อารมณ์รัก อารมณ์ร้าย ตอนที่5

[มอคราม]

รายการทีวีไม่ว่ากี่ครั้งที่เปิดก็มีแต่รายการน่าเบื่อเหมือนเดิม ผมนอนบนโซฟาไล่กดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ  ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลา 3 ทุ่มครึ่ง เสียงจอดรถข้างนอกทำให้ผมละจากทีวีแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู เห็นแม่กับคุณดำรงที่กำลังล่ำลากันอย่างหวานฉ่ำ ก่อนที่รถหรูจะเคลื่อนออกไป



“อ้าวปิง  มาช่วยถือของซิ”



แม่นั่งลงบนโซฟา “ นี่ฉันซื้อของมาฝากแกด้วยนะ เปิดดูสิถุงนั้นน่ะ”



ผมเปิดดูตามที่บอก ไม่ต้องเปิดข้างในก็รู้ว่ามันคือแว่น



“ชอบไหมล่ะ  เห็นแว่นแกมันเก่าฉันเลยซื้อมาให้  ของดีด้วยนะ”



ผมหยิบแว่นขึ้นมาดู รูปทรงสวยงามก็จริงแต่….



“ผมใส่ไม่ได้หรอก สายตาไม่เท่ากัน”



“จะเรื่องมากอะไรอีกล่ะ”



“แม่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสายตาผมสั้นหรือยาว……แต่ขอบคุณแม่มากนะครับ”  



“จะเอาใช่ไหมพูดมากจริง” แม่เชิดหน้าแล้วหันไปดูทีวีแต่ผมรู้สึกแว่บนึงที่แม่แอบยิ้ม



“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะ” ผมเดินไปที่ตู้เย็นแล้วรินน้ำใส่แก้วมาให้ แม่รับไปดื่มแล้วเอนตัวดูละครหลังข่าวที่นานๆครั้งแม่จะดู



“แกแย่งผัวฉัน”



เพี๊ยะ!



สาวสวยในละครล้มลงไปตามแรงตบ หยาดน้ำตาฉบับนักแสดงไหลมาไม่ขาดสาย ผมที่นั่งตรงพื้นเหลือบมองแม่ รู้สึกละครมันคล้ายชีวิตจริง



ผมนั่งกอดเข่า  “แม่….เราอย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะ ให้ครอบครัวเขามีความสุขเถอะ เราสองคนอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมก็ได้ แม่ไม่ต้องไปทำงานเดี๋ยวผมเลี้ยงแม่เอง เราสองคนใช้ชีวิตเหมือนเดิมเถอะนะ”



“มึงไม่อยากสบายหรือไง” แม่พูดสายตายังดูละครน้ำเน่า



“ตอนนี้ก็ไม่ได้ลำบากนี่”



“มึงมันไม่เคยลำบาก แต่สำหรับกูที่ลำบากมาตลอดถึงไม่อยากละโอกาสไง  คุณดำรงเขารักกูและกูรักเขา เขาเป็นผู้ชายที่ดีผิดกับผู้ชายคนอื่นที่มีแต่ทำร้ายจิตใจกู  พ่อมึงไง พ่อขี้เมาของมึง ที่ทำให้กูเจ็บช้ำน้ำใจ แล้วมาตายไปยังทิ้งหนี้มาให้กู  กูต้องทำงานกลางคืนมาใช้หนี้อดมื้อกินมื้อเพื่อมึง” แม่พูดเสียงสั่น



“ผมเข้าใจ เพราะฉะนั้นแม่ก็ไม่ต้องเหนื่อยผมโตแล้วดูแลแม่ได้”



“หึ! มึงเนี่ยนะจะดูแลกู  ไม่ว่ามึงจะพูดยังไงกูก็จะเข้าไปอยู่บ้านหลังนั้นในฐานะอะไรก็ชั่งเเต่ถ้ามีของให้กิน ที่ให้นอนสบายๆ มีเงินให้ใช้มีผู้ที่ชายที่รักกูก็พอ”



“แล้วคุณวิภาเขาล่ะ ”  



“จะไปแคร์มันทำไม” แม่หันมามองหน้าผม “มึงก็ต้องไปอยู่กับกูจะได้ไปต่อกรกับมัน ถ้ามึงไม่ไปกูกับมึงตัดขาดกัน” พูดจบแม่ก็เดินขึ้นบันไดไปที่ห้อง



ผมกุมหัวรู้สึกปวด จนต้องเดินไปหยิบยาแก้ปวดที่ตู้ยามากินแล้วทรุดนอนลงโซฟา  มองละครฉากที่เมียน้อยได้แต่ร้องไห้



ถึงผมจะไม่ชอบกับการกระทำของแม่  แต่ผมจะไม่มีทางให้ฉากนั้นเกิดขึ้นกับแม่เด็ดขาด




++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



“ขึ้นมาเถอะดอจเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกลูก” หญิงวัยกลางคนมองร่างของลูกชายที่ตอนนี้กำลังว่ายน้ำ ร่างกายสมส่วนมีกล้ามและหน้าท้องเพราะผลจากการเล่นกีฬาบ่อยทั้งผิวสีแทนที่โดดเด่นในสระน้ำสีฟ้าใสสะอาด ร่างนั้นค่อยๆว่ายมาหามารดาที่นั่งอยู่ใต้ร่มข้างๆสระน้ำ



“สดชื่นมากกว่าครับแม่”



“งั้นหรอ แต่ลูกว่ายน้ำมานานแล้วนะ ขึ้นเถอะแม่ชักหิวข้าวแล้ว”  นางพูดแกมหยอดลูกอ้อนให้ลูกชาย



“ได้ครับ  ผมก็หิวเหมือนกัน”   ดอจค่อยๆว่ายน้ำไปที่บันไดสระ ใช้ผ้าคลุมอาบน้ำคลุมกายแล้วอุ้มมารดาขึ้นรถเข็นเเล้วพาเข้าไปในบ้าน ก่อนจะเรียกเอี้ยงคนดูแลมาพาแม่ไปที่โต๊ะอาหารที่เตรียมรอ ส่วนตนเองก็ขึ้นไปอาบน้ำเพื่อมาทานอาหารกลางวัน



เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขณะที่ร่างสูงกำลังแต่งตัว ก่อนจะยิ้มรับเมื่อมองชื่อที่ขึ้นหน้าจอ



“ว่าไงนานา….ตอนนี้ฉันอยู่บ้าน…งั้นนานามาทานข้าวที่บ้านเลยดีกว่า ….เดี๋ยวเราค่อยออกไปดูหนังกัน” พูดจบก็กดปิดแล้วรีบแต่งตัว



“แต่งตัวซะหล่อเชียวจะไปไหนจ้ะ”



ดอจนั่งลงตรงข้ามมารดา  “พอดีนานาจะมาน่ะครับ ผมเลยกะจะชวนเธอออกไปดูหนัง”



“อ๋อ งั้นมาหรือยังล่ะจะได้มาทานข้าวด้วยกัน”



“กำลังมาครับ”



เสียงจอดรถหน้าบ้าน......ปรากฏร่างบางในชุดกระโปรงสีชมพูเรียบง่ายแต่เหมาะกับผิวขาวของผู้มาใหม่ชัดเจน  ‘นานา’ ลูกสาวของเจ้าสัวคำรณซึ่งเป็นเพื่อนกับคุณดำรงทั้งสองตระกูลจึงรู้จักกันเป็นอย่างดี และเมื่อลูกสาวและลูกชายต่างก็มีใจให้กันความสัมพันธ์จึงยิ่งแน่นแฟ้นขึ้น



“สวัสดีค่ะคุณป้า”



“สวัสดีจ้ะ หนูนา มาทานข้าวก่อนลูก”



“ขอบคุณค่ะ” นานาหรือหนูนายิ้มรับแล้วทรุดนั่งข้างๆดอจ   ป้ายุรีบวางจานข้าวแล้วคดข้าวใส่ทันที พลางส่งยิ้มให้กับว่าที่คุณนาย



“ทานเยอะๆกันนะ เดี๋ยวไปเที่ยวจะไม่มีแรง”



หลังจากที่ทั้งสามคนทานข้าวเสร็จ ดอจและนานาตก็ออกไปดูหนังอย่างที่ตั้งใจ ทั้งสองเลือกที่จะดูหนังไซไฟ ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะดูหนังโรแมนติคเพราะดอจไม่ชอบ ระหว่างที่กำลังดูหนังร่างสูงไม่รู้เลยว่าสาวๆรอบข้างกำลังเเอบมองอยู่ คงมีเพียงนานาที่สังเกตุเห็นเเละเเอบหึง


ถึงแม้ดอจจะเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีมากคนนึง นิสัยออกแนวห้าว กวนประสาทเหมือนผู้ชายทั่วไปหรือมากกว่า แต่เมื่อเขาอยู่กับแฟนและครอบครัวเขาจะกายเป็นอีกคนที่แสนอบอุ่นแม้จะมีผู้หญิงมากมายมาเสนอตัวเขาไม่เคยที่จะตอบสนองเพราะไม่อยากนอกใจแฟนสาวและไม่อยากเป็นเหมือนพ่อของตัวเองเขาจึงรักนานาแฟนคนนี้มาก



“หนังสนุกดีนะคะ”



“ฉันว่างั้นๆนะ  ”



“เเล้วสาวๆที่อยู่ในโรงหนังล่ะคะ ดีไหม”  นานาพูดประชด



“หืม...หึงหรอ”



“ก็....”



“ไม่มีใครสวยสู้นานาได้สักคน”  นานายิ้มหน้าเเดง  



“เเล้วนานาจะซื้ออะไรไหม”



“อะ...เอ่อ  ว่าจะไปร้านหนังสือค่ะ พอดีอยากได้ตำราทำอาหารใหม่ด้วย ”



“จะทำให้ฉันกินหรอ”



“ค่ะ  จะทำให้กินจนพุงกางเลย”



“แบบนี้เวลาเราแต่งงานกันฉันไม่อ้วนเป็นหมูหรอ”



นานายิ้มหน้าแดงอีกครั้ง ดูน่ารักจนดอจอยากหอมแก้มเขาอยากจะหอมเลยด้วยซ้ำใช่ว่าแคร์สายตาคนอื่นจะจูบตรงนี้ก็ยังได้แต่เขาแคร์ร่างบางนี้มากกว่ากลัวทำให้อาย



“ไปเกันถอะค่ะ ” นานาพูดแล้วควงแขนดอจไปยังร้านหนังสือขนาดใหญ่ด้วยด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ




++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


อีกด้านนึง



“พี่วิทย์เลือกอะไรอยู่ครับ”



“พอดีพุดโทรมาว่าให้หานิยายไปให้น่ะสิ พี่เลยต้องเลือก”



“อือ…พี่พุดชอบอ่านนิยายหรอครับ”



“ใช่ ชอบอ่านมากโดยเฉพาะแนวสืบสวน เพราะแบบนี้พุดก็เลยออกเพี๊ยนๆไง สังเกตไหมล่ะว่ามันชอบทำตัวเป็นนักสืบ”



“พี่วิทย์กับพี่พุดนี่สนิทกันจังนะครับ ”



“ก็อยู่กันมาตั้งแต่ม.ต้นนี่”



“แล้วเลือกมหาลัยที่เดียวกันเปล่าครับ ”



พี่วิทย์หน้าเจือนลงแล้วยิ้มบางๆ  “ คนเราต่างก็มีเป้าหมายของตัวเองนะ  ….ปิงเองก็มีเป้าหมายของปิง   แล้วปิงเลือกหนังสือได้หรือยัง”



“อ๋อได้แล้วครับ ” ผมโชว์หนังสือเคมีให้ดู



“ปิงนี่เก่งวิทยาศาสตร์จริงๆเลยนะ จบไปอยากเข้าคณะอะไร”



“ยังไม่รู้เลยครับ  ”



“ถ้าอย่างนั้นเป็นหมอสิ  ปิงเหมาะที่จะเป็นหมอนะหัวดี ทั้งคณิตศาสตร์และอังกฤษปิงก็ทำได้ดีนี่”



ผมถอนหายใจ เขานิสัยแบบนี้คนไข้คงระอาแน่  “ไม่เหมาะมั้งครับ  ”



“เหมาะสิ  ปิงในชุดกราวน์จะต้องเซ็กซี่แน่ๆ ”



“พูดอะไรน่ะครับ  ”  ผมรู้แปลกๆกับคำว่าเซ็กซี่ เมื่อวานถูกชมว่าน่ารักวันนี้ก็เซ็กซี่อีก



“ทุเรศว่ะ”  เสียงนึงดังขึ้น ผมและพี่วิทย์หันไปมองต้นเสียง ผมขมวดคิ้วเมื่อเจอกับไอ้หมาบ้า ส่วนพี่วิทย์มองคนพูดอย่างงงๆ



“เป็นผู้ชายด้วยกันแท้ๆยังจะมาเล่นบทรักในนี้อีก”



“ดอจพูดอะไรน่ะ”  ผู้หญิงที่มาด้วยพูดปราม เธอคงเป็นแฟนไอ้หมาบ้า ถึงภายนอกจะเหมาสะสมกันเพราะทั้งสวย ทั้งหล่อ แต่ถ้ารู้นิสัยจริงๆของมัน ขอบอกเลยว่าคิดผิด



“พี่วิทย์ไปจ่ายเงินกันเถอะครับ”



“จะควงกันไปไหนไอ้ตุ๊ด”



“นี่นายพูดแบบนี้จะหาเรื่องหรอ ” พี่วิทย์มายืนกันผม ตัวพี่วิทย์พอเทียบกับไอ้หมาบ้าออกจะตัวเล็กกว่า



“นายคือ เดือนโรงเรียนคนนั้นนี่ ถ้าสาวๆรู้ว่ามาชอบไอ้แว่นคงร้องไห้น่าดู”



“ดอจไปเถอะค่ะ”  ผู้หญิงข้างๆดึงแขนมันให้ออกไปข้างนอก



“งั้นนายคือคนที่ชอบหาเรื่องปิงล่ะสิ”



ไอ้หมาบ้ามองมาทางผม “มันฟ้องหรอ”



“งั้นนายก็ทำจริงๆ”



ตอนนี้รู้สึกมีกระแสไฟฟ้ามาประสานตาของทั้งสอง  ผมดึงแขนพี่วิทย์เบาๆ



“ไปกันเถอะครับ อย่าไปมีเรื่องกับหมาบ้าเดี๋ยวมันจะกัดเอา”



“ว่าไงนะมึง”



“ดอจไปหาเรื่องเขาทำไมน่ะ  อย่าหาเรื่องสิ”



“นานา ก็มัน….” ไอ้หมาบ้าถึงกับพูดไม่ออกท่าทางผู้หญิงคนนี้จะมีอิทธิพลกับมันน่าดู ดีแล้วล่ะจะได้เลิกเห่าซักที



ผมและวิทย์จ่ายเงินค่าหนังสือแล้วเดินไปที่อื่นตอนแรกกะจะกินผัดไทร้านเดิมแต่ท่าทางพี่วิทย์จะอารมณ์ไม่ดีจึงเลือกออกไปกินข้าวข้างทางแทนจะได้ไม่เจอไอ้หมาบ้า



“ข้าวไม่อร่อยหรอครับ พี่ไม่กินเลย”



ผมมองข้าวผัดกะเพราะหมูกรอบในจานพี่วิทย์ที่ยังคงเต็มจาน



“เอ่อ อร่อยสิ”



“ขอโทษนะครับที่ผมทำให้พี่วิทย์โดนหมอนั่นว่า”



“ปิง  ทำไมปิงถึงไม่บอกพี่ว่าโดนไอ้ดอจมันรังแก  ไอ้หมอนี่มันนิสัยไม่ดีเลวติดอันคับต้นๆของโรงเรียนเพราะถือว่าพ่อเป็นตำรวจมันเลยเหลิงเกือบโดนจับตั้งหลายรอบ ”



“ขนาดนั้นเลยหรอครับ”



“ใช่”



พี่วิทย์เอื้อมมือจับมุมปากผมที่ตอนนี้เริ่มหาย “ แผลตรงนี้ก็น่ะบอกได้แล้วว่านิสัยมันเป็นยังไง แต่อย่างน้อยมันก็ยังพอมีเพื่อนที่เตือนสติได้บ้าง ”



ท่าทางผมจะไปยุ่งกับตัวปัญหาของโรงเรียน อยากเจอหน้าพ่อแม่หมอนั่นที่ทำให้ลูกชายนิสัยเสียแบบนี้จริงๆ



เสียงเพลงริงโทนดังขึ้น  พี่วิทย์รับขึ้นแล้วแอบยิ้ม



“ว่าไงพุด….อือซื้อมาสิ…..แพงนะเกือบห้าร้อย”



ผมดูดน้ำพลางมองพี่วิทย์ที่ยิ้มน้อยๆ รู้สึกความสัมพันธ์ของพี่วิทย์และพี่พุดจะไม่ธรรมดา  ผมเองก็อยากมีเพื่อนสนิทบ้างสักครั้ง เพราะผมมักจะอยู่คนเดียวตอนแรกอาจเหงาแต่ตอนนี้ชินชาไปมากแต่ก็อดที่จะอิจฉาไม่ได้



“พี่พุดโทรมาหรอครับ”



“อือ หมอนี่มันกวนประสาทบอกว่าจะผ่อนส่ง”



“พี่เขาตลกดีนะครับ”



“ก็แบบนี้แหละ เป็นแบบนี้มาตลอดถ้าแยกย้ายกันไปไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไง”   พี่วิทย์ตักข้าวเข้าปากแต่ผมสังเกตุว่าหน้าพี่เขาเริ่มเศร้า  



ผมไม่เข้าเคยเข้าใจความรู้สึกนี้เลยเพราะผมไม่เคยที่ต้องรู้สึกเศร้าเวลาจากใครเพราะผมชินแล้ว  เรื่องเมื่อตอนประถม ถึง ปัจจุบันเริ่มเข้ามาในหัว  เพื่อนที่เคยคุยกันในห้องค่อยๆตีห่างจากนั้นก็แทบลืมไปว่าผมมีตัวตน หรือเพราะผมมันน่ารังเกียจ ถึงได้แต่จากผมไป………ถ้าวันใดผมจากไปทุกคนจะรู้สึกกันยังไงนะ

[น้ำไหล]

เปลี่ยนตัวพระเอกได้มั้ยคะ ฟฟฟฟฟฟฟฟ #โดนคุณมอครามโยนออกนอกห้อง

พี่วิทย์ขราาาาา พี่พูดอะไรคะ กรี๊ดดดดดดดด เซะกุซี่อะไรคะ พี่คิดอะไรกับปิงใช่มั้ย มีชงมีชมประจำ >////<

[เลื่อมประภัสสร]

อยากตบดอจล้างน้ำ คุณมอครามจะว่าอะไรไหมคะ
อย่าหวังเลยว่าอิฉันจะยกน้องปิงให้ ชริๆ ตอนแรกจะยกให้พี่วิทย์ ่แต่ก็ดูท่าจะมีบางคนอยู่แล้ว
ปิงจ๊ะ แนะนำคนอื่นๆ ให้ไหมจ๊ะ คนดีๆ มีอีกครึ่งโลก โฮก!!!!

[Freezea]

ดูท่าพี่วิทย์จะมีเจ้าของแล้วสินะคะ
แต่ไหนๆก็เอ็นดูปิงซะขนาดนี้ทำให้ดอจหึงอีกสักหลายๆยกก่อน เอาให้คลั่งเลยยิ่งดี แล้วค่อยเปิดตัวกับพี่พุดนะ *หัวเราะ*
ปิงกับดอจก็ช่างเป็นคู่บุพเพอาละวาดสุดๆ ไปไหนก็เจอกัน ไม่อยากจะคิดเมื่อต้องอยู่บ้านเดียวกัน กลัวปิงจะหนีออกจากบ้านสักวัน
สู้เขาต่อไปนะปิง

คุณแม่ของปิงเองก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะ ความจริงก็รักลูกชายล่ะสิ =^^=

[13cotton13]

อย่าบอกนะว่าพี่วิทย์เอ็นดูน้องปิงแต่แอบกิ๊กกั๊กกะพี่พุดน่ะ
งนมโนต้องมา 55

[Sier]

คุณวิทย์ค่ะ ถ้าจะมีเจ้าของแล้วละก็ อย่ามาทำเจ้ามุ้งมิ้งกับปิงให้คนอ่านฟินสิค่ะ

กดตอนต่อไปรั่วๆ