เล่ห์รักฆาตกรโรคจิต บทนำ เขาคนนั้น...กับแมว

[ดำเขม่า]

คำเตือนก่อนอ่าน : เรื่องที่จะลงต่อจากนี้ เป็นเรื่องยาวแบบจบในตอน ซึ่งมีฉาก 18+ เนื้อหารุนแรงบ้างในบางครั้ง และเกี่ยวกับการฆาตกรรม รวมถึงอาจมีฉากไม่เหมาะสมกับเยาวชนด้วย กรุณาอ่านโดยใช้วิจารณญาณ

.......................................

Murderer's Love : เล่ห์รักฆาตกรโรคจิต

บทนำ เขาคนนั้น...กับแมว

เสียงแหลมเล็กของลูกแมวดังลอดหน้าต่างของตึกสามชั้นที่ถูกทิ้งร้างแว่วมากับเสียงลม ทำให้มาซาโยชิที่เดินผ่านมาหยุดฝีเท้าลง ดวงตาสีดำสนิทของเขามองฝ่าความมืดเข้าไปภายในช่องกรอบหน้าต่างที่กลวงโบ๋ไร้ตัวหน้าต่างปิดทับ เศษแก้วเศษกระจกยังร่วงกราวอยู่ที่พื้นเบื้องล่าง ด้วยถูกทุบทำลายขโมยของออกไป ตอนสมัยยังพอมีของมีค่าอยู่ด้านในหลงเหลือ

คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างสงสัย ตามปกติแล้วพื้นที่แถวนี้ในบางครั้งก็มีหมาแมวจรจัดแวะเข้ามาอาศัยชายคาเพื่อหลบฝนหลบภัย แต่ส่วนใหญ่แล้วอยู่ได้ไม่นานนัก เพราะที่นี่ไร้ซึ่งแหล่งอาหารเพียงพอให้พวกมันดำรงชีวิต และไหนจะยังไม่มีใครใจบุญพอจะกล้าเสี่ยงเข้ามาให้อาหารพวกมันด้วย... นับตั้งแต่ข่าวการฆ่าหมู่คนในหอพักเมื่อสิบปีก่อน ด้วยฆาตกรที่ยังเป็นเพียงนักศึกษาปี 1 เป็นเด็กหนุ่ม...ที่อายุแค่ 17 ปี ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยด้วยซ้ำ

ภายในห้องที่พบศพเต็มไปด้วยร่างอันไร้ชีวิต เลือดเจิ่งนองไปทั่ว เศษชิ้นส่วนเนื้อมนุษย์ถูกฟันยับนับไม่ถ้วนทิ้งขว้างกระจัดกระจาย เป็นฉากที่พยานผู้มาพบเห็นเหตุการณ์ในภายหลังถึงกับหน้าซีดปราศจากสีเลือด พูดจาไม่เป็นภาษาอยู่เป็นวัน และทำให้ที่แห่งนี้โด่งดังเป็นข่าวใหญ่ในชั่วพริบตา จวบจนฆาตกรร้ายผู้ถูกกฎหมายห้ามเปิดเผยหน้าตาด้วยยังเป็นผู้เยาว์ถูกจับกุมได้ ข่าวคราวทั้งหลายก็ค่อย ๆ ถูกลืมเลือนไป...

จวบจนปัจจุบัน ที่กาลเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบสิบปี สภาพอาคารก็เป็นอย่างที่เห็น ด้วยไม่มีใครกล้ามาเช่าอาศัย ไม่มีใครกล้าซื้อไปใช้ทำธุรกิจ ไหนจะสภาพแวดล้อมที่หลบมุมและน่ากลัว จึงทำให้พื้นที่นี้ถูกทิ้งร้างไปโดยปริยาย

มาซาโยชิไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่แต่มีบ้านเช่าอยู่ไม่ไกลออกไป บริเวณนี้แม้จะเป็นตึกร้าง แต่ทางเดินที่ทอดยาว กลับเป็นทางเชื่อมลัดเข้าบ้านของเขา ที่ยึดถือใช้เดินทางมาจนเคยชิน บรรยากาศน่ากลัวในยามดึก ก็ไม่ทำให้เขารู้สึกอะไรได้ การใช้ชีวิตอยู่ลำพัง มันทำให้ความรู้สึกแบบนี้ชาชินไปหมดแล้ว

เขาไม่ใช่คนที่สนใจเรื่องผู้คนนัก แต่ที่ตัดสินจะเข้าไปดูให้แน่ใจ ก็เป็นเพราะว่าเสียงนั้นกลับเริ่มร้องด้วยความตกใจและหวาดกลัว เสียงแหลมเล็กที่เพียงได้ฟังก็รู้ว่าเป็นเพียงแค่ลูกแมว ทำให้คนรักสัตว์อย่างเขาอดเป็นห่วงไม่ได้

ถ้าเป็นเสียงคนขอความช่วยเหลือ เขาคงไม่คิดกระทั่งจะหยุดฝีเท้าเหลียวมองหรอก

ชายหนุ่มตัดสินใจก้าวตรงไปยังทางเข้า เขาอยากจะรู้ให้แน่ชัด ว่าแมวตัวนั้นจะปลอดภัยดีหรือเปล่า



เสียงเหยียบเศษหินเศษกระเบื้องที่กะเทาะหลุดล่อนตามกาลเวลาดังกรอบแกรบยามก้าวเดิน ทำให้การพยายามย่องเข้าไปนั้นไร้ผล แต่เสียงร้องของเจ้าแมวตัวนั้นก็ไม่ได้เบาลงเลย แถมยังมีเสียงร้องโต้กลับอีกต่างหาก มาซาโยชิเอียงหูฟังอย่างตั้งใจพลางนึกสงสัย

แมวกัดกัน?

ไม่สิ ไม่น่าใช่ อีกเสียงมันไม่ใช่แมวสักหน่อย เขายังได้ยินเสียงดังว่า "โอ๊ย!" เสียด้วยซ้ำ

"เจ้าแมวบ้านี่ อยู่ให้เชือดเฉย ๆ สิวะ!" เจ้าของเสียงขู่คำรามอย่างเจ็บปวด เสียงที่ดังจนดูน่ากลัว  เล่นเอามาซาโยชิแทบจะแล่นเข้าไปภายในห้องนั้นทันที

ภาพที่เห็นเล่นเอาเขาอึ้งไปเป็นครู่ เมื่อเห็นมือใหญ่แข็งแรง หิ้วคอลูกแมวลายส้มตัวน้อย ที่ยังขู่ฟ่อแม้จะขยับไม่ได้ ด้วยถูกดึงหลังคอจุดอ่อนไว้ เท้าที่กางเล็บแหลมยังเกร็งแน่นพร้อมจะข่วนอีกถ้าได้ระยะเพียงพอ

ในมืออีกข้างมีโลหะสะท้อนประกายวาบกับแสงจากตะเกียงไฟฟ้าชนิดใส่ถ่าน ซึ่งวางอยู่ไม่ไกลออกไป ทำให้คนมองใจหายวูบ...มันคือมีดอันหนึ่ง ที่มีใบมีดคมกริบเปื้อนเลือด

และมีดนั่น…กำลังจ่ออยู่ที่คอเล็ก ๆ ของลูกแมวแล้ว!

ก่อนที่จะคิดอะไร เขาก็ผลุนผลันออกไปทั้งอย่างนั้น

"นายจะทำอะไรแมวน่ะ!" เขาถามเสียงดังจนแทบจะเป็นตะโกน เพื่อหยุดยั้งการลงมือของอีกฝ่ายลง

ร่างสูงแข็งแรงที่หิ้วคอลูกแมวอยู่ชะงัก เมื่อมีแขกแปลกหน้าไม่ได้รับเชิญมาเยือนกะทันหัน แสงไฟพอสว่างอยู่บ้าง ทำให้เขามองเห็นได้ชัด คนตรงหน้าท่าทางดูเอาเรื่อง ดวงตาคู่สวยสีดำสนิทจ้องสวนกลับมาอย่างไม่กลัวเกรง

แววตาท้าทายนั้น ทำให้เลือดในกายเดือดพล่านชอบกล ความรู้สึกอยากแกล้งยิ่งพุ่งสูง ร่างแกร่งมองแมวในมือ ก่อนมองกลับไปยังคนถาม แล้วตอบง่าย ๆ

"ก็กินน่ะสิ"

ว่าพลางดวงตาที่ดูหื่นกระหายก็จ้องมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างตั้งใจ สายตาโลมเลียกักขฬะไม่มีเกรงใจเสียจนคนถูกมองเริ่มรู้สึกไม่ดีนัก

“อย่าทำมันนะ ปล่อยมันเดี๋ยวนี้เลย!”

เสียงดูดุขู่ แต่มันไม่ได้ดูน่ากลัวไปกว่าลูกแมวที่ขู่ฟ่อ ในเงื้อมมือเขาตอนนี้แม้แต่น้อย

“ปล่อย? มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน? แค่ตวัดมีดทีเดียว คอเล็กแค่นี้ก็ขาดกระเด็นแล้ว” คนถามเริ่มยียวน เขาพูดพลางหัวเราะอย่างเป็นต่อ มือข้างนั้นขยับมีดเข้าใกล้อีกนิด ในขณะที่ดวงตาวาวคล้ายสัตว์ป่า ยังคงจ้องมาที่แขกไม่ได้รับเชิญราวเจอเหยื่อที่ถูกใจกว่าเข้าเสียแล้ว

“อย่า!...ก็ได้…ได้…โปรด ปล่อยมันไปเถอะ ผมขอร้อง” มาซาโยชิได้แต่เปลี่ยนท่าที เขารู้ว่าอีกฝ่ายทำได้จริง ๆ กับคนประเภทนี้ การฆ่าสัตว์ตัวเล็ก ๆ สักตัว คงเป็นเรื่องง่ายดายนัก

“หืม…ขอร้องก็เป็นนี่…” มีดที่จรดจ่อใกล้คอลูกแมวน้อยเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ลำคอขาวของอีกฝ่ายแทนที่ เจ้าของร่างได้แต่พยายามยืนนิ่งไม่กระดุกกระดิก เพราะหากขยับแม้เพียงน้อยนิด อีกฝ่ายก็อาจเสือกปลายมีดเข้าร่างกายเขาโดยง่าย

มือแกร่งยังควบคุมมีดนั้นอย่างมั่นคง จงใจใช้ปลายด้านสันมีดเชยคางมนนั้นขึ้นมา โดยไม่ได้เกรงว่ามันจะบาดคอขาวนั้นจนเป็นแผลหรือไม่ แววตาน่ากลัวจ้องมองมาอย่างพินิจพิเคราะห์พลางพึมพำ

“แต่ตาคู่นี้…มันไม่ได้แสดงออกว่าขอร้องเลยนี่”

“แล้วนายจะเอายังไง” มาซาโยชิถามกลับ น้ำเสียงของเขายังคงราบเรียบ แม้มันจะแฝงความไม่พอใจอยู่ลึก ๆ “จะให้ก้มกราบเลยก็ได้นะ”

“ฮ่า ๆ ๆ กะอีแค่ลูกแมวตัวเดียว ต้องลงทุนขนาดนั้นเลยเรอะ…ไม่สิ แค่นั้นไม่พอหรอก…เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับหอพักร้างที่นี่หรือเปล่า…”

ว่าพลางมองไปรอบ ๆ ห้องที่ชำรุดทรุดโทรม เศษซากปรักหักพังที่รกร้าง…ด้วยดวงตาที่ดูกระหายเลือด

[ดำเขม่า]

“ฉันก็แค่อยากจะฆ่า…เหมือนเมื่อสิบปีก่อนเท่านั้น…เคยได้ยินไหมล่ะ…คดีฆ่าหมู่คนในหอพักนั่นไงล่ะ ฝีมือของฉันเอง…ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว…และอยากจะฆ่าเอามาก ๆ ซะด้วยสิ! เสียดายหาเหยื่อไม่ได้ ก็เลยฆ่าแมวเล่นไปพลาง ๆ…ไม่รู้เหรอว่าเลือดสด ๆ น่ะ มันน่าดูกว่าอะไรทั้งนั้น แค่ตวัดฉับเดียว มันก็พุ่งกระฉูดแล้ว…”

ใบหน้าน่าสะพรึงเบนกลับมาแล้วแสยะยิ้ม “อ้อ…แต่ถ้านายจะยอมมาเป็นเหยื่อซะเอง ฉันจะปล่อยมันก็ได้นะ”

ว่าพลางหยุดยั้งรอคำตอบ ลูกแมวที่อยู่ในอุ้งมือ ก็ยังคงดิ้นรน แต่ไม่อาจทำอะไรได้

มาซาโยชิมองลูกแมวสลับกับเจ้าคนที่อ้างตัวว่าเป็นฆาตกรโหด ดวงตาคู่สวยจ้องกลับราวต้องการค้นหาว่าคำพูดของอีกฝ่ายเชื่อถือได้เพียงใด จนมีดในมือนั้นขยับจะออกไปจากการจ่อที่ร่างกายเขา แน่นอนล่ะว่า เป้าหมายคงเปลี่ยนไปเป็นคอน้อย ๆ ของลูกแมวแทนแน่ ๆ

“หยุดนะ อย่าทำมัน!” มาซาโยชิรีบห้าม ทำให้มีดยังคงค้างอยู่ที่เดิมเบื้องหน้าตัวเขา ร่างบอบบางหายใจเข้าลึกอย่างตัดสินใจได้

“ก็ได้… นายจะทำอะไรฉันก็ได้ แต่ต้องปล่อยแมวตัวนั้นก่อนนะ”

“ฮ่า ๆ ๆ นายมันบ้ารึเปล่า เพื่อแมวตัวเดียวเนี่ยนะ? รู้ไหมว่าฉันอยู่ในคุกมานาน…แล้วก็…ไม่ได้ทำอะไรกับใครเลย…มานานมากแล้ว” ว่าพลางตวัดลิ้นไล้ริมฝีปากตนเองด้วยท่าทีอันกระหาย ร่างสูงที่เริ่มขยับตัวคุกคามเข้ามาใกล้ ทำให้มาซาโยชิเผลอถอยหลังโดยแทบไม่รู้ตัว

มีดนั้นยังคงจ่ออยู่ใกล้ต้นคอเขา และอีกมือของชายคนนั้น ก็ยังคงหิ้วหลังคอลูกแมวอยู่ ทำให้เจ้าแมวน้อยไร้ซึ่งความสามารถในการสลัดหลุดได้โดยสิ้นเชิง

“ปละ…ปล่อยแมวก่อนสิ!” มาซาโยชิต่อรองทันควัน หยุดการถอยหนีแล้วหันมาเผชิญหน้า สีหน้าที่ดูตื่นกลัวเล็กน้อยไม่อาจหลุดรอดสายตาอีกฝ่ายไปได้ และมันทำให้เจ้าฆาตกรที่คิดจะฆ่าแมวกลับรู้สึกสนุกกว่าเดิม

“ห่วงแมวสินะ…ถ้างั้น ถอดเสื้อผ้าให้หมดซะ แล้วฉันจะปล่อยมัน”

“ถอด?” คำถามถูกถามกลับอย่างงุนงง

“ใช่! ถอดต่อหน้าฉัน เดี๋ยวนี้!” ร่างสูงสั่งเฉียบขาด ด้วยท่าทางเอาจริง

มาซาโยชิมองมาอย่างลังเล

“ไม่งั้นฉันจะฆ่ามัน เดี๋ยวนี้แหละ!” เสียงขู่ยังคงสำทับซ้ำ พร้อมกับทำท่าจะรั้งมีดออกไปอีกครั้ง เพราะดูท่าการจ่อมีดที่คออีกฝ่าย ใช้ไม่ได้ผลดีเท่าการเอามีดจ่อคอลูกแมวเสียอย่างนั้น

เพียงแค่มีดทำท่าจะเปลี่ยนทิศทางไป มาซาโยชิก็ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว เขารีบร้องบอกทันควัน

“อย่า! ผมถอดแล้ว”

มือที่สั่นเทาเริ่มขยับไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ด ท่ามกลางสายตาอันร้อนแรงที่จับจ้อง แผ่นอกขาวราบเรียบสะท้อนกับแสงไฟดูนุ่มนวลน่าลูบไล้ ภาพที่เห็นเล่นเอาคนมองลอบกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนตีสีหน้าดุดันบีบบังคับให้ถอดให้หมด

ร่างกายที่เหลือเพียงกางเกงในตัวเดียวสั่นสะท้านน้อย ๆ ขณะที่อีกฝ่ายย่างสามขุมเข้ามาใกล้ มือของเขายังคงมีมีดและลูกแมวอยู่คนละด้านกัน ดวงตาคู่สวยจ้องมองมายังลูกแมวในมือแข็งแรงนั้น พลางครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรให้ปล่อยมันลงเสียที

“ผมถอดแล้วนะ ปล่อยแมวได้แล้ว!” เขาตัดสินใจพูดขึ้นอีก

“ยังไม่หมดเลยไม่ใช่รึไง” เสียงอีกฝ่ายชักย่ามใจขึ้นทุกที ร่างสูงแข็งแรงที่ก้าวเข้ามาใกล้ ทำให้มาซาโยชิถอยหลังไปอีกก้าว แผ่นหลังที่ชนโต๊ะเก่า ๆ ที่ฝุ่นเขลอะทำให้ขยิบหนีต่อไปไม่ได้แล้ว ใบหน้าที่ดูสกปรกรุงรังยื่นเข้ามาใกล้ ทำท่าจะไซ้ซอกคอขาวของเขาเสียแล้ว

มาซาโยชิได้แต่ยืนเกร็งตัวแน่น เขาเริ่มทำอะไรไม่ถูกอย่างเห็นได้ชัด

มือที่ถือของหลายอย่างชักเริ่มเกะกะ ในเมื่อเหยื่อตัวเปล่าและท่าทางหวาดกลัวเสียจนตัวสั่นขนาดนี้ คงไม่จำเป็นต้องหาอะไรมาเป็นตัวประกันแล้ว ชายหนุ่มผู้อ้างตัวเป็นฆาตกรโหดจึงโยนลูกแมวไปด้านหลัง ราวกับสิ่งของที่ต้องการจะทิ้ง หากมีดในมือยังคงกุมกระชับแน่น และยังสนุกกับการใช้มันข่มขู่คุกคามแทนที่

“นอนลงบนโต๊ะนั่นแหละ เร็วเข้าสิ”

แผ่นหลังบอบบางขยับเอนกายลงตามคำสั่ง แม้ดวงตาคู่สวยจะยังคงมองมาไม่กะพริบ ผิวผ่องนุ่มนิ่มนั้นยิ่งน่าขบกัด น่าจับขย้ำจนแทบทนทานไม่ไหว มีดคมกริบเลื่อนลงไปตามเอวแคบของเหยื่ออย่างจงใจ

“อย่าดิ้นเชียวนะ ถ้าโดนบาดไม่รู้ด้วย” เขายังคงขู่ต่อไปอย่างอารมณ์ดี

ปลายมีดแหลมคมตวัดรั้งขอบกางเกงในตัวเดียวที่เหลืออยู่ ก่อนกระชากขาดออกอย่างง่ายดาย

คนด้านล่างอุทานเสียงแผ่วด้วยความตื่นตระหนก แต่ทำได้เพียงแข็งทื่ออยู่ในท่าเดิม แทบไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำ เมื่อปลายมีดจรดลงมาที่กลางอก หากต่อต้านเพียงน้อยนิด มันอาจแทงเข้าสู่หัวใจได้โดยง่าย

มืออีกข้างที่ปล่อยแมวไปแล้ว เริ่มฉีกกระชากอาภรณ์ชิ้นน้อยที่หลงเหลือออกไปอย่างไม่ใส่ใจต่อท่าทีของอีกฝ่ายนัก

“ไม่นะ อย่า!”

เสียงร้องดังได้แค่นั้น เมื่อมีดเล่มเดิมปักฉึกลงข้างศีรษะขู่

“ถ้าไม่อยู่นิ่ง ๆ ล่ะก็ ฉันจะเชือดคอนายแทนเจ้าแมวนั่นนะ!”

คำขู่นั้นเล่นเอาคนกำลังจะขัดขืนนิ่งสนิทไปอีกครั้ง ดวงตาที่ตื่นตกใจ ทำได้แต่เบิกกว้างจ้องมอง ไม่มีเสียงร้องออกมาอีก

ร่างสูงแข็งแรงคร่อมบนลำตัวขาว ใช้มือข้างหนึ่งกดร่างนั้นไว้แนบชิดกับตัวโต๊ะ ซุกไซ้ใบหน้าที่ซอกคอเนียนละเอียดนั้น ก่อนใช้ริมฝีปากดูดดึงพลางขบกัดอย่างกระหาย เขาไม่ได้ทำกับใครนานแล้ว นานเกินพอที่จะทำให้สติสัมปัชชัญญะที่มีพังทลายลง

ท่าทางตะกรุมตะกรามสร้างความขยะแขยงให้แก่มาซาโยชิไม่น้อย มือสากนั้นลูบไล้ไปทั่วร่างกายเขา ก่อนรุกต่อลงเบื้องล่างที่เปลือยเปล่า ฝืนบังคับเรียวขาสวยให้อ้ากว้าง ร่างบอบบางขบริมฝีปากแน่น ยามรู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่รุกล้ำ ปลายนิ้วอวบหนาชุ่มน้ำลายดึงดันเข้ามาในจุดซ่อนเร้นแกมบังคับเข้ามาจนเจ็บแปลบ ร่างกายที่โดนยึดจับไว้เกร็งแน่น ทั้งเจ็บทั้งอึดอัดเป็นทวีคูณ

คนบนโต๊ะทำท่าจะดิ้นรนขัดขืน… แต่ก็รู้ดีว่าถึงอย่างไรคงสู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี

แต่มันก็แค่นั้น…มันไม่ทำให้เขารู้สึกอะไรได้หรอก

ถ้าช่วยเจ้าแมวตัวนั้นได้ล่ะก็…

[ดำเขม่า]

ขณะจะปล่อยเลยตามเลย… สายตาของมาซาโยชิ กลับเหลือบไปเห็นซากบางอย่างในมุมมืดของห้อง… รอยเลือดที่ไหลนอง ทำให้ร่างเขาชาวาบด้วยความรู้สึกที่ยากจะควบคุม

จู่ ๆ ร่างบอบบางก็สั่นเทิ้มราวกับลูกนกตกน้ำ ท่าทีหวาดกลัวกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ทำให้คนกำลังทำเผลอหยุดชะงัก

“ไม่นะ…อย่า…” เสียงกระซิบห้ามเริ่มผะแผ่ว ปะปนเสียงสะอื้นไห้วิงวอน “ผมเจ็บ… อย่า…แรงขนาดนั้น… ผมยอมทุกอย่างแล้ว…”

คนกำลังหื่นมองหน้าสวยที่น้ำตาคลออย่างเจ็บปวด ใจเริ่มอ่อนลงแทบไม่รู้ตัว เพราะรู้สึกชักจะหยอกแรงเกินไปถ้าทำสด ๆ โดยไม่มีตัวช่วย อีกฝ่ายคงได้เลือด

แต่จะหาอะไรช่วยตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว และของที่กำลังตื่น ก็ยากจะทำให้สงบได้โดยง่ายด้วย

“อ่อนโยน…กับผมอีกหน่อยเถอะ…ผมไม่หนีแล้ว…จริง ๆ นะ”

เสียงกระซิบนั้นเว้าวอนจนอีกฝ่ายทำอะไรไม่ถูก มือเพรียวคล้องไปที่คอแกร่ง รั้งมาใกล้ใบหน้าคล้ายขอจุมพิต ริมฝีปากได้รูปเผยอเล็กน้อยคล้ายเพรียกหา คนมองชักหวั่นไหวเคลิ้มคล้อยตามไม่รู้ตัว

ไม่คิดเลยว่าเหยื่อคราวนี้ จะว่าง่ายกว่าที่คิด แค่ขู่นิดเดียวเท่านั้นก็เปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือ ลองสมยอมขนาดนี้ ค่ำคืนนี้คงสนุกเป็นแน่

“เข้ามาใกล้อีกนิดสิครับ…ผมทำไม่ถึงนะ…”

คำพูดนั้นทำให้ร่างสูงเผลอขยับเข้าไปจนแทบชิดตามการเชิญชวนนั้น หากไม่ทันที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะสัมผัสกัน ก็ต้องชะงักกึก เพราะรู้สึกเจ็บแปลบจนชาที่ต้นคอ ลามไปจนถึงร่างกายส่วนอื่นด้วย สัมผัสที่เปียกชื้น…รู้สึกได้ถึงน้ำบางอย่างที่เหนียวข้นไหลระลงมา มือที่แตะโดนมันพบว่าเป็นน้ำสีแดงสด…ก่อนดวงตาคู่นั้นจะเบิกกว้าง

เมื่อพบว่ามันคือเลือดสด ๆ …

และเป็นเลือดของเขาเอง!

ด้านหลังลำคอที่ชาจนไร้ความรู้สึก มีมีดเล่มหนึ่งปักคาอยู่ มันคือมีดที่เขาปักไว้ขู่อีกฝ่ายในตอนแรก

หากในตอนนี้… ปลายของมันทะลุคอของเขามาถึงด้านหน้า ปล่อยหยาดหยดโลหิตหลั่งไหลออกมาทีละน้อยจากส่วนปลายที่คมกริบ

ดวงตาที่ตื่นตระหนก สบกับใบหน้างามเบื้องล่าง ที่ในตอนนี้กำลังแสยะยิ้มน่ากลัว

เขาร้องอย่างตกใจเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่อาจออกเสียงได้แล้ว ด้วยความโกรธแค้น ร่างสูงอาศัยกำลังเฮือกสุดท้าย คว้าหมับไปที่ลำคอขาว ตั้งท่าจะบีบลงโดยแรง

ไม่ทันได้เค้นลำคอนั้น มีดที่เสียบคากลับถูกกระชากออกโดยแรงจากเบื้องหลัง เลือดที่พุ่งกระฉูดออกมาสูบเรี่ยวแรงหายไปจนหมดสิ้น…ดวงตาที่เบิกกว้างมองอะไรไม่เห็นอีกต่อไป ขาดใจตายทั้ง ๆ ที่ยังงุนงงอยู่อย่างนั้น

ร่างไร้วิญญาณ ทรุดฮวบทับร่างบอบบางเบื้องล่าง ทั่วทั้งตัวเปรอะเปื้อนเลือดที่พวยพุ่งจากบาดแผล

“พวกที่ชอบทำร้ายสัตว์ อยู่ไปก็รกโลก” น้ำเสียงราบเรียบพึมพำ ดวงตาเย็นเยียบมองมันราวเป็นเศษซากขยะไร้ค่า ก่อนจะใช้มือผลักร่างหนาหนักนั้นออกไป ไม่ได้ใส่ใจต่อน้ำเหนียวเหนอะหนะที่เลอะเทอะร่างกายเปลือยเปล่านั้นเลยสักนิด

เสียงลูกแมวตัวเดิมดังมาจากมุมห้อง ร่างเปล่าเปลือยที่เปื้อนเลือดจึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เกิดเสียงจนมันตื่นตกใจได้

ที่มุมมืดนั้น มีรอยเลือดที่เริ่มแห้งเกรอะกรัง มองให้ชัดเข้าไปก็พบซากของแมวตัวใหญ่นอนตายอยู่ เพียงมองให้ชัดก็รู้แน่ว่าเป็นแม่แมว ด้วยยังมีเต้านมเต่งให้ลูกน้อยดูดดื่ม

หากตอนนี้มันไม่สามารถให้นมลูกได้อีกแล้ว

ข้างลำตัวแม่แมวนอนตายอยู่ เจ้าแมวสีส้มตัวน้อย พยายามเข้าไปซุกและเลียแม่ของมัน แม้ว่าร่างนั้นจะไร้วิญญาณแล้ว ดวงตาคู่สวยที่เย็นชามีแววเศร้าสลดลง เมื่อเห็นร่างนั้นพรุนไปด้วยรอยแทงจากคมมีด คงเป็นฝีมือของเจ้านั่นสินะ แม่แมวคงพยายามปกป้องลูกน้อยเต็มความสามารถแล้ว ก่อนจะโดนกระหน่ำแทงจนสิ้นใจ

พอเขาขยับเข้าไปใกล้ เจ้าแมวน้อยก็ขู่ฟ่อ ยืนจังก้าขวางร่างแม่แมวไว้ มันไม่ยอมให้อีกฝ่ายเข้าใกล้มากกว่านี้

มือนั้นยังคงยื่นเข้ามาหาอย่างตั้งใจ และถูกฟันเล็ก ๆ ที่พึ่งขึ้นไม่นานนัก หากแหลมคมโดยธรรมชาติ ขบกัดโดยแรงด้วยพยายามจู่โจมสุดชีวิต

ขณะยังคงกัดค้างอยู่อย่างนั้น เจ้าแมวตัวน้อยก็ต้องสะดุ้ง เมื่อรู้สึกได้ถึงมืออ่อนโยนลูบที่หัว

มันทำท่าหวาดกลัวและลังเล แต่มือนั้นก็ค่อย ๆ ลูบหลังมันช้า ๆ และใจเย็น

“กลัวสินะ…เจ้าส้ม…ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจัดการมันไปแล้ว มันทำอะไรเจ้าอีกไม่ได้แล้วล่ะ” มาซาโยชิพึมพำกับมันเบา ๆ อย่างใจเย็นเป็นครู่ จนเจ้าแมวน้อยสงบลงแล้วยินยอมปล่อยมือที่กัดอยู่

ชายหนุ่มจึงลุกขึ้น แล้วเดินไปที่กระเป๋าที่โยนทิ้งไว้ เขาหยิบถุงพลาสติกที่พับเก็บไว้ภายในมากางออก ค่อย ๆ อุ้มซากแมวที่พื้นขึ้นมาอย่างไม่รังเกียจ แล้ววางมันลงในถุง

“ฉันจะเอาแม่ของเจ้าไปฝังให้ ไม่ต้องห่วงนะ แล้วเราไปอยู่ด้วยกันเถอะ อย่าอยู่ในที่น่ากลัวแบบนี้เลย” เขาพูดกับแมวน้อย

ดวงตาเรียวคู่เล็กจ้องมองมา ก่อนจะขยับเข้าไปหาอย่างเชื่องช้า

มือของเขายื่นไปหามันอีกครั้ง

“มี้” เสียงเล็ก ๆ ตอบรับ ก่อนจะยอมให้อุ้มแต่โดยดีในที่สุด



ร่างที่หมดลมนอนปล่อยเลือดไหลเจิ่งนอง ไหนจะเลอะเหนอะหนะไปทั้งตัวของเขาด้วย ระหว่างที่ใช้เสื้อนอกเช็ดเลือดอย่างลวก ๆ และแต่งตัวอีกครั้ง มาซาโยชิก็เหลือบมองร่างนั้นอย่างรำคาญเล็กน้อย เขาไม่น่าลืมตัวมากไปหน่อยเลย จริง ๆ แค่ขู่ก็น่าจะพอแล้ว แต่เพราะเหลือบไปเห็นซากแม่แมวเข้าเสียก่อน เขาถึงทนต่อไปไม่ไหว

ลองสติขาดผึงแล้วแบบนั้น เขาไม่เคยปล่อยอีกฝ่ายไว้…

ในความเป็นจริงแล้ว เขาไม่ได้สนใจหรอกว่าอีกฝ่ายจะตายหรือไม่ แต่เรื่องยุ่งยากที่ตามมา คือการกำจัดศพต่างหาก

จะปล่อยให้ระเนระนาดแบบเมื่อสิบปีก่อนคงไม่ไหว

เขายังไม่อยากเข้าคุกอีกรอบหรอกนะ

โชคยังดี ที่เขาได้เบอร์นั่นมาจากตอนอยู่ในคุก และทำให้ได้รู้จัก ‘บริการแสนสะดวก’ นี้ขึ้นมา

จากนั้นชีวิตของเขาก็ง่ายขึ้น…แม้จะสิ้นเปลืองเงินอยู่บ้าง

เอาเถอะ ยังไงก็คงต้องโทรตามมาจัดการให้แล้ว มาซาโยชิคิดพลางหยิบโทรศัพท์จากในกระเป๋ามาโทรออก



เวลาผ่านไปเพียงห้านาที รถตู้ขนาดใหญ่ติดป้ายบริการขนส่งสินค้านอกสถานที่ก็แล่นมาจอดที่หน้าตึก คนขับก้าวลงมา และตรงไปยังร่างบอบบางที่ยืนรออยู่

“ศพอยู่ด้านใน ฝากจัดการด้วยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้โอนเงินเข้าบัญชีเดิม” มาซาโยชิพูดง่าย ๆ ไม่กระทั่งจะเหลือบมองผู้มาถึง เขายังคงลูบหัวเจ้าแมวน้อยในอ้อมแขน และในมือก็หิ้วถุงใส่ศพแมวกับข้าวของพะรุงพะรัง

“จะฝากเก็บศพแมวนั่นด้วยไหม ไม่คิดเงินเพิ่มหรอกครับ” คนขับรถถามต่อเมื่อเห็นซากแมวในถุงพลาสติกใส ซึ่งอีกฝ่ายยังคงหิ้วไว้อยู่

ร่างบอบบางส่ายหน้าแล้วตอบว่า “เดี๋ยวฉันจะเอาไปฝังเอง เจ้าหนูนี่คงจะอยากอยู่ใกล้ ๆ แม่ของมันมากกว่า”

คนฟังพยักหน้ารับ “แต่ลูกแมวนั่นอาจจะ…”

“แมวเป็นพยานไม่ได้” ร่างบอบบางค้านอย่างรู้ทัน ก่อนพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “และฉันจะเอามันกลับบ้านด้วย”

ท่าทีตั้งใจจริงทำให้พนักงานเก็บศพได้แต่ถอนหายใจ

“โอเคครับ คุณกลับบ้านได้เลย ทางนี้พวกเราจะจัดการกลบเกลื่อนร่องรอยเอง”

“ขอบใจ” น้ำเสียงเย็นชาตอบกลับอย่างไม่สนใจนัก

คนขับรถมองมาพลางส่ายหน้า ศพที่กองอยู่กับพื้นอีกฝ่ายไม่แม้แต่จะเหลือบแล แต่กลับเอาศพแมวกลับไปฝังอย่างดี

ฆาตกรก็ประหลาด ๆ แบบนี้แหละนะ ทำงานแบบนี้มานาน ก็เริ่มจะชินแล้ว

ชายร่างสูงหันไปสั่งให้คนในรถเตรียมจัดการศพต่อ คนชุดดำที่ออกมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่ จัดการเก็บศพและทำลายหลักฐานอย่างรวดเร็ว

มาซาโยชิไม่ได้สนใจกระทั่งจะรอเลยด้วยซ้ำ อุ้มแมวแล้วหยิบของได้ เขาก็เดินจ้ำออกไปในความมืดมิด เส้นทางนี้เปลี่ยวพออยู่แล้ว และอีกไม่นานก็จะถึงบ้านพัก เขาแน่ใจว่าคงไม่มีใครรู้ว่าที่นี่เกิดอะไรขึ้น

บริษัทกำจัดศพ ทำหน้าที่ได้ดีสมราคาเสมอมา

พรุ่งนี้คงต้องพาไปคลินิกด้วยสินะ เคย์สุเกะคงจะบ่นเขาอีกแล้ว แต่มันก็ช่วยไม่ได้

มาซาโยชิถอนหายใจ

ว่าแต่ว่า…ค่ากำจัดศพนี่แพงจริง ๆ สงสัยต้องเบิกเงินค่าจ้างก่อนเวลาอันควรอีกแล้วสิเนี่ย…


จบบทนำ

[มอคราม]

น่าสนใจมากๆออกเเนวสยองขวัญนะคะ  

เเต่ชอบมากๆเลยค่ะ เริ่มเรื่องได้น่าติดตามมากเลยค่ะ

[ควายเผือก]

เปิดเรื่องได้เขย่าขวัญมากๆเลยค่ะ >< ชอบแนวนี้เหมือนจะรอติดตามไปเรื่อยๆนะค่ะ

[เลื่อมประภัสสร]

สยองค่ะ เฮือก นึกภาพตามแล้วก็ อืม... พอดีกว่า แต่เปิดตัวมาได้น่าสนใจดีค่ะ แอบคิดอยู่ว่ามันคือแมวจริงๆ ใช่ไหมคะ
ว่าแต่มีผีโผล่มาไหมคะ จะได้ปิดตา หรือไม่ก็ไปเอามาพระมาคล้องคอทัน

จะมาดิทอีกทีเมื่อครบ 100 เปอร์เซ็นต์นะคะ สู้ๆ นะคะ คุณดำเขม่า ^O^V

[ดำเขม่า]

แอบมาบอกว่า...ที่จะเขียนไม่ใช่แนวผีนะคะ ดังนั้นไม่ต้องกลัวไปค่ะ
เพราะคน...น่ากลัวกว่าผี 555

[บัวโรย]

เปิดเรื่องสุดยอดมากค่ะน้องดำ (กรีดร้องระรัว)

(ส่งกำลังใจให้มาซาโยชิค่ะ ขอให้มีแมวเป็นของตัวเอง โฮะๆๆๆๆๆ)

[ดำเขม่า]

ปรับคำพูดให้ดูน่ากลัวอีกนิดนะคะ ตอนแรกดูใจดีไปหน่อย
ปล. ต่อจากนี้จะแรงขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าไม่ชอบแนวนี้หยุดอ่านตั้งแต่ตอนนี้ได้เลยนะคะ
ทำความเข้าใจก่อนเลยว่า ไม่ใช่แนวใส ๆ แน่นอนค่ะ 555

[tuktukta]

แนวสยองขวัญ? แนวจิต? อ๊า ชอบๆ (อีกละ) แต่คือแบบว่า นึกไม่ออกเลยว่าจะเป็นไงต่อไป ที่แน่ๆ อยากอ่านนะเนี่ย หึหึหึ สนองนี๊ดได้ใจ จะมีผีไหมนะ ถ้ามีจะได้อ่านตอนสว่าง ไม่งั้นจะนอนไม่หลับเพราะคิดวกไปวกมา 555 ทำให้อยากแบ้วจากไปละก็นะ จะตามหลอนบ้าง หึหึหึ

[ดำเขม่า]

ไม่มีผีแน่นอนค่ะ แนวคน...ที่น่ากลัว โรคจิต 5555

[หมึกจีน]

ตบตีน้องดำ! เอ๊ย ชายโรคจิตในนิยาย! อย่าทำร้ายน้องแมวนะคะ!!

สังหรณ์นิด ๆ ว่าเรื่องนี้ จะ 18+ หลาย ๆ อย่าง ...หุ ๆ

รออ่านต่อนะจ๊ะ ว่าจะออกมาจิตขนาดไหน!

[น้ำไหล]

อร๊ายยย อย่ากินแมวน๊าาา กินคนแทนดีกว่า (?) #โดนต่อยตาย

[น้ำตาลก้นแก้ว]

โอยยย เปิดเรื่องได้ชวนให้ตะครั่นตะครอจิตใจคนรักแมวมากกกกก *[]*

ชอบการเท้าความค่ะ พวกประวัติคดีความเก่าของตึก ช่วยเพิ่มดีกรีความเขย่าขวัญได้นักแล
เห็นบรรยากาศทะมึนๆลอยมา
อยากรู้เรื่องต่อแทบทนไม่ไหวแล้วค่ะ อิอิ

ว่าแต่...คนกับแมว ใครจะเป็นฝ่ายโดนกินกันน้าาาาา ?

[หงส์ดิน]

พระเอกโรคจิตตต แต่เค้าชอบอ่ะ.....!? 555555

[ดำเขม่า]

ครบ 100% แล้วค่า ^^

[หงส์ดิน]

พออ่านครบ100% จบปุ้ป ผิดคาดมากกก 5555 มาซาโยชินี่ เป็นฆาตรกรเมื่อสิบปีก่อนรึเปล่า?

[น้ำไหล]

อุก....... พลิกล็อก
พ่อหนุ่มคนนั้นซี้แล้วรึยังรอดนะ แต่......... โดนซะขนาดนั้นนี่................

[มอคราม]

มาซาโยชิดาร์กกำเริบ กรี๊ดดดดดดชอบๆๆๆ

[Freezea]

เปิดบทนำมาได้อย่างน่าตื่นตาตื่นใจสมชื่อเรื่องมากค่ะ
ชูป้ายเอฟซีของมาซาโยชิ =^^=

[เลื่อมประภัสสร]

ห๊ะ! เฮ้ย!! ทำเป็นขู่ โดนฆ่าตายซะงั้น พลิกบทบาท หักมุมกันน่าดูเลยค่ะ น่าตื่นเต้นดี และดีใจที่ไม่มีผีค่ะ อิอิ
อืม... บริษัทนี้น่ากลัวพิลึกนะคะ มาตามเก็บศพ และกลบเกลื่อนร่องรอยแบบนี้
ส่วนอีกคนนี่ เคย์สุเกะ จิตๆ แบบนี้เหมือนกันหรือเปล่าคะ

[Sier]

ตื่นเต้นตลอดเวลาที่อ่านเลยค่ะ
สนุกมากคะ ^^

[ฝุ่นแดง]

โอ้วววว น่าตื่นเต้น
สยองขวัญสั่นประสาท ว้าววววว

[13cotton13]

อ่านแล้วตกใจนึกว่ามาซาโยชิจะโดนข่มขืนจริงๆซะแล้ว
ดำเนินเรื่องได้ดีค่ะ
แปลกใหม่ไม่เหมือนใคร
มีพลิกไปมาได้อย่างแนบเนียน

[wazabikung]

อ่านไปลุ้นไป ลุ้นตัวเกรงเลยค่ะ  555+
ส่วนตัวชอบดูหนังฆาตกรรม เลยอินซะงั้น >,<~
แต่พลิกแบบนี้ก็ชอบน้าา^^