ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ - 1

[เลื่อมประภัสสร]

ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ

วิน : อย่างพวกกูมันเทพบุตร แต่พวกมึงนะซาตานกลับชาติมาเกิดชัดๆ!!

นพ : เทพบุตรก็เทพบุตรเหอะ จะกระชากปีกลงมาให้ดู

เรื่องนี้จะแต่งไปเรื่อยๆ แบบเรื่อยเปื่อยค่ะ โดยตัวละครได้แรงบันดาลใจมาจากภาพยนตร์เรื่อง Secretly, Greatly (은밀하게 위대하게)
โดยพล็อตนี้คิดมาได้สักพักแล้วค่ะ แต่ยังไม่มีอะไรเลยจริงๆ กำลังคิดโครงคร่าวๆ กะว่าจะเป็นเรื่องสั้นๆ ไม่น่าจะยาวมากค่ะ
ส่วนชื่อเรื่องสารภาพว่าคิดไม่ออก เปิดไปเจอเพลงพี่เจพอดีก็เลยได้ชื่อนี้มาซะงั้นค่ะ 

[เลื่อมประภัสสร]

ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ - 1

                “ก้มหน้าลงไป มองหาจิ้งจกกันหรือไงครับ? ใครอนุญาตให้พวกคุณเงยหน้าขึ้นมา!!” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพลางกวาดสายตาไปยังรุ่นห้องปี 1 ที่ก้มหน้างุดๆ จนแทบจะรวมร่างเป็นหนึ่งเดียวกับผืนดินที่ตนนั่งอยู่

 
                “เด็กปี 1 คณะมนุษยศาสตร์วันนี้มากี่คนครับ?” ภายในห้องที่รวมชีวิตของนิสิตเอาไว้เกือบพันกลับมีเพียงเสียงหึ่งๆ ของเครื่องปรับอากาศดังออกมาราวกับจะตอบคำถาม ทำเอาคนเอ่ยถามยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเข้าไปอีก 
 
                “ผมถามว่าวันนี้ปี 1 คณะมนุษยศาสตร์ พวกคุณมากันกี่คนครับ?” ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคำถามแบบนี้มันปัญญาอ่อนแค่ไหน ใครจะมีเวลามานั่งนับกันว่าคนทั้งคณะมากี่คน แต่มันก็เป็นหน้าที่ของพี่ระเบียบอย่างเขาที่ต้องทำเพื่อตอกย้ำถึงความสำคัญของการใส่ใจซึ่งกันและกัน เพียงแค่แต่ละเอกในคณะทำงานร่วมกันจำนวนของคนที่เข้าประชุมเชียร์แต่ละครั้งก็คงไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป
 
                “ในที่นี้มีใครหูหนวก หรือเป็นใบ้ไหมครับ ผมจะได้หาล่ามมาช่วยแปลให้ ผมถามว่าวันนี้พวกคุณมากันกี่คน!” ทั้งห้องยังคงพร้อมใจกันเงียบอีกครั้ง เงียบเสียจนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของคนที่นั่งอยู่บนพื้น และยิ่งเงียบลงไปอีกเมื่อแอร์จัดการปิดตัวเองลงชั่วครู่ราวกลับต้องการจะหลบหลีกจากบรรยากาศที่กดดันนี้
 
                “ที่พวกคุณไม่ตอบผม เพราะพวกคุณไม่ทราบจำนวนเพื่อนของพวกคุณใช่หรือไม่?”
 
                “ผมถามว่าพวกคุณไม่ทราบใช่หรือไม่?” คิ้วเข้มๆ กระตุกขึ้นเมื่อเริ่มตะโกนจนเจ็บคอแต่กลับเหมือนพูดอยู่กับกำแพง มีเพียงเสียงสะท้อนของตัวเองที่ดังกลับมาเท่านั้น
 
                “ใช่ค่ะ/ใช่ครับ” ในที่สุดเด็กปีหนึ่งอ้อมแอ้มตอบออกมา เขาสูดหายใจเข้าอีกครั้ง แล้วถามย้ำ
 
                “ใช่หรือไม่?!!”
 
                “ใช่ค่ะ!!/ใช่ครับ!!”
 
                “แล้วพวกคุณจะทำยังไงถึงจะทราบ?” คำตอบเดิมๆ วนกลับมาหาชายหนุ่มอีกครั้ง เขาใช้นิ้วดันกรอบแว่นขึ้นแล้วกวาดสายตาไปทั่วห้อง
 
                “ที่คุณไม่ทราบจำนวนของคนที่เข้าประชุมเป็นเพราะพวกคุณไม่เคยใส่ใจเพื่อนๆ ในคณะของพวกคุณ และถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปเห็นทีว่าคณะเราคงจะไม่จำเป็นต้องมีรุ่นที่ 57 อีก” เขารู้สึกได้ถึงสายตาทิ่มแทงหลายคู่ที่มองมาที่เขา แต่คนอย่างเขากว่าจะผ่านมาถึงขั้นนี้ได้ ไม่มีสะทกสะท้านง่ายๆ หรอก
 
                “พวกคุณยังอยากได้รุ่นอยู่ไหมครับ? หรือพวกคุณคิดว่ามันไม่จำเป็น ผมกำลังถามพวกคุณอยู่ว่าพวกคุณอยากได้รุ่นไหมครับ?!”
 
                “อยากค่ะ!!/อยากครับ!!”
 
                “ผมจะให้โอกาสพวกคุณอีกครั้งพรุ่งนี้ ผมต้องการรู้จำนวนของผู้เข้าประชุมในวันพรุ่งนี้ทั้งหมด! ทราบไม่ทราบ?!”
 
                “ทราบค่ะ!/ทราบครับ!” รุ่นน้องตอบเสียงเบาลงกว่าเดิมเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรในวันพรุ่งนี้ ถ้าขืนตอบจำนวนคนที่เข้าประชุมเชียร์ไม่ได้ คงไม่วายต้องโดนพี่ระเบียบด่าจนเซลล์ขนในหูล้มตายไปเป็นจำนวนมากเฉกเช่นวันนี้อีก ถึงแม้ลึกๆ จะรู้ว่าไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนพวกพี่ระเบียบก็หาเรื่องมาว่าพวกตนจนได้ก็ตาม
 
                “และอีกเรื่องที่ผมต้องการให้พวกคุณปฏิบัติจากจิตสำนึกของพวกคุณ คือการให้ความเคารพผู้ที่อาวุฒิโสกว่าคุณ! ทั้งคุณวุฒิ และวัยวุฒิ ผมเห็นพวกคุณหลายคนไม่ไหว้รุ่นพี่ยังไม่พอ แม้กระทั่งอาจารย์พวกคุณก็ไม่ไหว้!! พวกคุณไม่เคารพพวกท่านบ้างเหรอครับ?!”
 
                “นับจากวินาทีนี้ไปผมมอยากให้พวกคุณทุกคน! ไหว้คนที่พวกคุณพบในคณะนี้ทุกคน!! แม้กระทั่งเพื่อนของคุณเองก็ตามไหว้ไปเหอะครับ ผมรับรองว่าพวกคุณไหว้พวกเขาแล้วมือจะไม่ด้วน ไม่ทราบว่าทำได้หรือไม่ครับ?!” สายตาคมมองกวาดไปที่รุ่นน้องอีกครั้ง


                “ได้ค่ะ!!/ได้ครับ!!”

 
                “ไม่ทราบว่ามีใครมีคำถามหรือข้อสงสัยไหมครับ?!”
 
                “ถ้าไม่มีผมขอจบการประชุมเพียงแค่นี้ หวังว่าพรุ่งนี้คุณจะสามารถบอกผมถึงจำนวนคนที่เข้าร่วมประชุมได้นะครับ อ่อ แล้วฝากบอกคนที่ไม่เข้าประชุมในวันนี้ด้วยนะครับว่า ถ้าพรุ่งนี้เขาไม่เข้าประชุมอีกก็ไม่ต้องเหยียบเข้ามาในห้องประชุมแห่งนี้แล้วนะครับ! สวัสดีครับ”
 
                “สวัสดีค่ะ!!/สวัสดีครับ!!”
 
                “เชิญพี่สันฯครับ” เมื่อเสียงประตูปิดลงก็ราวกับพายุร้ายได้ผ่านพ้นไป เสียงพูดคุยต่างๆ ค่อยๆ ดังขึ้นทั่วห้อง
 
                “น้องๆ ครับ เรามาปรับอารมณ์กันหน่อยดีกว่าไหมครับ? เอ้า ลุกๆๆๆ วู้ววว ขอดนตรีหน่อยครับ!!”
 
                “โอ้ทะเลแสนงาม (แสนง๊าม แสนงาม)
                ฟ้าสีครามสดใส (สดใส๊ สดใส)
                มองเห็นเรือใบ (เรือใบ๊ เรือใบ)
                แล่นอยู่ในทะเล (ทะเล๊ ทะเล)
                หาดทรายงามเห็นปู (เห็นปู๊ เห็นปู)
                ดูซิดูหมู่ปลา (หมู่ปล๊า หมู่ปลา)
                กุ้งหอยนานา (นาน๊า นานา)
                ว่ายอยู่ในทะเล (ทะเล๊ ทะเล)
                เมื่อเราเดินเที่ยวไป (เดินเที่ยวไป๊ เดินเที่ยวไป)
                เดินเที่ยวในทะเล (ทะเล๊ ทะเล)
                เราแสนฮาเฮ (เฮ้ เฮ้ เฮ้ เฮ้)
                เที่ยวทะเลสุขใจ (สุขใจ๊ สุขใจ)
                เมื่อตะวันตกดิน (ตะวันตกดิน ตะวันตกดิน)
                เราเห็นเครื่องบินผ่านไป
                เราหอนทันใด (ฮุ ฮู ฮู ฮู้)
                ขออีกทีๆ!! เราหอนทันใด (ฮุ ฮู ฮู ฮู้)
                สุขใจจริงๆ (จริงจริ๊ง จริงๆ)”
 
                “แหมมันมากไปหน่อยลืมแนะนำตัวไปเลย พี่ชื่อพี่วินอยู่ปี 2 ครับ ไม่ต้องจ้องพี่ขนาดนั้นครับน้อง พี่รู้ตัวว่าพี่หล่อ!!” เฮดสันทนาการปาดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ผุดขึ้นมา สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่พลางแจกจ่ายรอยยิ้มประจำกายออกไปให้น้องๆ ปีหนึ่งที่อมยิ้มให้กับคำยกยอของตนเมื่อครู่ จนบางคนถึงกับกล้าเอ่ยแซวรุ่นพี่ขึ้นมาทั้งๆ ที่เพิ่งโดนดุไปเมื่อครู่
 
                “โน้วๆๆ ไม่ต้องรีบร้อนครับน้อง พี่ว่างและเปิดรับทุกคนเสมอ แต่ขอพี่แนะนำเพื่อนๆ พี่ก่อนนะครับ เดี๋ยวเขาจะน้อยใจกันหมด คนที่ยืนข้างๆ พี่และหล่อน้อยกว่าชื่อพี่เยนครับ เอ่อน้องครับไม่ใช่ทั้งเย็นเตร็กแล้วก็อีเย็นนะครับ เงินเยนครับมันเป็นเด็กนอก แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่เด็กนอกอย่างที่น้องๆ คิด ไอ้นี่มันนอกโลกครับ พูดจาอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องอย่าไปถือสานะครับ”
 
                “คนนั้นพี่แนน ส่วนคนนู้นที่ยืนทำท่าจาพนมอยู่พี่จีจ้าครับ และยังมีพี่สันฯคนอื่นๆ ที่จะมาช่วยสร้างความสนุกสนานให้กับน้องๆ และผ่อนคลายจากพี่ระเบียบจอมโหดทั้งหลายกันนะครับ” ประโยคสุดท้ายพี่สันฯก็เอาไมโครโฟนออกจากปากอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันไม่ให้คนที่อาจจะยังอยู่ข้างนอกได้ยิน
 
                “ตอนนี้พี่อยากให้น้องๆ จับกลุ่มเป็นกลุ่มละ 5 คน นับ1-3 ใครยังไม่มีกลุ่มต้องออกมาเต้นกับพี่นะครับ!!” ถึงแม้จะเป็นคำสั่งและคำขู่เหมือนๆ กัน แต่ก็ให้บรรยากาศที่แตกต่างจากพวกพี่ระเบียบที่ทำหน้านิ่งกันตลอดเวลาอย่างชัดเจน เสียงน้องวี๊ดว๊ายดังขึ้นจนกระทั่งการจับกลุ่มจบลง น้องที่เหลือเป็นเศษได้แต่ยืนบิดไปบิดมาอยู่ด้านข้างเฮดสันทนาการด้วยความอาย
 
                “วันนี้พี่จะมาสอนท่าเต้นกองพันกัน อาจจะมีหลายคนแอบไปซ้อมที่ห้องมาแล้วล่ะสิ แต่ยังไงก็ตามรอบแรกเต้นตามพี่ๆ ก่อนนะครับ รอบต่อไปพี่จะให้โซโล่กันเองเลย แล้วเดี๋ยวเรามาประกวดกันว่าทีมไหนเต้นได้ล้ำโลกที่สุด”
 
                “อ่อ อย่าลืมขัดดาบแรงๆ นะน้องๆ จะได้เอาไว้สู้กับพวกซาตานขาโหด!” สิ้นคำเสียงหัวเราะก็ดังครืนขึ้นทั่วห้องสี่เหลี่ยมนั้น
 
            เสียงกลองรบดังสนั่น เหล่าชายฉกรรจ์ปกปักปฐพี เฮ้!
            ยามรบเราก็เต็มที่ แม้ไม่มีช้างขี่ไล่จับตั๊กแตน
            ตกดึกข้านั้นเปลี่ยวหนัก คิดถึงยอดรักที่งามวิไล
            ข้าต้องระบายทันใด ลุกขึ้นมาสาว…
            เอาดาบมาขัดๆๆ เฮ้!
 
                เสียงเพลงกองพันดังวนไปวนมาอยู่หลายรอบ จนน้องๆ หลายคนเริ่มเต้นตามจนคล่อง คนที่เขินอายในตอนแรกก็ค่อยๆ ขยับร่างกายไปมาตามเสียงเพลง เสียงหัวเราะดังแว่วออกมาจนคนที่ยืนอยู่ข้างนอกถึงกับถอนหายใจ
 
                ชายหนุ่มคิ้วเข้มยืนตัวตรงอยู่บริเวณหน้าห้องน้ำ พลางมองเฮดสันทนาการเต้นแร้งเต้นกาไปรอบๆ ขณะที่พวกปี 1 ที่เหลือก็เอาแต่หัวเราะคิกคัก ยิ้มแย้มแจ่มใสผิดกับตอนอยู่กับพวกเขาลิบลับ
 
                ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดแหนบแนมหรืออย่างไร ถึงพูดถึงพวกเขาอยู่บ่อยๆ ครั้งนี้เขาจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปสักครั้ง แต่ถ้าครั้งนี้ยังมีเรื่องแบบนี้ต่อไปอีกเห็นทีคงต้องเรียกมาเคลียร์กันตัวต่อตัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะการทำแบบนี้จะเป็นการทำให้น้องไม่ให้ความสำคัญกับพี่ระเบียบอย่างเขา และคิดว่าคำพูด หรือคำสั่งของเขามันไม่มีความสำคัญอีกต่อไป
 

                ชายหนุ่มขยับตัวเมื่อเพื่อนมากันจนครบ แล้วพากันเดินเข้าไปยังห้องที่มืดที่ถูกม่านปิดเอาไว้จนมิด และค่อนข้างจะอยู่ห่างไกลจากสายตาคนอื่นๆ พอสมควร ทุกคืนหลังจบการเข้าห้องเชียร์พี่ระเบียบทุกคนที่ลงจัดระเบียบน้องจะต้องมาพูดคุยถึงสิ่งที่ทำได้ดี และจุดบกพร่องที่ต้องแก้ไข วันดีคืนดีก็อาจจะมีพี่ปีสูงกว่าเข้ามาคุยด้วย ซึ่งไม่ค่อยมีใครในที่นี้ต้องการเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มเดินไปนั่งบริเวณที่นั่งด้านหน้า ไม่นานนักการประชุมก็เริ่มขึ้น ขณะที่เสียงหัวเราะดังแว่วออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบจากห้องมืดนั้น

[น้ำไหล]

เปิดเรื่องมาได้น่าสนใจมากค่ะ
เจอพวกพี่ๆ แบบนี้ เราชอบค่ะ -..- #ถึงแม้ว่าคงจะรับน้องกันไม่กี่ตอนก็เถอะ
รอร๊อรอตอนต่อไป /ไหลกลับไปแต่งนิยายตัวเอง

[memoapp]

โอ๊ะมีรับนเองกันอยู่ น่าจะเข้าบรรยายกาศที่กำลังจะถึงเลย
คุณเลื่อมประภัสสรนี้ขยันจริงๆ ถอยออกมาอีกเรื่องละ
เราให้โล่เลย

[หมึกจีน]

มอบรางวัลนักเขียนคนขยันให้เลยค่ะ ^^ ขยันจริง ๆ

[Sier]

เปิดมาถึงกับอึ้ง...
คือ... เราแอนตี้การรับน้องอย่างนี้มากคะ... ก็รู้ว่ามันมีความหมายหลายๆอย่างซ่อนอยู่ แต่90% ที่นำมาปฎิบัติมันเกินไป

ว่าไปนั้น

กลับมาคอมเมนต์เนื้อเรื่องดีกว่า^^"
ไม่รู้ว่าเราจะคิดแปลกไปหรือเปล่านะ แบบว่าพอเอารูปดารา? มาใส่ให้เห็นอิมเมจของตัวละครแล้ว ความสนใจในตัวละครนั้นลดลงไปเยอะเลยอะคะ

เนื้อเรื่องอ่านได้ลื่นดีคะ แต่ถ้าใส่ความมาคุในห้องที่โดนว๊ากไป มันน่าจะบีบอารมณ์+มีมิติกว่านี้