อารมณ์รัก อารมณ์ร้าย ตอนที่1

[มอคราม]

“เฮ้ย! คนนั้นน่ะเก็บบอลให้หน่อยดิ” เสียงตะโกนทำให้ผมที่นั่งอ่านหนังสือบนอัฒจันทร์เงยหน้าจากหนังสือเรียนฟิสิกส์


“ส่งมาดิวะไอ้แว่น”  ร่างสูงตะโกนบอกพลางชี้มาที่ลูกบอลที่กลิ้งมาโดนขาผมพอดี


“จะใช้คนอื่นยังจะมาพูดแบบนี้อีก”   ผมขยับแว่นเล็กน้อยแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ เสียงตะโกนดังขึ้นอีกครั้งและเงียบลงแต่กลับได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งมาแทน


“ไอ้เเว่น กูบอกให้โยนมาให้ทำไมไม่โยนวะ”


ผมยังก้มอ่านหนังสือต่อ


“ไอ้เชี่ยนี่!”  มันกระชากคอเสื้อผมขึ้นจนผมตัวลอย


“เฮ๊ย ไอ้ดอจทำอะไรวะ” เสียงของผู้ชายคนนึงตะโกนขึ้นแล้วรีบมาล็อคตัวให้หยุด


“ไอ้แมนมึงดูไอ้เชี่ยนี่สิมันกวนตีนกูบอกมันหลายรอบให้มันโยนลูกบอลให้ยังเสือกนั่งไม่สนใจ”


“เออน่า….มึงหยุดเหอะ ดูดิคนอื่นเขามองแล้วเว้ย”


“มองก็มองไปดิ….ไอ้แว่นมึงกล้าดีนักนะมึง”


ผมจ้องใบหน้าที่ท่าทางโกรธสุดๆ  ทำไมหมอนี่มันต้องโกรธผมด้วยล่ะก็มันอยากพูดไม่ดีเอง ขอร้องคนอื่นควรจะพูดเพราะๆแต่หมอนี่มันออกคำสั่งมากกว่า


“ก็นายอยากให้ฉันเก็บลูกบอลให้ทำไมไม่รู้จักขอร้องดีๆล่ะ”


“ว่าไงนะ”


“ดอจมึงปล่อยเลย” คนมาใหม่กระชากมือมันออกจากคอเสื้อของผม แล้วเก็บลูกบอลที่ยังคงค้างอยู่กับที่


“ไปเหอะดอจ ถ้ามึงมีเรื่องเดี๋ยวอาจารย์ก็งดเล่นบอลหรอก”


“ครั้งนี้กูจะปล่อยมึงไปเพราะเห็นแก่เพื่อนกู ครั้งหน้ากูอัดมึงไม่ยั้งแน่ ถุย! ”  


ผมนั่งนิ่งรู้สึกงงกับตัวเองสรุปผมผิดงั้นหรอแค่ไม่โยนลูกบอลให้เนี่ยนะ  สายตาคนรอบข้างหันมาให้ความสนใจผมมากขึ้น เป็นสายตาที่บ่งบอกว่าผมมันน่ารังเกียจ ใช่สิผมคงเห็นแก่ตัวมากล่ะสิแค่ไม่ส่งบอลให้คงไร้น้ำใจล่ะสิแต่หมอนั่นพูดไม่ดีไม่เห็นมีใครว่าเลย   ผมเก็บหนังสือใส่กระเป๋าเมื่อได้ยินเสียงกริ่งปล่อยกลับบ้าน  



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ผมชื่อปิงครับแต่ใครๆส่วนมากกลับเรียกผมว่าแว่น คำนี้จะใช้เรียกเพราะไม่รู้จักชื่อผม อย่างเช่นเมื่อกี้นี้ก็เรียกผมว่าแว่น น้อยคนนักที่จะรู้จักชื่อผมจริงๆ แม้จะเคยรู้จักชื่อแต่ก็ลืมมันไปเอง เพราะไม่ได้สนิทกันขนาดต้องเรียกหากันบ่อย  


“อ้าว ปิงกลับมาแล้วหรอจ้ะ”


ผมจอดจักรยานแล้วยกมือไหว้   “สวัสดีครับป้าแจ่ม วันนี้ขายดีไหมครับ”


“ก็เรื่อยๆน่ะจ้ะ ปิงมานั่งก่อนสิมาเดี๋ยวป้าจะเลี้ยงก๋วยเตี๋ยว”


“เกรงใจครับป้าเมื่อวานก็กินฟรี วันนี้จ่ายเงินดีกว่า”


“โอยยย ไม่ต้องหรอกจ้ามานั่งกินเลย ป้าจะเก็บร้านแล้วจ้ะเริ่มเย็น”  ป้าแจ่มจัดการเช็ดโต๊ะเสร็จสับ ก่อนจะไปล้างมือแล้วทำก๋วยเตี๋ยวให้ผม แม้จะเป็นแค่ร้านเล็กๆแต่เรื่องสะอาดต้องยกนิ้วให้เลย ส่วนเรื่องรสชาตินั้นอร่อยจนผมอยากแนะนำให้เพิ่มสาขา  


“วันนี้แม่ปรางกลับดึกหรือเปล่าล่ะ”


“ครับ  แม่กลับดึกทุกวันแหละครับ”


“จ้า ยังไงปิงก็ต้องเห็นใจแม่เขานะจ้ะ เขาทำงานเพื่อหนู”


ผมยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร  จะทำงานเพื่อผมจริงๆหรือเปล่านั้นผมก็ไม่อาจพูดได้เพราะผมไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลย ผมชั่งเป็นลูกที่อกตัญญูจริงๆ


“นี่จ้ะ เสร็จแล้ว”


ก๋วยเตี๋ยวสูตรป้าแจ่มวางอยู่ตรงหน้า  กลิ่นหอมฟุ้งของใบเตยเตะเข้าจมูกแถมป้าให้เยอะมากๆ


“ทานเยอะๆนะจ้ะ เดี๋ยวป้าไปดูลุงแกในบ้านหน่อยบ่นปวดหลังมาตั้งแต่เมื่อคืนล่ะ”


“ลุงมีแกไปทำอะไรมาครับ”


“ก็เมื่อวานน่ะสิไปนั่งกินเหล้ากับเพื่อนบ้านนานเกินไปเลยปวดหลัง เดี๋ยวป้าไปดูลุงแกก่อนนะ”


“ครับ”


ตื๊ด..ด.. บางอย่างในกระเป๋ากางเกงสั่น มันคือโทรศัพท์รุ่นดึกดำบรรพ์ของผมเองที่ตอนนี้ปุ่มกดเริ่มจะทื่อหากต้องออกแรงกดถึงจะรับสายได้


“มีอะไรครับพี่โบว์…….ตอนนี้เลยหรอครับ….....ก็ได้ครับ”


ผมรีบกินก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าให้หมด แต่เพราะยังร้อนเลยรีบไม่ได้ สุดท้ายต้องค่อยๆกินเหมือนเดิมจนในที่สุดก็หมดชามเป็นจังหวะเดียวกับที่ป้าแจ่มเดินออกมาจากบ้านพอดี


“อ้าวกินเสร็จแล้วหรอจ้ะ แล้วนั่นจะรีบไปไหน”


“อิ่มแล้วครับ ผมต้องไปเข้ากะแทนพี่ที่ทำงานพิเศษน่ะครับ ผมไปนะครับป้าแจ่ม ผมวางเงินไว้ตรงนี้นะครับ ขอบคุณสำหรับก๋วยเตี๋ยวอร่อยๆนะครับ”


“ป้าให้กินฟรีนะจ้ะ”


“ป้าเก็บไว้เถอะครับ ผมไปนะ”


“เฮ้อ....ขี่รถจักรยานดีๆนะจ้ะ ”



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


งานพิเศษของผมก็คือพนักงานเซเว่นครับ เป็นแค่ลูกจ้างช่วงกะกลางคืน  ร้านอยู่ไกลจากบ้านผมประมาณหนึ่งกิโลได้


“มาแล้วหรอปิง ขอบใจมากนะจ้ะ”


“อ่า..ครับ”


“พอดีวันนี้พี่มีเดทน่ะจ้ะเลยต้องมารบกวนแบบนี้ เดี่ยวพี่ซื้อของมาฝากไว้ตอบแทนนะจ้ะ” พูดจบคุณเธอก็เดินตัวปลิวออกไป ผมเดินไปหลังร้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเป็นชุดของพนักงาน


“ตามใจยัยโบว์ตลอดเลยนะแอบชอบหรอ” คำพูดเสียดสีจากพนักงานอาวุโสเอ่ยขณะที่ปลอดลูกค้าตรงเคาน์เตอร์


“แล้วป้ามาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”


“ว่าไงนะ ไอ้เด็กแว่นแกเรียกใครว่าป้า ฉันพึ่งจะยี่สิบห้าเองนะ”


ผมไม่ใส่ใจกับคำพูด หันไปคิดเงินให้ลูกค้าที่มาจ่ายเงินพอดีไม่ว่าที่ไหนๆก็มีแต่คนนิสัยแบบนี้  มันอาจเป็นการแพร่เชื้อทางอากาศก็ได้ แถมคนพวกนี้ก็ชอบมายุ่งกับผม


“ยินดีต้อนรับค่า” เสียงของป้าหญิงต้อนรับเสียงหวาน   ผมอยากจะอ้วกจริงๆ


“เฮ๊ย มีบุหรี่ไหม”


“หมดทุกยี่ห้อเลยครับ” ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้า


“ไอ้แว่น!”


“รู้จักกันหรอวะ” ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆถาม


“ไอ้ภาคคนนี้ไงที่กูบอกกวนตีนไม่ยอมเก็บลูกบอลให้กู”


“คนนี้หรอวะ น้องเขาไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเลย หวัดดีครับน้องพี่ชื่อภาคนะ”


“เฮ๊ยมึงไปทักทายมันทำไม”


“น้องทำงานพิเศษหรอครับ” ผู้ชายอีกคนถาม หมอนี่คือคนที่เข้าไปห้ามไอ้หมาบ้าที่จะทำร้ายผม


“ขอโทษนะครับ บุหรี่หมดถ้าอยากเลือกซื้อของเชิญด้านในนะครับ มีลูกค้ามาต่อแถวรออยู่ครับ”


“ดูมันพูดดิ”


“นี่ปิงไปพูดกับลูกค้าอย่างนี้ได้ไง” ป้าหญิงรีบกระแซะผมออกแล้วรับหน้าไว้พลางยิ้มให้กับชายร่างสูงทั้งสามคน ที่ร่างกายชื้นไปด้วยเหงื่อคาดว่ามันคือผลจากการเล่นบอล ถ้ามันไม่ใส่ชุดนักเรียนกันผมนึกว่ามันเป็นนายแบบมากว่าหน้าตารูปร่างแต่ละคนยอมรับเลยว่าดี แต่โทษทีนิสัยไม่ผ่าน


“ต้องขอโทษนะคะ บุหรี่หมดค่ะเดี๋ยวจะรีบทำการสั่งเลยนะคะ ไม่ทราบว่าอยากได้อะไรอีกไหมคะ เดี๋ยวหญิงจะหาให้” ผมฟังป้าหญิงพรรณนาไม่ไหวจึงเดินไปแถวชั้นขนมเพื่อจดว่าชั้นไหนของน้อย
เพื่อนำมาวางขายต่อของจะไม่ขาด


“ชื่อปิงหรอวะ ”


ผมไม่สนใจยัง หมอนี่มันบ้าเปล่าตามรังควานอยู่ได้แค่ไม่เก็บบอลให้เนี่ยนะ


“ชื่อแปลกๆว่ะ กูนึกว่ามึงชื่อแว่น กูเรียกไอ้แว่น ไอ้แว่นตั้งนาน”


“นี่นายถ้าจะซื้อของก็เชิญเลือก“   ผมหันหลังแล้วเดินหนี


“กวนประสาทดีนะมึงพรุ่งนี้มึงเจอกูแน่ ”


“ดอจมึงจะเสียงดังทำไมวะ”


“เรื่องของกูไอ้ภาค ไปที่อื่นเหอะที่นี่แม่งไม่มีขาย! ”


ผมถอนหายใจ นั่นสิไปที่ไหนก็เจอแต่คนแบบนี้ทำไมโลกมันกลมนักนะ  


“นี่ คนเมื่อกี้นี้ใครหรอหน้าตาดีทุกคนเลยหล่อมากๆนี่เป็นนายแบบด้วยเปล่า คนที่คุยกับนายหน้าตาดีมากเลยนะ”


“ถ้าป้าอยากรู้นักทำไมเมื่อกี้ไม่ถามล่ะ”


“ไอ้….ไอ้เด็กเวร!! ”

[sepzaa]

โอ๊ะ. แนวที่ชอบเลยยย. ถ้าจะเป็นแนวฮา+มาม่าเล็กๆ.ล่ะก็..เอาใจคนอ่านไปเลยค่า. ขอแบบจบแฮปปี้นะคะ. จะรออ่านแบบใจจดใจจ่อเลยยย

[ลูกหว้า]

รู้สึกว่าใช้สำนวนการพูดดีจัง คืออ่านแล้วมันเหมือนกับประโยคที่คนเขาพูดกันจริงๆ ไม่ใช่ภาษาหนังสือเลย (งงมั๊ย?)
แต่บางจุดที่เป็นบทพูดสลับกันยาวๆ อ่านรวดๆไปแอบงงว่าอันไหนใครพูดแหละ แหะๆ
เอาเป็นว่า ... รออ่านฉาก "ไม่เหมาะสม" นะคะ 555+

[น้ำไหล]

ขอกระซิบ (?) ว่า นิสัยดอจน่าตบมากค่ะ 555 อารมณ์ขึ้นง่ายยิ่งกว่าผู้หญิงเมนส์มาอีกนะนาย #บอลกระแทกหน้า

[ควายเผือก]

โอ้ววว เปิดมาก็จะตีกันเบยยย *O*
รออยู่ๆๆ ~

[หงส์ดิน]

ดอจ ทำไมแกทำแบบนี้ -_- ชอบนิสัยของปิง ดูนิ่งๆ เย็นชาดี >///<

[หมึกจีน]

คุณแว่นปิง นี่คาแรกเตอร์ออกแนวพูดจาตรง ๆ ไม่ค่อยเข้าสังคมกับคนอื่นนะนั่น ...แบบนี้คงต้องหาหนุ่มจับฝึกสั่งสอนตัวต่อตัวเสียแล้ว หึ ๆๆ

รออ่านตอนต่อไปค่ะว่าจะเป็นสไตล์แนวไหน หวังว่าคงไม่มาม่ามากนะคะ T^T

[เลื่อมประภัสสร]

คือดอจจ๊ะ ถ้าพี่เป็นน้องปิงพี่เอาบอลกระแทกหน้าน้องไปแล้วค่ะ หึหึ
รู้สึกว่าน้องปิงกับพี่จะเข้ากันได้ดีนะคะ นิสัยเราแปลกๆ เหมือนกันเลย
คือเอาจริงๆ สองคนนี้ก็น่าดัดนิสัยทั้งคู่เลย คนนึงก็เกิน อีกคนก็ขาด แต่เลื่อมเชื่อว่าพวกเขาจะเติมเต็มซึ่งกันและกันได้ใช่ไหมค๊า

ป.ล.แบบว่าแพ้หนุ่มแว่นอีกแล้ว

[ฟ้าแลบ]

แนวตบจูบเหรอครับเนี่ย เคะดูสู้คนดีนะครับ ผมชอบ

แต่หนุ่มแว่นล่ะ~ โมเอะ!
------------------
ผมชั่งเป็นลูกที่อกกตัญญูจริงๆ

ขอบคุณสำหรับก๋วยเตี่ยวอร่อยๆนะครับ”

“ป้าให้กินฟรีนะจ้ะ”
“ป้าเก็บไว้เถอะครับ ผมไปนะ”
“เฮ้อ....ขี่รถจักรยานดีๆนะจ้ะ ”

เฮ๊ย => เฮ้ย

หรอ => เหรอ

[มอคราม]

แนวตบจูบเหรอครับเนี่ย เคะดูสู้คนดีนะครับ ผมชอบ

แต่หนุ่มแว่นล่ะ~ โมเอะ!
------------------
ผมชั่งเป็นลูกที่อกกตัญญูจริงๆ

ขอบคุณสำหรับก๋วยเตี่ยวอร่อยๆนะครับ”

“ป้าให้กินฟรีนะจ้ะ”
“ป้าเก็บไว้เถอะครับ ผมไปนะ”
“เฮ้อ....ขี่รถจักรยานดีๆนะจ้ะ ”

เฮ๊ย => เฮ้ย

หรอ => เหรอ

คำผิดเยอะเเฮะ เดี่ยวจะไปเเก้ ขอบคุณมากนะคะ^^

[tookta]

ขอบคุณนะจ้า
พระเอกแนวเถื่อนๆ ทำอะไรกับนายเอกแบบตรงกันข้าม
แบบนี้มันน่า....ต้องติดตามต่อดูซิว่าจะทำอะไรอีกนะ อิอิ
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนจ้า

[Freezea]

หลงรักหนุ่มแว่น เซ่ชอบหนุ่มแว่นมากๆค่ะ ยิ่งนิสัยอย่างนี้ยิ่งชอบ *หัวเราะ*
คาดว่าอาจได้เป็นเหยื่อของหนุ่มหล่อนามว่า ดอจ ใช่ไหมคะ (แอบถาม พร้อมส่งประกายตา วิ๊งๆ)

[wazabikung]

หนุ่มโหดๆแบบนี้ แกล้งโหดกับคนที่สนใจรึเปล่า^^~

ยิ่งดุยิ่งชอบนะเออ อิอิ

[13cotton13]

ปิงนี่เห็นเงียบๆแอบแรงนะเนี่ย
แต่ดอจคงไม่ยอมง่ายๆหรอกใช่ไหม 55

[Sier]

ช่างเป็นเด็กที่น่าสั่งสอนซะจริง (เอ๊ะยังไง...)
ช่างไม่สนใจโลก ใครๆ ใดๆ

ส่วนคู่ปรับ(?) ก็เลือดร้อนเกิ๊นน...

คู่นี้น่าสนุกดีค่ะ