Zero-sum game 2 - 40%

[ฟ้าแลบ]

บทที่ 2

ดิษยะกระแอมไอเสเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบกล่องน้ำแอปเปิ้ลออกมารินใส่แก้วดื่ม

...อะไรดลใจให้พูดแบบนั้นออกไปวะไอ้เร็น!...เขาก่นด่าตัวเองในใจแต่ก็เงี่ยหูรอฟังคำตอบอย่างคาดหวัง

“แล้วตกลงพี่เร็นอยากกินพิซซ่าหน้าอะไรดีครับ?”

“หน้าที่เป็นพวกซีฟู้ดก็ได้” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ใส่ใจแต่จริง ๆ รู้สึกดีไม่น้อยที่อีกฝ่ายยอมเรียกพี่อย่างง่ายดาย “อย่าลืมไอติมพี่แล้วกัน”

ปกติดิษยะแทนตนเองว่าพี่กับรุ่นน้องมาก็ไม่น้อยแต่เมื่อใช้กับเรียวตะแล้วเขากลับรู้สึกแตกต่างเล็กน้อย

“ได้ครับ แล้วถ้าวนิลลาหมดเอารสอะไรครับ?”

“สตรอเบอร์รี่”

“รับทราบครับ งั้นผมเอาคุกกี้ไปวางก่อนนะครับ” เสียงฝีเท้าเดินจากไป เขาห้ามรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาไม่ได้ อืม...บางทีการมีน้องชายเพิ่มมาอีกคนอาจจะไม่ใช่เรื่องแย่นัก...ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้วนี่นะ

ทางด้านของเรียวตะเองก็มีรอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้าเช่นกัน

“วนิลลากับสตรอเบอร์รี่เนี่ยนะ...ฮึ ๆ” เขากลั้นหัวเราะ ไม่นึกเลยว่าพี่ชายมาดขรึมของเขาจะมีมุมน่ารักแบบนี้ซ่อนอยู่ด้วย เป็นคนน่าสนใจจริง ๆ

เมื่อเด็กหนุ่มเดินกลับที่โซฟาก็เห็นมารุทนั่งอยู่ก่อนแล้วด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

“พี่แซ็คกินคุกกี้รองท้องก่อนเดี๋ยวผมสั่งพิซซ่ามา” เรียวตะกล่าว

ทนายหนุ่มพยักหนารับไม่กล่าวอะไรรอจนกระทั่งสั่งพิซซ่าเสร็จจึงเอ่ยปากขึ้นว่า
“เมื่อกี้แอลโทรมาบอกว่ามันคอนเฟิร์มจะมากันทั้งบ้านเลย”

เรียวตะชะงักมือที่กำลังจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า “…เหรอครับ”

“…หมอนั่นไม่ยอมเลิกง่าย ๆ หรอก…แจ้งตำรวจมั้ย?” มารุทถามเสียงเครียด

“ไม่ครับ” เด็กหนุ่มส่ายหน้าหลับตาลงก้มหน้ากุมมือวางไว้บนเข่า

“พี่บอกแล้วไงว่าให้ขอร้องคุณดิษยะเขาให้มันจบ ๆ ไป ถึงจะยังไม่รู้นิสัยนักแต่ก็ยังดีกว่าต้องมานั่งเครียดแบบนี้นะเรียว”

“ถ้าพี่เร็นไม่ยอมไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ผมไม่อยากไปบังคับพี่เขา”

“โธ่เว้ย พ่อนายคิดอะไรอยู่ตอนนั้นถึงได้ยอมลงชื่อกันนะ!”

“ยังไงถ้าต้องไปจริง ๆ ผมจะระวังตัวครับ สัญญาว่าจะพกเครื่องช็อตไฟฟ้าไว้ใต้หมอนล็อกกุญแจห้องนอนตลอดแน่ ๆ”

ดิษยะที่กำลังจะเดินออกจากห้องครัวชะงักเท้าไว้ คิ้วเข้มขมวดมุ่น…นี่มันเรื่องอะไรกัน?...

เขามาทันประโยคที่มารุทบอกให้เรียวตะบอกอะไรสักอย่างกับเขา บอกอะไร? พ่อไปลงชื่ออะไรไว้ถึงทำให้เรียวตะจะต้องไป? ดิษยะตระหนักถึงความอันตรายที่แฝงอยู่ในบทสนทนานั้น เข้าใจได้ทันทีว่ามันเกี่ยวข้องกับวันเปิดพินัยกรรมแน่ ๆ

เขาตัดสินใจเงียบเพื่อเก็บข้อมูลต่อแต่ปรากฎว่าทั้งสองคนนั่งนิ่งไม่พูดอะไรต่อเลยเขาจึงเดินลงน้ำหนักเป็นพิเศษแล้วแสร้งตีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “คุกกี้รสชาติเป็นยังไงบ้างครับ? เจ้านี้ผมเพิ่งลองซื้อมาครั้งแรกไม่รู้จะถูกปากกันมั้ย” เขานั่งลงที่เดิม

ทั้งสองส่งยิ้มให้เขาก่อนที่ทนายหนุ่มจะเป็คนกล่าวว่า

“ไม่เลวเลยครับ” มารุทยิ้มการค้า “เอ้อ เมื่อครู่เรียวตะสั่งพิซซ่าไปแล้วนะครับเดี๋ยวผมช่วยออกครึ่งหนึ่ง” ทำท่าจะหยิบกระเป๋าเงินออกมาแต่เขาห้ามไว้ก่อน

“ไม่เป็นไรครับ ผมเลี้ยงเองถือว่าเป็นการขอบคุณที่คุณช่วยดูแลเรียวตะ”


ทนายหนุ่มยังคงยิ้มน้อย ๆ แต่มุมปากกระตุกตอนที่เขาเอ่ยคำว่าดูแลออกไป
คงจะสงสัยว่าเขาได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่หรือไม่จึงถามกลับมาว่า “ทำไมคุณดิษยะถึงคิดว่าผมดูแลเรียวตะล่ะครับ?”

“ถ้าไม่สนิทระดับนึงผมไม่คิดว่าเรียวตะจะเรียกคุณว่าพี่หรอกครับ” เขากล่าว “ถึงขนาดเรียกทั้งพี่ทั้งชื่อเล่นผมเลยคิดเอาเองน่ะครับว่าพวกคุณคงสนิทกันพอควร”

เรียวตะที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวกล่าวขึ้นว่า “ใช่ครับ พี่แซ็คทำงานกับพ่อมาตั้งแต่ผมยังเด็กเลยสนิทกันน่ะครับ”

ดิษยะร้องอ้อ ยิ้มแบบธุรกิจส่งให้มารุท “ถ้าอย่างนั้นผมก็วางใจหน่อยว่าน้องผมมีคนดูแล ขอบคุณนะครับ”

นัยน์ตาสีน้ำตาลมองกลับมาที่เขาอย่างครุ่นคิดทว่าเขาไม่สนใจหันไปชวนน้องชายคุยแทนถึงเรื่องทั่ว ๆ ไปเช่นโรงเรียนและคณะที่อยากจะเข้าจนกระทั่งพิซซ่ามาส่ง
บทสนทนาระหว่างพวกเขาตลอดมื้ออาหารเป็นไปอย่างราบรื่นหากนั่นเป็นเพียงในความรู้สึกของเรียวตะเท่านั้น สำหรับชายหนุ่มสองคนต่างรู้ว่ามันเป็นเพียงละครฉากหนึ่งเท่านั้น

หลังทานอาหารเสร็จเตรียมจะกลับไปมารุทก็บอกให้เรียวตะไปรอที่รถก่อนแล้วจึงหันมาคุยกับเขาด้วยสายตาจริงจัง “ถ้าคุณอยากจะรู้ความจริงก็โทรมาหาผมคืนนี้ตอนสองทุ่มแล้วกันครับ แต่ถ้าไม่…ผมก็จะถือว่าคุณไม่สนใจในพินัยกรรม” ทนายหนุ่มเว้นช่วง “และเรียวตะจริง ๆ”

แล้วทั้งสองก็จากไปทิ้งให้ดิษยะตกอยู่ในห้วงความคิดเพียงลำพัง

[ฟ้าแลบ]

จองที่ลงครึ่งหลังครับ

[13cotton13]

คุณทนายนี่ดูทันคนนะ
ทันความคิดของพี่เร็นจริงๆ
กะแอ้มน้องป่ะเนี่ยยยยย

[Sier]

จบได้แบบลงแดงมาก T^T
ปมหลายๆอย่างกำลังโผล่มา

รีบกลับมาต่อเร็วๆนะคะ

เดาว่าคนที่เจอเรียวตะคือแอลหรือเปล่าคะ