รักเกินห้ามใจ [บทที่ 1]

[หงสบาท]

บทที่ 1  Mysterious Fan

กวีรู้สึกแปลกใจเหลือเกินที่หมู่นี้ มักจะมีของขวัญวางไว้บนโต๊ะที่นั่งของเขาตลอด ไม่ว่าจะเป็นของกิน ของใช้ หรือกระทั่งของสะสมที่มีรูปโดราเอมอน  ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่เขาชื่นชอบทั้งนั้น  แต่เขาจำได้ว่าเรื่องที่เป็นแฟนพันธุ์แท้ของโดราเอมอนนั้น ไม่น่าจะมีใครรู้ได้ เพราะไม่เคยบอกหรือพูดเรื่องนี้กับคนอื่นเลย  มันจะทำให้ภาพลักษณ์ของเขาดูเป็นเด็กไม่ยอมโต แต่.....ทำไมคนๆนี้ถึงรู้ได้ล่ะ  ที่สำคัญ  คนๆนี้เป็นใครกันแน่

“เฮ้ย ไอ้วี วันนี้มาแต่เช้าเลยนะ สงสัยฝนคงจะตกมาเป็นหิมะแน่เลย”

“หุบปากไปเลย ไอ้เอก ที่มาเช้าเพราะมีเหตุผลหรอกน่า”  กวีมองไปบนโต๊ะประจำของเขา ก็เห็นมีกล่องของขวัญเล็กๆวางอยู่ ข้างบนมีการ์ดเสียบไว้ด้วย แล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“เป็นไรไปวะ เห็นของขวัญแทนที่จะดีใจ กลับทำหน้าละเหี่ยใจซะขนาดนั้น”

“ก็นะ แรกๆมันก็ดีใจอยู่หรอก แต่ได้ทุกวันๆ มันก็ระแวงว่ะแก ไม่รู้ว่าข้าโดนพวกสต๊อกเกอร์ตามอยู่รึป่าว มันถึงได้รู้ไปหมดว่าข้าชอบอะไร”

เอกพันธุ์นิ่งเงียบอย่างใช้ความคิดไปพักนึง ด้วยความเห็นใจเพื่อน
“เอาน่า แกอย่าไปคิดในแง่ไม่ดี อาจจะเป็นสาวน้อยน่ารักที่ตาถั่วมาหลงรักคนอย่างแกอย่างโงหัวไม่ขึ้นก็ได้ ดีออกมีคนมาชอบ มาให้ความสนใจน่ะ”

“มันเป็นไงวะ ไอ้เอก การมาหลงรักคนอย่างข้า นี่มีตำแหน่งปริ๊นซ์ของมหาลัยการันตีเชียวนะ มันจะตาถั่วได้ยังไง ต้องเรียกว่าตาดีมากต่างหากเล่า” เมื่อรู้ว่าเพื่อนพยายามให้กำลังใจ กวีก็ไม่อยากให้เพื่อนรักต้องเป็นกังวล เลยพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เลิกคิดถึงเจ้าของของขวัญลึกลับนี่ เพราะเขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ดีซะอีก มีของที่ชอบเพิ่มขึ้น  กวีเดินไปหยิบของขวัญใส่กระเป๋าพร้อมกับหยิบตำราเรียนขึ้นมาเตรียมตัวก่อนที่อาจารย์จะเข้าสอน

หลังเลิกเรียน กวีก็รีบไปห้องน้ำ เพื่อจะแกะของขวัญดู เขานึกแปลกใจอีกอย่างที่วันนี้มีการ์ดเสียบมาด้วย ปกติจะมีแต่ของขวัญเท่านั้น แต่ไม่อยากเปิดดูต่อหน้าเพื่อนๆ เลยต้องแอบมาเปิดดูในห้องน้ำนี่ บนการ์ดเขียนข้อความไว้ว่า  ‘ผมแค่อยากให้ของที่คุณชอบเท่านั้น ไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝง อย่ากังวลไปเลย’   เมื่ออ่านจบกวีถึงกับตกใจ เพราะเพิ่งรู้ว่าเจ้าของของขวัญลึกลับนี้เป็นผู้ชาย  นี่ตกลงมีผู้ชายมาชอบเขาหรือเนี่ย!!

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ครับ วีพูดครับ”
“อ๋อ ฝนเหรอ เลิกเรียนยัง เดี๋ยวเจอกันที่ร้านป้าภานะ ครับ อยากเจอจะแย่อยู่แล้ว”  กวีรีบเก็บช็อกโกแลตยี่ห้อโปรดทีได้มาเป็นของขวัญไว้ในกระเป๋าเสื้อ แล้วก็รีบเดินไปหาฝน แฟนคนล่าสุดที่ร้านป้าภาอันเป็นร้านประจำที่มีบรรยากาศที่ดี สงบเงียบและอาหารอร่อย

พอเกือบจะเดินพ้นตึกเรียนออกมา กวีก็ได้ยินเสียงขวดแตกดังมาจากทางหลังตึกที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ พร้อมกับเสียงขู่ ทำให้เขาผู้รักความยุติธรรมอดที่จะแอบดูไม่ได้ และเขาก็เห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่สองคน ไม่ได้สวมชุดนักศึกษา ยืนต้อนนักศึกษาชายคนนึงที่รูปร่างไม่เล็ก ไม่บอบบางแต่ก็ยังบางกว่าหนุ่มล่ำสองคนนั่น หนุ่มคนนั้นสวมแว่นตาหนาเตอะ ผมเผ้าปรกหน้ารุงรัง ยืนตัวสั่นกอดหนังสือเรียนไว้แน่น เพราะมีขวดแก้วแหลมคมที่ถูกฟาดกับกำแพงเมื่อสักครู่จ่อคออยู่

“ว่าไง จะส่งมาดีๆหรือป่าว พี่ยิ่งใจร้อนอยู่นะ ไอ้น้อง”
“นั่นสิน้อง พี่สองคนมีเวลาไม่มากนักนะ รีบๆส่งเงินมา แล้วพวกพี่จะปล่อยมึงไปโดยไม่เจ็บตัว แต่ถ้าไม่ยอมก็คงต้องสั่งสอนสักหน่อยล่ะนะ”  ชายร่างหนาพูดขู่พร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง การได้เห็นภาพนั้นทำให้กวีทนไม่ได้ ต้องรีบวิ่งออกมาห้ามอย่างเร็ว

“เฮ้ย หยุดนะ พวกแกทำอะไรเพื่อนข้าน่ะ”

“มึงเป็นใคร เสือกไรกะพวกกู อยากโดนดีหรือไง” ชายที่ถือปากขวด หันมือมาทางชายหนุ่มทันที โดยที่อีกคนก็ล็อคแขนเหยื่อคนแรกไว้

“พวกมึงนั่นแหละเป็นใคร กล้ามาแหยมข้ากับเพื่อน วอนตายซะแล้ว ดูหน้าข้าให้ดี ว่าข้าน่ะ ลูกใคร” กวีกลั้นใจขู่ออกไป เพราะไม่แน่ใจว่าเจ้าสองคนนี่รู้จักเขาหรือไม่ ถ้ารู้จักพวกมันต้องไม่กล้าทำอะไรแน่ๆ  ต้องขอยืมบารมีพ่อมาซักหน่อยแล้ว

“ลูกพี่ ผมว่าหน้ามันก็คุ้นๆอยู่นะ เราถอยกันก่อนเถอะ เล่นผิดตัวจะพาลเอาชีวิตมาทิ้งซะเปล่าๆนะ” หนึ่งในนั้นหันมาเตือนด้วยรู้ว่าที่นี่มีลูกผู้มีอิทธิพลเรียนอยู่เยอะ แล้วยิ่งไอ้หนุ่มนั่นพูดแบบนี้แสดงว่าพ่อมันต้องใหญ่พอสมควร ทำให้ผู้เป็นลูกพี่ลังเลใจ แต่ก็ไม่ยอมสิ้นลาย หันมาอาฆาตกับเหยื่อรายแรก

“เออ ก็ได้วะ ถือว่าวันนี้ดวงมึงดีนะ น้องชาย เจอกันคราวหน้า มึงไม่รอดแน่  ไปเว้ย กลับ!”

พอสองนักเลงหนุ่มเดินแกมวิ่งลับตาไปแล้ว หนุ่มแว่นก็เข่าอ่อนหมดแรง ทรุดลงไปกองกับพื้น ทั้งๆที่ร่างกายยังสั่นไม่หาย ทำให้กวีรีบเข้ามาดูอาการทันที

“เฮ้ นายเป็นยังไงบ้าง พวกมันทำอะไรรึเปล่า”

“ไม่...เป็นไร  ขอบคุณมากนะ แค่ตกใจน่ะ” หนุ่มแว่นพูดออกมาด้วยเสียงที่เบา สั่น แต่กังวาลใสอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเสียงของผู้ชาย

“ยืนไหวมั้ย”

พอเด็กหนุ่มพยายามจะยืนก็ทรุดลงไปอีก

“สงสัยจะยังไม่หายตกใจ มาเราช่วยเอง อ้อ เรากวีนะ เรียกวีก็ได้ นายล่ะ”  กวีช่วยพยุงหนุ่มแว่นพร้อมทั้งแนะนำตัวไปด้วย

“บอส  เรารู้จักนายน่า ออกจะดังใช่ย่อย อีกอย่างเราเรียนห้องเดียวกันด้วย”

“เห จริงอ่ะ ทำไมไม่เคยเห็นนายเลยล่ะ ..อุ๊บ” กวีรีบปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน เพราะประโยคนั้นทำให้เด็กหนุ่มหน้าสลดลงไปทันตา เพราะการที่เพื่อนในห้องไม่ทันสังเกตการมีตัวตนอยู่ของตัวเอง มันช่างน่าหดหู่ใจเหลือเกิน

“นั่นสินะ ไม่ต้องคิดมากหรอก เรามันพวกไม่มีตัวตนอยู่แล้ว ไม่มีใครสังเกตเห็น ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนด้วย” เสียงที่รำพึงออกมาแฝงความน้อยใจไว้ ทำให้กวีทนไม่ได้

“ไม่เอาน่า อย่าทำเสียงยังงั้นสิ เรานี่ไงล่ะ เพื่อนนาย ต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกันนะ”

“นายพูดจริงๆเหรอ นายยอมเป็นเพื่อนกับเราจริงๆนะ” แววตาของบอสไหวระริกไปด้วยความยินดีเจือด้วยความระแวง มองจ้องมาที่กวีอย่างต้องการค้นหาความจริงใจ ทำให้กวีถึงกับตะลึง

“จริงๆสิ วีจะเป็นเพื่อนกับบอสเอง ต่อไปมีอะไร ก็จะคอยช่วยเหลือนะ ไม่ต้องกังวลไปหรอก........อ๊ะ เดี๋ยวนะ โทรศัพท์ดัง” พอกวีกดรับโทรศัพท์ก็มีเสียงผู้หญิงต่อว่าเข้ามาทันที  เป็นฝนนี่เองที่มารอเขาที่ร้านป้าภาอยู่นานแล้ว  แต่ไม่เห็นกวีจะมาซักที

“ครับๆ ฝน ใจเย็นๆนะ วีจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย ไม่เกิน 5 นาทีแน่นอน”  เมื่อบอสได้ยินดังนั้นก็อดรู้สึกน้อยใจไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าคนๆนี้มีเจ้าของอยู่แล้ว ตัวเขาเองยังไม่มีสิทธิอะไรในตอนนี้...  ก็แค่ในตอนนี้เท่านั้นแหละ  อีกไม่นานคนๆนี้ต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอนที่สุด  คิดได้ดังนั้นบอสจึงรีบพูด เมื่อเห็นว่ากวีวางสายแล้ว

“นายมีธุระก็รีบไปเถอะ เราไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ปล่อยให้คนอื่นรอนานๆ มันไม่ดี”

“เอ่อ ไม่มีธุระหรอก แค่ไปกินข้าวเอง ว่าแต่นายกินข้าวรึยัง ถ้ายังก็มากินด้วยกันสิ”

“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวจะไปขัดจังหวะเปล่าๆ เราจะรีบกลับบ้านน่ะ นายไปเถอะ”  

“งั้นเราไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้ บาย”  บอสมองตามหลังกวีที่เดินจากไปอย่างรีบเร่ง พร้อมกับถอดแว่นตาออกเสียบไว้กับกระเป๋าเสื้อ มืออีกข้างยกขึ้นมาเสยผมที่ปรกหน้าขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าขาวผ่อง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน จมูกที่เชิดขึ้นบ่งบอกถึงนิสัยดื้อรั้น เรียวปากสีชมพูบอบบางกำลังเผยอรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา แล้วเจ้าตัวก็เดินไปขึ้นรถเบนซ์สีดำ ที่จอดรออยู่ไม่ไกลจากตึกที่เกิดเหตุเท่าไหร่

“นายน้อยจะกลับบ้านเลย หรือว่าอยากแวะไปทื่อื่นมั้ยครับ” ชายหนุ่มในชุดสูทตึงเรียบที่นั่งประจำที่คนขับรถ เอ่ยปากถามหลังจากรัชตะก้าวนั่ง ปิดประตูรถเรียบร้อย

“ไม่ล่ะ รีบกลับบ้านดีกว่า” หลังจากบอกจุดหมายปลายทางแล้ว รัชตะก็ใช้เวลาครุ่นคิดหาวิธีแยกกวี ชายหนุ่มที่ตนหมายปองออกจากฝน จะทำยังไงให้เลิกกันนะ ต้องรวบรวมข้อมูลให้ได้มากกว่านี้ซะก่อน

“สืบเรื่องของคนรอบๆตัวเค้ามาด้วย โดยเฉพาะคนที่ชื่อ ฝน เน้นเรื่องนิสัย พฤติกรรมและสเป็คคนที่ชอบนะ”

“รับทราบครับ  จะให้เริ่มแผนต่อไปเลยมั้ยครับ นายน้อย”

“อา...นั่นสินะ ตอนนี้เหยื่อก็ติดกับแล้ว รอให้ตายใจมากกว่านี้อีกหน่อยแล้วกัน”

“รับทราบครับ งั้นช่วงที่รอจะฝึกเจ้าสองคนนั้นไปก่อนแล้วกัน จะได้ไม่มีอะไรผิดพลาด”

“ดีมาก ถึงเวลาเมื่อไหร่ จะให้สัญญาณเอง” ทุกครั้งที่บอสนึกถึงเรื่องของกวี บอสมักจะเผยรอยยิ้มบางๆออกมาเสมอ รอยยิ้มนั้นทั้งดูอ่อนโยน นุ่มนวล หากแต่แววตาเล่า ส่อแววจริงจังอย่างแรงกล้าจนน่าใจหาย ทำให้ชายหนุ่มที่เป็นทั้งสารถีและบอดี้การ์ด  เริ่มเป็นกังวลถึงอนาคตข้างหน้าของทั้งนายน้อยตนเองและอีกหนึ่งหนุ่มที่ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือโชคดีดันเป็นคนที่นายน้อยต้องตาต้องใจ

=============================================
ฮิ้วววว เริ่มชัดเจนแล้วนะคะ ว่าใครเคะ ใครเมะ หุหุหุ  นายกวี เสร็จแน่ๆ!!!

[wazabikung]

ว้ายย>////<มาดราชนีมากๆเลยค่ะ
เอาใจช่วยให้วีตกหลุมพรางเร็วๆ โฮะๆๆ///^[ ]^///

[มอคราม]

บอสเป็นนายเอกรึ เรานึกว่าวี//

[น้ำไหล]

อื้มมมมมมมมมมมมมมมมมม #อ่านจบแล้วนึกคำพูดอะไรไม่้ออก
ร้ายนะนาย

[เลื่อมประภัสสร]

บอสนายช่างสุดยอดมาก เอาโล่ไปเลย ขอให้งาบวีได้ไวๆ นะจ๊ะหนุ่มน้อย แผนเยอะเหลือเกิน
ส่วนวีก็รับศึกหนักนิดนึงนะคะ ^^ หวังว่าหลังจากผ่านศึกจะมีความสุขกับบอสให้มากๆ ได้โดเรมอนทุกๆ วันเลยน๊า
แล้วก็แอบสงสารฝนนิดนึงเหมือนกัน อยู่ดีๆ จะโดนบอสจัดการซะงั้น


ป.ล. มีคำผิดนิดนึงค่ะ 

สงสัยจะยังไม่หายตกใจ

[หงสบาท]

แฮ่ ขอบคุณที่ช่วยบอกคำผิดค่า

[memoapp]

แอ๊ปว่า บอสนี้เนี้ยราชินีชัวร์ฟันธงคร๊าบ มานั่งรอลุ้น

[13cotton13]

ตอนแรกนึกว่าบอสจะห้าวหาญนะเนี่ย ไปๆมาๆ กลายเป็นนายน้อยคุณหนูจอมเจ้าเล่ห์ซะงั้น
งานนี้วีตามไม่ทันแน่ๆเลย