลี่ยนความเห็นระหว่างโรงเรียน และฉันเป็นตัวแทนชมรมเคมีด้วย แต่ว่าฉันก็ไม่ค่อยมั่นใจและค่อนข้างกลัวรอบข้าง”



ผมนั่งทบทวนคำพูด



“เอ่อ เข้าใจที่ฉันพูดไหม ...ตอนเเรกก็ปรึกษาเพื่อนน่ะนะเเต่ทุกคนก็บอกว่าไม่รู้”



“เข้าค่ายวิทย์เหรอครับ”



“ค่ะ”



ผมตงิดๆ จำคำพูดของพี่วิทย์ที่บอกจะจัดเข้าค่ายแต่ว่า…..


มันก็แค่ข้ออ้างไปเที่ยวเท่านั้นแหละ ….ไม่ใช่เหรอ



“คือ ผมเองก็อยู่ชมรมวิทย์เเละเรียนโรงเรียนเดียวกับไอ้…เอ้ย ดอจครับ”



“จริงเหรอคะ”  นานาตาโต



“แล้วคุณเตรียมตัวยังไงคะ”



“คือ….ผมไปไม่ได้น่ะครับแต่รุ่นพี่ในชมรมบอกว่า แค่ไปเที่ยวนี่ครับ”



“เอ๊ะ  ไปเที่ยว?? ไม่ใช่สัมมนาเหรอคะ ”



“ผมว่าแค่ไปเที่ยวครับ  เพราะรุ่นพี่ที่ชมรมฟิสิกส์เขาเป็นคนจัดเอง ”



“หา…..จริงเหรอเนี่ย สงสัยฉันคงโดนเพื่อนๆหลอกแน่เลยค่ะ”   นานาหัวเราะ



“ขอบคุณมากนะคะที่บอกก่อนไม่เช่นนั้นฉันต้องปวดหัวจนถึงวันเข้าค่ายแน่เลยค่ะ  ดีนะคะที่มาปรึกษาปิง”



คือผมอยากจะถามมากกว่าว่าเอาอะไรไปมั่นใจถึงไปปรึกษาไอ้หมาบ้ากัน



“แล้วทำไมปิงไม่ไปค่ายล่ะคะ”



“….พอดีต้องทำงานพิเศษด้วยนะครับ”



“ทำงานพิเศษ……?”



“ครับ ”



นานาไม่ได้ถามต่อ แต่ชวนคุยเรื่องอื่น จนกระทั่งคุณดำรงเดินมาพอดี



“อ้าวหนูนานา”



“สวัสดีค่ะ คุณลุง คุณ…..”  นานาหยุดมองแม่ แต่ก็ยกมือไหว้



“มาหาดอจเหรอ”



“ค่ะ  พอดีจะมาปรึกษาแต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้วค่ะ ได้ปิงช่วยแล้ว”



“อ๋อ งั้นเหรอ”



“เดี๋ยวนานาขอตัวกลับเลยนะคะ ”



“อ้าว ไม่อยู่เจอหน้าดอจมันหน่อยหรือ”



“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอค่ะ  ”



“ฮ่าๆๆ นั่นสิเจอกันเกือบทุกวันนี้นะ  งั้นก็ขับรถดีๆล่ะ ฟ้าเริ่มมืดแล้ว”



นานายิ้มแล้วไหว้อีกครั้งก่อนจะเดินออกไป



“ทำความรู้จักกับนานาแล้วสินะ” คุณดำรงพูดพลางนั่งโซฟา แม่นั่งตาม



“ครับ”



“นานาเขาเป็นคู่หมั้นดอจน่ะ คบกันมานานแล้ว”



“ครับ ” ผมพยักหน้าเพราะเป็นอย่างที่คาด



“แล้วปิงมีคนคบด้วยหรอยัง”



“เอ่อ ยังครับ”



“คนอย่างปิงใครจะมาคบมันล่ะคะ วันๆมัวแต่ก้มหน้าก้มตามืดมนจะตายแถมชอบสั่งสอนคนใครจะมาชอบมันกัน ”



“วิภาคุณพูดเกินไปปิงออกจะน่ารัก”



ผมเลิกคิ้ว นี่คนที่สามแล้วที่พูดว่าผมน่ารัก ผมเนี่ยนะก็แค่ไอ้แว่นที่ใครๆเรียกเท่านั้นแหละ



“แล้วคดีที่คุณดำรงจะบอก เป็นอย่างไรบ้างคะ” แม่พูดตัดบทกลางคัน



“อือ….ก็นะ เกี่ยวกับยาเสพติด….เรื่องใหญ่เปิดเผยได้ไม่มาก”



“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”



“ใช่ ถ้าจับกุมสำเร็จยาเสพติดแถวๆภาคเหนือจะหายไปมากกว่าครึ่ง”



“ระวังตัวด้วยนะคะ ยิ่งรายใหญ่ยิ่งอันตราย”



“ขอบใจปรางมากนะ”



ทั้งสองกุมมือกัน หากคุณดำรงไม่มีภรรยาอยู่แล้ว ภาพนี้คงเป็นภาพที่ผมมีความสุขมาก…



เสียงรถยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง ปรากฏรถหรูสีดำที่คุ้นเคย



“เอ่อ ผมขอตัวไปห้องนะครับ”



ผมรีบลุกแล้วเดินขึ้นห้อง ไม่อยากประจันหน้ากับไอ้หมาบ้า



ผมนั่งอยู่บนเตียงรอเสียงเจ้าของห้องฝั่งตรงข้ามอย่างใจจดใจจ่อ



เสียงประตูห้องฝั่งตรงข้ามเปิดออกและปิดลงผมถอนหายใจโล่งอกนึกว่ามันจะเคาะประตูบุกห้องผมซะอีก



ผมทรุดตัวนอน นาฬิกาดิจิตอลที่วางข้างเตียงบอกเวลา 1 ทุ่มตรง  เวลานี้ปกติผมยังไม่นอนด้วยซ้ำ



“พรุ่งนี้วันพุธนี่ต้องทำงานพิเศษ ถ้าพี่โบว์และป้าหญิงรู้ว่าเราย้ายมาอยู่บ้านใหม่คงตกใจน่าดู จริงสิยังไม่ได้บอกป้าแจ่มกับลุงมีเลยว่าย้ายบ้านป่านนี้คงรอทุกเย็น”



ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูทำให้ผมสะดุ้งเฮือก



“คะ…ใครครับ”



“พี่เพ็ญเองจ้ะ”



ผมถอนหายใจแล้วเดินไปเปิด



“มีอะไรเหรอครับ”



“พี่มีเรื่องมาเตือน”



“เตือน? ”



“ใช่ เรื่องคุณนานาเมื่อตอนเย็น  …..ตอนนี้เหล่าคนใช้พูดสนุกปากว่าปิงจีบคุณนานา”



“เอ๋  ผมก็แค่คุยกับเขาเฉยๆ”



“พี่ก็คิดอย่างนั้นแต่ปากคนไม่ชอบเวลาเล่าเรื่องมันเลยบานปลายกว่าเรื่องจริง ยังไงปิงอย่าเข้าใกล้คุณนานาเลย หรือยังไงก็หาทางเลี่ยง พี่เกรงว่าคุณดอจเขาจะเข้าใจผิดอีก”



ผมพยักหน้า  “เข้าใจแล้วครับ”



“จ้ะ  งั้นพี่ไปนะ”



“ขอบคุณที่มาบอกนะครับ”



ผมถอนหายใจอีกครั้ง ครั้งที่เท่าไหร่แล้ว……..  



“เรื่องแบบนี้ก็ยังมาต้องกังวล”  ผมปิดประตูแล้วกลับเข้าไปนอน เสียงเคาะประตูดังอีกครั้ง  ผมจึงเดินไปเปิดเพราะพี่เพ็ญคงจะลืมบอกอะไรอีก  แต่ผมคิดผิดคนที่เคาะไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าของห้องฝั่งตรงข้าม



“มีอะไรครับ”



มันไม่ได้พูดอะไรแต่โปรยเศษกระดาษบางอย่างลงพื้น



“อะไร”



“ดูเองดิวะ ว่าอะไร”



ผมก้มหยิบก่อนจะเบิกตากว้าง แม้จะเป็นชิ้นส่วนหลายชิ้น แต่ส่วนที่สำคัญกลับยังอยู่ ภาพเมื่อเช้าที่ว่อนโรงเรียน



“ตกใจล่ะสิ”



“ครับตกใจ แต่ผมเริ่มชิน”



“นายมันสำส่อน ผู้ชายพวกนั้นเสร็จนายหมดแล้วสิ”



“นี่นาย ฉันเป็นผู้ชายนะ”



“ก็ผู้ชาย แต่สำหรับนายทำได้ทุกอย่าง”



ผมเริ่มอารมณ์เสีย  อุตส่าห์ลืมเรื่องนี้ไปเพราะพี่ดินช่วยแท้ๆแต่หมอนี่กลับมาฟื้นคืน



“นายอยากคิดอะไรก็คิดฉันจะนอน ”



แต่มันกลับจับประตูไม่ให้ปิด



“จะไปไหนยังคุยไม่จบ”



“อะไรอีก”



“ถูกข่มขืนหรือเปล่า”



“ฮะ? ”



“ฉันถามว่านายถูกข่มขืนใช่ไหม”



“บ้า! ฉันไม่ได้โดน …..แค่เกือบๆ”



มือหนาเอื้อมมาสัมผัสที่แก้ม ผมย่นหน้าหนีอัตโนมัติ มันก็ไม่ได้รั้งไว้ ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องโดยดี



หมอนี่กินยาผิดหรือเปล่า แปลกแฮะวันนี้ไม่อาละวาด



...............


.............................


...........ดอจนอนลงบนเตียงนึกถึงเรื่องที่เพื่อนพูด



“นี่มึงยังจะมองเศษรูปอีกหรอวะ ไอติมจะละลายหมดแล้ว ” ต๋องพูดไปก็ตักไอติมฝั่งตรงข้ามไป  จนแมนที่อยู่ข้างๆต้องตีมือเบาๆ



“ทำอะไรเนี่ยเกือบหกเลย ภาคดูแมนมันทำดิ“  คนตัวเล็กหันไปฟ้องภาคที่นั่งฝั่งตรงข้ามตน ทั้งยังแอบกัดจิกอีกคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเหมือนกัน
แต่ภาคกลับเอื้อมมือมาเช็ดมุมปากที่เลอะให้แทน



ภาพเด็กทั้งสี่ในชุดนักเรียนในร้านไอติมเป็นเป้าสายตาของคนรอบข้างเพราะเวลานี้ยังแค่บ่ายโมงกว่าๆไม่สมควรที่จะมีนักเรียนจะมาอยู่ที่นี่ แต่สายตาก็หาได้ตำหนิทุกคนเพราะยกเว้นเหล่าหญิงสาวที่แอบชำเลืองมองหนุ่มๆโดยเฉพาะร่างสูงที่กำลังนั่งครุ่นคิดบางอย่าง



“ที่พวกมึงพูดถึงรูปนี้ว่าบางทีไอ้แว่นอาจโดนข่มขืนหรอวะ”  ดอจพูดขึ้นทำเอาเพื่อนทั้งสามหยุดชะงัก



“แค่เกือบสิวะ”  แมนพูด



ดอจนึกถึงเรื่องเมื่อวานตอนเย็นที่เขาเจอร่างนั้นร้องไห้เหมือนหนีอะไรมา



“มึงน่ะอคติกับน้องเขาเกินไป เจอหน้าก็หาเรื่อง  ซื่อๆแบบนั้นไม่มีทางเป็นแบบข่าวลือบ้าๆนี่หรอก”  ภาคเสริม



“ก็แม่มัน…..”



“นี่มึงยังไม่เลิกคิดอีกหรอวะ จะให้กูพูดอีกกี่รอบว่าลูกกับแม่คนละคนกัน มึงเห็นน้องหน้าซื่อคนนั้นนิสัยแบบนี้หรือไง”  พูดจบต๋องก็ฉกไอติมไปกินอีก



ดอจขมวดคิ้วมองรูปที่ขาด แล้วยกไอติมหนีร่างเล็กที่ทำท่าจะแย่งอีก


...............


.............................



ดอจถอนหายใจเฮือกใหญ่  



“หรือเราจะลองทำดีกับมัน  เพราะมันไม่ได้ทำอะไรผิด….”



===============================================================================



อารมณ์เราตอนนี้คือ ทำไมต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องน้ำเน่าของพวกเเกด้วยฟะ!! ชักเบื่อตัวละครที่คิดเอง

*คำไหนผิดบอกด้วยนะคะ

[น้ำไหล]

ดอจจจจจจจจจจจจ ฟหฟยกนาหฟนหกดานห #อัลไล
้เออ ให้มันเข้าใจอะไรง่ายๆ แบบนี้สิ ค่อยเรียกคะแนนความเป็นพระเอกกลับมาหน่อย
แต่.......... เรื่องนานา............ #มีแววก่อเกิดดราม่าในสักวัน

ปล. 'แต่ฉันไม่รู้จะเตรียมตัวยังไงดีเพราะจะมีการสัมมานาแลกเปลี่ยนความเห็นระหว่างโรงเรียน' สระ า เกินมาตัวนึง

ปลล.คำผิดตอนนี้น้อยมาก (เทียบกับตอนอื่น) แต่อยากให้เช็คช่องไฟ (การเว้นวรรคประโยค) หน่อยค่ะ ยังเขียนติดกันอยู่หลายประโยคเลย

[tookta]

ขอบคุณจ้า

ดูเหมือนนายดอจจะดีขึ้น คิดได้ (จะได้เท่านี้เปล่า ??)
เหตุการณ์สภาพลมฟ้าอากาศตอนนี้เมฆเริ่มครึ้มๆ
กำลังก่อตัวเป็นเมฆที่ดำมืดในท้องฟ้าใช่ไหม
หวังว่านายดอจจะคิดได้ และทำดีกับปิงได้ตลอดนะ

พี่ดิน ยังไงกันละจ๊ะ....จะจีบปิง หรือเป็นห่วงเฉยๆ ^^

เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนจ้า

[เลื่อมประภัสสร]

กราบงามๆ ค่ะ ดอจคิดได้แล้ว โฮ้ว ปลาบปลื้มมากค่ะ ทำดีกับปิงเถอะ
แต่ดูๆ ไปแล้วเห็นแววว่าปิงจะโดนอีกรอบ และอีกหลายๆ รอบ
แม่ปิงก็เหลือเกินจริงๆ ตบลูกตัวเองนี่ไม่รู้สึกอะไรเลยใช่ไหม ผู้หญิงคนนี้จะได้รับบทเรียนอะไรบ้างไหมเนี่ย

สู้ๆ ค่ะ อยากให้ดอจกับปิงเข้าใจกันโดยไว T^T

[wazabikung]

จริงๆแล้วดอจเป็นคนดีใช่มั้ยค่ะ แต่ด้วยสภาพแวดล้อม...เอิ่มมมก็นะ
เอาใจช่วยหนูปิงดีกว่า^^~

มาม่าถ้วยถัดไปกำลังจะมา   (#หล่อนมโนไปเองละย่ะ-,-")

[Freezea]

ดอจคิดอย่างนี้แต่ดูจากแนวโน้มแล้วต้องมาเข้าใจผิดเรื่องนานาต่ออีกใช่ไหมเนี่ย T^T
อยากให้ทั้งสองคนเข้าใจกันเร็วๆจังเลย สงสารปิงจนอยากไปฉกตัวมาเองแล้วค๊า

ปล. ภาคกับต๋องช่างดูน่าสงสัย หรือจะเป็นเรื่องสั้นตอนต่อไป

[13cotton13]

ขอให้ดอจทำความเข้าใจกะน้องปิงด้วยเถิด
ไม่งั้นน้องปิงน่าสงสารแย่
แม่ก็มาทำร้ายอีก

[Sier]

ดอจจะทำตัวดี!! o_O
ใจหนึ่งก็อยากให้ปิงแฮปปี้ๆนะ แต่อีกใจหนึ่ง...ก็...ดราม่าสักหน่อย...ก็ดีนะ >_<