Monster Guild - สมาพันธ์สัตว์ประหลาด - บทที่1 - 20%

[ฟ้าแลบ]

บทที่ 1

พฤกษ์นั่งขัดสมาธิท้าวคางมองร่างที่นอนสลบอยู่เบื้องหน้าอย่างเบื่อหน่าย ตอนแรกที่เขาเห็นอีกฝ่ายล้มไปก็ตกใจแทบแย่แต่พอมั่นใจว่าคงแค่ตกใจจนเป็นลมไปเท่านั้นก็นั่งรออย่างอดทน

เขาอยู่ที่นี่มาสามวันแล้ว…แม้จะมีคนผ่านมาแต่ไม่มีใครมองเห็นเขาสักคน ตอกย้ำว่าเขาตายแล้วจริง ๆ…จนกระทั่งเจอกับคน ๆ นี้…ชายหนุ่มมองใบหน้านี้พินิจพิจารณา เพราะอะไรพวกเขาถึงมีใบหน้าคล้ายกันแบบนี้? คะเนดูเขาน่าจะแก่กว่านิดหน่อยหรือบางทีพวกเขาอาจจะเป็นอะไรที่เรียกว่าคน ๆ เดียวกันแต่อยู่คนละมิติล่ะมั้ง บางทีมันอาจจะเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมถึงมีแค่คน ๆ นี้ที่มองเห็นเขาก็ได้

“อือ…” พฤกษ์ผุดลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น ทันทีที่นัยน์ตาสีเขียวปรือตื่นขึ้นมาสบตากับเขาก็เบิกกว้างทำท่าจะเป็นลมอีกรอบจนเขาร้องห้ามแทบไม่ทัน…อันที่จริงมันฟังดูพิลึกเหมือนกันว่าเขาห้ามไม่ให้คนเป็นลมได้ด้วยแต่มันก็ได้ผล

“ผมไม่ทำอะไรนายหรอก” วิญญาณหนุ่มชูมือสองข้างขึ้นแสดงความจริงใจ “ผมตายแล้วทำอะไรนายไม่ได้หรอก”

…ไม่ได้ช่วยเลยสักนิด!...จูเลียสร้องในใจแต่ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกไปค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งอย่างระแวดระวัง พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่กรีดร้องเหมือนผู้หญิงเมื่อร่างโปร่งใสวางมือลงใกล้ ๆ ตัวเขาเพื่อกระเถิบเข้ามาใกล้

“ผมชื่อพฤกษ์”

“…จูเลียส”

พฤกษ์ชะงักก่อนจะตัวสั่นเหมือนกลั้นหัวเราะ

เด็กหนุ่มผมสีทรายมองตาขวาง ชื่อเขาตลกตรงไหนกัน?!

ดูเหมือนวิญญาณหนุ่มจะรู้ตัวจึงกระแอมไอเล็กน้อยอธิบายว่า “คือเพราะเราหน้าเหมือนกันผมเลยรู้สึกเหมือนพูดกับตัวเองว่าชื่อจูเลียสน่ะครับถึงผมจะไม่มีทางมีผมกับตาสีแบบนี้ก็เถอะ”

จูเลียสได้ฟังก็นึกค่อนขอดในใจว่าชื่อพฤกษ์ต่างหากที่ตลก เกิดมาเขายังไม่เคยได้ยินเลยว่ามีชื่อแบบนี้บนโลกด้วย

“ นาย…เป็นใคร?” เด็กหนุ่มถาม

“คน ไม่สิ ตอนนี้ต้องเป็นผีสิเนอะ” พฤกษ์ยิ้มเศร้า “ผีจากอีกมิติล่ะมั้ง?”

อีกมิติ? สีหน้าแสดงความสงสัยชัดทำให้พฤกษ์ขยายความต่อถึงสมมติฐานของเขา

“แล้วทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” เด็กหนุ่มผมสีทรายถาม

“คืนนั้นผมกำลังกลับบ้าน ฝนตกหนักจนมองแทบไม่เห็นทางแต่ผมก็ยังฝืนขับมอเตอร์ไซต์ออกไป สุดท้าย…ผมถูกรถชนแต่แทนที่จะลอยไปตกกระแทกพื้นปูนผมกลับลอยมาตกที่ถ้ำแทน” นัยน์ตาสีนิลมองขึ้นไปที่เงาไม้ด้านบน “ที่นี่ไม่ใช่โลกของผมแน่ ๆ”

"ที่นี่ต่างจากมิติของนายมากเลยเหรอ?"

"ที่นั่นก็มีป่าแบบนี้นะแต่ไม่อุดมสมบูรณ์เท่าที่นี่หรอก ผมลองไปที่เมืองแล้ว" พฤกษ์กล่าว "ทุกอย่างดูแปลกไป เหมือนออกมาหนังสือนิทาน สัตว์ในเทพนิยายทั้งหมด มังกร ยูนิคอร์นเอย ให้ตายเถอะผมว่าผมเห็นคนหายตัวได้ด้วย!" ชายหนุ่มหัวเราะ "นั่นแหละที่ทำให้ผมมั่นใจว่าที่นี่ไม่ใช่โลกของผม ไม่ใช่ที่ของผม ผมเป็นแค่ผีเร่ร่อนที่หลงมายังไงก็ไม่รู้"

ความเงียบเข้าครอบงำระหว่างพวกเขา จูเลียสไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกไป น้ำเสียงของอีกฝ่ายแม้จะแสร้งหัวเราะร่าเริงแต่เขาก็รู้สึกได้ถึงความเสียใจเศร้าสร้อยที่แฝงอยู่ในนั้น

เขาจินตนาการถึงภาพตนเองหากสิ่งนี้เกิดขึ้นกับตัวเขา...ตายอย่างโดดเดี่ยวในดินแดนที่ตนไม่รู้จักและไม่มีวันได้กลับไปอีก...

“…ไปฝังร่างของนายกันเถอะ” จูเลียสตัดสินใจ แม้ว่าเขาจะยังกลัวแค่ไหนแต่การทิ้งร่างของอีกฝ่ายไว้อย่างนั้นก็ออกจะน่าสงสารเกินไป เด็กหนุ่มสูดลมหายใจพยายามลุกขึ้นยืน

พฤกษ์เผยอปากเหมือนจะกล่าวอะไรสักอย่างแต่ก็พูดไม่ออก หากวิญญาณสามารถหลั่งน้ำตาได้จูเลียสคงได้เห็นแต่เพราะเป็นไปไม่ได้เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีเขียวจึงเห็นเพียงภาพรอยยิ้มที่แหยเหมือนจะร้องไห้เท่านั้น

แต่ที่แย่คือเขาดันเห็นเหมือนตัวเองกำลังร้องไห้เนี่ยแหละ…แม้จะมีคนบอกว่าเขาหน้าตาไม่เลวแต่ภาพตรงหน้าทำให้เขารู้ว่าจงอย่าได้ร้องไห้ให้ใครเห็นเป็นอันขาด!

“ถ้าอยากจะขอบคุณจริง ๆ ขอร้องล่ะเลิกทำหน้าแบบนั้นแล้วกัน” เขารับไม่ได้จริง ๆ ให้ตาย!

------------------20%
/ปาดเหงื่อ/ หวังว่าจะพอโอเคนะครับ ผมปั่นตอนไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ ดูวอล์กกิ้งเดดไปด้วยมือจะพาลไปเขียนเป็นซอมบี้แทนทุกที (ฮา)

[ฟ้าแลบ]

จองที่ไว้เผื่อลงครึ่งหลัง

[เลื่อมประภัสสร]

ตอนแรกอ่านบทนำงงว่าใครคือพฤกษ์ มาอ่านตอนนี้กระจ่างเลยค่ะ เป็นผีที่น่ารักดีนะคะ
ว่าแต่จะกลับไปฝั่งร่างให้เขาได้ยังไงล่ะนั่นจูเลียส

[Freezea]

ความจริงเฉลยออกมาแล้ว ที่แท้หนุ่มน้อยก็เป็นผีนี่เอง
(แต่จะเป็นผีดิบก็ได้นะคะ คงฮาและหลอนดี //พาออกทะเล)

จูเลียสเป็นคนน่ารักจริงๆเลย ไม่รู้ว่าใครจะได้เป็นผู้โชคดีได้เป็นโรมิโอ
พยายามเข้ากับอีก 80% ที่เหลือนะคะ

[13cotton13]

พฤกษ์กะจูเลียสนี่คงจะเป็นเสมือนโลกคู่ขนานของกันและกันรึเปล่าคะเนี่ย

[daki]

โอ้ หน้าตาเหมือนกัน แฝดดดดดดสินะ หุหุ

ความจริงกะไม่เม้น รออ่าน แบบร้อยเปอเซ็น แต่อ่านแล้วเม้นก็ได้


รีบมาต่อ เพราะค้างคาใจ ทำไมหน้าจูเลียสมันไม่สวยเหรอ?