Zero-sum game

[ฟ้าแลบ]

0 จุดเริ่มต้น

ดิษยะ เมธากร อายุยี่สิบเจ็ดปี อาชีพพนักงานบริษัท สถานะโสด หลังจากที่แม่เสียไปเมื่อตอนที่เขาอายุยี่สิบสามปีก็เพิ่งจะรู้ว่าตนเองยังมีญาติเหลืออยู่บนโลกนี้...

"น้องชายอย่างนั้นเหรอครับ?" เขากรอกเสียงถามอย่างงุนงง ผ้าขนหนูที่ยกขยี้เส้นผมเปียกชื้นสีน้ำตาลอ่อนก็ถูกปล่อยลงพาดลำคอเฉย ๆ

(ครับ ต้องขอโทษที่ติดต่อมาช้านะครับแต่ไม่ทราบว่าคุณดิษยะสะดวกจะเจอกันไหมครับ?)

ชายหนุ่มเผยอริมฝีปากจะกล่าวอะไรบางอย่างแต่ก็นึกไม่ออก

พ่อของเขายังไม่ตาย...ไม่สิเพิ่งจะตายต่างหาก...ดิษยะที่เข้าใจมาตลอดว่าตนเองเหลือแต่แม่คนเดียวตกใจจนพูดอะไรไม่ออก จู่ ๆ ก็มีคนที่อ้างว่าเป็นทนายของพ่อโทรมาบอกว่าพ่อของเขาเสียไปแล้วและยังทิ้งมรดกพร้อมกับน้องชายต่างแม่ที่อายุสิบแปดปีไว้ให้อีกด้วย 

เขาเหลือบตามองปฏิทินเพื่อให้แน่ใจว่าวันนี้คือวันที่สองเมษายนแน่ ๆ...ไม่ใช่เอพริลฟูลเดย์...

"คือ...บอกตามตรงนะครับว่าผมยังค่อนข้างสับสนอยู่ยังไงจะติดต่อกลับไปอีกทีนะครับ" เขากล่าว แม้จะดูเสียมารยาทแต่เขาก็กดตัดสายไปโดยไม่รอคำตอบจากอีกฝ่าย

ชายหนุ่มวางมือถือลงบนโต๊ะทานข้าวก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาหนังสีเทาโดยไม่สนใจหยดน้ำที่จะทำให้โซฟาชื้นได้

"พ่องั้นเหรอ..." แม่บอกเขาว่าพ่อตายไปตั้งแต่เขายังจำความไม่ได้แต่จริง ๆ แล้วพ่อยังอยู่ อยู่มาตลอดจนกระทั่งสองเดือนก่อน...

"มรดกพินัยกรรมบ้าบออะไรกัน ถ้าจะทิ้งอะไรให้สู้มาหาตอนที่ยังไม่ตายไม่ดีกว่ารึไง?" เขาร้องอย่างหงุดหงิด แม่ไม่เคยแต่งงานใหม่ทำให้เขาไม่เคยได้สัมผัสคำว่าพ่อเลยสักครั้ง กับคนที่ไม่เคยเจอไม่เคยรู้จักเขาไม่มีความรู้สึกเสียใจใด ๆ ทั้งนั้นจนอดจะคิดนิด ๆ ไม่ได้ว่าตนเองอกตัญญูหรือเปล่าแต่กระนั้นจิตใจอีกฝ่ายก็ค้านว่าเขาจะร้องไห้ให้กับคนที่ไม่รู้จักหรือ? คำตอบคือไม่ เขาอาจจะเสียใจเวลาอ่านข่าวโศกนาฎกรรมแต่ก็ไม่เคยอินจนร้องไห้สักครั้ง

ดิษยะมองเพดานสีขาวอย่างเหม่อลอย เขาใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาสี่ปีจู่ ๆ ก็มีน้องชายที่ไม่เคยรู้โผล่ขึ้นมาอีกหนึ่งคน...

"จะไปพบดีไหมนะ..." ถึงจะคนละแม่แต่ก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นน้อง...

เขาหลับตาขมวดคิ้วมุ่น แต่อีกฝ่ายจะอยากเจอเขาหรือ?

"จะเล่นบทครอบครัวแสนดีเอาตอนนี้ไม่เอาด้วยหรอกนะ ถ้าอยากจะเจอจริง ๆ ก็มาเจอเองแล้วกัน" ดิษยะตัดสินใจได้แล้ว เขาอยู่คนเดียวมาสี่ปีได้แล้วทำไมจะอยู่อย่างนี้ต่อไปไม่ได้่ล่ะ?


(คุณเร็นคะมีคนมาขอพบค่ะ) เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์กล่าวมาตามสายโทรศัพท์ 

"เอ๋? จากบริษัทไหนครับ?" เขาจำไม่ยักได้ว่าวันนี้มีนัดพบกับลูกค้าคนไหนนี่นา 

ดิษยะรีบคลิกไปที่ปฏิทินทันทีซึ่งตารางที่ว่างเปล่ายืนยันว่าเขาจำถูกต้องแล้ว

(เป็นเด็กผู้ชายค่ะ บอกว่าเป็นน้องของคุณดิษยะ)

"หา?"

ชายหนุ่มหยุดชะงักที่ปากทางเข้าห้องรับรองของบริษัท บนโซฟาหนังสีดำมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งในชุดนักเรียนกางเกงสีดำนั่งหันข้างให้เขาอยู่ ศีรษะที่ผมตัดสั้นวางอยู่บนสองมือซึ่งกุมแน่น ท่าทางเคร่งเครียดราวกับการรอคอยนี้เป็นเรื่องคอขาดบาดตายทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ

"สวัสดี" เขาเอ่ยทักไปทำให้เห็นใบหน้าที่เงยขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

หล่อ...เขานึกยอมรับในใจว่าน้องชายต่างแม่ของเขาคนนี้สามารถใช้หน้าตานี้เข้าวงการบันเทิงได้อย่างสบายเลยทีเดียว

"พี่...คุณดิษยะ?" คนตรงหน้าเขาถามด้วยความไม่แน่ใจ

เขานั่งลงที่โซฟาตัดถัดไป "ใช่ นายคือน้องชายของฉันงั้นเหรอ...ชื่ออะไรล่ะ?" กระทั่งชื่อของอีกฝ่ายเขายังไม่รู้เลย

"เรียวตะครับ"

ดิษยะเลิกคิ้ว ไม่นึกว่าพ่อของเขาจะชอบตั้งชื่อลูกเป็นภาษาญี่ปุ่นอีก "อืม แล้วนี่เลิกเรียนแล้ว?" เพิ่งจะบ่ายสามโมงเท่านั้นเอง

"วันนี้เรียนแค่ครึ่งเช้าครับ" เรียวตะตอบ
 
"ไปคุยกันที่อื่นดีกว่า ตรงนี้จริง ๆ เอาไปต้อนรับลูกค้านั่งนาน ๆ คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่" ชายหนุ่มกล่าวแล้วลุกขึ้นยืน อีกฝ่ายลุกขึ้นคว้าเป้ที่วางไว้บนพื้นด้วยท่าทางเงอะงะ เมื่อลุกขึ้นยืนเทียบกันเขาถึงเห็นว่าพวกเขามีความสูงไล่เลี่ยกันเลย

เด็กอายุสิบแปดสูงเท่าผู้ใหญ่อายุยี่สิบเจ็ด...โลกไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย...

ดิษยะบอกให้เรียวตะไปยืนรอหน้าลิฟต์ก่อนจะแวะไปบอกคนในทีมว่าเขาจะขอตัวลงไปซื้อกาแฟข้างล่างเสียหน่อย

ระหว่างอยู่ในลิฟต์มีแต่ความเงียบ เขาเงยหน้ามองแต่ตัวเลขชั้นที่ค่อย ๆ ลดลงแต่จากหางตาก็มองเห็นจากเงาสะท้อนของประตูลิฟต์ว่าน้องชายต่างแม่นั้นเหลือบตาลอบมองเขาเกือบตลอด

"จะกินอะไรก็สั่ง ฉันเลี้ยงเอง" เขากล่าวหลังบอกให้อีกฝ่ายนั่งจองโต๊ะไว้ 

"ไม่เป็นไรครับ" เด็กหนุ่มกล่าวด้วยความเกรงใจ

"บอกมาเถอะน่า" เขาเป็นคนลากมาจะให้นั่งดื่มคนเดียวก็พิกล

สุดท้ายเขาก็ถือช็อคโกแลตปั่นกับลาเต้กลับมาที่โต๊ะ

"ขอบคุณครับ"

พวกเขานั่งดื่มเครื่องดื่มกันเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ดิษยะตัดสินใจเริ่มพูดก่อน

"นายมาหาฉันทำไม? ถ้าเป็นเรื่องมรดกฉันก็ส่งเมสเซจบอกคุณทนายไปแล้วนี่ขอสละสิทธิ์"

"ทำไมล่ะครับ?"

"ก็เพราะฉันไม่อยากได้น่ะสิ"

เรียวตะเม้มปากก้มหน้า "ผมรู้มาตลอดว่ามีพี่ชาย..."

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว 

"พ่อพยายามตามหาคุณมาตลอดแต่ก็ไร้วี่แวว จนเมื่อครึ่งปีก่อนอาการของพ่อทรุดลงพ่อเลยเขียนพินัยกรรมฉบับแรกเอาไว้ว่าห้ามเปิดพินัยกรรมฉบับที่สองจนกว่าจะเจอตัวพี่"

เขาร้องอ้ออยู่ในใจ มิน่าล่ะทนายคนนั้นถึงพยายามตามตื๊อเขาไม่น้อย

"ผมรู้ว่าที่พูดมาอาจจะดูเห็นแก่ตัวแต่ผมขอร้องให้พี่ไปฟังพินัยกรรมฉบับที่สองก็ยังดีแล้วมรดกที่พ่อจะให้ถ้าพี่ไม่เอาก็ไม่เป็นไร" 

"แล้วถ้าฉันไม่ไปล่ะ?"

"...คุณโทรถามคุณมารุทเองดีกว่าครับ"ดิษยะสังเกตถึงสรรพนามเรียกขานเขาที่เปลี่ยนไป เมื่อครู่เด็กหนุ่มยังหลุดเรียกเขาว่าพี่อยู่เลยแต่กลับเปลี่ยนมาเรียกคุณอีกแล้ว

เขาเอนหลังพิงพนัก "เรียวตะ"

"..."

"เรียว - ตะ"

"คุณจะกดดันผมไปทำไม? ถ้าอยากรู้ก็โทรถามคุณมารุทสิครับ"

ชายหนุ่มร้องหึ "แล้วทำไมฉันต้องโทรในเมื่อฉันไม่ได้อยากจะไปฟังพินัยกรรมอยู่แล้ว รู้กับไม่รู้ก็ไม่ต่างกันอยู่แล้ว" เขากล่าวอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า

เรียวตะเงยหน้าสบตาเขา นัยน์ตาสีเข้มฉายแววน้อยใจ

น้อยใจ? น้อยใจเขาที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงชั่วโมงเนี่ยนะ?

ดิษยะถอนหายใจ "ถ้านายไม่บอกฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น" เขาเดาว่าคงจะมีเงื่อนไขอย่างอื่นอีกที่ทำให้อีกฝ่ายต้องลงทุนมาเจอเขาถึงที่ทำงานแบบนี้

เด็กหนุ่มเงียบอยู่อึดใจก่อนจะหยิบกระเป๋าลุกขึ้นยืนยกมือไหว้ "ขอบคุณสำหรับน้ำนะครับ ขอโทษด้วยที่ผมมารบกวน ถูกของคุณ...คุณจะรู้หรือไม่รู้ก็ไม่ไปอยู่ดีนี่นะ..."

"หืม? เดี๋ยวสิ นายจะไปแล้ว?" 

"ในเมื่อคุณแสดงเจตนาชัดขนาดนี้แล้วผมก็คงไม่หน้าด้านทู่ซี้อยู่ต่อหรอกครับ" เรียวตะกล่าว "อันที่จริงคุณมารุทก็น่าจะเคยบอกคุณไปแล้วถึงเงื่อนไขในการเปิดพินัยกรรมฉบับที่สองแต่นี่ผ่านมาเกือบครึ่งเดือนแล้วยังไงคุณก็คงไม่เปลี่ยนใจ..."

เด็กหนุ่มเดินผ่านเขาไปโดยที่เขาก็ไม่รั้ง

"อยากสูบบุหรี่แฮะ..." เขาพึมพำแหงนคอพิงพนัก มองร่างในชุดนักเรียนสะพายเป้เดินห่างไปเรื่อย ๆ 

จะมาให้เขารู้จักทำไมกัน...

TBC.
------------------------------------------

ฟ้าแลบตัดสินใจลงนิยายอีกเรื่องครับ สมาพันธ์สัตว์ประหลาดนั้นตอนนี้สมองเริ่มมีการแปลงพล็อตทำให้ไม่คงที่เลยไม่กล้าเขียนต่อครับเพราะอาจจะรื้อบทนำใหม่ทั้งหมดเลยตัดสินใจแต่งแนวปัจจุบันลงเพิ่มอีกเรื่องแทนไปก่อนครับซึ่งเรื่องนี้...แต่งสดครับ พล็อตคร่าวมาก ๆ

[มอคราม]

อ่านเรื่องนี้เเล้วชอบมากเลยค่ะ ภาษาที่เขียนอ่านเเล้วลื่นไหลดี นึกภาพออก  

อือ จะเเต่งสองเรื่องเลยหรือคะ เยอะนะคะ  เเต่พยายามเข้านะคะ

[น้ำไหล]

เงื่อนไขอะไรกันนะ ท่าทางจะสำคัญมาก

แปลก เวลาเราอ่านแนวน้องชายพูดเพราะทีไร เผลอนึกภาพเป็นเด็กประถม ไม่ก็มัธยมต้นทุกที #ตบแก้มตัวเอง

[นวล]

ชอบเรื่องนี้จัง น้องชายโมเอะอะ!

มีน้อยอกน้อยใจด้วย อุ้ยตาย น่ารักค่ะ >//<

[เลื่อมประภัสสร]

ดิษยะจ๋า ใจอ่อนนิดนึงเหอะ ถือซะว่าช่วยน้องผู้น่ารักเนาะ
แต่งได้น่าติดตาม แล้วก็ใช้ภาษาได้ลื่นไหลต่อเนื่อง ไม่ติดขัดค่ะ
สู้ๆ นะคะ ^^

[ฟ้าแลบ]

ตอบคอมเม้นต์ฮ้าบบบ

คุณมอคราม
- ขอบคุณครับ ผมกลัวว่าจะเขียนแล้วบทพูดหรือบรรยายน้อยไปเหมือนกัน เป็นความคิดของตัวละครเป็นส่วนใหญ่ถ้าทำให้อ่านแล้วชอบได้ผมก็ดีใจครับ

คุณน้ำไหล
- คงเพราะภาพลักษณ์เด็กสมัยนี้จะพูดกูมึงกันตั้งแต่เล็กมั้งครับ ผมคิดว่าถ้าเรียวตะไปอยู่กับเพื่อน ๆ ก็คงพูดเป็นปกติครับเพียงแต่พออยู่กับพี่ชายเลยต้องสุภาพหน่อย เกรียนมาคงโดนเร็นบ้องเข้าให้ (ขำ)

คุณนวล
- อา...เดาว่าคุณนวลวางโพสิชั่นจิ้นคู่นี้ในใจเรียบร้อยแล้วแน่ ๆ เลย XD

คุณเลื่อมประภัสสร
- ขอบคุณครับ เร็นเป็นคาแรคเตอร์ที่สับสนในตัวเองครับ ผมจะพยายามคุมไม่ให้เปลี่ยนเต็มที่ รบกวนติชมตามสบายเลยครับ


ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์มากครับ!

[memoapp]

จริงๆเค้าเห็นด้วยนะคะ อ่านเจอบทเด็กพูดครับๆ น่ารักๆ
ทำให้รู้แบบแนวเด็กประถมอ่ะชอบๆ อ๋า!พาเข้าโลกมืดซะได้

[13cotton13]

น้องเรียวตะนี่แอบแนวเด็กๆแต่ดูน่าดึงดูดไงไม่รู้แฮะ
ส่วนดิษยะนี่ก็เป็นแนวผู้ใหญ่แต่มีอารมณ์เหมือนเด็กๆ
ดูคาแร็คเตอร์สลับกับอายุดี 55

[Sier]

อ่านได้ลื้นไหนดีคะ

เรียวตะน่ารัก >_<~

[daki]

อ่านแล้ว เรียวตะต้องเมะเท่านั้นนนนนน แหมๆ ผู้ใหญ่ที่เหมือนเด็ก ก็ต้อง เคะ อยู่แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า


น่าสนใจๆ