อารมณ์รัก อารมณ์ร้าย ตอนที่4

[มอคราม]

“รีบๆแต่งตัวสิ เดี่ยวคุณดำรงก็มารับแล้วนะ”   ผมมองแม่ที่ใส่ชุดเดรสสวยเหมือนทุกวันพูดอย่างเร่งรีบ ในขณะที่ผมกำลังตากผ้า เพราะเมื่อวานฝนตก จึงต้องนำผ้าที่เปียกไปซักอีกครั้ง  พอตากเสร็จผมก็ขึ้นไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมเลือกที่จะใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงสบายๆเหมือนทุกวัน



“คุณดำรงมาแล้วเหรอคะ  นั่งก่อนสิคะเดี๋ยวปรางไปเอาน้ำมาให้นะคะ”



“ไม่เป็นไรหรอก”



“คือรอปิงแป๊บนะคะ แกแต่งตัวอยู่น่ะค่ะ…..มาแล้วค่ะนั่น”



พอผมเดินลงมาก็เห็นชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนโซฟาเขามีรูปร่างสูงและร่างกายสมส่วนและมีใบหน้าที่หล่อนับว่าเป็นชายวัยกลางคนที่ดูดีอย่างมากคนนึงแต่ใบหน้านี้กลับคล้ายใครบางคน



“เอ่อ สวัสดีครับ”



เขานิ่งไปซักนิดเหมือนกำลังตั้งใจมองหน้าผมแล้วยิ้มรับ  “สวัสดี ปิงสินะ ……..เธออายุเท่าไร”



จู่ๆก็มาถามอายุ “ เอ่อ 16 ครับ”



“งั้นก็อ่อนกว่าลูกชายฉันสองปีสินะ”



ผมอึ้งมองแม่ที่ทำหน้าประมาณว่า’ชั่งมันเถอะ’ เขามีลูกชายแถมอายุมากกว่าผมอีก นี่เขามีภรรยาไหม ตอนนี้เขาอยู่กับภรรยาหรือเปล่า คำถามผุดขึ้นมาในหัว ถ้าเขามีภรรยาจริงงั้นฐานะแม่ตอนนี้ก็คือ…..ผมแทบจะล้มทั้งยืน ทำไมแม่ไม่บอกผมซักคำว่าเขามีครอบครัวอยู่แล้วถ้าเป็นแบบนี้ผมคงห้ามและไม่ตอบรับที่จะไป ถ้ามาปฏิเสธไม่ไปตอนนี้จะยังทันอยู่ไหม



“ขึ้นมาสิ”    เขาเรียกผมที่ยืนอึ้ง



“ทำอะไรอยู่ปิงขึ้นมาเร็ว”  แม่เรียกทำให้ผมค่อยๆขึ้นรถ ตอนนี้ใจเริ่มไม่อยู่สุขรู้สึกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มปวดหัว  ระหว่างทางแม่กับคุณดำรงก็พูดคุยกันอย่างสนิทสนมหวานชื่น คงมีแต่ผมที่ทุกข์ใจคนเดียวหรือบางทีเขาอาจจะไม่ได้อยู่กับภรรยาส่วนลูกชายก็คงแยกกันอยู่ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงผมก็โล่งอก



รถหรูมาจอดที่คฤหาสน์หลังหนึ่งต้องเรียกว่าคฤหาสน์เพราะมันใหญ่อย่างมาก เขาบอกว่าเขาเป็นตำรวจแต่การที่เข้ามีบ้านและทรัพย์สินเยอะเพราะมรดกของตระกูลทิ้งไว้ให้  หลังจากที่ยามเดินมาเปิดรั้วรถก็เคลื่อนตัวเข้าในส่วนของบริเวณบ้านก่อนจะมาจอดตรงประตู เกิดมาก็พึ่งเข้ามาเหยียบและเห็นใกล้ๆนี่แหละ ส่วนมากเห็นแค่ในทีวีที่นานๆครั้งที่ผมจะให้ความสนใจเปิดดู



“เข้ามาในบ้านสิ”  คุณดำรงเอ่ยเชิญ



ภายในบ้านหรูหรา กว้างขวางใหญ่โตสมกับที่ตัวบ้านเป็นคฤหาสน์  โคมไฟบนเพดานใหญ่ระย้าประดับสวยงาม โซฟาหรูหลายตัวมีลวดลายสวยงามถูกวางอย่างเป็นระเบียบผิดกับบ้านผมลิบลับที่มีแต่โซฟาเล็กๆเก่าๆ   พอมองถัดไปจะเห็นบันไดที่เชื่อมชั้นสองของบ้าน แม้จะเป็นบันไดวนแต่กลับมีพื้นที่ให้เดินสะดวกไม่ได้เล็กจนเดินมึนหัว



“ป้ายุไปเอาน้ำมาให้แขกเร็ว”   คนถูกเรียกมองผมและแม่ไม่วางสายตา และบ่งบอกถึงไม่เต็มใจในการบริการรวมทั้งสายตานับสิบที่ยืนมองหรือแอบมองจนผมรู้สึกกังวลเพราะเหมือนถูกจับตามอง



“นั่งสิ”   คุณดำรงเดินไปที่โซฟาขนาดใหญ่แล้วเชิญให้พวกผมนั่ง  แม่เขยิบไปนั่งโซฟาเดียวคุณดำรง และนั่นยิ่งเพิ่มสายตาและความไม่พอใจให้กับคนรอบข้างมากขึ้น



“บ้านคุณดำรงใหญ่โตและสวยมากเลยนะคะ”



“ปรางชอบหรือเปล่าล่ะ”



แม่พยักหน้าแล้วยิ้ม  “ปรางชอบมากเลยค่ะ”



ผมมองทั้งสองสวีทแล้วถอนหายใจ แต่การที่แม่มีความรักแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบแม่ดูเป็นผู้หญิงมากๆเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนผมมองไปรอบๆบ้านไม่มีใครนอกจากพวก
แม่บ้าน งั้นคุณดำรงกับภรรยาคงแยกกันอยู่  แต่ปฏิกิริยาของคนรอบข้างไม่ได้บอกแบบนั้นสักนิด


แก้วน้ำถูกวางไว้ตรงหน้า  “คุณผู้ชายคะคุณผู้หญิงกำลังมานะคะ ”  คนที่ชื่อปายุพูดเหมือนต้องการสื่อว่าคุณนายของบ้านกำลังมา



ผมมองแม่ที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน  ผมได้แต่ถอนหายใจร้อยเฮือกทิ้ง เขามีภรรยาอยู่แล้วมีลูกแล้ว ทำไมแม่ถึงยังไม่เข้าใจนะว่าตอนนี้ตัวเองกำลังจะอยู่ในฐานะอะไร ฐานะที่เป็นรอง!



“แม่กลับเถอะ”



“อะไรของแกไอ้ปิง”



“นั่นสิปิงจะกลับทำไม”



“คือ….ผมขอพูดในฐานะคนคนหนึ่ง ไม่ใช่ฐานะลูก ”   ผมมองหน้าแม่และคุณดำรง



“ผมไม่เห็นด้วยที่แม่และคุณดำรงคบกันแถมยังจะพาแม่มาอยู่ที่นี่ …….. คุณดำรงมีภรรยาอยู่แล้วแม่ควรจะเข้าใจนะ”



“นี่ไอ้ปิงแกสั่งสอนฉันหรอฮะ”



“ฉันเขาใจเธอนะปิงแต่ฉันรักแม่เธอจริงๆ ”



“แต่คุณกำลังจะทำให้แม่ผมเป็นเมียน้อย”



“ไอ้ปิง!”



“เอะอะไรกัน”   เสียงนึงดังขึ้น ปรากฏร่างของหญิงวัยกลางคนบนรถเข็นแม้จะอายุมากแต่ใบหน้ากลับไม่โรยและยังดูสวยสง่าเหมาะกับทรงผมที่ถูกมัดขมวดทำให้ใบหน้าดูเจิดจรัสมากขึ้น



คนมาใหม่มองมาที่แม่ด้วยสายตาไม่ชอบอย่างเห็นได้ชัดและไล่ตามองผมด้วยสายตาเดียวกัน  .....คนคนนี้คือภรรยาคุณดำรงสินะ



“ปรางนี่วิภาภรรยาผม”



“เอ่อ….สวัสดีค่ะคุณพี่ ”  แม่ยกมือไหว้



แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ชายตามองด้วยซ้ำและนั่นก็เพิ่มความเดือดระอุให้แม่ผมเพิ่มขึ้นแต่พยายามสะกดอารมณ์ไว้



“พามาจริงๆหรอคะทั้งๆที่ฉันพูดขนาดนั้น”



“วิภา…”



“คุณมันเป็นสามีที่ใช้ไม่ได้ พาเมียน้อยกับลูกติดมาเหยียบถึงที่นี่”



ผมรู้สึกจุกสุดๆกับคำที่เธอพูดมันแทงใจดำจริงๆ  แม่ผมเม้มปากแน่นสงสัยใกล้จะระเบิด



“ถ้าคุณเปิดใจก็ไม่มีปัญหา”



“ฉันมีปัญหา!  ฉันไม่ยอม”



“วิภา”



“ออกไป ฉันไม่ต้อนรับ ออกไป!! ”   เธอตะโกนเกรี้ยวกราดพยายามจะลุกออกจากรถเข็น



“คุณผู้หญิงคะใจเย็นๆค่ะ”



“ออกไป! ”



คุณดำรงถอนหายใจแล้วพาแม่กลับไปที่รถ แต่เสียงตะโกนก็ยังก้องปนกับเสียงร้องไห้ ผมที่นั่งอยู่ในรถนึกสงสารเขาจับใจจะขอร้องให้แม่และคุณดำรงหยุดคงเป็นไปไม่ได้



“ฉันขอโทษทั้งสองคนด้วยนะเรื่องวิภา”



“อย่าใส่ใจเลยค่ะ”  เเม่ยิ้มรับเเต่ผมรู้สึกว่าเเม่ไม่ได้พูดอย่างที่ใจคิดจริงๆ เเม่โกรธสุดๆเลยต่างหาก



“แต่ไม่ว่ายังไงผมก็จะให้คุณมาอยู่กับผม ”



“ขอบคุณนะคะ  ”



ตื๊ด…ด…ด  แรงสั่นของโทรศัพท์ทำให้ผมตื่นจากภวังค์แล้วเอื้อมรับโดยไม่ได้มองชื่อคนโทรมา



“ฮัลโหล”



“ปิง ว่างไหม”



เสียงนี้มัน   “พี่วิทย์หรอครับ”



“อ้าวก็พี่น่ะสิ นี่ปิงไม่ได้เมมเบอร์พี่ไว้หรอ”



“เมมครับแต่ไม่ได้มองหน้าจอ พี่วิทย์มีอะไรครับ”



“พอดีตอนนี้พี่อยู่ในห้างฯเลยอยากชวนปิงมากินข้าวกลางวันด้วยกัน ตอนนี้ปิงอยู่ไหน”  



“เอ่อ ถ้าห้างฯเดิมที่ไปกินกันบ่อยปิงก็อยู่แถวๆนี้แหละครับพอดีออกมาข้างนอก”



“งั้นหรอ  งั้นพี่คอยที่ร้านผัดไทร้านเดิมนะ”



“ครับ….”



“เอ่อ  ช่วยจอดตรงป้ายรถเมลล์ข้างหน้าด้วยครับ”



“จะไปไหนหรอ”



“เอ่อ นัดเพื่อนไว้น่ะครับ”



“แต่ฉันกำลังจะพาเธอไปทานข้าวที่โรงแรมนะ”



“คุณก็ปล่อยแกไปเถอะค่ะ  แกคงอยากไปกับเพื่อน”



คุณดำรงพยักหน้าแล้วจอดรถเทียบถนน



“เดินทางดีๆล่ะ”   คุณดำรงบอกในขณะที่แม่กำลังเติมแป้งเเต่งหน้า แต่ทำไมผมถึงรู้สึกมีความสุขประหลาด อาจเป็นเพราะคุณดำรงให้ความรู้สึกเหมือนกับพ่อ  ถ้าผมมีพ่อคงให้ความรู้สึกแบบนี้สินะ แต่ก็ได้แค่คิดหากยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดกับครอบครัวคุณวิภา



ผมรอรถเมลล์ที่จะไปลงตรงห้างฯ ไม่กี่นาทีก็มาเพราะที่นี่คนเยอะรถเมลล์จึงมาบ่อย  พอลงจากรถเมลล์ควันจากท่อไอเสียก็ปล่อยควันเต็มๆหน้าผมแต่ดีนะที่ควันไม่ดำไม่เช่นนั้นคงไม่เหลือ   ผมรีบเดินไปให้ถึงร้านผัดไทที่มีพี่วิทย์นั่งรออยู่



“ขอโทษที่มาช้านะครับ”



“ไม่เป็นไรหรอก”



“เอ่อ สั่งหรือยังครับ”



“ยังเลยพอดีอยากกินร้อนๆน่ะ  ดีนะที่พี่เป็นลูกค้าหน้าเดิมไม่เช่นนั้นพี่คงโดนไล่ไปนานล่ะ”



“แหย่ผมเล่นหรือบ่นผมครับเนี่ย”  ใครจะไปกล้าไล่พี่ล่ะหน้าตาพี่ดึงดูดขนาดนั้นไม่สังเกตุสายตาสาวๆรอบข้างบ้างหรือไงนะ



“ล้อเล่นๆ ”  พูดจบก็ยกมือเพื่อเรียกพนักงานมาจดอาหาร



“ขอผัดไทกุ้งสดสองที่นะครับ ”  พนักงานจดรายการอาหารแล้วเดินกลับไป



“หืม ทำไมแว่นปิงดูขุ่นๆแบบนั้นล่ะ”



“เอ๊ะ  ขุ่นหรอครับ  มิน่าล่ะถึงมองไม่ค่อยเห็น”   ผมรีบถอดแว่นออกแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าลายหมีเช็ดเลนส์แว่น ตอนแรกตกใจนึกว่าสายตาจะเเย่ลง



“ขนตาปิงยาวจัง  ตาก็กลมสวย”



“พูดอะไรน่ะครับ”    ผมเงยหน้ามอง



“พอปิงถอดแว่นแล้วน่ารักจัง  แต่ตอนใส่ก็น่ารักนะ พี่พึ่งเคยเห็นปิงถอดแว่นครั้งแรกปิงน่ารักมากเลย”



“พี่วิทย์มาชมผมว่าน่ารักแบบนี้ขนลุกนะครับ”



“ก็ปิงน่ารัก”



“ชมว่าหล่อจะดีกว่านะครับ อีกอย่างผมน่ะเชยจะตายจะมาน่ารักอะไร ”   เมื่อเช็ดเสร็จผมก็ใส่แว่นเหมือนเดิม ทำไมทั้งพี่โบว์และพี่วิทย์ถึงชมผมว่าน่ารักนะ ไม่เข้าใจ ไม่นานนักผัดไทก็มาวางข้างหน้า  ไม่กี่นาทีพวกเราสองคนต่างก็กินกันจนหมดก่อนจะเดินเล่นในห้างฯซักพัก  เพื่อรับแอร์ จากนั้นพี่วิทย์ก็มาส่งที่บ้าน



“ กลับบ้านดีๆนะครับ”



“รับทราบ  เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับไปอีกนะ ”    พูดจบรถเก๋งสีขาวก็ขับเคลื่อนออกไปทั้งที่ผมยังไม่ทันให้คำตอบ




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


“แม่ครับ  แม่….”



“ดะ…ดอจหรอลูก”



“แม่ไม่เป็นไรนะครับ ”   ดอจมองมารดาที่ฟื้นคืนสติหลังจากสลบไป



“ฮึก..ก ดอจพ่อเขา  พ่อเขาพามันมาวันนี้ ฮือๆๆ”



“ผมทราบแล้วครับ  แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ถ้ามันมาอยู่บ้านเราผมจะไม่ยอมให้มันอยู่เป็นสุขแน่ จะไล่มันออกจากบ้านไปเองครับ  แม่ไม่ต้องกลัวนะครับ”  ดอจกอดปลอบ ถ้าวันนี้เขาไม่ออกไปกับเพื่อนวันนี้เขาคงได้เจอกับเมียน้อยของพ่อและลูกติด  แต่ถึงยังไงเขาก็ต้องได้เจออยู่ดี  เขาจะไม่ต่อต้านถ้ามันมาอยู่ที่นี่แต่เขาจะแก้แค้นมันที่นี่ต่างหาก




=================================================================



ผิดพลาดอะไรก็ขออภัยนะคะ เเบบตอนนี้ชักมึนๆๆ@_@

[เลื่อมประภัสสร]

สงสารปิงมากค่ะ แล้วก็สงสารแม่ดอจด้วย เจอผู้ชายแบบนี้เข้าไปทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ 
นี่โชคดีที่ยังไม่เจอหน้ากัน ถ้ารู้ความจริงแล้วเจอหน้ากันจะเป็นยังไงน๊อ ดอจยิ่งน่ากลัวอยู่ด้วย 
#มาม่าอร่อย

[หมึกจีน]

.... -- เท่าที่อ่านมา หรือว่า อีตาดอจจะเป็นพระเอก!!
เห็นแวว ตบตี SM รำไร ๆ นึกว่าคุณเพื่อนน่ารัก ๆ ของอีตาดอจจะเป็นพระเอกเสียอีก

อย่างนี้หนูปิงต้องอัพเมะนะลูก จะได้จับอีตาดอจมันกดแทน --+

[น้ำไหล]

แว่วเสียงเพลงจำเลยรักลอยมา.................

สงสารดอจกับแม่ดอจนะ อยู่ดีๆ พ่อก็พาคนใหม่ แถมยังพ่วงลูกมาด้วยอีก เป็นใครจะรับได้

แต่ก็สงสารปิงเหมือนกัน ต่อไปคงไม่ได้มีชีวิตสงบสุขแน่ๆ

[Freezea]

สงสารดอจเหมือนกันนะคะ แต่ดูจากพฤติกรรมที่ผ่านมา และสิ่งที่คาดว่าจะทำกับปิงต่อไป ก็ชักอยากให้พี่วิทย์มาชิงตัวปิงไปก่อนจริงๆ
นี่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับปิงแม่ของปิงก็คงไม่ค่อยสนใจสินะ //เตรียมทิชชู่ไว้ซับน้ำตา

[wazabikung]

กำลังนึกถึงละครเรื่อง จำเลยรัก เหมือนคุณน้ำไหลเลยค่ะ 

[13cotton13]

ซวยแน่ๆเลย
ปิงเอ๊ยยยยยยยย
คุณดำรงนี่ก็เห็นแก่ตัวจริงๆนะ
ส่วนคุณปรางนี่ก็เกินคำบรรยายจริง

[Sier]

เชียร์วิทย์ แต่คงไม่ได้สินะ #กัดผ้าเช็ดหน้า
สู้ๆนะปิง #โบกผ้าไว้อาลัย